Vincent Dublin

Name: Vincent Dublin
Alias: Fabergé
Age: 19
Birthday:  16 December
Gender: Mannelijk

Mutation: Illustrated Reality & Telekinesis
Illustrated Reality:
Met zijn mutatie is Vincent in staat om zijn tekeningen tot leven te wekken. Dit wilt niet zeggen dat hij zomaar een willekeurig voorwerp kan tekenen en dat deze vervolgens uit het niets aan hem verschijnt, maar mocht hij de tijd willen nemen om dat specifieke voorwerp te tekenen binnen een gehele setting, de volledige situatie plus mensen etc. dan zou dit wel mogelijk zijn. In plaats van voorwerpen tot leven tekenen, is hij dus alleen in staat om situaties op papier uit te laten komen. Wanneer hij een situatie wilt tekenen die betrekking heeft op een specifiek persoon, moet hij die persoon in de eerste plaats wel kennen. Niet persoonlijk of extreem goed, maar het is van noodzaak dat hij weet wie hij tekent. Zolang de persoon die hij heeft getekend voor hem een naam en gezicht heeft, echt een persoon is, kan hij situaties rondom hen laten uitkomen. Logischerwijs moet hij dus, wanneer hij een dergelijke tekening maakt, niet alleen het object, het onderwerp tekenen, maar de gehele achtergrond en omgeving erbij. Erg gedetailleerd en natuurgetrouw hoeven de tekeningen niet te zijn, want zolang Vincent weet wat en wie hij tekent komt het toch wel uit, maar gezien het hier Vincent betreft en Vincent 'onaf' en 'slordig' verafschuwt, zijn zijn tekeningen altijd zeer herkenbaar en eng realistisch. Welke tekening hij wel of niet tot leven wilt wekken, bepaalt hij zelf en dit besluit hij vooraf aan het maken van de tekening. Wanneer hij bezig is, kan dit besluit niet meer omgedraaid worden. Het enige wat de uitkomst dan nog kan veranderen, is de uiteindelijke tekening. Op dit gebied heeft hij zichzelf nog niet volledig onder controle, gezien hij regelmatig in opwellingen woedende tekeningen maakt. Hoewel hij zichzelf nu een stuk beter in de hand heeft dan vroeger, kan dit zeer verkeerd uitpakken. Gelukkig kalmeert hij – door het tekenen – gewoonlijk altijd op tijd, waardoor hij de tekening genoeg kan aanpassen zodat er iemand een trieste dood sterft (om maar voor een uiterste te gaan).
Telekinesis: Met zijn telekinese kan Vincent – schokkend maar waar – met zijn breintje objecten doen bewegen. (Ik ga ervan uit dat we allemaal wel weten wat telekinese is en doet dus voor die in depth shit is google, ik richt me even op de grenzen etc.) Vincent zelf is zich geheel onbewust van hoe sterk hij precies is op het gebied van telekinese, omdat hij het oprecht alleen gebruikt zodat hij zo weinig mogelijk dingen aan hoeft te raken waar mogelijk bacteriën opzitten. Deurklinken, dat soort zaken, alles waar hij over het algemeen van walgt. Hij heeft nooit echt geprobeerd extreem grote voorwerpen te bewegen of intense dingen te doen als, weet ik het, kogels tegenhouden en hier heeft hij ook absoluut geen interesse in want beweging en inspanning zijn niks voor ons liefje. Op school wordt hij natuurlijk wel gemotiveerd om te grenzen van zijn telekinese te ontdekken en te verbreden, meer weet te hebben van zijn kunnen, maar buiten trainingen – die hem redelijk goed afgaan voor iemand die er maar weinig zin in heeft – doet hij pittig weinig met het feit dat hij mentaal een vrachtwagen zou kunnen vloeren. In feite is Vincent aardig sterk in zijn telekinese en wanneer het moet kan hij best het een en ander voor elkaar krijgen en opfokken, maar hij doet dit simpelweg niet wegens een gebrek aan interesse. Zolang hij zo min mogelijk vuil hoeft aan te raken, is hij tevreden.

Appearance:
Vincent straalt 'perfecte schoonzoon' uit. Hij besteed veel aandacht aan zijn uiterlijk, kleedt zich altijd netjes en gedraagt zich alsof hij nog altijd in zijn rijke huishouden rondloopt.
Hair: Vincent heeft erg donker haar, tegen zwart aan maar toch wel bruin in een lekker zonnetje. Zijn haar is redelijk lang en vooral erg weelderig, hoewel hij hard zijn best doet het in gareel te krijgen.
Eyes: Grijsgroen ish
Skin: Erg bleek, effen.
Build: Vincent is slank, mager in menig opvatting. Ieder ander zou met zijn bouw en lengte al snel overkomen als een lange slungel, maar wegens Vincent zijn zorgvuldige kledingstijl en altijd rechte, beheerste houding is dit bij hem niet het geval. Hij is niet bijzonder sterk en al helemaal niet bijzonder gespierd. Extreem lang is hij met zijn 1,83 eigenlijk ook niet, maar wegens weinig vetjes aan het lichaam doet hij wel zo voorkomen.
Extra: Vincent zijn nette schoenen zijn zijn leven en de kans dat je hem ooit zonder zult zien, is bijzonder klein. Ook steekt hij zichzelf het liefst in enkel zwart en witte kleren. Naast zijn nette schoenen, is ook zijn zwarte lederen aktetas iets wat hij praktisch altijd bij zich draagt. In deze aktetas bewaart hij zijn tekenspullen en oude tekeningen, hoewel niet alle, want dat zou nooit passen.

Character:
Vincent is een nette jongen. Een rechte houding, de juiste woorden en een rustige stem vloeien voort uit zijn opvoeding. Hij is beleefd, maar erg op zichzelf gericht. Jouw problemen – en al het andere dat je hem mogelijk te melden hebt – interesseren hem niet. Hij is dan ook beleefd onbeleefd. Kan met de juiste woorden duidelijk maken dat het hem niks kan schelen en dat hij je liever kwijt dan rijk is. Zijn houding is al snel intimiderend en dit is precies hoe hij het het liefste heeft. Graag ontmoedigt hij mensen om met hem te praten, nog voordat ze het gesprek met hem hebben geopend. Het liefst houdt hij iedereen buiten zijn bereik, gezien hij absoluut geen behoefte heeft aan het simpele voetvolk zonder redelijke opvoeding die nog niet eens beleefd een hand kan schudden. Voor leraren etc. heeft hij wel degelijk respect en volwassenen zijn de mensen met wie hij nog wel eens een gesprekje zou kunnen aanknopen. Zijn zeldzame vriendelijke woorden gaan liever naar de kantinejuffrouw dan naar een willekeurige medeleerling.
Likes: Tekenen, thee, de herfst omdat alles sterft en zich klaar maakt voor een vreedzame slaap, de winter omdat alles dan zwart en wit kleurt, zwart en wit, perfect gebalanceerde contrasten, ronde getallen, mooie schoenen, rust en stilte, verlaten en vervallen plekken, mensen die nadenken, logica, stille mensen, pianomuziek, vioolmuziek, het platteland, symmetrie, ernstige mensen, een nette manier van spreken, goede houdingen, filosofie, geflipte levensopvattingen die hij óf kan afzeiken, óf kan aanhangen om interessant te doen.
Dislikes: Plotselinge of te harde geluiden, onrust (ook onrustige stiltes), ongemak, blauwe inkt en blauwe pennen, zomer, koffie, drukke mensen, zenuwachtige mensen, mensen in het algemeen, vals gestemde instrumenten, kinderen, ouders die hun kinderen verraden, kleine ruimtes, vliegschepen, felle kleuren, levendigheid, drukte, praktisch alles dat geen rust uitstraalt, te concrete logica (zoals wiskunde, waar iets onbetwijfelbaar is).
Traits: Beschaafd | Eigenzinnig | Solipsistisch | Gedreven | Creatief | Moeilijk in de omgang | Einzelgänger | Posh | Arrogant
Extra: Vincent heeft ernstig last van smetvrees, de arme jongen.

History:
0-5
In zijn jonge jaren was Vincent een normaal, rustig kind. Een modelkind, misschien wel. Zijn familie was erg rijk, maar deze rijkdom was hun niet aan komen waaien. Om welvarend te blijven, moesten beide ouders hard werken. Om deze reden waren het de kindermeisjes die Vincent zijn opvoeding voor het grootste deel voor hun rekening hebben genomen. Over het algemeen had Vincent een gloeiende hekel aan de kindermeisjes. Hij stoorde zich aan het feit dat ze dachten dat ze ook maar iets over hem te zeggen hadden, stoorde zich aan de rol die ze gegeven waren door zijn ouders. De jongen miste iets in zijn leven, namelijk de aanwezigheid van een vader en een moederfiguur. Hoewel hij zich het liefst wilde verzetten tegen de macht die de kindermeisjes was gegeven, leerde hij dat hij dit beter niet kon doen. Wanneer hij dit wel deed, volgde hierop een gepaste straf, mogelijk opgelegd door de kindermeisjes maar veel vaker door zijn vader zelf. De enige keren dat zijn vader echt tijd aan hem besteedde, was wanneer Vincent zich had misdragen, wanneer hij het gezag van zijn kindermeisjes ondermijnde. Zijn angst voor deze straffen, maakten hem het modelkind dat iedereen zag. Hij deed braaf wat hem werd opgedragen, leerde de tafels, leerde de maan-roos-vis, leerde spellen en stampte de etiquette. Op zijn 5e kreeg hij een nieuw kindermeisje, een vierentwintig jarige schone. Hij en het meisje werden binnen korte tijd ontzettend close. Voor het eerst in zijn leven had Vincent een vriend. Een echte vriend, die wist wat hij dacht, die tijd wilde steken in deze gedachtes en die hem niet nam zoals iedereen hem nam: stil, een gesloten boek. Ze hielp hem uit zijn schulp kruipen, zichzelf zijn. Gaf hem zijn tekenpapier en zijn pen en hielp hem aan het tekenen. Ze zorgde voor hem. Niet zoals een voogd dat deed, maar eerder als een zorgzame vriend. 
Achter het modelkind, zat een gefrustreerde jongen, die moeite had met verandering en asymmetrie. Een jongetje dat uit het niets furieus om zich heen kon slaan omdat iets niet lukte, omdat lijnen niet recht werden of omdat noten niet goed klonken. Waar zijn ouders en voorgaande kindermeisjes hier een probleem zagen en hem keer op keer straften wanneer deze verwarring en pure paniek toesloegen, probeerde zijn nieuwe kindermeisje hem te begrijpen. Ze hielp hem, begreep dat zijn probleem zat in het onbegrip, in het perfectionisme. 

6-13
Vincent begon zijn zesde levensjaar zoals menig kind in zijn omgeving dit deed. Met een groot feest, waar een kind van zes absoluut niks aan had. Een luchtkussen, een gigantische taart. Dingen waar Vincent de waarde nooit van zou kunnen inschatten en die hem daarnaast nooit iets zouden kunnen schelen. Springkussens, mensenmassa's, te veel en te zoet eten, cadeautjes waar hij nooit mee zou spelen. Hij voelde zich buitengewoon slecht op zijn plek, de drukte werd hem te veel, Vincent sloeg door en spendeerde als straf een nacht in de trapkast.
Zijn volgende bezoekje aan de trapkast was een stuk langer en vond een half jaar later plaats, in de zomer. Zijn kindermeisje had hem meegenomen naar het strand. Dolgelukkig was Vincent begonnen aan een zandkasteel en had de hele middag aan dit zandkasteel zitten werken. Het kind kon uren bezig zijn met een bouwwerk of met tekeningen, uren focussen op symmetrie, gelijkheid. Hij was dan ook laaiend toen een meisje in zijn zon kwam staan. Het kind sprak iets, glimlachte verkeerd naar hem en dit alles schoot Vincent in het verkeerde keelgat. Zo laf als kinderen kunnen zijn, duwde hij met zijn kleine kinderhandjes en alle kracht die hij in zich had het meisje tegen de borst. Zij viel, sloeg in haar val een toren van Vincent zijn kasteel om en landde met haar hoofd op een steen in het water. Alleen het tweede kon Vincent iets schelen. Woedend op het meisje richtte hij zich weer op zijn zandkasteel, terwijl het water om hem heen langzaam rood kleurde. De zesjarige jongen had geen enkel besef van leven of dood,  van goed of van kwaad, van vergankelijkheid, maar hij wist dat de slaap waarin het meisje verkeerde onprettig moest zijn en dat het haar verdiende loon was. 
Zijn kindermeisje werd gauw hierna ontslagen. De schuld van de moord werd op haar afgeschoven en ze verdween uit Vincent zijn leven. Vincent was woedend, wanhopig en zijn beste en enige vriend kwijt. Hij wist niet wat hij moest, werd gek van het gat dat in zijn leven was gescheurd. Nog altijd ging hij braaf naar zijn pianolessen en tekende hij de prachtige tekeningen, maar de melodieën waren droef en de tekeningen gruwelijk. De jongen maakte mensen bang. Wanneer hij trots zijn tekenblok wilde tonen aan gasten, snoerden kindermeisjes en zijn vader of moeder hem snel de mond. Zijn talent, hoe groot dan ook, werd niet meer erkend, maar weggestopt waar het niemand zou kunnen kwetsen. Vincent was meer op zichzelf dan ooit, vertrouwde niemand meer en zeker zijn ouders niet. Jaren gingen voorbij. Vincent distantieerde zichzelf steeds verder van zijn ouders en werd steeds meer naar zijn tekeningen en zijn muziek getrokken. Hij was een ijverig kind, dat zich volledig had afgesloten van alles en iedereen. 

14-16
En toen, rond zijn veertiende levensjaar, speelde hij het klaar om de levens van zijn ouders nog stressvoller te maken. Het welopgevoede, afstandelijke en bijna beangstigend kille jongetje bleek een mutant te zijn. Helaas voor Vincent moest de omgeving er op een haast tragische wijze achter komen.
Tekenen was nu al jaren Vincent zijn uitlaatklep. Wanneer hij zich boos of verdrietig voelde, keerde hij zich naar de vergeelde vellen papier en hier stortte hij zijn hart op uit. Met de komst van de pubertijd, groeide zijn haat jegens iedereen en in het bijzonder naar zijn ouders. Zijn tekeningen werden dan ook steeds bozer, steeds agressiever en in plaats van sombere sferen, tekende hij nu daadwerkelijk gruwelijke acties in de hoop dat ze uit zouden komen. Gezien hem al vroeg was verboden ooit nog mensen te tekenen (in dergelijke bloederige situaties) omdat het de gasten zou afschrikken en hij stiekem toch zeker bang was voor de straffen die hem te wachten stonden, waagde hij zich niet meer aan het romantisch portretteren van de dood van willekeurige leden van het huishouden. In een van zijn woedende buien, tekende hij, volledig van de kaart, een van de parkieten morsdood. Een dag later stierf het beestje en drie dagen later werd zijn tekening gevonden. In de eerste instantie vond iedereen – zijn ouders, de psycholoog die inmiddels vaker aan huize Dublin dan thuis was, de kindermeisjes – dat dit toch enigszins zorgwekkend gedrag was. Iedereen ging ervan uit dat Vincent het dode vogeltje had gezien en deze had nagetekend, want, zo wisten ze, zo verwerkte hij zaken die hem dwars zaten. Hoewel er gesprekjes over werden gevoerd, rinkelden de alarmbellen nog niet.
Maar natuurlijk duurde het niet lang voordat het wel erg vreemd begon te worden dat overal in de omgeving huisdieren neer gingen en dat Vincent zijn bijzonder accurate tekeningen nooit veel later weer opdoken. Iedereen in huize Dublin werd op zijn hoede en probeerde Vincent meer dan ooit af te schermen van de buitenwereld, zodat niemand in de gaten zou krijgen wat voor een vreemd monstertje het eigenlijk was. Het daadwerkelijke oh-mijn-kind-is-een-mutant kwartje viel pas toen er tekeningen opdoken van de – op dat moment nog levende – huiskat. Een dag later stierf het beest precies zoals Vincent had voorspeld en stond het hele huishouden op stelten. Vincent was zich inmiddels genoeg bewust van hetgeen waar hij toe in staat was, om het zijn ouders zo rustig en treiterend mogelijk uit te leggen. Het magere jochie genoot ervan om zijn ouders zo bang te zien en had geen enkel moment spijt van zijn acties (hoewel, de kat was toch wel een groot gemis).
Zijn ouders bleven hem thuis houden en de sfeer in huis was gespannen. Iedereen, van de man die zijn ontbijt klaarmaakte tot de vrouw die zijn bed opmaakte, was bekend met het feit dat Vincent maar een tekening van ze hoefde te maken of ze lagen met een gebroken nek onderaan de trap. Iedereen werd gillend gek van het scharminkel in hun midden en vooral Vincent zijn ouders hadden het er maar moeilijk mee.
Het was rond deze tijd dat ook zijn telekinese zich langzaam begon te ontwikkelen. Vincent zijn smetvrees groeide en hiermee werd zijn onwil om onschone dingen aan te raken steeds groter. De angst om deurklinken te moeten aanraken groeide met de dag en ging gepaard met steeds hevigere paniek. Tot zijn grote vreugde en voor ieder ander in zijn omgeving tot hun grote zorgen, resulteerde deze paniek er op een dag in dat de deur uit zichzelf opende, nog voor Vincent zijn hand op de deurklink had gelegd. Vanaf dit moment probeerde hij zijn fresh ontdekte telekinese overal toe te passen waar hij dit nodig achtte, wat over het algemeen zeer onschuldige situaties waren, maar toch deed dit de angst die iedereen al had nog meer voor hem groeien. Snel zou hij zijn potlood niet eens meer hoeven oppakken, wilde hij iemand neerhalen, (Ter geruststelling: Vincent houdt nog altijd het liefst zijn potlood vast wanneer hij zich aan dergelijke praktijken waagt.)

17-heden
Toen de dag kwam dat thuisscholing niet genoeg meer was, waren zijn ouders dan ook meer dan opgelucht. Al de overgevlogen leraren hadden hun taak gedaan, de basis (een zeer stevige en goede) was gelegd en het was tijd voor Vincent om zich verder te ontwikkelen. Althans, dit was wat de dokter zijn ouders had verteld en wat zijn ouders dankbaar hadden aangenomen als de waarheid. Hoewel zowel zijn moeder als zijn vader het niet durfden te zeggen, uit angst voor het label van 'slechte ouders', was het stel blij dat het kind van het dagelijkse toneel verdween. Een school, speciaal voor mutanten. Klonk dat niet prachtig, Vincent?
Vincent zelf was doodsbang voor de nieuwe mensen die hij zou moeten leren kennen, de omgeving waar hij zich zou bevinden. Hij was bang voor de drukte, de chaos, dat hij zichzelf niet zou kunnen beheersen. Maar al gauw veranderde zijn houding. Hij zou weg zijn van zijn ouders, van iedereen die hem verafschuwde en iedereen die hij verafschuwde. Hij zou voor zichzelf kunnen zorgen, kunnen tekenen, muziek kunnen maken, zichzelf kunnen zijn. Hoewel hij geen behoefte had aan nieuwe mensen, was alles beter dan blijven bij de oude en dus was zijn aankomst op Genosha op 17 jarige leeftijd een redelijk prettige. Hij kon het redelijk vinden met het overgrote deel van de leraren en het was mogelijk om het overgrote deel van de leerlingen te ontlopen, dus hem hoorde je niet klagen – niet hardop, in ieder geval.