Horace Finnegan

Naam: Horace 'Patton' Finnegan (Ülchin)
Alias: Little Dog
Bijnamen: Patton, Canis Minor, Procyon, Care Bear
Leeftijd: 22 years
Lengte: 1.57
Gewicht: 56kg
Geboortedatum: 14 februari 2015
Geboorteplaats: Manchester, Engeland
Gesproken talen: Brits-Engels, Albanees
Etniciteit: Kaukasisch (moeder; UK - vader; Albanië)
Accent: Brits
Geaardheid: Hetero
Faceclaim: Winston Marshall
Themes: x - x - x - x
Uiterlijk: x - x

“

God is fed up with mankind
Didn't He create them after his own image?
Didn't He give them a world to live on - well, look what they're doing; they're trying to clone themselves and they're destroying their own world
God is getting impatient, Angel

- The Discovery of Heaven

„

Eén van de eerste dingen die veel Mutants regelmatig zal opvallen als je door Sundberg zwerft, is het standbeeld van een hond dat er soms wel, en soms niet staat. Zijn kop is licht gebogen, de indruk wekkend dat hij neerkijkt op zijn sokkel en de ketting om zijn hals die hem daaraan vast houdt, als dat hij de omgeving in de gaten houdt. Alsof hij er waakt. Dat het gargoyle-achtige standbeeld zo levensecht lijkt, is echter geen toeval..

Bouw: Lang niet zo groot als hij zou willen. Proporties zijn niet a la Hercules, maar eerder die van een gedrongen rondlopende teddybeer. Niet dik, wel ietsje chubby rond de maagstreek. 'Sexy' hoort hij vrijwel nooit - 'adorable' veel te vaak. Hij haat het.

Uiterlijk: Zijn gezicht wordt omlijst door dikke bruine lokken, met schijnbaar een eigen wil. In model brengen lijkt geen zin te hebben: het staat vaak alle kanten op, recht omhoog, recht opzij, alle wetten van de zwaartekracht negerend als de gelikte vacht van een welp. Newton draait zich om in zijn graf. Op genadigere dagen (wanneer het er aan de voorkant mee door de beugel kan), is er dan wel achter in zijn nek een hele commotie gaande. Hij probeert al niet eens meer er iets aan te doen. Aansluitend op zijn haar heeft hij lichte bakkenbaardjes die doorlopen in een normale baard, soms met kleine snor. Beide trimt hij regelmatig. Zijn gelaat oogt opvallend jeugdig voor iemand van zijn leeftijd. Iedere lichaamsbeharing is zijn trots, het indiceert op z'n minst nog een beetje mannelijkheid zoals de zwart-wit hunks in modebladen van normale lengte waar menig vrouw warm voor loopt, en die hij tegen zijn muren plakt ter bewonderenswaardige inspiratie. Het eh.. ligt ingewikkeld.
Verder heeft Horace vriendelijke Bambi-bruine ogen en al om al een zachtaardige uitstraling. Minder belangrijk maar goed om te weten is dat hij handenvol aftershave in zijn hals kletst en liters cologne over zichzelf heensprayt. Hij ruikt van zichzelf nogal naar hond.

Style: Casual-chic. Suspenders, overhemden, poloshirts, bruine colberts, hesjes, houthakkershemden, herensjaaltjes. Keurige Britse country fashion in een rommelig jasje gestoken, een wijze van kleden die de boodschap schreeuwt: ik heb geen flauw idee hoe ik me vandaag in mijn ribbroek en overhemd heb gehesen, but it happened. Denk aan warrig windkracht tien-haar, een van een schouder gegleden suspender, eigenwijze overhemdboorden, bovenste knoopjes los, haastige half in zijn broek weggemoffelde zoom, daaronder evengoed laarzen als afgetrapte gympen, zijn eigen hondenharen permanent over de stof verspreid als een geïmproviseerd rondwandelend vloerkleed, als we even mogen overdrijven. Grassprietjes, aarde en takjes in zijn haar en op zijn kleren is ook niet ongewoon. Kleding die bij zijn rustige uitstraling passen (en ook weggeven dat hij duidelijk geen vrouwfiguur in zijn leven heeft die hem wat orderlijker maakt voor hij de deur uit hobbelt)   Maar ook zwarte leren jacks, als een stoerdere kant die hij gewoonlijk lijkt te onderdrukken.




Sympathiek • Behulpzaam • Rustig • Vriendelijk • Trouw • Introvert • Zorgzaam • Verlegen • Nieuwsgierig • Bescheiden • Snel voldaan • Eerlijk • Beschermend • Optimistisch • Intelligent • Good boii • Pechvogel

LITTLE DOG
Initieel is Horace, naar wat meestal het eerste is wat er bij anderen te binnen schiet, een lieverd met gewoon veel pech. Iemand die al tweeëntwintig jaar rondzwerft over moeder aarde en toch de indruk kan wekken als iedereens jongere broertje. Ongekunsteld, onzeker en misschien zelfs een beetje naïef - althans, zo lijkt hij vaak over te komen. Lijkt, omdat het niet moeilijk is om gesteld te raken op zijn kleinere gestalte die zich een beetje onbeholpen een weg probeert te wanen tussen de vaak veel grotere Mutants rond zijn leeftijd, of zelfs daaronder. Het heeft er ook mee te maken dat hij een heel vreedzaam persoon is, die zich al gauw teveel voelt en zich op zulke momenten liever terugtrekt met een gitaar op een afgezonderde kamer.
Maar hij is in veel definities ook een gever in plaats van een nemer. In het bijzonder is hij zeer beschermend over jongere Mutants en treedt hij al gauw als een soort verzorger of buddy voor ze op. Trouw als hij is ontfermt hij zich om ze overdag in de gaten te houden, als een natuurlijke drang die meteen bij hem opspeelt die tevens met zijn verleden te maken heeft. Zo is het hem bijvoorbeeld niet ongewoon om voor dag en dauw op te staan en gewoon zomaar een dagje in te plannen met een kiddo om iets leuks te doen, een balletje met ze te trappen, ze voor te lezen - zolang ze daar zelf uiteraard de behoefte aan hebben. Bij Horace zijn er geen privileges nodig. Hij weet van de heftige gebeurtenissen die op Genosha hebben plaatsgevonden en hoopt niet alleen op het kunnen geven van afleiding in de stilte na de storm, maar ook op een betere toekomst voor deze jonge Mutants. Hij loopt verder zo vaak rond in zijn hondenvorm dat hij kan worden gezien als de vaste, over de straten zwervende hond van Sundberg. Het wakende huisdier dat een beetje van iedereen is. Hij is ontzettend erbarmend en neemt ruim de tijd om naar je te luisteren. Zoiets kan dan gepaard gaan met een warme deken, melk met honing en heel veel knuffels. Lief is het juiste woord. En dat hij anderen vaak boven zichzelf zet, dat veroorzaakt hem helaas ook meer dan de bedoeling is een backlash.

LOST IN THE FRIENDZONE
Horace is -wat je zou kunnen noemen- het vijfde wiel aan de wagen in ieder vriendengroepje. Een geboren pineut - een groentje - een 'loser', zoals anderen het kort door de bocht zouden betitelen. Het onpopulaire typetje dat in highschool belaagd wordt met wedgies en gedwongen is om zijn lunchgeld af te geven. En in zekere zin het buitenbeentje dat de drankjes voor zijn vrienden betaalt, geen publiekelijk punt maakt over het feit dat hij er maar een beetje bij zit, de dames veilig aan de deur af zet en uiteindelijk toch altijd weer in de friendzone terecht komt. 'Cute, maar als een guy friend, weet je, geen boyfriend-material - hij is zo kléin,' luidt dan meestal het gangbare oordeel. Wat daar nog eens extra aan bijdraagt is dat hij meerdere allergieën heeft, medicijnen slikt in verband met de bijwerkingen van zijn mutaties en een magneet voor pech lijkt te zijn. Het enige waar hij nuttig om schijnt te zijn, is dat vrienden bij hem kunnen uithuilen als de rest van de groep geen omkijk naar ze heeft. Dat lijkt hem soms een wat zielige indruk te geven - maar daar komen we opnieuw op het woord 'lijkt'. Hoewel dat realistisch toch vrij sneu is, vind hij zichzelf namelijk helemaal niet zielig. Hij kan er zelfs aardig gefrustreerd om raken als anderen medelijden met hem krijgen om zijn plek in een groep of om zijn lengte.

Hoewel hij niet vaak gehoord wordt, is hij toch vaak 'the voice of reason' in een groep. Hij heeft gewoon de mindset van een jonge man van zijn leeftijd, en is misschien zelfs nog wel een stuk volwassener dan dat. Hij gaat niet los met drank, drugs, is nog maagd, denkt voordat hij doet. Kortom: hij houdt zich liever vast aan de wijzere keuzes, maar dat maakt hem ook ietwat voorzichtig.
Het valt te zeggen dat Horace een enorme laatbloeier is: de gierende hormonen, het observeren van het figuur van een vrouw vanuit een ooghoek, het zich alleen maar kunnen voorstellen als vrienden tot in het diepste detail hun grote verhaal doen op dat gebied. Dat wat er allemaal bij hoort, maar waar hij spontaan om dicht kan klappen als het allemaal net even iets te dichtbij komt. Rondom het andere geslacht is hij hierom vaak nog wat onzeker, al heeft hij ook zijn part specifieke interesses. 's Werelds grootste schaamte wordt over hem afgeroepen als iemand dat ooit opmerkt, want hij is potverdorie een net figuur.

In reëel opzicht lijkt Horace simpelweg wat vertrouwde mensen om hem heen nodig te hebben die hem onder zijn oksels over zijn drempels hijsen en hem vertellen dat het oké is om een beetje te leven, om rond te dollen. Saai is hij dusdanig niet - hij heeft simpelweg fases in zijn jeugd overgeslagen doordat hij nooit echt de kans kreeg om zich op zichzelf te richten. Je zou zelfs een goede kroegbuddy aan hem kunnen overhouden die verrassend komisch uit de hoek kan komen, maar nog beter een maat die altijd voor je klaarstaat. Het komt er op neer dat hij achter zijn opgetrokken muurtje eigenlijk een vrolijk, optimistisch persoon is die mensen om wie hij geeft als een overblije hond opwacht na een lange eenzame dag.

ROCKABILLY
En toch..
Alsof hij iets op wil maken voor de centimeters die hij tekort komt, lijkt Horace soms te lijden aan een soort Napoleoncomplex met een extra dosis testosteron. Zo heeft hij een stoerdere kant die hij niet vaak laat zien, twee kanten van dezelfde munt. Hij is bijvoorbeeld stukken sterker dan hij eruit ziet en kan hij zelfs een volwassen persoon op zijn rug dragen. Op welgekozen momentjes blaast hij zogezegd als een boosaardige kikker zijn miniatuur-postuurtje op, om de een of andere gevaarte eens even haarfijn te vertellen wat hij er wel niet van vind. Bungelend. Aan zijn kraag waaraan hij van de grond wordt geplukt. Dat kan op de beurt onbedoeld voor vermakelijke situaties zorgen waarin hij zichzelf alleen maar in de nesten werkt, maar daar heeft hij de rimboe aan. Verrassend genoeg is hij ook een motormuis; hij heeft een op zijn postuur aangepaste Harley Davidson waar hij van tijd op tijd op rondtourt, wat een flink contrast kan zijn om zijn suspenders opeens verwisseld te zien worden voor volledig leren motorpakken- en jassen. En door de jaren heen heeft hij een ongedachte voorliefde ontwikkeld voor country en classic rock 'n' roll. Elvis Presley, AC/DC, Queen, Steppenwolf, Alice Cooper, KISS, Scorpions, Johnny Rivers, covers van Johnny Cash; het zijn stuk voor stuk zijn guilty pleasures. Het liefst zelfs nog op ouderwetse vinyl platen. Zelf bespeelt hij zowel de akoestische/elektrische gitaar als de piano, en daartussenin wat gedrum, maar niets in serieuze zin. Wel heel nuttig voor onder andere *ahem* dates.

Likes: Astronomie, zijn Harley, jonge kinderen, boeken en lezen, flamingo's, gekruide ossenworst, interessante nieuwe geuren, op zijn gitaar tokkelen, als vrouwen hun haar losschudden, country & classic rock bands, keepie uppie, een glimlach, zelfs als dit maar een kleintje is
Dislikes: Ongevraagd worden omhelst, door zijn haren worden gewoeld, onwillige deelname aan een potje lummelen als zijn spullen worden overgegooid, hooghartige jocks, te lange nagels; voornamelijk als hond, zijn torso, respectloze mensen, scheerbeurten (hij kan niet goed bij de badkamerspiegel), zijn fragrance de la dog
Tics: Begint automatisch aan zijn baardje te plukken wanneer hij zich onzeker voelt.
Verborgen potenties: Typisch Britse drankorgel, stiekem. Kan verrassend veel alcohol wegwerken. Hij weet dit alleen nog niet van zichzelf.




Om mee te beginnen is het belangrijk om te weten dat Horace's Mutatie een definitie van altruïsme is. Het is vooral gericht is op de bescherming en het welzijn van anderen.

Introduction
Misschien heb je je al weleens afgevraagd waarom een hond zoveel liefde te geven heeft in een oneerlijke, corrupte wereld. Een oude Armeense mythe verhaalt over de Aralez, ook wel 'divine dog' genoemd; aartsengelen in de vorm van gevleugelde honden die neerdaalden op slagvelden om de wonden van krijgers te likken, ze daarmee te helen, of zelfs nieuw leven in te blazen. Het zijn de directe counterparts van Hell Hounds. De Aralezes staan echter niet op gelijke gronden met aartsengelen. Het zijn 'lesser beings', in werkelijkheid trouwe compagnons van de hogere aartsengelen en initieel naar aarde gestuurd om dienst te verrichten als beschermengelen. De Aralezes die hun taak falen, worden de vleugels afgescheurd en toegang tot het Hof van Aartsengelen ontnomen. Zij zijn gedoemd op aarde te blijven. Sommigen worden in steen veranderd, gedenigreerd tot veelal lelijke schepsels op heilige huizen. Sommigen leven vanaf dat punt voort als normale honden. Anderen blijven daar tussenin zweven, tot ze bewijs hebben geleverd geschikt te zijn voor hun positie als beschermengel. Horace is zo'n geval. Simpel gezegd is hij een Shapeshifter die de gedaante kan aannemen van een kleine tot middelgrote hond en deze kan laten verstenen. Hier heeft hij de controle over, maar wanneer hij lichamelijk of mentaal uitgeput is kan het zomaar gebeuren dat hij ter plekke versteent, bij wijze om zichzelf op te laden. Hij is dan gedwongen zijn sokkel op te zoeken of een vlakke harde ondergrond, waar hij volledig verandert in een marmeren waterspuwer, oftewel een gargoyle. Doet hij dit niet, dan loopt hij in die kwetsbare staat het risico om stuk te vallen. In theorie zou zijn lichaam dan in tientallen onsmakelijke stukken verspreid worden. Horace neemt meestal bij voorbaat overal een tas mee naar toe met zijn persoonlijke sokkel, louter om de absolute zekerheid te hebben. Evenwel zet hij de sokkel wanneer hij zich op zijn kamer bevindt tegen de muur, waar het prijkt als een soort pedestal voor bloemen: een bos rode amaryllissen, om precies te zijn. Eén van zijn veelvuldige bezigheden bestaat uit het vervangen van deze bloemen.  
Het verstenen is een beschimpende straf voor een divine dog: in een gedwongen ruil voor het opgeven van zijn vleugels, zijn helende krachten, het zijn van een heilig creatuur en alle hogere privileges, krijgt hij er een marmeren huid en een leven van een sterveling gekluisterd aan de aarde voor terug - grotesque wezens met vaak wanstaltige uitdrukkingen die normaal gesproken boven kerkwanden uitkijken, volgens het christendom om het kwaad schrik aan te jagen en gasten binnen de heilige huizen te beschermen. Horace heeft dan nog enigszins het geluk dat zijn versteende gedaante een hond representeert, waardoor hij ook de gelegenheid heeft om zich bijvoorbeeld als memorial standbeeld in een tuin, op een begraafplaats of andere plekken dichtbij de grond te settelen. Uit angst om in die staat kapot te vallen en zo zijn dood te vinden, heeft hij het niet zo op hoogtes.


₪ Shapeshifting
> Dog
Omtrent de hele situatie van zijn lot wil hij zich zo min mogelijk met zijn gargoyle-vorm associëren, en des te meer met zijn gedaante als hond. Het komt nog het dichtste in de buurt van wat er van hem over is gebleven. Als hond is hij een klein tot middelgroot vuilnisbakkenras, chocoladebruin van kleur en nog het meest lijkend op een kruising tussen een herdershond en een kleine Newfoundlander. Twee bruine, vriendelijke ogen en een alom zachtaardige uitstraling geven een uitnodigend gevoel om hem te benaderen. Hij draagt een wijnrode halsband met een zilveren hangertje, waar de naam 'Patton' in is gegraveerd - zijn gegeven hondennaam. Bij directe dreiging echter, zal hij niet twijfelen om zijn tanden te laten zien en -als het moet- om zijn belager te bespringen. Dat is vooral in situaties waarbij anderen gevaar lopen.
Uiterlijk als hond: x - x - x (puppy)

|| Enhanced Senses:

Gargoyle
Horace heeft eigenlijk weinig aan deze kwetsbare vorm in zijn volledigheid. Het belemmert hem meer dan dat hij er voordeel uit kan halen. Én het herinnert hem aan fouten in het verleden die niet meer ongedaan kunnen worden gemaakt. Dikke ketens om zijn hals en een stenen omhulsel symboliseren zijn plicht en gevangenschap. Een hond op een stuk steen, met gladde afbrokkelingen op de plek van zijn schouderbladen waar ooit vleugels zaten. Toch kan hij er ook een krachtig strijdmiddel uit halen zolang hij zijn menselijke vorm behoudt. Bij een volledige transformatie heeft hij alleen de keuze in welke houding hij versteent en op welke plek.

|| Rock & Chains:

₪ Guardian  
// Physical Linking
Voor hem ook wel bekend als Safeguard, of Heart Chains. Kort gezegd kan hij een baken van comfort worden voor één enkel persoon. Horace heeft de gave zich spiritueel en emotioneel met iemand te binden, wat hem de taak oplegt en vereenvoudigt om als beschermengel in levende lijve voor deze persoon op te treden. Deze betreffende persoon wordt dan zijn 'patron', wat simpel gezegd inhoudt dat diegene verzekerd wordt van bescherming van Horace, dag en nacht, en dat hij ervoor moet zorgen dat het leven van zijn patron voorspoedig verloopt. Horace fungeert dan als hoeder over deze persoon en is gebonden aan de diensten, als een soort geest uit een fles. Het vormt de essentie van zijn bestaan. Vanaf dat moment zal er een soort lichtschakel in de vorm van ketens tussen hen zichtbaar zijn. Het maakt niet uit hoeveel kilometers ze van elkaar verwijderd zijn. Het is een yin yang-principe: een abstract symbool voor zijn gevangenschap, maar ook een prachtig symbool voor verbondenheid. Wanneer er een band is gelegd, voelt en ervaart hij dezelfde emoties van zijn patron. Het houdt hem ook gevangen in een vicieuze cirkel, want dit houdt in dat hij dezelfde verwondingen ervaart, of hier zelfs aan kan sterven als hij de link niet op tijd verbreekt. Voor een groot deel staat zijn leven dan in het teken van het welzijn van anderen. Naderende dreigingen voelt hij aan, maar enkel geldend voor de ander en niet voor hemzelf. Voelt hij dat er iets mis is, dan springt hij op zijn motor en sputtert er direct naar toe. Zelfs als dit midden in de nacht is. Níemand komt aan zijn patron.
Bijhorend bij deze gave, is hij ook in staat om rust te creëren in iemands hoofd door de negatieve emoties als het ware in zich op te nemen. Hij verkiest liever dit door middel van troosten te doen en hier zo lang als nodig is de tijd voor te nemen. Dat voelt sympathieker, menselijker - minder artificieel en minder materialistisch. Het als het ware tot zich nemen van de 'stress' van de ander, daar hangt echter een groot nadeel voor hem aan vast: hij moet dagelijks diverse medicijnen innemen tegen heftige migraine-aanvallen en het creëren van rust in zijn eigen hoofd. Teveel dat zijn tol eist, en het kan zelfs leiden tot het verliezen van zijn bewustzijn.
-- Een voorbeeld hoe de 'link' als ketting van licht op zichzelf eruit ziet: click! - alleen is het lang niet zo fel, beweegt het in langzame golven en is het meer een zachte gloed zodat het ook aangenaam is om mee te kunnen slapen. Vanuit Horace's perspectief dient het 's nachts ook als waaklampje en een woordloos 'ik ben er voor je' wanneer hij een erg jonge Mutant onder zijn hoede heeft.
Huidige patron: Geen, op het moment




Manchester, 2015, een ijzig koude winternacht.
Een uitgeputte moederhond in het plaatselijke dierenasiel werpt haar pups. Een dierenarts wordt opgeroepen, maar de man wordt belemmerd door de hevige sneeuwval van die nacht. Een schamel nestje van vijf komt ter wereld - door de conditie van hun moeder, gebrek aan warmte en een slecht onderkomen overleven vier het niet. Tussen het vochtige stro neemt de moeder de gedaante aan van een naakte vrouw en sterft kort erna. Voor haar is het op.
De krantenkoppen luidden al gauw het bizarre nieuws aan dat zich als een lopend vuurtje door Engeland verspreidt, feiten en opgeblazen leugens om gegadigden te trekken gelijk: 'Lifeless Body Of Unidentified Woman Lies Surrounded By Pups', 'Woman Or Bitch?', 'In The Presence Of Mutants: Is Shapeshifting Possible?' - 'Shifters Among Us: Dying Woman Chose Dog Form To Shorten Pregnancy'
Een politieonderzoek levert weinig op, maar de media staat er bol van. Het rommelt in de samenleving: het is bij lange na niet de eerste keer dat er zich zo'n bizar fenomeen voordoet, dat de 'normale' mensen zich bedreigd voelen. Een nog maar net afgestudeerde medewerkster van het asiel neemt de eenzame pup zoekend naar de tepel van zijn verdwenen moeder onder haar rekening, voor ook hij onder vuur komt te staan. Met het hart op de juiste plaats weet ze dat de juiste verzorging en warmte voor het reutje het allerbelangrijkst is, dat hij in zijn jonge leventje niet hoeft te worden blootgesteld aan de gekte van de maatschappij. Een beetje rusteloos neemt ze de pup mee naar haar appartement, doet de nodige inkopen en voorbereidingen en de heisa om het nieuws bekoeld. Engeland is weer haar bedrijvige, doorgaanse zelf. Niet voor de jonge adolescente, echter..

Vijf weken gaan voorbij, waarin ze de reu weegt, bijvoed en warm houdt. Hij krijgt de nodige vaccinaties en wordt gechipt. Ze geeft hem de naam Patton. Vaak neemt ze de pup mee naar de boerderij van een kennis in de buurt waar pas geleden een hond heeft geworpen, in de hoop dat de reu op een natuurlijke manier de missende warmte en de melk binnenkrijgt. Het jonge hondje groeit als kool.
Ze schrikt zich wezenloos als ze midden in de nacht wakker wordt van een gorgelend geluid, in haar kamerjas de trap afrent en daar een kleine naakte jongen op haar keukenvloer aantreft. In een foetushouding op de koude tegels, klauwend aan een strak bandje om zijn nek dat duidelijk zijn luchtpijp dichtknijpt. Hetzelfde puppybandje dat ze haar kleine dierlijke metgezel had omgedaan. Schrik verandert in angst, en angst verandert geleidelijk in ontrusting. Voor een kind kan ze bij lange na niet zorgen. En bovendien: wat staat haar te wachten met een nakomeling van een schijnlijke 'Shapeshifter'? De jongen wordt na een moeilijke beslissing ter adoptie opgegeven, dat lijkt haar de meest voor de hand liggende oplossing. Een kans om in een liefdevol gezin terecht te komen biedt hem een beter leven, bedenkt ze. Hoopt ze. Al met al een ondoordachte, naïeve beslissing in haar wetenschap dat de overheid nog stand-by op de loer ligt. De jonge vrouw geeft 'Horace' als naam op waar hij mee geregistreerd wordt en neemt met pijn in haar hart afscheid van het jongetje. Erbarmen ontbrak haar niet, maar zoals ieder mens groeide er een groot soort van angst voor het onbekende. Hoewel hij nog zo jong was, was het de eerste keer dat Horace in aanraking kwam met de egocentrische aard van de mens.

St. Christopher Boy's Internate werd voor een korte periode Horace's nieuwe onderkomen, gevestigd in een guur herenhuis. Zijn ontwikkeling verliep er moeizaam: hij sprak geen één woord Engels, observeerde alleen maar. Manchester werd verruild voor Londen toen hij een tijd later door een al wat ouder stel geadopteerd werd dat zelf geen kinderen kon krijgen. Eustace en Milly Finnegan konden hun geluk niet op met de kleine Horace, maar het werd hen ook al gauw duidelijk dat er iets eigenaardigs was aan de jongen. Zijn motoriek was bijzonder slecht, hij maakte eerder gebruik van zijn mond dan zijn handen, hij deed zijn behoefte spontaan waar hij stond of zat, opvallend op specifieke plaatsen. Er was natuurlijk geen moederhond meer die hem hielp om het op gang te laten komen, of die het voor hem opruimde. En alsof dat nog niet genoeg was, plukte Milly op een dag tot haar stomme verbazing kleine donzige dekveren uit de poriën bij Horace's schouderbladen, die zich gelijk aan zijn groei al gauw ontwikkelden tot piepkleine vleugeltjes. Eustace en Milly wisten zich vanzelfsprekend geen raad toen er in plaats van hun zoon van tijd tot tijd een jonge hond op de banken sprong en door de kamer sjeesde. Tegelijkertijd vielen de puzzelstukjes op hun plek. Meneer en mevrouw Finnegan waren zelf ook geen ordinaire mensen; ze wisten af van de theorie van Mutants, van individuen met bijzondere genetische gaven en transformaties, hoe de overheid tegen ze aankeek. Een kennis die ze niet verachtten, doch jaren geleden hadden afgezworen. Maar ze wisten ook dat Horace in deze prille jonge jaren ouderfiguren nodig had die hem een dak boven het hoofd konden bieden, een opvoeding, de liefde en bescherming. De zekerheid. Hún zekerheid.

Eustace en Milly begrepen dat het noodzakelijk was om het jongetje op deze leeftijd op twee verschillende manieren op te voeden. De gebruikelijke gewoontes die horen bij een kind moesten worden aangeleerd, zoals het plassen op de wc en niet in de tuin, lezen, rekenen, het onder alle omstandigheden onderdrukken van zijn andere vormen, sessies bij een logopedist om zijn spraakachterstand bij te spijkeren, het 'dankjewel' en 'alsjeblieft'. Maar ze hechtten er waarde aan om Horace ook op een sociabele en acceptabele manier zijn natuurlijke aard te laten behouden, waardoor ze te dealen hadden met tandafdrukken in tafelpoten, rotzooi van buiten die mee naar binnen werd genomen, bepaalde delen in het huis die moesten worden afgegrendeld, buitenmomentjes op de klok en op de meest goddeloze tijden. Een hele klus, vooral omdat ze nooit eerder een kind, laat staan een pup hadden gehad. Stapels informatieboeken over de hond werden bij de hand gehouden, naast alle info over de ontwikkeling van een kind, als een tweevoudige gids die ze door Horace's opvoeding heenloodsten.

Gelukkig droeg het eraan bij dat Horace niet alleen een slim kind bleek te zijn, maar ook een erg gevoelige, dat tussen de regels door kon lezen en snel van begrip was. Hij snapte zijn verantwoordelijkheid, dreunde al gauw de speciaal voor hem uitgeschreven regeltjes op zijn slaapkamerdeur op. Streng, op sommige vlakken belemmerend - maar noodzakelijk, zo wist hij.
Hij - hij was tenslotte 'anders'.  
Zo goed en kwaad als het ging probeerde Horace een zo normaal mogelijk leven te leiden, gunstig als dat was voor zijn socialisatie en ontwikkeling, en later voor een plaats in de maatschappij.
Maar het Hof van Aartsengelen had een andere queeste voor het jongetje. Zijn moeder had haar taak immers gefaald en was op een letterlijk hondse manier gestorven. Misschien dat haar zoon, wiens geboorte door hogere machten was gepland en wiens leven van A naar B zonder zijn weten voor hem werd uitgestippeld, nog van enig nut bleek te zijn. Hij was en bleef per slot van rekening een Aralez, een beschermengel die enkel leven geschonken kreeg om anderen te behoeden en die lotsbestemming ook mee zijn graf in zou nemen. En, tevens zonder zijn weten, plotten de Engelen een test die dat zou bepalen. Voor het 'sturen' van de corrupte mensheid, zo vonden de Engelen, was dit zeker van belang. Zo werd het volgende plan in werking gezet.
Na een onverwachts overlijden van de zus van Milly nam ze de voogdij van de kleindochter van haar geliefde zus op zich, de jonge Macie, waar het mee begon - en ook eindigde. Al vanaf het moment dat het stille meisje introk in huize Finnegan, groeide bij Horace de sterke drang om haar te willen beschermen. De gaven van zijn Mutation ontwaakten die dag als het ware. Er werd hem een hele hoop meer duidelijk; waarom hij hier was, waarom hij anders was, waarom Macie er was. Het was een lotsbestemming waar hij geen controle over had, maar waarvan hij wist dat het gewoon bestond. Vanaf dat moment werd hij Macie's persoonlijke, sterfelijke beschermengel, was hij aan haar verbonden en zou hij dat voor de komende vier jaar die volgden ook blijven.  

Jaren later, en hij begrijpt nog steeds niet welke fout hij had begaan - of, beter gezegd: wat hij had kunnen doen. Een drukke snelweg, een donkergrijze auto, Macie op haar fietsje. Hij raakte zwaargewond door het ongeluk, omdat hij psychisch en emotioneel nog aan haar verbonden was. Hij leefde. Macie niet. In haar korte vervlogen leven was ze slechts een pion in een groter plan, een trigger voor Horace's mutatie - maar de Engelen draaiden hun hand er niet voor om dat ze veel beter van Horace hadden verwacht. Daarboven raakte iedereen over hun toeren, hoe hun nauwkeurig uitgekozen selectie aan lager geclassificeerde beschermengelen helemaal niet zo deugdelijk leek als gedacht. Zijn moeder had gefaald, en nu had haar nakomeling het ook finaal verprutst. De Aartsengelen waren furieus. Dit was niet Gods wil. Ze stonden op het punt het op te geven op hun selectie aangewezen beschermengelen, op de mensheid waarvan bescherming en begeleiding steeds onmogelijker leek te worden door hun drang voor machtsspelletjes, door hun hebzucht en vernieling. Zoals gebruikelijk was wanneer een beschermengel zijn taak niet kon volbrengen, kreeg Horace een straf opgelegd. Alsof een onzichtbare schaar hem toetakelde, werd Horace de vleugels afgescheurd en werd hij opgesloten in een stenen omhulsel, als een sculptuur van een florentine winged dog. Zo bleef hij een tijdlang gekneveld aan de gevel bovenop een kerk. Zoals de dingen gaan met leeftijd, kwam Eustace intussen in een verzorgingstehuis terecht waar hij de nodige verzorging kon krijgen toen bleek dat hij een vorm van dementie had. Milly stierf door ouderdom. Pas enkele jaren later ontwaakte het beeld van de marmeren hond langzaam maar zeker, al bleef de keuze om zich te kunnen verstenen. Als een honende herinnering.

Een tijdlang zwierf hij door Londen, nietwetend wat er intussen gaande was geweest in de wereld, waar de personen waren die hij zijn familie kon noemen. Het huis waar hij was opgegroeid was leeggeruimd, ter koop gezet, doorverkocht. Hij besloot er een weekje te observeren, als onopvallend standbeeld van een hond in de achtertuin. Die hond had een expressie op zijn gelaat die als afwachtend, en misschien zelfs wel hoopvol kon worden omschreven. Een afwachtende zoektocht naar iets van een herkenbare glimp, een ingangspunt vanaf waar hij zijn leven weer op zou kunnen pakken.

Zo eenvoudig ging dat niet, want de tijd had voor de buitenwereld natuurlijk niet stil gestaan. Een ander gezin was er ingetrokken. Maar het had geen zin om rond te blijven zwerven of om in het verleden te blijven hangen: zijn stiefouders waren al op leeftijd geweest, ongelukken gebeurden. Hij begon in te zien dat alles wellicht een complot was om hem op de proef te stellen, om onbruikbare beschermengelen systematisch weg te cijferen. Het lot; daar kon hij niet tegen opboksen, maar als dat was hoe de hogere machten hun kaarten wilden spelen, dan zou hij zo goed en kwaad als het ging de regie in eigen handen nemen. Op zíjn manier. Hij ging een volgende patron zoeken en hij of zij zou leven.
Hij moest verder, en ging verder met de mindset dat hij de positieve energie moest zijn die hij aan wilde trekken. Een geruime tijd later kwam Horace met een aantal andere Mutants mee naar Sundberg en nam hij er zijn intrek, zijn zinnen gezet op het rechtzetten van zijn fouten, op nieuwe kansen - en hoewel hij zich geleidelijk aanpast, blijft de impressie van een verloren hond hem toch een beetje eigen. Nochtans zet hij er zijn zinnen op om het te omarmen, er zich doorheen te beuken. Obstakels zullen immers obstakels blijven - tot je er je stepping stones van maakt. 



Moeder: Lillith Cerice Oswald, 38
Vader: Dalmat Ülchin, 43 (?)
Stiefmoeder: Milly Sophia Banford-Finnegan, 64
Stiefvader: Eustace Gregory Finnegan, 70
Eerste patron: Macie Sophia Oswald, 9




• Horace's voetsporen zijn de pootafdrukken van een hond, standaard en ook als mens. Zelfs de afdrukken van zijn schoenen worden direct vervormd tot de afdruk van hondenkussentjes
• Vaak zie je hem krabbelend door zijn lokken rondlopen, waarbij hij een hoop haar verliest en achterlaat vergelijkbaar met een hond in de rui. Het is echter niet zo dat hij last heeft van luizen. Dit heeft te maken met dat er vaak nog verdwaalde hondenharen in zijn haarfollikels blijven steken voor deze weer terug vervangen worden door zijn eigen haar, vooral vlak na een transformatie naar zijn hondenvorm
• Is hoogsensitief en geestelijk snel overprikkeld. Hij neemt medicijnen (diazepam) om meer rust in zijn hoofd te creëren
• Hij is wat gedeisd in het bijzijn van aartsengelen of andere 'hemelse' Mutants
• Horace is zo klein van postuur gebleven doordat hij een lange tijd vastzat in zijn gargoyle-vorm, als eerste fase van zijn straf die hij heeft moeten doorstaan. In deze staat is zijn metabolisme ernstig vertraagd
• Hij heeft zijn puppybandje nog en hecht er veel waarde aan
• Wat oldies but goldies waar hij gek op is: x - x - x - x - x
• In zijn sokkel staat de Latijnse gezegde 'silentium est aureum' gebeiteld, wat 'silence is golden' betekent
• Horace heeft Albanese roots. Eén van zijn lievelingsgerechten is tavë kosi
• Het Hof van Aartsengelen is een vergelijkbaar concept en gebaseerd op 'De Ontdekking van de Hemel' van Harry Mulisch