Keegan Salivas

General
Name - Keegan Salivas
Nickname - None yet
Alias - Perro
Age - 19 years
Gender - Male
Place of birth - Chilecito, Argentinia
Mutations - Shapeshifting
Known languages - Spanish, English, Dutch.

Mutation
Shapeshifting - Keegan is in staat om te veranderen naar een hond en weer terug, wanneer hij maar wilt en hoe hij maar wilt. Het is geen pijnlijke procedure en gaat ook erg snel, wat waarschijnlijk de reden is waarom het geen pijn doet. Het lijkt allemaal erg fijn, limitaties heeft het amper, maar er is een heel groot probleem als Keegan in zijn hondenvorm zit, want de kans dat hij dan een agressieaanval krijgt is bijna vier keer zo groot. Omdat hij zijn hele leven alleen negatieve dingen heeft meegemaakt kan zijn hondenvorm het nog slechter aan dan zijn mensenvorm en als hij eenmaal een van die agressieaanvallen heeft denkt hij alleen nog maar over het doden van anderen. Zijn hondeninstincten nemen het ook over van hem, waardoor hij amper nog terug kan keren in zijn menselijke vorm. Voor hem is het fijner om in zijn hondenvorm te zitten dan in zijn mensenvorm, maar hij heeft zichzelf leren te beheersen, zodat hij minder snel in de hondenvorm gaat.
Animal - Dog
Breed - Dogo argentino
Looks - Vanaf de buitenkant zal de Dogo argentino er niet erg bijzonder anders uit zien dan de gemiddelde Dogo argentino. Hij is spierwit, erg groot en heeft glimmende, bruine ogen. Niet echt bijzonder zou je toch zeggen. Maar de jongen is als Dogo argentino ten eerste ongeveer 15 centimeter groter dan de gemiddelde Dogo argentino, waardoor hij op 80 centimeter schofthoogte uitkomt. Over zijn gehele lichaam zijn nog littekens en wonden te vinden van zijn periode als vechter.

Energy absorb Naast de shapeshifting kan Keegan ook energie van anderen stelen om zijn eigen wonden te helen. Dit is echter erg gelimiteerd om verschillende redenen. Ten eerste moet Keegan in zijn hondenvorm zitten om dit te doen. Daarnaast moet hij letterlijk zijn slachtoffer beet hebben met zijn tanden om ook maar in staat te zijn de energie van anderen te stelen. Ook duurt het minimaal dertig minuten voor hij letterlijk alle energie uit iemand heeft gekregen. Hij zou anderen dus wel kunnen doden, maar vaak gebeurd dit niet omdat de kans klein is dat hij zo een lange tijd iemand vast kan hebben.

Personality
Dog
Keegan heeft nog erg veel hondentrekjes. Hij gromt als hij het ergens niet mee eens is, gaat op spullen bijten als hij gefrustreerd is (wel als hond natuurlijk, een mens die op een bed knaagt is wat raar..), hij slaapt zelfs het liefste op de grond in plaats van in een bed. Keegan is daarom ook erg goed in enkel en alleen een persoon aardig te vinden, deze als zijn beste vriend of vriendin te zien en hij zou letterlijk alles doen voor dit persoon. Andere mensen boeien hem eigenlijk helemaal niets en als de persoon hem opdraagt een ander persoon te vermoorden zou hij dat zonder te twijfelen doen.

Calm
Hoewel de jongen veel agressie issues heeft kan hij in de meest vreemde situaties erg kalm blijven. Als er geen triggers zijn die ervoor zorgen dat hij de neiging krijgt anderen dood te maken kan hij best wel helder denken. Hierdoor weet hij de meest vreemde situaties wel op te lossen en weet hij kalm te blijven.

Agressive
Door zijn verleden is het vast wel duidelijk waarom hij agressie issues heeft. De kleinste triggers kunnen ervoor zorgen dat hij in een staat is waarbij hij enkel wilt doden. Dit is door hulp en ondersteuning wel verbeterd en de kans dat hij zichzelf in de hand kan houden bij een van deze triggers is steeds groter aan het worden, maar er zijn triggers die nog niet verholpen zijn. Tegenwoordig is de kans dat hij iemand aanvalt dus steeds kleiner.

Cold
Of het daadwerkelijk koud te noemen is, is niet zeker, maar gezond is het zeker niet. Keegan is naast het agressieve ook erg kil en koud, wat hem vrij onvoorspelbaar maakt. Hij is in staat anderen in koele bloeden te doden en zijn interesse naar andere mensen is niet erg groot.

Rude
Keegan is vaak erg ongeïnteresseerd in anderen en dit kan zelfs gemeen worden. Ben je zwaargewond? Het boeit hem niet. Hij helpt je niet. Zeg je hem dat je allergisch bent voor honden of bang bent voor honden? Hij veranderd expres in zijn hondenvorm. Keegan denkt het liefste aan zichzelf en onbekenden zullen voor hem ook meestal onbekenden blijven. Opletten op zijn woorden doet hij ook niet, zijn mening veranderen voor een ander zodat diegene blij wordt? Nee hoor. Hij zal gewoon zeggen wat hij ervan vindt, zelfs als het ervoor zorgt dat iemand erg verdrietig wordt.

Trivia
- De jongen wordt tegenwoordig enkel nog getriggerd door dieren, dierlijke geluiden en snel bewegende mensen. Als hij het gevoel heeft dat iemand vlucht zal hij er het liefste achteraan gaan om diegene neer te halen en dood te bijten.
- Keegan’s pijngrens ligt door zijn verleden erg hoog en het negeren van pijn doet hij erg goed. Uiteraard zal hij het niet kunnen negeren dat zijn arm of been eraf ligt, maar hij is vrij grote wonden gewend dus hij is toch wel in staat het meeste te negeren.
- Hoewel hij een hond is heeft Keegan een gruwelijke hekel aan andere honden, voornamelijk door zijn vechtersverleden.

History
Geboren in een gemiddeld grote dorpje genaamd Chilecito was het al lang bekend onder de bevolking dat er een jongetje geboren zou worden. Het zou het tweede kind in de familie zijn, maar wel het eerste jongetje. Door de familie liep een ‘vloek’, zoals de familie het noemde, een die zorgde voor gemuteerde mensen. Hun eerste dochtertje was gespaard gebleven, dus ze hoopten ook dat hun zoon zonder mutaties op de wereld kon komen. En op het eerste gezicht leek alles prima te zijn gegaan. Het was een gezond jongetje, hij had geen vreemde uiterlijke kenmerken en ook gedroeg hij zich gewoon als een mens. Maar het moment dat het jongetje zijn oogjes opende was het toch echt goed mis. Zijn familie wist dat dit een van de uiterlijke kenmerken was die duidde op een ‘vervloekte’. De ouders van het onbenoemde jongetje gingen naar de ‘heks’ van het dorpje, de plaatselijke dorpsgek, hopend dat zij iets aan de mutatie kon doen, maar de vrouw zei dat de mutatie niet weg te krijgen was. Daarom had de vader van het jongetje besloten dat ze hem weg moesten geven, voor de veiligheid van het stadje waar al weleens vaker problemen waren ontstaan door de shapeshifters. Als een jongetje van nog geen maand oud werd hij op de stoep van een weeshuis gelegd, ver van het kleine dorpje vandaan.
In het weeshuis had hij het eigenlijk niet eens zo slecht. Hij kreeg altijd eten, drinken en mocht vaak spelen met andere kinderen. Ook kreeg hij onderwijs. Het was dus een goed weeshuis. Maar toen hij vijf was ging er toch iets gruwelijk mis. De jongen werd zoals iedere ochtend wakker en wilde de ontbijtzaal inlopen, maar iedereen keek hem vreemd aan. Hij snapte er niets van, wat was er met hun? Een van de vrouwen van het weeshuis liep woedend naar hem toe en vroeg wie nu weer de deur open gelaten had. Het jongetje was verward, denkend dat hij niet mee mocht eten omdat hij iets fout gedaan had. Hij wilde praten, maar hoorde algauw dat er geblaf uit zijn bek kwam in plaats van gepraat. De witte pup werd op straat gezet door de vrouwen van het weeshuis, denkend dat er weer eens een zwerfhond binnengedrongen was in het weeshuis. Hij had dagen voor de deur van het weeshuis liggen piepen, janken en blaffen, tot een man de pup oppakte en mee naar zijn huis nam.
Aangekomen kreeg de jonge hond een bak vol vers vlees, een bak vol water en een warme mat. Als een jongetje die officieel nog maar vijf jaar was dacht hij dat de man enkel goede bedoelingen had, dus hij begon te eten en viel algauw in slaap op de warme mat, die naast een open haard lag. Toen hij wakker werd voelde hij echter enkel snijdende kou en een harde, ijzeren ondergrond onder zijn lichaam. De pup wilde wegrennen, maar ijzeren spijlen weerhielden hem te ontsnappen. Het gehobbel liet blijken dat hij in een auto zat. De pup was doodsbang voor wat hem te wachten stond, maar de reis duurde eeuwig. Meer dan vijftien uur zat hij in de donkere bak, misselijk van angst en door het autorijden. Uiteindelijk kwam hij dan toch aan. Enkele mensen hadden hem bekeken, anderen hielden hem vast en een andere had een schaar in zijn oren gezet. Hierna werden zijn oren verbonden en werd hij opnieuw in een andere kooi gestopt. Maar dit keer was hij niet alleen. De aanwezigheid van meer dan dertig andere honden was duidelijk te voelen. Ook kon hij nu zien wat er aan de hand was. Hij stond in een vrachtwagen, omringd door andere pups. Door zijn menselijkheid wist het naamloze jongetje dat hij in flink gevaar zat. Ook merkte hij dat de honden om hem heen het allemaal niet snapte. De pijn en vermoeidheid hadden ervoor gezorgd dat hij de tweede reis helemaal geslapen had. Na een nog langere reis werd hij toch weer wakker gemaakt. Dit keer was hij aangekomen bij zijn voorlopige eindbestemming. Ruw werd zijn kooi in de gang van een kraakpand gegooid, waarna hij uit zijn kooi gehaald werd en werd vastgeketend in de tuin. Omringd door ongeveer vijftien honden stond de grote pup daar dan, trillend van angst en misselijk van de pijn die met de schaar aangebracht was. Grommend keken de honden hem aan, met een blik in hun ogen die vertelden dat ze allemaal al niet meer te redden waren, dat ze waren verpest door de eigenaar.
Maanden stond hij aan dezelfde paal, kettingen zorgden ervoor dat zijn lichaam sterker werd en het uitgebalanceerde voedsel dat hij iedere dag kreeg maakte hem precies perfect qua lichaam. Mineralen en vitaminen zaten er vrijwel altijd in, iets wat ook weer zorgde voor een snellere spieropbouw. Na die maanden was de jongen, die de naam Keegan gekregen had, zijn menselijke deel bijna vergeten. Hij voelde soms nog wel het gevoel van de mens in hem, maar doordat hij moest overleven had hij dat deel weggeduwd. Voor een vijfjarig jongetje was zijn hondenvorm een stuk volwassener, wat ook duidelijk werd door zijn formaat en lichaam. Als vijfjarig jongetje leek zijn hondenvorm bijna uitgegroeid te zijn. Daarom dacht zijn eigenaar ook dat hij wel klaar was voor het echte werk. Goede plannen had de man niet met hem, al dacht hij dat de hond een doodnormale hond was en had geen idee van zijn mutatie. Het argument wat hij had gegeven voor de blauwe ogen was dat hij misschien niet raszuiver was en de buitengewoon snelle spiergroei lag aan de pubertijd. Dus toen Keegan nog geen jaar bij de man zat begonnen de trainingen al. Hij werd constant blootgesteld aan prikkels die ervoor moesten zorgen dat het agressieve deel in het normaal zo rustige, kalme hondenras omhoog kwamen. De hond straalde geen agressie uit, maar ook zeker geen angst. Dominantie was aanwezig, iets wat enkel een aanknoop punt was voor de agressie. Dagelijks kreeg het jongetje dingen te zien die hem agressief moesten maken. Niets zorgde voor een duidelijke vorm van agressie, de reu bleef extreem kalm. Zijn baas werd gefrustreerd ervan en begon te zoeken naar nieuwe methodes om de agressie van de reu aan te wakkeren.
Na maanden van trainingen en oefening was het de eigenaar toch gelukt de agressie in de rustige, kalme persoonlijkheid aan te wakkeren. De hond verloor zijn laatste beetje menselijke trekjes, die hem helder hielden. De trekjes die ervoor zorgden dat hij niet klakkeloos alles over zou nemen. Hij deed wat zijn baas wilde en dat was blijkbaar agressief zijn. Zoals iedere hond leerde hij gauw dat hij voordeliger uitkwam als hij deed wat zijn baas vroeg. Dus zo werd hij - als mens een zesjarig jochie, de slaaf van een man met slechte bedoelingen.
Toen hij een jaar in bezit van de man was mocht hij beginnen met trainen tegen andere honden. Het enige waar hij nog aan dacht was overleven en hij had geleerd dat hij moest doden om te overleven hier. Hij werd ingedeeld tussen andere honden van zijn leeftijd, zijn baas had vastgesteld dat hij nu net anderhalf was, en werd algauw voor het eerst in de pit gezet tegen een andere hond. Deze wedstrijd won hij met gemak, zelfs iets te gemakkelijk, dus zijn baas zette hem steeds vaker in tegen andere honden.
Acht jaar later, toen de jongen officieel vijftien jaar was, had hij al veel te veel gewonnen. Mensen geloofden amper nog dat het dezelfde hond was, want qua leeftijd en uiterlijk klopte het gewoon niet. Geen hond kon acht jaar lang achter elkaar in dezelfde staat verkeren, dezelfde uiterlijke kenmerken hebben. Het was onmogelijk. Maar de ogen van de hond, die bijna leken te gloeien, was toch wel hetgeen wat ervoor zorgde dat mensen het bleven geloven. Er waren zelfs geruchten in de vechtwereld dat de hond behekst was, al waren er maar weinig die dit geloofden. De hond bleek gewoon de perfecte aankoop te zijn geweest en zijn baas had gewoon erg veel geluk gehad.
Maar toen de jongen vijftien jaar bleek hij dus echt geen normale hond te zijn. De jongen veranderde terug naar zijn menselijke vorm nadat hij weer eens menselijke emotie kreeg, die zo heftig was dat het leek alsof het alle emoties die hij normaal gesproken in zijn complete leven zou hebben gehad samenvatte. Zijn eigenaar was natuurlijk verbaast bij het zien van de jongen in zijn tuin, maar bij het zien van de gloeiende ogen van de jongen viel alles wel op zijn plaats. De redenen waarom hij nooit ouder werd, waarom hij altijd even sterk bleef. Hij was dus echt een mutant. En hier zag de man alleen maar extra geld in. Hij leerde de jongen de basis van Engels en Spaans, probeerde hem aanvaardbaar gedrag aan te leren, maar algauw bleek het best een hopeloze poging te zijn. De jongen gedroeg zich als mens nog als een hond. Zijn agressieproblemen maakten het allemaal een tikkeltje lastiger. Van vorm veranderen leek voor de jongen geen probleem te zijn, alleen het terug veranderen naar een hond lukte niet snel. Hij moest kalm zijn, er mochten geen sterke prikkels in de omgeving zijn die zouden zorgen voor agressie. Dan kon hij terug veranderen naar een menselijke vorm. Maar de eigenaar van de jongen gaf het na enkele maanden bijna elke week minimaal een keer bijna dood te zijn gegaan op. Hij stimuleerde de jongen weer in zijn hondenvorm te gaan en zocht nu medemutanten op, waar de Dogo argentino tegen mocht vechten. Maar hij werd nu ook tegenover andere dieren gezet, van wildzwijnen tot poema’s. De hond was vaak zat bijna dood en had vooral tegen andere mutanten weleens gewonnen, maar dat maakte zijn baas niets uit. Het geld stroomde letterlijk binnen door alle gevechten waaraan Keegan meedeed.
Toch kwam hier een eind aan toen de eigenaar van de hond dood op straat gevonden was. De jongen was op het moment zeventien jaar oud en bij de doorzoeking van het huis was hij in zijn menselijke vorm. Iedereen ging er vanuit dat de jongen de zoon van de man was, maar Keegan wilde niet praten. Hij wilde niets vertellen over alle slechte dingen die zijn eigenaar gedaan had. Hij was voor hem nog altijd zijn baasje en de loyaliteit naar zijn baas was hetgeen wat hem al die jaren staande gehouden had. Doordat de jongen de basis van menselijkheid geleerd had, had hij de taal prima onder controle. Hij sprak dan ook vooral Engels met zijn baas, welke geen Argentijn was. De politie had hem bij een psychiater gezet, welke de geheimen van de man uit de jongen moest krijgen en zijn gedrag moest verbeteren, al lukte het eerste uiteraard niet. Het tweede lukte.. beter. Maar iedereen vroeg zich af waarom de jongen zo veel hondachtige trekjes vertoonde. Bij het vertellen dat hij een hond was keek iedereen hem enkel vreemd aan. De agressieproblemen die hij als mens bezat werden vrij goed onderdrukt, al waren de kleinste triggers voor hem een aanzet om in zijn hondenvorm te schieten en een ander uit elkaar te scheuren. Daarom werd er ook professionele hulp gezocht voor dit probleem. Langzaam maar zeker werd zijn gedrag maatschappelijk aanvaardbaar verklaard. Zijn agressies waren minder snel te triggeren, al gebeurde het nog steeds te snel, zijn moordneigingen waren minder groot en het enige wat er nog over was van hem was een koude psycho. De mutatie daarin tegen werd niet behandeld, wat zich uit in een extreme vorm van agressies. Ook vond hij het nog steeds erg moeilijk om niet inn zijn hondenvorm te gaan, hij heeft immers zijn halve leven als hond rondgelopen, en als hij eenmaal in zijn hondenvorm was terug te gaan naar mensenvorm. De hondentrekjes waren echter amper weg gekregen. Toen hij negentien jaar oud was vond de specialist dat hij klaar was om naar een speciale school te gaan, een die hem zou helpen zijn mutatie te leren beheersen.
Keegan had het zijn eigenaar nooit kwalijk genomen en doet dat nog steeds niet. Omdat hij een achternaam moest hebben, had hij de achternaam va zijn eigenaar gekozen, Salivas. De laatste heftige trigger die de jongen had was toen hij tegenover de moordenaar van de zijn baas stond. En om het kort te houden, de man was niet levend van de plek afgekomen. Hierna was hij overgeplaatst naar Genosha om hem te leren ook zijn mutatie te bedwingen, om meer gevaarlijke momenten tegen te gaan. Het gedrag van de jongen werd door trainingen steeds beter, maar zijn verleden had toch meer littekens achter gelaten dan hij zelf toegeeft.

Kort samengevat: