Peggy Olivia O'Neill

Believe in yourself and don't care about haters

{Full Name} Peggy Olivia O'neill
{Name} Peggy
{Middle Name} Olivia
{Last Name} O'neill
{Nick Name} P.O. / Peg
{Alias} Dusk
{Age} 10 juli 1950 {85 years old}
{Place of Birth} Brisbane, Australia

{Gender} Female
{Height} 1.63 m
{Weight} 54 kg
{Eye Color} Blue
{Hair Color} Blond, Roze, Rood, Paars, Blauw, Grijs/Wit. Het ligt er aan in welke mood ze is
{Sexual Orientation} Bie Sexual

Peggy is zo’n meisje die aardig en meest van de tijd vrolijk is. Ze blijft altijd lachen ook al is het voor haar zowat voor bestemd dat ze alleen over de wereld heen zou zwerven. Ze is wel gevoelig voor het verleden, het maakt niet uit of het over haar eigen verleden gaat of over iemand anders.
Als ze boos is, is ze ook echt heel erg boos. Met haar telekinese’s zou ze in staat zijn een stuk of dertig auto’s op je af vuren of in dit gevoel je van het eiland af smijten. Als ze dan ook boos is kun je ook maar beter niet in de buurt komen van haar. Peggy kan soms wat wraakzuchtig over komen doordat ze wel de mutatie heeft om Walkers tot leven te wekken. (Ja Walkers zoals in The Walking Dead!)
Ze is altijd in voor grapje, en haalt dan ook graag grapjes met andere mensen uit. Ze is wel een flapuit en zegt snel wat ze denkt zonder er over na te denken. Peggy is altijd in voor een feestje en alleen bij het woord “feestje” heeft zij de ballonnen en slingers al in de hand.
Het goede woord om haar te omschrijven is dat echt heel gek. Ze heeft zo haar min punten, maar he die heeft iedereen toch wel. Zij is er dan wel vrij zeker van dat zij de gekste is, omdat ze vaak zomaar uit het niets gekke bekken gaat trekken.

{Parents} Lily O'neill & Ryan O'neill

Death Sociology

-Ghost State:

Peggy kan in deze staat onzichtbaar worden en door alles heen lopen. Ze is eigenlijk automatisch al in deze staat van haar mutatie, omdat ze niet echt “levend” meer is. Al voor 1967 heeft ze deze mutatie al, maar toen kon ze alleen nog maar door dingen heen lopen. Op de dag dat ze eigenlijk is gestorven (17 augustus 1967) kan ze wel onzichtbaar worden. Zodat ze als het waren echt als een spook of geest over de wereld heen gaat. Ze maakt daardoor ook vaak mensen aan het schrikken.
Ze kan echter wel door mensen worden gezien, maar dat kan alleen als ze zichzelf zichtbaar maakt voor de mensen waardoor ze wil worden gezien. Op momenten dat ze wel helemaal onzichtbaar is, dan kan ze alleen worden gezien door mutanten die een mutatie hebben waardoor ze spoken of geesten kunnen zien.
Eten en drinken hoeft ze niet doen, want ook dat gaat allemaal door haar heen. Ze kan voor eten en drinken niet het gedeelte uit zetten dat niks meer door haar heen gaat. En dat ze gewoon een normaal persoon lijkt te zien. Ze kan bijvoorbeeld wel gewoon zitten in een stoel of een potlood vast houden zonder dat dat door haar heen gaat. Maar dan moet ze zich wel concentreren op een voorwerp dat ze wil vast hadden en met concentreren op een ding voor een lange tijd heeft ze veel moeite meer. Omdat ze snel is afgeleid.
Doordat zoals ik al een paar ik heb gemeld alles door haar heen gaat, zijn ook geen enkele mutatie's op haar mogelijk. Er kan geen bloed van haar worden bestuurd, geen telepathie waardoor je haar gedachten kan lezen. Allemaal omdat ze altijd in de ghost state is, en volgende de logica niet levend is en daardoor ook herinneren heeft om te kunnen worden gelezen of om te besturen. Voor gif is immuun, echt elke mutatie die je maar kan bedenken zijn gewoon niet mogelijk om op haar te gebruiken.

-Awakening:

Doordat Peggy dus op 17 augustus 1967 is overleden, is er op dat moment een andere mutatie geactiveerd. Op het moment dat ze in haar doodskist eigenlijk “weer tot leven” kwam, was ze eigenlijk heel erg geschrokken. Haar lichaam bleef namelijk gewoon liggen in haar kist, terwijl haar “ziel” of geest uit haar lichaam omhoog rees boven de grond. Daardoor freakte ze eigenlijk helemaal uit en liet ze per ongeluk de rest van dode mensen op dat kerkhof omhoog rijzen uit de grond. Dit waren niet geesten van mensen, maar echt wandelende lijken die omhoog kwamen zetten uit de grond. Iets zoals de walkers van The Walking Dead. Die levende lijken zijn niet zoals E.P. gewoon een geest dat zweeft over de aarde, maar dit waren lijken die opzoek waren naar het moorden naar alles wat een kloppend hart heeft.
Ze had toen nog niet echt door dat het lijken waren die haar dus niet konden zien, omdat ze gewoon een geest was met een mutatie. Maar daardoor had ze geen idee hoe ze deze lijken weer gewoon terug de grond in gingen zonder dat ze andere mensen gingen vermoorden. Die lijken die ze in 1967 had veranderd hadden 3 á 4 mensen gebeten die vervolgens ook veranderd waren in wandelende lijken, maar toen Peggy uiteindelijk zo boos was geworden dat alle lijken (zelfs die 3 á 4 mensen die waren veranderend) ineens stopte met bewegen en dood neer vielen gewoon midden op straat. Er was iets gebeurd waardoor ze deze mutatie had omgedraaid, maar na 68 jaar als een spook over de aarde hebben rond gelopen weet ze nog steeds niet waardoor deze lijken zijn gestopt met wandelend zijn en gewoon weer dood zijn worden.

Immortality:

Zoals het nu allemaal vrij logisch is, is Peggy onsterfelijk. Ze is dan wel dood gegaan in 1967, maar doordat haar geest door “leeft” over de wereld en daardoor niet meer kan sterven is dus een soort van onsterfelijk. Ze heeft geen kloppend hart of geen bloed dat door haar lichaam heen stroomt. Alleen haar mutanten cellen die haar dus uiteindelijk “levend” houden en ervoor zorgen dat ze een mutant is blijven intact. En zorgen er daarmee voor dat ze onsterfelijk is.
Het grote nadeel wat zij hiervan vind is dat elk detail van het leven dat ze voor dit alles had gehad kan ze naar vertellen in hele diepe details. De beelden hiervan kun je vergelijk met een hd film zo gedetailleerd is dat nog voor haar.
Doordat ze dus niet kan eten en drinken en alles door haar heen kan gaan als ze dat wil, kan ze ook andere vormen aan nemen. Zo veranderd ze in kat of hond. Ze maakt hierdoor gebruik van geesten van dieren of mensen die dus dood zijn gegaan, waardoor ze dus kan veranderen. Ze kan niet alleen in honden of katten, maar ze kan ook de vorm aan nemen van een persoon die is overleden. Echter kan ze niet een vorm aannemen van een organisme dat nog niet is gestorven. Maar levenloze dingen zoals een lamp, daarin kan ze ook veranderen. Dat is omdat levenloze voorwerpen niet kunnen leven en daardoor ook de kans niet hebben om dood te gaan. Het kost wel een beetje moeite om in levenloze voorwerpen te veranderen, daardoor blijft haar voorkeur nog steeds om gebruik te maken van geesten van dode organisme omdat dat voor haar makkelijker is. Als ze de vorm aan neemt van een mens of dier die is overleven, ziet ze altijd eerst in hd beelden het leven wat het organisme had voordat het dood ging. Daarna nadat ze die hd beelden had gezien, kon ze voor onbekende lange tijd die vorm aan houden als ze dat wilde.
Dit heeft echt allemaal te maken, omdat ze zoveel mensen heeft zien doodgaan en weer tot leven zien komen. En geesten die door gaan naar de hemel of mee worden gesleurd naar hel. Alleen zij blijft achter. Zij staat echt op de rand van hemel en hel. Ze heeft geleerd dat alleen geesten en zielen van mensen kunnen worden mee gesleurd naar hemel of hel, en dat de rest zoals een plantje of ander soort dier bij haar blijft in de "schaduwkant" zoals ze dat noemde.

{Color} Telekinese
Door haar gedachten kan ze voorwerpen en organismen laten bewegen. Op sommige moment hoef ze zichzelf niet te concentreren op één voorwerp, maar dat komt door dat als ze gestrest is allerlei spullen gelijk in het rond beginnen te zweven. Zo moeilijk is dat echt niet voor haar. Al vanaf haar vijfde jaar kan ze dat al, eerst waren het gewoon kleine dingen zoals potloden en pennen. Maar in de loop der jaren, kreeg ze onder knie om een stuk of twintig auto's de lucht in te laten zweven. Maar ook water druppels kan laten zweven. Eigenlijk alles wat je maar kunt bedenken kan ze laten bewegen of omhoog gaat zweven. Door verschillende emoties die ze kan aannemen hoeft ze er echter niet specifiek over na te denken.
Door de dood in 1967 zouden logisch gezien haar mutatie er ook mee op moeten houden. Voor al haar telekinese. Maar dat was niet het geval. Door de mutaties die bij haar dood eigenlijk geactiveerd werden, ging haar telekinese ook weer werken. Ze kon nu wel meer dan ze kon met haar telekinese dan ze ervoor kon, toen ze nog levend was.
Haar telekinese gaven haar namelijk ook de kracht om bijvoorbeeld kleur van muren af te halen. Bijvoorbeeld bij een muur die geschilderd was. Die verf kan ze nog steeds met haar gedacht van de muren af halen. De muur bleef dan gewoon staan, maar de kleur ging er van af als ze dat wilde. Door dat klein beetje extra om ook verf van muren of van andere voorwerpen af te halen, kreeg haar haar ook een andere kleuren die afstemde op haar humeur.
Zo heeft ze de kleuren:
~Blond (deze kleur is ook haar natuurlijke haar kleur): Doordat deze haar kleur ook gewoon haar natuurlijke haar kleur is, doet ze met haar telekinese vrij weinig. Misschien laat ze eens een potlood zweven om iets op te schrijven, maar daar blijft het dan ook bij.
~Rood: Met deze haar kleur kun je beter niet in haar beurt komen, hierdoor is ze in staat om je met telekinese van het eiland af te gooien zonder dat ze daar moeite voor hoef te doen.
~Paars: hierbij wil ze liever alleen gelaten worden voordat er iets ergs gaat gebeuren met haar of met iemand anders. Vaak is hierbij ook onzichtbaar zodat ze sowieso niet gezien word.
Als mutanten haar zien vanwege hun mutatie om geesten te kunnen zien, ...
~Roze: deze kleur nog al persoonlijk voor haar, maar het geeft aan dat ze vrolijk is maar dat ze ook verliefd is of gewoon een crush heeft. Het is niet zo dat ze ineens hartjes uit scheurt van een stuk behang op de muur of dat ze het op een andere manier laat zien met haar telekinese. Hierbij heeft ze meer concentratie nodig, omdat vaak haar telekinese uit zichzelf gaat zonder dat ze er nog maar aan hoeft te denken.
~Blauw: Deze haar kleur heeft ze vrij weinig, en houdt daarmee eigenlijk dat ze verdrietig is. Vaak heeft ze dan met haar telekinese ervoer gezorgd dat elk druppeltje water ook omhoog gaat zweven en rond om haar heen blijft.
~Bruin: dit is net als de rode haar kleur, de kleur voor haar om duidelijk te maken dat ze boos is of chagerijnig. Echter reageert ze niet zo heftig om iemand van het eiland af te gooien, maar die neiging heeft ze wel. Normaal zorgt ze er gewoon dat er een mes komt aan vliegen en die in de schouder steekt. Maar erger dan dat heeft ze nooit laten gebeuren.
~Grijs / Wit: Dit is echt de haarkleur die ze aan neemt als ze onzichtbaar is en een grapje wil uithalen met mensen of mutanten. Hierbij is vaak onzichtbaar en zorgt ze er expres voor dat er spullen in de rondte beginnen te vliegen om echt stuipen op het lijf te jagen.

{10 juli 1950 - 1958}
Peggy is geboren in het stadje Brisbane in Australië. Daar heeft zij tot haar achtste gewoond en heeft daar op haar vijfde de mutatie ontdekt dat ze overal door heen kon lopen. Door muren, duren, zélfs haar eigen ouders. Dit deel van haar mutatie was dan al wel voor haar derde levensjaar gaan ontwikkelen, maar toen wist dat nog niet. Het was nog niet tot haar door gedrongen dat ze dat kon. Haar ouders waren in het begin heel erg geschrokken en je kon bijna zeggen dat ze bang waren voor haar, maar dat ging al vrij snel over. Gewoon omdat ze de liefde tussen hun enige kind niet konden gaan verbreken, omdat ze een mutant was.

Op haar achtste kreeg ze de mutatie Telekinese. Deze mutatie kwam opzetten doordat er kinderen en die ouders van die kinderen uit haar klas haar zo boos en verdrietig hadden gemaakt dat ze vrijwel zonder over na te denken alle scharen omhoog liet zweven die er in het school gebouw aanwezig waren. Boeken en foto’s vlogen ook nog over al heen. Er werd tegen haar geschreeuwd dat ze moest stoppen, maar ze wist niet hoe.
Haar ouders wisten haar over te halen dat alles goed was en dat ze met haar naar een ander huis gingen. Ze wilden namelijk niet dat hun kind behandeld werd als vuil en dat ze daardoor gepest werd.

{1958 - 1961}
In de loop der jaren werden de mutatie dat Peggy over al door heen kon lopen en haar telekinese steeds sterker. Op sommige momenten kon ze niet een de deurklink vast pakken zonder dat haar hand er door heen ging of op een stoel zitten. Met haar telekinese was het voor al dat ze voor dat ze aan een voorwerp dacht die ze nodig had, dat die er al met volle vaart op haar af kwam. Ze woonden dan wel in Sydney midden in de hoofdstad van Australië, maar er was iets aan de stad dat ze nog niet helemaal kon wennen aan de omgeving. Haar moeder maakte haar wijs dat ze gewoon nieuwe vrienden nodig had en dat dat er dan wel voor ging zorgen dat haar mutatie’s onder controle kreeg.
Maar toen ze haar moeder vertelde dat het daar niet aan lag werd haar moeder een beetje pissig op haar en begon harder tegen haar te praten. Iets wat ze beter niet had kunnen doen. De auto’s voor het flat gebouw kwamen de lucht en stopte voor het raam van de 4de verdieping. De verdieping waar Peggy en haar ouders woonde. Haar moeder zag die auto’s verschijnen van achter Peggy die met haar rug naar het glas toe stond. Steeds meer auto’s vormde een grote kudde in de lucht, wachtend tot ze werden afgevuurd het appartement in. Haar moeder begon te smeken om te stoppen en zelfs tranen rolde over haar wangen. Peggy begon zelf ook mee te huilen en al die auto’s die ze om hoog had laten vielen naar beneden. Ze had geen idee hoeveel mensen er onder die auto’s omgekomen of gewond waren geraakt. Maar het waren er genoeg om Peggy niet meer te zien glimlachen tot op het moment dat ze naar Amerika verhuisde in 1961.

{1961 - 1966}
Ze leefde in het oude San Francisco waar de aandacht van Peggy al heel snel was getrokken door de hippie cultuur. Haar ouders daar in tegen vond het wel goed, maar hadden niet echt de behoefte om zich te verkleden om apart te zijn. Peggy wel, en haar ouders hielden haar daar niet voor tegen en ze ging gewoon vrolijk mee doen. Haar gedachten gingen niet meer af na het “ongeluk” in Sydney, maar ging met een grote groep mensen de straat op te protesteren tegen armoede, honger, oorlog en de technologie. Er was dan misschien nog niet heel veel technologie te vinden in de jaren 70, maar daar bleef ze niet te lang bij stil staan.

{1967 - The day of her death}
Peggy was 11, toen ze in San Francisco aan kwam; en was 17 jaar toen ze daar haar laatste dag verbleef. Op 17 augustus 1967 was haar sterfdag. De reden van haar sterven was vanwege de menigte op het marktplein waar ze samen met al haar vrienden en ook onbekenden mensen van omstreken de straat op ging om te protesteren tegen het kapitalisme. Maar voordat ze de straat op ging nam Peggy nog heel wat jointjes, iets waar de hippies nog al bekend om stonden van alle drugs.
Peggy had sinds ze het ongeluk had veroorzaakt in Sydney geprobeerd haar telekinese zo ver mogelijk buiten bereik te houden. Ook al was het best moeilijk voor haar, omdat kleinere automatische dingen waar ze niet over nadenkt (bijvoorbeeld een pen om mee t schrijven of een bladzijde van een boek om te slaan) van zelf gaan. Maar om zoveel mogelijk auto’s in de lucht te laten dan moest je haar wel eerst boos maken of maar een klein beetje pissig. Over haar Ghost State dat ze door alles heen kan lopen, ja dat kon ze gewoon. Daar had ze ook geen uit knop voor.
Het was voor Peggy de eerste keer dat ze mee ging doen aan zo’n grote opkomst van de hippies in San Francisco. Jammer voor haar ook de laatste. Er wel wat mensen die tegen waren dat er hippies de straat op gingen, maar door de grote menigte is het te onduidelijk te zien wanneer er een aanslag gebeurd. Gelukkig was Peggy nooit toeschouwer of slachtoffer geworden van een aanslag op een menigte protesterende mensen. Er waren al wel dreigmails geweest die naar al hippies zijn gestuurd die er te vinden waren in San Francisco, maar niemand maakte zich er over zorgen.
Elke keer, elke keer als ze over straat liep probeerde Peggy zoveel mogelijk de mutatie dat ze over al door heen kon lopen te vermijden zodat hij net zoals de Telekinese eventjes uit ging. Toch kon ze altijd maar proberen wat ze wil, maar ver kwam ze niet.

Nadat ze die avond weer naar huis ging met haar ouders en op de verdieping kwam van hun appartement, stonden er allemaal mensen die tegen de hippie cultuur was. De mensen richtte hun wapens op Peggy’s ouders en op haar en begon te vuren. De kogels gingen door Peggy heen waardoor ze zag hoe haar ouders werden vermoord. Die mensen begonnen te zeggen dat ze heks was en dat zij helemaal weg moest uit het land. Ze begonnen nog meer kogels op haar af te vuren waarna ze naar achteren liep en door de muur van het gebouw naar buiten viel de weg op. Ze hoopte nog voor dat ze de grond had geraakt dat ze daar ook door heen zou vallen, maar in eens werd alles zwart en toen heel erg licht. Er rolde nog een laatste traan over haar wang waarna ze haar ogen sloot. Ze voelde geen pijn, zelfs geen verdriet. Ze had de grond niet gevoeld, ze had zelfs niet gevoeld dat de botten in haar rug gebroken waren of dat de auto’s stopten.

{1968 - A few months after her day of death}
De maanden dat Peggy naast haar ouders in het graf lag duurde lang, maar vrijwel ineens werd ze wakker. Ze voelde met haar handen aan haar hoofd en lichaam en dacht dat er niets was gebeurd dat het gewoon een droom was geweest. Ze had niet door gehad dat ze in het graf lag, alleen in een donkere ruimte. Ze zweefde naar boven door de grond en draaide zich om. Haar geest was op dit moment gerezen uit de grond en keek nu recht naar het grafsteen van haar ouders en van haar. Elke emotie werd nu los gelaten en alle beelden die ze tot haar geboorte tot het moment van haar dood had geleefd kwamen als hd beelden haar hoofd binnen stromen.
Peggy hadden in deze tijd geen idee wat haar allemaal over kwam. Alles was zo snel gegaan sinds de dag dat ze samen met haar ouders vermoord was. Ze wist niet hoe ze dit moest verwerken en bleef voorlopig maar huilen bij het graf. Het moment dat ze helemaal freakte en bang was, was wel terecht. Ze had een raar tinkelend gevoel gehad, maar ze had alleen geen idee hoe ze moest verder leven; nou ja ten eerste wist ze niet eens zeker of ze wel levend was of niet. Ze hoorde wat gegrom en grauw om haar heen en wat stenen die weg vielen, waarna ze om haar heen keek en allemaal dode mensen uit de graven rezen. Ze zag een paar ratten weg schieten, maar die werden snel op gepakt en opgegeten door deze “mensen”. Ze probeerde de mensen die ze maar gewoon zombies of walkers noemde, tegen te houden. Maar het was alsof ze haar niet zagen staan en gewoon door haar heen liepen. Dat ze door haar heen liepen vond ze niet zo’n verrassing, maar dat ze haar niet zagen dat vond ze vreemd.

Na een paar uur vanaf dat moment begonnen er steeds meer Walkers uit de grond te komen en dat tinkelend gevoel bleef ze ook maar houden. Ze volgde de Walkers naar het dorpje die het dichts bij de begraafplaats was. Ze vond de Walkers rude en gemeen worden en ze kreeg er spijt van dat ze hen heeft op geroepen. Ze begon tegen ze te praten, maar veel kwam er niet uit dat ze haar konden horen. In deze paar uur had ze ook al gemerkt dat haar haarkleur wat blauw aan de onder kant had zitten. Maar toen ze uiteindelijk zo boos was geworden omdat de Walkers 4 mensen hadden gebeten en laten veranderen in Walkers werd haar haarkleur rood en begon ze te schreeuwen. De tinkelend gevoel vaagde weg en de Walkers vielen dood neer op weg, zelfs de Walkers die waren veranderd.

{1968 - 1988}
Peggy heeft in de loop der jaren geaccepteerd dat ze eigenlijk min of meer een geest is die over de aarde rond zweeft. Ze heeft onder de knie gekregen dat ze weet hoe ze zich zichtbaar te moet maken en onzichtbaar. Zelfs de controle over de tintelingen heeft ze bijna over de knie. Toch blijft het gevoel zomaar ineens opkomen, maar dat is alleen als ze bijvoorbeeld een teken ontvangt dat er een dood lijk in de buurt is. Ze ontwijkt begraafplaatsen en spookhuizen.

Maar hoe langer ze weg blijft van begraafplaatsen krijgt ze beelden te zien. Soms zijn het beelden die ze heeft meegemaakt toen ze nog leefde. Maar soms zijn het ook beelden van dieren, geesten die rond zwerven aan de andere kant van de levende wereld. Toch op het moment dat ze iemand ziet dood gaan, ziet ze ook die geest of ziel omhoog zweven. Elke keer wanneer ze dat ziet hoopt ze dat er iemand bij haar achter blijft, maar die geesten zien het licht van de hemel of ze worden door demonen mee gesleurd naar hel. Het ziet er mooi of heel erg uit. Peggy heeft altijd hoop gehouden en ondanks dat ze altijd alleen bleef op de wereld die steeds verder aan het veranderen was, bleef ze lachen.
Ook bleef ze altijd geld stelen van banken om zo kleren te kopen, waardoor ze zich bleef aan passen aan de stylen die in de mode waren. Toch kon ze het nooit laten om de hippie style aan te houden.

{1988 - 2000}
Ondanks dat Peggy iemand was die altijd alleen was op de wereld volgde ze in 1988 een opleiding voor de kunstacademie in Amerika. Doordat ze onder de knie kreeg om niet te veel onzichtbaar te worden kon ze gewoon mee leven in de normale wereld. Alleen alles ging door haar heen. Ze moest proberen te concentreren om niet door een stoel heen te gaan of door een trap. Toch kreeg ze het voor elkaar. Mensen keken er dan niet raar van op dat ze wel een potlood liet zweven met haar telekinese’s en dat ze verf liet zweven. Ze schilderde wat ze dacht en dat dat betekende dat ze ook kleuren liet zweven was wel iets wat ze graag. Al voor dat de kleuren verf op het kwamen liet ze het in de juiste vormen plaatsen zodat ze de meeste prachtigste schilderijen te voorschijn kon toveren.
Ze kon echter niet lang op de academie bleven tot dat ze werd weg gestuurd doordat ze een mutant was. Er kwamen zelfs rellen en protestanten die tegen de mutanten waren. De haar kleur van Peggy kleurde al snel rood, dit vroeg wel om revanche vond ze. Ze liet zichzelf onzichtbaar worden en ging in de grootste ruimte staan van de school waarbij ze alle kleuren van de muren af haalde, de verf in de potjes, zelfs de kleuren van schilderijen en tekeningen ging ze via haar gedachten er af haalde en maakte ze de grootste kleuren massa die er was met telekinese. Niets anders vloog de lucht, alleen maar kleur.

Na die dag was ze tijdelijk weer een geest geworden die onzichtbaar over de wereld heen zwierf. Ze werd gezocht voor het ruïneren van een school, maar ze maakte de school alleen maar wat meer kleurrijker. Meer de style die ze had en heeft gehad, de hippie style wilde ze gewoon weer terug brengen op een academie voor kunst. Dus waarom niet veranderen als dat soort dingen gewoon konden?
Af en toe begon ze wat mensen te laten schrikken met haar mutatie’s. Daardoor had ze wel altijd een glimlach op haar gezicht.

Ook in deze periode van haar leven nam ze af en toe de vorm aan van een andere dode zielen die samen met haar rond zweven tussen Hemel en Hel. Ze kon zien hoe de dieren hadden geleefd, en ze kreeg onder de knie hoe ze zelfs na de dag dat die dieren waren dood gegaan kon voort gaan als die dieren vorm. Echter was daarmee vaak onzichtbaar, maar soms liep ze wel als kat door de straten van verschillende steden. Mensen kon haar dan zien en sommige schopte haar geïrriteerd weg. Jammer voor hun kon ze niet haar mutatie uit zetten, dus ze kon nog steeds door alles heen lopen.
Op een dag was er ook een mutant die haar met een demonische mutatie haar weg wilde gaan, maar ook de mutatie ging dwars door haar heen. Ze was toen ook niet bang, want ze wist dat ze nooit meer dood kon gaan. Omdat ze eigenlijk al dood is en altijd zou blijven.

{2000 - 2035}
Peggy reisde wat rond door Noord- en Zuid-Amerika, maar terwijl ze steeds vaker op dezelfde plekken terug kwam had ze weer eens zin in iets nieuws. Het was voor haar erg makkelijk door met vliegtuig te gaan, want ze hoefde alleen maar even onzichtbaar te worden en de douane voorbij komen. Zo kwam ze aan in Europa waar ze meid leerde kennen Cecilia. Ook zij was net zoals Peggy onsterfelijk; maar toch hielden die twee het niet lang vol omdat ze ieder hun eigen weg in gingen. Zo wist ze dat Cecilia op weg ging verder Europa. En Peggy, zij was gewoon een vrolijke feestganger, die nog steeds de nieuwe wereld die voor altijd aan haar voeten lag aan het verkennen was. Daarna had ze ook niet echt veel van Cecilia gehoord, maar Peggy geloofde er wel in dat ze elkaar weer zouden zien.
Pas in 2015 hield ze bij wat voor elektronica er allemaal “in” waren. Ze liep niet echt mee in de wereld, maar toch had ze niet veel aan al die elektronica. Alles wat ze nodig had om te leven stol ze uit de winkels door maar gewoon onzichtbaar te worden en er door heen te lopen. Soms gebruikte ze haar telekinese, maar hoe minder vaak ze haar telekinese gebruikte des te meer het over ging naar alleen de kleuren weg te halen. Zo wilde ze een keer een shirt stelen uit een winkel met haar telekinese en kreeg ze alleen de kleur maar te pakken. En een andere keer was het andersom. Dan bleef de kleur achter en kreeg ze een blanco shirt. Eten en drinken? Ja dat had ze niet nodig, want dat ging allemaal door haar heen. En alsnog ze was letterlijk dood.

Naar mate ze weer klaar was met alle clubs in Europa ging ze weer door naar andere delen van de wereld. In de laatste 20 jaar had ze de hele wereld wel een stuk of drie keer gezien. Uiteindelijk werd ook steeds meer in autoriteiten verteld dat er een mutant was die met de vliegtuig reisde zonder er hoefde te betalen om zo de wereld over te gaan.
Op de meeste landen werd er gezocht naar een mutant gekleed zoals ze kwam uit de jaren 60 of 70. Peggy zou eigenlijk voor de rechtbank moeten verschijnen, maar kreeg goede advocaten. Het maakte haar niet uit of ze voor de rechtbank moest verschijnen want ze zou zo kunnen weg glippen. En het maakte haar ook niet uit of ze haters had of wat dan ook, ze geloofde in zichzelf en hoefde daarvoor de commentaren niet te weten.
Ondanks dat ze voor de rechtbank kwam (wat ze onzin vond) won ze de zaak tegen haar voor een voorwaarde, dat ze mee ging naar Genosha Island. Dat leek voor haar wel een uitdaging dus met alle vrolijkheid die ze met zich mee droeg zelfs in zware tijden, ging ze naar het eiland voor mutanten.