Groep 3: Joël, Jadeline, Delia & Faith

Onderwerp: Groep 3: Joël, Jadeline, Delia & Faith vr feb 07, 2014 8:59 pm

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Eigenlijk wist Jadeline niet of dat ze toestemming moest hebben om een boek uit de bibliotheek mee te nemen. Maar toch had ze dat gister avond gedaan omdat het zo een bijzonder boek was. Na een lange zoektocht in de sectie die over mutanten en hun gaven gaan was ze op een wel heel bijzonder boek gestuit. Het boek ging namelijk over de elementaire gaves. Het eerste half uur had ze ongestoord in het boek gelezen in de bieb, maar nadat er duidelijk was gemaakt dat het al laat op de avond was en ze eigenlijk weg moest omdat de bieb ging sluiten, had ze het boek in haar tas gestopt en was ze terug naar haar kamer gelopen. Een van de meeste interessantste gaves die ze tegen was gekomen was Biokinesis. Een gave waarmee de gene binnen in het lichaam kunnen worden gecontroleerd en gemanipuleerd. Dat kwam er uiteindelijk dus op neer dat het genetisch mogelijk is om iemand van binnen geheel te veranderen, en dan zelfs de oogkleuren. Als de gave sterk en goed onder controle was dan kon er dus iets genetisch aan het oog aangepast worden waardoor iemand bijvoorbeeld buitengewoon ver kan zien of in het donker kan zien. Biokinesis is heel bijzonder, want de rede waarom mensen en mutanten dood gaan is omdat de cellen in het lichaam dood gaan. Een mutant die over de gave Biokinesis beschikt, kan de cellen vervangen oftewel diegene kan onsterfelijk zijn, maar ook andere onsterfelijk maken. Hoe bizar is dat? Dan nog niet te spreken over dat de gave afkomstig is van Organische manipulaties en dus een psychische gave. En juist de Psychische gave is dus Telekinesis en wordt ook wel het vijfde element genoemd. In theorie zou Jade dus die gave kunne bezitten.

Jade sloot het boek, dit was wel weer even genoeg informatie voor vandaag. De elementaire gaven kunnen zo diep gaan, dat zelfs de kleine gaven of meest bijzondere gaven in werkelijkheid indirect of direct afstammen van éen van de hoofd elementen. Jade weet dat haar gave uniek en zeer groots was, maar zó groot had ze nooit gedacht. Jade legde het boek op haar nacht kastje, morgen weer een dag. Morgen? Oh Moren!. Morgen zou het evenement beginnen, Zowel Jean als Eleanor waren heel geheimzinnig over het evenement geweest. Natuurlijk had Jade vragen over het evenement, en met name of het wel gepast en verstandig zou zijn als zij mee zou doen, en of ze spullen mee moest nemen, En naar welk lokaal ze moest komen etc. Het enige antwoord dat ze van beide kreeg was ‘dat zul je wel zien’. Jade plande liever voorruit, wilde liever weten waar ze aan toe was, maar nu wist ze helemaal niets.

Ondanks de zenuwen die in haar fragiele lichaam waren gesloopt, vond ze alsnog al snel in de late avond uren haar rust en dat zonder nachtmerries. De volgende ochtend was al snel weer aangebroken, te snel naar haar idee. Zelfs nadat ze een warme douche had genomen, zich omgekleed had en haar lange haast witte haar bijeen had gevlochten voelde het alsnog vreemd, alsof het geen gewone schooldag zou zijn. Dat is het ook niet, want het vreemde evenement zou plaats vinden, en daarvoor moest ze met een groepje gaan werken. Stiekem hoopte ze op Seven of Ariadne, die kende ze tenminste. Hoewel ze het ook wel op prijs stelde als ze bij Olivia of James zat. Als het maar iemand was die ze kende. Ze pakte haar jas die ze over haar warme lange trui aantrok, ze besloot nog maar even wat minuten buiten te spenderen voordat ze ging kijken op het white board dat ophing in de hal bij binnenkomst. Op dat bord werden belangrijke tijden, lokaalwijzigingen en andere belangrijke mededelingen geschreven. Het was immers een vrij oude school ook qua gebruikelijk dingen. Zo was er geen rooster op internet te vinden, daar de school uiteraard beschermd moest worden van de buitenwereld. En er bestonden nu eenmaal erg goede hackers, die anders via het internet op het spoor van de school geraken.

De liep de lange hoge trap af waarbij haar bruine laarsjes een eentonig geluid maakte op de houten treden. Ze zag meerdere leerlingen luidruchtig praten bij het bord, geïnteresseerd richtte ze haar helder blauwe ogen op het bord. Maar van ver af kon ze niet zien wat er zo interessant was aan het bord. Ze vertraagde haar pas, dat leverde succes op want zodra ze de onderste treden af was liepen de leerlingen weg bij het bord. Ze liep vlot richting het bord waar groot het evenement op geschreven stond. Eronder stond Lower Floor -> Danger Room. Jadeline hield daar helemaal niet van: het woord Danger room. Ze was er maar éen keer eerder geweest en wist dat het een simulatie kamer was. In gedachte liep ze weer weg van het bord, door de grote houten deuren heen de frisse of beter gezegd koude lucht in. De grijze wolken en witte lucht zorgde voor de koude temperatuur, en Jade kon voorspellen dat er vandaag nog sneeuw zou vallen. Ze was weg van sneeuw, een bijzonder element daar de natuur het zelf creëren met regen en kou. Maar dat was Jade, in de meest simpele dingen zag ze heel wat anders. De meeste mensen en mutanten begrepen dat niet, maar haar voorliefde van de natuur was immers moeilijk te omschrijven.

De tien minuten waren al verstreken, en met enige tegenzin liep Jadeline weer terug naar binnen. Ze liep direct door richting de lift die haar beneden vloers zou brengen. Het was akelig stil in de enige gang daar beneden. Jade liep rustig naar het lokaal aan haar rechter kant, waar de simulatie ruimte aan gebouwd was. Bij het openen van de lokaal deur kwam een fel licht haar tegemoet. Even hield de blondine haar rechterhand voor haar ogen om ze te beschermen van het felle licht. De stoelen en tafels waren aan de kant geschoven, en midden in het lokaal zweefde een bol ter grootte van een voetbal. Echter leek het er totaal niet op, want de bol had allemaal verschillende prachtige kleuren en draaide rustig om zijn eigen as. Verbaast zowel als geïnteresseerd liep de blondine voorzichtig richting de heldere bol. Nog geen meter voor de bol stond ze stil, haar heldere ogen op de bol gericht. Wie had deze gecreëerd? Vroeg ze zich af. Heel voorzichtig tilde ze haar rechterhand op, die ze dichtbij de bol bewoog waardoor de diverse felle kleurtjes op haar hand kaatste. Ze kon het niet laten… wie zou het niet proberen? Voorzichtig bracht ze haar wijsvinger naar de zweven bol toe. Die bij haar aanraking de kamer in volledig fel licht bracht. Jade schrok en sloot vrijwel direct haar ogen voor het felle licht.

De kou kwam haar tegemoet. En heel zachtjes voelde ze iets nats op haar hand vallen. Ze opende haar ogen en haar heldere licht blauwen ogen vingen het zicht op van een vreemd houweel recht voor haar. Maar dat niet alleen, ze draaide haar hoofdje en keek om haar heen. De stenen ondergrond was verruild voor het vochtige gras. Het natte op haar hand was niets minder dan sneeuw, dat in rustige vlokjes naar beneden gedwarreld kwam. Jade sloot de rist van haar winterjas ietsjes meer dicht. Het begon haar te dagen, de heldere bol was een Port-Key die haar had getransporteerd naar dit…. Doolhof? Ze was namelijk omringt door vele groene hoge heggen. Terwijl ze net éen stap naar voren wilde zetten hoorde ze een vreemd zoemend geluid niet ver bij haar vandaan, en kwam er ineens een andere leerlinge spontaan uit het niets tevoorschijn.

Joël & Delia! | words 1,274

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Onderwerp: Re: Groep 3: Joël, Jadeline, Delia & Faith do feb 13, 2014 8:29 pm

Groep 3: Joël, Jadeline, Delia & Faith Tumblr_n04eglwjr51rg1e3fo1_500

En natuurlijk was Joël weer eens laat. Opstaan was nog altijd niet één van zijn talenten en dat zou het waarschijnlijk ook nooit worden. Als een wervelstorm maakte hij zich klaar voor vandaag. Het event zou beginnen, wat betekende dat hij nog minder goed te laat kon komen dan anders. En het betekende ook dat hij maar beter het ontbijt niet over kon slaan, maar terwijl hij in zijn kleding schoot, besloot hij dat toch maar te doen. En dus liep hij na nog eens te hebben gecheckt of hij niks vergat zijn kamer uit, richting school. Hij haastte zich naar het whiteboard in de hal, voor aanwijzingen. Er liepen net een paar leerlingen van het bord weg, wat betekende dat Joël waarschijnlijk toch niet zo laat was.
Op het whiteboard vond hij inderdaad informatie over vandaag. Hij moest naar de danger room. Daar was hij nog nooit geweest, maar hij wist dat het bij de andere trainingsruimten was. Snel liep hij door, bedenkend wat ze mogelijk zouden moeten doen. Met de danger room moest je veel kanten op kunnen. Alle simulaties die ze zouden kunnen gebruiken!
Hij sloeg de die leidde naar de danger room in, denkend aan de andere leerlingen. Hij wist nog niet met wie hij in een groepje zat, eigenlijk wist hij nog niks. Maar het had hem een leuke kans geleken om wat meer contact te krijgen met andere leerlingen. Hij was hier pas een week, en hoewel hij meestal makkelijk vrienden maakte was dit event natuurlijk een handige kans. Dus waarom niet.
Joël bereikte de deur van de danger room, opende hem en liep naar binnen, knipperend tegen het felle licht dat hem tegemoet kwam, maar in plaats van de verwachte simulatie en behoorlijke hoeveelheid deelnemende leerlingen, was de ruimte nogal leeg. Er stonden wel wat stoelen en tafels, maar die waren aan de kant geschoven. Er was wel een zwevende witte bol, de oorzaak van het felle licht, in het midden van de ruimte. Nieuwsgierig als altijd liep Joël er gelijk op af en hij liep er eerst een rondje omheen. Het was natuurlijk wel gelijk duidelijk dat hij hier iets mee moest, waar zouden anders alle andere leerlingen gebleven zijn. Maar wat moest hij dan doen? Het lag nogal voor de hand eerst te proberen de bol aan te raken, dus Joël strekte zijn hand uit en wilde hem op de bol leggen, maar zijn vingers gleden door het witte oppervlakte heen. Binnen in was leek het kouder en er vielen natte, koude dingen om zijn hand, waardoor hij hem geschrokken weer terug wilde trekken maar dat ging niet. De kamer werd gevuld met het witte felle licht van de bol. Joël bracht zijn vrije hand naar zijn ogen en knipperde snel om zijn zicht weer terug te krijgen. De kou leek ineens overal om hem heen te zijn. Alsof hij in de bol zat, want er vielen nu overal natte dingen op hem neer, maar hij kwam er al snel achter dat het sneeuw was en lachte zichzelf een beetje uit omdat hij er eerst zo van was geschrokken. Hij haalde een hand door zijn krullen en keek om zich heen. Net zoals op Genosha Island lag er hier sneeuw en grote vlokken dwarrelden naar beneden. Grinnikend strekte hij zijn armen uit en maakte een kommetje van zijn handen om de vlokken op te vangen, terwijl hij de omgeving verder in zich op nam. Hij kwam tot de conclusie dat hij in een doolhof of iets in die richting stond. Misschien was dit een heel geavanceerde simulatie of illusie? Want een doolhof had hij nog nooit op Genosha ontdekt, en hij had onderhand toch wel alles gevonden wat er te vinden was.
Langzaam draaide hij zich om, en realiseerde zich toen pas dat hij niet alleen was. ‘Oh.’ mompelde hij en keek naar het meisje wat blijkbaar achter hem had gestaan. Of ze was net verschenen. Ze had witblond haar en blauwe ogen. Ze zag er vrij serieus uit, maar dat kon hij altijd fout hebben. Uiterlijk zegt nooit zo veel vond hij. Vrolijk grijnzend stapte hij op haar af. ‘Hoi!’ zei hij met een twinkeling in zijn lichtbruine ogen. ‘Zitten wij nu in het zelfde team? Want ik snap er nog niet zo veel van.’ nam hij het woord. Het schoot natuurlijk even door hem heen welke mutatie zij zou hebben, maar aan de buitenkant viel er niks te zien. Al had hij nog nooit zo licht blond haar gezien. Maar dat hoefde niks met haar gave te maken te hebben.
‘Ik ben Joël trouwens.’ zei hij terwijl hij zijn hand uitnodigend uitstak.

WORDS: 773 || NOTES: Eerste post met Joël en het is nogal fluttig, forgive me

Onderwerp: Re: Groep 3: Joël, Jadeline, Delia & Faith ma feb 17, 2014 11:08 pm

De zoveelste morgen was alweer aangebroken en eigenlijk begonnen mijn kamergenoten me uit de keel te hangen, nog erger dan ze al deden. Ik vond ze echt verschrikkelijk, al dat getut en verlegen gedoe. Satan, geef me een teiltje. Normaal had ik de boombox al aangezet en dan interesseerde het me geen kut dat ze tegen me aan schreeuwden, maar om een of andere manier was ik best zenuwachtig en dan maakte muziek me alleen maar drukker. Dat was iets wat ik zelf niet kon hebben nu. Straks werd ik nog onnodig super snel moe en nee. Nee. Onmiddellijk gooide ik een plens water in m'n gezicht en smeerde daardoor de zwarte make-up die nog op m'n gezicht had gezeten alleen maar meer uit. Ik dikte het nog even aan nadat ik het een beetje bij had gewerkt met natte doekjes en koos expres voor de donkerpaarse lipstick, bijna zo donker als zwart, maar toch net iets uitdagender, om die op mijn lippen aan te brengen. Ik grijnsde tevreden, hief mijn linkerwenkbrauw en keerde mijn look goed.

De sneeuw van deze kloter winter was haar niet onopgemerkt gebleven. Ze haatte het, hoe koud haar eigen hart ook was. Met het laatste restje hotdog dat ze in haar hand hield liep ze langs een groepje jonge kleuters die in de kantine aan een tafel zaten. Eéntje ontving een heup bots van Delia en viel daardoor van haar stoel af. Zonder om te kijken lachte ze alleen maar vermakelijk, zo hard dat het zelfs in een echo te horen was door de zaal. De geur van ketchup vermengd met mosterd was duidelijk te ruiken, zelfs voor mensen die zich verder dan een meter van haar bevonden. Daar had ze wel voor gezorgd. Want aandacht was tenslotte wat ze altijd nodig had om door haar dag te komen. Aandacht en vooral ruzies. Ze had een kick opgelopen om steeds maar opnieuw ruzie te zoeken en nu de mensen, mutanten, hier ook nog eens wat anders konden gebruiken dan enkel woordjes en doodsaaie wapens zoals messen, was het een stuk interessanter. Al had ze nog niet echt iemand gevonden, behalve die verschrikkelijke zielige Jim, waarmee ze echt kon knokken. Alle anderen waren te bang, liepen van haar weg alsof ze daarvoor zomaar toestemming hadden gekregen. Ze hoorde het meisje uit angst snikken wat ze net expres van d'r stoel af gebeukt had voordat ze de kantine uit liep en dat deed haar goed van binnen.

Huppelend sprong ze door de gangen heen die haar uiteindelijk naar de Danger Room zou brengen. Dat had tenslotte op het whiteboard gestaan waar ze bijna tegen aan gelopen was met de hotdog in haar hand. Iemand had het leuk gevonden om haar af te leiden voor geen enkele reden terwijl ze de kantine uit was gekomen. Niet dat het echt naar haar toe gericht was, maar doordat ze knalletjes vanuit de algemene ruimte had horen komen, had ze niet vanuit haar ooghoeken opgemerkt hoe ze bijna tegen een bord aan geknald was.
Nu liep ze door de deurpost van de Danger Room en het was plotseling heel stil. Niet in de gang of in de ruimte, maar in haar hoofd. Want het was sowieso al verdacht stil geweest onderweg hier naar toe. Had ze geen andere leerlingen gezien die hier heen waren gegaan? Waar de fuck waren die plotseling heen gegaan dan? Fuckers. Nou ja, ze kon in ieder geval niet zeggen dat ze de verkeerde kant op was gegaan want hier stond ze dan. In de Danger Room. Vol ongeloof te staren naar een vage witte bol die pittig groot was, groter dan de lengte van haar lichaam en bovendien zonder reden haar aandacht trok. Ze wist niet zeker of ze haar hand er naar toe moest steken of haar mutatie of iets moest gebruiken. Een opgekomen idee zorgde ervoor dat ze grijnsde, op een ondeugende manier. Ze nam een paar stappen achteruit, keek niet uit of er toevallig iemand aan kwam vanuit de gang en zette zich toen af om met volle snelheid op de bol af te rennen. Met haar armen vooruit gooide ze zichzelf de bol in alsof ze iemand naar de grond wou tacklen.
Ze verwachtte ieder moment in de bol gezogen te worden, misschien zelfs dood te gaan? Maar waar ze als allerlaatste gedacht had was dat ze nu op een zachte ondergrond viel en zodra ze haar ogen opende vulden die met afschuwelijk fel licht. Delia kreunde, waarna ze zich op haar ellebogen omhoog probeerde te werken en ze met haar handen in de sneeuw terecht kwam. Pas toen realiseerde ze zich dat ze buiten op de grond lag? Verbazing stond op haar gezicht geschreven en ze schraapte met een paar vingers door de sneeuw heen. ''What the actual fuck?'' Zei ze, niet wetende dat ze niet de enige was en daar ook nog niet de moeite voor nam, om om haar heen te kijken. 'Ik ben Joël trouwens.' Delia had de stem niet verwacht, al was het niet naar haar toe gericht en keek meteen op naar de richting waar ze niet één maar twee mutanten aantrof. De jongen kende ze niet, het meisje echter wel. Ze stond tegenstribbelend, voornamelijk vanwege haar klagende lichaamsdelen die de klap te verduren hadden gekregen, op en keek even rond. ''Dit is een grap.'' Sprak ze zichzelf insprekend. ''Ha-ha, fucking grappig! What the fuck moet dit voorstellen? Een doolhof? Met die twee idioten? Hell no.'' Ze stond op het punt om zich om te draaien en hoopte dat de bol er nog was. Maar zodra ze dat had gedaan liep ze tegen niets minder dan een harde heg aan, die haar zelfs een beetje terug leek te duwen? Of had ze zich dat volledig verbeeld?
Delia zuchtte luidruchtig overdreven, alsof het nog niet duidelijk genoeg was geweest dat ze niet met deze twee blondies opgescheept wou zitten. Ze gaf hen beide een sarcastische blik en kreeg toen in de gaten dat er een klein bordje klaar stond en zo te zien stond er iets op geschreven. 'Plons, plons, plons en blub. - Eleanor.' ''Wat is dit voor onzin?'' Bracht ze schaterlachend uit wanneer ze haar handen op haar bovenbenen had gezet en lichtelijk door haar rug was gebogen om het bordje te kunnen lezen, nadat ze er heen gelopen was natuurlijk. ''Wat een vreselijke kut streek. Fucking domme freak docent dat het is. Ik zal haar kapot maken zodra dit over is. HOOR JE DAT, IK MAAK JE KAPOT!'' Gilde ze dreigend naar de lucht, alsof Eleanor daar zou zijn. Ze voelde de woede tot in haar botten opkomen en voor ze het wist had ze haar vuist door de lucht vliegen, sloeg een volledig gat in een dikke heg. Zo, dat voelde bete- meteen omringden wortels haar voeten en werd ze onderuit gesleurd en viel ze daardoor recht op haar rug en hoofd. ''Fucking fucking kut shit. GODVERDOMME.'' Haar stem klonk alleen maar bozer en bozer, hoewel dat voor haar alleen maar een opluchting was en ze wreef op haar hoofd.

Onderwerp: Re: Groep 3: Joël, Jadeline, Delia & Faith di feb 18, 2014 10:20 pm

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Bizar was dit, hoe de schoolhoofden dit voor elkaar hadden gekregen. De teleportatie van het lokaal naar hier was zo zuiver geweest dat alleen iemand met een sterke gave zoiets voor elkaar kon krijgen. Jade haar helder blauwe ogen, die dankzij de sneeuw zelfs nog lichter leken gleden over de vele heggen. Ondanks dat ze zich wederom in de natuur bevond voelde dit vreemd aan, alsof het niet de natuur zelf was maar een kopie. Rustig zakte de blondine door haar knietjes terwijl ze beide handjes op de grond plaatste. De contact die ze maakte met de grond was echt, dit was wel echt buiten want de grond was moeder natuur haar zelf dat kon Jade voelen, en daarnaast was het zichtbaar want waar ze haar handjes in de sneeuw had gedrukt groeide vrijwel direct licht groen gras door de sneeuw heen omhoog, alsof ze aan het vechten waren voor een sprankeltje zonlicht.

Zodra ze weer overeind stond en ze haar hoofdje richting het vreemde geluid had gedraaid verscheen de jongeman schuin naast haar. Vrijwel direct stapte hij enthousiast op haar af en begroette hij haar vrolijk. Een glimlach sierde haar lippen als reactie. Zitten wij nu in het zelfde team? Want ik snap er nog niet zo veel van kort haalde ze haar fijne schoudertjes op. Ehm. Ik denk het wel? sprak ze wat twijfelend uit, ze wist zelf ook eigenlijk helemaal van niets. Het enige wat ze wel wist, is dat ‘hun’ opdracht in ieder geval hier zou beginnen. Zodra hij zich voorstelde en zijn naam uitsprak, liet Jadeline haar fijne handje in de zijne glijden. Jadeline.. maar Jade is ook prima sprak ze met haar heldere zachte stem, echter kreeg ze niet de kans om meer te zeggen aangezien haar aandacht hoe dan ook werd getrokken door wederom het zoemende geluid. Net zoals de jongeman spontaan was verschenen, verscheen nu ook deze maar al te bekende jongedame. Ze werd aangesproken als Delia, had Jadeline inmiddels geleerd. Toen ze aan haar roommies had omschreven met wie ze in de les had gezeten, hadden ze in koor Delia haar naam uitgesproken, schijnbaar had ze al een behoorlijke reputatie opgebouwd, waar Jadeline zelf echter weinig om gaf.

''Dit is een grap, ''Ha-ha, fucking grappig! What the fuck moet dit voorstellen? Een doolhof? Met die twee idioten? Hell no.'' Van verbazing gleden Jade haar lichtblauwe ogen naar die van Joël. Wat moest ze nu met zo een iemand in hun team? Jade haar ogen gleden weer naar Delia zodra ze in beweging kan, alles behalve gracieus, en ook Jade haar ogen gleden naar het bordje waar Eleanor als afzender onder stond. Een korte glimlach sierde haar lippen, plons,plons,plons en blub? Wat had Eleanor nu weer voor ze in gedachte gehad. Vrijwel direct weergalmde Delia haar schelle stem de lucht in, over wat een onzin ze het wel niet vond.
''Wat een vreselijke kut streek. Fucking domme freak docent dat het is. Ik zal haar kapot maken zodra dit over is. HOOR JE DAT, IK MAAK JE KAPOT!'' met een hoop herrie en verschillende dreiging leek ze een wel een uitlaadklep van emoties, emoties die waar vandaan kwamen?? Jade verroerde zich niet, ze keek alleen maar naar het.. hoe kon ze het noemen? Vreemde gedrag van Delia? Die nadat ze een gat had geslagen in een heg vervolgens onderuit gehaalde werd door wortels. Eigenlijk had ze het verdiend, maar Jadeline zou nooit om zoiets lachen, dat zat nu eenmaal niet in haar. Maar ze nam ook geen aanstalten om haar te helpen, waarschijnlijk vond ze zichzelf toch te goed om hulp van andere te accepteren, of was dat nu een vooroordeel?

Jadeline besloot, dat als Delia hun toch maar idioten vond ze waarschijnlijk de opdrachten wel alleen wilde doen, en dus in haar eentje het donkere dolhof in moest. Voor Jade maakte dat niet uit, maar waarschijnlijk was de kans wel grotere dat ze hun opdracht konden afronden met zn drieën. Jadeline richtte haar helder blauwe ogen weer op Joël. het ziet er naar uit dat een opdracht krijgen die te maken heeft met water sprak ze bedachtzaam uit.

Joël & Delia! | words690

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Onderwerp: Re: Groep 3: Joël, Jadeline, Delia & Faith wo feb 19, 2014 1:03 pm

Faith Rosemary

Faith werd met een gevoel van spanning in haar buik wakker. Ze knipperde met haar ogen tegen het felle licht van de zon en geïrriteerd wreef ze in haar ogen. Waarom was ze gespannen? Haar ogen schoten wagenwijd open. Dat was waar ook! Vandaag zouden ze iets in groepjes doen, maar wat? Faith bleef een paar minuten zitten op de rand van haar bed om erop te komen wat ze zouden gaan doen, maar ze wist het niet meer. Dus stond ze op en liep ze naar haar kast om wat kleding te pakken. Ze zou iets in een groepje doen, dus moest ze er wel leuk uitzien... Maar, misschien zou praktische kleding beter zijn voor hetgeen dat ze zouden gaan doen, dus koos Faith voor een zwarte spijkerbroek met een zwart shirt en daar een donkerrood vestje op.. Ze trok haar kleding aan en stond toen besluiteloos in haar kamer. Wat gingen ze nou doen? Faith liep naar de badkamer en keek zichzelf in de spiegel aan. Een lok viel naar voren in haar gezicht en de rest van haar haar piekte overeind. Ze zuchtte en zette de borstel in haar bruine, dikke haar en kamde snel de klitten eruit. Ze pakte een elastiekje van het plankje onder de spiegel af en maakte snel een staart. Wat haartjes weigerden om in haar staart te gaan, en Faith zuchtte weer. Ze haalde haar schouders op, legde haar borstel weg en pakte haar tandenborstel. Ze deed er wat tandpasta op, die overigens een erg scherpe smaak had die voor Faith wel iets minder mocht, en stopte hem in haar mond. Opeens schoot het Faith te binnen wat ze gingen doen. Een soort speurtocht, naar code's en om die code's te krijgen moesten Faith en haar groepje hun krachten gebruiken. Faith kreeg een naar gevoel, want zij kon haar krachten maar heel slecht controleren. Eigenlijk helemaal niet. Behalve als ze boos of verdrietig werd, kwam het vanzelf. Nou ja, ze verzon wel wat. Faith spuugde haar tandpasta uit, spoelde haar mond en liep haar kamer uit. Ze sloot zachtjes de deur, draaide hem op slot en liep toen snel naar het bord waar ze kon zien waar ze heen moest. Snel vluchtte ze weer weg naar het lokaal toe, er waren te veel mensen naar haar zin bij het bord. Toen ze de Dangerroom zag, ging ze vlug naar binnen en haar mond viel bijna open van verbazing. Het was zo groot en mooi! Er was een soort bol, en op de instructies die erbij waren stond dat ze erdoor heen moest. Na haar schouders te hebben opgehaald, liep ze erdoor. Zo snel als dat je met je ogen knipperen kon, stond ze in het doolhof. Maar ze zag nog meer mensen. En een... Ja, hoe moest je dat netjes zeggen? Een emoachtig meisje zat net een lekker potje te schelden en Faith keek wat bang naar haar. Ze zag nog een ander meisje, dat ook verbaasd naar de emo zat te staren. Er was ook een jongen, die niet erg opviel. "het ziet er naar uit dat een opdracht krijgen die te maken heeft met water" De zachte stem van het meisje deed haar opkijken. Heel wat anders dan de harde stem van de ander. "Oh..." antwoordde Faith alleen maar, en keek het meisje aan met haar lichtgroene ogen. "Ik ben trouwens Faith Rosemary." zei ze tegen iedereen in het doolhof. Eigenlijk wilde ze nog vragen of dit hun groepje was, maar ze durfde niet nog meer de aandacht op zichzelf te bevestigen.

Onderwerp: Re: Groep 3: Joël, Jadeline, Delia & Faith do maa 06, 2014 5:12 pm

Het blonde meisje pakte zijn hand aan. Joël sloot de beelden die bij zo’n aanraking altijd opkwamen uit. Na al die tijd ging het automatisch, zonde moeite. “Jadeline.. maar Jade is ook prima” antwoordde het meisje, wat nu dus een naam had. Een best mooie naam. Joël knikte als reactie maar voor hij nog iets kon zeggen verscheen er een nieuwe leerlinge. Nogal een apart figuur. ''Dit is een grap, ''Ha-ha, fucking grappig! What the fuck moet dit voorstellen? Een doolhof? Met die twee idioten? Hell no.'' Joël trok zijn wenkbrauwen op. Inderdaad, nogal een apart figuur. Joël keek even opzij naar Jade en zijn ogen ontmoetten haar blauwe. Ze keek verbaasd, Joël haalde zijn schouders op. Tja, wist hij veel wat ze met zo’n geval in hun team aanmoesten. Het meisje (al klonk een verklein word als meisje niet op zijn plaats hier) draaide zich om, alsof ze weg wilde lopen maar botste vol tegen een heg aan. Joël probeerde een lach te ondedrukken. Hoewel dat hem aardig lukte, keek het meisje hem toch nogal sarcastisch aan. Nee, hij mocht haar nu al niet. Het wicht richtte haar aandacht al snel op iets anders gelukkig, een bordje waar zijn oog ook nog niet op was gevallen. ‘plons plons plons en blub’. Als de naam van Eleanor er niet achter had gestaan had Joël gedacht dat het was geschreven door een kleuter. Wat moest dat nu weer betekenen. Gelijk trok het meisje haar mond weer open ''Wat een vreselijke kut streek. Fucking domme freak docent dat het is. Ik zal haar kapot maken zodra dit over is. HOOR JE DAT, IK MAAK JE KAPOT!'' Joël rolde met zijn ogen. Wat een drama queen. Alleen dan wel één die alleen zwart scheen te dragen. Met heel wat capsones sloeg ze een gat in de heg maar tot Joël’s verbazing en plezier werd ze toen ook door de heg onderuit gehaald. Joël deed nu niet eens meer zijn best om wat dan ook te verbergen en grinnikte geamuseerd. Hij wierp ene korte blik opzij. Jade vond het blijkbaar minder grappig, ze keek alleen maar naar het tafereel. Joël trok zijn gezicht ook weer in een serieuze plooi, tot zover hij serieus kon kijken. “Het ziet er naar uit dat een opdracht krijgen die te maken heeft met water” sprak Jade. Joël knikte. ‘Ben jij daar goed in? Ik bedoel qua mutatie? Ik niet echt…’ gaf hij toe. Zijn mutaties hadden niks met water te maken. Ze waren meer psychologisch, of hoe je dat ook wilde noemen. “Oh…” zei een nog onbekende stem opeens. Nu pas merkte Joël dat er nog een vierde persoon was verschenen. Nog een meisje. Hij wist dat er meer meisjes dan jongens op het eiland waren, toch moest hij er nog telkens aan wennen. "Ik ben trouwens Faith Rosemary." ging het meisje verder. Ze was gelukkig een veel normalere gedaante als het gothic achtige figuur bij de heg. ‘Joël. Trek je maar niet te veel van… dát aan.’ sprak hij met een schuin glimlachje. ‘Heb je de opdracht al gelezen?’

WORDS: 512|| NOTES: Sorry dat het zo lang duurde

Onderwerp: Re: Groep 3: Joël, Jadeline, Delia & Faith

» Jadeline Clarck
» Just the old, clumsy me [Jadeline/Eleanor]
» Delia Lexington
» Faith Rosemary
» I'm too far from my faith to rely on a God