Julian Amati

A L G E M E E N
Naam: Julian Amati

Zijn echte naam is Guiliano Amati, maar hij heeft zijn voornaam in Julian veranderd nadat mensen het altijd verkeerd uitspraken.

Bijnaam: Jules
Alias: Wodan
Leeftijd: 20

In werkelijkheid is hij ouder, maar zowel lichamelijk als mentaal is hij stil blijven staan op het moment dat hij in het schilderij terecht kwam.

Geboortedatum: 14 maart, 1476
Geboorteplaats: Florence, Italië
Gekende talen: Italiaans en Engels
Geslacht: Mannelijk

U I T E R L I J K
Haarkleur: Zwart
Oogkleur: Blauw
Huidskleur: Hoe langer hij in de zon rondloopt, hoe donkerder dat zijn huidskleur wordt. Doordat hij zolang in een schilderij uit de zon gestaan heeft, is zijn huidskleur echter redelijk bleek geworden en is er wat zon voor nodig om het terug die gezonde kleur te geven.
Lengte: 1.75m

Tatoeages/piercings: Hij heeft een tatoeage in zijn nek die overeenkomt met de handtekening van Da Vinci. De man heeft het ‘schilderij’ expres op die plaats getekend zodat het een permanent merk op zijn huid is. Het is een plek die alleen valt te verbergen met een sjaal.
Littekens: kleine littekens op zijn knokkels omdat hij soms wel eens durft te vechten, al laat hij het vuile werk meestal wel aan anderen over.

I N N E R L I J K
Het eerste woord waar mensen waarschijnlijk aan denken als ze hem zien, is ‘arrogant’. Er zijn gewoon moment waarop zijn hele lichaamshouding uitstraalt dat hij zichzelf beter vindt dan anderen. Het was al van kleins af aan duidelijk dat de jongen niet eens wist van empathie betekende. Hij kopieerde het gedrag van anderen meestal om normaal over te komen, iets dat hij nu nog altijd doet. Er zijn mensen die wel eens zeggen dat hij gewoon een psychopaat is en misschien is dat wel zo. Hij cared niet snel om anderen en er zijn maar heel weinig mensen die zich een weg naar zijn hart kunnen vinden. Hier komt ook nog eens bij dat hij emoties heel anders voelt dan andere mensen. Woede is het enige dat echt lijkt door te komen, voor de rest lijkt hij alles zo te voelen alsof er een gel laagje tussen zit. Hij zou zich met andere woorden niet snel laten meeslepen door emoties, misschien het enige goede aan die eigenschap als je het anderen zou vragen.

Ondanks dat hij best arrogant kan overkomen, doet Julian zich eigenlijk veel groter voor dan hij eigenlijk is. Hij wilt wel de illusie opwekken dat hij altijd precies weet wat hij doet en zijn mutatie volledig onder controle heeft, maar dat is absoluut niet zo. In werkelijkheid verstopt hij zichzelf een beetje achter die arrogantie. De jongen maakt zelf zijn handen niet graag vuil. Hij is veel beter met woorden dan met daden en het gebeurd vaak dat hij andere mensen zo weet te manipuleren dat ze de vuile werkjes voor hem opknappen.

Julian is meer het type persoon dat observeert dan dat hij zich snel in iets mengt. Hij kijkt vaak vanaf een afstandje toe, probeert achter zwakheden van mensen te komen die hij dan later kan gebruiken om van die persoon te krijgen wat hij wil. Terwijl hij emoties heel anders ervaart dan anderen, is het wel niet erg moeilijk om hem kwaad te krijgen. Je moet alleen weten waar je hem het best kan raken. Het makkelijkste is om hem uit te dagen. Hij kan er absoluut niet tegen als mensen hem ‘zwak’ noemen omdat hij anderen vaak zijn vuile werkjes laat opknappen. Als iemand hem zwak noemt, knapt er meestal iets in zijn hoofd wat de hele façade die hij altijd zo zorgvuldig opbouwt in minder dan een seconde kan instorten. De jongen is misschien goed in het spelen van het slachtoffer en ervoor te zorgen dat de ander altijd op de een of andere manier de schuld krijgt, maar op dat moment denkt hij zelfs niet eens meer na. Op dat moment zijn het zijn vuisten die meestal voor hem spreken.

G E S C H I E D E N I S
Guiliano Amati werd geboren in 1476 in Italië. Hij was het achtste kind op rij in het gezin en er werd al erg vroeg van hem verwacht dat hij voor zichzelf zou kunnen zorgen. Zijn oudste zus was diegene die meestal met hem rondliep als een baby en op het moment dat hij ouder werd, begonnen de iets jongere siblings meer interesse in hem te krijgen. Een nieuw speelmaatje, een nieuw slachtoffer om te breken. In het gezin Amati ging het altijd om kracht. De sterksten ‘regeerden’ zegmaar over de zwakkere en dat werd de kleine Guiliano al snel duidelijk. Het gebeurde vaak dat zijn eten voor zijn neus werd weggegrist en het was op die momenten dat zijn siblings kennis mochten maken met zijn woede. Het was altijd alsof er een rood waas voor zijn ogen verscheen. De jongen was tien jaar oud toen hij voor het eerst bloed liet vloeien door een mes in de hand van zijn drie jaar oudere broer te zetten.

Dat was ook meteen de laatste keer dat hij met zijn familie aan tafel zat. Na het voorval, nam hij zijn bord meestal gewoon mee naar buiten. De jongen leefde meer op straat dan thuis, begon het dorpje waar hij woonde zelf te verkennen. Het gebeurde zelfs dat hij soms een paar dagen niet meer thuis kwam. Alleen zijn een jaar oudere zus leek het te merken als hij even wegbleef en zij was ook de enige die hem begon te ondervragen telkens hij weer thuis kwam.  Hij kreeg het altijd voor elkaar om haar gewoon af te schilderen. Zelfs op jongere leeftijd was hij al goed in het manipuleren van mensen.

De eerste keer dat hij een deel van zijn mutatie per ongeluk op zijn zus gebruikte, was hij twaalf jaar oud. Hij had haar hoofd gewoon met beide handen vastgepakt toen ze weer begon te zeuren en had haar vertelt dat hij haar misschien eens in zijn hoofd moest laten kijken zodat ze wist waar hij geweest was. Het was op dat moment dat hij een stukje van zijn herinneringen van die dag overzette naar zijn zus en dat hij een deel van haar herinneringen in de plaats kreeg. Het maakte zowel hem als zijn zus bang en het duurde even voordat hij zich realiseerde dat hij diegene was geweest die het gedaan had. Hij raakte ervan onder de indruk, begon een beetje te experimenteren totdat hij merkte dat de herinneringen die hij wisselde met anderen, echt weg waren. Het begon zijn persoonlijkheid zelfs een beetje te veranderen. Het duurde niet lang voordat hij bang begon te worden van zijn eigen mutatie.

Het andere deel van zijn mutatie vond hij dan wel weer leuk. Het oproepen van een soort ‘geest’ op een paard. Hoe langer hij erop trainde, hoe meer ‘geesten’ hij kon oproepen. Mensen op paarden en een aantal wolven die hij al snel omdoopte dat ‘the wild hunt’

De jongen begon steeds meer zelf rond te dwalen, had voor zichzelf al een hele reputatie opgebouwd. Toen hij een schilder tegen het lijf liep, had hij dan ook niet verwacht dat deze hem zou uitdagen. Julian was misschien goed in het afbreken van mensen, maar de schilder leek ook goed te zijn in het raken van die gevoelige snaren. Het duurde nog geen vijf minuten voordat Julian woest werd en uithaalde naar de man. Wat hij echter niet verwachtte, was dat de ander zijn pols zou vastgrijpen en hem in de richting van een van de schilderijen die hij aan het schilderen was zou duwen. Voordat hij het wist, zat de vijftienjarige in het schilderij en voelde hij hoe de man met zijn pen de handtekening in zijn nek kraste.

Er werd gewaarschuwd dat hij zou sterven als het schilderij ooit vernielt werd en dat was waarschijnlijk precies hetgeen dat mensen zouden doen als ze merkten dat hun schilderij leefde. Dus Julian bleef netjes op zijn plaats, hield zijn lippen stijf op elkaar gedrukt en bewoog alleen als hij zeker was dat niemand naar hem keek. Hij had niet eens genoeg ruimte om te gaan liggen, moest altijd in een staande of zittende positie blijven. De tijd leek geen vat op hem te hebben en hij bleef gewoon zijn oude zelf terwijl zijn omgeving constant veranderden.

Julian zag verschillende woonkamers, hallen, slaapkamers en musea, maar niets dat hem leek te interesseren. Hij kreeg wel alle sappige roddels mee en het gebeurde vaak dat hij best zijn handen voor zijn ogen kon slaan als hij niet wilde zien hoe mensen de liefde met elkaar bedreven. Dingen begonnen pas interessant te worden toen het schilderij een paar decennia later gekocht werd door een of andere rijke stinkerd in de Verenigde Staten. In eerste instantie leek het het zoveelste rijke gezin dat wilde pronken met een schilderij van Leonardo Da Vinci, maar dat veranderde toen de zoon ineens zijn zelfbeheersing leek te verliezen. Het werd Julian al snel duidelijk dat het een mutant moest zijn.

Zijn ogen hadden zichzelf wagenwijd open gesperd toen een van de rondvliegende voorwerpen op het schilderij afgevlogen kwam en een schreeuw had door de ruimte geklonken toen het voorwerp een scheur in het doek maakte. Waar hij echter verwacht had dat hij zou sterven, leek de scheur juist een uitweg te zijn en voor het eerst in jaren, zette hij weer een voet in de normale wereld. Hij stond al snel oog in oog met de andere mutant, degene die hem uit het schilderij had gehaald.

Julian vond een nieuwe thuis bij Nero en zijn familie, leerde al snel hoe hard de wereld veranderd was en hoe hij zich het best kon gedragen. Nero veroverde langzaam een plekje in zijn hart, kreeg hem zover dat hij zich over hem begon te bekommeren. Iedereen die de ander iets wilde aandoen, kreeg met hem en zijn ‘wild hunt’ te maken. Toen zijn ouders Nero naar Zwitserland stuurde omdat hij daar veiliger zou zijn, volgde Julian gewoon. Het had geen zin om zelf in de verenigde staten te blijven, in zijn eentje.


M U T A T I E
Memory trade: Julian is in staat om zijn eigen herinneringen te wisselen met iemand anders. Dit betekend dat de andere persoon een stukje van zijn herinneringen zou krijgen en zou denken dat het ook echt met hem of haar gebeurd is. Ze zouden zelfs niet eens weten dat ze een ander stukje van hun herinneringen missen. Omdat gebeurtenissen en herinneringen een mens maken wat hij is, kan Julian’s hele persoonlijkheid veranderen als hij teveel herinneringen van een ander ‘steelt’. Als hij bijvoorbeeld als zijn herinneringen met een ander zou wisselen, zou hij die persoon in feite bijna kunnen worden.

Je zou kunnen zeggen dat Julian bang is voor dit deel van zijn mutatie omdat het hem zo kan veranderen. Spijtig genoeg heeft hij er nog geen volledige controle over en kan het gebeuren dat hij per ongeluk van herinneringen wisselt met iemand anders.

Wild hunt: Julian kan een soort ‘geesten’ oproepen die voor hem kunnen vechten. Mensen kunnen ze zelf moeilijk raken terwijl de wapens van de geesten evenveel effect op mensen hebben als gewone wapens. Dit maakt hen erg geduchte tegenstanders. Julian noemt hen ‘the wild hunt’ omdat ze op paarden en met wolven verschijnen en dat doet hem denken aan de verhalen die vroeger de ronde deden over de wild hunt.

Als de geesten in hun hart of in een andere plek geraakt worden die mensen zouden kunnen doden, vervagen ze en duurt het minstens een uur voordat Julian diezelfde geest terug kan oproepen. Ze kennen echter geen pijn en zolang ze niet door hun ‘hart’ gestoken worden, is er niets dat hen kan tegenhouden. Of dat denkt Julian toch. De waarheid is dat een lijn as hen kan tegenhouden. Strooi ergens een lijn as voor een deur en ze zullen niet in staat zijn om erdoor te raken.

Op dit moment is Julian in staat om twintig geesten te paard op te roepen en een vijftal wolven. Met de juiste training, zou hij in staat moeten zijn om een heel leger op te roepen. Als het stormt, is het voor hem veel makkelijker om de hunt op te roepen en kan hij er zelfs een of twee geesten bij doen. De wild hunt ziet er ongeveer zo uit

V A R I A
Als je Julian op dit moment naar een psychiater zou sturen, zou de diagnose ‘psychopaat’ waarschijnlijk erg snel op hem gedrukt worden.
Julian kan niet dromen. Hij heeft nooit kunnen dromen en hij heeft nooit last gehad van nachtmerries. Niemand weet juist waarom.