Milo Kovac

• Naam Milo Kovač
• Bijnaam Miles
• Leeftijd 19
• Geboorteplaats Spanje

• Karakter
Milo is vriendelijk, behulpzaam en geïnteresseerd in zijn omgeving. Hij geniet van simpele dingen, maar blijft toch altijd op een soort afstand omdat hij bang is om iemand te veel te waarderen. En dan onveranderlijk te verliezen. Het is pijnlijk. Hij is hierdoor erg zelfstandig en plant niet graag ver in de toekomst.
Het is lastig om niet in zelfmedelijden te rollen wanneer je keer op keer verlaten wordt, maar Milo probeert toch zijn hoop te behouden. Milo is ondanks al zijn ervaringen altijd nog vrij positief ingesteld. Natuurlijk heeft hij slechte dagen, hele slechte dagen, waarop hij boos is. Maar meestal is hij slechts verdrietig. Hij is erg wisselvallig qua emoties, doordat zijn omgeving zo wisselend is, maar ook door de dromen die hij heeft.

• Uiterlijk
Milo heeft bruin haar, dat vanzelf omhoog staat. Zijn kapsel is vaak ietwat slordig, net als de rest van zijn kleding. Zeker op dagen waarop hij wat minder optimistisch ingesteld is is zijn uiterlijk slordig.
Zijn ogen zijn donkerbruin, met een zachte blik erin. Zijn wenkbrauwen zijn borstelig, maar niet al te dik. Zijn lippen hebben een lichte kleur en zijn vrij recht.
De jongen is vrij lang en heeft gespierde armen en een sixpack. In de zomer heeft hij een goudbruine teint.

• Mutatie
Mr. Nobody
Erased memories ;;
Milo heeft een vrij treurige mutatie, die ervoor zorgt dat iedereen hem en alles wat ze met hem mee hebben gemaakt onmiddellijk vergeten, zodra ze geen contact meer met hem hebben. Hiermee wordt oogcontact (naar hem kijken)  of lichaamscontact (hem of zijn kleding aanraken). Heel hard aan hem denken helpt niet. Weten wat er gaat gebeuren helpt niet. Of je hem nou intens haat of met heel je hart van hem houdt, je kunt je hem niet meer herinneren.

Bij de meeste mensen is dat gewoon poef, ze gaan zonder enige moeite verder met hun leven. Andere mensen hebben een splitseconde een soort 'huh' gevoel, maar ook zij zullen dat slechts zo kort voelen dat er niets uit af te leiden is.
Uitzonderingen zijn de mensen die een langere vage gewaarwording hebben, zij ervaren ofwel een melancholisch gevoel, een gemis naar iets wat ze niet kunnen benoemen, ofwel een verlangen, wederom niet te specificeren.
Verschillende factoren bepalen welke van deze after-effects iemand treffen. Hoe langer ze contact hebben gehad met Milo, hoe groter de kans op een korte nawee van zijn aanwezigheid. Zeker als de emoties die men voelt intenser zijn. Mensen die mentaal sterker of zeer oplettend van aard zijn hebben ook een grotere kans.
Het duurt echter nooit lang, tenzij iemand zich actief weet te focussen op het gemis/verlangen. Aangezien Milo dat gevoel heeft opgewekt geldt ervoor hetzelfde: zodra je het niet meer waarneemt is het weg. En omdat het nou niet direct prettige gevoelens zijn duurt dat nooit echt lang.

Milo zorgt echter niet écht voor geheugenverlies. Zodra hij weer contact heeft met iemand herinnert diegene zich alle eerdere interacties alsof er niets gebeurd is.
De meeste mensen herinneren zich op dat moment slechts vaag van bewust dat ze hem eerder vergeten zijn.
Het werkt in principe op iedereen, ongeacht de aantallen mensen. Het kost Milo geen kracht of moeite, naast de emotionele belasting die het op hem heeft. Sterker nog, hij kan het zelf niet uitzetten.

Een belangrijk detail is het feit dat foto's of video's van Milo ook zorgen dat je je hem herinnert voor zo lang je je erop focust. Ook schilderijen of tekeningen doen dit, het sterkste voor de maker die weet wat hij heeft gecreëerd en als het een goed lijkend werk is kunnen ook anderen Milo erin herkennen.
Contact maken met het beeld doet dit echter niet zoals fysiek contact dat wel doet. Een nadeel is dat beelden van Milo over tijd vervagen en steeds minder herkenbaar zijn doordat ze steeds generieker worden.

Dat je Milo's bestaan vergeet zodra je geen contact hebt betekent niet dat hij speciaal onopvallend of onzichtbaar is, als hij je aanspreekt hoor je het gewoon en zodra je in zijn richting kijkt zul je hem ook zien en opmerken.

Rigid ;;
De flexibiliteit en hardheid van oppervlaktegebieden kan Milo veranderen. Dit betekent dat hij een blad papier te hard kan maken om doormidden te slaan of een basketbal makkelijk indrukbaar. Hoe dikker het oppervlakte is, hoe lastiger, een solide voorwerp is minder makkelijk te manipuleren. Zijn eigen lichaamsdelen kan hij ook beïnvloeden, waardoor hij minder makkelijk verwond wordt door messen óf juist een stuk zachter is om te knuffelen.
Milo heeft meer ervaring met het stevig en onflexibel maken van voorwerpen dan andersom. Het kan defensief gebruikt worden, maar kan ook allerlei alledaagse voorwerpen tot een wapen omtoveren. Dingen worden harder en als hij wilt scherper, wat overduidelijk voordelen heeft.
Hij heeft goede controle over deze mutatie, al gebruikt hij het soms te veel wanneer hij aan het nadenken is.

Dreamcatcher ;;
Milo kan de dromen van andere mensen binnen raken via bewuste of onbewuste wegen. Het is voor hem een uitvlucht weg, omdat hij zelf zeer vaak nachtmerries had toen hij jonger was. Nu is de enige droom die hij heeft van een gigantische ruimte met allerlei deuren, die hij kan openen om een droom van een nabije of hem bekende persoon binnen te gaan.
Dit gebeurt vooral als hij zelf slaapt. Een nadeel is dat hij in andermans dromen erg weinig controle heeft over de situatie en vooral is overgeleverd aan de ‘rol’ die de werkelijke dromer hem toebedeeld. Ook heeft hij een ‘uitgang’ als een deur of raam nodig om de droom voortijdig te verlaten, of moet hij in de droom sterven/in slaap vallen/bewusteloos raken.

Wanneer hij niet zomaar in slaap valt, maar bewust de kamer met dromen opzoekt heeft hij meer macht en invloed, dus kan hij wat Inception-achtige dingen doen, waar hij wel plezier aan beleeft. Het is meestal niet zo dat de persoon in de droom agressief reageert, maar het is wel een mogelijkheid als dat in de persoonlijkheid van diegene zit.
Zelfs dagdromen kan Milo inkomen of enkel observeren. Voor de observatie hoeft hij zich alleen op diegene te concentreren, voor inmenging moet hij zichzelf ook in een relaxed staat krijgen, zodat hij ook begint te fantaseren. In dagdromen heeft hij meer invloed en kan hij weg zodra hij wilt, omdat de droomstaat minder sterk gevestigd is in het brein van de andere persoon. Hij weet ook altijd extra snel of iemand aan het wegdromen is, dus of hij iemand verveelt.

• Geschiedenis
Milo groeide op en met hem groeide zijn mutaties. Het begon met een gelukkig koppel en hun eerste baby. Na enkele maanden hadden de ouders op onverklaarbare momenten opeens warrige momenten waarop ze totaal vergaten waar ze Milo moesten zoeken, om er achter te komen dat Milo bij een familielid was. Het begon met zulke kleine dingen, al werd vooral zijn moeder er erg neurotisch van omdat ze het gevoel had dat ze geen goede moeder was. In werkelijkheid was zijn moeder gewoon een erg oplettend persoon, wat maakte dat zij meer last had van het feit dat ze Milo soms half vergat. En half vergeten ging over in volledige onwetendheid over het bestaan van hun zoon totdat ze hem zagen.
Gelukkig was dit rond de tijd dat Milo in staat was zelf van school naar huis te komen, of nouja, hij leerde het gauw genoeg toen zijn docente hem bleef vergeten telkens als hij om hulp vroeg. Zijn ouders werden gebeld, maar zij dachten dat het een grappenmaker was die sprak over een zoontje. Het was geen prettig jaar. Maar Milo wist niet beter. Thuis waren zijn ouders liefhebbend, zodra ze hem zagen. Maar als hij in zijn eigen kamer was vergaten ze soms hem te roepen voor het avondeten.

Op school had de kleine jongen het moeilijk. Hij had vriendjes, hij was slim genoeg om hoge cijfers te halen. Maar hij was altijd degene die initiatief moest nemen om mee te spelen, anders viel hij buiten de boot. Als hij niet met zijn hand zwaaide of zelfs riep naar de juf kreeg hij geen beurt om het antwoord te geven. En als hij pech had werd hij achtergelaten voordat een verjaardagsfeestje vertrok, of werd hij zelfs niet uitgenodigd omdat ze niet aan hem dachten.  

Zodra Milo 12 was was zijn mutatie op zijn sterkst. Zijn vader was op dat moment nog totaal in onwetendheid, maar zijn moeder begon het te merken. Door de herhaaldelijke blootstelling aan Milo en zijn vergetelheid mutatie begon ze last te hebben van een gemis in haar hart. Dit leidde tot extreme paranoia, zo erg dat ze telkens bijna naar een ziekenhuis gebracht moest worden. Maar zodra ze weg was voor gesprek met de dokters was ze weer kalm en totaal bij zinnen.
Hun huis werd langzaam maar zeker getransformeerd tot een gekkenhuis, waar in iedere kamer meerdere foto’s van Milo stonden. Maar na een jaar of twee was hij nauwelijks meer herkenbaar op de foto’s, waarna ze vervangen moesten worden.
Ook zijn tienerjaren waren lastig. Hij had geen moeite om meisjes te vinden die voor hem vielen, maar hoe diep hun connectie ook leek te zijn, uiteindelijk gingen ze altijd weg. Uiteindelijk lieten ze altijd zijn hand los, hoe hard ze ook beloofden bij hem te blijven. Het was nauwelijks te verdragen om te zien hoe zijn vriendin zodra ze uit zijn zicht verdween haar nummer aan een vreemde gaf. Het heeft hem een aantal diepgewortelde relatieproblemen gegeven, die hij meestal hard onderdrukt en ontkent.

Door deze mutatie heeft het ook erg lang geduurd tot Milo op de radar van de mutantenschool verscheen. Pas toen hij in een rebelse fase zijn woede over de onrechtvaardigheid van zijn mutatie uitte op illegale manieren viel hij op. Hij is door de jaren heen steeds ergere wandaden begaan, vooral omdat hij er toch niet mee in de problemen zou komen als hij zijn mutatie eindelijk eens in zijn voordeel kon gebruiken. Er waren twee mensen nodig om hem op te halen, zodat het proces efficient bleef. Milo wil zichzelf geen valse hoop geven, maar kan niet anders dan hopen dat het daar wellicht anders gaat worden.