Mikhail Bennet

GENERAL

Mikhail Bennet


The Space man


Twintig jaar


Mannelijk


Onbekend, maar zegt zelf dat hij Engels is omdat hij daar is geadopteerd.

DETAILS

Dave Franco


174 centimeter


Draagt vrijwel altijd een spijkerbroek en sneakers aan, gewoon normale kleren dus. Ook heeft hij altijd wel wat dat zijn gezicht kan verbergen: een pet of een sjaal of iets dergelijks.


Kittens.

APPEARANCE

Veel speciaals is er niet aan het uiterlijk van Mikhail, misschien dat hij iets breder is dan de gemiddelde jongen van zijn leeftijd - maar dit komt ook gedeeltelijk door zijn lengte. Want het is wel duidelijk dat ondanks alles hij er wel mee zit dat hij toch soms net te kort schiet.


Ook niet veel speciaals hier: gewoon bruine korte haren. Meestal steekt hij er wel enige moeite in, omdat hij weet dat zijn gedrag verward overkomt en niet wilt dat zijn uiterlijk dit ook nog eens accentueert.


Hij heeft donkerbruine ogen en soms lijkt het net alsof ze zwart zijn. Toch is de kleur niet zo goed te zien omdat hij vrij veel lacht, om dingen te verbergen, en dan wat kleiner worden. Maar als hij eens normaal kijkt zal je zien hoe donker ze eigenlijk zijn en het is gemakkelijk om erin te 'verdwalen'.

PERSONALITY

Het lijkt altijd alsof Mikhail haast heeft; hij praat iets aan de snelle kant, zijn handelingen zijn snel en weliswaar onhandig en hij kijkt vaak om zich heen. Daarbij zal je zijn trekjes ook snel wel herkennen: zo krabt hij vrij vaak in zijn nek of wrijft hij over zijn linkerarm. De meesten kunnen zijn gedrag niet echt op prijs stellen: ze vinden dat hij even diep adem moet halen en moet leren 'chillen'. Echter hebben ze geen idee hoe vaak hij dit al heeft geprobeerd. De jongen doet zijn uiterste best om dit alles te veranderen: maar pas als hij zijn mutatie zodoende onder controle heeft kan hij er wat aan doen. Het zorgt er namelijk voor dat hij niet zo goed kan slapen en daarom slaap gebrek heeft, hij drink niet perse teveel koffie - maar als je te weinig slaapt en over de grens heengaat wordt je een soort van hyperactief.
Mensen die echter door zijn verwarde houding heen weten te prikken komen erachter hoe hij echt in elkaar zit: hij is een vrij sympathiek persoon, heeft een goed gevoel voor humor en is erg oprecht. Hij heeft wel zijn mindere kanten en zijn trekjes blijven - maar hij heeft dit ook nooit zo gewild. Wel is hij altijd instaat om andere mensen hun visie aan te passen, door de vrijheid die hij nu heeft kan het wel eens gebeuren dat hij bepaalde uitspraken doet: over hoe goed het wel niet is en dat alles uiteindelijk wel allemaal goed komt. En gezien er veel kinderen hier zijn die nogal veel problemen hebben gehad door de jaren heen vanwege hun mutatie, kunnen uitspraken zoals dat wel gewaardeerd worden.

ABILITY

Zwaartekracht


• Is instaat dingen te verpletteren met een zwaartekrachtveld.
• Gewicht manipulatie.
• Het is niet perse een vergroting ervan, maar hij kan verschillen in de zwaartekracht voelen.


• Levitatie, wat ook kan worden toegepast op andere objecten.
• Simuleren van bovenmenselijke kracht en behendigheid door het gemakkelijker te maken van het tillen en dragen van objecten.


• Telekinetische effecten: aantrekken of afstoten van objecten door het in een antizwaartekracht-veld te plaatsen.
• Concussion Beams of blasts ontstaan uit gravitiekracht. (Lijkt veel op de Railgun ability bij 1:07 voor de luie mensen.)
• Het maken van een krachtig schild, een Force-Field.


De mutatie van Mikhail bevindt zich voornamelijk in zijn limbische systeem. Deze groep structuren in de hersenen is betrokken zijn bij onder andere de regeling van emoties. Hierdoor hebben zijn emoties dus een grote invloed op het gebruik van zijn mutatie. Ondanks dat zijn controle erover door de jaren heen beter is geworden, blijft alles toch aan een zijden draadje hangen: er is niet veel voor nodig om ervoor te zorgen dat de jongen 'breekt'.


Mikhail heeft een letterlijk grens als je kijkt naar zijn mutatie. Hij kan de zwaartekracht maar tot een bepaalde verte manipuleren. De grens ligt dezer dagen rond de acht meter, vroeger was hij kleiner dus is er een kans dat met nog wat meer oefening hij nog wat groter kan worden. (Met lichte uitzondering van weggeschoten objecten, als deze eenmaal vaart hebben blijven ze doorgaan totdat ze ergens tegenop botsen natuurlijk).

HISTORY

Het is onbekend waar Mikhail vandaan is gekomen. De jongen is van geboorte-af-aan een weeskind geweest en is door de jaren, als weeskind zijnde, vaak overgeplaatst naar een ander weeshuis. De documenten zijn door de jaren verloren gegaan en maar tot een bepaald punt terug te vinden, maar omdat Mikhail meer woorden weet uit andere talen weet men zeker dat het hier niet begonnen is.
Het is niet zo dat zijn mutatie zich vroeg liet blijken, maar toen de aap uit de mouw kwam was het ook echt voorbij voor de jongen. Hij werd beschouwd als het soort kind dat nooit geadopteerd zou kunnen worden: want wie wilde er nou een abnormaal kind dat enkel voor problemen zorgde? Er was niks goeds aan hem en in sommige weeshuizen werd hij zelfs als een duivelswezen bestempeld. Dit is ook een van de reden dat hij zo vaak werd overgeplaatst: niemand wilde hem hebben. En als hij al in een weeshuis zat werd hij meestal alleen in een kamer opgesloten. Sommige weeshuizen waren redelijk en gaven hem wel iedere dag keurig drie maaltijden, anderen vergaten hem soms maar het was te doen en dan waren er ook nog degene die hem helemaal niks gaven. Misschien in de hoop dat hij het niet zou overleven voor zijn volgende overplaatsing, ze waren bereid alles te doen om van hem af te komen.
Hoewel het de jongen altijd vrij expressieloos leek, was hij wel degelijk bang. Hij wilde niet alleen zijn, in tegendeel zelfs: hij kon hier heel slecht tegen. Vandaar dat hij dingen probeerde met zijn mutatie: hij wilde de aanwezigheid van anderen voelen, om zich zo te kunnen overtuigen dat hij niet alleen was. Natuurlijk was het ook in hem opgekomen om gewoon te proberen te deur kapot te slaan, maar wetende dat hij dingen dan enkel erger zou maken hield hij zich gedeisd. Veel had hij niet te doen in zijn kamers, buiten het perfectioneren van zijn mutatie. Toch bleef het belangrijkste het voelen van de aanwezigheid van anderen: de zwaartekracht die op ze werkte in het begin, later de druk die ze uitoefende om adem uit te blazen of om lucht in hun longen te krijgen - het groeide uiteindelijk uit tot zelfs het voelen van hun hartslag. Het was niet hetzelfde als luisteren: hij hoorde eigenlijk niks, behalve zijn eigen hartslag, maar hij voelde het verschil in druk en daar ging het om.

Op een gelukkige dag wist de jongen toch gezien te worden. Hij had het geluk om in een kamer te zitten met ramen, waardoor hij naar de oprit kon kijken. Zo keek hij graag toe hoe auto's kwamen en gingen, denkend aan het feit dat iedere keer waarschijnlijk een kind geadopteerd zou worden en hier weg zou kunnen. Hij was het echter zelf niet, maar hij leerde om zijn geluk te putten uit dat van anderen. Het duurde echter niet lang of een koppel had hem in het raam gezien en de vrouw zwaaide zelfs naar hem. Niet zo goed wetende wat hij moest doen hief hij enkel zijn hand tot halverwege op, want tijd om zijn handeling af te maken kreeg hij niet omdat ze al naar binnen gingen. De vrouw had zich wellicht schuldig gevoeld dat ze hem niet de tijd had gegeven om zijn handeling af te maken en vandaar dat ze naar hem toe had gewild.
Van het een kwam het ander en de jongen werd uiteindelijk geadopteerd op zijn twaalfde, in Engeland. Zo kreeg hij ook eindelijk een achternaam: Bennet.
Om zijn dankbaarheid te tonen probeerde hij de perfecte zoon te zijn, het leek soms net alsof hij bang was om terug gestuurd te worden. Hij haalde perfecte punten, er waren nooit klachten en hij deed altijd keurig zijn klusjes. Zijn mutatie wist hij goed onder controle te houden, al die eenzame dagen van oefening worpen hun vruchten.

Helaas trok hij uiteindelijk toch ongeluk aan: hij had zonder het te weten vijanden gemaakt. Op de leeftijd van vijftien wilde ineens wat jongens met hem praten na school, geheel onwetend zei hij dat het oké was en kwam hij dus ook naar ze toe toen alle lessen voorbij waren. Eenmaal bij de afgesproken plek werd hij omsingeld, door vier jongens in totaal. Eentje begon over het feit dat hij een fout was begaan, maar hij snapte het niet. Pas toen er verdere uitleg kwam en dat het over een meisje ging dat hem blijkbaar leuk vond en daarom de jongen die hem nu bedreigde had afgewezen snapte hij het pas enigszins en het drong ook gelijk tot hem door dat deze situatie alles behalve goed was. De leider van het groepje, de grootste bedreiging, kwam steeds dichter naar hem tijdens het vertellen van zijn verhaal - tot hij op een punt kwam waarop Mikhail zich niet meer fijn voelde. Voordat iemand het zich kon beseffen werd de andere jongen ineens tegen de grond geduwd, door een onbekende kracht. De andere drie wisten niet wat ze moesten doen, het leek net alsof ze in standbeelden waren veranderd: onbeweeglijke standbeelden. Mikhail daarin tegen kon zich nog prima bewegen, maakte hier zelfs gebruik vond door de jongen die hulpeloos op de grond lag tegen de muur te trappen - maar daar bleef het niet bij; hij bleef hem trappen. Als een bezetene. Pas toen een andere jongen het lef had om een trillende hand op zijn schouder te leggen draaide hij zich met een ruk om, een wazige blik in zijn ogen en een hijgende licht hijgend - het enige wat nog ontbrak was wat schuim bij zijn mondhoeken. Deze houding bleef echter niet lang, want enkel seconde daarna greep de jongen naar zijn hoofd. Het feit dat hij zijn mutatie zo lang had onderdruk en het nu ineens gebruikte toonde zijn effect: het was te krachtig, hij voelde werkelijk alles. De wind, alle dieren, alle mensen - het was teveel. Hij sloeg een kreet, viel op zijn knieën en daarna viel hij flauw.
Hij ontwaakte in het ziekenhuis, waar hij het nieuws kreeg dat de jongen die hij had getrapt in een coma lag en heel veel geluk had gehad dat ze hem stabiel hadden kunnen krijgen. Hijzelf werd na een dag ontslagen, maar daar eindigde het niet: hij moest naar verhoor omdat de politie opzoek was naar de dader. De drie jongens, de ooggetuigen, hadden echter niks gezegd. Toch was zijn houding verdacht, omdat hij de hele tijd om zich heen keek, vaak in zijn nek krabde en een beetje trillerig overkwam. De reden hiervoor was dat zijn mutatie nog steeds actief was en hij niet wist hoe hij het moest stoppen, het maakte hem gek. De rechercheurs pushte hem teveel tijdens het verhoor en opnieuw gebeurde er dingen waar hij geen zeggen over had. Een tafel die de lucht in vloog en de lamp kapot maakte, een stoel die door het glas vloog en noem het maar op - alles in de kamer werd kapot gemaakt: behalve de jongen met de handen in zijn haar en met zijn ogen dichtgeknepen op een stoel zat.
Niet wetende wat ze met hem moesten doen, en ergens ook bang dat hij iemand iets zou aandoen, sloten ze hem tijdelijk op. Uiteindelijk werd hij veroordeeld en kwam hij in een inrichting terecht, waar hij opnieuw werd opgesloten. Hij was immers een gevaar voor anderen en zichzelf. Ergens was het goed dat hij wel weer even van de buitenwereld werd weggehouden, gezien het feit dat hij zo weer wat controle kon proberen te krijgen over zijn mutatie. Onderdrukken is bij lange na niet hetzelfde als het echt gebruiken en je kunt gerust zeggen dat de mutatie tijdelijk was uitgeschakeld en nu weer op volle toeren draaide.

Kijkend naar zijn leeftijd heeft de jongen flink wat tijd in de inrichting gezeten en dit komt met de nodige problemen: hij is vervreemd met de buitenwereld en heeft nog steeds geen optimale controle over wat hij voelt met zijn mutatie. Omdat de angst weer om de hoek kwam kijken om alleen te zijn heeft hij hem altijd zo actief gehouden, maar het lijkt net alsof het nu onmogelijk is om het uit te zetten.
Hij is uiteindelijk uit de inrichting gehaald doordat mensen erachter kwamen wat hij was: een mutant. Zo werd hij naar Genosha gestuurd, maar ondanks dat hij er nu een tijdje is, is zijn controle nog steeds niet beter geworden.