Sundberg, zo heette het. Terug in Europa, maar het zag er anders uit dan waar ze in Noorwegen had gezeten. De bergen om hen heen waren enorm en ze had nog nooit zoiets eerder gezien. Het was een zonnige dag, maar toch erg koud. Te koud voor haar leren jasje. Ze nam aan dat het kwam omdat het herfst was, maar ze had geen idee hoe warm het werd in de zomers dus ze kon nog niet echt oordelen. Ze was onderweg naar het ziekenhuis, tenminste dat hoopte ze. Ze had de weg nog aardig onthouden vanuit het voertuig waarin ze naar de huizen waren gebracht. Haar vleugels waren nog wat beschadigd van het gevecht dus ze wou liever lopen zodat het sneller zou helen. Zahra keek haar ogen uit. Bijna alles was nieuw voor haar. De bewoners leken heel vredig, ze keken in ieder geval niet alsof ze ruzie zochten.
De weg was niet ingewikkeld en ze kon het gebouw al zien. Zonder nadenken of uitkijken liep ze van het voetpad af om over te steken. Ze schrok zich dood van de auto die met piepende banden tot stilstand kwam en haar op het nippertje niet raakte. Wow wtf. Zahra keek vol schrik naar de man in de auto die vervolgens zijn raampje open deed en als een gek begon te roepen in een taal die ze niet kon verstaan. Zahra was te verstijfd om te reageren en liep met een verbijsterde blik snel naar de overkant van de weg. De man reed door en ze durfde hem niet aan te kijken. Kwam dat van daarnet door haar of lette die man gewoon niet op? Ze wist het niet, ze had geen idee hoe het verkeer werkte. Geschrokken was ze zeker, maar ze wilde er niet te veel meer aan denken dus ze liep rustig weer verder. Ze kwam steeds dichterbij het ziekenhuis. Ze moest heel vervelend de hele tijd om andere gebouwen heen lopen en hoe dichterbij ze kwam hoe meer auto’s en mensen er waren. Heel erg op gemak voelde ze zich niet met zoveel mensen om haar heen.
Gelukkig vond ze uiteindelijk de ingang van het ziekenhuis. Verdomme het was groot. Als ze elk kamertje langs moest dan was ze nog uren bezig. Dus ze moest het aan iemand vragen. Ze liep maar naar de balie waar de meeste mensen naar toe liepen en moest even in de rij staan om aan de beurt te zijn. Zie, het was niet zo moeilijk, ze moest gewoon net als de rest doen. “Ik kom voor Rayan Falk?” vroeg ze en de vrouw keek op haar computer. “Ah ja, hij zit hier op de begane grond, deze hal links, in kamertje 23” zei de vrouw en Zahra knikte. Ze liep de gang in en hoefde niet heel ver te lopen tot ze bij kamer 23 kwam. Ze spotte Spyro op het bed en ze liep met een glimlachje naar hem toe. “Aah kijk aan, je ziet er al een stuk beter uit. Heb je nog ergens pijn?” vroeg ze en kwam aan zijn bed staan. Hij was er ietsje erger aan toe geweest dan haar. De schrammen en wonden die ze zelf had overgehouden waren prima verdraagbaar en niets vergeleken wat ze in haar verleden had opgelopen. Mentaal gezien ging het oke, emoties tonen en gevoelens uiten was nog steeds iets wat lastig ging.
Onderwerp: Re: Irreplaceable zo okt 29, 2017 8:15 pm
it's like the beat in my heart skips WHEN I'M WITH YOU
Van het ene ziekenhuisbed naar het andere. Het gevecht op zich was heftig geweest. Ondanks dat hij het best lang had volgehouden tegenover hun gezamenlijke tegenstander, had hij niet echt genoeg ervaring om daar bovenop nog eens andere aanvallen te ontwijken. Er hadden genoeg dingen in het rond gevlogen en hij had niet echt geweten waar eerst gekeken. Uiteindelijk had een felle lichtflits hem tijdelijk verblind, waarna hij hard was weg gemept door een zwiepende staart van een draak die net iets groter was geweest dan hijzelf. Als een vliegje was hij terug op het strand terecht gekomen, waarbij hij dan nog eens zijn hoofd had gestoten aan een los rotsblok. Het hele strand was een slagveld geworden en hij had niet eens geweten dat het er lag. Het had hem zelfs even buiten westen geslagen. Gelukkig was er niemand die er echt veel aandacht voor had gehad, anders had het wel eens slechter kunnen aflopen.
Net toen hij gedacht had dat hij veilig was, hadden ze nog eens een bom op het schoolgebouw gegooid ook. De explosie had een groot deel opgeblazen, en de rest was in de fik geschoten. De evacuatie was traag op gang gekomen, maar uiteindelijk waren alle overlevenden buiten. Het had niet lang geduurd eer hij Zahra had gevonden. Of zij had hem gevonden, om maar even eerlijk te zijn. Hijzelf was te verward geweest. Hij had geen idee hoe lang ze buiten gebleven waren, maar uiteindelijk waren er een paar boten aangekomen om hen van het eiland af te halen. De treinrit was ook als in een waas voorbij gegaan, gezien hij het grootste deel van de tijd had liggen slapen door de medicijnen.
Ondanks al het slapen, was hij nog steeds moe. Zijn hoofd voelde ook niet helder aan, alsof hij moest nadenken met enkele seconden vertraging. Daarbij had hij blijkbaar ook enkele gekneusde ribben, waardoor diep ademhalen ook gewoon pijn deed. Het nieuwe ziekenhuisbed was comfortabel genoeg though. Hij zou niet klagen. De verpleegsters hadden werk genoeg. Al werd de verveling wel irritant. Alsof ze zijn gedachten had kunnen lezen, kwam op dat moment net Zahra binnen. “Aah kijk aan, je ziet er al een stuk beter uit. Heb je nog ergens pijn?” Zei ze, nadat ze naast hem was komen staan. Rayan stak zijn hand uit en nam die van haar vast. ”Hoofdpijn, vooral”, Zei hij, waarbij hij zachtjes zijn schouders ophaalde. ”Het gaat beter nu jij d’r bent”, Vervolgde hij met een charmant grijnsje. Cheesy much.
Onderwerp: Re: Irreplaceable zo okt 29, 2017 9:46 pm
you are necessary NOBODY CAN REPLACE YOU
Vergeleken met de meeste overlevenden was Zahra aardig normaal gebleven. Het was naar wat er was gebeurd, erg naar. Sommige waren zo somber en ze had anderen zien huilen maar ze had zelf geen traan laten vallen. Ze vroeg zichzelf constant af waarom zij dat niet kon. Ze wist dat het wel mogelijk was, na haar eerste ontmoeting met Spyro was ze kwetsbaar geweest. Maar ze kon gewoon verder zoals ze eerder deed. Pijn verdragen was iets waarop ze getraind was net als het vechten. Maar emoties waren wel iets wat haar dwars zaten. Er was maar één ding waar ze goed in was en dat was boos worden en ze bleef erdoor geïrriteerd. De laatste dagen waren idioot gezien erg goed gegaan. Haar grootste angst was niet uitgekomen en daardoor bleef ze erg optimistisch.
Ze werd wel regelrecht in de echte wereld gestort. Een normale samenleving met huizen en mensen en alles eromheen. Voor haar was het een beleving die ze nog niet eerder had meegemaakt. Wat er misschien voor zorgde dat ze net bijna was aangereden door een auto. Misschien, maar dat was dan waar ze later rekening mee kon houden. Het was best nog wel een eind lopen naar het ziekenhuis. Vliegend was ze minstens drie keer zo snel geweest maar haar vleugels moesten gespaard blijven. Hoe zuiniger ze nu ermee was hoe sneller ze zometeen weer goed kon vliegen. Goed, een takke eind lopen dus maar het was het waard. Ze kwam na duizend jaar aan bij het ziekenhuis en had heel dapper gevraagd in welk kamertje moest zijn. Terwijl het eigenlijk zo dichtbij was dat ze door eerst in elk kamertje kijken ook zo klaar was geweest. Maar nu kon ze zeggen dat ze iets minder antisociaal was geweest dan normaal.
Ze zag Spyro en het bracht toch gelijk een glimlachje op zijn gezicht. Hij zag er gelukkig weer wat beter uit. Ze voelde zich nog wel een beetje schuldig dat hij zoveel klappen had gehad maar ze had echt haar best gedaan. Maar hij leefde, en dat was het belangrijkste. Ze kwam bij zijn bed staan en het eerste wat ze voelde was dat hij haar hand vastpakte. Wat haar toch weer zo’n vreemd gevoel gaf, ze had het soms ineens en ze kon het niet verklaren. Alsof ze heel even lichtelijk in paniek raakte omdat ze niet wist hoe ze moest reageren maar het wel een goed gevoel was dus gelijk alles weer oke was. ”Hoofdpijn, vooral” zei hij en ze knikte. Het was dapper geweest van hem om te vechten, maar niet slim. ”Het gaat beter nu jij d’r bent”, zei hij met een grijnsje. Cheesy ja, dat wist ze ondertussen wel, had ze geleerd met de films die ze hadden gekeken. Zahra lachte en schudde haar hoofd. Ze wist ook niet echt wat ze daarop moest antwoord. “Laten ze je hier wel films kijken?” vroeg ze met een grijnsje. Het leek haar vreselijk om de hele dag op bed te liggen en niks te mogen doen. “Weet je al hoelang je moet blijven?” vroeg ze. Ze hoopte dat hij snel weer weg mocht. Ze wilde niet echt de indruk brengen dat ze een complete no-lifer was zonder hem maar dat was ze stiekem wel. “Het is heel mooi hier. Je moet wel uitkijken voor auto’s maar voor de rest lijkt het me een leuke plek”. zei ze met een glimlach, alsof haar bijna doodervaring vet leuk was geweest.
Onderwerp: Re: Irreplaceable ma okt 30, 2017 12:13 am
it's like the beat in my heart skips WHEN I'M WITH YOU
Achteraf bekeken had hij het eigenlijk wel makkelijk gehad. Als er iets wel waarheid was, was dat gewonden zeer goed verzorgd werden. Zowel op het eiland vroeger als hier. Hij hoefde zelf bijna niks te doen. Mocht de hele tijd nappen zonder dat iemand daar irritant over liep te doen. Nog een voordeel was dat hij nog even binnen werd gehouden, wat hem uitstel gaf op het verkennen en leren functioneren in deze nieuwe omgeving. Het was niet dat hij het zo lastig zou hebben als Zahra, maar nu kon hij zich er wat beter op voorbereiden. De rest was gewoon meteen van de trein naar hun nieuwe woonplek gevoerd om daar hun plan maar te trekken. Oké waarschijnlijk wel met wat begeleiding maar toch. Het leek hem doodeng. Het was iets helemaal anders dan op een nieuwe school toekomen. Daar was er meer structuur en hulp van volwassenen. De docenten hadden hun leerlingen waarschijnlijk niet in de steek gelaten, maar op een bepaald punt moesten ze wel alleen verder.
Het nadeel was wel de verveling. En het feit dat hij niet bij Zahra kon zijn. Dat laatste was eigenlijk wel het moeilijkste. Hij kon zich wel voorstellen dat alles voor haar nog erger was dan de gemiddelde persoon, gezien haar verleden. En haar kennende zou ze ook aan niemand hulp vragen. Alles zelf uitzoeken. Hopelijk stak ze niks in de fik of whatever er ook kon gebeuren als iemand net alleen ging wonen. Al die zorgen gingen echter weg toen ze veilig en wel in zijn kamer stond. Ze zag er niet gewond uit of extreem gestressed, dus dat betekende wel dat ze zich kon redden, of niet dan? Om zeker te zijn dat het geen hallucinatie was, en eigenlijk ook omdat hij er gewoon zin in had, nam hij haar hand vast en gleed zachtjes met zijn duim over haar hand.
De cheesy opmerking kon hij niet laten, en het miste zijn effect niet. Ze schudde lachend haar hoofd, wat hem dan weer blij maakte. “Laten ze je hier wel films kijken?” Vroeg ze met een grijnsje. Rayan trok een pruillip. "Nee, ik mag helemaal geen tv kijken. En niks lezen. Eigenlijk mag ik helemaal niks", Zei hij, heel sad allemaal, al schoot hij achteraf wel in de lach. "Ik zou er toch alleen maar meer hoofdpijn van krijgen denk ik", Zei hij, opnieuw zijn schouders op halend. “Weet je al hoelang je moet blijven?” Vroeg ze vervolgens. Hij dacht even diep na. Iemand had het hem al gezegd, het was gewoon een kwestie van het zich herinneren. "Ik denk nog drie dagen", Zei hij toen maar, het zou vast wel zoiets geweest zijn. Echt zeker was hij niet though, maar dat zagen ze dan wel weer.
“Het is heel mooi hier. Je moet wel uitkijken voor auto’s maar voor de rest lijkt het me een leuke plek” Vertelde ze toen met een glimlachje. Dat maakte hem dan meteen weer nieuwsgierig. Van uit dit raam was er niet veel te zien van die mooie omgeving, alleen maar andere huizen, gezien hij op het gelijkvloers lag. De bergen had hij eerder gezien toen ze hem hierheen hadden gebracht, maar hij kon niet wachten tot hij het van dichterbij kon gaan bekijken. ”Hoezo, je moet toch altijd uitkijken voor auto’s?” Merkte hij een beetje verbaasd op. Het was wel vreemd advies eigenlijk. Was dat geen standaard kennis? ”Hoe gaat het met jou eigenlijk?” Vroeg hij vervolgens, gezien hij dat nog niet eerder had gevraagd. Of wel? Zijn geheugen moest eventjes maar gewoon weer gaan meewerken.
Onderwerp: Re: Irreplaceable ma okt 30, 2017 10:24 am
you are necessary NOBODY CAN REPLACE YOU
Het enige wat ze nog had gedaan was even settelen in het huis wat ze aangewezen had gekregen. Ze had een kamer maar het was nog niet duidelijk of er ook een systeem was met kamergenoten. Ze zou het wel zien. Voor de rest had ze alleen nog even rondgelopen. Ze kon niet wachten tot ze kon rondvliegen. Die gedachte maakte haar best wel gelukkig. Sowieso was het gevoel van vrijheid wel iets wat haar diep van binnen vulde met geluk. Ze kon gaan en staan waar ze wilde, maargoed. Het was opzich wel lastig aangezien ze niet wist wat ze in hemelsnaam moest doen. School was makkelijk maar dit was iets anders. En dat ze totaal niet gewend was om in een stadje te leven was alles nog raar en spannend.
Vooral het moment dat ze bijna was aangereden was spannend, maar in haar ogen vooral heel raar. Ze snapte het gewoon niet goed. Ze liep gewoon waar ze heen wilde en ze had geen idee aan welke regels ze zich moest houden. Misschien was een verkeerscursus wel handig voor Zahra voordat het een keer echt fout ging. De drukte in het stadje was ook wat overweldigend. De school had veel leerlingen gehad maar dit was compleet anders. Rayan was naar het ziekenhuis gebracht dus ze had heel erg haar best gedaan om goed te herinneren hoe het eruit zag en waar het stond. Om op bezoek te gaan bij de enige persoon waarop ze zich kon verheugen om te zien. Ze was nog steeds erg shuw en afstandelijk van anderen. Dus aan de balie mevrouw vragen waar hij zat was al super sociaal in haar ogen.
Rayan zag er al een stuk beter uit. Veel contact had ze niet met hem gehad tussen het hele gebeuren door de chaos en omdat hij te zwak was en rust nodig had. Ze was wel bij hem gebleven tot ze in Sundberg aankwamen. Hij was de eerste persoon waar ze zich werkelijk ooit zorgen om had gemaakt. Dus ze had het gewoon als haar taak genomen om te zorgen dat alles goed afliep met hem. Ze kwam bij zijn bed staan en nam haar hand vast. Ze had er even aan moeten wennen maar uiteindelijk zag ze wel in dat het fijn was, de aanraking. het was gelukkig duidelijk dat hij mentaal gezien ook weer de oude was. Ze zag geen tv dus ze vroeg zich af of hij überhaupt wel films kon kijken. "Nee, ik mag helemaal geen tv kijken. En niks lezen. Eigenlijk mag ik helemaal niks" zei hij, super sad maar hij leek er niet vreselijk mee te zitten. "Ik zou er toch alleen maar meer hoofdpijn van krijgen denk ik", zei hij en ze knikte begrijpend en zuchtte even. “Tja, je hebt je rust nodig, dan ben je er sneller weer bovenop” zei ze, alsof ze een echte expert was. Maargoed als het om ervaring ging was ze dat wel, ze kon niet bedenken of er nog een plekje was waar ze zich nooit had bezeerd.
Ze hoopte maar dat hij er snel weer bovenop zou zijn. Hij mocht zich wel vervelen hier maar stiekem had ze zelf ook niet veel beters te doen, tuurlijk kon ze wel de omgeving ontdekken maar dat wilde ze ook niet allemaal alleen doen. "Ik denk nog drie dagen", was zijn antwoord. Oke, drie dagen viel te doen. “Oh, dat valt nog mee” zei ze met een glimlach. Kwam ze nu niet heel opdringerig over? Ach ja, ze wilde gewoon dat het snel weer goed ging. Zahra vertelde hem al een beetje over de omgeving en ja waarschuwde voor auto’s. ”Hoezo, je moet toch altijd uitkijken voor auto’s?” vroeg hij en haar gezicht vertrok even erg serieus. “Ja maar echt! Ze stoppen blijkbaar niet zomaar als je naar de andere kant van de weg moet. Er was net bijna eentje vol op tegen me aan gekomen.” zei ze, zelf verbaasd over hoe dat was gegaan. ”Hoe gaat het met jou eigenlijk?” vroeg hij vervolgens. Ze trok een bedenkelijk gezicht en haalde haar schouders op. Goede vraag, ze zou willen dat ze daar het antwoord op wist.. tot, ohja. Ze kon ook hetzelfde zeggen wat hij had geantwoord. Maar nee, dat kon ze toch niet zo leuk brengen als hem? “Goed” kwam er als late reactie uit. Het klonk niet heel zeker maar ze wist het zelf ook niet echt.
Onderwerp: Re: Irreplaceable ma okt 30, 2017 8:42 pm
it's like the beat in my heart skips WHEN I'M WITH YOU
Beter gingen ze wel fixen dat hij bij Zahra mocht intrekken eenmaal hij uit het ziekenhuis weg mocht. Anders ging hij gewoon stiekem, niemand die het zou weten. Al moest hij mensen omkopen of bedreigen, hij zou er werkelijk alles voor over hebben. Als het niet anders kon, zou hij zich een weg naar binnen vechten. Al was het ook wel weer bewezen dat hij daar niet zo’n held in was. Anders had hij hier niet gelegen. Achteraf gezien was hij heel erg blij dat hij nooit echt in een gevecht was geraakt met haar. De eerste en enige keer had ze zich heel erg ingehouden, omdat hij haar zowaar een beetje omgepraat had. Als ze echt gewild had, dan had ze hem waarschijnlijk in een paar seconden gedood. Haar skills waren zoveel beter dan de zijne, obviously. Hij lag hier en zij liep rond. Het enige waar hij beter in was, was sociaal zijn. Dus eigenlijk moest hij zo snel mogelijk weg hier, zodat hij haar een beetje wegwijs kon maken in de meer bewoonde wereld.
De opmerking over de films maakte hem wel een beetje sad. Het was maar weer eens een bevestiging hoe saai het ziekenhuisleven was. Zij ging er echter wel mee akkoord. “Tja, je hebt je rust nodig, dan ben je er sneller weer bovenop” Merkte ze op, en hij knikte zachtjes. ”Als ik niet dood ga van verveling in tussentijd”, Greens hij geamuseerd. Eigenlijk wilde hij heel graag gewoon even naar buiten. Maar dat was sowieso geen goed idee. Dit ziekenhuis was net iets drukker en er was meer personeel dan op Genosha. Daar was hij ook een keer naar buiten gesneakt, zonder dat iemand hem had tegengehouden. Hier zou hij nooit voorbij de balie raken, waarschijnlijk. Ach, nog drie dagen. Dat was best te doen, toch? “Oh, dat valt nog mee” Stemde zij ook in. Hij glimlachte lichtjes. ”Ik kan echt niet wachten”, Reageerde hij, waarna hij zachtjes in haar hand kneep.
Haar opmerking over de auto’s maakte hem een beetje verward maar ook ongerust. Hij vroeg haar subtiel naar de reden achter deze opmerking. “Ja maar echt! Ze stoppen blijkbaar niet zomaar als je naar de andere kant van de weg moet. Er was net bijna eentje vol op tegen me aan gekomen.” Vertelde ze serieus. Hij keek haar wat geschrokken aan. Was ze net echt bijna omver gereden? ”Je weet toch dat je naar die witte strepen op de weg moet, en dan wachten tot het licht op groen springt right?” Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij judgde niet, maar iemand moest het haar toch wel een keer vertellen, zodat ze de volgende keer tenminste veilig over straat kon.
Verder ging het blijkbaar wel goed met haar, al leek ze er zelf niet eens echt van overtuigd. Rayan schoof wat op in het bed, waarvan de rugleuning omhoog stond zodat het bijna op een bank leek. Hij trok haar zachtjes naar zich toe, hopend dat ze de hint zou vatten en zou gaan zitten. Ze was hier nu toch, kon ze evengoed een tijdje blijven. ”Heb je nog contact gehad met iemand van Genosha? Andere studenten? Hoe heette die ene nu weer.. Je oude kamergenoot”, Begon hij. Hij keek haar even zijdelings aan. ”Misschien kun je in tussentijd met haar wat rondhangen, of met iemand anders, tot ik hier weg mag”, Stelde hij voorzichtig voor. Het liefst ging hij zelf met haar mee, maar hij kon nog niet, en dat frustreerde hem wel een beetje.
Onderwerp: Re: Irreplaceable ma okt 30, 2017 10:05 pm
you are necessary NOBODY CAN REPLACE YOU
Mooie omgeving maar opletten op de weg, dat was wat ze in de hele wandeling naar het ziekenhuis had geleerd. Het was al wel heel duidelijk dat ze toch iemand nodig had die het haar allemaal kon leren. En gelukkig had ze daarvoor Rayan, tenminste dat hoopte ze. Al twijfelde ze er niet zo over. Plus, ze had ook voor haar doen super sociaal gedaan bij de balie mevrouw, kon ze zo opscheppen over haar verbeterde social skills *kuch kuch*. Nee, echt. Ze kon nu al niet wachten tot hij werd ontslagen uit het ziekenhuis. Ze hoopte stiekem wel dat hij mee kon in het huis waar ze nu in zat. Anders werd het echte leven te heftig hoor. Maargoed het draaide nu even niet om haar. Rayan had het er op het moment wel erger dan haar, hij mocht letterlijk helemaal niks. Hoe hij het volhield snapte ze niet maar ze begreep wel dat hij zijn rust nodig had. ”Als ik niet dood ga van verveling in tussentijd”, zei hij en meteen schudde ze haar hoofd. “Nee nee dat mag niet, je bent al zo ver gekomen. Ik zorg er persoonlijk voor dat dat niet gebeurd.” zei ze ook met een grijnsje. Het was nog drie dagen dus dat moest hij wel volhouden.
”Ik kan echt niet wachten”, zei hij en met een glimlach vertelde ze hoe mooi de omgeving eruit zag. Meldde daarbij ook meteen de gevaren die ze was tegengekomen. Zoals verwacht was het gewoon algemeen bekend dat je moest uitkijken voor auto maar hoe moest zij nou weten wie er eerst mocht? Ze vertelde haar verhaal heel serieus want het was toch bijna fout gegaan. Rayan zag er meteen geschrokken uit. ”Je weet toch dat je naar die witte strepen op de weg moet, en dan wachten tot het licht op groen springt right?” zei hij en ze bleef hem even aanstaren alsof hij een vreemde taal sprak. “Wat? De witte strepen in het midden of aan de zijkanten van de weg?” vroeg ze verward. Jeetje had ze zo slecht uit haar doppen gekeken? Hij moest het haar maar eens laten zien want het klonk zo vaag.
De vraag of het goed met haar ging kwam best oververwachts en eerlijkgezegd wist ze ook niet meteen het antwoord. Het ging goed.. Beter nu ze bij hem was zoals hij eerder zo cheesy had opgemerkt. Zahra pikte de hint op en kwam naast hem zitten op het bed. ”Heb je nog contact gehad met iemand van Genosha? Andere studenten? Hoe heette die ene nu weer.. Je oude kamergenoot”, begon hij en keek hem even met grote verbaasde ogen aan. ”Misschien kun je in tussentijd met haar wat rondhangen, of met iemand anders, tot ik hier weg mag”, zei hij. Ze schudde haar hoofd verward. “Octavia? Ik heb haar nergens meer gezien sinds.. alles.” zei ze en keek even naar hun handen. “Please, alles behalve rondhangen met haar” mompelde ze er wat humeurig achteraan. Dat bazige kreng zou haar toch alleen maar in elkaar willen slaan omdat ze in haar ogen geen waardige viking was ofzo, whatever. “Er zit één ander meisje in het huis, ik heb haar een keertje gezien maar niet met haar gesproken” zei ze en haalde haar schouders op. Verdomme, ze wilde helemaal niet met andere mensen rondhangen.
Onderwerp: Re: Irreplaceable di okt 31, 2017 6:37 pm
it's like the beat in my heart skips WHEN I'M WITH YOU
Drie dagen nog. Dat viel inderdaad best wel mee. Als hij een beetje z’n best deed, kon hij die drie dagen wel al nappend doorkomen. Een soort winterslaapje. Misschien kon hij nog een of andere verpleegster overtuigen dat hij wat zwaardere pijnstillers kreeg, zodat hij makkelijker kon slapen. Hij zou die drie dagen wel overleven. Of zij dat ook zou doen, was dan weer een heel andere vraag. Onderweg hierheen had ze het al bijna voor elkaar gekregen aangereden te worden. Het zou best ironisch zijn als ze een hele oorlog had overleefd, een bombardement en een evacuatie om dan hier gewond te raken. Het lot moest even niet zo grappig doen en haar met rust laten. Rayan gaf haar nog wat advies mee voor de terugweg. “Wat? De witte strepen in het midden of aan de zijkanten van de weg?” Klonk het verward. Nu snapte hij er niks meer van. Waren de lijnen in Zwitserland anders? ”Dwars over de weg, het heet een zebrapad omdat het zwart en wit is, snap je.. Als een zebra”, Grinnikte hij. Best een logische naam, eigenlijk. Hij had er nog nooit eerder zo over nagedacht.
Dus hij vertrouwde er wel op dat ze veilig thuis zou raken. Of ze van daar verder kon, was weer een andere situatie. Hij stelde voor dat ze terug contact op nam met haar oude roommate, zich niet echt bewust van het feit dat Zahra haar eigenlijk geen aangenaam gezelschap vond. Oeps. “Octavia? Ik heb haar nergens meer gezien sinds.. alles.” Zei ze. “Please, alles behalve rondhangen met haar” Vervolgde ze iets geïrriteerd. Meteen had hij al spijt van zijn voorstel. ”Het was maar een random wild idee, sorry”, Zei hij onschuldig, met een lieve glimlach om haar terug blij te maken. “Er zit één ander meisje in het huis, ik heb haar een keertje gezien maar niet met haar gesproken” Vertelde ze toen. Meteen zag hij daar wel potentie in, ook al zou het haar sowieso veel moeite kosten om haar te benaderen.
Dat was iets waar hij totaal geen problemen mee had. Hij kon met iedereen wel een gesprekje aanknopen. Hij kon Zahra wel tips geven maar dat zou niet helpen als ze er zelf niets mee wou doen. ”Misschien kun je gewoon buiten wat rondlopen de komende dagen. Het is niet omdat jij niemand durft aanspreken, dat mensen jou niet kunnen aanspreken, toch? En dan is de stress een beetje weg. Dan moet je gewoon maar antwoorden”, Suggereerde hij. Vervolgens keek hij haar bemoedigend aan. ”Als ik thuis kom, dan help ik je wel”, Glimlachte hij. Daar diende hij nu eenmaal voor. Een relatie was teamwork, en hij wilde vooral dat zij het ook naar haar zin had hier.
Onderwerp: Re: Irreplaceable di okt 31, 2017 10:06 pm
you are necessary NOBODY CAN REPLACE YOU
Vrij in de bewoonde wereld. Daar dacht ze voordat ze op Genosha kwam alleen van te kunnen dromen. Dat ze er nu zo bij liep had ze toen nooit verwacht dat het ooit zou gebeuren. Ze kon alleen maar dromen, en dat maakte haar wel dankbaar dat ze er zo bij liep. Alleen het was wel moeilijker dan ze had gedacht. Sowieso zou ze iets moeten doen aan haar social skills. Maar vooral leren hoe het verkeer werkte, voor haar eigen veiligheid. Gelukkig wist blijkbaar Rayan wel wat je moet doen bij het oversteken. Maar naar de witte strepen? Ze snapte niet helemaal wat hij bedoelde, en ze begreep al helemaal niks van het licht wat op groen moest staan. ”Dwars over de weg, het heet een zebrapad omdat het zwart en wit is, snap je.. Als een zebra” legde hij uit maar ze keek alleen maar meer verward. “Ik denk dat ik dat niet heb gezien. Van wat ik me herinner waren er maar dire lijnen. Ee streepjeslijn in het midden die helemaal met de weg mee gaat en twee dichte lijnen aan de zijkanten” Legde ze uit met heel wat gebaren om het duidelijk te maken. Misschien had ze wat meer haar hoofd erbij moeten houden maar ze had geen lijnen dwars over de weg gezien.
Bij het volgende snapte ze waar Rayan heen wilde met zijn voorstel, het was alleen niet het beste persoon om voor te stellen. Hij zou nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven en Zahra moest toch iets te doen hebben, en dit geval.. iemand op mee te praten. Octavia was de slechtste keuze ooit. Ze probeerde op Genosha al zo ver mogelijk uit haar buurt te blijven. Een van de mede-redenen waarom ze het zo fijn vond in Rayan’s kamer te blijven en films te kijken. Ergens snapte ze wel dat hij wilde dat ze meer contact probeerde te maken met anderen maar moest het echt? Ze was al blij genoeg met hun vriendschap, ze hoefde niet iemand anders. ”Het was maar een random wild idee, sorry” zei en ze schudde haar hoofd. Ze wilde hem wel uitleggen waarom, maar om hem te vertellen dat Octavia zo doet omdat ze met het hele plan om hem te vermoorden had meegewerkt.. Dat liet ze liever achterwege. “Het is oke ik snap wat je bedoelt” zei ze met een zuchtje. Het speet haar eerder dat ze meteen zo geïrriteerd reageerde.
Iemand vinden.. De eerste optie die in haar opkwam was het meisje bij haar in huis. Ze had nog niet met haar gesproken maar ze zag er niet eng uit. ”Misschien kun je gewoon buiten wat rondlopen de komende dagen. Het is niet omdat jij niemand durft aanspreken, dat mensen jou niet kunnen aanspreken, toch? En dan is de stress een beetje weg. Dan moet je gewoon maar antwoorden”, stelde hij voor en ze moest even denken voor een goed antwoord. ”Als ik thuis kom, dan help ik je wel”, sprak hij er nog met een glimlach achterna. Haar blik bleef even op zijn glimlach en automatisch gingen haar mondhoeken ook een stukje omhoog. “Ik denk dat dat me nog wel lukt. Het is niet dat ik het durf maar het hoeft van mij gewoon niet.” zei ze met iets meer overtuiging. Ze haalde haar hand door haar aan en ademde even in. “Ik heb met mensen moeten praten om jou te kunnen vinden” merkte ze kort op, ze haatte om daarover te praten maar misschien begreep hij het dan beter. “Maar ik ben het niet gewend en ik wil niet raar gevonden worden en negen van de tien keer word ik boos en schrik ik ze af”. Zo. De uitleg. Ze was gewoon anders bij hem, maar hoe moest ze dat beschrijven?
Onderwerp: Re: Irreplaceable wo nov 01, 2017 3:29 pm
it's like the beat in my heart skips WHEN I'M WITH YOU
De hele uitleg over de streepjes op de weg was zo ingewikkeld. Hadden ze hier in Zwitserland dan geen zebrapaden? Hij kon het amper geloven. Hoe dan ook zou ze nu wel weten dat ze goed om zich heen moest kijken als ze nog eens een straat over stak. Zebrapad of niet, de meeste auto’s stopten toch nooit voor voetgangers en uiteindelijk moest je altijd wachten tot de straat rustig was voor je naar de overkant kon. Of je kon natuurlijk lekker aan één kant blijven. Telkens weer het blokje om, ja, dat zou echt te grappig zijn. ”Als je vleugels genezen zijn, vlieg je er gewoon overheen”, Grinnikte hij ter reactie. Dan kon ze tenminste niet aangereden worden. Hoogstens nagestaard door de mensen op de grond, maar niemand kon toch verwachten in een stad vol mutanten te leven zonder er af en toe eens eentje voorbij te zien vliegen.
Hoewel hij alleen maar probeerde te helpen, kwam zijn brein niet met de meest geweldige ideeën. Zijn voorstel werd dan ook meteen afgeschoten. Hij verontschuldigde zich, het was ook niet zijn bedoeling om haar te dwingen iets te doen wat ze niet wilde doen. “Het is oke ik snap wat je bedoelt” Reageerde ze op zijn woorden, en hij voelde zich meteen weer een stuk beter. Rayan ging iets verzitten en sloeg zijn arm om haar schouders heen, terwijl hij zelf wat dieper in de kussens leunde. Hij had wel nog een aantal ideetjes, maar voor nu zou hij haar niet verder pushen. Dus hij schakelde over op een andere tactiek.
Haar uitleg was een beetje vreemd voor hem. Hij had niet de indruk gehad dat ze snel boos werd. Geïrriteerd, ja, maar ze zag het toch telkens snel genoeg in en dan zei ze sorry? Hij besloot om er niet tegen in te gaan though. Als ze zich zo voelde, dan was dat haar volste recht. ”We kunnen ook gewoon samen de stad verkennen als ik hier weg mag”, Stelde hij haar opnieuw gerust. ”Dan praat ik wel, dan hoef jij niks te doen”, Vervolgde hij. Natuurlijk zou hij haar ook in het gesprek betrekken, maar als hij er bij was, dan zou het toch wel soepeler verlopen? ”Als je er zin in hebt, natuurlijk. Anders blijven we gewoon lekker thuis en kijken we meer films”, Greens hij. Daar keek hij ook wel naar uit, eigenlijk. Gewoon even lekker chillen met haar en verder niks anders doen.
Onderwerp: Re: Irreplaceable wo nov 01, 2017 10:16 pm
you are necessary NOBODY CAN REPLACE YOU
Verkeer, het was nu al iets waar ze tegenop keek met het leven in de normale wereld. Als alles met lijntjes en lichtjes werd aangegeven dan moest ze nog veel leren. Rayan leek zelfs even verward te zijn als haar. Dit was niet goed voor zijn rust, waarom stelde ze zelfs die ingewikkelde vragen? Zijn antwoord was dan ook wel de beste optie. ”Als je vleugels genezen zijn, vlieg je er gewoon overheen”, Ze zuchtte met een lachje en knikte. “Ik kan niet wachten tot ik weer kan vliegen. Auto’s zijn toch niet sneller” zei ze met een trots grijnsje. Die auto die ze had gezien ging lang niet zo snel als zij kon in de lucht. Jaa waar maakte ze zich ook zorgen over? Zometeen deed ze toch alles wel vliegend. Misschien schrikte ze wat mensen af maar dat was dan niet anders. Ze was nou eenmaal niet een engeltje met dons vleugeltjes. Zwart met donkerrode vleugels met de grote mes stukken aan de bovenkant en aan de punt van haar staart. Ze was gemaakt om er angstaanjagend uit te zien.. en helaas ook om zo te gedragen.
Iets waardoor ze niet zo sociaal was als Spyro. Hij was de eerste die tot haar doorgedrongen was de nacht dat ze hem probeerde te vermoorden. De eerste die haar normale, menselijke gevoelens liet voelen en tonen. In het begin moest ze er ook aan wennen bij hem, maar ze vond het niet erg om bij hem te zijn. En door de tijd heen voelde ze zich steeds meer op haar gemak bij hem. Bij anderen had ze dat niet meteen, misschien moest ze er inderdaad op oefenen, maar het ging gewoon niet zo makkelijk. Ze probeerde hem het zo goed mogelijk uit te leggen. Hij sloeg een arm om haar heen en Zahra draaide haar lichaam zijwaarts naar hem toe en liet haar hoofd op het kussen leunen. ”We kunnen ook gewoon samen de stad verkennen als ik hier weg mag” stelde hij voor. ”Dan praat ik wel, dan hoef jij niks te doen” vervolgde hij en ze grinnikte even. “Dus jij denkt dat je mensen kan overtuigen dat ik aardig kan zijn?” vroeg ze met een grijnsje, ze was benieuwd hoe dat zou gaan. Als ze vrienden wilde maken moest ze uiteindelijk zelf ook aardig doen en praten right? ”Als je er zin in hebt, natuurlijk. Anders blijven we gewoon lekker thuis en kijken we meer films”, stelde hij ook nog eens voor. Bij die gedachte moest ze al meteen glimlachen. “Jawel ik wil wel. Maar kan ik ook allebei kiezen?” zei ze en lachte. Ze vond het namelijk ook heel erg leuk om films te kijken.
Onderwerp: Re: Irreplaceable do nov 09, 2017 3:53 pm
it's like the beat in my heart skips WHEN I'M WITH YOU
Hoewel zij er beter van af gekomen was dan hij, was zij ook wel gewond geraakt. Misschien kon zij er ook gewoon beter tegen. Hij had nooit specifiek naar haar verleden gevraagd, maar van wat hij wist, was ze getraind om hard te zijn. Om niet toe te geven aan pijn. Het was een heel contrast in vergelijking met hem. Het had ook zo heel anders kunnen lopen. Ze hadden haar uit het weeshuis gehaald, overgeleverd aan de overheid. En hij was geadopteerd door een liefhebbend gezin. Voor hetzelfde geld was het omgekeerd geweest, en was alles heel anders geweest nu. Hij had veel geluk gehad en dat besefte hij maar al te goed. En nu was het tijd om terug te geven. Nu kon hij er voor haar zijn, van haar houden en haar helpen een meer normaal leven te leven. Dan moest ze wel even in leven blijven tot hij uit dit ziekenhuis kwam. “Ik kan niet wachten tot ik weer kan vliegen. Auto’s zijn toch niet sneller” Ging ze akkoord, en hij grinnikte. ”Precies, dan own je iedereen weer”, Knikte hij. Mensen zouden misschien schrikken van hoe ze er uit zag, maar hé, daar moesten ze maar aan wennen.
“Dus jij denkt dat je mensen kan overtuigen dat ik aardig kan zijn?” Vroeg ze met een grijnsje, alsof ze hem niet geloofde! ”Duh”, Grinnikte hij terug. ”Je bent ook aardig. Je moet er alleen een beetje je best voor doen”, Vervolgde hij. Trouwens, hij was zelf ook redelijk overtuigend, dus als ze samen werkten, dan kwam het sowieso wel goed. Ze konden ook gewoon de stad vermijden. Van waar hij het kon zien, zag de natuur er ook prachtig uit. Daar konden ze zich ook wel mee bezig houden. Of gewoon lekker thuis blijven en chillen. “Jawel ik wil wel. Maar kan ik ook allebei kiezen?” Reageerde ze lachend, en hij keek haar geamuseerd aan. ”Allebei hmm? Dat is eigenlijk best een goed voorstel”, Grinnikte hij. ”Hé heb je eigenlijk ooit games gespeeld?” Vroeg hij toen, zich realiserend dat ze evengoed misschien samen iets van videogame konden spelen, ter ontspanning.
Onderwerp: Re: Irreplaceable za nov 11, 2017 9:39 pm
you are necessary NOBODY CAN REPLACE YOU
De heenweg was al heel spannend geweest en ze was nog maar zo kort in Sundberg. De oorlog had haar vrij weinig gedaan. Ze was er heelhuids en niet emotioneel instabiel vanaf gekomen. Maar dan in het veilige Sundberg kon ze gewoon omkomen omdat ze te weinig wist van de gewone wereld. Ja, verkeer was wel een obstakel geweest inderdaad. Maar Rayan had gelijk. Dat was als haar vleugels weer geheeld waren geen punt meer, dan vloog ze gewoon overal heen. Yes, het idee dat ze zo weer kon vliegen was heerlijk. Dat mensen misschien schrokken van haar drakenvorm kon haar weinig schelen. Ze kon eindelijk zo vrij zijn dus daar ging ze sowieso gebruik van maken. ”Precies, dan own je iedereen weer”, knikte hij en ze grinnikte even. Heel serieus nam ze hem niet echt als hij die termen gebruikte. Ze kreeg alles altijd uitgelegd maar uiteindelijk gebruikte ze het zelf nooit echt.
Ze had het nou eenmaal niet zo goed als Rayan, die had het gewoon aangeleerd om sociaal te zijn, net als de meeste mensen. Ze vroeg zich af of hij mensen kon overtuigen dat ze aardig kon zijn. ”Duh” was zijn directe reactie, zo weinig twijfel, wauw. ”Je bent ook aardig. Je moet er alleen een beetje je best voor doen”, legde hij uit. Ze glimlachte blij en knikte. “Ik zal mijn best doen” zei ze, met wat meer vertrouwen dit keer. Aardig zijn en socialiseren. Zahra moest dat nog ontdekken. Ze wilde het wel, maar ook weer niet. Als ze meer vrienden kon maken zoals Rayan dan zou ze dat cool vinden maar het hoefde niet perse. Ze had hem en dat was voor haar al genoeg. Het liefst besteedde ze al haar tijd met hem en ze wist niet hoe maar blijkbaar deed ze toch iets goed waardoor hij dat ook had bij haar. Voor haar was er toch niemand die een betere band op kon bouwen dan die tussen hun. Maar ze wilde het wel proberen. ”Allebei hmm? Dat is eigenlijk best een goed voorstel”, stemde hij in. Ze wilde wel gewoon films blijven kijken met Rayan. Dat was haar grootste hobby geworden, en ze had behoorlijk wat films in te halen. ”Hé heb je eigenlijk ooit games gespeeld?” vroeg hij vervolgens. Zahra zuchtte.en beet even op haar lip. “Nee? denk het niet” zei ze voorzichtig en schudde haar hoofd. “Maar dat kan je me vast wel leren” zei ze met een grijnsje. Hij had haar al zoveel geleerd. Gamen klonk niet heel moeilijk.
