Carmen cygni

I took this dive, hear my swan song

Witte, onregelmatige wolkjes kringelde zich een weg naar boven. Ze waren afkomstig van een diep in de zakken van haar jassen gedoken gestalte. De dauwdruppels hadden een laagje condens over haar wimpers en rode lokken gelegd en onder haar nagels zat een beetje aarde. Het deerde niet; ze had immers iets moois geplant. Als het zou lukken, zouden de witte rozen volgend jaar de verweerde grafsteen overwoekeren en deze veranderen in iets moois. De begraafplaats werd niet meer onderhouden, gezien dit de verouderde versie was. Enkele jaren geleden had er een uitbreiding naar buiten het centrum plaatsgevonden, iets waar Penelope achteraf wel blij mee was geweest. De verandering maakte het hier wat rustiger. En niemand die haar rozen weg zou proberen te halen. Om er toch zeker van te zijn dat ze alleen kon zijn, was ze vroeg in de ochtend gegaan; de zon was nu pas bezig met haar klim over de bergtoppen.

Een zucht gleed over haar lippen, waar zich een onsamenhangende glimlach op had genesteld. Het was vreemd om maar één datum in het steen gekerfd te zijn staan. Die van zijn geboorte- en sterfdag. Penelope wist niet zo goed hoe ze zich op deze dag moest voelen. Vooral naarmate de tijd verstreek. Natuurlijk was het verlies van de zoon die ze nooit had leren kennen iets dat ze iedere dag met zich meedroeg, maar was dat om hem? Of was het gemis dat ze voelde de kinderwens waarvan ze wist dat ze hem nooit meer zou vervullen? Het was een proces om daar vrede mee te sluiten, dat dit het beste was. Penelope kon, als het erop aankwam toch beter met dieren omgaan dan met mensen. Ze wist niet eens of ze in staat zou zijn geweest een kind op te voeden. En toch deed het pijn dat ze dat ze zichzelf het voordeel van de twijfel niet kon bewijzen. Het deed pijn dat de dingen altijd maar veranderde. En het deed pijn dat de enige herinnering de ze had aan Bear om te koesteren zijn levenloze, bleke lichaampje was. Zijn volmaakte gezichtje, zijn oogjes haast zo blauw als zijn lippen. Ze had gedacht dat het beter zou zijn als ze hem in haar armen kon houden, maar dat was niet zo. Er bleef niets achter dat ze kon voelen, geen band die ze kon opbouwen. En die herinnering aan hem was het enige wat al die jaren hetzelfde was gebleven, omdat ze geen kans had gekregen nieuwe te maken. Ze had niet de bagagedrager van zijn kleine fietsje stiekem los kunnen laten om hem te bewijzen dat hij het daadwerkelijk zelf kon, ze had hem niet voor het eerst met pijn in haar hart op school kunnen afzetten en ze had hem niet alles kunnen leren over dieren en hoeveel zij brachten. Ze wist het niet, hoe ze zich moest voelen.

De wind streek haar haar langs haar gezicht alsof deze haar gerust probeerde te stellen. Penelope stopte enkele strengen terug achter haar oren en liet haar vingertoppen even over het nog koude steen glijden. ’Fijne verjaardag,’ fluisterde ze. De wind voerde haar woorden mee alsof ze voorheen wel iets waard waren geweest. Diezelfde windvlaag bracht haar echter ook iets anders. Een geur. Dankzij de dieren waarmee ze de hele dag omringd was, functioneerde haar reukorgaan vele malen beter dan dat van de gemiddelde mens. Nieuwsgierig draaide ze haar hoofd in de richting van waar de lucht vandaan was gekomen. Er was nog iets dat haar hielp met het opsporen van de bron -een kenmerkend gesis. Ze hoefde het niet te zien om te weten dat dat afkomstig was van een zwaan, en dan wel eentje die zich in een stressvolle situatie moest bevinden. Penny ging op haar tenen staan om de rest van de begraafplaats te scannen, tot haar ogen stuitten op een zwaan. Het dier lag op de grond en had zichtbaar pijn. Met voorzichtige passen benaderde Penelope haar, zich er bewust van geen onverwachte bewegingen te maken, en knielde bij haar neer. ’Hey daar,’ sprak ze zachtjes. ’kun je me laten kijken wat er aan de hand is?’ Het praten tegen dieren was een soort tweede natuur voor haar. Vaak begrepen dieren echt de intentie wel van wat je ze vertelde. En in dit geval was het van belang dat het dier begreep dat ze geen kwaad in de zin had en enkel wilde helpen.

I took this dive, hear my swan song

Het had geleken of de zwaan zich stil had gehouden toen ze verstrikt was geraakt in de doornen, maar hoe beter Penelope de situatie bekeek, hoe meer ze vermoedde dat het dier een tijdlang buiten bewustzijn was geweest. Het leek er namelijk niet op dat ze zich had proberen vrij te vechten -buiten toen Penelope haar in het zicht had gehad- iets wat instinctief nogal tegenstrijdig zou zijn. Dat was de enige logische verklaring voor waarom ze de zwaan niet eerder had opgemerkt. Hoe was ze daar terecht gekomen? Ze had nog zo haar best gedaan om haar rustig te benaderen en haar niet te laten schrikken, maar het geluid van haar stem deed de vleugels weer wild spartelen. Dat was echter niet wat haar aandacht trok. De zwaan had in een reflex haar ogen geopend, en haar wegglijdende oogleden hadden plaatsgemaakt voor een kleur die Penelope haar eigen ogen samen deed knijpen en haar hoofd deed kantelen. IJsblauw.

De roodharige vrouw had haar passen gestaakt, een stukje voor de struiken die de begraafplaats afschermde van het antieke kerkje. Het was duidelijk dat er sprake was van een mutatie, maar of deze alleen ging over de kleur van haar irissen of ook nog over bovennatuurlijke krachten, was haar nog niet duidelijk. Hoe dan ook, ze moest worden losgemaakt. En snel, want Penny voelde hoe sterk de paniek van het dier was, de pijn in haar rechtervleugel niet te vergeten. Hoewel de zwaan en zij anatomisch volledig van elkaar verschilde, stelde dit deel van Penelope’s mutatie haar in staat om de pijn van een ander dier te voelen alsof deze van haar was -alsof haar eigen lichaam een soort routekaart werd, een op schaal getekende afspiegeling van wat er in werkelijkheid gevonden kon worden. De eerste paar keren had die pijn zo realistisch gevoeld dat het haar haast ook had uitgeschakeld. Nu kon ze het echter gebruiken zonder het zichzelf al te veel te laten beïnvloeden. Ze sloot even haar ogen om alles wat ze voelde dat niet van haar was naar de achtergrond te verschuiven. De wind voerde een zucht mee. En dat was het; binnen enkele seconden had ze zichzelf hervat. ’Rustig maar,’ sprak ze sussend. Als iemand wist hoe krachtig de bewegingen waren waarmee de zwaan op het moment haar vleugels sloeg, was Penelope het wel. Ze moest oppassen hoe ze haar nu benaderde, want het dier kon met een simpele vleugelslag haar arm breken. In aanwezigheid van haar dieren zou dat echter snel helen, en bang was ze er niet echt voor. Ze moest enkel zorgen dat de zwaan, die al een tijdje krampachtig haar kop probeerde te draaien in de richting waarvan Penny’s stemgeluid was gekomen, haar kon zien. Ze besloot dus een stukje om de struiken heen te lopen tot ze het blikveld van het dier ingestapt moest zijn. ’Ik ga je helpen,’ werden haar woorden vervolgd.

Het eerste wat ze deed, was een hand voorzichtig, op geleidelijk, langzaam tempo, tegen haar kop leggen. Zachtjes aaide ze over de elegante kromming in haar slanke nek. Hopelijk zou dat haar lichtelijk kalmeren. Penelope zette nog een stap naar voren, tot ze tegen de struik aanstond en enkele doornen naar haar voelde uithalen. Dat was nu eenmaal wat nodig was om te onderzoeken waar die pijn in haar vleugel vandaan kwam. Ze had immers al snel doorgekregen dat die heel anders voelde dan de steekjes die de doornen bij haar veroorzaakten. Ze zorgde er wel voor dat ze het daar absoluut niet zou aanraken. Toen de wond haar blik ving, slikte ze. Duidelijk afkomstig van een schot. Uit sympathie voor de zwaan, bekroop Penny een beetje van haar eigen paniek. Arm beest… Een zucht verliet haar lippen terwijl ze haar hoofd schudde alvorens ze naar de lucht keek alsof ze zo de schuldige nog zou kunnen identificeren. ’Bastards…’ siste ze.

Een plan van aanpak. Eerst zou ze het dier uit de struiken moeten krijgen. Ze had het haar graag aangenamer willen maken door haar nu al een verdovend middel toe te dienen, maar ze zou met haar moeten meewerken als ze los wilde geraken. Penelope klemde dus haar kaken op elkaar, liet haar ene hand een stukje langs de nek naar beneden glijden en begon de doorns één voor één met beleid los te maken van het zuiverwitte verendek. Bij iedere beweging die de zwaan maakte, tuitte ze haar lippen om een kalmerend gesus uit te blazen. Halverwege het proces had ze pas door dat ze ook zachtjes was gaan neuriën -een slaapliedje dat Bear vele malen gehoord moest hebben toen hij zich nog veilig onder de hoede van haar dragerschap bevond.

I took this dive, hear my swan song

Hoewel het dier zo schichtig was als maar zijn kon, probeerde het krampachtig stil te blijven zitten. Penelope snapte die keuze wel, als ze tijdens haar zachte geneurie zag hoeveel doornen dwars door haar verendek in haar huid prikten. Toch was dat iets dat behoorlijk tegen de instincten van de zwaan in moest gaan, want het was niet iedere dag dat een wild exemplaar de handen van een vreemdeling op zijn veren toeliet. Het maakte haar werk in ieder geval een stuk aangenamer, en terwijl ze zachtjes binnensmonds door zong, trok ze in snelle, korte bewegingen één voor één de doornen uit haar vacht. Catch a shooting star and -pluk- put it in your -pluk- pocket, save it for a -pluk- rainy day… Het was een ritme waar ze beiden aan gewend leken te raken. Al versnelde ze geleidelijk, aangezien ze niet moest vergeten dat het dier een nog altijd niet gestolde schotwond had, en steeds meer sneeuwwitte veren bloedrood kleurden.

Ze hadden een punt bereikt waarop de zwaan zich best op eigen kracht had kunnen bevrijden. Een gezond dier zou zich nu met enkele vleugelslagen wel gered hebben. Maar wie ze nu voor zich had, was duidelijk ernstig verzwakt. Penelope liet haar vingers nog eens zachtjes en uiterst voorzichtig over het dons glijden, en merkte op dat ze zelfs al haast geen pijn meer van haar kon waarnemen. De enige reden waarom ze nu niet zou kunnen voelen wat de gevleugelde metgezel voelde, was omdat zij het zelf niet meer voelde. En dat was gevaarlijk. Heel gevaarlijk. Ze beet eens hard op haar lip en stopte de verzachte versie waarmee ze bezig was geweest om haar nu maar zo snel mogelijk uit de struik te hebben. De wetenschap dat ze haar daarmee pijn zou doen werd overschaduwd door het feit dat dit noodzakelijk was om haar in leven te houden. Plus, de woede die ze voelde voor wie dan ook het lef had gehad om diens geweer op de zwaan te richten, dat hielp ook mee.

Ze was vrij. Voor de zwaan daar echter op kon reageren, pakte Penelope de gezonde, linkervleugel vast. Ze zou niet zomaar op eigen kracht iets moeten proberen met deze wond. Grote kans dat dat haar fataal zou worden. Oké, volgende stap. Natuurlijk had Penelope die al lang vooruitgedacht. Al vanaf het moment dat ze de gewonde staat van het dier gezien had. De hand die voorheen om haar nek had gelegen schoof ze naar onderen, zodat ze haar op kon pakken. Om de overgang gemakkelijker te maken, begon ze weer met haar sussende, kalmerende geluiden alvorens ze haar optilde. Haar donkerblauwe autootje stond een eindje verderop op hen te wachten. Gelukkig was het zo vroeg in de morgen en was het vandaag geen zondag, waardoor de kleine parkeerplaats voor het kerkje nagenoeg geen andere auto’s telde. Snelle, maar regelmatige passen, alhoewel ze niet wist hoeveel het dier daar nog van meekreeg. Ze drukte haar zachtjes tegen zich aan zodat ze één arm uit kon strekken om de achterdeur van haar trouwe rammelkast kon openen. Even stond ze stil om over haar nek te aaien. Dit ging vervelend voor haar worden. Zo goed en zo kwaad als het ging haalde ze het doek dat daar lag voor als ze de honden moest meenemen naar zich toe en nam toen zelf plaats op de achterbank. Zo kon ze de zwaan op haar schoot laten rusten en had ze haar handen vrij om een stuk van de stof af te scheuren. ’Dit gaat even pijn doen,’ kondigde ze zachtjes aan, waarna ze zo snel als ze kon de doek om de wond heen winkelde en haar hand tegen de wond drukte. Niet erg steriel, maar dit was alles wat ze had om het bloed te stelpen.