We'll never have this day again

Kallista was nog nooit iemand geweest die graag tot ’s middags in haar bed bleef liggen maar toen ze die ochtend voor de zon bovenkwam haar ogen opende was ook wel iets nieuws dat ze nog maar zelden had voorgehad. Het was nog verschrikkelijk stil geweest in de sportzaal toen ze haar ogen opende, enkele personen die wat luider dan normaal sliepen maar alle anderen waren stil. Er was ook minder beweging dan op een ander uur, enkele mensen die duidelijk geteisterd werden door de afgelopen weken en maanden maar er was nog niemand up and about. Ze besloot dan maar uit het veldbedje te kruipen en alles, zo stil mogelijk weliswaar, op te bergen in de koffer die aan het voeteinde van de metalen structuur stond. Op weg naar de plaats waar ze al het voedsel stockeerde struikelde ze over enkele stukken speelgoed van de jongere mutanten onder hen. Met een warme glimlach raapte ze de plastic autootjes op en plaatste ze op de bijhorende metalen kist voor ze haar weg vervolgde in de richting van een warme kop koffie. Enkele minuten laten had ze de witte tas in haar hand en ze omsloot beide handen stevig om het geglazuurde laagje dat wat begon te barsten. De warmte van de koffie binnenin straalde uit naar de palmen van haar handen en ze voelde zich meer en meer ontwaken uit de slaperige staat waarin ze was opgestaan.

Enkele uren, een douche en nog een koffie later stond ze in warme kledij opnieuw te wachten tot de knop van de warmwaterkoker afsloeg. De to-go-cup was al gevuld met de bruine oploskorrels waar Kallista van hield op deze kille eenzame ochtenden. Ondanks het feit dat ze vrij goed was in het afsluiten van haar mutatie ving ze continu negatieve pieken op binnenin de sporthal. De emoties van degene die vrienden of familie verloren waren, degene die gecontroleerd werden door de andere kant en degene die nooit meer dezelfde zullen zijn waren vele keren sterker dan Kallis wilskracht om ze buiten te sluiten. Om die reden besloot ze een ochtend jog te gaan doen in het park eenmaal ze het heten water over de korrels gegoten had. Met een grote hoeveelheid concentratie zocht ze de route op, op de grote kaart in de inkomhal van de sporthal voor ze de deur opentrok en de koude herfstlucht betrad. Haar koffie hield haar koude handen warm terwijl ze om zich heen keek naar het dorpje dat begon wakker te worden, het was ondertussen reeds half negen ’s morgens en de heel wat mensen waren reeds wakker en wandelde net als haar over straat. Na een kleine tien minuutjes was ze op de locatie, terwijl ze het laatste beetje koffie opdronk wandelde ze over de smallere paadjes van het ooit groen- nu bruingekleurde park. Hier en daar stonden beelden op de hoeken van kruispunten omringd door bankjes. Aan één van die elegante kunstwerken zat iemand op één van de bankjes zitten. De persoon leek ongeveer even oud te zijn als haar en Kallista kende nu eenmaal geen angst dus stapte ze op de persoon af met een warme glimlach op haar gezicht. Ze nam plaats op hetzelfde bankje en wierp de persoon een opgewekte, ”goedemorgen” toe voor ze haar aandacht richtte op het beeldhouwwerk voor hen.

Being happy...
Never goes out of style.

Sundberg was een zeer aangenaam dorpje en Kalli was blij dat de mutanten hun weg gevonden hadden naar een leuke plaats als deze in plaats van ergens in het midden van een gevarenzone of een plaats waar ze met acht samen in een tent moesten slapen om enige nachtrust te krijgen. Het enige wat ze wel merkte was dat sommige mutanten, zowel studenten als volwassenen het moeilijk hadden met zich aan te passen aan de hele nieuwe situatie, zeker degene die nog in de grote sportzaal sliepen. Kallista probeerde er het beste van te maken, het was een nieuwe start voor haar en ze greep hem met beide handen. Te blijven hangen in het verleden zou niets veranderen aan hun huidige situatie. Gericht op de toekomst, zo ging Kallista door het leven.

De jongeman had een zekere arrogante blik op zijn gezicht gepleisterd, dat was iets dat Kalli al opgemerkt had, nog voor ze op de bank plaatsnam. Dat sloeg er echter niet in, zelfs in de verste verte niet, om Kallista van haar stuk te brengen. Met een ex-kamergenoot als Levi was ze eraan gewend geraakt dat sommigen zich nu eenmaal mooier, beter of in het algemeen superieur voelde. Al pikte haar mutatie ook enige vorm van ongemak op binnen zijn spectrum van gevoelens die op die moment door hem heen gingen. De jongen leek haar echter niet een moeilijk persoon om mee om te gaan maar ergens geloofde de jonge dame dat niemand echt moeilijk was om mee om te gaan. Sommigen waren gewoon iets meer excentriek dan anderen. Terwijl ze plaatsnam stak ze haar handen, in haar zaken, het gemis voor het warme bekertje dat ze enkele tellen eerder in de vuilbak gegooid had meteen merkbaar aan de temperatuur van haar handpalmen.

Haar begroeting was bijna helemaal bekoeld en nog was de zwartharige jongen naar haar aan het kijken. Ze werd er bijna ongemakkelijk van maar haar oneindige geduld hield dat gevoel tegen tot hij eindelijk zijn mond opende. Een opgeluchte ademhaling verliet haar mond terwijl ze haar blik terug op hem richtte met een vriendelijke warme glimlach. Nieuwe mensen leren kennen was iets dat Kalli met veel plezier deed. Dit zeker omdat iedere persoon een ander verhaal en een ander spectrum van emoties met zich meedraagt. Ze luisterde aandachtig naar zijn vraag en een zachte korte lach verliet haar mond. Zeker niet omdat ze de hele situatie van de vluchtelingen grappig vond, wel omdat de jongen naast haar niet rond de pot leek te draaien en gewoon vroeg wat hij wou weten, een openheid die ze wist te appreciëren.

”Wie zou er niet nieuwsgierig worden in zo’n situatie,” vroeg ze hem met een warme blik, ”Ja ik ben inderdaad één van die mensen die een korte tijd geleden zijn toegekomen,” beantwoordde ze dan zijn vraag. Ze keek nogmaals van op het bankje naar de mensen die aan hun dag begonnen met een wandeling. Haar hand stak ze uit met een opgewekte beweging, “Ik ben Kallista,” stelde ze zichzelf voor ”En ik ben nieuw hier, woon jij hier al lang?” vervolgde ze. Ondanks dat ze geen vooroordelen wou gebruiken kon ze aan de hand van de jongeman wel afleiden dat hij niet uit Zwitserland afkomstig was.

Being happy...
Never goes out of style.

Zelfs de aura naast haar was verschrikkelijk direct in het duidelijk maken welke emoties er aanwezig waren en dat straalde natuurlijk uit naar de gedragingen en overduidelijke karaktertrekken die de jongen vertoonde. Hij wist duidelijk wat hij wou en wist hoe hij ernaar moest vragen. Het was iets dat Kallista wel al vaker gezien had in zeer veel verschillende mensen en het was iets waar ze wel een zekere appreciatie voor had. Mensen die zeer direct waren in hun gedrag waren meestal ook zeer duidelijk waardoor er weinig tot geen verwarring kon ontstaan over wat ze dachten over iets of zelfs iemand.

De koele lucht cirkelde rond Kallis hals en ze dook iets verder in de kraag van haar sweater toen ze zijn glimlach merkte op zijn opmerking. Toen ze zich voorstelde werd haar hand bekeken en kort dacht ze dat hij misschien van een plaats kwam waar handen schudden geen ding was maar dan krulde zijn vingers om die van haar en schudden ze elkaar kort de hand. Ze knikte als reactie op zijn naam en luisterde vervolgens kort naar zijn verhaal voor ze een herkennend geluid maakte. Ze besloot niet verder vragen te stellen aangezien de jonge man eruit zal alsof hij bijna niet kon wachten om antwoorden te krijgen op zijn eigen vragen. Als een kleuter die wist dat er een koekje zat aan te komen. En gelijk kreeg ze wanneer de eerste vraag niet lang na zijn verhaal door de lucht dreef. Ze was nog aan het nadenken over een antwoord toen hij volledig schaamteloos vroeg naar haar mutatie, ze keek hem kort aan. Bijna geschrokken maar dat vervloeide al snel in een glimlach wanneer ze merkte dat het werkelijk pure interesse en nieuwsgierigheid was die hij amper kon begrenzen. Die glimlach ondervond echter wel een korte storing wanneer hij vernoemde dat Leonardo Da Vinci en ze was honderd procent zeker dat ze het niet verkeerd begrepen had, ook een mutant geweest was. Ze volgde zijn hand naar zijn hals en merkte een zwarte lijn op maar besloot om niet te staren aangezien zijn gezichtsuitdrukking en emotionele scala duidelijk aangaf dat hij er niet over wou praten.

Een korte stille lach werd opgevolgd door een warme glimlach die op Julian gericht werd.
“Één vraag tegelijkertijd, ik zal ze allemaal wel behandelen,” zei ze hem. Zijn kinderlijke nieuwsgierigheid was zeer aandoenlijk en Kallista kon niet anders dan zijn vragen beantwoorden. Alsook vond ze het zeer belangrijk dat mensen vertelden over hoe de oorlog verliep en het niet onder stoelen en banken begonnen schuiven hoe het allemaal gebeurd is. ”Ze hebben eerst geprobeerd om het eiland te overmeesteren door andere mutanten te brainwashen en voor hen te laten vechten,” zei ze. Kalli had besloten het simpel te houden zonder onduidelijk te zijn, dit omdat ze niet alle details zomaar in het wou strooien ondanks dat ze het verhaal wel wou delen. Bij haar mutatie moest ze even nadenken, ze wist niet precies wat haar mutatie was. Ze keek even bedenkelijk voor ze hem opnieuw aankeek met een glimlach, ”Ik ben in staat om emoties aan te voelen en te manipuleren,” beantwoordde ze, “Daarnaast ben ik in minimale mate in staat om moleculen te manipuleren en zo objecten te verplaatsen,”. Dat dat laatste slechts een zeer klein onderdeel was van haar tweede persoonlijkheid dat zij kon gebruiken deed er niet toe en dat besloot ze helemaal te negeren. Een rilling ging kort door haar heen wanneer ze dacht aan Pyra, die de laatste tijd weer vaker en vaker tevoorschijn leek te komen. Ze wachtte even om te zien of hij verdere vragen had of de korte antwoorden zijn nieuwsgierigheid tevreden gesteld hadden.

“Nu jij die van mij weet is het misschien de moment om mij te vertellen wat jouw mutatie is?” vroeg ze hem met een brede glimlach. Normaal zou ze nooit vragen naar andermans mutatie maar aangezien de persoon naast haar de neiging had om zijn neus overal tussen te steken vond ze het enkel maar eerlijk dat ook zij meer te weten kwam over hem. Hij moest maar begrijpen dat dat was hoe de huidige wereld in elkaar zat, aangezien ze kon afleiden dat de jonge man helemaal niet zo jong was uit zijn Da Vinci opmerking.

Being happy...
Never goes out of style.