The old factory [Lorelei]

Onderwerp: The old factory [Lorelei] za nov 04, 2017 5:25 pm

Het pakhuis werd, voor zover Dominic had gehoord, al lang niet meer gebruikt. Het stond naast een fabriek die ook niet meer in gebruik was.
Het was een combinatie van nieuwsgierigheid en even alleen willen zijn die Dominic ertoe hadden gedreven hierheen te gaan.
Het was een koele avond met een aangename bries en hij had onder het lopen zijn jas los laten hangen.
Het terrein waar de fabriek en het pakhuis stonden was amper nog omheind. Hier en daar waarschuwden bordjes nog voor instortingsgevaar, maar er was geen cameratoezicht, geen spotlights. De fabriek en alles wat erbij hoorde was vergeten.
De grote deuren van het pakhuis stonden wijdopen en hij besloot daar als eerste te gaan kijken. Hij was op zijn hoede, maar de nachtelijke geluiden waren wel rustgevend. Hij liet het licht van zijn telefoon door de enorme ruimte gaan. Kleine ruimtes haatte hij, en hij zag al meteen dat er een paar kleine zijkamertjes waren waar niemand hem in zou krijgen - hij stelde zich al voor dat er een deur dicht zou vallen die hij vervolgens niet meer open kreeg - maar de hoofdruimte was indrukwekkend.

Er stonden rijen oude, metalen rekken waarop talloze stoffige dozen stonden, dit alles reikend tot aan het hoge plafond. De meesten waren al lang en breed open gemaakt en alles van waarde was leeggeroofd, maar dat deed er niet toe.
Een paar van de golfplaten op het dak waren in de loop der tijd losgeraakt en het licht van de maan wierp een paar iets lichtere vlekken op de grond.
Dominic’s voetstappen echoden terwijl hij verder naar binnen liep. Hij hield van dat geluid. Het betekende dat de muren lekker ver uit elkaar stonden.
De lichtbundel van de telefoon gleed soepel over open dozen. Dominic bleef stilstaan. Zijn vingers gleden over oude stof. Ooit werden hier kleren gemaakt, maar nu werd dat werk wellicht vervult door een minderjarige in een land waar arbeidsrechten niet bestonden en even voelde Dominic zich ongemakkelijk in zijn eigen kleding.
Niets wat je daar nu aan kan doen, hield hij zichzelf voor, terwijl hij zijn vingers aan zijn broek afveegde - het kledingstuk had onder het stof gezeten - en weer doorliep, langs de hoge rekken.
Even drong het besef aan zich op dat waar hij nu stond ooit een van de kloppende harten van de stad moest zijn geweest, de plek waar in ieder geval wel iemand van je familie werkte.

Dat besef werd ruw verstoord door andere voetstappen en Dominic draaide zich abrupt om. Een verstandiger mens zou zich verborgen hebben en afgewacht tot hun gezelschap er weer vandoor was gegaan.
Een verstandiger mens zou ook zeker geen grote mond hebben gehad.
“Wie de fuck is daar?!” waren Dominic’s eerste woorden terwijl hij tussen twee rekken uitstapte en zijn licht op de deuropening richtte.
“Laat jezelf zien!"

Onderwerp: Re: The old factory [Lorelei] za nov 04, 2017 11:01 pm

Schorvoetend stond ze op de hoek van de straat. Moederziel alleen. De lantaarnpalen hulden de straat in een gloeiend geel licht, wanneer ze niet flikkerden tenminste. Brr. Er hing kortom een spookachtig sfeertje, nu al. De wind die door haar haren woelde zorgde dat alles geluid maakte, van ritselende blaadjes tot krakende bomen. Zenuwachtig slikte Lorelei en keek op haar telefoon. Daar stroomden de laatste instructies binnen. Vergeet niet een troffee mee te nemen. stond er. Maak foto's. Gevolgd door smileys die ze niet helemaal begreep, al was de boodschap van het spookje behoorlijk duidelijk. Lorelei zond een bevestiging, hoewel alles in haar schreeuwde dat ze af moest zeggen. Nee, ze kon geen lafaard zijn vannacht. Dit was de eerste keer dat ze in een groepsgesprek zat met andere meiden en ergens wist ze dat haar aanwezigheid in die groep aan een zijden draadje hing.

Dit was blijkbaar een ritueel. Iets wat alle meisjes in het groepje al eerder hadden onder gaan. Het hoorde erbij. En als anderen het hadden gedaan, hoe erg kon het dan zijn? De rugzak die ze bij zich droeg puilde uit van de spullen die ze erin had gepropt, een deken, een paraplu, zaklampje, flesjes water. Alles wat ze maar kon bedenken voor een lange nacht.. helemaal alleen. Lorelei viste een zakdoek uit haar jas en snoot haar neus. Ze was nu al verkouden, dus langer rondhangen in de wind zou haar geen goed doen. De enige andere optie was het gebouw binnen gaan. Ok. Van uitstel kwam afstel, zo luidde het gezegde, dus ze moest het nu doen. Lorelei dwong zichzelf de eerste stap te zetten en vanaf daar was het gewoon een kwestie van niet meer stoppen met lopen. Dan zou ze zeker rechtsomkeerd maken en weg rennen. Lorelei zag geel met zwarte borden staan, maar nam expres geen tijd om ze te lezen, wat voor goeds konden die waarschuwingen haar immers vertellen?

De nachtelijke geluiden vulden haar met angst, zeker toen plotseling een vogel uit de bomen vlakbij tevoorschijn kwam en over vloog. Geschrokken door haar zaklamp waarschijnlijk. Mede daarom nam ze de eerste de beste deur die ze zag, maar helaas was die gesloten. Of het nou een slot was of roest, ze kwam er niet in. Dus versnelde ze haar pas nog meer en haastte een groot gebouw in. Haar lamp begon minder fel te schijnen, wat betekende dat ze hem verder op moest laden. Dat gebeurde met een hendeltje aan de zijkant, wat je draaide. Het veroorzaakte een zacht zoemend geluid, wat Lorelei zowaar als kalmerend ervaarde. Lorelei bekeek de ruimte en besloot dat dit een goede plek was voor een foto. Ze moest bewijs verzamelen, anders was dit allemaal voor niets geweest. Net toen ze haar handen vol had met zowel de zaklamp als een telefoon kreeg ze de schrik van haar leven. Een groffe stem riep haar tot de orde. Wie daar was? Ja, zij vroeg zich hetzelfde af.

Gehoorzaam stapte Lorelei het gangpad in, haar handen schoten automatisch in de lucht. Ze werd kort verblind door het licht dat vanaf de andere kant scheen en kromp ineen, bang om te sterven in een verlaten fabrieksgebouw. "Lorelei, ik ben Lorelei. N-niet schieten, niet schieten!" jammerde ze, terwijl haar telefoon en zaklamp het plafond verlichtten. "I-ik doe niets!" Haar telefoon schoot een foto van het grauwe beton plafond, klik. Zou dit haar laatste teken van leven worden? Alstublieft, God, red me..

Onderwerp: Re: The old factory [Lorelei] za nov 04, 2017 11:17 pm

Niet schieten? Dominic’s diepe frons verdween en in plaats ervan schoten zijn wenkbrauwen omhoog. Haar angstige stem echode tegen de hoge wanden. Hij deed langzaam een paar stappen naar voren en liet zijn lichtbundel over de eigenaresse van die bange, paniekerige stem glijden. Niet wat hij hier had verwacht. Ook niet zijn bedoeling, overigens, een meisje de stuipen op het lijf jagen.
Wat hij zag was in ieder geval geen bedreiging, maar vooral een bekend gezicht. Hij liet het licht iets zakken.
Ze was geen bekende van hem in de zin dat ze elkaar ooit eerder hadden gesproken, maar hij twijfelde er geen seconde aan dat hij haar eerder gezien had en niet in deze stad.
Hij hield zijn hoofd schuin. Wat deed zo’n angsthaas in godsnaam hier?

“Dat is duidelijk, ja,” bromde hij kortaf, in reactie op haar ‘ik doe niets’. Hij liep naar haar toe tot hij op een normale conversatie-afstand voor haar stond en fronste weer.
“Jij komt me bekend voor,” constateerde hij. “Je bent ook van Genosha.” Dat tweede was ook geen vraag.
“Maar wat spook je hier in vredesnaam uit?"
Dat wel.
Hij liet zijn blik weer even naar de deuropening gaan om zich ervan te vergewissen dat hem niet nog meer onverwacht bezoek te wachten stond.
Hij had niet het idee dat het meisje thuishoorde op een plek als deze, maar liever dit dan oog in oog staan met een of andere junk. Je moest je zegeningen toch tellen, uiteindelijk.

Onderwerp: Re: The old factory [Lorelei] do nov 09, 2017 10:40 pm

Lorelei deed het bijna in haar broek van de angst, ze was al op hoge alertheid geweest, maar dit was de schrik van haar leven. Haar gedachten schoten van FBI, politie of geïnfiltreerde soldaten naar aliens of rondspokende geesten van de mensen die hier lang geleden hadden gewerkt. Het eerste wat ze dus deed was haar armen de lucht in steken als twee vlaggen van overgave. Zij was geen bedreiging, ze had geen kwaad in de zin. Nadat ze dat hopelijk duidelijk had gemaakt stond ze zo stil mogelijk. Geen onverwachtse bewegingen maken nu. Dat wijze advies gold voor wilde dieren en vreemde mannen, hoopte ze.

Toen hij concludeerde dat ze inderdaad de waarheid sprak liet ze een diepe zucht van opluchting horen, door de spanning had ze nauwelijks adem durven halen. Zijn voetstappen deden haar weer verstijven, bang hertje in de koplampen dat ze was, maar ze probeerde zich iets te ontspannen. Als hij kwaad in de zin had.. Dan zou hij dat al lang hebben gedaan. Toch? Ze was nu veilig..er. Veiliger. En dat scheelde al een beetje. Toch voelde ze hoe de haartjes op haar armen overeind gingen staan van het onderliggende gevaar dat ze voelde. Deze jongen was hier ook niet zomaar en ze moest op haar hoede blijven. Onzeker zond ze hem een glimlachje, alles om zijn humeur goed te houden – of in ieder geval niet slechter te maken.

Hij herkende haar. Oh? Dat klonk eng.. Van Genosha. Ja! Ze knikte, iets te enthousiast. Kalm aan, Lorelei. “Ik spook niet- Ik eh, kijk gewoon even rond,“ verklaarde ze zichzelf nader. Niet echt een goeie uitleg. Dus moest ze nog verder vertellen. Even twijfelde ze, zou ze liegen? Maar Lorelei was geen goede leugenaar, ze stotterde in het normale leven al heel wat af, dus om dan in zo’n stressvolle situatie een nep verhaal uit haar mouw te schudden ging nooit lukken. “Ikmoethierovernachten..” mompelde ze dan in sneltreinvaart. “Als test.” Ze haakte haar vingers in elkaar en keek hem kleintjes aan. “Eh-en jij?”

Onderwerp: Re: The old factory [Lorelei] ma nov 13, 2017 12:27 pm

Dominic’s frons werd dieper toen het meisje weer begon te praten. Hij hoorde de woorden, bij begreep de afzonderlijke woorden, maar in hun context en in combinatie met het bange vogeltje voor hem had het net zo goed een andere taal kunnen zijn. Het was in ieder geval het laatste dat hij had verwacht te horen en zijn verwarde uitdrukking sprak boekdelen.
“Je moet hier overnachten?” herhaalde hij scherp, alsof hij toch niet helemaal zeker wist of hij het nou echt goed had verstaan. “Als test?"
Hij nam haar nog eens op. Waar hij op dit punt vooral een beetje verbluft was door de situatie, leek zij nog steeds aan de bange kant. Hij had geen enkele intentie haar wat aan te doen, maar dat wist zij natuurlijk niet. En hij had zijn reputatie ook niet echt mee, mocht ze hem herkennen.

"Hoe bedoel je, je moet hier overnachten als test? Van wie?"
Had ze een weddenschap verloren of zo?
Een zacht, krakend geluid trok even zijn aandacht en hij keek alert op, om vervolgens tot de conclusie te komen dat het vermoedelijk de gewone geluiden waren van een oud bouwwerk, en hij richtte zich weer tot het meisje.
Qua uiterlijk waren ze praktisch tegenpolen, bedacht hij zich. Zij met haar lichte huid, haar en zelfs wimpers, hij met zijn zwarte haar, licht getinte huid en al even zwarte ogen.
Hij had er eerst niet bij stil gestaan hoe onveilig deze plek was voor een meisje alleen, maar realiseerde zich nu dat als zij daadwerkelijk van plan was hier de hele nacht te blijven, er legio dingen waren die haar konden overkomen en met die realisatie kwam iets wat verdomd veel leek op een gevoel van verantwoordelijkheid.

Onderwerp: Re: The old factory [Lorelei] ma nov 20, 2017 9:44 pm

Lorelei spiegelde ongemerkt wat van de gezichtsuitdrukking van haar gesprekspartner - al voelde het meer als een verhoor. Haar witte wenkbrauwen lichtjes gefronst, vooral toen hij een stilte liet vallen. Ze begon bijna aan haar eigen verhaal te twijfelen, zo veel ongeloof lag er in zijn stem. Het was gek, maar even overwoog Lorelei of ze niet gewoon had moeten liegen. Maar eerlijk gezegd was dat waarschijnlijk nog slechter gegaan, dan had ze de jongen er waarschijnlijk van overtuigd dat ze een gevaarlijke crimineel was.

Hij herhaalde haar woorden en als Lorelei niet zo'n slappeling was geweest had ze uitgesproken wat ze dacht: ja dat zei ik toch? Ben je doof? Maar in plaats daarvan knikte ze bevestigend. Wat voor Lorelei al aardig assertief was. "Van eh.." Ohnee, eng geluid. Lorelei's hart pompte nog een tandje sneller en haar zintuigen stonden op scherp. Net zo scherp als de rand van de haar nagels, die net ongewild een centimeter of wat waren uitgegroeid tot kleine botachtige klauwen. Allemaal door de adrenaline in haar lijf. Maar er was geen monster om te bevechten, geen gevaar. Niets te zien. Toch bleven de haartjes in haar nek overeind staan, alert op iedere beweging. "Van Inge, S-sofie en Eva.." Hun namen waren niet veelzeggend, gewoon drie meiden uit het stadje. Drie meiden die de nieuweling hadden wijsgemaakt dat dit een ritueel was, een geliefde traditie. "Het is een vriendschapstest," legde ze uit, omdat ze er eigenlijk niet van uit ging dat een ruig figuur als hij daar ooit van gehoord had. Dapper zijn, laten zien dat je wat voor de vriendschap over had. Daar ging het allemaal om. Iets spannender dan kettinkjes of armbandjes, maar ze waren dan ook geen twaalf meer. Lorelei wist wel beter dan de logica te bevragen, ze was al lang blij deze kans te krijgen.

OOC: hoe bedoel je, ik kon geen meisjesnamen bedenken? Dit is gewoon toeval.

Onderwerp: Re: The old factory [Lorelei] do nov 30, 2017 12:56 pm

Dominic’s uitdrukking verzachtte iets toen hij zich begon te realiseren hoe de vork in de steel zat. Het klonk hem allemaal in de oren als een behoorlijk lullige streek van dat drietal. En onder andere omstandigheden had hij er, met zijn zwarte gevoel voor humor, best om kunnen lachen, maar feit bleef dat dit geen veilige locatie was voor een prank, en zo te zien al helemaal niet voor haar. Het viel hem alles mee dat hij hier nog geen daklozen of junks tegen was gekomen en doorgaans was dat in zijn ogen geen volk waar een jonge vrouw ’s nachts tegenaan moest lopen.
“Een vriendsch- met wat voor lui ga jij om?” zei hij, geen enkele poging doend om zijn onbegrip te verbergen. Hij had met haar te doen, eerlijk, want hij kon wel een redelijke inschatting maken van hoe vatbaar dit meisje was voor dit soort streken, maar dan nog was het een voor hem bizar idee dat je je zo liet naaien door een aantal meiden.
“Met dat soort vrienden heb je in elk geval geen vijanden meer nodig,” bromde hij hoofdschuddend. “Als ik jou was zou ik gewoon naar huis gaan en betere vrienden zoeken. Fuck hen."
Toen pas viel zijn blik op haar handen, die nu eigenlijk eerder klauwen waren. Hij keek haar weer aan.
“Relax,” zei hij, zeker voor zijn doen niet onvriendelijk, “ik doe je niets.” Hij gokte in ieder geval dat het met hem te maken had, want er leek immers verder niemand aanwezig te zijn. De klauwen deden nog een vraag in hem opkomen, maar hij besloot die maar voor later te bewaren.

Onderwerp: Re: The old factory [Lorelei] wo dec 13, 2017 10:41 pm

Hij had zo te zien nogal moeite met haar uitleg, keek haar aan alsof ze gek was. Ze voelde zijn blik branden, voelde haar wangen rood worden van schaamte. Met wie ze om ging? Met iedereen die haar een kans bood zonder al te overduidelijk in haar gezicht te lachen. Beggars can’t be choosers. “Maar ik kan niet naar huis voor ik een troffee heb, als bewijs,” sprak ze verrassend volhardend. Nieuwe vrienden, bétere vrienden nog wel. Alsof het allemaal zo makkelijk was. En hij kende haar vriendinnen niet eens, dus waarom oordeelde hij over hen? Lorelei voelde zich haast persoonlijk aangevallen, iets in haar neigde ernaar de confrontatie aan te gaan, wat haar kalmte niet bevorderde.

Relax. Een woord waarvan ze de betekenis pas sinds kort kende. Iets wat haar moeder afkeurend straatse stad taal zou noemen, niet netjes en gods-erend genoeg. Maar de boodschap was er een die Lorelei werkelijk ter harte zou moeten nemen, een beetje ontspanning zou haar veel goed doen. Het was alleen zo moeilijk, haast onmogelijk. Ze probeerde zijn advies op te volgen, maar hij maakte het wel lastig door haar ervan te verzekeren dat hij niets zou doen. Dat klonk namelijk enorm verdacht in haar oren. Sterker nog, précies als iets wat iemand zou zeggen, als diegene je wel wat aan ging doen. Nee, nee, deze paranoia kwam alleen voort uit haar mutatie, vertelde ze zichzelf. Net als de puntige structuren die zich aan haar nagels vormden. Ze voelde zijn blik branden op haar handen, of was dat maar haar verbeelding? De adrenaline raasde door haar aderen, maar hij was niet het probleem – al liet zijn aanwezigheid haar gevarenradar alsnog lichtelijk afgaan, zoals bijna iedere mutant dat deed. “Het ligt niet aan jou, ik ben gewoon heel zenuwachtig aangelegd,” gooide ze er dan uit. Ze probeerde haar handen achter haar rug te verbergen, een houding die niet bepaald natuurlijk aanvoelde. “Relaxen is moeilijk voor me,” sprak ze kleintjes, een bekentenis die ze niet vaak durfde te maken, haar blik gevuld met gene. Dit was inderdaad niet de beste plek voor haar. Maar als ze niet volhield zat ze morgen nog steeds alleen tijdens de lunch.

Onderwerp: Re: The old factory [Lorelei] zo dec 17, 2017 5:44 pm

Ze kon niet naar huis zonder een troffee als bewijs en Dominic knipperde met zijn ogen. Hoe onzeker moest je zijn om je zo te laten naaien?
Jezus.
Hij hield haar nauwlettend in de gaten. Iets aan haar houding zorgde ervoor dat hij er rekening mee hield dat ze nog wel eens onvoorspelbaar kon worden.
“Het ligt niet aan jou, ik ben gewoon heel zenuwachtig aangelegd,” zei het meisje. “Relaxen is moeilijk voor me."
Bijna had Dominic sarcastisch geantwoord dat het maar goed was dat ze hem dat vertelde omdat hij het onmogelijk had kunnen raden, maar haar toon hield hem tegen; ze leek echt ontzettend breekbaar en het liet hem niet helemaal koud.
“Geen zorgen, hier nog een,” bromde hij schouderophalend. Goed, bij haar leek angst de boosdoener en bij hem was het zijn opvliegende en afstandelijke karakter; alles om niet kwetsbaar te hoeven zijn.
“Je vriendinnen hebben dan wel de ideale plek voor je uitgekozen,” voegde hij eraan toe.
Hij liet zijn blik door de ruimte gaan. Ergens viel iets op de grond met een doffe plof, gevolgd door haastige, snelle voetstappen. Dominic fronste.
“Het lijkt erop dat we gezelschap hebben gekregen,” zei hij zacht. “Wie is daar?” riep hij toen. Zijn toon klonk eerder bevelend dan nerveus. “Kom tevoorschijn of flikker op."
Konden het de ‘vrienden’ van het meisje zijn met de intentie Lorelei nog meer angst aan te jagen? Het zou hem niets verbazen. Of wellicht een of andere zwerver?
Er kwam geen antwoord. Wel meer voetstappen ergens tussen de rekken. Dominic meende gedempte fluisterstemmen op te vangen, maar hij wist het niet zeker en het stoorde hem behoorlijk.
“Nog één keer,” klonk Dominic’s stem, diep en ongeduldig. “Of je toont jezelf, of je vertrekt, of ik kom je persoonlijk halen."
Even was het doodstil en Dominic sloeg zijn armen over elkaar, afwachtend wat er zou gebeuren. Hij wierp een blik op Lorelei om in te kunnen schatten of zij hier meer van wist.

Onderwerp: Re: The old factory [Lorelei] ma jan 01, 2018 3:09 pm

De jongen hintte naar een overeenkomst tussen hen, maar dat kon Lorelei simpelweg niet geloven. Hij was zo kalm.. Leek perfect te weten wat hij wilde.. Had de controle over de hele situatie. Een sterker contrast met haar gebrek aan grip op het gesprek, hun omgeving, op alles eigenlijk, kon ze zich niet voorstellen. Hij leek zo zelfverzekerd, hoe kon je dan nog moeite hebben met relaxen? Op zijn opmerking haalde ze vluchtig haar schouders op. Ze had er niet echt over nagedacht waarom ze hier precies heen moest. In de hoop dat ze minder zenuwachtig zou zijn als ze niet zou denken, maar gewoon zou doen. Maar of het de ideale plek was hing af van je insteek. Het was ideaal als opdracht om je moed te bewijzen, wat de eis van de meiden was geweest..

En blijkbaar dachten ook andere mensen dat dit de perfecte plek was, te horen aan de plotselinge rumoer en voetstappen die daarop volgden. Lorelei slaakte een gilletje van schrik, die ze gelukkig wist te dempen door haar hand voor haar mond te slaan. "Ohgodogodogod," fluisterde ze zachtjes. Het voelde alsof er een baksteen in haar borstkas rustte. Ze stapte achteruit, besefte zich dan dat dat haar enkel verder weg bracht van Dominic - en ondanks het feit dat hij haar nog steeds enorm intimideerde was ze liever bij hem in de buurt dan bij vreemde rondsluipende figuren. Vlug kwam ze dichterbij hem staan, hield nog net een nette afstand, maar op dit moment gaf ze er weinig om dat hij haar waarschijnlijk een bangeschijterd vond. Ze wilde zijn goedkeuring hebben, maar nu stond haar hoofd maar naar 1 ding: overleven. "Misschien kunnen we beter zelf weg gaan?" stelde ze hem dan op fluistertoon voor. Als de andere groep erop stond hier te blijven ondanks Dominics stoere bedreigingen konden ze zich wellicht beter uit de voeten maken voor het op een confrontatie aan kwam. "Dan zeg ik wel dat ik niets goeds kon vinden." Ze zat nog steeds met de geeiste troffee in haar maag, maar als het kiezen was tussen confrontatie nu of later gaf haar lizard brain toch prioriteit aan de directe consequenties.

Onderwerp: Re: The old factory [Lorelei] zo jan 07, 2018 10:52 pm

Het meisje deinsde terug, maar kwam toen dichter bij hem staan. Dominic’s donkere ogen waren gefixeerd op de duisternis waar de voetstappen vandaan waren gekomen.
"Misschien kunnen we beter zelf weg gaan?” fluisterde Lorelei en Dominic fronste. Mooi niet dat hij er nu met zijn staart tussen zijn benen vandoor ging. Hij voelde de vertrouwde ergernis in intensiteit toenemen.
Dit was het punt waarop verstandige mensen vermoedelijk massaal zouden besluiten dat hun trots het echt niet waard was. Het was ook het moment waarop Dominic behoorlijk boos begon te worden.
"Dan zeg ik wel dat ik niets goeds kon vinden."
“Fuck die trofee,” zei hij zacht, maar met enige felheid in zijn stem. “Ga gerust naar buiten, ik blijf hier."
Het was werkelijk fifty-fifty of het beter was voor haar om binnen te blijven of te proberen ervandoor te gaan; Dominic had geen idee wat er buiten nog allemaal rondspookte. Ook dat irriteerde hem. Hij meende de laatste opmerking dan ook niet echt; hij zag niet graag dat 't meisje nu ook nog iets overkwam, als hij eerlijk was.
Meer geschuifel.

“Prima. Ik kom naar jullie toe,” klonk Dominic’s stem, licht weerkaatsend door de hoge ruimte, waarna hij met zelfverzekerde passen in de richting van het geluid begon te lopen, klaar om hun gezelschap duidelijk te maken dat hij niet in de stemming was voor spelletjes en het was even abrupt stil. Nu ving Dominic duidelijk stemmen op, iets wat leek op de woorden ‘doe jij het!’ en ‘nee, jij!’. Meisjesstemmen. Dominic keek fronsend om naar Lorelei. Zijn eerste aanname was dat dit die ‘vrienden’ van haar waren, hier om haar nog net even wat meer de stuipen op het lijf te jagen, maar het konden evengoed een stel meiden zijn die op dezelfde nacht hier op avontuur hadden willen gaan, dus hij wilde dat even bevestigd zien voor hij iets roekeloos’ deed. Want roekeloos was doorgaans iets dat vrij vlot volgde op ‘boos’.
Hij kon op zich wel galant zijn. Als hij wilde. Een klein beetje hoffelijkheid had hij nog wel in zich. Echter, man of vrouw, ging je te ver bij hem dan konden dingen redelijk lelijk aflopen.

Onderwerp: Re: The old factory [Lorelei]

» Lorelei Vagner
» @ShyBear ;; Lorelei's Instagram
» Nothing Scares Me Anymore [&Lorelei]
» Things I'll never do [JotBW karaoke - Wren & Lorelei]