Character Profile Alias: Rowy Rynna Age: 23 Occupation: Model & Drag Queen
Onderwerp: Anthony Bastet zo nov 05, 2017 1:42 am
Anthony 'Tony' Bastet
crush what you're holding so you can say letting go is
easy
• Naam Anthony Bastet • Roepnaam/bijnamen Tony, Anton voor zij die erop uit zijn hem te irriteren • Leeftijd 23 • Geaardheid Biseksueel (met een romantische voorkeur naar het mannelijk geslacht) • Geboorteplaats Praga Polnoc, Warsaw, Poland • Uiterlijk Anthony is één meter zesentachtig en heeft een van top tot teen spierwitte huid. Zijn haar is eveneens spierwit, en zijn gezicht is spits, met een toch behoorlijke kaaklijn en jukbeenderen, en volle, bijna nep ogende lippen. Zijn ogen zijn een zeer fel blauw, en vaak met rode kringen omringd wanneer hij niet de tijd heeft genomen om met oogcrème en concealer in de weer te gaan. Hij is behoorlijk mager, maar ongetwijfeld ontzettend knap. Gezien zijn carrière besteed hij behoorlijk wat tijd en geld aan zijn uiterlijk, en hij geniet als geen ander van dagen doorbrengen in het winkelcentrum, of in schoonheidssalons. • Mutatie Negativity Absorption and Sensory Deprivation
Negativity Absorption:
Als een direct gevolg van zijn jeugd en zijn overmatige drugsgebruik, is wat begon als een mutatie waar hij alle emoties zou kunnen absorberen – incluis de positieve, - omgeslagen in een mutatie waar hij alleen negatieve gevoelens van mensen kan overnemen. Wanneer hij dit doet, neemt hij als het ware de onzekerheden of zorgen van de desbetreffende persoon weg, en voelt hij ze vervolgens des te sterker. Op deze manier is hij in staat om anderen – in ieder geval tijdelijk – te helpen. Dit heeft echter tot gevolg dat Anthony zelf met gevoelens te kampen krijgt die hij zelf van nature ook al voelt, en het gebruik van deze mutatie is dan ook erg zwaar en uitputtend. Vandaar dat hij hier zelden tot nooit actief gebruik van maakt. De kans dat hij iemand tegen komt die hij zodanig vertrouwt en lief heeft om dit te doen, is zeer gering. Daarnaast kan hij dit ook maar bij één persoon per keer doen, en moet hij aardig wat tijd bijkomen voor hij het op iemand anders zou kunnen toepassen.
Sensory Deprivation
Maar buiten slechte gevoelens bij anderen wegnemen, kan hij ook zijn éigen gevoelens op iemand anders projecteren om hier zelf tijdelijk niet mee te hoeven dealen. Dit kan alleen bij lichamelijke prikkels als zicht, smaak, of bijvoorbeeld pijn. Ook dit gebruikt hij zelden, gezien hij het grootste deel van de tijd juist graag dingen voelt. Wel komt het van pas wanneer hij lichamelijke ontwenningsverschijnselen vertoont op momenten dat hij niet de drugs heeft die zijn lichaam nodig heeft om goed te blijven functioneren. Gevoelens als buikpijn en jeuk kan hij op dit soort momenten overbrengen op anderen in zijn omgeving, wat zijn last tijdelijk kan verlichten. Hij is zich ervan bewust dat dit een verschrikkelijk en haast onmenselijk ding is om te doen, maar in zulke momenten is hij zelden bij zinnen, en vaak realiseert hij zich pas achteraf wat hij heeft gedaan. Deze mutatie heeft hij op dergelijke momenten ook een stuk slechter onder controle, wat ervoor zorgt dat hij, wanneer hij zich echt heel slecht voelt, nog wel eens onbewust wat van zijn symptomen kan afstralen op de mensen om hem heen. Wanneer dit gebeurt is het maar heel licht, maar zeker wel merkbaar.
• Karakter Tony bestaat vrijwel geheel uit uitersten. Hij heeft een zeer goede kant en een zeer slechte kant, en het verschil tussen de twee is een verschil van dag en nacht. Opgroeiend in een arme buurt in één van de grotere steden in Polen, met ouders die niet alleen graag aan de verdovende middelen zaten, maar die daarnaast ook nog een diepgegronde afkeer hadden van alles dat ‘anders’ was, kreeg hij als kleine, ielige, spierwitte jongen weinig zelfvertrouwen mee uit zijn jeugd. Al vrij snel bleek dat hij niet kon doen aan de eisen die zijn vader had van een zoon, en dit zette een stempel op zelfbeeld. Hiermee is hij ten diepste een onzekere jongen, onzeker over zijn uiterlijk, zijn persoonlijkheid, zijn capaciteiten. Om deze onzekerheid te maskeren, te overstemmen, is hij in de voetsporen getreden van zijn ouders en van velen meer uit zijn buurt en is hij aan de drugs gegaan; drugs die zijn zelfvertrouwen de boost gaven die maar niet uit zichzelf wilde komen.
Gezien hij momenteel een redelijk succesvol leven lijdt, en met zijn modellenwerk genoeg geld verdient om zichzelf en zijn levensstijl (voor het grootste deel van de tijd) te onderhouden, is hij dan ook het grootste deel van de tijd het leuke, synthetisch zelfverzekerde model dat hét leven leeft. Hij is vriendelijk, vrolijk, en geniet van alle aandacht die hij krijgt. Althans, dit is hoe hij zich presenteert. In feite is hij ook nu immer op zoek naar bevestiging, erkenning, waardering in welke vorm dan ook. Helaas heeft hij nooit meegekregen hoe een normaal mens bovengenoemde dingen krijgt, en is het dan ook onontkoombaar dat zijn manier van omgaan met deze drang naar erkenning lichtelijk ongezond is. In plaats van een goed mens uithangen, manipuleert hij de mensen om hem heen. Hoewel hij zeer onzeker is, is hij zich er ook van bewust dat zijn uiterlijk veel dingen gedaan kan krijgen, en dit gebruikt hij voor alles (zich naar binnen werken op plekken, aan een baan komen, drugs krijgen, seks) – alles om zich maar niet alleen en ongeliefd te voelen.
Doorgaans krijgen maar weinigen deze kant van Anthony te zien, en zeker als hij close met je is, is de mogelijkheid erg klein dat je Anthony op zijn slechte momenten hebt gezien. Hij zorgt ervoor dat zijn slechte kant van zijn goede kant gescheiden blijft; zijn professionele kant, zijn modellenleven en alle glorie die hierbij hoort, van zijn ziekere, duistere kant, de kant die alleen ’s nachts te zien is, wanneer zijn geld op is, zijn vrienden naar huis zijn of zijn dealer niet in de buurt is.
En als je hem op zo’n moment tegen komt, is de kans klein dat je hem überhaupt herkent. Volledig geobsedeerd door de voor hem zo kostbare, witte troep. Tot alles in staat, en niet meer tot rede vatbaar tot hij zijn fix heeft. Hij is opgefokt en snauwerig, paranoïde en wantrouwend naar zelfs de belangrijkste mensen in zijn leven. Natuurlijk, deze kant hebben de drugs van hem gemaakt, maar op dergelijke momenten voelt het voor Tony alsof hier zijn ware aard naar boven komt, alsof dit altijd al had moeten gebeuren – alsof het in de sterren stond. Maar als hij was gebleven waar hij vandaan kwam, het lot had gevolgd dat zijn ouders trots zou hebben gemaakt, dan zou hij zich nooit genoeg geld hebben gehad voor dat sterrenstof waar hij nu zo afhankelijk van was.
Uiteindelijk is Tony in de eerste plaats in de omgang dus altijd een zeer prettig persoon, in ieder geval voor de ander. Hij kan soms wat raar zijn, met wat kleine trekjes die in zijn dagelijks leven zijn overgestroomd vanuit zijn nachtelijk leven, maar verder zal hij geen vlieg kwaad doen. Hij is vooral erg onzeker en fragiel, en probeert dit te maskeren met medicinaal en tijdelijk zelfvertrouwen en de constante bevestiging van derden. Maar dit zal in een eerste ontmoeting niet snel naar de vlakte komen, tenzij iemand wonderbaarlijk goed door zijn pittig hoge, pittig goed bepantserde muur kan breken.
Zijn jeugd, in het bijzonder de constante afkeuring van zijn vader, heeft Anthony zodanig beïnvloed dat hij, zodra hij het modellenwereldje inrolde, al snel een eetstoornis ontwikkelde. De druk van dit wereldje en de eisen die hier aan schoonheid werden gesteld, waren genoeg om hem weer terug te brengen naar Praga Polnoc, de buurt waar hij vandaan kwam, naar het huis van zijn vader. Zijn sterke drang om niemand teleur te willen stellen, gemixt met de sociale druk van zijn werkgebied en de vroegere woorden van zijn ouders, maakten dat hij een te zelfkritische en zelf bestraffende instelling kreeg. Tegenwoordig eet hij wel, maar weinig, en onderdrukt hij zijn honger vaak met de drugs die hij betaalt met zijn royale loon. • Geschiedenis Anthony werd dus geboren in Warsaw, in een ongure buurt met de naam Praga Polnoc, als enige kind van Aleksander Gorecki en Anka Czajkowski. Oorspronkelijk kwam hij ter wereld als Antoni Gorecki. Op de plek waar hij woonde, kreeg hij van jongs af aan al het gescheiden leven mee dat hij later zou krijgen. De buurt waar hij opgroeide bruiste overdag van het toerisme, en hield de schijn op van een gezellig, knus gebeuren. Maar reisbureaus waarschuwden reizigers ervoor dat ze de armste buurt van Warsaw bij nacht beter konden vermeiden. ’s Nachts waren de cafés gevuld met drugsverslaafde muzikanten en kunstenaars, en zwierven er agressieve, dronken groepen over straat die uit waren op problemen.
Zijn ouders gaven nog net zoveel om hem dat ze hem ’s nachts niet de straat op lieten – of toch in ieder geval voor de eerste jaren van zijn leven. Maar dit was dan ook hoe ver hun interesse voor hun enige zoon reikte. Al op zeer jonge leeftijd had hij de twee getoond dat hij niet was wat ze hadden gehoopt van het hebben van een kind. Hij was niet mannelijk genoeg, hield niet van stoeien en maakte geen jongensvriendjes. Hij was niet ‘stoer’ genoeg en hiermee in de ogen van zijn vader al geen zoon meer. Meermaals kreeg hij opmerkingen naar zich geslingerd over hoe mager hij was, dat hij geen vet aan zijn lichaam had, en dat als hij niet eens wat harder zou worden, hij nooit een echte man zou zijn.
Inmiddels wist Tony dat zijn vader gelijk had, en dat hij nooit een echte man zou zijn. In ieder geval niet in de ogen van de twee die hem hadden moeten opvoeden. Op vrij jonge leeftijd, 15 jaar, besloot hij dat hij daar weg moest. Vrienden spoorden hem aan om iets te doen met zijn uiterlijk, en nu hij een vorm van waardering kreeg die hij zelden eerder had gevoeld, kon hij niets anders dan als een puppy doen wat zijn vrienden hem vertelden te doen. Na heel wat modellenbureaus te hebben gecontacteerd, werd hij eindelijk uitgenodigd en zijn opvallende gelaat verzekerde hem al snel van zijn eerste contract.
Van hieruit groeide zijn carrière en Anthony, die nooit zoveel geld had gehad, genoot met volle teugen van zijn nieuwe leven. Op zijn negentiende veranderde hij zijn naam naar Anthony Bastet, op aanraden van zijn modellenbureau, in de filosofie dat hij het met die naam beter zou doen in het wereldje van rijkdom en grote namen. Hotels, penthouses, clubs en feestjes. Mannen, vrouwen, drugs. Maar Anthony was voor zijn leven getekend door zijn geweldige ouderlijke figuren en alles hieromheen, en was dermate onzeker en beïnvloedbaar dat zelfs een modellencarrière hier niets aan kon veranderen. Om dit te compenseren en het leuke modelletje te blijven dat iedereen van hem verwachtte, waagde hij zich aan drugs om dit zelfvertrouwen op te krikken. Natuurlijk was dit geen blijvende oplossing, maar Tony had er het geld voor, én te weinig wilskracht om het tegen te gaan.
In de eerste instantie was hier helemaal niks mis mee. Alles ging goed en daarbovenop was Anthony nog blij ook. Gelukkig zelfs! Maar er komt altijd een dag dat de drugs op zijn, dat het geld op is, dat je vrienden moe en naar huis zijn. Pas op dat moment daalt de realiteit van de situatie op je neer, van wat er van je leven is geworden. De scheiding van de twee Anthony’s werd compleet: terwijl het succesvolle model alleen maar succesvoller werd, zakte de kersverse junk steeds dieper weg.
Het was ook in deze jaren dat zijn mutaties in snelle vaart ontwikkelden, alsof zijn leiden van een dubbelleven iets triggerde in de genetische mutatie – wat waarschijnlijk niet mogelijk is, maar ik zeg toch alsof. Vroeger waren zijn mutaties in een zodanig lichte mate aanwezig geweest dat niemand in zijn omgeving ook maar iets vermoedden, anders dan dat Tony gewoon een beetje raar was. Zelfs Tony had weinig gezocht achter de vreemde momenten waarop hij ineens een gevoel kon laten stoppen, of de tijden dat hij ineens een irreëel geluk voelde, niet doorhebbend dat dat ene meisje dat zojuist nog breed zat te lachen ineens een blank canvas was. Maar hoe verder zijn eigenlijke ik zakte, hoe vaker en sterker zaken als dit gebeurde, en hoe meer hij aan zichzelf durfde toe te geven wat er aan de hand was, hoe meer hem duidelijk werd. Hij deed de nodige research – online, natuurlijk, niemand die hem ooit met zijn neus in de boeken zou vinden – en vertelde nooit iemand over wat hij vermoedde dat hij was.
Hij was veel onderweg, kwam op prachtige plekken waar hij nooit zou hebben verwacht ooit te komen, en maakte als bijgevolg een groot aantal nieuwe vrienden. Deze nieuwe vrienden introduceerden hem tot wat het nachtleven een jongen als hem te bieden had en Anthony was te beleefd om ooit nee te zeggen. In een gayclub in Australië besloot iemand hem met een hoop make-up en moeite om te toveren tot drag queen. Female impersonator. Vrouw. Anthony vond het geweldig en een nieuwe hobby was geboren. Wegens verschillende redenen – voornamelijk dat drugs in de clubs waar hij optrad zeer toegankelijk waren – was deze nieuwe hobby echter al snel onlosmakelijk verbonden met zijn overmatig drugsgebruik, de kant van hem die hij associeerde met de echte ik, maar waar hij zich tevens stiekem voor schaamde. Optredens doet hij tegenwoordig nooit nuchter. Echter, de weinig geacteerde mess op het podium is inmiddels zijn trademark geworden, het verkoopt, het is hoe de wereld zijn drag persona het liefst ziet. Dus proberen beter te worden zou een verschrikkelijk slechte carrière move zijn, nietwaar?
Tijdens zijn vele reizen was hij meermaals in Zwitserland en toen hij na een aantal jaar van alleen maar onderweg zijn, alleen maar bezig zijn en alleen maar leuk doen besloot dat hij te moe was om dit allemaal voort te zetten, koos hij ervoor om een lange, welverdiende vakantie te nemen in een van de fijnste plekken die hij kende. Aldus eindigde hij in Sundberg, zonder vast plan, zonder enig idee hoe lag hij hier nog gaat blijven en wat hij nou eigenlijk gaat doen tijdens zijn verblijf.
