Avarice wist wel dat uiterlijk vertoon niet alles betekende, maar het was toch zeker iets dat meespeelde in het bepalen van iemands status. Dat had ze van jongsaf aan al doorgehad. De lelijke dikke jongetjes werden gepest, de athleten waren populair. En ook in de volwassenen wereld speelde het door, op eigenlijk exact dezelfde manier. Politici met een mooi glad gezicht werden lijsttrekker, de sufkop zijn raadgever – achter de schermen ook belangrijk, degene die advies gaf. Maar niet degene die de keuzes onderbouwde, die in de spotlights stond. Niet écht belangrijk. En dat wilde Ava zijn. Echt belangrijk met een hoofdletter B. Haar naam zou genoemd worden in kranten, ze zou boven haar vader uitstijgen. Ze zag zichzelf al in Brussel, het Europese parlement.

En wie mooi wilde zijn, moest goede genen hebben. Maar wie mooi wilde blijven, moest daar moeite in stoppen. Dus was Ava wekelijks in de sportzaal te vinden om eens flink te zweten. Met haar haren in een strakke staart zat ze als een gek te trappen, maar de fiets kwam geen centimeter vooruit. Gelukkig gaf het schermpje voor haar neus de impressie dat ze door de bossen sjeeste, wat toch wel motiverend werkte. Na een flinke workout stapte ze van het apparaat af, iets waarop haar benen met dankbaarheid reageerden. “Ahh,” verzuchtte ze. Ava liep nog even een rondje door de zaal om haar spieren rustig af te laten koelen. Pfoe. Ze stopte even bij haar sporttas en haalde een flesje water tevoorschijn. Nog een paar stappen verderop liet ze zich op een bankje zakken en opende de fles. Of.. dat probeerde ze in ieder geval. Verdorie. Zo hard mogelijk draaide ze aan de plastic dop, maar die wilde niet meewerken. Het enige wat het opleverde was pijn aan haar vingers. Ava vouwde haar mouw om haar hand en deed een nieuwe poging, weer zonder succes. Een gefrustreerd geluid verliet haar droge lippen. Oh, kom op. Ze had dorst.

OOC: Eerste post gereserveerd voor een personage van Lorry c:

Frustrerend was dit. Zo dichtbij, maar toch zo ver weg. Hoe kon dit nou, was ze zo zwak? Haar vingers drukten hard op de plastic dop, maar behalve pijn leverde het niets op. Diepe zucht. Ava’s droge keel snakte naar een druppeltje water – hoe wreed was het lot om haar dit aan te doen, ze doneerde toch altijd braaf geld aan de Afrikaanse kindjes? Gelukkig kwam daar haar reddende engel. Enigzins sceptisch keek ze naar het meisje dat haar hulp aanbood. Die zag er ongeveer even oud en sterk uit als zijzelf, maar dacht duidelijk dat zij t wel even zou regelen. Avarice moest haar initiele neiging tot competitie onderdrukken en gaf toe. Haar lukte het niet, dus kon ze wel wat hulp gebruiken. Bovendien was kracht niet iets waarop ze moest willen concurreren met anderen. Met een glimlachje gaf ze het helse flesje af en keek nieuwsgierig toe hoe de ander de strijd aan ging.

Even leek dat ook tot niets uit te lopen en Ava was al klaar om richting één van de kleedkamers te sloffen om daar uit de kraan te drinken. Maar daar klonk een krakend geluid van de kleine plastic dwarsverbindinkjes die los schoten. Er was succes geboekt. “Oh!” reageerde Ava, prettig verrast. “Een geniepige extra kracht-training,” beaamde Avarice de opmerking van het meisje. Ze hield haar hand weer uit om het flesje terug te ontvangen, de dorst was immers alleen maar gegroeid nu het water zo dichtbij was. “Het is goed voor je,” uitte ze haar mening, onbedoeld enigzins hooghartig. Betweterig doen was niet de bedoeling, ze voegde er gauw een grapje aan toe. “Tot je uitdroogt dan.” Kort lachte Ava, in een poging de sfeer te redden.

Water, een van de belangrijkste dingen die leven op aarde mogelijk hadden gemaakt. En zij, de mensheid, hadden meren leeg gepompt en het water opgesloten in plastic flesjes. Ava zette het flesje dankbaar aan haar lippen en liet het water naar binnen gutsen. Haar gretigheid zorgde dat ze iets te snel en iets te veel dronk, maar het was moeilijk je in te houden. Op het moment zelf voelde het zo goed, maar daarna had je spijt. Een beetje het omgekeerde van een keiharde workout, waarbij je tijdens het sporten pijn leed en daarna de vruchten plukte van je harde werk. Het meisje naast haar zag er aardig uit en leek open te staan voor een gezellig gesprek. En Ava was van nature niet de meest vriendelijke en sociale persoon, maar ze had in haar leven genoeg oefening gehad om meestal moeiteloos vrienden te kunnen maken. Of connecties, zoals ze ze zelf in haar hoofd beschreef. Mensen kennen was belangrijk als je later verder wilde komen. En het kon ook geen kwaad om af en toe gewoon met leeftijdsgenoten te kwebbelen zonder dat er een dieper doel achter zat, eigenlijk. "Eten is mijn beloning voor het sporten," vertrouwde Ava het meisje met een lacherige fluistertoon toe. "Al is het ook wel fijn om niet buiten adem te zijn na een trap op te gaan.." Ava wist dat sommige mensen sporten oprecht leuk vonden, voornamelijk mensen die teamsport deden. Zelf ging ze liever voor efficientie in haar workouts, zodat ze er zo min mogelijk tijd aan kwijt was.

Het was tijd voor de officiele kennismaking - namen uitwisselen was altijd handig. "Ik ben Avarice, aangenaam kennis te maken Vanessa," antwoordde Ava met een vrolijke toon. Het was een klein trucje om meteen de naam van de ander te herhalen, in de hoop die zo beter te kunnen onthouden. Niets was zo stom als bij een tweede of derde ontmoeting weer om iemands naam moeten vragen, of er telkens omheen moeten lullen zodat het niet nodig was de naam te noemen. Ze merkte dat Vanessa zich schaamde, iets wat ze stiekem wel amusant vond. Ava twijfelde of ze het ter sprake moest brengen.. Of zou dat de situatie enkel ongemakkelijker maken? "Wat is het fitness regime dat jij volgt?" vroeg Ava dan maar, om gracieus het onderwerp weer naar de fitness te veranderen. "Misschien kan ik die ook proberen, om m'n flesjes open krachten op pijl te krijgen." Nu ze al wat hadden gekletst voelde Ava zich er niet meer beschaamd om, nee, ze had zelfs het gevoel dat het een soort band had geschept, iets waar ze samen over konden grappen.

Het regelmatige geluid van de fitness aparaten zoemde zachtjes in haar oren, een geruststellend achtergrond geluid. Het babbelen over work outs voelde in het begin ietwat onnatuurlijk aan, maar zodra Ava zichzelf toestond om iets losser om te gaan met het andere meisje. Bovendien was het onderwerp luchtig genoeg om zomaar uit haar mouw te schudden zonder er veel bij na te denken. Stiekem was het ook best wel gezellig. “Mmm, balans is belangrijk,” stemde Ava in. En toen gebeurde iets wat Ava nooit had kunnen voorspellen. Avarice Sorensen, de presidente van het debat team en de trotse eigenaar van meerdere hoogste cijfer-awards, verwees naar een...meme. Het was eruit voor ze er erg in had. “Ze zeggen niet voor niets, Never skip leg day~” sprak ze met een licht zangerige toon en een lachje van vreugde. De endorfines die vrijkwamen na een goeie inspannende training versterkten de gezelligheid die ze ervoer op het bankje midden in de sportzaal.

Vanessa had een slim idee om het doppen-probleem voor altijd te vermijden. “Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht,” antwoordde Avarice verbaasd. “Geniaal! En nog goed voor het milieu ook,” overpeinsde Ava dan. Ja, misschien moest ze een herbruikbaar flesjes kopen. Of beter nog, voor kerst vragen. Hmm, ze begon een beetje af te koelen. Ava ritste haar sporttas weer open en viste een trainingsvestje tevoorschijn. Die trok ze gauw aan, waarna ze haar benen uitrekte. Het meisje rolde met haar schouders om ze los te maken en keek Vanessa dan schattend aan. Ja, ze ging er gewoon voor. Aan jezelf twijfelen was nooit een goed idee. Dit idee, daarentegen, was excellent. Dus hoopte ze maar dat Vanessa ook zat te wachten op een sport maatje. “Zullen we anders nummers uitwisselen? Dan kunnen we misschien een keertje samen gaan sporten.”

Eerlijk was eerlijk, ze hadden allebei weinig te klagen. Dat zag Avarice ook wel in, niet dat ze echt een expert was in vrouwelijke schoonheid beoordelen. Maar ze hadden hun jeugdigheid natuurlijk mee, en de lange volle haren hielpen ook. Plus het feit dat ze beiden minstens op middelmatig niveau actief waren. Ja, met hun fysieke gezondheid zat het wel goed. Voor nu. Maar Ava kende de horror verhalen, zodra je ouder werd was elk pondje een bedevaart om eraf te krijgen.. En zij was niet van plan om uit te bloeien zonder een knallende carriere. Ze was een powervrouw, op ieder vlak, en dat zou ze blijven ook. En Vanessa was zo te zien ook geen slappe hap, al had ze nog geen idee van de ambities van de ander. Niet dat dat veel uitmaakte, als sportmaatje hoefde je niet per se exact dezelfde keuzes te maken. Misschien dat ze daar later meer over te weten zou komen, nieuwsgierig en bemoeierig als ze was.

Het nummer was in ieder geval gescoord, tijd om te noteren. Avarice las het nummer nog een keertje voor om te beseffen dat ze geen fouten had gemaakt, ze wilde geen vreemdeling aan de lijn krijgen – haar leven was geen irritante soap waarin personages elkaar telkens op hilarische wijze mis liepen, daarvoor paste ze wel op. Pietje precies. “Uiteraard, gezond, maar vooral lekker,” bevestigde Ava, met een duidelijke nadruk op het woord lekker. Er was geen reden dat je jezelf niet mocht verwennen na hard werken, zo lang je een beetje oplette. Vanessa wilde gelijk een drankje doen en Ava was onmiddellijk enthousiast. “Ohh, lekker. Even iets anders dan saai water!” Ze stond op, maar bedacht zich iets toen ze Vanessa's handdoek zag. “Is t goed als ik me even snel douche?” Niet alleen tegen de stank, maar ook tegen stijve spieren was dat een handige preventie. En voorkomen was beter dan genezen, zeiden ze toch altijd?