Spreken is zilver, zwijgen is goud [&Horace]

Onderwerp: Spreken is zilver, zwijgen is goud [&Horace] zo jan 07, 2018 9:15 pm

Hoewel Will weinig tot geen lessen volgde - de schooldokter wilde er niets van horen en weigerde toestemming te geven - besteedde hij toch wel eens wat tijd in het schoolgebouw. Dit was vooral omdat Will toch niet áltijd op zijn kamer kon zitten, en omdat hij stiekem hoop had dat de arts snel genoeg in zou zien dat het niet beter zou gaan met Will, dus dat ze hem net zo goed nog even naar school konden laten gaan. Aan de andere kant, hij zou zijn school toch niet af kunnen maken, dus misschien was het slimmer om helemaal geen lessen meer te volgen en leuke dingen te gaan doen? Misschien moest hij het hier eens met Nièva over hebben. Zijn zusje had meestal verrassend nuttige inzichten over dingen waar hijzelf veel te lang mentaal over zat te ploeteren. Wie weet, ze hadden vanavond afgesproken om te bellen.

Terwijl hij zo zat te denken, was hij afwezig in zijn yoghurt aan het porren met zijn lepel. Het was iets goedkoops dat hij in de kantine had opgepikt, iets waar zijn maag niet teveel tegen in opstand zou komen. Will at nu niet bepaald veel, het maakte hem snel misselijk. Yoghurt was licht, onschuldig, en had nog enige voedingswaarde.. hoopte hij. Maar jammer genoeg kon hij zichzelf er niet van overtuigen dat hij dit wilde eten. Iedere keer als hij opnieuw probeerde een hap te nemen, voelde hij zijn lichaam gewoon tegenwerken. Bah. Hij moest toch iets binnenkrijgen?
Maar hij had hier al best lang gezeten, en nu begonnen mensen naar hem te kijken en zich af te vragen of hij hier de hele dag bleef zitten. Hij had zijn yoghurt dan nog niet op, maar hij kon het idee ook niet aan dat mensen zich steeds meer af gingen vragen waarom een engerd met een capuchon ver over zijn hoofd getrokken zijn yoghurt na een uur nog niet op had. Hij kon moeilijk aan iedereen een doktersbriefje laten zien.

Weet je wat? Hij moest maar gewoon gaan. Met een zachte zucht stond Will op, voorzichtig, zodat hij zich niet zou verstappen en zou vallen. De yoghurt nam hij mee, om onderweg in een prullenbak te kunnen gooien. Het zou vast ook wel lukken als hij een beetje meer water dronk vandaag; vanochtend had hij immers al een half bakje muesli opgegeten, met melk, dus dat was voldoende. Zo, telefoon terug in zijn zak, bij zijn sleutel, yoghurtbakje in dichtstbijzijnde prullenbak, en..

Hij zou zo weggelopen zijn als iets anders niet zijn aandacht getrokken had. Iets verschrikkelijks. Het was dat Wills gezicht niet te zien was, had hij een lichtelijk geschokte blik op zijn gezicht. Nee, hij had geen keuze hierin, hij moest ingrijpen. Will was meestal passief en trok zich van weinig dingen wat aan, maar dit was werkelijk het verschrikkelijkste wat hem in Sundberg overkomen was. En er moest nu wat aan gedaan worden.
Een jongen die in de buurt van hem stond was werkelijk walgelijk Duits aan het uitspuwen. Overduidelijk was Duits niet zijn moedertaal, want het was al lastig te ontcijferen dat de jongen überhaupt in die taal aan het spreken was. Nee, wat uit zijn mond kwam was meer een rare mengelmoes tussen Engels en Duits, samen met wat woorden waarvan Will durfde te beweren dat ze niet bestonden. Resoluut draaide hij zich om, zonder verder over zijn acties na te denken, en hij liep naar de jongen toe. 'Hör auf damit!' eiste hij van de ander, in correct Duits. Het was immers zijn moedertaal! 'Lerne zuerst Deutsh, bevor du jemanden anspricht!'

Oh wacht. Hij was automatisch in het Duits gaan praten, terwijl de ander die taal duidelijk niet beheerste. Ehh.. Snel herstelde Will zichzelf en hij vervolgde in het Engels (Nederlands wolololo). 'Ik bedoel, stop! Leer eerst Duits voordat je iemand ermee aanspreekt!' De oprechte verontwaardiging was te horen in zijn stem. Iemand die Will kende was verbaasd geweest; meestal liet de jongen alles over zich heenkomen en trok hij zich nergens wat van aan. Maar dit was anders. Dit ging om een kwestie die hem erg aan het hart lag. De jongen was immers fan van Shakespeare, een meester van de Engelse taal. Hij had eerst Engels geleerd, puur en alleen om de originele werken van de man te kunnen lezen. Later was dat natuurlijk handig geweest op Genosha, maar dat was bijzaak. Hoe dan ook, taal stond hem zeer na, en om iemand zijn moedertaal op zo'n afgrijselijke manier te horen misbruiken... Dat kon hij niet laten gebeuren. 'Al moet ik je Duits leren,' vertelde hij de ander, er niet aan denkend dat die misschien wel geschrokken was van de mysterieuze figuur met het niet goed zichtbare gezicht. 'Houd hier alsjeblieft mee op!' Dit moest toch strafbaar zijn?

life is like me:
way too short for bad vibes

Het moest zo tegen vier uur zijn; de late namiddag in de kantine.
Hij stond een bolletje Saksische leverworst uit te likken. Dat was me toch wel even fucking charmant. Recht uit de lokale supermarkt verkregen hondensnacks waren nog meer als chips en koekjes voor Horace dan chips en koekjes zelf, maar waarom zou hij dát kopen om zijn dierlijke honger te stillen als hij zich kon vergrijpen aan hetgeen wat wel heel lekker was, maar niet direct voor honden was bedoeld?
Het goddelijke tafereel speelde zich af bij de drank- en snackautomaten waar hij half tegenaan stond geleund, één duim losjes in de zak van zijn spijkerbroek gestoken, zijn ene schoenneus veel chiller, veel stoerder dan hij zich eigenlijk voelde langs zijn andere been tegen de grond gezet. Het legit en levende voorbeeld van het Napoleoncomplex.
Zo kon hij veilig vanaf de kant een beetje uit kijken over de aula. Of in ieder geval, over de studenten die zich gedurende de lunch en na hun lessen regelmatig naar de automaten begaven, want met een luttele 1.57 klonk 'uit kijken over' alsof je vanaf de hoogte van een zendmast op kruinen neer kon kijken en vanuit Horace-perspectief dus als een extreme droom die nooit uit zou komen. Met name stond hij daar de voorbijgaande mensen uit te checken, hopend op een vriendelijk gezicht. Hij deed vooral pogingen om zich voor te bereiden om met één van de dorstige studenten een gesprek aan te knopen. Met bonzend hart pakte hij zijn kans toen er zich een meisje voor de drankautomaat opstelde, Franken in de hand, haar blik kieskeurig scannend over de blikjes en flesjes. Nog even een keelschraap. Nu.

'Hallo, du bist ein fraulien.'
Bám, Horace, master zeg ik je. Jawohl. Perfect gearticuleerd, goede openingszin. German on fleek, hij was gewoon on a roll vandaag. Ruhe mensch, voor je door de school zelf nog word gevraagd om als leraar Duits te fungeren.
Eén klein dingetje: hij was alleen vergeten om het Duits voor 'mooi' ertussen te stoppen. Want het was aan haar volle lippen en bilpartij en andere ronde vormen helemaal niet duidelijk dat ze een vrouwmensch was nee. Voor de Zwitsere blondine was dat natuurlijk zo klaar als een klontje en vormde de opmerking bar slechte informatie waar ze maar weinig mee kon, anders dan zichtbaar mentaal even vastlopen met hoog opgetrokken wenkbrauwen. Je kon nog net niet de stoomwolkjes door haar oververhitte mechanisme uit haar oren zien komen. Dan nam ze maar razendsnel het besluit om haar blikje Coca-Cola Zero uit de opvangbak te vissen en zichzelf zo snel mogelijk uit de buurt van die rare gappie met zijn bolworst te verwijderen. Maar - Horace die zich er niet bewust van was dat het nergens naar klonk, was eigenlijk nog maar net begonnen.
'Möchten Sie Gugelhupf mit mich assen jetzt, bitte, ndoshta? Einfach, you get me higher than Kilimanjaro.' HahAH get it. Not really - nooit van zijn leven niet. Want het was een zwaar contrast en dat was komisch en slap-on-the-knee waardig woppa. Maar die pick-up line was wel goud waard, als je het hem vroeg. Niet cheesy. Gewoon al op vergevorderd zelfbenoemd bacon-niveau - en bacon equals altijd iets goeds. Altijd.

Al bladerend verdween zijn neus een kort momentje in het woordenboek English - Swiss-German in zijn wat nerveus bevende handen die hij uit zijn tas had gevist, voor hij met een aankondigend ademteugje een wijsvinger opstak in een 'maar wacht! ik heb meer'-wijze. 'Verheiratet Sind du?' Kijk, zijn inner-Yoda kwam ook even tevoorschijn piepen. Yo Hoe Doe je Meisjes Versieren Dan 101 By Horace Finnegan. De knipoog moest toch wel duidelijk maken dat het grappig bedoeld was, maar toch leek het niet helemaal goed bij haar te vallen. Die lange slanke stelten van haar, gestoken in modieuze knielaarzen, beenden nog sneller weg dan dat hij midden in de nacht in parkjes om zijn as sjeesde als hond om zijn energie kwijt te gooien. 'Ich liebe dine Klobrille!' kirde hij haar nog opgetogen (en viel daar ook een wat hoopvolle ondertoon te horen?) achterna, zijn handen krullend in een klein hartje voor zijn gezichtsveld waardoor hij haar breed glimlachend aankeek. Veel te blij, waarschijnlijk. Ze wierp hem namelijk diep fronsend een nogal driftige blik over haar schouder na. En toen - toen was ze weg.
Maar.. haar bril wás awesome? Er stond een Pacman op de brillenpootjes. Je kon hem niet wijsmaken dat retro-games niet verdomde awesome waren.

Vanuit het niets werd hij ruw uit zijn bubbel gejorist door een boos ge-Duits, vlak naast hem, dat automatisch al heel erg furieus begon te klinken en angstplassen opriep zodra er geen milde ondertoon meer in te herkennen viel. Nog met het hartje voor zijn gezicht draaide Horace zich naar de geluidsbron toe en keek de gedaante die daar stond nieuwsgierig door zijn symbool van liefde aan. Het was een gast, zover was duidelijk, maar zijn gezicht viel haast niet te zien onder de capuchon die hij droeg. Terwijl de jongen kwaadaardig zijn Duits over heem heenspuide, veranderde Horace zijn hand heart in een soort rechthoekige kader van een camerascherm. Alsof hij de tirade op wilde nemen voor educatieve doeleinden. Voornamelijk voor zichzelf.
'Richtig! Wie gehts?' klonk de reactie glimlachend zodra de jongen was uitgeblaft, al had hij geen flauw idee wat hij hem zojuist wijs had willen maken. Hij wilde ook vragen of hij iets wilde hebben uit één van de automaten, graaide in zijn broekzak al naar een kopernikkeltje, maar hij wist niet zo goed hoe hij iets in het Duits aan kon bieden. Er viel toch een klein dekentje van opluchting over hem heen toen de jongen zichzelf (zo nam hij aan) in het Engels herhaalde. Kijk, een stukje herkenbare sausages, beans and eggs tussen al die pretzels. Langzaam liet Horace zijn handen zakken, nog half aan het verwerkend wat deze jongen hem nu precies had gezegd. Voor een kort ogenblik krabbelde hij nadenkend door zijn baardje, al duurde het niet lang voor de joviale uitdrukking weer over zijn gelaat gleed en de twinkeling in zijn ogen terugkeerde. 'Oké!'
De laatst toegevoegde woorden van de jongen hadden uiteindelijk meer geklonken als iets dat hij zomaar riep om hem in godsnaam te laten stoppen met het rondkwekken van zwaar verbasterd Duits, maar Horace ging er serieus op in. Als dat betekende dat hij straks niet meer klonk als een half stervende miniatuurgiraffe met een gebroken nek wanneer hij zijn Duitse wondertalent moest laten horen: sure!

BY MITZI AND LUKEBABE

Het was dom geweest om Duits te spreken tegen iemand die zo overduidelijk geen Duits kon. Het was verschrikkelijk, pijnlijk. Will zou zweren dat er een klein stroompje bloed uit zijn liep. Het was geeneens Duits meer; het was het vertrapte kind dat uit drie verschillende talen gewrongen was. Een monstelijke verschijning. Hij moest er wat aan doen, anders zouden er meer slachtoffers vallen dan dat meisje van net.
Will herhaalde zijn boze woorden tegen de jongen nu in het Engels, in de hoop dan tegen hem door te dringen. Het kwam nauwelijks in hem op dat dit niet goed kon vallen bij de ander; Will was nogal gelimiteerd in zijn sociale ervaring en hoewel hij zich achteraf ook af zou vragen waarom hij dit nu precies had gedaan, gingen er nu geen alarmbellen in zijn hoofd af. Hij wilde gewoon geen vermalen Duits horen, alsjeblieft niet dat.

Richtig? Wie gehts? De jongen had duidelijk geen idee hoe hij de Duitse woorden moest gebruiken. Het enige wat scheelde was dat de uitspraak niet helemaal verkeerd was. Je kon horen dat hij geen native speaker was, maar Will wist vrij zeker dat dat er ook aan lag dat zijn Duits gewoon absoluut helemaal nergens naar klonk, zowel qua syntax als qua semantiek. In zijn ontzetting bood Will de vreemdeling zelfs spontaan een paar lesjes Duits aan, uit pure wanhoop. Het was niet alsof hij graag leraar was, of dat hij ich gaag met andere mensen bezig hield. Maar de wereld moest op de één of andere manier hiervan beschermd worden..

Gelukkig had Will nog wel door dat hij zijn capuchon een beetje vast moest houden. Gelukkig was de andere jongen niet bepaald lang. Als Will omhoog had moeten kijken, was de kans veel groter geweest dat zijn capuchon tijdens zijn tirade was afgezakt. Maar nee, hij hoefde zich daar geen zorgen over te maken. De ander moest het er maar mee doen, Will was niet echt bereid om daarop een compromis te sluiten. Vooral in het midden van het cafetaria voelde hij zich er nauwelijks toe geroepen om zijn gezicht te laten zien.

Okay?

Will wist even niet waar de andere jongen 'okay' op zei. Op stoppen met raar Duits praten? Op.. eh.. Oh nee. Op zijn aanbod om hem Duits te leren, natuurlijk. Ehh, tja. Elk normaal persoon zou nu met zijn ogen rollen en duidelijk maken dat dat een grap was geweest. Een retorische vraag waar de ander niet op in had moeten gaan. Maar alle zekerheid en woede die Will net had gevoeld smolt weg nu de ander zich direct tot hem richtte. Goed gedaan, held op sokken. Nee zeggen zat er nu al niet meer in.

'Oh, uhm, goed,' stamelde Will. Zijn stem was weer het normale zachte volume. Dit was zijn probleem, hij wist nu al dat hij hier niet onderuit ging komen. Will vond het altijd heel vervelend om weer onder beloftes uit te komen. Eigenlijk was de enige belofte waar hij zich niet aan hield die ene die hij met zijn zusje gemaakt had. Je weet wel, om af te bouwen met zijn verslaving - of anderen helemaal niet meer te helen - en te zorgen dat hij zelf beter werd. Hij had haar natuurlijk beloofd om het te proberen, puur omdat hij niet tegen zijn zusje kon zeggen dat hij dood zou gaan of hij stopte of niet. Maar Dat was een speciaal geval en in de meeste andere gevallen hield Will zich aan zijn beloftes. Zelfs als ze dom en onnodig waren zoals nu.

'Dus, okay,' Will probeerde zich te herpakken. 'Sorry van net, ik wilde niet zo schreeuwen. Ik ben William, trouwens.' Hij stak beleefd zijn hand uit naar de ander. Het was gelukkig normaal om je rechterhand aan mensen aan te bieden, want zijn linkerhand was er niet zo goed aan toe. De ander zou gelijk merken dat er wat aan de hand was. 'M-maar, uhm, wil je echt les? Ik bedoel, Duits is mijn moedertaal, maar ik ben geen leraar..' Het was nogal een switch in gedrag, maar Will was nu eenmaal niet zo assertief. Hij kon het niet volhouden. Hopelijk zou de ander hem niet te raar aankijken, anders werd het maar eens hoog tijd om weg te gaan en te hopen dat hij de andere jongen nooit meer zou zien..

Onderwerp: Re: Spreken is zilver, zwijgen is goud [&Horace]

» Horace Finnegan