Voor het overgrote deel was de nachtdienst rustig verlopen voor de enige twee mensen die nog op het kantoor aanwezig waren. Er werd voornamelijk papierwerk gedaan, koffie gedronken en hier en daar wat gepraat.
Er brandde weinig licht. De beide agenten hadden de lamp boven hun bureau aan en bij de trap brandde licht, maar dat was het. De bureaulampjes verspreidden een prettige, warme gloed.
Brigadier Fiona Langer was al een aardig eind gevorderd met een rapport betreffende een zaak waarbij een zelfverdediging helemaal geen zelfverdediging was gebleken en de verdachte in koelen bloede een andere man het ziekenhuis in had gelagen.
Dergelijke extremen kwamen niet zo heel vaak voor, gelukkig, maar daardoor hakten ze er bij een korps wel in. Een jonge agent had de ernstig mishandelde man gevonden, die vermoedelijk nooit meer volledig zou genezen en hoogstwaarschijnlijk in een rolstoel zou belanden en was er erg van ontdaan geweest.
Maar zo achter haar computer, met een wordbestandje voor haar, leek het allemaal ver weg, hoe tragisch ook. Dat kwam deels natuurlijk ook door de onpersoonlijke, professionele bewoording die je hanteerde voor zo’n document en het feit dat dit rapport er al even lag en daardoor niet zo vers meer was als het had kunnen zijn.
Fiona en papierwerk waren geen vrienden. En dus was het bericht dat binnenkwam een geluk bij een ongeluk.

Een kort over en weer met een van de agenten die op patrouille waren later was het duidelijk dat Fiona en Sepp de enige versterking was die het tweetal agenten op dit moment zo snel kon krijgen en die ze hard nodig hadden.
“Sepp, we moeten in de benen,” zei Fiona, toen het gesprek eenmaal was afgelopen, en ze pakte haar riem, met daaraan haar holster en verscheidene andere gadgets. Ze sprak haar collega’s soms aan met hun voornaam, soms met de achternaam. Hing van de situatie af. In stressvollere situaties gaf ze aan het laatste de voorkeur, om de zakelijkheid te kunnen bewaren.
“Had zojuist Bosshart aan de lijn. Zij en Elsinger hebben te maken met wat lijkt op een ontvoering. Kind van negen jaar. Bahnhofstrasse 41."
Ze maakte haastig haar riem vast. Haar gelaat stond grimmig.
“Elsinger is in de omgeving op zoek, maar volgens een van de bewoners zou het fysiek onmogelijk moeten zijn geweest voor iemand om binnen te komen, laat staan het pand weer te verlaten."
Het kon goed zijn dat deze bewoner meer vertrouwen had in zijn of haar beveiliging dan goed was, het kon ook zijn dat er sprake was van een dader met een mutatie. Fiona hoopte van niet. Hoezeer ze ook van mening was dat de mutanten hulp nodig hadden, als het op misdaad aankwam maakten ze de zaken oneindig veel ingewikkelder.

Fiona knikte toen Sepp voorstelde te rijden en liep met hem mee naar de parkeerplaats.
”Hoe lang geleden is dit gemeld?” vroeg Sepp en er verscheen een grimmig trekje op Fiona’s gezicht.
“Ongeveer twintig minuten,” zei ze. “Ze hebben eerst zelf het huis en directe omgeving uitgekamd in plaats van meteen om backup te vragen."
Ze zuchtte en stapte in de auto. Ze begreep het ergens wel, maar had graag meteen ter plaatse willen zijn.
“Mijn gok is dat ze dachten dat het kind zich gewoon in huis had verstopt omdat er geen sporen van braak waren volgens de ouders. Zou niet de eerste keer zijn."
Haar toon was echter gespannen. Tijd om de eventuele fouten van hun collega’s te bekritiseren was er nu niet echt, maar desondanks zat het haar toch dwars. Elke minuut telde als er inderdaad een kind was ontvoerd.
Het hielp ook niet mee dat elke zaak rond kinderontvoering haar onherroepelijk aan de zaak in Schaffhausen deed denken die de reden was dat ze overgeplaatst had willen worden. De gedachten hield ze echter zo consequent mogelijk op afstand. Deze familie had haar en Sepp in het hier en nu nodig.
Ze zou het liefst de zwaailichten aan hebben gezet, maar met twee agenten al op de plaats delict was dit niet toegestaan en druk was het niet op de weg.
“We laten Bosshart en Elsinger vooralsnog het zoekwerk buiten doen en praten direct met de ouders. Ik wil ook nog eens het huis door, voor de zekerheid,” zei ze tegen Sepp. Het tweetal was er immers toch al buiten aan de slag en ze wilde ieder detail horen. Zoals het er nu voor stond kon het werkelijk alles zijn.
De ouders moesten toch wel iets hebben gemerkt? Misschien had iemand de laatste tijd teveel aandacht aan het kind besteed, veel rondgehangen in de straat of zelfs eerder geprobeerd binnen te komen.