Oops, my bad | &Kallista

Met een zucht die erin sloeg om enkele strengen van haar haar van voor haar gezicht te verwijderen huppelde ze van de trappen van het schoolgebouw. Hoe zeer ze een hekel had aan lessen die uitliepen viel bijna niet te beschrijven. Daarnaast had ze zich die ochtend overslapen en daardoor was ze niet in staat geweest om zichzelf te voorzien van haar benodigde dosis cafeïne die ze nodig had om een gewone dag door te komen, laat staan een schooldag. Gelukkig was ze reeds klaar en het was nog maar vroeg in de namiddag wat betekende dat alles in het centrum nog open was, wat codetaal was voor koffie is binnen handbereik. Met een brede glimlach, die zonder cafeïne toch enige moeite koste, zwaaide ze naar enkele klasgenoten voor ze de hoek omdraaide en haar pas versnelde.

Lopen deed ze nog net niet, dat zou er namelijk wel heel wanhopig uitzien – niet dat het belachelijk snelwandelen waaraan ze op die moment deed enigszins normaal leek. Kort ging ze in de remmen om een ouder vrouwtje te helpen met het dragen van haar boodschappen naar de auto voor ze weer in datzelfde tempo verder wandelde. Ze voelde zich een verschrikkelijk slechte student en was bijna in slaap gevallen terwijl haar professor Engels maar bleef doordrammen over het belang van Shakespeare en zijn toneelstukken. Terwijl de man – met een verschrikkelijk Duits accent erbij, in het Engels enkele stukken van Hamlet overliep – voor de vijfhonderdste keer in enkele lessen had Kalli enkel naar de klok kunnen kijken. Dit in de hoop dat de professor de les op tijd zou afronden zodat zij zo snel mogelijk een beker koffie in haar handen kon hebben.

Wanneer haar blik viel op het uithangbord van haar favoriete koffietent besloot ze haar passen te vertragen, dit om zeker niet te zeer op te vallen met haar unieke verslaving. Haar blik was zo gefocust op de lijst met verschillende koffies dat ze recht tegen iemand anders aanliep. Een beetje geschrokken strompelde ze enkele stappen achteruit, in een versneld tempo om zichzelf recht te houden aangezien de klap ervoor had gezorgd dat haar lichaam geneigd was om haar met haar achterste pardoes op de grond te laten eindigen. Met een geschrokken blik richtte ze haar blauwe kijkers op de jongen tegen wie ze was tegengelopen, hij klonk namelijk redelijk geschrokken wanneer ze tegen hem gebotst was. Ze wou net aan haar verontschuldiging beginnen wanneer een waterval aan woorden zijn mond verliet. Een zachte grinnik verliet haar mond eenmaal de jongen klaar was, ”Het gaat prima, ik sta nog steeds recht,” zei ze terwijl ze wat onhandig over haar schouder wreef. De klap was redelijk groot geweest en ze zou het morgen wel voelen, maar niets problematisch. Ze keek hem vriendelijk aan voor ze vervolgde: ”Je moet je heus niet zo veel verontschuldigen, ik was ook niet aan het uitkijken. De belofte van cafeïne was te groot,” verklaarde ze zichzelf met een grijnsje. Het was waar dat het idee van koffie haar blind had gemaakt voor haar omgeving. ”Ben jij wel oké? En sorry natuurlijk, ik was er echt helemaal niet bij met mijn hoofd. School was er echt te veel aan vandaag,” zei ze terwijl ze schaapachtig in haar hals wreef.

There is sunshine,
in my soul today.

Ze voelde zich bijna betrapt wanneer zijn blik naar haar hand op haar schouder gleed en grinnikte een kort om dat gevoel van zich af te schudden. Het feit dat ze zojuist aan volle snelheid tegen hem in geknald was, was nog niet erg genoeg, nu moest ze hem ook nog schuldgevoelens bezorgen natuurlijk. Het verraste haar aangenaam dat de jongen haar nood aan koffie leek te begrijpen en telkens de deur achter hem een beetje opende als gevolg van een binnen- of buitengaande persoon werd haar reukzin geprikkeld door de zware geur van koffiebonen maar met een zachte aangename blik en glimlach bleef ze bij het gesprek omhanden.

De volgende gedachte die door haar hoofd ging was of de jongen wel in orde was, want hoezeer zij tegen hem geknald was… het omgekeerde was evenzeer waar. Ze vroeg hem snel of hij wel in orde was maar al even snel volgde de bevestiging dat hij zich prima voelde gevolgd door het aanbod om voor haar een koffie te kopen, een aanbod dat hij oprecht breed deed glimlachen en haar blik volgde zijn gebaar in de richting van het uithangbord voor ze eens vriendelijk knikte. Normaal zou ze tegensputteren maar na uren aan een stuk stilzitten en luisteren was de nood aan cafeïne zo hoog dat ze het hoogst waarschijnlijk van eender wie zou aannemen. ”Gewoon een simpele grote zwarte koffie met twee suikertjes,” beantwoordde ze zijn vraag zonder het bord werkelijk te bestuderen. Haar koffievoorkeur ging nog steeds naar bitter met een zoete ondertoon of een Latté maar die dag had ze geen zin in de verzachtende werking van melk.

Zijn stemgeluid trok opnieuw haar aandacht. De woorden verlieten als een stormvloed zijn mond en ze probeerde zijn handelingen en woorden bij te houden. Haar blik keerde terug van het uithangbord waar hij eerder naar gewezen had maar tegen dan was het onderwerp al helemaal veranderd en Kallista kon op geen enkele manier een korte lach onderdrukken. ”Geen nood om je te verontschuldigen. Dat is iets waar ik over kan meespreken maar het valt to taal niet op,” beantwoordde ze zijn afsluiter, het woord ’totaal’ in twee knippend om er iets meer nadruk op te leggen.

”Neen, ik had met niemand afgesproken,” beantwoordde ze aangenaam. Als ze wel met iemand had afgesproken was het niet in het knusse koffiehuisje, daar was ze zeker van maar ze was in het algemeen zeker dat ze nergens bij hoogdringendheid moest zijn dus zou ze haar tijd nemen voor een grote tas koffie. ”Wat een manieren ook, je laat iemand toch niet op je wachten?” mompelde ze vervolgens als een late reactie op zijn verhaal. Ze vond het niet kunnen dat zijn afspraak – of date of vriend of wat dan ook, hem had laten zitten wachten. Dat was iets dat voor de jonge brunette simpelweg niet door de beugel kon samen enkele standaard etiquette regeltjes die zich ergens bevonden aan de binnenkant van haar hersenpan.

Ze wandelde langs hem heen om door de deur naar binnen te wandelen, vervolgens hield ze de deur tegen om hem opnieuw binnen te laten in het gebouw. ”Zal ik je dan nu vergezellen? Al is het misschien best dat jij je bij thee of water ofzo houdt nu?” vroeg ze hem met een plagende ondertoon, doelend op de manier waarop hij eerder met haar een gesprek gevoerd had. De geur van koffiebonen pleegden een aanslag op haar reukgestel en haar gezicht werd meteen opgelicht met een brede grijns, hier had ze namelijk de laatste drie uren op zitten wachten en ze kond de vloeistof al bijna proeven op haar smaakpapillen. ”Mijn naam is Kallista trouwen,” stelde ze zichzelf voor terwijl ze haar hand naar de jongen uitstak eenmaal hij zich aan de binnenkant van de koffietent bevond.

There is sunshine,
in my soul today.