De ruitenwissers van de gehuurde auto waren zelfs op hun snelste stand eigenlijk geen partij voor de neergutsende regen en Joseph reed langzamer dan anders, omdat het oude, gladgereden landweggetje dat door de bergen golfde hem het soort leek waar je zo vanaf zeilde, de diepte in.
Het was niet ver meer naar Sundberg, maar het voelde alsof de tijd stilstond in het oude, donkerblauwe autotje en Joseph merkte dat de lichte spanning die meekwam met het riskante weer al snel plaatsmaakte voor verveling.
Het was alsof de wagen zijn gedachten kon lezen; ineens kwam de wagen sputterend tot stilstand. Joseph vloekte en probeerde hem weer te starten. Dit lukt, heel even, maar toen sloeg de motor weer af. Daarna deed het ding helemaal niets meer.
“Fuck,” gromde Joseph terwijl hij haastig om zich heen keek. Hij probeerde weer te starten, en even kwam er weer leven in de auto, die hij hiermee net de berm in wist te sturen, maar daarna was het weer afgelopen. Thuis kwam hij hier niet mee, zoveel was zeker, en zijn telefoon was tot overmaat van ramp ook extreem snel leeg gegaan vandaag, ook iets wat het ding anders niet deed.
Even bleef hij zitten, terwijl het water aan alle kanten van zijn ramen liep waardoor hij vrijwel niets kon zien buiten. Toen vermande hij zich met een diepe zucht en stapte hij uit. Zijn jas baatte niet echt; al snel liep het water bij zijn hals in en werden zijn kleren nat.
Veel wist Joseph niet van auto’s, maar hij wilde toch een kijkje nemen onder de motorkap. Toen hij deze opende, kwam er rook uit. Nee, een monteur was hij niet, maar hij durfde wel te veronderstellen dat dit ding voorlopig niet meer zou rijden.
Hij mompelde opnieuw een verwensing terwijl zijn gedachten op topsnelheid gingen. Wachten op een lift kon nog wel even duren, want erg veel verkeer was hier niet. Maar het hele eind lopen… Wat moest dat moest.
Met een geïrriteerde zucht pakte hij zijn tas van de achterbank, zich mentaal al voorbereidend op een lange, natte, koude en vooral vermoeiende tocht.

Met frisse tegenzin was Joseph gaan lopen. Het water liep in straaltjes uit zijn haar, in zijn gezicht en langs zijn nek bij zijn jas in en hij rilde. Zodra hij thuis was kwam hij niet meer onder de douche weg, zoveel was zeker. Hij mocht zichzelf dan best even pamperen.
Hij had ongeveer een kwartiertje gelopen toen er eindelijk een andere auto opdoemde, een politiewagen zelfs. Normaal was Joseph voorzichtig rond dergelijke voertuigen, maar hij was vandaag blij hem te zien.
De agent stopte de wagen en liet het raampje zakken.
”Alles oké daar?”
Joseph stapte naar de auto toe. Ook hijzelf moest flink harder praten om boven het geluid van het neergutsende water uit te komen.
“Autopech,” riep hij terug. “Telefoon leeg. Het leven is wel eens beter voor me geweest.” Bij dat laatste voegde hij een kleine grijns. De agent leek hem geen slechte kerel, zo op het eerste gezicht, en dat kwam hem wel goed uit.
“Je kan me zeker niet een kleine lift naar Sundberg geven?” probeerde hij maar direct; nee had je, ja kon je immers krijgen. De auto was een gewone patrouillewagen, maar de stoelen konden voor Joseph op dit moment concurreren met die van een Bentley. Alles om uit de regen te zijn en niet dat hele pokke eind te hoeven lopen naar Sundberg.
In de verte rommelde de donder en Joseph wierp een blik over zich schouder. Het ging echt lekker vandaag. Hij richtte zich weer tot de agent.

Opgelucht klom Joseph de wagen in. Ondanks de aangename warmte rilde hij. Hij gokte dat hij tegen maart wel weer droog zou zijn.
"Bedankt man," zei hij opgelucht. Hij deed zijn riem vast en probeerde zo goed en zo kwaad als het ging het gevoel van natte stof tegen zijn huid te negeren.
”Ik moet eerst nog even langs de boerderij van Guillaume Reifler. Een ontsnapt schaap, blijkbaar," vertelde de agent en Joseph grijnsde breed. Hij had geen idee wie dat was, maar dat maakte niet uit.
"Hey, mij hoort je niet klagen," zei hij monter. "Ik ben al lang blij dat ik dat hele eind niet terug hoef te lopen."
Hij wist niet exact om hoeveel kilometer het ging, maar wel dat hij er zeker een paar uur over zou doen te voet.

De man wilde weten wie hij was en Joseph glimlachte even.
"Joseph Arevalo," stelde hij zich voor. "Ik woon hier ook nog niet zo lang," voegde hij eraan toe. "Ben hier net een paar week voor die studenten gearriveerd."
Dat hij zelf ook een mutant was deelde hij niet vrijwillig mee. Macht der gewoonte. Hij hield wat zijn mutaties betreft toch graag een slag om de arm.
"Hopelijk is dat schaap niet te water geraakt, trouwens," merkte hij toen op. Schapen en water gingen niet al te best samen, maar vermoedelijk stond 't beest gewoon ergens in de bossen zijn ding te doen of zo, wat het ook was dat schapen in hun vrije tijd deden.