I. Andromeda

// Release the animal

Ondanks dat het een lange dag was geweest op het pension, had Penelope besloten naar huis te lopen. Niet dat ze ooit echt uitgeput raakte met zo veel dieren om zich heen, maar goed, het was toch al een hele uitdaging om haar blauwe autootje achter te laten en pas morgenochtend weer met haar herenigd te zijn. Ze dook even wat dieper in haar jas. Dit was goed voor haar, eventjes een ommetje door het park; ze spendeerde al zoveel uren binnenshuis dat ze soms het gevoel met haar dieren deelden opgesloten te zitten. Natuurlijk probeerde ze hen dat zoveel mogelijk te ontnemen, overal waar daar ook maar plaats voor was. Soms betekende dat echter dat onschuldige omstanders slachtoffer werden van het enthousiasme van de dieren, zoals bij die arme Horace een aantal dagen geleden. Sundberg had nu echter niets te vrezen, Penny's armen waren niet langer omwikkeld met tientallen hondenlijnen.

Ze had deze route honderdtallen keren afgelegd; haar voeten kenden de weg. Zoals wel vaker gebeurde wanneer mensen dezelfde weg honderdtallen keren afleggen, vergat ze helemaal te genieten van haar omgeving. Het was niet speciaal meer hoe heuvelachtig de grond was, of hoe dicht sommige bomen naar elkaar toegegroeid waren. Zelfs vergat ze om even stil te staan ergens ter hoogte van de speeltuin, waarvandaan de bergtoppen mooi te bewonderen vielen. Het enige dat haar eigenlijk haar blik van de grond deed richten, was een geluid. In combinatie met een geur. Penelope staakte abrupt haar passen en ademde de vreemde lucht in. Het verwarde haar nogal dat ze dacht alle geuren wel te herkennen en deze week alleen al twee nieuwe had lijken te ontdekken. Een langgerekte miauw vulde haar oren. Oké, haar eigen kits zouden thuis maar even op haar moeten wachten.

Het duurde niet lang voor ze de geur had weten op te sporen. Ze spotte de zwarte kat halverwege een boom. Na een kleine inspectie, sloeg ze haar armen over elkaar en trok haar wenkbrauwen op alsof ze hem wilde vertellen dat hij zich gedroeg als een aansteller. Zijn klaagzang mocht dan klinken alsof het dier in nood was, maar Penelope had slechts enkele seconden nodig gehad om te merken dat hij helemaal niet daadwerkelijk bang was. Ze klikte een aantal keren met haar tong als begroeting en zag toen pas het witte vlekje op zijn kop. Haar rode haar viel over één schouder toen ze haar hoofd een tikkeltje schuin hield. Een maantje? Oké, hij was dan misschien wel een aansteller, maar aan zijn vacht was ook duidelijk te zien dat hij waarschijnlijk niet opgenomen was in een liefdevol gezin. En god, al was hij crimineel, daar kon ze nu eenmaal niet van weglopen. Met een zucht, haar ogen nog altijd op de kat gericht, liet ze haar jas van haar armen glijden en stapte ze uit haar schoenen om zich soepel aan de onderste tak op te trekken. Ze wist niet of dat helemaal was wat de kat had bedoeld, maar goed. Mensen zouden waarschijnlijk wat vreemd opkijken als ze een volwassen vrouw in een boom zagen zitten, maar wat kon haar dat nou schelen? Daarbij hadden al genoeg Sundbergers haar voor gek verklaard waarschijnlijk en hield ze enkel haar reputatie in stand. 'Dus,' sprak ze, terwijl ze voorzichtig haar hand naar boven uitstak om de zwarte, ruwe vacht tussen haar vingers te voelen. 'ga je me nog vertellen wat er scheelt, hmm?' Vanuit verstandig oogpunt leek het haar het beste nog even te wachten met hem op te pakken. Ze strekte dus maar haar benen over de lengte van de dikke tak om zich comfortabel te maken. Wie wist hoe lang ze hier nog zou zitten.

// Release the animal

Verontwaardigd. Zo werd ze aangekeken bij het bestijgen van haar tak. Oké oké, Penelope wist zelf ook wel dat dit ook niet bepaald zijn intentie was. Of in ieder geval niet zijn verwachting. Maar was er dan geen greintje dankbaarheid voor het feit dat ze hem was komen ‘redden’. Ze was goed met dieren en hun emoties, maar zó goed… Ze snapte nog steeds niet helemaal waarom hij zou doen alsof hij bang was, als hij geen aandacht wilde. Haar affectie werd namelijk ook al niet helemaal op prijs gesteld. De kat had haar hand weggeduwd en begon aan de klim verder naar boven. Penelope snoof. Nu was het haar beurt om een verontwaardigd lachje uit te stoten. Als er ruimte voor was in de boom had ze hoogstwaarschijnlijk haar handen in haar zij gezet. Ze mocht dan vele malen beter met dieren om kunnen gaan dan het gemiddelde persoon, maar ze had het gevoel alsof ze een dubbele master in de psychologie moest halen om te begrijpen wat dit geval van haar wilde. Zoals deze kat zich gedroeg... Het had haast iets onbegrijpelijks menselijks. Het fijne aan dieren was dat ze niet van die vage en compleet vergezochte acties uit hoefde te voeren om duidelijk te kunnen maken wat ze wilden. Dacht ze tenminste.

De overwinning die de zwarte kat uit zijn escapade had gehaald, leek echter van korte duur. ’Ja precies!’ riep ze enthousiast, ’dat is al een stuk overtuigender.’ De eerste keer dat hij bang probeerde te spelen was gewoonweg armzalige acteerkunst. Het duurde niet lang voor de kat zijn nagels in het hout klauwde en Penelope besefte dat hij geen toneelspelletje meer met haar speelde. Oh. Ze kantelde haar hoofd. Wist hij geen weg meer naar beneden? Lichtjes zuchtte ze. Voorzover het haar in de eerste instantie betrof, zat hij daar prima, maar toen besefte ze haar plicht als verzorger en beschermer van alle dakloze diertjes in Sundberg. Ze kon hem dus niet aan zijn lot overlaten, ook al was hij een kat en zou hij prima zelf een weg naar beneden kunnen vinden. Gelukkig was ze een stuk groter dan hij, en waarschijnlijk zou ze de afstand wel kunnen overbruggen door te gaan staan. Ze liet haar handen langs de stam glijden om haar balans te houden en duwde zichzelf omhoog. Hmm. Ze had de afstand iets overschat. Voorzichtig testte ze de tak boven zich uit. Leek veilig. Hier was ze net hoog genoeg om haar handen bij de kat in de buurt te krijgen. Een onheilspellend gekraak gooide echter roet in het eten. Snel pakte ze de kat bij zijn nekvel met één hand, en greep met de andere de tak vast waarop hij had gezeten. Het was maar goed dat ze hier een kat tegen het lijf was gelopen zodat ze in ieder geval een beetje kloutervaardigheden had. Nu moest ze enkel oppassen dat ze diens hoogtevrees ook niet overkopieerde. Al snel vonden haar voeten een andere tak waarmee ze alweer een stuk dichter bij de grond was. ’Zeg,’ vernauwde ze haar ogen. ’Moest dat nou?’ Ze gleed van de tak tot haar voeten de grond weer raakten en ze klopte even over haar kleding om het te ontdoen van de groene restanten van de schors. De kat zou ze echter nog niet laten ontsnappen, al was dat nekvel niet meer nodig. ’Waar zit je chip, buddy?’ sprak ze hem toe terwijl ze hem op ooghoogte voor zich hield alsof ze daadwerkelijk een antwoord verwachtte.

// Release the animal

Veilig en wel op de grond was iets wat de kat vast op prijs zou stellen. Er kon echter nog altijd geen bedankje vanaf. In alle redelijkheid had ze enkele seconden geleden ook wel gevraagd naar zijn chip, wellicht dat dat hem nerveus had gemaakt. Ze zou zweren dat ze hem met zijn ogen naar haar zag rollen. Niet dat ze daar echt van op zou kijken, maar voor de zekerheid knipperde ze een aantal keren achter elkaar. Het was een lange dag geweest, maar ze moest natuurlijk wel alert blijven. De zwarte kater leek het echter niet meer te pikken dat hij werd vastgehouden, wat leidde tot een wild gespartel. Het bleek dat hij een ernstiger geval van hoogtevrees had dan Penelope had gedacht. Wel, het was in ieder geval verbetering tegenover zijn eerdere geblaas. ’Oké, ja sorry, je hebt gelijk.’ Voor ze echter een comfortabelere houding voor hem kon vinden, had hij zijn achterpoten tegen haar ribben gezet. Even bleef ze stil staan, om vervolgens haar schouders op te halen. Hij leek het zo ook prima te vinden.

De afwachting waarmee hij haar gadesloeg deed haar even hardop lachen. Misschien ook omdat het, naast het feit dat het een tikkeltje lachwekkend was, haar nogal beangstigende hoe diep zijn ogen haar leken te doorboren. Meer en meer werd haar vermoeden dat ze niet simpelweg te maken had met een huiskat bevestigd. Van het ongewone patroon van zijn vacht, tot zijn vreemde geur… Tot zijn menselijke trekjes. Ze durfde er geld op te zetten dat de kat een soort mutant was, al betwijfelde ze dat hij een normale shapeshifter was. Nee, dat was wederom een andere geur. Ze had even op haar lip gekauwd terwijl ze nadacht en besefte dat ze nog steeds moest checken of hij gechipt was. Hoewel ze het antwoord al wel dacht te weten, zakte ze door haar knieën en ging met haar rug tegen de boomstam zitten. Op de grond dit keer natuurlijk. Ze positioneerde de kat op haar schoot en begon haar vingers onder de vacht rond zijn nek te krabben. Het duurde niet lang voordat ze concludeerde dat er inderdaad geen chip te vinden was. Ze fronste en keek hem met een zucht aan. ’Volgens mij heb je heel wat uit te leggen, of niet?’ Ze kneep haar ogen samen alsof dit een kruisverhoor was. Wel, als dat hielp bij het proces van een antwoord ontfutselen bij een kat -?-, dan waarom ook niet?

// Release the animal

Zijn warrige vacht, zijn duidelijke ondervoeding en zijn klaaglijke gemiauw van zojuist? Penelope had niet anders moeten verwachten, maar ze controleerde het desondanks. Als hij niet gechipt was, leek het haar zeer onwaarschijnlijk dat hij een baasje had. Helaas waren echter niet alle Sundbergse huisdieren gemerkt, en het gebeurde nogal eens dat ze een dier onder haar hoede kreeg dat erg door de eigenaar gemist werd. Gelukkig wist inmiddels wel iedereen dat haar Tierheim de eerste plek was waar ze moesten komen zoeken. Daarom wachtte ze standaard altijd een paar dagen voor een dier geadopteerd kon worden. Ze kon voor deze kater wel posters op gaan hangen, maar ze had sterk het idee dat hij geen eigenaar had. Er was iets aan hem waar ze haar vinger simpelweg niet op leek te kunnen leggen. En dan had ze het nog niet eens over zijn complexe karakter.

God, even geleden was hij zowat voor haar weggevlucht ook al bezorgde dat hem dan doodsangst, en nu wilde hij niet dat ze ophield. Ze moest toegeven dat het haar een beetje verbaasde toen hij zijn kop tegen haar hand drukte, op zoek naar meer waar dat vandaan was gekomen. Het frustreerde haar lichtelijk dat ze hem niet kon lezen. Waarschijnlijk beter dan iedere ander persoon in Sundberg -al zei ze het zelf- maar toch, zoveel minder goed dan waarschijnlijk ieder ander dier in Sundberg. Er was duidelijk iets anders aan hem, en ze zou erachter komen ook. ’Oh sorry hoor,’ mompelde ze met een kleine glimlach op zijn verontwaardiging. Ze had verwacht dat hij er wel vandoor had proberen te gaan, al had Penelope andere plannen voor hem. Hij had duidelijk onderdak nodig. En vooral voeding. ’Honger?’ vroeg ze hem terwijl haar nagels achter zijn oren krabde. Ze herinnerde zich de lasagne met gehakt die de oudere vrouw haar zo aardig had gegeven als dank voor de goede zorgen voor haar hond. Penny zelf was echter vegetarisch maar had het gebaar uiteraard niet kunnen weigeren en het met een brede glimlach aangenomen. Haar plan was het thuis aan haar katten te voeren, maar die werden al genoeg verwend.

Ze strekte haar arm en schoof haar tas een stukje dichterbij. Al snel stuitte haar vingers op het bakje, wat ze naast hen neerzette. ’Mmm, ruikt dat niet goed?’ drong ze aan, het bakje langzaam ontdoend van het deksel. Dat zou zijn aandacht wel trekken. Voor zichzelf vond ze nog een appel. Gelukkig, want om eerlijk te zijn had ze zelf ook al wel een beetje trek gekregen. Ze tikte haar stuk fruit tegen het bakje. ’Cheers!’ De laatste klanken gingen over in het gekraak van de appel waar ze haar tanden in had gezet. Kom op, deze picknick kon hij toch gewoonweg niet weigeren?

// Release the animal

Inmiddels had ze het gevoel dat er aan in het slagen was de enigma die zijn gedrag was te kraken. Al kon ze dat natuurlijk nooit zeker weten met hem. In ieder geval kon ze zich op hem aanpassen. Zo had ze zijn eerder gespin echt wel gehoord, maar had besloten dat het het beste was als ze haar reactie voor zich hield. Hij had immers zo zijn best gedaan om te zorgen dat hij overkwam als een stoere kater, en Penelope was bang dat hij nog eens een soortgelijke actie zou uithalen. Dus buiten een klein glimlachje om -wat ze snel corrigeerde door haar gezicht weer in de plooi te trekken- was er niets waaraan je kon zien dat de roodharige vrouw het gehoord had.

Ze wist dat het een hele klus zou worden om de kat die zich inmiddels tegen haar aan had genesteld had  mee te krijgen naar het pension en had bedacht dat hij dan toch tenminste wat voedingsstoffen binnen moest krijgen. Bij het openen van het bakje voelde ze direct aan zowel zijn humeur als het verplaatsen van het gewicht op haar schoot zijn enthousiasme toenemen. In tegenstelling tot haar verwachtingen, viel hij niet direct aan. Het was niet omdat hij achterdochtig was of iets in die zin. Hij had enkel afgewacht totdat ze zelf de appel erbij had gepakt. Penelope trok haar wenkbrauwen op. Wederom zoiets eigenaardigs. Al een tijdje stond hij in de buurt van het bakje, maar hij had nog geen aanstalte gemaakt om te gaan eten, hoewel de motivatie haar nogal sterk leek. Bedenkelijk nam ze een hap van haar appel, waarop ze zag dat hij de lasagne plotseling aanviel. Mentaal maakte ze een notitie. Opmerkelijk. Al waar ze over na had te denken werd echter zo vluchtig als een gas toen de tevreden geluidjes van de kat haar oren vulden. Automatisch ging haar hand naar haar hart terwijl ze naar adem snakte en probeerde zichzelf in bedwang te houden. Dat was gewoonweg te schattig voor woorden. Ze gaf hem even een aai over zijn rug -de tomatensaus aan zijn zwarte neusje haalde wat hij had willen bewijzen over zijn stoerheid nog eens onderuit.

Dit haatte ze. Ze kon zich soms in zo’n korte periode zo hechten aan een dier, ook al wist ze dat zijn of haar verblijf van korte duur zou zijn. Het was mooi om zowel het dier als diens nieuwe verzorger blij te maken, maar er was ook steeds een deel van haar hart dat pijn deed bij ieder afscheid. Hoe vervelend ze het ook vond, niet alle dieren konden nu eenmaal onder haar hoede vallen. Ze hoopte dat ze ook voor hem, de kat die zojuist haar hart een heel klein beetje had opgewarmd ondanks al zijn rare kwaliteiten.  

Haar appel was inmiddels weggewerkt, en zoals het leek ook het leeuwendeel van de maaltijd van haar picknickdate. Met een brede glimlach liet ze haar vingers door het dorre gras gaan om zijn aandacht te trekken. Eens testen of hij stiekem meer kittenachtige kanten had. In een onverwachtse beweging lanceerde ze een klein takje op hem af. ’Denk snel, Maantje!’ riep ze terwijl het projectiel richting zijn neus vloog. Ze glimlachte. Hé, ze had ook een tijdelijke naam voor hem.

// Release the animal

Ze moest toegeven dat ze zich aan de drama king was beginnen te hechten. Zijn schattige geluidjes, de tomatensaus aan zijn neus en de manier waarop hij zijn rug tegen haar hand aan rolde waren nu eenmaal van die dingetjes die daarvoor schenen te zorgen. Zachtjes grinnikend -natuurlijk niet zo luid dat het zijn gepiep zou overstemmen want ze had zo’n gevoel dat dat haar niet in dank afgenomen zou worden- keek ze toe hoe ook de lasagnebladen met een verbazingwekkende gulzigheid naar binnen gewerkt werden. Zodra Penelope haar appel echter naast zich neerlegde, leek het uit met de pret. Ze trok even haar wenkbrauwen op toen hij met behulp van zijn pootje de resterende saus van zijn neusje wreef, maar wie was zij om daarover te oordelen? Het leek haar niet de meest efficiënte manier, maar ze was dan ook zelf geen kat, hoe erg ze zich soms ook in hen kon verplaatsen. Letterlijk.

Het leek haar wel een leuk idee om hem eens een beetje uit te dagen, maar Maantje zelf leek hier minder tevreden mee gesteld. Hij had zijn haren recht overeind gezet en wist het takje dat Penny hem toe had gegooid nog op het nippertje te ontwijken. Ze kon het niet laten en proestte het uit. Daar was weer die verontwaardigde kater die ze in de boom had leren kennen hoor. Het leek hem ook nog een goed idee om naar het takje te gaan staan blazen, wat het geheel nog vele malen lachwekkender maakte. ’Oh, als dat toch eens een beestje was geweest, dan was hij nu werkelijk waar zo de pineut!’ giechelde ze, haar lichaamstaal druipend van het sarcasme. Zijn zilvere ogen leken die van haar weer eens te doorboren. Ze zou zweren dat dat die blik beton zou kunnen splijten. Plotseling begon hij zijn wilde vacht te likken. ’Oh, nu ga je je fatsoeneren?’ Penelope kneep haar ogen samen in een reactie op zijn blik. Ze bedoelde maar, hij was er vast niet echt kapot van dat haar actie zijn vacht een tikkeltje in de war had geschopt, gezien het enige dat zijn wilde pels kon temmen, een bad was. Maar jeetje, oké dan, geen takjes meer voor mister touchy-wouchy.

Een bad was niet eens zo’n slecht plan voor hem, eigenlijk. Ze wist dat hij het waarschijnlijk niet ging pikken -zoals hij nu eenmaal niets pikte- maar nu ze hem gevoed had, wilde ze meer voor hem doen om hem de winter door te krijgen. Normaliter zou ze een telefoontje krijgen als er melding van een zwerfdier werd gemaakt. Dan kon ze zich voorbereiden en ook iets meenemen wat het vervoer naar het asiel voor zowel het dier als voor haar aangenamer maakte. Nu was ze hier met lege handen gekomen. Ze kon Maantje moeilijk in haar jas wikkelen en twee kilometer terug naar het pension dragen als een soort scène uit E.T. Haar oog viel echter op een handig gebruiksvoorwerp bij een vuilnisbak een paar meter verderop. Oké. Dit ging ze in stapjes aanpakken. Allereerst trok ze haar benen naar zich toe en hees zichzelf overeind. Ze hing haar jas weer over haar schouders en deed het deksel terug op het bakje, waar zich nog enkele restanten overhoop gehaalde lasagne in bevonden. ’Oké, oké, het spijt me,’ droeg ze haar excuses aan terwijl ze hem zachtjes achter zijn oren krabbelde. Een goede massage, dat zou hopelijk weer een klein beetje vertrouwen terug winnen. Als ze daar mee klaar was, was het hoog tijd om de picknick af te schaffen en de restanten in de vuilnisbak te gooien... Ze moest bekennen dat het voelde alsof ze een perverse kidnapping aan het plannen was, maar dit was een goede daad. Dit was voor zijn eigen bestwil.

// Release the animal

Ja, ze was nogal gemeen geweest in zijn ogen, -al vond Penelope het zelf niet gemeen, gezien het oprecht was- en het leek haar het beste zich daarvoor te verontschuldigen, nu ze een beetje door had gekregen dat hij zijn trots te waarborgen. Een verontschuldiging en een heerlijk uitgebreide massage uiteraard, want een excuus bestond ook alleen maar uit woorden. Hoewel ze het dus weer bijgelegd leken te hebben, betwijfelde Penny of ze ook maar in de buurt van op één lijn zaten met wat haar volgende stap betrof. Ze kon heus wel raden dat Maantje zijn trots niet zou inruilen voor iets simpels als een onderdak gedeeld met tientallen andere katten. Nee, hij zou zich niet zo makkelijk gewonnen geven. Het was dus tijd om Detective Malone naar boven te halen. Tja, niet eenmaal alles in het leven kon immers opgelost worden door het tonen van een beetje empathie; soms had je nu eenmaal een strategische zet nodig.

Zo nonchalant als maar zijn kon, had ze de appel in de prullenbak gegooid, om een slinkse blik zijn kant op te werpen. Hij had niet eens aandacht voor haar. Dat moest een voordeel zijn, maar ergens voelde ze een steek van verontwaardiging dat ze al dat werk om discreet te werk te gaan voor niets had gedaan. Ach wel, het was goede oefening voor Fase Twee: De beruchte tweede stap van haar methode. De Penny-manoeuvre, zou ze deze wellicht zelfs schaamteloos durven te dopen. Maantje was druk bezig zichzelf een scrub te geven, dus kon Penelope in alle rust de kartonnen doos naast de vuilnisbak ontdoen van alle rotzooi die erin zat -overduidelijk restanten van een of ander studentenfeest die Penelope een steek in haar hart bezorgden dat ze zelf niet meer jong genoeg was om die goede, oude tijden te herbeleven-. Voorzichtig, zodat de lege flessen sterke drank en de lege zakken chips niet te veel geluid zouden maken. En anders dacht Maantje maar dat ze een of andere zielige dumpster divester. Er was echter weinig sprake van kleptomanische neigingen, want in werkelijkheid maakte ze de doos leeg met een compleet ander doel.

Gelukkig ving ze een kat en wist ze zijn sluipvaaridgheden voor eventjes van hem te kopiëren. Met sluwe, katachtige passen, bewoog ze zich voort om terug naar hun picknickplekje te geraken. Maantje was nog steeds bezig met zijn -compleet vergeefse- poging zichzelf schoon te likken. Nog even afwachten… Ze hield de doos een stukje voor zich uit, de opening naar beneden gericht. ’Sorry hiervoor.’ In een razendsnelle beweging schoof ze de doos over hem heen en keerde deze vervolgens, met kat en al, twee kwartslagen om. De opening zat nu weer boven, maar niet voor lang. Ze legde haar ene elleboog op de flappen om hem in de doos te houden en strekte haar andere arm uit om haar tas weer soepeltjes over haar schouder te laten glijden. Voor Maantje was het waarschijnlijk een stuk minder aangenaam geweest om zo te worden omgerold. Triomfantelijk tilde ze de doos op en creëerde een luchtgat door één van de flappen open te klappen. Kat in ‘t bakkie.