II. Antlia

Grijze poten stonden klaar om een sprong te wagen, eentje die hij eigenlijk niet mocht maken want als Kalli er achter kwam dan ging ze echt een emmer water over hem heen gooien. Of erger. Maar toch kon hij het niet laten, in de positie om de sprong te wagen stond hij klaar in haar kamer tot hij het zachte klapje opving van het kattenluikje opving? Huh? Er was hier maar 1 kat in huis, en het was nog niet gebeurd dat hij vogels door dat deurtje had weten komen. Achterdochtig wandelde de grijze kater de gang weer op, afscheid nemen van het bed en zijn napje. Wee die hem daarbij stoorde! Zijn staart streelde langs de hoek die om moest om de trap af te wandelen. Als een true king in a castle ging hij nog eens extra traag van de trap af, ook gewoon lekker op zijn honds. Hoppend naar beneden, niet sierlijk wandelend zoals hij normaal zou doen. Misschien kreeg Pyra toch nog gelijk en school er meer hond in hem dan hij zelf dacht.

Gesnor had zijn oren al bereikt toen hij de trap aan het afhoppen was, maar naarmate hij dichter bij de keuken kwam leek het alleen maar luider te worden. Gelukkig stond zijn voedsel lekker boven op de gang en niet in de keuken, iets wat Victor zelf had gedaan om het zichzelf makkelijk te maken. Hoewel hij wel zeker wist dat een van zijn huisgenoten het later weer beneden zou zitten, maar details. Eerst maar eens kijken wie het waagde om hun huisje te betreden! Sneaky trippelde hij naar de deur die naar de keuken leidde, om zijn hoofd niet veel later heel droog gewoon door het deurgat te steken. Meteen lockte zijn ogen op zwarte kat die zo maar zat te chillen op het aanrecht. Kijk, straks kreeg hij nog last met Levi of Kalli die dachten dat hij er had op gezeten. Rude much? Hij wandelde de keuken verder in om vervolgens op de tafel te springen en zijn nieuwe kattenhuisgenoot vragend aan te kijken, voor zover het mogelijk was als kat dan. State your businesss sweet little pawed friend.

Iemand zijn huis ongevraagd betreden was echt rude, hem dan nog zijn waardevolle napjes tijd afnemen was gewoon onmenselijk. Dus ja, hij was best wel een beetje boos op de trespasser die zich waarschijnlijk nog steeds beneden vond. Die ging hij eventjes een pak onder zijn kont geven hoor. Al moest hij eerst de trap af, en dat deed hij met het nodige lawaai. Veel maakte het niet uit, hij was alleen thuis en de onbekende mocht weten dat hij er aan kom. Hopelijk schrok het hem gewoon af. Al had hij dan misschien de vorm van een leeuw of andere grote kat moeten aan nemen om echt indruk te maken. Te laat.

In de keuken aangekomen was Victor na eerst oogcontact te maken met de zwarte kater op de tafel gesprongen, en had hem met een duidelijke intentie aangekeken, wat deed hij hier! Dat de zwarte kat het zachte gesnor aan hield zorgde er wel voor dat zijn boosheid weg ebde, niet dat hij echt boos was meer geïrriteerd. Maar hij was hier dus niet met slechte intenties. Anders moest hij echt wel even naar zijn kamer om zijn telefoon te zoeken en dan als een razende met zijn kattenpootjes een bericht sturen naar zijn huisgenoten. Of hij kon gewoon veranderen naar zijn eigenste zelf, maar dat was niet leuk. Snel genoeg sprong de andere naar de tafel waar hij zelf op stond, de speelse manier waarop zijn staart heen en weer bewoog zorgde er voor dat het ook bij hem gebeurde. De vreemde kat drong al heel snel zijn personal space binnen, al ging Victor er gewoon in mee. Hij snuffelde evengoed aan de neus van de andere en probeerde de geur te herkennen maar dat lukte niet. Strange.

Victor sprong achter hem van de tafel en wandelde door de gang rechtstreeks door naar het leefgedeelte waar de kerstboom en alles nog vrolijk opstond. Vrolijk trippelde hij naar een gevallen pluizen bolletje, waarschijnlijk van een of andere kerstmuts. Met zijn poot tikte hij er zachtjes tegen, om het vervolgens zo door te slaan naar de zwarte kater. Een uitnodiging voor een geweldig spelletje.

Victor was maar wat geïnteresseerd in waarom de zwarte kat hun plekje was binnen gedrongen? Duidelijk geen kat met manieren of wat dan ook. Gehehe, hij moest veel zeggen. Wie was degene die net had klaar gestaan om op Kalli’s bed te springen? Juist ja, dus over manieren moesten ze maar niet gaan spreken. De grijze kater kreeg wel vibes van de andere, dat hij iets aan het zoeken was of zo. Iets wat er voor zorgde dat hij echt wel wilde weten naar wat die op zoek was. Bij zijn weet was er buiten dan zijn 2 speciale huisgenoten niets anders wat hier echt interessant was. Buiten dan de kattenbrokjes die boven in de gang stonden en die hem duidelijk aan het roepen waren. Hm, honger had hij wel maar het was kinda rude als hij nu meteen weer terug naar boven ging trippelen. Niet dat hij zijn foodies niet wilde delen met de duidelijke ondervoede kater die in de keuken stond en hem besnuffelde alsof hij een oude vriend was. Natuurlijk deed Vic mee, hij had geen zin in een potje vechten.

In de woonkamer aan gekomen was hij instinctief op het witte pluizige balletje afgegaan en had dat haast meteen in de richting van de onbekende kater gemept. Voor een split second dacht hij dat de andere het pluizige bolletje ging bij houden, how rude. Volgende keer ging hij echt wel vechten met ongewenste arrivals hoor hmpf. Woops nee, scratch that. Zijn groene ogen schoten achter het balletje aan toen het in een totaal andere richting vloog. Victor ging er als een opgejaagde haas achter aan, sprong hier en daar over wat kerstspullen die hun doos nog niet hadden gevonden voor hij zijn eind offensief in zetten. In een sierlijke sprong vloog hij over de zwarte heen voor hij soepel de grond weer raakte en het balletje tussen zijn poten hield. Overwinning was af te lezen in zijn ogen wanneer de zwarte naderde. It takes one to beat a cat in his own home.

Inmiddels was het dierlijke duo beland aan de rand van de trap. Hij liet het balletje maar voor wat het was en keek uitnodigend naar de ander. Tijd om naar boven te gaan en zijn honger te stillen! Hoewel hij dit alles nog heel vreemd vond, voelde het natuurlijk aan om te dollen met de andere kant. Zijn grijze pootjes droegen hem naar omhoog en aan de rand van de trap hield hij even halt, wachtende tot de ander boven was en voor de verandering eens mocht kiezen naar welke kamer hij eerst wilde. Gastvrijheid voor honger.

VChasen achter een balletje? Veel beter kon het leven niet zijn hoor. Oké, misschien wel want hij had nu een maatje om samen mee te spelen. Het was legit een nek aan nek race tussen de twee katers die zigzagde achter balletje, en het leek wel bijna of de zwarte met de vangst aan de haal ging. Mooi niet, niet in zijn huis! Op zijn achterpoten had hij zich afgezet om zo gracieus mogelijk, zoals alleen een kat dat kon, over de andere heen te vliegen en zo bereikte hij als eerste de prijs. Het scheelde ook niet veel of de zwarte kater was pardoes tegen hem aan gevlogen maar hij kon nog net aan de handrem trekken. Gelukkig maar, Kalli zou het zeker niet leuk vinden als de twee dieren hier gingen rollebollen en misschien wel tegen die dozen met versiering aan knalde. Nee, not on his watch hoor. Victor sloeg geen acht op hoe de andere kat zich gedroeg bij het verlies, hij was toch al onderweg richting de trap.

Hoewel hij echt wel honger had, wilde hij zich niet meteen smijten op het eten. Dat was niet netjes tegenover de andere kat die er nogal mager uitzag, werd hij niet goed verzorgd? Of leefde deze kat op straat? Zelf neigde hij eerder naar dat tweede, mainly omdat hij niet durfde inzien dat mensen niet voor hun dieren konden zorgen. Met zijn gedachten duidelijk bij het feit of zijn zwarte vriend een huis of straatkat was had hij niet helemaal door dat de kat al lang een kamer was ingelopen. Niet zo maar een kamer bleek nadat Victor zelf ook de kamer in wandelde. Het was Kallista’s kamer, een plek die hij verboden was om te betreden, of toch al zeker het bed want hij moest maar eens haakjes maken in haar prachtige dekbed.

Toch kon hij niet weerstaan aan de drang. Met een kleine sprong stond hij snel genoeg op de lakens waarop hij uitnodigend keek naar de andere kat. Zelf wandelde hij verder naar het hoofdeinde en nestelde zich vrolijk tegen de kussens. Nu maar hopen dat ze niet thuiskwam!