Een biljet. Hij verkreukelde het papier terwijl hij zorgvuldig onderzocht of het overal wel echt was. Zonder ingebouwde chips. Zonder trackers. Oma had haar handtas zomaar laten liggen. Dom van haar. Of was het expres? Daarom kon hij het geld dus niet zomaar vertrouwen. De muntjes waren makkelijker te controleren, met zijn mes priegelde hij, op zoek naar lijmrandjes. De kleine munten waren de moeite niet waard. Die liet Tyler vallen en duwde hij met zijn schoenzool het riool in. Zoek me daar maar. De jongen was vandaag nog schichtiger dan normaal. Bang dat oma, of één van de verplegers, door zou geven dat hij langs was geweest. Het was een wonder geweest dat ze hem überhaupt herkend had, dus hij had goede hoop. Maar toch voelde het alsof er elk moment een camera in zijn nek stond te spieken. Zo oneerlijk, hun opdracht was tien keer slechter. Verwarrende gedachten leidden hem bijna af. Hij schudde wild met zijn hoofd, alsof zijn hersenpan een yahtzee bekertje was, gevuld met dobbelstenen. En hij zo opnieuw kon gooien om zo hopelijk wel een straat te kunnen maken.
Hier linksaf. En daarna hoefde hij enkel nog zijn neus te volgen. De afgelopen dagen had hij zich moeten verlagen tot de soepkeuken naast de kerk, maar vandaag wandelde Tyler het restaurant binnen. Het jonge stel direct naast de deur keek hem bevreemd aan, maar algauw was de vrouw weer verzonken in haar Instagram feed. Tyler bleef even staan, wierp een blik op haar scherm. Veiligheid. Freak. Alles checken. De man keek hem agressief aan. Tyler liep door. Hij ging zitten. Niet bij de voordeur, daar was het raam. Niet direct bij de nooduitgang, dat verwachtten ze. In een hoek, waar de muren hem beschermden, en de keuken dichtbij genoeg was om heen te vluchten. Hier bereikte het licht van de lampen hem nauwelijks. Dat was goed. De microstralen daarin brachten je in de war. De menukaart beschermde zijn gezicht.
Een serveerster kwam ietwat verlegen naar hem toe. Ben je dom ofzo? Ze haat je nu al. Ze hield een afstandje. Is dat een microfoontje? ''Ik zie het-'' fluisterde Tyler onhoorbaar. Gelukkig onhoorbaar. Digitaal apparaat, pas op. Hij hield haar in de gaten. Zij hield hem in de gaten. Pas toen hij het geld dat hij bij zich had liet zien liep ze weg. Met zijn bestelling op een bierviltje gekrabbeld, want hij stond erop dat ze dat niet in haar apparaat invoerde. Het was geheim, zo bezwoer hij haar. Hij kon betalen. Echt. Uiteindelijk had ze toegegeven. Hij had expres besteld wat hij normaal nooit nam. Hij had honger. Tyler dronk zijn eerste glas water razendsnel leeg. Daarna bracht ze hem een kan. Hij speelde met het servetje dat onder zijn bestek had gelegen als beschermlaagje. Bijna vergat hij het papier te checken. Geen verstopte radars. Ok. Hij wilde het servetje terug leggen, precies waar het vandaan kwam. Hij stootte zijn glas water om. Fuck. Natte tafel. Het droop richting de rand. Het servetje werd opgeofferd.
[Open c:]
