Character sheetjes :ss

<style type="text/css"> .Amaryn { background:url(http://fc06.deviantart.net/fs70/f/2014/036/d/2/amaryn_cs_by_wooschie-d7574yq.gif);width:500px;height:671px;color:#4c4c4c; }</style>
[table class="Amaryn" align="center"][tr][td]<div class="scroll" style="width: 420px; height: 400px; overflow: auto; padding-right: 3px; text-align:justify;margin-top:180px;margin-left:40px;font-family:Times;font-size:11;">De hartslag sloeg omhoog. Niet die van haar, maar van degene die onder haar vast geklemd zat. Zoey. Haar ogen stonden meer open gespreid, een gevaarlijke blik daarin gezet. De duisternis van de avond had haar pupillen vergroot, waar voor grotendeel Zoey's reflectie er in te zien was. Meerdere gedachten dan enkel die van de brunette enterden haar gedachten. Ze werd er gestoord van, ze wou ze niet horen. En die tegenstribbeling zorgde ervoor dat ze onbewust haar grip versterkte om de keel van de meid heen en ze juist meer hoofdpijn kreeg. 'Wat zullen ze wel niet van me denken, wat een hel.' 'Damn, die gozer zal zijn ogen niet meer van me af kunnen houden zodra ik deze knoopjes losmaak..' 'Ik hou van je, ik hou van je, ik kan je nooit meer laten gaan.' 'I just wanna feel this moment-' Brandi schreeuwde uit frustratie, voelde hoe zelfs haar vingers nu pijn gingen doen van het klemmen om Zoey's keel en kreeg toen in de gaten dat ze op het punt stond om iemand zijn leven te ontnemen. Pas toen stootte ze zichzelf door middel van een krachtschild van haar af, viel tien meter verder op de grond en staarde ongelovig naar de brunette. De enige die tot nu toe echt contact met haar had willen zoeken, had ze pijn gedaan. En niet zo'n beetje ook. Ze herinnerde zich het moment wat ze binnen hadden gehad. Dat was echter wel door Zoey uitgelokt geweest, maar dit was meer vanuit haarzelf gekomen. Door de hoofdpijn kon ze haar telepathie niet goed beheersen en liet ze gedachten binnen die ze niet wilde weten. In plaats van op te staan en Zoey te naderen, bleef ze op veilige afstand. Voor zover het mogelijk was. Bovendien leek ze nu als het ware op de grond genageld te zitten. Ietwat snakkend naar adem hief ze trillend haar rechterhand op, naar Zoey toe. Niet om meer schade aan te richten maar om een bericht te verzenden. In haar keel zat een brok vast, waardoor ze de mogelijkheid niet kreeg om te praten en voordat zijzelf of Zoey de kans had om weg te rennen, moest ze nu wel contact maken. Ze sloot haar ogen, concentreerde zich op de gedachten die ze ontving. Probeerde de stem van Zoey te vinden tussen alle anderen in die vanuit het gebouw afkomstig kwamen en de paar mutanten die verder op het plein stonden.
Een jong meisje haar stem kwam in haar hoofd terecht en alsof het een afstandsbediening was, drukte ze op de volgende zender. Een zware mannenstem, volgende. Volgende. Nog eens en ze hoorde de stem van Zoey al naderen. Ze kon niet precies ontraadselen wat ze precies zei, het kwam eerder over alsof ze iets over zichzelf vertelde. Gedachten waren een hele puzzel en reageerden iedere keer anders bij elke zet die ze deed. Alsof het een slot was die ze, ondanks alle barrières die ze ontweken had, nog altijd moest zien open te maken met een beveiligde sleutel. Een turbo straling creëerde zich in haar hoofd, waarmee ze het slot open zag springen en daarmee met de brunette kon communiceren. ''Wacht! Het was niet mijn bedoeling-'' Het was lastig om de concentratie te behouden, met de andere gedachten die de gang vernauwden. Ze duwden als het ware tegen de wand aan alsof het een pompend bloedvat was die ieder moment afgesloten kon worden, schreeuwden om aandacht. ''Ik weet niet wat me bezielde. Ik kan meer dan je weet, veel meer. Zoveel dat ik het zelf niet eens goed weet.'' Een traan rolde onder haar ooglid vandaan, zonder dat ze het doorhad gezien haar volledige focus nu gericht was op haar telepathie. Ze voelde het langzaam wegglijden, de energie vloeide weg uit haar lichaam. De hoofdpijn werd akeliger. Alles bij elkaar zou tot een ontploffing kunnen zorgen van binnen, dat ze lang bedrust nodig zou moeten hebben. Ze voelde hoe de energie af begon te nemen en daar ook zijn consequenties bij kwamen kijken. De connectie tussen haar en Zoey werd minder, ze zag als het ware hoe ze uit de 'kamer' gezogen werd. ''Ik heb me als een bitch gedragen, ik weet het. Maar ik mag je en dat gebeurt niet snel. Wat je ook doet... Het spijt me.'' De excuses klonk meer als een fluistering, maar echt wel gemeend. Dat gezegd te hebben verliet ze de gedachten zenuwen en kwam terug tot de realiteit. Merkte hoe ze inmiddels niet meer op haar andere hand steunde maar ook met haar bovenlichaam op de grond lag. Starend naar de donkere hemel voor een enkele seconde. Waarna duisternis volgde en er nog een traan langs de zijkant van haar hoofd rolde.
</div>[/td]
[/tr]
[/table]

<style type="text/css"> .James1 { background:url(http://fc01.deviantart.net/fs71/f/2014/048/a/0/james_table_1_by_wooschie-d76x2l7.gif);width:500px;height:671px;color:#4c4c4c; }</style>
[table class="James1" align="center"][tr][td]<div class="scroll" style="width: 420px; height: 400px; overflow: auto; padding-right: 3px; text-align:justify;margin-top:180px;margin-left:40px;font-family:Times;font-size:11;">
Die woede. Die irritante, kutte, rotte woede. Amaryn wist niet wat ze ermee aan moest. Hoe moest ze het stoppen? Was het wel te stoppen? Nee, het leek wel alsof het onmogelijk te stoppen was. Met een luide brul schopte Amaryn tegen haar kast en in een veeg had ze al de spullen die er op stonden eraf geveegd. What the fack deed ze hier als ze niks kon doen? Ze had afleiding nodig, iets wat haar uit haar eigen gedachten lokte. Maar had ze die? Nee.

Maar het ging haar niet helpen als ze alles kort en klein ging slaan in haar kamer. Nee. Misschien kon ze beter… iets doen. Naar het bos of ergens waar het rustig is, waar ze buiten is, maar waar ze niet gestoord kan worden. Amaryn hoopte in ieder geval dat ze niet gestoord zou worden. Ze was totaal niet in de stemming om aardig te doen of om iemand überhaupt aan te kijken.

Ze kon er niks aan doen, echt niet. Amaryn had sinds het incident altijd al een gigantische woede gehad, maar het werd erger en erger. Amaryn had de belofte gekregen dat het beter zou worden, dat de woede over zou gaan. Dat ze geen last zou hebben van flashbacks en dat ze een enigszins normaal leven kon leiden. Voor hoever dat kon voor een mutant dan.
Het feit dat er nog helemaal niks van die belofte waar was gemaakt, maakte Amaryn zo… zo furieus. En het ergste was nog dat Amaryn er zo ontzettend moe van werd. Het was alsof er iedere dag een smeulend stukje hout in haar borstkas zat. Ze had al dagen, nee, maanden niet meer fatsoenlijk geslapen. De beste nachtrust die ze in tijden had gehad duurde twee uur en..

Genoeg.

Het was genoeg. Amaryn moest stoppen met denken. Ze maakte zich zo alleen maar bozer. Misschien moest ze even weg. Ja. Dat ging ze doen. Amaryn trok haar [url=http://oi57.tinypic.com/xe4ydv.jpg]jas[/url] aan en met een chagrijnig gezicht trok ze haar kamerdeur open.  Ze liet de deur onnodig hard achter haar in het slot vallen en met een ferme pas liep Amaryn door de gangen, iedereen die langs haar afliep negerend. Hier en daar zag ze hoe iemand haar een verbaasde blik toewierp, maar Amaryn besloot om dat wijselijk te negeren. Nee. Ze kon beter geen dramatische discussie in de gangen beginnen. Dat zou het allemaal erger maken.
Ugh. Met veel moeite wist Amaryn haar gedachten gedeeltelijk af te sluiten en ze focuste zich op haar eigen voetstappen. Ze zag vanzelf wel waar ze uit kwam, het was niet zo dat ze iets te doen had of wat dan ook.

Eerlijk gezegd was Amaryn best vriendloos. Ze was nu al drie weken op Genosha eiland, maar ze was haar kamer zelden uitgekomen. Meestal sloop ze diep in de nacht naar de gezamenlijke koelkast, waar ze genoeg eten mee naar boven smokkelde zodat ze het een dag op haar kamer uit kon houden. Dat was beter dan aardig moeten doen terwijl ze van binnen kookte, het was niet zo dat iemand haar daar vanaf kon helpen, toch?

De omgeving veranderde geleidelijk aan en voor Amaryn het wist stond ze in het bos. Niet dat ze dat erg vond, het was heerlijk rustig en Amaryn ademde de schone lucht diep in. Ja. Hier kon ze wel mee leven. Amaryn stond even stil om de omgeving in zich op te nemen, maar liep al gauw weer verder. Tijdens het lopen voelde Amaryn het doosje van haar [url=http://www.der-hollander.de/images/7979.jpg]werp-mes[/url] en eventjes lichtten haar ogen op. Het was al een tijdje geleden dat ze het messenwerpen had geoefend, en het was niet zo dat er veel mensen in de buurt waren. Perfect.

Toen ze langs een open plek liep, stopte Amaryn even en ze overwoog of het een goed idee was om daar te oefenen. Ja, er was veel ruimte, maar ze was ook een makkelijk doelwit voor iemand die van plan was om haar pijn te doen. Aan de andere kant kon Amaryn wel makkelijk overzicht houden van wat er gebeurde. Het kon dus geen kwaad om hier haar favoriete hobby uit te oefenen. Gelukkig.

Amaryn zocht naar een goed doelwit, en toen ze die eindelijk gevonden had haalde ze het doosje waar haar mes in zat uit haar zak. Haar dikke jas deed ze uit en achteloos gooide ze die naast zich neer op de grond. Hoewel ze enkel een dun T-shirt aanhad, deed de kou haar niets. Bovendien zou ze toch snel genoeg opwarmen. Messenwerpen was niet echt lastig, het enige wat je nodig had was een perfecte coördinatie en ruimtelijk inzicht. Had je die niet, dan liep je de kans om ernstig gewond te raken. Het mes kon bijvoorbeeld terug kaatsen.
Messenwerpen was de ultieme hobby voor Amaryn. Het was spannend, uitdagend en het testte je zintuigen. Bovendien vond Amaryn het prettig om haar mes op te poetsen tot het blonk. Het verdreef haar gedachten, voor even dan.
Ook nu blonk het mes Amaryn tegemoet toen ze het doosje opende, en liefkozend kuste ze het scherpe lemmet. Let the fun begin!

Het messenwerpen was niet moeilijk voor Amaryn. Ze had de kunst zich zozeer eigen gemaakt, dat het bijna was alsof ze een dagelijkse bezigheid volbracht. Amaryn stond niet al te ver van haar doelwit af; zo hoefde ze niet iedere keer meters te lopen voor ze haar mes weer opnieuw kon gooien. En dat deed ze. Amaryn raakte de tel kwijt, ze wist niet meer hoe vaak het mes haar handen al uit gevlogen was. Ze probeerde  verschillende technieken, ze gooide met links en rechts en tussendoor maakte ze een halve draai voor ze gooide. Het sloeg eigenlijk nergens op, maar het was tijd dodend.

Geritsel zorgde ervoor dat Amaryn opschrok en ze stond stijf stil. Vanuit haar ooghoek zag ze een gestalte bij een boom staan en Amaryn draaide zich abrupt om. Zonder te aarzelen wierp ze haar mes in de richting van de gestalte. Het mest kwam vlak naast zijn of haar hoofd terecht en Amaryn kon niet verhelpen dat een minuscule glimlach haar lippen sierde. Het was een perfecte worp.

Echter gleed die glimlach al snel van haar lippen toen ze onbevreesd richting de gestalte liep en haar mes uit de boom trok. Door de schaduw kon ze niet goed zien wie of wat het was en haar gezicht betrok. [b]”Idioot”[/b] siste ze. [b]”Je beseft toch wel dat ik je had kunnen doden, hè?”[/b]



</div>[/td]
[/tr]
[/table]

<style type="text/css"> .James2 { background:url(http://fc09.deviantart.net/fs70/f/2014/048/3/0/james_table_2_by_wooschie-d76x3ji.gif);width:500px;height:671px;color:#4c4c4c; }</style>
[table class="James2" align="center"][tr][td]<div class="scroll" style="width: 420px; height: 400px; overflow: auto; padding-right: 3px; text-align:justify;margin-top:180px;margin-left:40px;font-family:Times;font-size:11;">
Die woede. Die irritante, kutte, rotte woede. Amaryn wist niet wat ze ermee aan moest. Hoe moest ze het stoppen? Was het wel te stoppen? Nee, het leek wel alsof het onmogelijk te stoppen was. Met een luide brul schopte Amaryn tegen haar kast en in een veeg had ze al de spullen die er op stonden eraf geveegd. What the fack deed ze hier als ze niks kon doen? Ze had afleiding nodig, iets wat haar uit haar eigen gedachten lokte. Maar had ze die? Nee.

Maar het ging haar niet helpen als ze alles kort en klein ging slaan in haar kamer. Nee. Misschien kon ze beter… iets doen. Naar het bos of ergens waar het rustig is, waar ze buiten is, maar waar ze niet gestoord kan worden. Amaryn hoopte in ieder geval dat ze niet gestoord zou worden. Ze was totaal niet in de stemming om aardig te doen of om iemand überhaupt aan te kijken.

Ze kon er niks aan doen, echt niet. Amaryn had sinds het incident altijd al een gigantische woede gehad, maar het werd erger en erger. Amaryn had de belofte gekregen dat het beter zou worden, dat de woede over zou gaan. Dat ze geen last zou hebben van flashbacks en dat ze een enigszins normaal leven kon leiden. Voor hoever dat kon voor een mutant dan.
Het feit dat er nog helemaal niks van die belofte waar was gemaakt, maakte Amaryn zo… zo furieus. En het ergste was nog dat Amaryn er zo ontzettend moe van werd. Het was alsof er iedere dag een smeulend stukje hout in haar borstkas zat. Ze had al dagen, nee, maanden niet meer fatsoenlijk geslapen. De beste nachtrust die ze in tijden had gehad duurde twee uur en..

Genoeg.

Het was genoeg. Amaryn moest stoppen met denken. Ze maakte zich zo alleen maar bozer. Misschien moest ze even weg. Ja. Dat ging ze doen. Amaryn trok haar [url=http://oi57.tinypic.com/xe4ydv.jpg]jas[/url] aan en met een chagrijnig gezicht trok ze haar kamerdeur open.  Ze liet de deur onnodig hard achter haar in het slot vallen en met een ferme pas liep Amaryn door de gangen, iedereen die langs haar afliep negerend. Hier en daar zag ze hoe iemand haar een verbaasde blik toewierp, maar Amaryn besloot om dat wijselijk te negeren. Nee. Ze kon beter geen dramatische discussie in de gangen beginnen. Dat zou het allemaal erger maken.
Ugh. Met veel moeite wist Amaryn haar gedachten gedeeltelijk af te sluiten en ze focuste zich op haar eigen voetstappen. Ze zag vanzelf wel waar ze uit kwam, het was niet zo dat ze iets te doen had of wat dan ook.

Eerlijk gezegd was Amaryn best vriendloos. Ze was nu al drie weken op Genosha eiland, maar ze was haar kamer zelden uitgekomen. Meestal sloop ze diep in de nacht naar de gezamenlijke koelkast, waar ze genoeg eten mee naar boven smokkelde zodat ze het een dag op haar kamer uit kon houden. Dat was beter dan aardig moeten doen terwijl ze van binnen kookte, het was niet zo dat iemand haar daar vanaf kon helpen, toch?

De omgeving veranderde geleidelijk aan en voor Amaryn het wist stond ze in het bos. Niet dat ze dat erg vond, het was heerlijk rustig en Amaryn ademde de schone lucht diep in. Ja. Hier kon ze wel mee leven. Amaryn stond even stil om de omgeving in zich op te nemen, maar liep al gauw weer verder. Tijdens het lopen voelde Amaryn het doosje van haar [url=http://www.der-hollander.de/images/7979.jpg]werp-mes[/url] en eventjes lichtten haar ogen op. Het was al een tijdje geleden dat ze het messenwerpen had geoefend, en het was niet zo dat er veel mensen in de buurt waren. Perfect.

Toen ze langs een open plek liep, stopte Amaryn even en ze overwoog of het een goed idee was om daar te oefenen. Ja, er was veel ruimte, maar ze was ook een makkelijk doelwit voor iemand die van plan was om haar pijn te doen. Aan de andere kant kon Amaryn wel makkelijk overzicht houden van wat er gebeurde. Het kon dus geen kwaad om hier haar favoriete hobby uit te oefenen. Gelukkig.

Amaryn zocht naar een goed doelwit, en toen ze die eindelijk gevonden had haalde ze het doosje waar haar mes in zat uit haar zak. Haar dikke jas deed ze uit en achteloos gooide ze die naast zich neer op de grond. Hoewel ze enkel een dun T-shirt aanhad, deed de kou haar niets. Bovendien zou ze toch snel genoeg opwarmen. Messenwerpen was niet echt lastig, het enige wat je nodig had was een perfecte coördinatie en ruimtelijk inzicht. Had je die niet, dan liep je de kans om ernstig gewond te raken. Het mes kon bijvoorbeeld terug kaatsen.
Messenwerpen was de ultieme hobby voor Amaryn. Het was spannend, uitdagend en het testte je zintuigen. Bovendien vond Amaryn het prettig om haar mes op te poetsen tot het blonk. Het verdreef haar gedachten, voor even dan.
Ook nu blonk het mes Amaryn tegemoet toen ze het doosje opende, en liefkozend kuste ze het scherpe lemmet. Let the fun begin!

Het messenwerpen was niet moeilijk voor Amaryn. Ze had de kunst zich zozeer eigen gemaakt, dat het bijna was alsof ze een dagelijkse bezigheid volbracht. Amaryn stond niet al te ver van haar doelwit af; zo hoefde ze niet iedere keer meters te lopen voor ze haar mes weer opnieuw kon gooien. En dat deed ze. Amaryn raakte de tel kwijt, ze wist niet meer hoe vaak het mes haar handen al uit gevlogen was. Ze probeerde  verschillende technieken, ze gooide met links en rechts en tussendoor maakte ze een halve draai voor ze gooide. Het sloeg eigenlijk nergens op, maar het was tijd dodend.

Geritsel zorgde ervoor dat Amaryn opschrok en ze stond stijf stil. Vanuit haar ooghoek zag ze een gestalte bij een boom staan en Amaryn draaide zich abrupt om. Zonder te aarzelen wierp ze haar mes in de richting van de gestalte. Het mest kwam vlak naast zijn of haar hoofd terecht en Amaryn kon niet verhelpen dat een minuscule glimlach haar lippen sierde. Het was een perfecte worp.

Echter gleed die glimlach al snel van haar lippen toen ze onbevreesd richting de gestalte liep en haar mes uit de boom trok. Door de schaduw kon ze niet goed zien wie of wat het was en haar gezicht betrok. [b]”Idioot”[/b] siste ze. [b]”Je beseft toch wel dat ik je had kunnen doden, hè?”[/b]



</div>[/td]
[/tr]
[/table]

<style type="text/css"> .James3 { background:url(http://fc04.deviantart.net/fs71/f/2014/048/7/c/james_table_3_by_wooschie-d76x5b8.gif);width:500px;height:671px;color:#4c4c4c; }</style>
[table class="James3" align="center"][tr][td]<div class="scroll" style="width: 420px; height: 400px; overflow: auto; padding-right: 3px; text-align:justify;margin-top:180px;margin-left:40px;font-family:Times;font-size:11;">
Die woede. Die irritante, kutte, rotte woede. Amaryn wist niet wat ze ermee aan moest. Hoe moest ze het stoppen? Was het wel te stoppen? Nee, het leek wel alsof het onmogelijk te stoppen was. Met een luide brul schopte Amaryn tegen haar kast en in een veeg had ze al de spullen die er op stonden eraf geveegd. What the fack deed ze hier als ze niks kon doen? Ze had afleiding nodig, iets wat haar uit haar eigen gedachten lokte. Maar had ze die? Nee.

Maar het ging haar niet helpen als ze alles kort en klein ging slaan in haar kamer. Nee. Misschien kon ze beter… iets doen. Naar het bos of ergens waar het rustig is, waar ze buiten is, maar waar ze niet gestoord kan worden. Amaryn hoopte in ieder geval dat ze niet gestoord zou worden. Ze was totaal niet in de stemming om aardig te doen of om iemand überhaupt aan te kijken.

Ze kon er niks aan doen, echt niet. Amaryn had sinds het incident altijd al een gigantische woede gehad, maar het werd erger en erger. Amaryn had de belofte gekregen dat het beter zou worden, dat de woede over zou gaan. Dat ze geen last zou hebben van flashbacks en dat ze een enigszins normaal leven kon leiden. Voor hoever dat kon voor een mutant dan.
Het feit dat er nog helemaal niks van die belofte waar was gemaakt, maakte Amaryn zo… zo furieus. En het ergste was nog dat Amaryn er zo ontzettend moe van werd. Het was alsof er iedere dag een smeulend stukje hout in haar borstkas zat. Ze had al dagen, nee, maanden niet meer fatsoenlijk geslapen. De beste nachtrust die ze in tijden had gehad duurde twee uur en..

Genoeg.

Het was genoeg. Amaryn moest stoppen met denken. Ze maakte zich zo alleen maar bozer. Misschien moest ze even weg. Ja. Dat ging ze doen. Amaryn trok haar [url=http://oi57.tinypic.com/xe4ydv.jpg]jas[/url] aan en met een chagrijnig gezicht trok ze haar kamerdeur open.  Ze liet de deur onnodig hard achter haar in het slot vallen en met een ferme pas liep Amaryn door de gangen, iedereen die langs haar afliep negerend. Hier en daar zag ze hoe iemand haar een verbaasde blik toewierp, maar Amaryn besloot om dat wijselijk te negeren. Nee. Ze kon beter geen dramatische discussie in de gangen beginnen. Dat zou het allemaal erger maken.
Ugh. Met veel moeite wist Amaryn haar gedachten gedeeltelijk af te sluiten en ze focuste zich op haar eigen voetstappen. Ze zag vanzelf wel waar ze uit kwam, het was niet zo dat ze iets te doen had of wat dan ook.

Eerlijk gezegd was Amaryn best vriendloos. Ze was nu al drie weken op Genosha eiland, maar ze was haar kamer zelden uitgekomen. Meestal sloop ze diep in de nacht naar de gezamenlijke koelkast, waar ze genoeg eten mee naar boven smokkelde zodat ze het een dag op haar kamer uit kon houden. Dat was beter dan aardig moeten doen terwijl ze van binnen kookte, het was niet zo dat iemand haar daar vanaf kon helpen, toch?

De omgeving veranderde geleidelijk aan en voor Amaryn het wist stond ze in het bos. Niet dat ze dat erg vond, het was heerlijk rustig en Amaryn ademde de schone lucht diep in. Ja. Hier kon ze wel mee leven. Amaryn stond even stil om de omgeving in zich op te nemen, maar liep al gauw weer verder. Tijdens het lopen voelde Amaryn het doosje van haar [url=http://www.der-hollander.de/images/7979.jpg]werp-mes[/url] en eventjes lichtten haar ogen op. Het was al een tijdje geleden dat ze het messenwerpen had geoefend, en het was niet zo dat er veel mensen in de buurt waren. Perfect.

Toen ze langs een open plek liep, stopte Amaryn even en ze overwoog of het een goed idee was om daar te oefenen. Ja, er was veel ruimte, maar ze was ook een makkelijk doelwit voor iemand die van plan was om haar pijn te doen. Aan de andere kant kon Amaryn wel makkelijk overzicht houden van wat er gebeurde. Het kon dus geen kwaad om hier haar favoriete hobby uit te oefenen. Gelukkig.

Amaryn zocht naar een goed doelwit, en toen ze die eindelijk gevonden had haalde ze het doosje waar haar mes in zat uit haar zak. Haar dikke jas deed ze uit en achteloos gooide ze die naast zich neer op de grond. Hoewel ze enkel een dun T-shirt aanhad, deed de kou haar niets. Bovendien zou ze toch snel genoeg opwarmen. Messenwerpen was niet echt lastig, het enige wat je nodig had was een perfecte coördinatie en ruimtelijk inzicht. Had je die niet, dan liep je de kans om ernstig gewond te raken. Het mes kon bijvoorbeeld terug kaatsen.
Messenwerpen was de ultieme hobby voor Amaryn. Het was spannend, uitdagend en het testte je zintuigen. Bovendien vond Amaryn het prettig om haar mes op te poetsen tot het blonk. Het verdreef haar gedachten, voor even dan.
Ook nu blonk het mes Amaryn tegemoet toen ze het doosje opende, en liefkozend kuste ze het scherpe lemmet. Let the fun begin!

Het messenwerpen was niet moeilijk voor Amaryn. Ze had de kunst zich zozeer eigen gemaakt, dat het bijna was alsof ze een dagelijkse bezigheid volbracht. Amaryn stond niet al te ver van haar doelwit af; zo hoefde ze niet iedere keer meters te lopen voor ze haar mes weer opnieuw kon gooien. En dat deed ze. Amaryn raakte de tel kwijt, ze wist niet meer hoe vaak het mes haar handen al uit gevlogen was. Ze probeerde  verschillende technieken, ze gooide met links en rechts en tussendoor maakte ze een halve draai voor ze gooide. Het sloeg eigenlijk nergens op, maar het was tijd dodend.

Geritsel zorgde ervoor dat Amaryn opschrok en ze stond stijf stil. Vanuit haar ooghoek zag ze een gestalte bij een boom staan en Amaryn draaide zich abrupt om. Zonder te aarzelen wierp ze haar mes in de richting van de gestalte. Het mest kwam vlak naast zijn of haar hoofd terecht en Amaryn kon niet verhelpen dat een minuscule glimlach haar lippen sierde. Het was een perfecte worp.

Echter gleed die glimlach al snel van haar lippen toen ze onbevreesd richting de gestalte liep en haar mes uit de boom trok. Door de schaduw kon ze niet goed zien wie of wat het was en haar gezicht betrok. [b]”Idioot”[/b] siste ze. [b]”Je beseft toch wel dat ik je had kunnen doden, hè?”[/b]



</div>[/td]
[/tr]
[/table]

<style type="text/css"> .Olivia1 { background:url(http://fc09.deviantart.net/fs71/f/2014/048/5/3/olivia_table_1_by_wooschie-d76wy0m.gif);width:500px;height:671px;color:#4c4c4c; }</style>
[table class="Olivia1" align="center"][tr][td]<div class="scroll" style="width: 420px; height: 400px; overflow: auto; padding-right: 3px; text-align:justify;margin-top:180px;margin-left:40px;font-family:Times;font-size:11;">
Die woede. Die irritante, kutte, rotte woede. Amaryn wist niet wat ze ermee aan moest. Hoe moest ze het stoppen? Was het wel te stoppen? Nee, het leek wel alsof het onmogelijk te stoppen was. Met een luide brul schopte Amaryn tegen haar kast en in een veeg had ze al de spullen die er op stonden eraf geveegd. What the fack deed ze hier als ze niks kon doen? Ze had afleiding nodig, iets wat haar uit haar eigen gedachten lokte. Maar had ze die? Nee.

Maar het ging haar niet helpen als ze alles kort en klein ging slaan in haar kamer. Nee. Misschien kon ze beter… iets doen. Naar het bos of ergens waar het rustig is, waar ze buiten is, maar waar ze niet gestoord kan worden. Amaryn hoopte in ieder geval dat ze niet gestoord zou worden. Ze was totaal niet in de stemming om aardig te doen of om iemand überhaupt aan te kijken.

Ze kon er niks aan doen, echt niet. Amaryn had sinds het incident altijd al een gigantische woede gehad, maar het werd erger en erger. Amaryn had de belofte gekregen dat het beter zou worden, dat de woede over zou gaan. Dat ze geen last zou hebben van flashbacks en dat ze een enigszins normaal leven kon leiden. Voor hoever dat kon voor een mutant dan.
Het feit dat er nog helemaal niks van die belofte waar was gemaakt, maakte Amaryn zo… zo furieus. En het ergste was nog dat Amaryn er zo ontzettend moe van werd. Het was alsof er iedere dag een smeulend stukje hout in haar borstkas zat. Ze had al dagen, nee, maanden niet meer fatsoenlijk geslapen. De beste nachtrust die ze in tijden had gehad duurde twee uur en..

Genoeg.

Het was genoeg. Amaryn moest stoppen met denken. Ze maakte zich zo alleen maar bozer. Misschien moest ze even weg. Ja. Dat ging ze doen. Amaryn trok haar [url=http://oi57.tinypic.com/xe4ydv.jpg]jas[/url] aan en met een chagrijnig gezicht trok ze haar kamerdeur open.  Ze liet de deur onnodig hard achter haar in het slot vallen en met een ferme pas liep Amaryn door de gangen, iedereen die langs haar afliep negerend. Hier en daar zag ze hoe iemand haar een verbaasde blik toewierp, maar Amaryn besloot om dat wijselijk te negeren. Nee. Ze kon beter geen dramatische discussie in de gangen beginnen. Dat zou het allemaal erger maken.
Ugh. Met veel moeite wist Amaryn haar gedachten gedeeltelijk af te sluiten en ze focuste zich op haar eigen voetstappen. Ze zag vanzelf wel waar ze uit kwam, het was niet zo dat ze iets te doen had of wat dan ook.

Eerlijk gezegd was Amaryn best vriendloos. Ze was nu al drie weken op Genosha eiland, maar ze was haar kamer zelden uitgekomen. Meestal sloop ze diep in de nacht naar de gezamenlijke koelkast, waar ze genoeg eten mee naar boven smokkelde zodat ze het een dag op haar kamer uit kon houden. Dat was beter dan aardig moeten doen terwijl ze van binnen kookte, het was niet zo dat iemand haar daar vanaf kon helpen, toch?

De omgeving veranderde geleidelijk aan en voor Amaryn het wist stond ze in het bos. Niet dat ze dat erg vond, het was heerlijk rustig en Amaryn ademde de schone lucht diep in. Ja. Hier kon ze wel mee leven. Amaryn stond even stil om de omgeving in zich op te nemen, maar liep al gauw weer verder. Tijdens het lopen voelde Amaryn het doosje van haar [url=http://www.der-hollander.de/images/7979.jpg]werp-mes[/url] en eventjes lichtten haar ogen op. Het was al een tijdje geleden dat ze het messenwerpen had geoefend, en het was niet zo dat er veel mensen in de buurt waren. Perfect.

Toen ze langs een open plek liep, stopte Amaryn even en ze overwoog of het een goed idee was om daar te oefenen. Ja, er was veel ruimte, maar ze was ook een makkelijk doelwit voor iemand die van plan was om haar pijn te doen. Aan de andere kant kon Amaryn wel makkelijk overzicht houden van wat er gebeurde. Het kon dus geen kwaad om hier haar favoriete hobby uit te oefenen. Gelukkig.

Amaryn zocht naar een goed doelwit, en toen ze die eindelijk gevonden had haalde ze het doosje waar haar mes in zat uit haar zak. Haar dikke jas deed ze uit en achteloos gooide ze die naast zich neer op de grond. Hoewel ze enkel een dun T-shirt aanhad, deed de kou haar niets. Bovendien zou ze toch snel genoeg opwarmen. Messenwerpen was niet echt lastig, het enige wat je nodig had was een perfecte coördinatie en ruimtelijk inzicht. Had je die niet, dan liep je de kans om ernstig gewond te raken. Het mes kon bijvoorbeeld terug kaatsen.
Messenwerpen was de ultieme hobby voor Amaryn. Het was spannend, uitdagend en het testte je zintuigen. Bovendien vond Amaryn het prettig om haar mes op te poetsen tot het blonk. Het verdreef haar gedachten, voor even dan.
Ook nu blonk het mes Amaryn tegemoet toen ze het doosje opende, en liefkozend kuste ze het scherpe lemmet. Let the fun begin!

Het messenwerpen was niet moeilijk voor Amaryn. Ze had de kunst zich zozeer eigen gemaakt, dat het bijna was alsof ze een dagelijkse bezigheid volbracht. Amaryn stond niet al te ver van haar doelwit af; zo hoefde ze niet iedere keer meters te lopen voor ze haar mes weer opnieuw kon gooien. En dat deed ze. Amaryn raakte de tel kwijt, ze wist niet meer hoe vaak het mes haar handen al uit gevlogen was. Ze probeerde  verschillende technieken, ze gooide met links en rechts en tussendoor maakte ze een halve draai voor ze gooide. Het sloeg eigenlijk nergens op, maar het was tijd dodend.

Geritsel zorgde ervoor dat Amaryn opschrok en ze stond stijf stil. Vanuit haar ooghoek zag ze een gestalte bij een boom staan en Amaryn draaide zich abrupt om. Zonder te aarzelen wierp ze haar mes in de richting van de gestalte. Het mest kwam vlak naast zijn of haar hoofd terecht en Amaryn kon niet verhelpen dat een minuscule glimlach haar lippen sierde. Het was een perfecte worp.

Echter gleed die glimlach al snel van haar lippen toen ze onbevreesd richting de gestalte liep en haar mes uit de boom trok. Door de schaduw kon ze niet goed zien wie of wat het was en haar gezicht betrok. [b]”Idioot”[/b] siste ze. [b]”Je beseft toch wel dat ik je had kunnen doden, hè?”[/b]



</div>[/td]
[/tr]
[/table]

<style type="text/css"> .Olivia2 { background:url(http://fc00.deviantart.net/fs70/f/2014/048/9/f/olivia_table_2_by_wooschie-d76wzsc.gif);width:500px;height:671px;color:#4c4c4c; }</style>
[table class="Olivia2" align="center"][tr][td]<div class="scroll" style="width: 420px; height: 400px; overflow: auto; padding-right: 3px; text-align:justify;margin-top:180px;margin-left:40px;font-family:Times;font-size:11;">
Die woede. Die irritante, kutte, rotte woede. Amaryn wist niet wat ze ermee aan moest. Hoe moest ze het stoppen? Was het wel te stoppen? Nee, het leek wel alsof het onmogelijk te stoppen was. Met een luide brul schopte Amaryn tegen haar kast en in een veeg had ze al de spullen die er op stonden eraf geveegd. What the fack deed ze hier als ze niks kon doen? Ze had afleiding nodig, iets wat haar uit haar eigen gedachten lokte. Maar had ze die? Nee.

Maar het ging haar niet helpen als ze alles kort en klein ging slaan in haar kamer. Nee. Misschien kon ze beter… iets doen. Naar het bos of ergens waar het rustig is, waar ze buiten is, maar waar ze niet gestoord kan worden. Amaryn hoopte in ieder geval dat ze niet gestoord zou worden. Ze was totaal niet in de stemming om aardig te doen of om iemand überhaupt aan te kijken.

Ze kon er niks aan doen, echt niet. Amaryn had sinds het incident altijd al een gigantische woede gehad, maar het werd erger en erger. Amaryn had de belofte gekregen dat het beter zou worden, dat de woede over zou gaan. Dat ze geen last zou hebben van flashbacks en dat ze een enigszins normaal leven kon leiden. Voor hoever dat kon voor een mutant dan.
Het feit dat er nog helemaal niks van die belofte waar was gemaakt, maakte Amaryn zo… zo furieus. En het ergste was nog dat Amaryn er zo ontzettend moe van werd. Het was alsof er iedere dag een smeulend stukje hout in haar borstkas zat. Ze had al dagen, nee, maanden niet meer fatsoenlijk geslapen. De beste nachtrust die ze in tijden had gehad duurde twee uur en..

Genoeg.

Het was genoeg. Amaryn moest stoppen met denken. Ze maakte zich zo alleen maar bozer. Misschien moest ze even weg. Ja. Dat ging ze doen. Amaryn trok haar [url=http://oi57.tinypic.com/xe4ydv.jpg]jas[/url] aan en met een chagrijnig gezicht trok ze haar kamerdeur open.  Ze liet de deur onnodig hard achter haar in het slot vallen en met een ferme pas liep Amaryn door de gangen, iedereen die langs haar afliep negerend. Hier en daar zag ze hoe iemand haar een verbaasde blik toewierp, maar Amaryn besloot om dat wijselijk te negeren. Nee. Ze kon beter geen dramatische discussie in de gangen beginnen. Dat zou het allemaal erger maken.
Ugh. Met veel moeite wist Amaryn haar gedachten gedeeltelijk af te sluiten en ze focuste zich op haar eigen voetstappen. Ze zag vanzelf wel waar ze uit kwam, het was niet zo dat ze iets te doen had of wat dan ook.

Eerlijk gezegd was Amaryn best vriendloos. Ze was nu al drie weken op Genosha eiland, maar ze was haar kamer zelden uitgekomen. Meestal sloop ze diep in de nacht naar de gezamenlijke koelkast, waar ze genoeg eten mee naar boven smokkelde zodat ze het een dag op haar kamer uit kon houden. Dat was beter dan aardig moeten doen terwijl ze van binnen kookte, het was niet zo dat iemand haar daar vanaf kon helpen, toch?

De omgeving veranderde geleidelijk aan en voor Amaryn het wist stond ze in het bos. Niet dat ze dat erg vond, het was heerlijk rustig en Amaryn ademde de schone lucht diep in. Ja. Hier kon ze wel mee leven. Amaryn stond even stil om de omgeving in zich op te nemen, maar liep al gauw weer verder. Tijdens het lopen voelde Amaryn het doosje van haar [url=http://www.der-hollander.de/images/7979.jpg]werp-mes[/url] en eventjes lichtten haar ogen op. Het was al een tijdje geleden dat ze het messenwerpen had geoefend, en het was niet zo dat er veel mensen in de buurt waren. Perfect.

Toen ze langs een open plek liep, stopte Amaryn even en ze overwoog of het een goed idee was om daar te oefenen. Ja, er was veel ruimte, maar ze was ook een makkelijk doelwit voor iemand die van plan was om haar pijn te doen. Aan de andere kant kon Amaryn wel makkelijk overzicht houden van wat er gebeurde. Het kon dus geen kwaad om hier haar favoriete hobby uit te oefenen. Gelukkig.

Amaryn zocht naar een goed doelwit, en toen ze die eindelijk gevonden had haalde ze het doosje waar haar mes in zat uit haar zak. Haar dikke jas deed ze uit en achteloos gooide ze die naast zich neer op de grond. Hoewel ze enkel een dun T-shirt aanhad, deed de kou haar niets. Bovendien zou ze toch snel genoeg opwarmen. Messenwerpen was niet echt lastig, het enige wat je nodig had was een perfecte coördinatie en ruimtelijk inzicht. Had je die niet, dan liep je de kans om ernstig gewond te raken. Het mes kon bijvoorbeeld terug kaatsen.
Messenwerpen was de ultieme hobby voor Amaryn. Het was spannend, uitdagend en het testte je zintuigen. Bovendien vond Amaryn het prettig om haar mes op te poetsen tot het blonk. Het verdreef haar gedachten, voor even dan.
Ook nu blonk het mes Amaryn tegemoet toen ze het doosje opende, en liefkozend kuste ze het scherpe lemmet. Let the fun begin!

Het messenwerpen was niet moeilijk voor Amaryn. Ze had de kunst zich zozeer eigen gemaakt, dat het bijna was alsof ze een dagelijkse bezigheid volbracht. Amaryn stond niet al te ver van haar doelwit af; zo hoefde ze niet iedere keer meters te lopen voor ze haar mes weer opnieuw kon gooien. En dat deed ze. Amaryn raakte de tel kwijt, ze wist niet meer hoe vaak het mes haar handen al uit gevlogen was. Ze probeerde  verschillende technieken, ze gooide met links en rechts en tussendoor maakte ze een halve draai voor ze gooide. Het sloeg eigenlijk nergens op, maar het was tijd dodend.

Geritsel zorgde ervoor dat Amaryn opschrok en ze stond stijf stil. Vanuit haar ooghoek zag ze een gestalte bij een boom staan en Amaryn draaide zich abrupt om. Zonder te aarzelen wierp ze haar mes in de richting van de gestalte. Het mest kwam vlak naast zijn of haar hoofd terecht en Amaryn kon niet verhelpen dat een minuscule glimlach haar lippen sierde. Het was een perfecte worp.

Echter gleed die glimlach al snel van haar lippen toen ze onbevreesd richting de gestalte liep en haar mes uit de boom trok. Door de schaduw kon ze niet goed zien wie of wat het was en haar gezicht betrok. [b]”Idioot”[/b] siste ze. [b]”Je beseft toch wel dat ik je had kunnen doden, hè?”[/b]



</div>[/td]
[/tr]
[/table]

<style type="text/css"> .Olivia3 { background:url(http://fc05.deviantart.net/fs71/f/2014/048/1/7/olivia_table_3_by_wooschie-d76x1ku.gif);width:500px;height:671px;color:#4c4c4c; }</style>
[table class="Olivia3" align="center"][tr][td]<div class="scroll" style="width: 420px; height: 400px; overflow: auto; padding-right: 3px; text-align:justify;margin-top:180px;margin-left:40px;font-family:Times;font-size:11;">
Die woede. Die irritante, kutte, rotte woede. Amaryn wist niet wat ze ermee aan moest. Hoe moest ze het stoppen? Was het wel te stoppen? Nee, het leek wel alsof het onmogelijk te stoppen was. Met een luide brul schopte Amaryn tegen haar kast en in een veeg had ze al de spullen die er op stonden eraf geveegd. What the fack deed ze hier als ze niks kon doen? Ze had afleiding nodig, iets wat haar uit haar eigen gedachten lokte. Maar had ze die? Nee.

Maar het ging haar niet helpen als ze alles kort en klein ging slaan in haar kamer. Nee. Misschien kon ze beter… iets doen. Naar het bos of ergens waar het rustig is, waar ze buiten is, maar waar ze niet gestoord kan worden. Amaryn hoopte in ieder geval dat ze niet gestoord zou worden. Ze was totaal niet in de stemming om aardig te doen of om iemand überhaupt aan te kijken.

Ze kon er niks aan doen, echt niet. Amaryn had sinds het incident altijd al een gigantische woede gehad, maar het werd erger en erger. Amaryn had de belofte gekregen dat het beter zou worden, dat de woede over zou gaan. Dat ze geen last zou hebben van flashbacks en dat ze een enigszins normaal leven kon leiden. Voor hoever dat kon voor een mutant dan.
Het feit dat er nog helemaal niks van die belofte waar was gemaakt, maakte Amaryn zo… zo furieus. En het ergste was nog dat Amaryn er zo ontzettend moe van werd. Het was alsof er iedere dag een smeulend stukje hout in haar borstkas zat. Ze had al dagen, nee, maanden niet meer fatsoenlijk geslapen. De beste nachtrust die ze in tijden had gehad duurde twee uur en..

Genoeg.

Het was genoeg. Amaryn moest stoppen met denken. Ze maakte zich zo alleen maar bozer. Misschien moest ze even weg. Ja. Dat ging ze doen. Amaryn trok haar [url=http://oi57.tinypic.com/xe4ydv.jpg]jas[/url] aan en met een chagrijnig gezicht trok ze haar kamerdeur open.  Ze liet de deur onnodig hard achter haar in het slot vallen en met een ferme pas liep Amaryn door de gangen, iedereen die langs haar afliep negerend. Hier en daar zag ze hoe iemand haar een verbaasde blik toewierp, maar Amaryn besloot om dat wijselijk te negeren. Nee. Ze kon beter geen dramatische discussie in de gangen beginnen. Dat zou het allemaal erger maken.
Ugh. Met veel moeite wist Amaryn haar gedachten gedeeltelijk af te sluiten en ze focuste zich op haar eigen voetstappen. Ze zag vanzelf wel waar ze uit kwam, het was niet zo dat ze iets te doen had of wat dan ook.

Eerlijk gezegd was Amaryn best vriendloos. Ze was nu al drie weken op Genosha eiland, maar ze was haar kamer zelden uitgekomen. Meestal sloop ze diep in de nacht naar de gezamenlijke koelkast, waar ze genoeg eten mee naar boven smokkelde zodat ze het een dag op haar kamer uit kon houden. Dat was beter dan aardig moeten doen terwijl ze van binnen kookte, het was niet zo dat iemand haar daar vanaf kon helpen, toch?

De omgeving veranderde geleidelijk aan en voor Amaryn het wist stond ze in het bos. Niet dat ze dat erg vond, het was heerlijk rustig en Amaryn ademde de schone lucht diep in. Ja. Hier kon ze wel mee leven. Amaryn stond even stil om de omgeving in zich op te nemen, maar liep al gauw weer verder. Tijdens het lopen voelde Amaryn het doosje van haar [url=http://www.der-hollander.de/images/7979.jpg]werp-mes[/url] en eventjes lichtten haar ogen op. Het was al een tijdje geleden dat ze het messenwerpen had geoefend, en het was niet zo dat er veel mensen in de buurt waren. Perfect.

Toen ze langs een open plek liep, stopte Amaryn even en ze overwoog of het een goed idee was om daar te oefenen. Ja, er was veel ruimte, maar ze was ook een makkelijk doelwit voor iemand die van plan was om haar pijn te doen. Aan de andere kant kon Amaryn wel makkelijk overzicht houden van wat er gebeurde. Het kon dus geen kwaad om hier haar favoriete hobby uit te oefenen. Gelukkig.

Amaryn zocht naar een goed doelwit, en toen ze die eindelijk gevonden had haalde ze het doosje waar haar mes in zat uit haar zak. Haar dikke jas deed ze uit en achteloos gooide ze die naast zich neer op de grond. Hoewel ze enkel een dun T-shirt aanhad, deed de kou haar niets. Bovendien zou ze toch snel genoeg opwarmen. Messenwerpen was niet echt lastig, het enige wat je nodig had was een perfecte coördinatie en ruimtelijk inzicht. Had je die niet, dan liep je de kans om ernstig gewond te raken. Het mes kon bijvoorbeeld terug kaatsen.
Messenwerpen was de ultieme hobby voor Amaryn. Het was spannend, uitdagend en het testte je zintuigen. Bovendien vond Amaryn het prettig om haar mes op te poetsen tot het blonk. Het verdreef haar gedachten, voor even dan.
Ook nu blonk het mes Amaryn tegemoet toen ze het doosje opende, en liefkozend kuste ze het scherpe lemmet. Let the fun begin!

Het messenwerpen was niet moeilijk voor Amaryn. Ze had de kunst zich zozeer eigen gemaakt, dat het bijna was alsof ze een dagelijkse bezigheid volbracht. Amaryn stond niet al te ver van haar doelwit af; zo hoefde ze niet iedere keer meters te lopen voor ze haar mes weer opnieuw kon gooien. En dat deed ze. Amaryn raakte de tel kwijt, ze wist niet meer hoe vaak het mes haar handen al uit gevlogen was. Ze probeerde  verschillende technieken, ze gooide met links en rechts en tussendoor maakte ze een halve draai voor ze gooide. Het sloeg eigenlijk nergens op, maar het was tijd dodend.

Geritsel zorgde ervoor dat Amaryn opschrok en ze stond stijf stil. Vanuit haar ooghoek zag ze een gestalte bij een boom staan en Amaryn draaide zich abrupt om. Zonder te aarzelen wierp ze haar mes in de richting van de gestalte. Het mest kwam vlak naast zijn of haar hoofd terecht en Amaryn kon niet verhelpen dat een minuscule glimlach haar lippen sierde. Het was een perfecte worp.

Echter gleed die glimlach al snel van haar lippen toen ze onbevreesd richting de gestalte liep en haar mes uit de boom trok. Door de schaduw kon ze niet goed zien wie of wat het was en haar gezicht betrok. [b]”Idioot”[/b] siste ze. [b]”Je beseft toch wel dat ik je had kunnen doden, hè?”[/b]



</div>[/td]
[/tr]
[/table]