Mi corazón me duele por mi generación

Met haar ogen gesloten zat Lucia achter haar bureau, voor aan in het klaslokaal. De spanning nam toe, vandaag was het haar eerste dag als de nieuwe docent. Ze verheugde zich er al op om aangesproken te worden met ‘die nieuwe’, maar het zou haar niet deren. Elke plek, elke baan, elk persoon was beter dan alles wat ze in Mexico had meegemaakt. Ze zou misschien voor een paar weken ‘die nieuwe’ zijn en daarna zou alles weer ophouden. Lucia opende haar ogen. Vandaag waren haar ogen blauw gekleurd. Haar ogen schoten door het lokaal en met een trots gevoel glimlachte ze. Dit was allemaal van haar, haar eigen plekje, waar ze jonge mutanten over de wondere talen zou leren die in deze wereld gesproken werden. De tafeltjes waren nog mooi en niet besmeurd met pennenstrepen of kauwgompjes. Het lokaal was in de vorm van een vierkant en langs de wanden stonden metershoge boekenkasten, de een kleiner dan de andere. Deze waren gevuld met woordenboeken, boeken over de geschiedenis van bijna elke denkbare taal in deze wereld, boeken over talen die in mythen voorkomen en meer van dat soort boeken.

Door de rijkdom aan boeken en kennis in dit lokaal hoopte Lucia dat de leerlingen dit ook zouden respecteren en hier ook interesse in zouden kunnen opwekken. Maar omdat ze waarschijnlijk nog niet zo’n interesse in talen zouden hebben, had Lucia voor de eerste cursus gekozen voor de Spaanse taal. Spaans was een taal die over de hele wereld gesproken werd, had veel gemeenschappen met andere bekende talen (zoals Portugees, Frans en Italiaans) en was vaak wel bekend onder de meeste leerlingen. Zodra ze klaar zou zijn met de lessen Spaans kon ze de interesses van de leerlingen afgaan en zo het onderwerp voor de volgende periode vaststellen. Maar zo ver was het allemaal nog lang niet, voorlopig zouden eerst de leerlingen nog moeten binnenkomen.

Haar blik schoot naar de klok, over enkele minuten zouden ze al kunnen binnenkomen. Lucia stond op van haar stoel en liep naar haar bord, met krijtjes. Daar had ze speciaal omgevraagd, ze had geen behoefte aan een computer. Er stonden er genoeg in het lokaal, voor als de leerlingen het nodig hadden, maar zelf had ze genoeg aan een krijtjesbord en aan haar eigen verhalen. Ze pakte een paars krijtje en schreef in koeienletters op het bord: “Buenos días, niños y bienvenido” wat “Goedemorgen kinderen en welkom” betekende en liep toen naar de deur. Deze zwaaide ze open, zodat de leerlingen een welkom gevoel zouden krijgen en zo naar binnen zouden kunnen lopen. Bij elke leerling zou ze netjes “Goedemorgen” zeggen.

Als ze dacht aan de tijd in Mexico, moest ze toch wel even lachen. Ze had nooit verwacht dat ze hier zou staan, ze had namelijk gedacht dat ze altijd in Mexico zou moeten blijven en dat ze voor de drugskartels zou moeten blijven werken. Toen ze naar Amerika gevlucht was, had Lucia niet in eerste instantie aan een baantje voor de klas gedacht, maar het gaf een inkomen en ze was veilig hier. Haar excentrieke uiterlijk had er ook voor gezorgd dat ze hier binnen mocht komen, het was namelijk haar mutatie. Vroeger had ze zichzelf vervloekt om die mutatie en wilde ze er het liefste niets mee te maken hebben, maar nu had ze daar wel een hele andere visie op. Toch had ze zich voor de klas netjes gekleed en zag ze er uit als een ‘normaal persoon’, maar in haar vrije tijd zou ze er heel anders zien dan de leerlingen van haar gewend zouden zijn. Maar ach, who cares? De eerste leerlingen kwamen er nu aan en Lucia zetten een brede glimlach op, zij het wat geforceerd door de zenuwen.

Er hing een soort mist in zijn hoofd. Hij wist niet waar de mist vandaan kwam. Maar hij wist dat hij hem herkende. Hij voelde haar aanwezigheid. ‘Kinana?’ Erik kon haar niet zien maar hij wist dat ze er was. Hij keek rond. Daar stond ze. Nog altijd hetzelfde paarse haar en heldere ogen. ‘Ik heb je weten te bereiken.’ Zei ze met haar heldere stem. ‘Het spijt me dat ik niet met je kon communiceren. Ze blokkeren mijn mutatie, maar het is me nu gelukt. Ik ben veilig, maar ze zijn naar jou op zoek.’ ‘ze zullen me hier niet vinden’ zei hij. Dat stelde haar gerust. ‘Ik moet weg, ze komen terug.’ ‘Wacht’ hij wou niet dat ze wegging, nog niet. Maar het was te laat.

Hij werd wakker. Hoe laat? Hij keek op de wekker. Kwart voor zeven. Hij zuchtte. Klaarwakker ging hij op het bed zitten. De mist van daarnet was nog niet compleet verdwenen. Toch zou hij naar de les moeten, zijn eerste les… Talen. Na een tijdje stond hij recht en liep naar de kledingkast. Hij was nog steeds niet aan het tijdsverschil gewend geraakt. Er was 16 uur tijdsverschil. Redelijk veel. Als hij nu thuis was zou hij nu waarschijnlijk al slapen. Hij trok dezelfde kleren als altijd aan en deed zijn ring rond zijn vinger. De oorbel in zijn linkeroor deed hij nooit uit. Hij lachte en liep de kamer uit.

Omdat hij nog veel te vroeg ging zijn liep hij een tijdje door de gangen terwijl hij probeerde de nevel uit zijn hoofd te krijgen. Het werd al minder, maar was nog steeds niet weg. De les zou nu bijna beginnen dus ging hij maar naar het lokaal. Hij sloeg een paar keer rechts af om daarna naar links te gaan. Waarna hij in de gang met de klassen terecht kwam. Hij liep voorbij de lokalen en zag wat verder een deur openstaan. Hij bleef staan. De leerkracht was er al, Lucia Morales, Mexico. Hij kon het niet duidelijk horen de mist was er nog al dacht hij dat die snel weer weg zou zijn. Er was nog maar een leerling in het lokaal, diana Lebedeva, Rusland.
'Hallo mevrouw,' Hoorde hij het meisje zeggen. 'Mevrouw, ik denk niet dat ik op hetzelfde niveau ben als de andere leerlingen in Spaans,' verontschuldigde ze zich aan de leerkracht. 'Ik ben nieuw en ik kom uit Rusland, ziet u... Heel veel contact met de Spaanse taal heb ik niet gehad.' Hij liep de deur door. ’Ohayô gozaimasu… euh, goedemorgen’ zei hij nog toen hij doorhad dat hij weer in het Japans bezig was. Zou het dan nooit lukken. ’Sorry, ben het nog steeds niet gewoon om niet in het Japans te praten.’ Hij lachte. Hij liep naar de bank naast Diana. ’Ik kan je alleszins garanderen dat ik op een nog lager niveau zit.’ zei hij. Nu hij bij een van de banken stond bekeek hij even de rest van het lokaal. Het waren allemaal gloednieuwe banken en tegen de muren van het lokaal stonden boekenkasten. Allemaal van verschillende hoogte en formaat. Vooraan in de klas stond een krijtbord. De leerkracht had er al iets opgeschreven. “Buenos días, niños y bienvenido” Hij had geen idee wat het betekende.