Am I your child or just a charity award? [&Mick]

Het was nog geen half zeven, maar toch was Mick al anderhalf uur zijn bed uit en was hij, sinds een kwartier, op kantoor te vinden. Het was niet de eerste keer dat hij zo vroeg uit bed kwam en het zou zeker niet de laatste zijn; normaal gesproken hield hij zichzelf bezig op zijn kamer tot een uur of half negen, maar nu hij een roommate had, wilde hij hem niet wakker maken met zijn gespook, dus vertrok hij maar richting kantoor. Een voordeel hieraan was wel dat hij veel meer gedaan kreeg dan voorheen. Het bleek dat hij zich ontzettend goed kon concentreren in de vroege ochtend na een nacht van weinig tot geen slaap. Misschien was het omdat zijn brein sowieso al overactief was – voor de verandering niet Olivia, vannacht, althans niet zoals normaal; vannacht een verkeerd afgelopen zaak in Boston – en dat het daarom informatie beter kon verwerken, hij wist het niet, maar de files die hij moest doornemen leken veel gemakkelijker te lopen dan anders.

Even voor achten maakte hij een korte trip naar de kantine voor een kop koffie en een broodje, dat hij staand opat zodat hij de leerlingen in de kantine in de gaten kon houden. Hij glimlachte naar een aantal leerlingen uit de gymklas die hij vorige week lesgegeven had en nam een laatste hap van zijn broodje voor hij met zijn koffie in de hand terug naar zijn kantoor liep. Hij wist dat hij later vandaag, rond een uur of tien, een afspraak had, en wilde nog een keer de file van het meisje doorlezen voor het zover was. Iedere leerling die hij sprak was, uiteraard, anders. Meestal stapten ze uit zichzelf wel naar hem toe, omdat school niet wist van hun problemen maar ze deze wel ergens kwijt wilden. Heel soms, echter, werd er vanuit de directie voor de student een afspraak gemaakt, wanneer het vermoeden heerste dat de leerling nog steeds last zou kunnen hebben van nare ervaringen van voor hun aankomst op school. Het meisje van vandaag, Sierra Montgomery, was hem aangedragen; ze was zelf niet naar hem toegekomen.

Het probleem, als je dat zo mocht noemen, van leerlingen die niet uit zichzelf een afspraak maakten was dat ze een stuk minder gewillig waren om te vertellen waar ze mee zaten. Van mensen die zelf op hem afstapten las hij ook de files door voor hij met hen praatte, zodat hij misschien een oorzaak voor hun problemen kon vinden in hun tijd voor school of, in het geval van een afspraak rond een lastige mutatie, zodat hij wist wat hun mutatie precies inhield, maar hij spitte de files niet aandachtig door omdat veel toch in het gesprek boven zou komen. Omdat hij uit ervaring wist dat hij een stuk meer moeite moest doen in gevallen zoals dat van Sierra, moest hij wel keer op keer terugkeren naar haar file. Het maakte in dat geval niet echt uit dat hij de feiten van Sierra’s situatie al wist – het ging erom haar aan het praten te krijgen, haar kijk op alles te krijgen. Maar feitenkennis was hierbij wel handig, dan wist hij waar hij op door kon vragen. En dus zette hij zich neer achter zijn bureau, koffie binnen handbereik, en sloeg haar file open.

Hij ledge net de laatste hand aan wat eerste notities in de marge van Sierra’s achtergond toen de deur open ging en Sierra halt hield in de deuropening. Ze leek de kamer even in zich op te nemen, dus liet Mick haar begaan, al kwam hij wel overeind uit zijn stoel en glimlachte naar haar in een poging haar wat op haar gemak te stellen. Pas toen ze hem aankeek en vroeg of ze hier goed was, liep hij achter zijn bureau vandaan. “Als je Sierra bent, dan ben je hier goed,” zei hij, ook al wist hij maar al te goed dat ze inderdaad Sierra was; er zat immers een pasfoto bij haar file. Hij wist echter dat hij beter stapje voor stapje kon gaan, zich met minder kennis opstellen dan hij eigenlijk had, zodat ze zich niet bedreigd zou voelen. Met een vriendelijke glimlach stak hij zijn hand uit. “Ik ben Mick. Goed je te zien.” Hij gebaarde richting de twee stoelen bij het raam. Hij had nooit geloofd in een bureau tussen hem en de leerlingen in houden, dat wierp alleen maar barrieres op. Hoe minder formeel zo’n gesprek leek, hoe eerder ze bereid waren over zichzelf te praten. “Ga maar zitten.” Hij schoof het klepje aan de deur opzij om aan voorbijganger aan te geven dat hij in gesprek was en sloot vervolgens de deur. “Wil je wat drinken, een glas water of iets dergelijks?” vroeg hij met een knikje richting de waterkoeler in de hoek van de kamer.

[Haha, no worries c:]

Sierra’s reactie op zijn begroeting stoorde Mick alles behalve; het grootste gedeelte van zijn werk bestond uit het zich kunnen verplaatsen in andermans situatie, dus hij kon zich voorstellen dat Sierra zich ontzettend ongemakkelijk moest voelen. Vandaar dat hij enkel goedaardig knipoogde alvorens hij naar de stoelen gebaarde en zich wegdraaide, al hield hij Sierra vanuit zijn ooghoek wel in de gaten terwijl hij voor zichzelf een beker water pakte (zijn koffie was helaas al op). Ze leek in gedachten verzonken terwijl ze uit het raam keek, wat in principe iets goeds was – dat was de hele reden dat hij zijn gesprekken altijd bij het raam hield. Hij had ervaren dat studenten het iets minder confronterend vonden als ze naar iets anders konden kijken dan de binnenkant van zijn kantoor, het maakte ze iets meer ontspannen. Het was al moeilijk genoeg om over hun problemen te praten (daar wist hij inmiddels alles van) zonder dat ze het gevoel kregen dat ze ondervraagd werden door de politie.

Op zijn vraag of ze iets wilde drinken vroeg Sierra of hij misschien iets van thee had. Hij glimlachte. “Geen moeite,” zei hij, aangezien er een waterkoker bovenop de lage kast achterdoor in de kamer stond, voornamelijk voor studenten die thee of koffie wilden; voor zichzelf vond hij het altijd net iets te veel moeite om water voor koffie te zetten, dus haalde hij het uit de kantine, maar hij hield het ding wel achter de hand voor gesprekken. Hij kookte wat water en maakte Sierra een kop thee, die hij, samen met een zakje suiker en melkpoeder, bij haar op de vensterbank zette. In het voorbijgaan viel zijn blik op haar polsen, die tot nu toe verborgen waren geweest onder een witte blazer, maar die nu, waarschijnlijk zonder dat Sierra er erg in had, open en bloot op haar schoot lagen. Dat was niet bijzonder geweest als ze niet onder de blauwe plekken had gezeten.

Zijn gedachten gingen terug naar haar file: sterk vermoeden van langdurig huiselijk geweld. Het was niet vreemd dat ze blauwe plekken nog niet weggetrokken waren, aangezien ze hier pas een aantal dagen was, en waarschijnlijk zou het Mick niet eens zijn opgevallen als hij er niet naar op zoek was geweest. (Hij zou graag willen zeggen dat hij er niet echt een gewoonte van maakte om iedereen die hij tegenkwam van top tot teen te bekijken, en gedeeltelijk was dit ook waar, maar na drie jaar bij de FBI en nog langer daarvoor bij MI5 had hem in zijn hoofd gestampt altijd te checken op wapens, zelfs in situaties waarbij het bijna onmogelijk was dat iemand een wapen bij zich had, en hij had de gewoonte nog niet verleerd. Ook al sloeg het nergens op, in een school vol mutanten.) Maar hij was er wel naar op zoek geweest, met haar verleden in zijn achterhoofd. Hij maakte een mental note van de blauwe plekken zodat hij “sterk vermoeden van” kon veranderen naar “vastgesteld” zodra Sierra weg was, maar zei er niets van, zodat ze zich niet in het nauw gedreven zou voelen. In plaats daarvan nam hij plaats in de stoel tegenover haar en nam een slok van zijn water. “Ik wist niet of je suiker of melk in je thee wilde, dus ik heb het er allebei maar even naast gelegd.”

Hij had met opzet geen schrijfblok of iets dergelijks op schoot liggen. Hij wist van zichzelf dat hij een goed geheugen had en dat hij echt belangrijke details gemakkelijk terug zou kunnen halen wanneer hij later haar file bijwerkte. Het belangrijkste was nu dat hij Sierra op haar gemak stelde, dat ze het gevoel had dat ze bij iemand was die ze kon vertrouwen, die simpelweg naar haar luisterde zonder te oordelen en zonder te analyseren. Gelukkig had hij ideeën over hoe hij dat kon bewerkstelligen. Hij ging gemakkelijk zitten, zijn enkel op zijn andere been gelegd, en rustte zijn elleboog op de armleuning. “Hoe gaat het met je?” vroeg hij vervolgens, licht en vriendelijk, zodat de vraag simpelweg een van interesse was en geen priemend psychologisch onderzoek. Meestal hielp zo’n vraag wel om leerlingen wat losser te laten worden; een simpele vraag over hun huidige humeur en onschuldige vragen of ze het hier leuk vonden, of ze prettige leraren hadden, nodigde over het algemeen wel uit tot iets meer vertrouwen om ook op andere vragen antwoord te geven.