Calls me home [Caro&me]

It's funny how, the walk of life

  can take you down without a fight

Met een handdoek om haar slanke maar gespierde lichaam gewikkeld stapte Alice de douchecabine uit. Na een lange dag als vandaag, vond ze het altijd heerlijk om even tot rust te komen en niets was rustgevender dan een warme douche. Oké, dat was niet helemaal waar maar toch. Uit haar kluisje pakte Alice haar kleren, die ze in een rap tempo aan trok. Een lichtblauwe spijkerbroek, met daarboven een donkerblauwe blouse. Uit de zak van haar zwart leren jasje haalde ze het kettinkje dat ooit van haar moeder was geweest. Terwijl ze het kettinkje omdeed liep ze naar de spiegel, waar zowel haar borstel als haar make-up lag. Nadat ze de klitten uit haar nog natte haar had geborsteld, bracht ze een klein beetje mascara aan op haar wimpers. Zo, dat was ook weer klaar. Kort keek Alice in de spiegel. Ze zag er uit als een normale vrouw, met een normale baan. Niets was minder waar, sinds twee jaar was Alice werkzaam als agente in de Strategic Response Unit. Hoewel ze hoofdzakelijk onderhandelde met de ‘dader’, was ze ook een excellente schutter. Wat op zich logisch was, gezien het feit dat enkel de beste agenten werden geselecteerd voor de speciale eenheid.

“Tot morgen!” Alice stak haar hand op naar Chase, die haar voor haar huis had afgezet. Op de oprit stond enkel Sophie’s auto, wat betekende dat Joël nog aan het trainen was. “Ik ben thuis!” riep ze, terwijl ze haar jas aan de kapstok hing. “Mama!” Een klein jongetje, met bruin haar en helder blauwe ogen kwam de gang in rennen sprong in haar armen. “Hé Jamie.” zei Alice, terwijl ze een kus op haar zoons voorhoofd drukte. “Waar zijn Andrew en Sophie?” vroeg ze, nadat ze James weer op de grond had gezet. “In de keuken. We hebben koekjes gebakken vandaag! En we zijn naar de speeltuin geweest. Ik heb echt een mega groot zandkasteel gemaakt!” ratelde het kleine jongetje, terwijl hij achter haar aan de keuken in hobbelde. “Hey.” zei Alice. Kort ging ze met haar hand door Andrews haar. Waarna ze haar blik op Sophie richtte, die bezig wat met koken. “Ah dank je,  Sophie.” zei Alice, tegen de jonge vrouw die nu al bijna drie jaar als nanny voor hen werkte. Uit het kuiken kasje pakte Alice vier borden, met een glimlachje op haar gezicht begon ze de tafel te dekken. Eigenlijk had ze het best goed voor elkaar. Een levendig zoontje en een nog bijna levendiger soort van schoonbroertje, een lieve vriend, een mooi huis en een geweldige baan. “Je mag wel gaan hoor Sophie.” zei Alice, terwijl ze het bestek op tafel legde. “James, laat de staart van de kat los.” zei ze op licht dreigende toon, toen ze vanuit haar ooghoeken zag dat haar zoontje probeerde de kat aan haar staart op te tillen. “Oké, de pasta moet nog vier minuutjes koken en tegen die tijd is de saus wel klaar. Andrew had een brief mee gekregen van school, die licht in de woonkamer.” zei Sophie, terwijl ze een laatste maal door een van de pannen roerde. “Dank je.” zei Alice. Ze draaide de kraan open, vulde een karaf met water en zetten deze op tafel. “Jongens, gaan jullie zo even je handen wassen? Joël komt zo thuis en dan kunnen we gaan eten.” Alice wist nooit zo goed of ze papa of Joël moest zeggen als ze tegen de jongens sprak. Want terwijl James hun zoontje was, was Andrew Joël’s jongere broertje. “Heb je vandaag weer boeven gepakt?” vroeg Andrew, die aan tafel was gaan zitten en nu met zijn vork en mes op de tafel aan het drummen was. “Ja, twee zelfs.” zei Alice met een glimlachje, wijselijk voor zich houdend dat de derde gijzelaar was neergeschoten. Nee, haar baan was niet altijd de makkelijkste. Hoewel ze veel situaties tot een goed einde konden brengen, kwam het ook wel eens voor dat er levens verloren gingen. Vandaag was dat gelukkig enkel het leven van één van de daders, al hadden ze dat natuurlijk ook liever voorkomen. Even betrok haar gezicht, snel schoof ze de gedachten van zich af. “Jamie, ga eens naast Andrew zitten.” zei Alice, terwijl ze hoofdschuddend naar haar zoontje achter de kat aan door de keuken rende. Waar haalde hij die energie vandaan? Oké, stomme vraag Joël en zij hadden ook altijd een enorme hoeveelheid energie gehad. Alice goot de pasta af en zetten de pannen op tafel. Een glimlach verscheen op haar gezicht, dat zou Joël wel zijn. Precies op tijd.

To get right down on bended knee

Nothing else would ever be better

Samen met de jongens van het team stond hij op het veld een oefenwedstrijdje te spelen. Het seizoen zou snel weer beginnen en hij moest in topvorm zijn. Joël was niet alles de Point guard van de Chicago Bulls, maar ook eveneens de PG van het nationale team van de states. Lekker druk, maar de man deed niets liever dan op het veld staan. Oké, bij zijn gezin zijn was misschien wel het gene dat het overtrof maar hij en basketbal, een betere combo bestond er niet. Gauw genoeg kreeg hij de bal toe gespeeld om die vervolgens omdat hij geheel vrij stond makkelijk vanaf de driepuntlijn de ring in te werpen. Daarmee was de wedstrijd dus ook gelijk geëindigd. Lachend waren ze richting de kleedkamers vertrokken. Vandaag was echt een drukke dag geweest voor het team. Ze waren begonnen met een opwarming op het veld, om zich daarna terug te trekken in de fitnessruimte, daarna waren ze buiten in het park gaan lopen om dan uiteindelijk terug te keren naar hun thuisbasis en de match te spelen. Mensen zouden hem voor gek verklaren als ze hem bezig zagen, maar hij deed het graag en wou voor geen goud van de wereld stoppen. Met een handdoek om zijn middel kwam hij de douches weer uit en trok meteen zijn kleren weer aan. ‘Ik zie jullie morgen weer.’ Glimlachte hij nog voor hij met zijn sporttas op zijn schouder de ruimte uit liep. Voor hij naar huis reed, moest hij nog een tussenstop maken bij de juwelier. Gelukkig was het niet zo heel lang rijden, en lag alles al klaar moest hij enkel en alleen nog maar afrekenen. Anders was hij toch gegarandeerd te laat gekomen thuis, en dan zouden er wel enkele vragen komen. Plus, hij wou ze thuis ook niet laten wachten met eten. Hoe hij het ging aanpakken had hij mooi uitgeplant met zijn broertje en zijn zoon. Wel ja, met hun had hij afgesproken dat ze de tuin in orde moesten brengen. Wel had hij Sophie er ook over ingelicht zodat ze een beetje een oog in het zeil kon houden. Met een glimlach op zijn gezicht reed hij uiteindelijk de oprit op en stapte vervolgens uit de wagen. Voor een moment stond hij daar gewoon, wetende dat dit alles was wat hij ooit wilde.

Van zodra hij de deur open had gedaan verwelkomde de geur van eten hem. Kort speurde hij de gang af naar de jongens, maar die zaten al weer aan tafel. Zijn sporttas dropte hij maar even in de gang, en zo wandelde hij verder. Kort deed hij teken naar Alice dat ze niet mocht zeggen dat ze er was. Zachtjes sloop hij op de twee jongens af om vervolgens zijn beide armen om hen heen te slaan waardoor ze even leken te schrikken maar daarna toch in lachen uit barste. ‘Zijn jullie braaf geweest?’ Grijnsde hij breed terwijl hij beide even door hun haren aaide. Het was Andrew die als eerste antwoord gaf, gevolgd door James. Uit hun woorden kon hij wel opmaken dat ze gedaan hadden wat hij hun had gevraagd. Uiteindelijk gleed zijn aandacht naar Alice, vrolijk wandelde hij naar haar toe en drukte een zachte kus op haar lippen. ‘Ik heb je gemist.’ Prevelde hij nog zachtjes tegen haar lippen aan terwijl hij zich vervolgens met de pannen bezig hield. Voor de twee jongens deelde hij dezelfde portie uit, terwijl hij er bij Alice iets meer op schepte en bij hem logischer wijs het meeste op neer dropte. Dat kon hij wel gebruiken na vandaag. Vervolgens deed hij bij iedereen saus op het bord om daarna uiteindelijk plaats te nemen. ‘Trouwens, de jongens vroegen of jullie morgen met zijn drietjes naar de sportzaal kwamen?’ Het was natuurlijk meer om hun twee te feliciteren aangezien hij hun er al had over ingelicht, maar al bij al waren ze een grote familie daar dus zou het waarschijnlijk wel uitdraaien op een klein feestje met het team en de families van de jongens. ‘Sophie mocht ook mee komen als ze wilde. Volgens mij heeft Eric een oogje op haar.’ Eric was de jongste van heel de ploeg, was er pas sinds dit jaar bij maar hij zou uitdraaien op een grote aanwinst voor het team die waarschijnlijk na dit seizoen zijn plek in het team zou in nemen. Plus, Sophie was in de loop van de drie jaar dat ze haar kende echt wel bijna familie geworden. Dus natuurlijk mocht zij niet ontbreken op het feest. 'Wel, smakelijk iedereen en jongens ditmaal je eten op je bord houden.' Sloot hij af met een knipoog naar de twee.

It's funny how, the walk of life

  can take you down without a fight

De jongens leken niet door te hebben dat Joël zo juist binnen was gekomen. Bij het zien van zijn teken hield Alice dan ook wijselijk haar mond. Alsof ze niets doorhad liep ze naar de koelkast om de geraspte kaast te pakken. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe haar vriend James en Andrew besloot en zijn armen om hen heen sloeg. Hun geschrokken gezichten deden haar in de lach schieten. De schrik was bij de twee ook weer verdwenen en was gevolgd door een vrolijke lachbui. Met een glimlach op haar gezicht ging Alice aan tafel zitten. Even fronste ze, terwijl ze Joël, zijn broertje en hun zoon voor een moment peilend aan keek. Lag het aan haar of voerde die drie wat in hun schild? Op zich was het niet vreemd dat Joël hun vroeg of ze braaf waren geweest, maar toch er was iets. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, ze zou er niet naar vragen. Ze wist dat het moeilijk was dingen voor haar geborgen te houden. Niet alleen was ze getraind om leugens te doorzien ze kende de drie ook door en door. Joël liep naar haar toe, drukte zijn lippen kort op de hare. “Ik jouw ook.” fluisterde ze, nog net voor hij zijn gezicht terug trok. Met haar ogen volgde zijn bewegingen. Hoe was het mogelijk dat hij haar naar al die jaren nog steeds zo kon doen laten voelen? Natuurlijk, het was geen kinderlijke verliefdheid meer maar hij kon haar hart nog altijd doen overslaan. Naar de sportzaal komen? Andrew en James waren al direct enthousiast gaven haar eigenlijk geen eens een kans om nee te zeggen. Zij vonden het altijd geweldig hun vader te zien spelen, hetzelfde gold overigens voor Alice. Nog altijd kon genoot ze er van om Joël te zien spelen. Hij was dan zo in zijn element, zo gelukkig. “Ik zal me best doen.” zei Alice. Ze kon nooit van te voren zeggen hoe laat ze precies klaar zou zijn met werken. Als ze niet op geroepen zouden worden, zou ze gewoon tot zes uur op de kazerne zitten. Als ze wel werden ingezet dan hing het er vanaf hoe laat ze er op uit werden gestuurd en hoe snel ze de situatie onder controle hadden. Het zou een beetje raar zijn als zij om zes uur gewoon in de auto zou stappen en weg zou reiden, terwijl ze midden in een onderhandeling zaten. Nee, dat zou niet werken. Alice wist dat ze het niet meer aan Joël hoefde uit te leggen, ze deed dit werk nu al twee jaar en hij had haar wel vaker pas na middernacht thuis zien komen. “Ah, zo iets vermoede ik al. Toen hij laatst hier was stond hij echt de hele tijd met haar te flirten.” zei Alice lachend. “Natuurlijk kan Sophie mee.” voegde ze er aan toe. Al vanaf het moment dat Sophie voor hen was komen werken, had Alice het goed met haar kunnen vinden en onderhand was ze bijna onderdeel van hun familie geworden. “Eetsmakelijk.” Alice begon rustig te eten. Kort wierp ze een waarschuwende blik naar James, die probeerde een toren van macaroni te bouwen.
“Mag ik van tafel?” vroeg Andrew, die met zijn bestek op zijn bord aan het tikken was. “Ja hoor.” Antwoorde Alice, terwijl ze de borden op begon te stapelen. Andrew was ondertussen op gesprongen en rende de kuiken uit. James wou zijn voorbeeld volgen, maar Alice hield hem tegen. “Hé, kom is hier jij!” Mopperend liep haar naar haar toe. Lachend zakte ze door haar knieën, veegde ze de pasta saus met haar vingers weg uit zijn mondhoek. “Zo, nu mag je gaan.” zei ze. Dat liet het jongetje zich geen twee keer zeggen, hij stormde achter Andrew aan. Eigenlijk was het best raar te bedenkend, dat Andrew officieel James oom was, als je ze zou samen zag zou je zweren dat het broertjes waren. “Hoe was de training?” vroeg Alice aan Joël, terwijl ze de vaatwasser begon in te ruimen. Tijdens het eten waren vooral de jongens aan het woord geweest. Andrew had een acht gehaald voor zijn aardrijkskunde en hij had straf van de juf gekregen omdat hij met een ander kind gevochten had. Dat laatste had hij natuurlijk pas later verteld dan het eerste, vlak voor hij zijn eten op had. Naar eigen zegen was het andere jongetje begonnen, maar veel meer had hij er niet over verteld. “Sophie zei dat Andrew een brief van de juf had mee gekregen, ik denk dat dat over die vechtpartij ging.” zei Alice, terwijl ze zich omdraaide naar Joël. Het was haar nog niet helemaal duidelijk wat hij vond van het hele gebeuren. Ze had net het gesprek afgepakt door te zeggen dat ze het er later over zouden hebben. Ze had geen zin in ruzie aan de eettafel, bovendien had James met zijn eten zitten spelen en had die duidelijk niet veel langer stil kunnen zitten.

To get right down on bended knee

Nothing else would ever be better

Dat de jongens niets doorhadden van zijn aanwezigheid, vond hij maar al te geweldig. Zo werd besluipen natuurlijk ook weer veel makkelijker voor hem. Alice stak er natuurlijk ook geen stokje voor. Joël had zo het vreemde gevoel dat ze het altijd wel leuk vond als hij dit bij de twee jongetjes deed. Nadat hij de twee over hun hoofd had gestreken en natuurlijk hun haar in de war had gebracht was hij richting het meisje gewandeld waar hij al bijna zijn hele leven mee had gedeeld, met hier en daar wel eens een pauze tussen door bepaalde omstandigheden maar dat lag nu in het verleden. Hij liet nog een stralende glimlach zien voordat hij was beginnen met het opscheppen van het eten. Zowel James als Andrew zaten er namelijk bij alsof ze in dagen niets meer te eten hadden gekregen, een beeld dat hem dagelijks wel wist te amuseren. Haar best doen? Hoewel hij daar niet graag genoegen mee nam was het nu eenmaal zo dat ze een drukbezette vrouw was vanwege haar werk. ‘Ik zorg wel dat Sophie en de kinderen worden opgehaald door de vrouw van Mike, hun dochter gaat toch naar dezelfde school als Andrew en James.’ Naar hun nanny zou hij straks wel bellen, dat ze aan de school moest staan zodra die uit was. Met een grijns keek hij naar de twee jongens die haar amper de kans hadden gegeven om zelf te antwoorden. Ja, die wisten natuurlijk al wat er ging gebeuren, en ja ze kwamen ook gewoon graag naar de sportzaal voor welke reden dan ook. Maar dat was iets wat hij hun niet kwalijk kon nemen, basket zat ongetwijfeld in James bloed om over zijn broertje nog maar te zwijgen. Die had vanaf ze hier woonden al elke dag met Joël naar het veld willen gaan om een potje te spelen. Meestal gaf hij Andrew maar zijn zin, dat kon hij hem toch moeilijk ontzeggen? Het beetje vrijheid dat hij zelf vroeger had gehad was naar het huis van Alice haar familie te gaan, gelukkig nam Lorenzo hem vaak genoeg mee. Dus nee, hij zou zowel zijn broer als zijn zoontje alle vrijheid geven die ze nodig hadden met natuurlijk wel wat grenzen, maar dat was logisch. ‘Ja, de knul legt het er nogal dik op.’ Sprak hij met een grijnsje. Vaak genoeg pestte ze de jongen ermee. Eric kon het perfect hebben, anders zou hij het waarschijnlijk nog langer mogen aanhoren. Being the new kid van het team was nooit leuk, hij was het ook geweest en had vaak genoeg dingen over zijn kop gekregen maar uiteindelijk was het maar om te lachen en het versterkte hun teamspirit en dat was het gene wat telde als ze op het veld stonden. Joëls blik bleef op de kleine James hangen toen die met zijn macaroni aan het spelen was. Stiekem moedigde hij de knul graag aan als hij aan het spelen was met zijn eten. Artistieke ontwikkeling en heel die zooi nam hij dan altijd als uitvlucht maar hij kreeg er even goed voor op zijn dak van Alice. Nadat Jamie verder begon te eten deed hij hetzelfde en bleef het voor een tijdje stil aan de tafel.
Zoals altijd was hij de laatste die nog aan het eten was terwijl de twee jongens zich excuseerde. Kort schudde hij zijn hoofd, de vaart waarmee die twee door het huis knalden het verbaasde hem dat er nog geen brokken waren gemaakt. Ach, het waren kinderen. Hoe was hij wel niet toen hij hun leeftijd had? ‘Best wel hard. De coach stoomt ons stevig klaar voor het komende seizoen.’ Zijn laatste seizoen.. Dat zou hem nog heel zwaar gaan vallen wist hij nu al. Maar als hij verder speelde, wel dan wist de dokter niet hoe het met zijn knie zou gaan aflopen. Tijdens het eten had Joël niet veel gezegd, al deed hij dat nooit echt. Maar hij had wel geluisterd, en het feit dat Andrew gevochten had sprak hem niet bepaald aan. Alice had er toen op ingepikt, maar hij zou het nog wel met hem gaan bespreken. Als mannen onder elkaar. Maar goed eerst moest hij wat anders afhandelen. Uiteindelijk stond hij op van zijn stoel en deed zijn bord nog in de vaatwas voor hij reageerde op Alice. Nadat hij zijn handen onder de warmwater kraan had gestoken leunde hij tegen de stoel aan waar hij net nog op zat. ‘Ik praat er wel met hem over. En wat die brief betreft, negen van de tien kansen zullen ze wel vragen of we naar school komen met hem. Ik handel dat dan wel af binnenkort. Maar hoe dan ook ik laat hem er niet mee weg komen.’ Met hun verleden was hij het vechten best wel beu, logisch ook. Maar hij had er ook een hekel aan gekregen dus Andrew zou er niet enkel met een waarschuwing van af gaan komen. Ach ja, veel kon hij er momenteel niet aan doen.
Op zijn gezicht brak er uiteindelijk weer een glimlach door waarna hij haar hand in de zijne nam. ‘Kom eens even mee.’ Wachten op een reactie deed hij niet. Met een simpele beweging trok hij de deur die naar de tuin leidde open en wandelde samen met haar naar de tuin die versierd was met allemaal theelichtjes in verschillende kleuren. Daar kregen de jongens strak nog een beloning voor. Hier en daar was het iets wat slordig gedaan, maar het totaal plaatje mocht er echt wel zijn. Aan een van de ramen op het tweede verdiep waren de twee jongens gaan staan en keken ze nu met een brede grimas neer op de tuin die ze zo prachtig hadden versierd. Joël trok Alice dicht naar zich toe en keek haar voor een lange tijd gewoon aan. Nee, hij snapte niet wat ze in hem zag. Maar hij had het al opgegeven met er achter te komen en prijsde zich gewoon gelukkig met haar aan zijn zijde. Zoals het altijd gebeurde in een van die grote romantische kaskrakers zakte hij op een knie voor haar neus neer. ‘Listen. We’ve been through a lot of things, both good and bad. But we always conquered those things no matter the consequences. You and your family changed my life for the better, without you guys I probably wouldn’t be around anymore and Andrew would still be with his stepdad. What I am actually saying is that you’re the love of my life, and if I lost everything in my heart it wouldn’t mean anything because I would still have you. So on that note Alice Pioggia, will you do me the honors of becoming my wife?’ Uit zijn zak haalde hij een zwartzijden doosje. Benieuwd naar haar antwoord en reactie klapte hij het doosje open en verscheen er een ring.

It's funny how, the walk of life

  can take you down without a fight

Aan zijn gezicht kon Alice zien dat Joël liever had gehoord dat ze er gewoon zou zijn en hoewel zei hem die beloofde graag had gedaan, wisten ze beide dat dit niet mogelijk was. Haar werk kende geen vaste tijden, het was niet alsof zich enkel overdag gevaarlijke situaties voor deden. En hoewel Alice doordeweeks normaal gesproken van half 9 tot 5 op de kazerne, kwam het regelmatig voor dat ze pas s ‘ochtends  vroeg thuis kwam. Op zich waren er andere teams die s ‘nachts verantwoordelijk waren maar je ging niet midden in een crisis situaties wisselen. Dat zou absurd zijn. Daarnaast was Alice ook 24/7 bereikbaar voor zeer extreme situaties. Situaties die als levensbedreigend werden gezien voor de hele stad of zelfs het hele land. Gelukkig hadden dergelijke situaties zich nog nooit voor gedaan en zij hoopte dat dit zo zou blijven. Alice knikte toen Joël zij dat hij er voor zou zorgen dat Mike’s vrouw Andrew, James en Sophie op zou halen van school. “Ja heel subtiel is hij niet, maar dat leert hij vanzelf wel met jullie als team genoten.” zei ze, waarna ze hem een speelse knipoog gaf. Ze wist hoe het er in hun team aan toe ging, het ‘gefeut’ van de nieuwe teamgenoten. Tja, het hoorde er bij. Ook bij haar werk kende nieuwe teamgenoten een soort ontgroeningsperiode. Een periode waarin het vertrouwen van het team nog gewonnen moest worden, al was dit iets wat enkel tijdens de trainingen echt zichtbaar was. Wanneer je in actie was deed het er niet toe hoelang je al lid was van het team, iedereen had elkaars rug. Als dat niet zo zou zijn zou hun werk veels te gevaarlijk worden. Natuurlijk werd een nieuw teamlid niet direct in het diepe gegooid, zou hij of zij nooit direct als eerste scherpschutter geplaats worden of een onderhandeling voeren. Nee, dat was aan de meer ervaren teamleden.
“Dan zal het wel nodig zijn. Misschien zijn jullie toch weer een beetje soft geworden.” zei ze plagend, terwijl ze achter hem ging staan en haar handen op zijn schouders legde. Half in gedachte verzonken masseerde ze zijn schouders. Het was zijn laatste seizoen. Veel eerder dan de meeste basketbalspellers moest hij zijn carrière vaarwel zeggen. En dat alles omdat hij meer dan vijf jaar geleden een kogel voor haar gevangen had. Ze wist dat hij het moeilijk zou krijgen dit seizoen. Het besef dat het de laatste keer was dat hij zo zou spelen. Ze hoopte dat hij haar niet buiten zou sluiten. Ze hoopte dat ze hem zou kunnen helpen. Kort beet ze op haar lip, waarna ze haar handen liet zakken en de borden op begon te stapelen. Joël, die altijd als laatste klaar was met eten, zette zijn bord in de afwasmachine nadat zij de rest al had ingeruimd. Ze knikte als reactie op zijn woorden. Ze wou zich er niet al te veel mee bemoeien. Hoewel ze Andrew in huis hadden genomen had ze niet altijd het idee dat ze veel zeggenschap over hem had. Ergens wou ze dat ook niet. Hij was het broertje van Joël, hij had van alles en nog wat mee gemaakt en de enige die hem volledig begreep was Joël. Het was dan ook beter dat die dit oploste. Al hoopte Alice dat hij niet al te streng zou zijn. Niet voor hij het gehele verhaal wist in elk geval.

Ze trok kort haar wenkbrauw op toen hij haar hand in de zijne nam en zij dat ze mee moest nemen. Volgde hem zonder iets te zeggen de tuin in. Haar ogen werden groot, de hele tuin was versiert met kleurige theelichtjes. Zo hier en daar was het iets wat slordig, wat Alice vertelde dat het, het werk van de jongens was. Haar hart begon sneller te kloppen. Ze wist wat er komen ging, natuurlijk wist ze dat. Het geheimzinnige gedoe van Joël, Andrew en James, het feit dat ze morgen naar de sporthal komen moest en de tientallen kaarsjes. Een glimlachje speelde op haar lippen, met haar helder blauwe ogen keek ze Joël aan die haar tegen zich aan had getrokken. Het was één van die momenten waarvan je wist, dat die je eeuwig bij zou blijven en dat die je elke keer als je er aan dacht weer een gelukzalig gevoel zou geven. Uiteindelijk liet hij haar los, liet hij zich op één knie zakken. Zijn woorden deden de glimlach op haar gezicht verbreden. Ze staarde even naar de ring, die in het zwartzijde doosje zat. Richtte haar blik vervolgens weer op Joël, de jongen op wie ze al bijna tien jaar lang verliefd was. De enige jongen die haar hart ooit sneller had doen kloppen. Eigenlijk had ze al geweten dat ze bij elkaar hoorde vanaf het moment dat hij haar voor het eerst had gekust. Wat niet betekende dat er geen momenten waren geweest dat ze had gedacht dat ze hem nooit meer zou zien. Of momenten waarop ze had gedacht dat het nooit meer goed zou komen. “There’s nothing I would rather do.” zei ze zacht. Waarna ze hem overeind trok en haar armen om zijn nek sloeg, om vervolgens op haar tenen te gaan staan zodat ze haar lippen op de zijne kon drukken. “I love you.” Prevelde ze tegen zijn lippen, waarna ze haar hoofd iets terug trok en weer normaal ging staan. Haar blik ging weer naar de ring in het doosje. Ze stak haar hand uit, zodat hij de ring om haar vinger zou kunnen schuiven. “My parents and Lorenzo would be so thrilled to if they were here.” zei ze zacht, een glimlachje speelde op haar lippen. Praten over haar familie deed niet langer pijn, tenminste niet als het om goeie herinneringen ging. Natuurlijk miste ze hen nog altijd en dat zou nooit veranderen, maar ze had het verleden een plekje kunnen geven. De paar maanden die ze drie jaar geleden in Australië door had gebracht, hadden haar geleerd hoe ze met het verlies om moest gaan. Het was haar redding geweest. En hoewel het haar bijna haar relatie met Joël had gekost, waren ze er uiteindelijk sterker geworden. Ze stonden hier niet voor niets. Net verloofd.

To get right down on bended knee

Nothing else would ever be better

Natuurlijk zou het al weten dat hij haar er liever er gewoon bij wilde hebben, in plaats van die belofte van dat ze het zou proberen, daarvoor kende Alice hem al te goed en zijn gezicht had bijna altijd al boekdelen gesproken. Toch als het om haar ging. Joël begreep het wel dat ze niet kon met haar werk, dat begreep hij al zo lang ze daar werkte. Maar soms wenste hij toch dat het anders was. De momenten dat hij alleen was moeten gaan slapen omdat zij nog in een of andere zaak verwikkeld zat kon hij tellen op een hand, en hij was blij dat het nog niet zo heel veer was voorgekomen. Maar hij was begripvol en dat zou ook altijd zo blijven. Even moest hij lachen om wat ze zei. ‘Ja, want het is dat wij zo subtiel zijn. I mean, ik ben de subtielheid zelve maar de andere jongens echt niet hoor.’ Klonk het al lachend. Zo subtiel was hij ook niet hoor, hij deed zijn best wel en bij zijn broertje en hun zoontje werkte dat wel maar bij Alice, wel ja zij doorzag het toch altijd dat hij het niet eens meer probeerde. Buiten dan voor wat hij deze avond had gepland, maar waarschijnlijk zou ze daar zelfs al iets van door hebben. Dat was Alice gewoon, en het was een van de vele redenen waarom hij van haar hield. Waarom hij altijd al van haar had gehouden, en altijd van haar zou houden. Maar de andere jongens van het team waren echt nog erger als hem, die hadden nooit iets meegekregen van subtiel doen. Waardoor het soms wel uitdraaide op grappige fiasco’s tijdens een training of een wedstrijd. Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij dacht aan alles wat hij al met het team had meegemaakt. Daar zou op het einde van dit seizoen een definitief einde aan komen, en om eerlijk te zijn wist Joël echt niet of hij daar al klaar voor was. Basketbal was hetgene waar hij al zijn frustraties vroeger in kwijt kon raken, was het gene wat er voor zorgde dat ze een goed leven hadden en was het enige buiten Alice dat hem echt nog bond aan Lorenzo.

Kort schudde hij zijn hoofd. Soft geworden, yeah right. Voor hij een of andere tegenreactie kon geven voelde hij haar handen op zijn schouders en sloot hij genietend zijn ogen. Zijn mondhoeken krulde zich vrolijk omhoog terwijl hij haar liet begaan, zich afvragend aan wat hij dit had verdiend. ‘Ja, jij mest me maar vet hoor als het seizoen stopt en daardoor wordt ik sloom.’ Sprak hij even lachend. Natuurlijk meende hij dat niet. ‘Nee, de andere ploegen hebben enkele transfers gemaakt en een paar jongelingen aangewerfd en de coach denkt dat we hun niet aan kunnen of zo.’ Sprak hij terwijl hij even kort zijn schouders op haalde toen ze haar handen er vanaf had gehaald. Net toen zijn klaar was met alle borden in de vaatwas te stoppen, had hij het zijne er in gestopt. In zijn gedachte kon hij haar bijna horen zeggen dat hij het maar rustig aan moest doen met Andrew na dat gesprek dat er wel eens zou komen. Een kleine glimlach deed zijn mondhoeken lichtjes omhoog krullen. ‘Maak je maar geen zorgen, ik hou me wel kalm met Andrew. Eerst het volledige verhaal en dan kijk ik wel wat ik doe.’ Het feit dat ze zich zorgen maakte om de jongen, maar het toch volledig aan hem overliet vond hij heel aangenaam. Natuurlijk had ze ook wel iets te zeggen over hem, Andrew woonde in hun huis dus dat betekende dat hij niet alleen naar Joël moest luisteren maar ook naar haar. Al kreeg hij vaak het gevoel dat Alice zich gewoon niet wilde bemoeien met zijn broertje. Iets wat hij ergens wel jammer vond, maar veel kon hij daar niet aan veranderen.

Toen ze in de met theelichtjes verlichtte tuin waren aangekomen had hij zich meteen naar haar toegedraaid, nog net kon hij haar de verbazing op haar gezicht gadeslaan. Joël kon er helemaal niets aan doen, maar de manier waarop het kaarslicht haar gezicht verlichte en gewoon hoe geweldig mooi ze er deze avond weer uit zag maakte hem week in zijn knieën. Iets wat ongetwijfeld ook veel te maken had met de vraag die hij haar zou gaan stellen, de belangrijkste vraag voor vele mensen waarschijnlijk. Al lag dat bij hem een beetje anders, want de belangrijkste vraag voor hem was de vraag of nou ja meer de actie die hij had gemaakt waardoor ze uiteindelijk een stel waren geworden. Dit was ook belangrijk, natuurlijk, maar het kon niet tippen aan dat moment. Uiteindelijk knielde hij neer en deed hij zijn zegje. Er waren nog meer woorden die hij er aan wilde toevoegen, maar hij hield het bij dit. Hoewel hij toch zeker wist dat ze ja ging zeggen, was er toch een moment dat hij begon te twijfelen. Misschien was het normaal of zo? Maar al snel verloste ze hem van zijn twijfel en werd hij ook meteen overeind getrokken. Joël legde zijn armen om haar middel heen en beantwoorde de kus meteen. Hoewel hij wenste dat het moment langer duurde voelde hij toch een warmte op zich neerdalen zodra ze hem vertelde dat ze van hem hield. ‘I love you too, always have and always will.’ Nadat hij de ring uit het doosje had gehaald schoof hij hem voorzichtig om haar ringvinger heen en verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht. Joël hield zijn mond na de opmerking over haar familie. Het was de waarheid, hij kon zich de reactie van haar broer al helemaal voorstellen en de felicitaties van haar ouders ook. ‘In our hearts they will be there on the big day.’ Glimlachte hij zachtjes, puur omdat hij niet wist wat hij anders moest zeggen. Dat was het moment dat hij het toch heel even moeilijk kreeg. Want hoewel hij dat verlies een plaats had kunnen geven, was de zoektocht naar de vader van hem en Andrew nog steeds een ongoing case. Toch schoof hij dat heel gauw van zich af toen hij de deur die naar het huis leidde hoorde openvliegen en hij plots twee jongetjes op hun zag afhollen. Nog net kon hij zijn armen terug om Alice haar middel heen leggen, of hij zou door de impact van de twee jongetjes die nu hun benen aan het knuffelen waren tegen de vlakte zijn gegaan. Het was James die als eerste naar de hand van zijn moeder keek en de glimmende ring om haar vinger zag. ”Vinden jullie de tuin mooi? Klonk het uit de mond van Andrew die net zoals James naar de ring keek en weigerde om de benen van zowel Alice als Joël los te laten. Gekke jongens.