Céline Lorraine

g e n e r a l
First: Céline
Middle: Evangeline
Last: Lorraine
Date of birth: 6 januari
Place of birth: Paris
Alias: Febricity
Themesong: Katy Perry - Hot N Cold

a p p e a r a n c e
Height: 1.65
Hair colour: Donkerbruin
Eye colour: Bruin
Clothing style: Vrouwelijke kleding zoals jurkjes en rokken, vaak met hakken als finishing touch. Céline is een groot tegenstander van de maatschappelijke opvatting dat vrouwen boven de 40 niks korts meer mogen dragen.

p e r s o n a l i t y
Een moederfiguur, dat is hoe de meeste mensen haar zullen beschrijven. Céline probeert altijd zo lief en vriendelijk mogelijk te zijn, tegen wie dan ook. Alhoewel... Bijna iedereen. Als je echt het bloed onder haar nagels vandaan haalt, zal ze het niet erg vinden om haar mutatie tegen je te gebruiken, maar dit is een kant die ze niet vaak laat zien. Veel vaker zal ze je volstoppen met zelfgebakken taart, om bijna smekend te vragen of de taart wel lekker is. Koken is namelijk écht haar leven, passie, you name it. Soms grapt Céline dat ze suikersiroop door haar aderen heeft stromen in plaats van bloed en dat haar voornaam beter Quiche zou kunnen zijn, als in Quiche Lorraine.

h i s t o r y
Als een schatkist vol juwelen in pastelkleuren, zo beschrijft Céline haar eerste bezoek aan een patisseriewinkel. Ladurée, zo heette de winkel, kan ze zich nog herinneren. Het kleine meisje was vier en keek haar ogen in de winkel, vol met zachte kleurtjes, schitterend glas van echt kristal, prachtige cadeaudoosjes en vooral het meesterlijke gebak met de mooiste en moeilijkste namen, alle details perfect uitgevoerd. Alle amandels waren met wiskundige precisie over de gebakjes uitgestrooid, de macarons lagen als zachte kussentjes op perfect geboende zilveren dienbladen en de millefeuille was zó dun, zó breekbaar, maar zó perfect.
Toegegeven, er waren honderden van dit soort winkeltjes in Parijs, maar dit was de allermooiste.
Céline werd op 6 januari geboren in Parijs en leefde samen met haar moeder Éponine en vader Jacques in het 16e arrondissement, één van de mooiste en meest chique wijken van Parijs. Kort gezegd, ze had een luizenleventje. Toen haar grootste passie, koken, werd aangewakkerd door het bezoek aan de patisseriewinkel, steunden haar ouders dit volop. Kookboeken? Nieuwe pannen? Ze hoefde maar naar de spullen te kijken of haar ouders kochten het al voor haar. Daar zat toch een keerzijde aan: haar vader was een succesvolle zakenman en haar moeder een buitenlandredactrice van een vooraanstaande Franse krant. Een moment dat haar beide ouders op hetzelfde moment thuis waren kwam niet vaak voor. Niet echt een probleem, vonden haar ouders: Céline kookte eerst samen met haar nanny en later, toen ze ongeveer zestien was, bleef ze gewoon alleen thuis om op het huis te passen.
Die eerste keer dat ze alleen thuisbleef was het moment waarop ze haar mutatie ontdekte.
Het was een zondag en ze maakte een ontbijtje voor haarzelf, zoals ze al bijna iedere dag deed. Pan, water, snufje zout, ei erin... Het ging bijna automatisch. Ze had de pan net op de kookplaat gezet - het vuur was nog niet eens aan - toen Céline merkte dat het water begon te borrelen. Het kookte! Geschrokken hield ze haar hand weer van de pan af en het water stopte met borrelen. Heel voorzichtig pakte Céline het ei op en pelde er een paar stukjes schil af. Het ei was gekookt.
Céline dacht niet meer echt na over het voorval, het was gewoon gebeurd. Gewoon toeval. Ze had vast de kookplaat heel snel op een heel hoge temperatuur gegaan, daarom was het ei zo snel gekookt.
Haar gedachten gingen even naar de kliekjes van de avond ervoor die ze wilde invriezen: misschien kon ze er wel nog iets lekkers van maken op een andere dag. Maar op het moment dat haar vingers het plastic doosje aanraakten, voelde ze ijskristallen op het zilvergrijze plastic. Het eten was bevroren, zonder dat het een moment in de vriezer was geweest.
Hier kon Céline geen excuus op verzinnen. Zij deed dat. Het warmer maken, het kouder maken... Ze probeerde het uit op een plant die toevallig in de huiskamer stond en de bevroren blaadjes braken als ijspoeder in haar handen af. Een glas water werd één brok ijs. Een reep chocolade werd chocoladesaus. Enigszins gewend aan haar mutatie probeerde Céline het uit bij het koken en wat bleek: ze kon bepaalde dingen tot op de graden Celsius verhitten en af laten koelen. De kookplaat heeft ze vanaf die dag nooit meer aangeraakt.

De dag dat Céline achttien werd - één van die zeldzame dagen waarbij allebei haar ouders thuis waren - vertelde ze haar toekomstplannen: Ze wilde naar de koksopleiding en uiteindelijk een eigen patisseriewinkel in hartje Parijs. Haar ouders stemden toe - wat konden ze anders? Een culinaire opleiding aan Le Cordon Bleu? Ze kreeg het. Een klein verjaardagscadeautje, in haar ouders ogen.

Noem het vals spelen, maar Céline was de beste van haar opleiding. Een gepocheerd ei op exact 64 graden laten koken? Geen probleem. Natuurlijk gebruikte ze de oven en andere apparaten wel, maar ze manipuleerde de hitte of de kou zo dat de taart perfect goudbruin werd, de lam perfect gaar en de wijn heerlijk koel. Het nieuws dat er een bijna perfecte kok gevonden was op de opleiding verspreidde zich, en tientallen Michelinsterrenchefs wilden Céline begeleiden met haar stage. Ze koos voor het restaurant dat haar het meeste lag: waar ze de perfecte desserts en patisserie maakten, niet zó perfect als in haar geliefde Ladurée, maar het kwam akelig dicht in de buurt. Na haar opleiding bleef ze er werken, ze klom zelfs op tot souschef, maar het was toch niet helemaal wat ze wilde.

Op haar vijfendertigste had ze éindelijk, éindelijk genoeg geld gespaard (ze wilde niet dat haar ouders haar ook maar één cent zouden geven, ze hadden immers al meer dan genoeg voor haar gedaan) om een eigen patisseriezaak te openen. Ze zuchtte. Het was haar eindelijk gelukt.
Een sprookje, zo leek het wel: het werd een succes, ook al was de bakkerij niet de grootste in heel Parijs. En de gebakjes? Die maakte ze precies zó dun, zó breekbaar, zó mooi, zó perfect als ze al die jaren daarvoor in Ladurée gezien had.

Zo gingen de jaren voorbij - al bijna tien jaar was haar winkeltje open! - en op een dag kwam er wel een heel bijzondere klant. Ze was een mutant, zo zei ze, en jij bent ook een mutant, Céline en bood haar een baan aan op Genosha Island.
'Mag ik daar... koken?'
'Dat is precies de reden dat we je nodig hebben, Céline.'
Binnen een mum van tijd waren haar koffers gepakt.

m u t a t i o n
Thermal Manipulation: Céline kan, heel simpel gezegd, de temperatuur reguleren van bijna alle voorwerpen, als ze ze maar aanraakt. Ze kan voorwerpen laten koken, verdampen en smelten, maar ook laten bevriezen. Ook kan ze de temperatuur van een voorwerp naar een ander voorwerp transporteren: als ze bijvoorbeeld de energie van een vlam pakt en via haar handen naar een glas water brengt, zal het water beginnen te koken.
Voordelen: Natuurlijk een hele handige mutatie bij het koken, en ze hoeft alleen maar een voorwerp aan te raken en zich te concentreren om te temperatuur te veranderen.
Nadelen: Haar mutatie kan ook op mensen en andere levende wezens gebruikt worden. Als ze iemand vasthoudt en ze heeft haar emoties niet onder controle, dan kan ze het persoon zomaar verbranden of bevriezen, vaak met dodelijke afloop.
Grenzen: Céline kan geen temperatuur halen of manipuleren van bronnen die echt ontzettend groot zijn: bijvoorbeeld de warmte van de zon of de koelte van een ijsberg.