caught me by surprise

Mabel was het gewend om tussen de mutanten te zitten. Haar vader en moeder waren beide mutanten die uitstekend met hun krachten om konden gaan. Er was geen dag voorbij gegaan dat een van de twee zonder mutatie door het leven ging en Mabel vond dat eerlijk gezegd helemaal niet erg. Ze hield van haar ouders, ze waren anders en dat accepteerden ze. Zo accepteerde zijzelf dat ook.
Toch was het een enorme cultuurshock om op de school te komen. In plaats van twee mutanten in haar omgeving, waren ze nu letterlijk overal. In de school, buiten de school, op het dak van de school, wie weet zelfs onder de grond. Wist zij veel. Overal mutanten.
Het maakte haar wat zenuwachtig. De meeste leerlingen schenen ouder te zijn dan zij. Ze was op zich niet bang om niet aardig gevonden te worden, maar zou het op zich wel waarderen om op zijn minst één vriendin te hebben. Of twee. Okay, ze wilde best veel vrienden, al zou ze accepteren wat ze aangeboden kreeg. Als dat één persoon was, dan was dat prima.

Zonder echt een doel te hebben stapte Mabel door de gangen van de school. Haar kamer had ze al gevonden, maar daar was ze al snel klaar geweest. Ze wilde meer van de school zien, dus dat was wat ze nu deed. Het leek er op dat er lessen bezig waren, want er waren weinig leerlingen op de gangen te vinden. Haar eigen lessen zouden over een week pas beginnen, dus ze had genoeg tijd om doelloos rond te dwalen – iets waar Mabel eigenlijk niet zo’n fan van was.

Dus, ging ze op zoek naar een doel. Ze keek op de bordjes bij de deuren aan haar beide zijden. Het waren klaslokalen. Heel anders dan een gewone middelbare school zag het er niet uit, behalve dat bij sommige vakken het woord ‘mutant’ was toegevoegd. Haar ouders hadden haar al wat dingen over de school verteld dus echt verbaasd was ze niet. Toch was het best gaaf om het in het echt te zien.
Tot haar verbazing stond één van de deuren op een kiertje. Ze staakte haar pas en dacht een moment na. Lessen waren momenteel bezig, toch? Dat betekende dat er mensen in het lokaal waren. Toch hoorde ze geen geluid uit het lokaal, wat suggereerde dat het leeg was. Op hoop van zegen en uit nieuwsgierigheid duwde ze de deur een stukje verder open zodat ze haar hoofd door de opening kon steken en naar binnen kon kijken. Aan de spullen in het lokaal te zien, gokte Mabel dat er geschiedenis gegeven werd. Nice. Op het moment was het lokaal echter leeg. Iets wat haar ergens verbaasde, omdat ze gedacht had dat er met zoveel leerlingen toch wel constant les gegeven zou moeten worden.

Mabel was niets verdachts aan het doen, maar toen ze voetstappen op de gang hoorde, schrok ze toch wel een beetje. Misschien mocht ze helemaal niet het lokaal binnen kijken. Ze draaide zich iets sneller weg van de deur dan haar bedoeling was, waar ze spijt van had omdat ze wist dat ze er nu verdacht uit zag. En nu maar hopen dat het niet een heel streng of belangrijk iemand was, anders was ze de pineut.

tag;; sascha!

De persoon die Mabel benaderde zag er uit als een gewone leerling. Opgelucht liet ze haar adem los, die ze ongemerkt had ingehouden. Angst was iets wat ze zelden voelde, en toch was er iets anders wat haar stoorde. Intimidatie, misschien? Het enige wat ze op dit moment van de andere persoon wist was dat het een Aziatisch meisje was. Ja, en dat ze een mutant was natuurlijk, anders zou ze niet op de school zijn. Meteen vroeg ze zich af wat haar mutatie was, al was ze niet brutaal genoeg om het te vragen. Immers stelde het meisje – of eerder jonge vrouw, vergeleken met Mabel’s leeftijd – een vraag aan haar. Een vraag waar ze eigenlijk geen antwoord op had.

“Oh, uhm, niet echt.” Wat een vaag antwoord. Hier had de ander natuurlijk niks aan. Het antwoord paste op de vraag, maar voldeed niet aan Mabel’s wensen, dus voegde ze er nog wat aan toe. “Ik keek gewoon rond en het viel me op dat de deur open was.” Met haar duim wees ze naar de deur – alsof het nog niet duidelijk genoeg was dat dit de deur was waar ze het over had. “Moet die niet eigenlijk dicht en op slot zijn?” Ze richtte haar blik op het houten ding. Wat haar betreft kon het wel een leuker kleurtje gebruiken, maar ze had geen idee hoe de oudere mutanten er op zouden reageren als ze alle kleuren in de school veranderde. Niet dat dat haar er van zou weerhouden om het te doen. Ze moest alleen eerst een goede indruk achterlaten voor ze aan haar pranks begon.

Omdat ze beleefd was opgevoed, bracht Mabel haar aandacht terug naar het meisje. Haar was altijd verteld om iemand aan te kijken als je met diegene praatte en zo veel moeite was dat niet, dus deed ze het. Bovendien wilde ze ook op de leerlingen een goede indruk achterlaten – zelfs al was er een kans dat ze elkaar verder nooit tegen kwamen. “Dit is een geschiedenis lokaal, toch? Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ze dat ook hier gaven.”

Hmm. Mabel vroeg zich af wat leerlingen overdag als er geen les gegeven werd in de lokalen moesten doen. Zij vond het alleen maar logisch als de deuren op slot gingen zodat er geen dure spullen gestolen konden worden. Alhoewel... Dieven konden niet echt ver komen, aangezien ze op een eiland waren en een eiland over het algemeen omringd werd door water. Waar de spullen ook heen gingen, de schoolhoofden en leraren zouden vast geen moeite hebben met het terugvinden. Ze had kunnen weten dat dingen anders waren op deze school in vergelijking met de scholen die ze gewend was, zeker na de verhalen van haar ouders.

Ze was dankbaar voor de antwoorden die het meisje gaf. Ze herinnerde zich nog wel de oudere kinderen die ze vroeger wel eens tegenkwam die haar vragen voor dom aanzagen. Het had haar er echter nooit van weerhouden om vragen te stellen - immers besefte ze zich dat het de andere kinderen waren die fout zaten. Vragen stellen was nooit verkeerd, zeiden haar ouders altijd, dus daar hield ze zich aan.
Als ze het niet gewend was dat haar ouders mutanten waren, had ze het vast bijzonder gevonden om te horen dat ze mutantgeschiedenis zou leren op de school. Voor haar was de geschiedenis van de mutanten wat ze altijd te horen had gekregen. Niks bijzonders dus.
Het meisje gebruikte het onderwerp mutanten om een bruggetje te maken en aan Mabel te vragen wat haar mutatie was. De 12 jarige grijnsde. Ze was best trots op haar mutatie, dus zou ze het laten zien. “Mijn mutatie is Chromakinesis, oftewijl…” Ze legde haar hand op de deur, die spontaan zijn bruine kleur verloor en in plaats daar van limoengroen werd. “Kleurmanipulatie. Best ironisch aangezien ik zelf ook ‘gekleurd’ ben. Het zou nog ironischer zijn als ik kleurenblind was, maar dat is niet zo.” Ze veranderde de kleur van de deur weer naar hoe hij eerst was en haalde haar hand van het hout af. “Ik ben Mabel. Aangenaam, Chiyo!” Een vrolijke glimlach stond op haar gezicht. De eerste persoon die ze ontmoette was al zo aardig. Het gaf haar een goed gevoel over de school. “Mag ik dan ook vragen wat jouw mutatie is?”

Complimentjes krijgen vond iedereen leuk, toch? Mabel in ieder geval wel. Om te horen dat ze een mooie mutatie had, bracht een brede glimlach op haar gezicht. Haar ouders hadden het haar ook wel eens gezegd, maar dat waren ouders. Om het van iemand te horen die ze pas net ontmoet had, was toch iets specialer. Of dacht alleen Mabel daar zo over? Dat kon ze niet weten, want ze kon geen gedachten lezen.
"Dank je," zei ze, nog steeds met een glimlach, "Ja, ik denk dat het inderdaad lastig was geweest. Maar ook wel grappig. Ik weet niet. Ik ben in elk geval blij dat ik alle kleuren kan zien." Ze vroeg het zich best vaak af, hoe het was geweest als ze een bepaalde kleur niet kon zien. Ze verwachtte dat als het zo was ze er wel aan gewend was geweest. Wie weet was ze wel kleurenblind maar vertelde niemand het haar. Ze had geen idee.

Chiyo kon blijkbaar wél gedachten lezen. Iets waar Mabel heel even van schrok. Betekende dat dat Chiyo haar de hele tijd kon horen denken? Ze kalmeerde echter meteen, want ze dacht toch niet over dingen waar ze niet aan mocht denken. Over het algemeen gedroeg ze zich gesloten, maar als iemand zich naar haar toe opende werd ook zij een open boek. Ze schaamde zich vrijwel nergens voor en zelfs als ze zich ergens voor moest schamen, dan waren het niet haar gedachten. Ze was er zeker van dat er mensen waren met engere gedachtes dan zij.
"Dat is zó cool," complimenteerde ze Chiyo's mutatie. "Maar is het ook niet verwarrend? Hoe werkt het, en hoe weet je waar jouw gedachtes eindigen en die van een ander beginnen?" Mabel raakte misschien iets te enthousiast. Maar ach, wie kon het haar kwalijk nemen? Ze was het gewend om met twee mutanten om te gaan en die mutaties had ze inmiddels wel gezien. Ze wilde meer weten over de mutanten hier op de school en dit was een goede eerste kans.
"Het spijt me als ik te veel vragen stel. Je hoeft niet te antwoorden," verontschuldigde ze zich.

De opmerking over de deur liet Mabel bijna grinniken. Misschien had ze inderdaad de deur toch beter groen kunnen laten. "Worden mensen niet boos dan?" vroeg ze zich hardop af. Niet dat een groene deur niet te fiksen was. Het zou veel erger zijn als ze een gat in een muur blies of iets dergelijks, maar dat kon ze niet met haar mutatie. Ze besloot dat een groene deur niet te veel problemen op zou leveren en legde opnieuw haar hand er tegen aan. Opnieuw verkleurde het ding.
"Je hebt gelijk. Veel beter." Met een trotse grijns keek ze Chiyo aan.

Gelukkig was Chiyo bereid om antwoord te geven op Mabel’s vragen. De meeste mensen deden dat, zelfs als hun toon geïrriteerd klonk. Chiyo klonk echter neutraal, eerder in de richting van vrolijk. Ze had een prettige stem om naar te luisteren, vond Mabel. Iets wat ze heel erg kon waarderen in mensen, omdat ze uit zichzelf vaak niet zo’n spreker was. Dat betekende niet dat ze niet van praten hield. In tegendeel: ze kon gemakkelijk gesprekken op haar schouders dragen. Sterker nog, ze stelde constant vragen. Misschien was ze wel een beetje een prater, alleen niet op de manier waar de meeste mensen aan denken bij het woord ‘prater’. Mabel was meer een vrager. Een vrager die het het aller fijnst vond als haar vragen op serieuze manier werden beantwoord.

Ze knikte als reactie op Chiyo’s uitleg. Het klonk allemaal best logisch zoals ze het uitlegde. Zelf kon ze het zich niet echt voorstellen hoe het was om de gedachtes van anderen te horen. Ze wenste het soms wel, als mensen haar aan zaten te staren bijvoorbeeld, maar misschien was het maar beter dat ze een andere mutatie was. Mabel had namelijk geen moeite met wraak nemen en aangezien ze best wel een goede prankster was, al zei ze het zelf, zou ze maar al te graag een grap uithalen met mensen die negatief over haar dachten.

“Ken je de persoon die hier les geeft eigenlijk?” vroeg Mabel zich af. Ze had de woorden uitgesproken toen ze bedacht dat Chiyo de vraag ook in haar hoofd zou kunnen lezen. Moest ze woorden nog wel uitspreken? Ze begon zich opeens ongemakkelijk te voelen over het idee dat iemand in haar hoofd kon kijken. Wat dacht ze eigenlijk zoal? Ze wist het zelf niet eens, maar ze wist wel dat ze zich nu opeens heel bewust begon te worden van haar gedachtestroom. Ze deed een poging het van haar af te schuiven door het gesprek voort te zetten. “Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de leraren hier. Ik wed dat het heel anders is dan thuis.”

Chiyo noemde twee namen. Lillian en Jean. In haar hoofd voegde Mabel daar zelf de achternamen aan toe. Lillian Stone en Jean Grey. Beide namen waren voor haar bekend, omdat haar ouders contact hadden gehad met het tweetal zodat ze naar de school gebracht zou worden. Ze was weliswaar door een ander stafflid opgehaald, maar was toen wel op het eiland verwelkomd door de schoolhoofden. Ze gaven duidelijk veel om hun leerlingen. Omdat Chiyo ze vermeldde bij het gesprek over leraren, ging Mabel er van uit dat ze beide ook les gaven. Ze meende zich inderdaad iets daar over te herinneren, maar ze moest toegeven dat ze niet precies meer wist. Er was in elk geval iets met de trainingen van mutaties. Dat was de les waar Mabel het meest naar uit keek. Ze was benieuwd of ze nog meer dingen met haar mutatie kon, behalve het veranderen van kleuren van voorwerpen. Bovendien betekende dat dat ze andermans mutaties in actie te zien kreeg. Het leek haar veel leuker dan zo’n saaie rekenles in een suf lokaal.

Mabel’s oudere metgezel besloot blijkbaar om de focus van het gesprek te veranderen naar waar Mabel vandaan kwam. Ergens vroeg ze zich af of dit door haar huidskleur kwam. Dat was meestal haar eerste gedachte, omdat veel mensen donkeren nog altijd als ‘anders’ beschouwden. Nu konden de mutanten op de school niet bepaald daar over oordelen. Immers zaten ze hier allemaal omdat ze ‘anders’ waren. Was Mabel dan dubbel anders? Als dat zo was, dan was Chiyo dat ook. Ze wist niet veel van haar, maar aan haar uiterlijk te zien was ze niet Amerikaans. Mabel was waarschijnlijk zelfs meer Amerikaan dan de brunette die bij haar stond.
“Ik kom van Long Beach in California,” antwoordde Mabel. Ze kon het hier bij laten, maar eigenlijk had ze wel zin om over haar oude thuis te praten. Ze besloot door te gaan. “Het is een buurt met veel mensen van verschillende culturen, waar onder dus ook Afro-Amerikanen. Ik zat ook bij een aantal Aziatische mensen in de klas vroeger, en mijn beste vriendin was Latina.” Ze was best blij met haar tijd op de basisschool. Ze hoopte dat ze net zo blij zou zijn met haar tijd op deze school.
“Kom jij ook uit Amerika, of ergens anders vandaan?” vroeg Mabel zich af over Chiyo. Ze wist dat er veel Aziaten in Amerika woonden, maar dat betekende niet dat ze daar ook vandaan kwamen. Immers was dat niet waar Aziatische mensen oorspronkelijk vandaan kwamen. Het maakte haar heel benieuwd naar wat voor mensen van welke culturen er allemaal op de school zaten.