Onderwerp: Rose vs. Eren - Don't talk about Fight Club. di aug 20, 2013 7:19 pm
beggars.
and liars, gypsies and thieves
Er waren maar weinig momenten waarop Rose daadwerkelijk twijfelde over wat ze aantrok. Vandaag was echter een van die zeldzame dagen. Niet dat ze er leuk uit wilde zien, ze wist gewoon niet wat ze aan zou moeten trekken voor een gevechtstraining. Ging ze voor haar gym uniform of moest ze iets normaals aantrekken? Ze zou veel bewegen, dus sierraden en frutsels waren out of the question. Op haar lip bijtend stond ze voor een overhoop gehaalde kledingkast, nog altijd slechts gekleed in haar pyjama. Dit waren dilemma’s die normaal uren hadden om opgelost te worden – maar vandaag niet, vandaag moest ze over een uur klaarstaan voor haar eerste gevechtstraining. Rose had geen idee wat daarmee bedoeld werd. Ja, het was haar vast wel een keer uitgelegd, maar ze had er weinig aandacht aan besteed.
Uiteindelijk had ze ergens iets simpels vandaan getrokken en was ze op weg gegaan – Ro wist niet precies waar ze nu naartoe moest. Ja, de simulatieruimtes. God weet waar die zijn. Dat was niet echt iets waar Rose aandacht aan had besteed, de plekken van dingen. Er was een reden dat ze een half uur voor tijd vertrokken was. Zelfs zij vond het wel eens prettig om op tijd te komen. Ze schoot een willekeurig persoon aan, vuurde een stel vragen op hem af die gingen van “Hoe kom ik bij de simulatieruimte” tot “Waarom laten ze ons niet gewoon met simulaties vechten” – ze was tenminste nog een beetje met haar hoofd bij de zaak. De jongen gaf haar een aantal vage instructies over hoe ze de gangen moest doorgaan om bij de ruimte te komen en ze bedankte hem halfhartig. Pas later zou het haar te binnen schieten dat ze bij deze jongen in de klas zat.
De Danger Room had een zware deur die Rose herhaaldelijk probeerde te openen voordat ze zich bedacht dat ze zich ook gewoon kon melden bij de intercom. Haar vinger drukte op het knopje. ‘Rose Collins. Ik heb een gevechtstraining.’ Een blikkerige stem vroeg haar met wie. ‘Weet ik veel. Een jongen, geloof ik. Maakt het uit?’ Ze kon een blikkerige zucht horen en daarna opende deur zich. Voor haar ogen knipperde de geheel donkere kamer een paar keer, om daarna een gigantische lege ruimte te onthullen, die bestond uit allemaal platen die zéker niet van gewoon metaal gemaakt waren. Grijnzend hupte ze naar binnen. De deur sloot zich niet achter haar.
De ander deed niet lang op zich wachten. Zodra ze zijn voetstappen hoorde draaide ze zich om en stak haar hand op. ‘Hey. Ik ben Vector.’ stelde ze zich voor. Met haar superheldenalias. Het leek haar wel toepasselijk. Er lag een soort glimlach rond haar mondhoeken, maar ze hield haar gezicht vrij neutraal. Dit is de vijand vandaag, Rose, bedenk dat, vertelde ze zichzelf. Dit is je tegenstander. Het is geen theetijd. Het is vechttijd.
Eren
words: 479 outfit: This written on: Not that Big notes: a wild Rose appeared.
Onderwerp: Re: Rose vs. Eren - Don't talk about Fight Club. di aug 20, 2013 9:33 pm
It's so loud inside my head
With words that I should have said. As I drown in my regrets. I can’t take back the words I never said, I can’t take back the words I never said --------------------------------------
Daar stond hij dan. Niemand kon tippen aan zijn record staren naar de spiegel en dan niet eens omdat het om zijn uiterlijk ging. Ook was het niet zo dat hij werkelijk ieder glimmend voorwerp moest bekijken dat een spiegelbeeld van hem aftekende, wat vrouwen meestal wel altijd schenen te doen. Het ging er meer om dat hij er nog steeds niet aan gewend was, zijn fysieke veranderingen in de afgelopen vier jaar. Het was allemaal toch nog goed gekomen, dat zou hijzelf nooit hebben verwacht een paar jaar terug. Toch bleef het wennen, het beeld was te snel veranderd in een te korte tijd en dat zorgde ervoor dat er iets botste. Dat zijn hersens het spiegelbeeld niet aan hem konden koppelen, er was geen connectie en vandaar dat hij het altijd ervoer alsof er een vreemde tegenover hem stond. Langzaam dwaalde zijn blik af naar de grond waarna hij zijn hoofd schudde, hij had hier geen tijd voor. Er stond weer een gevechtstraining op hem te wachten. Ondanks dat hij er al een paar achter de rug had was hij altijd wel nerveus, want hij wist nooit wat hij kon verwachtten. Veel kon hij niet doen met zijn mutatie, nog niet althans – misschien dat hij toch maar weer eens wat meer moest gaan experimenteren, maar met ruim denkwerk kwam hij altijd vrij ver. Het ging uiteindelijk ook nooit echt om de winst, als je het aan hem vroeg dan, maar meer om de ervaring deed je ervan opdeed.
Wat was het toch fijn om een jongen te zijn soms, hij had geen garderobe van hier tot Tokyo. Nee; een spijkerbroek, simpel shirt en een paar sneakers waren genoeg voor hem. Natuurlijk had hij er wel meerderen, maar de combinatie kwam altijd wel op hetzelfde neer; tenzij er sprake was van een speciale gelegenheid natuurlijk. Het leek ergens net alsof hij zijn gehoor uit had gezet, hoorde de ander helemaal niet – omdat hij drukker bezig was met zijn gedachtes over… Kleren. Want dat is ook echt heel erg interessant, dat kan niet ontkent worden. Pas toen hij even bleef stilstaan en zich realiseerde dat hij helemaal niet de goede kant op liet hoorde hij haar, draaide zich een kwartslag om. Een meisje, met hele lichte haren en sproeten. Veel sproeten. Maar wel mooie sproeten, dat wel – had ze dan geluk mee. Want sommige mensen… Of het stond ze gewoon niet, of het was een variant die gewoon niemand stond. Hijzelf had er nooit echt problemen mee gehad, er was alleen die beautymark onder zijn rechteroog wat ergens ongelofelijk gay klonk – maar hij gebruikte liever dat woord omdat hij het fijner vond klinken dan de alternatieven. Snel gaf hij wat instructies aan haar, wilde er niet teveel tijd aan verspillen omdat hij het dan riskeerde om te laat te komen. Zo was hij ook zo afwezig dat hij niet eens opmerkte dat hij haar instructies gaf naar precies dezelfde plek als waar hij naartoe moest. Nam zelf juist een omweg en gaf haar de snelle route. Hij moest zich echt leren wat meer te focussen op de dingen om hem heen dan op zijn gedachtes.
Wanneer hij eindelijk aankwam bij de Danger room was de deur al open. Zonder enige aarzeling liep hij naar binnen, keek voordat hij naar binnen stapte nog even naar een camera die hij maar al te goed kende en gaf deze een knipoog. Voor hem was dat teken genoeg dat hij hier moest zijn. Rustig liep hij verder, naar de persoon die daar al in de ruimte stond. Er vormde zich een frons op zijn gelaat, die steeds dieper werd naarmate hij dichterbij kwam. Pas toen ze zich ook echt omdraaide herkende hij haar meteen. O wat was hij stom. Eerst aarzelde hij, maar vervolgens schudde hij haar hand – pakte deze misschien iets te stevig vast. ‘Weet je dat zeker? Ik zat eerder te denken aan Miss-asks-alot.’ Uiteindelijk liet hij haar hand los. ‘Mijn naam is gewoon Eren, er is niet echt een speciale schuilnaam nodig.’ Want het was niet zo dat hij zo bekend was dat hij zichzelf moest verstoppen voor anderen. Verre van zelfs. Langzaam hief hij zijn blik op en zocht naar de plek waar het geluid vandaan kwam, de intercom. “Simulatie begint in: drie… Twee… Een.” Even keek hij naar hoe de ruimte langzaam veranderde, eerst waren de dingen blauw, met patroon van kleine blokjes erop, maar later werden het echte voorwerpen. Althans daar leek het op. Langzaam verspreidde het zich over de gehele ruimte, van de een naar de andere kant. Hij had dit al vaker gezien, dus eigenlijk was het vrij saai; dus besloot hij om naar “Vector” te kijken. Misschien was het wel nieuw voor haar en dan wist hij wel heel erg zeker dat haar reactie interessanter was dan deze verandering.
