slow dance

De kamer was haast akelig stil. Er was zelfs geen klok; Rob kon niet tegen het getik, wist Florian, dus las hij altijd de tijd af van een digitale wekker naast zijn bed. Rob was er niet. Ze zaten niet in dezelfde klas, dus ze waren zelden of nooit gezamenlijk in hun kamer aanwezig, alleen ‘s avonds en in het weekend. Florian was vandaag altijd eerder klaar dan Rob, en moest het dus doen met een uitgestorven kamer.

Je zou zeggen dat hij zich in deze stilte goed kon concentreren op zijn huiswerk, maar niets was minder waar; de stilte werkte juist afleidend. Hij had het gevoel alsof er iets miste, wist ook precies wat dat ‘iets’ was—de kamer miste Rob. Het leek altijd zo leeg wanneer Rob er niet was, terwijl er tegelijkertijd toch alles was wat Florian aan Rob deed denken—zijn shirt over de rug van de stoel van zijn bureau, het niet opgemaakte bed. Florian had half een gedachte in zijn hoofd gevormd om even met zijn vingers over het shirt te gaan, gewoon om te zien of het nog warm was, maar liet die gedachte niet verder gaan dat hij al was. Het was niet langer zijn plek om dat te willen.

In plaats daarvan richtte hij zijn aandacht terug op zijn huiswerk—althans, dat probeerde hij. Hij was inmiddels al een half uur naar dezelfde som aan het staren zonder dat hij een steek verder kwam. Hij wist precies waarom, maar weigerde dat aan zichzelf toe te geven. Het was al meer dan een jaar geleden sinds de dag dat Rob zijn wiskunde niet gehaald had, het was belachelijk dat wiskunde Florian nog steeds aan die dag liet denken. Hij schudde zijn hoofd en liet de som voor wat het was, en probeerde een volgende; toen ook deze niet lukte, ging hij met een zucht rechtop zitten en sloeg zijn boek dicht, het verruilend voor zijn Engelse Literatuur huiswerk. Dat had tenminste geen enkele associatie met Rob.

Af en toe vroeg hij zich af of het gemakkelijker zou zijn als Rob niet zijn roommate was. Maar ze waren nu eenmaal tegelijkertijd hier aangekomen, dus werden ze samen op een kamer geplaatst. Florian twijfelde er niet aan dat hij aan dat hij een aparte kamer had kunnen krijgen als hij daarom gevraagd had, maar de afstand die daardoor tussen hem en Rob zou ontstaan had hem destijds zo bang gemaakt dat hij dat nooit gedaan had. Nu zou hij het niet meer kunnen; hij kon deze momenten zonder Rob al amper uitstaan, laat staan dat hij altijd alleen in een kamer was. Daarbij, Rob was zijn beste vriend—beste vrienden deelden een kamer, toch?

Nadat hij zijn wiskunde spullen in zijn tas had gestopt zodat hij het misschien morgen in een tussenuur nog kon maken, pakte hij zijn leesboek van het bureau en zette zich op zijn bed—dat wel opgemaakt was, in tegenstellig tot dat van Rob—zijn rug tegen het hoofdeinde. Hij sloeg het boek open op de bladzijde waar hij gebleven was en herlas de laatste paar alinea’s van het vorige hoofdstuk zodat hij wist waar in het verhaal hij zich bevond. Het nieuwe hoofdstuk, echter, wilde niet tot hem doordringen. Engelse Literatuur mocht dan geen connotatie met Rob hebben, maar vanuit zijn ooghoek kon Florian Rob’s shirt zien hangen. Zijn ogen verlieten de bladzijden van zijn boek al snel, in ruil voor het shirt.

Florian aarzelde. Hij moest het niet doen, het was niet meer zijn recht. Maar Rob had het daar argeloos laten hangen, en hij had er nooit een probleem van gemaakt wanneer Florian aan zijn spullen zat. Daarbij, Rob was er niet; hij zou het nooit hoeven weten. Met het boek in zijn hand kwam Florian overeind. Toen hij eenmaal naast zijn bed stond, aarzelde hij nogmaals, maar liep uiteindelijk toch naar Rob’s stoel. Zijn hand trilde niet toen hij hem uitstak naar het shirt, maar Florian dacht dat het er niet ver vanaf zat.

Het shirt was niet warm onder zijn hand; misschien was het ook stom om dat te verwachten, maar Florian voelde teleurstelling door zich heen gaan. Dit werd echter al snel vervangen door plotselinge paniek toen hij de deurklink hoorde, en snel draaide hij zich naar zijn eigen bureau, waar hij het boek op neerlegde alsof hij dat toevallig al aan het doen was. Hij draaide zijn hoofd in Rob’s richting toen de deur eenmaal goed en wel openging en verstopte zijn schuldgevoel achter een glimlach, zoals hij dat altijd deed. “Welkom terug,” zei hij, zo vriendelijk als hij kon. De herinnering aan de textuur van Rob’s shirt brandde op zijn vingertoppen.

Het was verbazingwekkend hoe anders Florian zich voelde wanneer Rob in dezelfde ruimte was. Het kriebelende gevoel van vlinders in zijn buik dat hij vroeger had gehad, was hij inmiddels  alweer kwijt, daar waren ze te lang vrienden voor en daarvoor hield hij al te lang van Rob. Desondanks was er een warm gevoel, een soort gloed die door hem heenging, alsof hij net uit de vrieskou in een warme ruimte was gestapt. Florian wist zelf ook wel dat het belachelijk was te denken dat het door Rob’s vuur kwam, maar toch associeërde hij om deze reden warmte met Rob. (Het was de enige manier waarop hij dat kon, hij mocht niet langer denken dat Rob warm was vanwege de gevoelens die hij in Florian losmaakte, die tijd was voorbij.)

Florian had zich er in het afgelopen jaar erop getraind meteen woorden te vinden wanneer Rob in de buurt was, zodat hij niet meer hoefde te zoeken. Geen woorden kunnen vinden zou kunnen betekenen dat hij nerveus was in Rob’s aanwezigheid, en dat was hij niet meer; je was tenslotte alleen nerveus in het gezelschap van de persoon die je leuk vond en waarvan je hoopte dat hij jou ook leuk vond. Bij Rob hoefde Florian dus niet meer nerveus te zijn; de tijd van misschien-wel-misschien-niet bevond zich ver in het verleden. Enige hoop op iets meer dan vriendschap was meer dan hopeloos, dus was het alleen maar natuurlijk dat Florian niet nerveus was en meteen woorden vond. (Behalve dat hij wel nerveus was, hij voelde de spanning in zijn rug, en hij moest erg zijn best doen om meteen met iets te komen om te zeggen.)

Na een vlugge glimlach in Rob’s richting draaide Florian zich terug naar het bureau. “Hoe was je les?” vroeg hij, want het was makkelijker, zoveel makkelijker, iets te zeggen wanneer hij Rob niet recht aankeek. Aantekeningen keken je niet aan met vuur in hun ogen, per slot van rekening, en hielden niet de herinnering aan betere tijden. Niet dat deze tijd niet goed was—ze waren immers op een betere plek, deze school, en Rob was nog steeds zijn beste vriend. Hij kon niet meer willen dan dat. Met halve concentratie begon hij de verzameling papieren te ordenen, ook al lag er eigenlijk helemaal niet zo veel en had het kunnen wachten. Toch, de afleiding zorgde ervoor dat hij zonder enig blikken of blozen kon zeggen, “Je shirt ligt nog op je stoel.” Niet dat hij zo buitengewoon netjes was dat zoiets hem stoorde, normaal gesproken; het werkte alleen op zijn zenuwen wanneer het Rob’s spullen waren, want dan had hij de behoefte het vast te pakken, te zien of er iets van Rob’s warmte in achter was gebleven, zoals eerder met het shirt. Hoe verder Rob’s spullen uit zijn zichtveld verwijderd waren, hoe beter.