Rune Norris

Strongheaded
Leven met een beperking verandert sowieso een groot deel van je leven. Rune kent eigenlijk niets meer dan dat, voor hem heeft hij altijd geen functie gehad in zijn benen en zal dat altijd zo blijven. Maar het is geen gemak, hij stuit in het dagelijkse leven altijd op dingen die zijn toestand net dat beetje moeilijker maken. Hierdoor is Rune eigenlijk heel erg koppig en een echte doorzetter. Hij zal niet snel toegeven dat hij hulp nodig heeft of dat hij iets niet zal kunnen. Die sterke wil van hem werkt twee kanten, hij zal absoluut niet zo snel hulp aanvaarden en het is ook heel erg moeilijk om iets van hem gedaan te krijgen. Maar eens hij zijn gedachten, zijn hoofd ergens op heeft gericht … als hij een doel heeft voor ogen dan is hij vastberaden dat te krijgen. Hij wil en zal echt vechten voor de dingen die hij echt wil. Dat is een mooi ding, voornamelijk. Maar zijn jaloerse kant werpt daar dan weer een hele andere schijn op. Hij is behoorlijk rechtlijnig en oordeelt vaak op eerste blikken, mag hij je niet door gelijk wat je hebt gezegd of gedaan, dan is dat ook definitief en zal hij niet bang zijn je dat op zijn manier betaald te zetten.

Jealous
Hij is en zal altijd met zijn dwarleasie moeten leven. Hij ziet dagelijks dingen die hij niet kan of nooit zal kunnen krijgen. Het is dan ook ergens niet meer dan logisch dat Rune een jaloerse kant zal hebben voor alle dingen die hij ziet en niet kan krijgen. En die jaloersheid veranderd ook continu, in de eerste levensjaren was dat om het feit dat hij zijn broers zag rennen en hij niet mee kon, later was dat meisjes met jongens zien omgaan en weten dat hij het nooit (denkt hij zelf) zou kunnen krijgen. En je merkt het ook echt snel als hij jaloers over iets is, dan probeert hij altijd een andere manier te vinden om dat te overtreffen, probeert hij risico’s te nemen. Hij bewijst zich graag, bewijst je graat het tegendeel van alles. Maar hij is verstandig, ondanks dat hij soms roekeloos kan over komen weet hij wel altijd wat hij doet. Hij zal dus nooit iets doen dat zijn eigen lichaam of beperking in gevaar brengt. Is hij een egoïst, soms lijkt het maar hij bedoeld het niet zo. Jaloersheid gaat dus vaak gepaard met frustraties en frustraties moet hij op zijn beurt kwijt door iets fysiek te gaan doen.

Observant
Praktisch zijn hele leven zit hij al, is het niet in zijn rolstoel dan is het op een stoel, in zijn bed of gewoonweg op de grond. Rune heeft daardoor de sterke drang gevonden om anderen altijd in de gaten te houden. Vroeger zat hij soms een uur buiten naar zijn broers te kijken en wist hij meteen drie keer meer dan zijn moeder die naast hem zat. Koppel dat aan zijn jaloerse kantje en hij gaat je achterna om uit te vogelen wat je gaat gaan doen. Meestal zit hij daar niet gewoon, meestal zit hij half verschuilen toe te kijken, zichzelf niet teveel ten toon te stellen. Want dat is nog steeds één van de dingen die hij haat, als mensen naar hem kijken alsof hij één of ander uitgestorven diersoort is in een dierentuin. Hij komt dus soms wat afstandelijk over, gewoon omdat hij al zoveel mensen hem heeft zien benaderen op verschillende manieren dat hij nooit meteen weet hoe hij zich ernaar moet gedragen.

Big mouth, small heart
Een grote mond en een heel erg klein hartje. Hij ziet er misschien stoer uit en probeerde je daar graag van te overtuigen maar diep vanbinnen baalt hij meer over zijn toestand dan hij zou willen toegeven. Hij is geen slecht persoon, soms wil hij je dat gewoon graag doen geloven. Maar eens je hem kent, eens je die harde noot hebt gekraakt ontmoet je een heel erg meegaand en lachwekkend persoon. Hij heeft een goed potje humor opgeslagen en vind het niet erg om grapjes te maken. Vrienden maken is voor hem ergens altijd moeilijk, grotendeels omdat hij geen vragen wil beantwoorden die naar hem toe gericht zijn. Maar eens je vriend … dan spelen al die karaktereigenschappen in je voordeel. Rune kan door het vuur gaan, hij zou door het vuur gaan voor iedereen die hem nauw aan het hart ligt. Hij praat niet graag over zichzelf maar voor wie misschien net lang genoeg vast houdt, en net lang genoeg vol houd kan er misschien meer naar boven komen dan hij laat merken. Rune heeft nooit echt heel veel vrienden gehad, in ieder geval niet de echte vrienden. Zijn broers waren altijd zijn beste vrienden. Door de komst van zijn mutaties is hij ook behoorlijk gelovig geworden, zijn familie was al zeer in de Noorse Mythologie maar zijn mutaties ziet hij als een geschenk van de goden waardoor hij oprecht nog meer gaat geloven. Dat maakt hem oprechter, eerlijker in een zekere zin, misschien wel zwakker in het hart.

Moody
Rune is heel wisselvallig. De ene moment is hij helemaal zijn normale vriendelijke of sceptische zelf en bij slag of stoot kan dat plots veranderen. Hij kan zich heel snel irriteren aan de kleine dingen maar het is vooral zijn eigen lichaam die hem belemmerd in zijn karakter. Hij kent slechte dagen, dagen dat hij pijn heeft en amper uit bed geraakt. Dat zijn de dagen dat je het liefst van al zo ver mogelijk van hem weg blijft, hij is niet op zijn mond gevallen en je krijgt op zo’n dagen letterlijk alles naar je hoofd geslingerd. Dan heeft hij kritiek op alles en iedereen en is niets goed genoeg. Zoiets kan plots komen, de ene moment kan hij met je zitten praten en dan plots kan het ongemak of de pijn er zijn en zal je het meteen merken aan zijn lichaamshouding. Hij aanvaard dan ook echt heel erg moeilijk helpt maar kraakt ergens wel altijd een beetje als je hem lang genoeg kent en hij je dicht genoeg heeft gelaten. Dus ja, hij kan humeurig uit bed komen, hij kan een slechte dag hebben maar je mag hem daar nooit iets voor kwalijk nemen. Pijn is en zal altijd zijn grootste vijand zijn.

In de Noorse Mythologie staat Ivar the Boneless bekend als één van de meest geduchte Vikingsleiders die er ooit is geweest. Hij was de laatste zoon van Ragnar Lothbrok en was als een cripple geboren. Zijn vader wilde hem als baby vermoorden maar kreeg het uiteindelijk niet over zijn hart en liet hem leven. Ivar had geen mooie jeugd, hij leefde in pijn, vernedering en stond onderaan de ladder bij zowel zijn broers als vader. Zijn moeder bracht hem uiteindelijk bij een goede vriend van Ragnar, Floki en daar groeide Ivar op tot één van de meest gevreesde Vikings, zelf zijn oudere broers werden bang van hem. Na de dood van zijn vader bracht Ivar het grootste Noorse leger op gang en ging hij de dood van zijn vader wreken. Hierdoor werd hij de 9de grootste vikingleider die er ooit heeft bestaan.

Tore Norris – Oldest brother of Rune
‘Wat bedoel je met broer gaat nooit meer kunnen stappen?’ Mijn blik gleed ietwat sceptisch naar mijn kleine broertje van twee, Rune. Hoe hij erbij lag, met zijn vuistje tegen zijn lippen geklemd terwijl zijn ademhaling zo zachtjes op en neer ging. Je zou zeggen dat er niets mis met hem was. Mijn ouders konden me wel al wat uitleggen, ik was zeven jaar. Maar mijn twee andere broers zaten naast me op de bank ruzie te maken om een speelgoedauto. ‘Hij is ziek geworden aan zijn rug waardoor de zenuwen naar zijn benen zijn beschadigd.’ Probeerde mijn vader me uit te leggen. Mijn moeder veegde haar hand langs haar wang en probeerde haar blik van de slapende Rune weg te houden. ‘Kan je hem niet genezen?’ Vroeg Marius naast me. Ik keek mijn broertje aan, zijn blonde haar was lang, te lang maar mijn vader wilde het niet knippen, Vikings hadden ook lang haar zei hij altijd. ‘Nee, we kunnen hem niet genezen, enkel helpen.’ Antwoordde mijn vader keurig onze vragen. Ik bleef in stilte naar Rune kijken, zijn benen lagen er slap bij, hij bewoog maar ze bewogen niet mee. Mijn broertje zou nooit meer kunnen stappen, hij zou zich waarschijnlijk nooit kunnen herinneren dat hij het daadwerkelijk voor negen maanden had gedaan. ‘Maar hoe kan hij dan groot en sterk worden?’ Vroeg ik uiteindelijk. Marius en Roy begonnen weer ruzie te maken en moeder nam ze mee naar de keuken voor ze Rune zouden wakker maken. ‘Kom hier Tore.’ Beval mijn vader. Ik kwam van de bank en liep naar hem toe, hij nam me op zijn schoot en wees naar een grote oude bijl die boven het haardvuur hing. Mijn ouders hielden van de Noorse Mythologie en ik hield er op mijn beurt van om al de verhalen te horen. Over de god Odin, Valhalla, de verschillende plunderingen. ‘Eén van de grootste Vikingleiders was als je broertje.’ Begon mijn vader. ‘Hij kon niet lopen?’ Vroeg ik fronsend, mijn vader knikte langzaam. ‘Ivar the Boneless, zo heette hij. Hij was de meest gevreesde en net als zijn vader één van de meest befaamde Vikings die er waren.’ ‘Ivar.’ Herhaalde ik mijn vader, opnieuw kijkend naar mijn broertje. ‘Kunnen we hem dan niet Ivar noemen?’ Vroeg ik hoopvol. Mijn vader grinnikte en wreef door mijn bruine haar. ‘Het zou een hele eer zijn voor Rune als je hem Ivar zou noemen. Ik wil enkel aantonen dat zijn toestand niet zijn toekomst bepaald. Ivar werd bijna vermoord door zijn vader toen hij nog een klein jongetje was, maar hoe ouder hij werd, hoe gevaarlijker Ivar werd. En uiteindelijk vreesde iedereen hem. De toestand van zijn benen maakte hem wie hij was, een vechter, net als je broer dat zal zijn.’ Legde mijn vader uit. Ik knikte en keek terug naar Rune, kleine Ivar. ‘Tore, je moet je broertje altijd helpen, anderen zullen hem misschien niet altijd leuk vinden, of willen helpen. Als mijn oudste zoon is het jouw taak om voor Rune te zorgen, je moet hem helpen ookal wil hij dat misschien niet.’ Drong mijn vader dan zachtjes aan. Ik keek hem aan, keek naar zijn lange bruinige baard en knikte zachtjes. ‘Had Ivar ook een broer?’ ‘Ja, velen. Zijn oudste broer hielp hem ook altijd.’ Knikte mijn vader. Ik voelde me vastberaden, ik kon net als die Vikings beroemd worden door mijn broertje te helpen. ‘Zal ik doen papa.’ Knikte in uiteindelijk, mijn blik terug op Rune gericht. ‘Ik zal Ivar helpen groeien.’ Besloot ik en mijn vader glimlachte trots.

Marius Norris – second oldest brother of Rune
Ik had er een hekel aan dat Rune zoveel aandacht kreeg. Sinds de dag dat hij zijn benen niet meer kon gebruiken werd hij verwend door moeder. Maar moeder was er vandaag niet, zelf vader was er niet, enkel ik, Rune en Tore. Tore mag eigenlijk niet op ons passen, hij is nog maar negen, maar vader zei dat hij niet lang zou weg blijven. Rune zat op de grond met zijn blokken, ik keek vanop de bank toe hoe hij geconcentreerd zijn bouwstuk omhoog zette. Hij zat half rechtop, leunend op een elleboog terwijl zijn benen daar gewoon lagen. ‘Waar zit je naar te kijken?’ Vroeg hij me. Hij was amper vier, ik was zeven, hij kon me niets maken. Ik wist dat hoe langer ik zou staren, hoe lastiger hij zou worden. Ik vond het altijd zo grappig als hij weerloos was, of kwaad werd en me niet te pakken kreeg. Hij trok een boos gezicht en ik glimlachte alvorens ik me afduwde en naar zijn bouwwerk liep. Ik schopte de blokken om en na zijn soldaatje weg, stak het boven mijn hoofd en sprong de woonkamer rond. ‘Deze krijg je niet te pakken!’ Daagde ik hem uit. Rune draaide op zijn buik, steunde op zijn ellebogen en keek me kwaad aan. ‘Geef terug broer.’ Beval hij me. Ik trok uitdagend mijn wenkbrauwen op. ‘Kom halen.’ Trok ik met een nepgezicht. Rune zette zich af, hij sloop als het ware over de grond, op zijn ellebogen mijn kant op. Hij probeerde wel altijd, maar het lukte hem nooit me te pakken te krijgen voor er iemand anders tussenin kwam. ‘Marius.’ Klaagde hij boos. Ik sprong op en neer en net als hij me bij mijn broekspijp wilde grijpen sprong ik naar achter. ‘Laat hem gerust Marius.’ Beval Tore die vanuit de keuken kwam. ‘Rune nam mijn soldaat af.’ Draaide ik me naar mijn grote broer zonder nog aandacht te richten op Rune achter me. Ik voelde het veel te laat, Rune greep me bij mijn enkels en trok de voeten van onder mijn lichaam. Ik smakte tegen de grond en worstelde tegen zijn armen. Hij kroop snel over me heen, pinde mijn borst tegen de grond met zijn sterke armen en nam de soldaat van me af. De blik die hij me schonk was zelfgenoegzaam omdat ik niet weg kon. ‘Ivar, laat hem gaan.’ Zei ons broer zacht. Ik keek hem ondersteboven aan, hij glimlachte. ‘Zeg Rune dat hij van me af moet!’ ‘Wanneer ga jij je les eens leren?’ Vroeg Tore me kwaad. Ik worstelde maar het gebrek aan benen maakte mijn broertje in de armen heel erg sterk, sterker dan mij. ‘Tore!’ Klaagde ik boos. ‘Zeg sorry tegen je broer.’ Wees Tore naar Rune die nog steeds over me heen lag. Ik haalde mijn blik koppig van Tore weg en keek naar Rune, naar die diepblauwe ogen die me vol vastberadenheid en woede aankeken. ‘Sorry.’ Mompelde ik. Hij rolde van me af en ik grabbelde meteen recht alvorens hij me weer te pakken zou krijgen. Tore wandelde langs me heen en ging naast Rune op de grond zitten, hielp hem zijn constructie weer omhoog te krijgen. Ik ging boos in de zetel zitten, ik haatte mijn kleine broertje.

Roy Norris – Third oldest brother of Rune
‘Waarom kun je niet gewoon in je rolstoel het bos in?’ Vroeg Marius onze jongste broer verveelt. Ik keek opzij naar Rune die op een soort slee door zijn twee grootste broers het bos werd in gesleept. ‘De rolstoel zou vast zitten in de modder.’ Antwoordde ik voor Rune. Ik zette mijn voet achter Rune op de slee en sprong erbij waardoor Tore en Marius bijna vielen van het extra gewicht. ‘Roy.’ Klaagde Marius meteen, Tore kon er tenminste om lachen. ‘Waarom vind jij nooit iets grappig.’ Reageerde ik meteen. Marius was de minst leuke broer, hij pestte Rune altijd en vond alles wat we deden saai. Buiten naar het meer gaan, waar we nu heen gingen. Het was de eerste keer dat Rune mee ging, hij was zes, twee jaar jonger dan mij. Hij was stil, maar ik zag de opwinding in zijn ogen naarmate we dieper het bos in trokken. ‘Misschien kan ik je leren zwemmen.’ Stelde ik Rune voor. Hij keek omhoog, zijn diepblauwe ogen onzeker alvorens hij zijn hoofd schudde en weer stuurs voor zich uit keek. Ik haalde mijn schouders op en bleef naast de slee wandelen terwijl we verder het bos in wandelde. Tot dat meer in zicht kwam en Marius zijn huidige taak liet vallen om vooruit te rennen. Ik trok Rune nog net op tijd aan zijn arm zodat hij er niet links zou afvallen door het plots verlies in evenwicht. ‘Marius.’ Riep Tore hem kwaad na. Rune trok boos zijn arm uit mijn hand en keek Marius kwaad na. ‘Trek je van hem niets aan Ivar.’ ‘Hij heet nog steeds Rune.’ Hielp ik Tore herinneren. Tore hurkte neer voor Rune en gaf hem een schalkse glimlach. ‘Maar hij wordt zo sterk en groots als de Viking Ivar.’ Glimlachte Tore terwijl hij zijn vuist op hield en Rune er grijnzend de zijne tegen zette. Ik was blij dat Tore zoveel om Rune gaf, op die manier werd zijn leven net iets aangenamer. Rune klom op Tore zijn rug, broer hield zijn leveloze benen vast en samen liepen we naar het meer waar Marius al half uitgekleed ingesprongen was. Ik rende grijnzend vooruit schopte mijn schoenen uit en trok het hemd uit voor ik met de rest van mijn kleren achter Marius aan sprong. Het water was niet zo koud, maar ook niet warm. Ook Tore kwam erbij gesprongen. En terwijl wij ons te pletter amuseerden zag ik Rune vanop de kant naar ons kijken. Ik voelde me schuldig, omdat hij niet kon mee doen maar dan anderzijds mocht ik me ook niet laten tegenhouden door zijn beperking. Ik wist niet hoelang we al in het water zaten, Marius sprong op me af en duwde me onder water, Tore was het bos in om een houten zwaard te maken voor Rune. Maar toen ik boven kwam was Rune er niet meer, ik zag enkel de rimpelingen in het water en begon driftig te zwemmen. ‘Hij zit in het water!’ Riep ik naar Marius. ‘Tore!!’ Riep die paniekerig. Ik was niet sterk genoeg om Rune omhoog te krijgen, ik was amper acht jaar. Ik en Marius begonnen te zwemmen, mijn broer dook onder op zoek naar Rune terwijl ik het oppervlak af zocht. ‘Waar is Rune?’ Vroeg Tore in paniek. ‘Ik denk dat hij wilde zwemmen, Marius zoekt hem.’ Mijn grootste broer aarzelde geen moment en sprong het water in. Het duurde zo verdomd lang voor Tore met Rune’s slappe lichaam naar boven kwam. ‘Broer.’ Vroeg ik paniekerig terwijl we hem het droge op trokken en Tore hem op zijn wang klopte. Er kwam haperend leven in Rune, hij spuugde het water uit en rolde op zijn borst kokhalzend. En zo werd mijn broertje doodsbang van water.

Rune Norris
Ik was tien nu … ik staarde naar Tore die met een zwaard tegenover vader door de tuin danste. Ik wilde ook zo goed leren vechten, maar Marius zegt dat het me nooit zal lukken. Zelf vader moedigde me niet aan. Ik draaide me op mijn buik en sloop terug naar het huis, vanwege de hobbelige tuin kan ik hier nooit geraken met mijn rolstoel, dus moet ik het kruipend doen. Ik zette mijn handen voor me uit en trok mezelf iedere meter vooruit, tot mijn blik bleef hangen op een kat langs de bosrand. Het was een gigantische kat, met een bruinige lange vacht, ze sprong omhoog naar een boom, probeerde te klauteren maar gaf het na een metertje alweer op. Ze was lui, ik trok een sarcastische glimlach op mijn lippen toen ze met haar staart omhoog naar me toe kwam gewandeld. Hoe zou het zijn, om zo gracieus te kunnen wandelen? Bomen te kunnen klimmen? Ik sloot mijn ogen en probeerde het voor te stellen. Toen ik ze opende zag ik mezelf liggen… op een zestal meter. Ik verstijfde compleet, staarde naar de witte ogen van … mezelf. Wat? Ik draaide me om, zag een staart, een pluizige bruine staart. Ik keek omlaag en zag pootjes. Ik zat in de kat? Ik draaide mijn hoofd en keek naar Tore en mijn vader die nog steeds stonden te sparren. Ik zat in de kat, ik zag alles door de kat, hoorde alles door de kat. Ik keek over mijn schouder naar de boom waar het diertje eerder was proberen in kruipen. Ik begon te bewegen, ging daadwerkelijk ook vooruit. Ik was een kat! Door het enthousiasme dat ik voelde sprong ik vooruit, recht naar de boom. Het was vreemd om poten te hebben, klauwen die zich in de schors zette terwijl ik dat lichaam omhoog deed klimmen. Ik kon het, IK KON KLIMMEN! Als ik me net lang genoeg concentreerde keerde ik terug naar mijn menselijke lichaam, ik werd happend wakker en begon te lachen, luid te lachen terwijl ik me rechtop duwde op mijn ellebogen en ging recht zitten. ‘Tore!’ Riep ik naar mijn oudere broer. Tore keek weg van vader en ze gaven elkaar een schouderklopje alvorens hij naar me toe rende. ‘Wat is er?’ Vroeg hij verbaast om de zware glimlach op mijn lippen. Hij had me waarschijnlijk nog nooit zo weten glimlachen. ‘Ik ben een mutant!’ Kondigde ik trots aan. Mijn broer opende zijn mond en sloot hem dan weer fronsend. ‘Wat?’ Vroeg hij nog steeds verward. Ik trok hem aan zijn hand naast me op de grond en ging op zoek naar een dier om in te kruipen. Mijn ogen gingen naar een buizerd die boven het bos zweefde, ik tikte mijn broer aan en wees naar het dier. ‘Ivar, ik weet niet,’ maar hij zweeg omdat hij die blik zag van me. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op de vogel. Toe ik ze weer opende was ik plots verschrikkelijk hoog. Ik vloog, ik was gewoon aan het vliegen. Ik klapwiekte mijn vleugels, wilde eigenlijk verrukt schreeuwen maar produceerde niets meer dan het gekras van deze vogel. Ik vloog naar beneden, zag mijn broer naast mijn lichaam zitten terwijl hij ontzet naar me staarde. Ik vloog recht op hem af, hij sprong verschrikte achteruit toen ik op mijn eigen kreupele benen landde. Mijn broer was alweer recht gesprongen, hij keek me aan en schudde grijnzend zijn hoofd. ‘Dit kan niet.’ Zei hij verbluft. Ik keerde terug naar mijn lichaam, van zodra de buizerd zag waar hij terecht was gekomen vloog hij in paniek weer op, weg van ons. ‘Ik kan in dieren springen.’ Legde ik uit. Tore zakte op zijn knieën naast me neer, legde zijn handen op mijn schouders en schudde me bijna door elkaar. ‘Weet je wat dat betekend Ivar?’ Vroeg hij met trots. ‘Je kunt vliegen, je kunt rennen, je kunt alles doen wat je maar wilt proberen. Odin gaf je dit geschenk broer, de goden luisteren!’ Ging hij verrukt verder. Hij omhelsde me, ik gooide mijn armen om mijn broer heen en greens, lachte, ik kon dingen doen die ik in het dagelijkse leven niet kon doen, ik was een mutant.

Roy Norris - Third oldest brother of Rune
Ik had amper geslapen, Rune had de hele nacht liggen woelen en ik wist nu al dat hij een verschrikkelijk dag zou hebben. We deelden een kamer, op het gelijkvloerse omdat het gemakkelijker was voor hem. Vader was al gaan werken, Tore en Marius zaten aan de ontbijttafel en moeder serveerde hen net een paar wafels. ‘Lieverd.’ Begroette ze met een kus op mijn voorhoofd. ‘Rune heeft weer veel pijn mam. Heel veel denk ik, hij heeft wel vier keer naar de pijnstillers gegrepen.’ Kondigde ik aan. Rune had altijd pijnstillers naast zijn bed liggen, de lichte soort zodat het slapen wat gemakkelijker ging als hij pijn kreeg in zijn rug, of zijn armen, of ergens anders. Een slechte dag van Rune bracht meteen de hele sfeer naar omlaag, hij was echt ondragelijk om dan in de buurt te hebben. ‘Het is jouw dag om op hem te passen.’ Grinnikte Marius, Tore gaf hem een boze blik. Op een slechte dag van Rune moest één van ons drie om de beurt bij hem blijven, hij kon dan niet naar school, hij kon amper iets doen dus moest er iemand thuis blijven, vandaag was ik dat. Misschien konden we gamen. Mijn gedachten werden onderbroken door het gesleep van Rune die zijn lichaam door het huis trok. Op slechte dagen gebruikte hij ook nooit zijn rolstoel. Hij was twaalf nu, ik veertien maar tijd maakte het niet altijd dragelijker voor hem, zeker niet nu zijn persoonlijkheid volop aan het ontwikkelen was. Moeder hurkte naast hem neer maar hij sleepte zichzelf straal langs haar voorbij naar tafel waar hij zich omhoog hees in een stoel. Zijn benen, die met een riem aan elkaar vast zaten gegespt verborg hij keurig onder tafel. We keken hem allemaal aan. ‘Wat?’ Vroeg hij botweg. ‘Roy zegt dat je een onrustige nacht hebt gehad.’ Begon moeder. Mijn broer keek me aan, die blauwe ogen van hem waren zo intimiderend en woest dat ik mijn blik bang naar de grond liet gaan. Ja … soms maakte hij me bang, hij was zo anders. ‘Roy moet zijn mond leren houden.’ ‘Hij wil je enkel helpen Rune.’ Begon moeder bekommerend. ‘Jij ook.’ Beet Rune haar toe. Marius boog over tafel naar zijn broer, ik keek schrikachtig toe naar de vijandigheid tussen die twee. ‘Zo spreek je niet tegen ons moeder.’ Begon hij fel. Rune’s arm maaide over tafel in de hoop dat hij iets van zijn broer te pakken kon krijgen maar Tore hield hem bij zijn elleboog tegen. ‘Ga je klaar maken voor school.’ Zei Tore tegen Marius. Mijn broer rolde zijn ogen en liep weg, ik ging voorzichtig op zijn plaats zitten terwijl moeder ons wafels gaf. Ik durfde amper naar Rune kijken. Moeder gaf hem één van de zwaardere pijnstillers en streek haar hand bemoedigend over zijn schouders, Rune kromp een beetje ineen. Toen moeder zich ging klaarmaken voor werk waren enkel ik en Rune er nog. ‘We kunnen gamen?’ Stelde ik voor nadat ik mijn wafel met een dikke laag stroop legde. ‘Waarom doe je daar altijd zoveel op?’ Knikte hij boos naar mijn wafel. ‘Omdat ik het lekker vind?’ Antwoordde ik hem aarzelend. Zijn blauwe ogen vonden de mijne, hij keek nog steeds nijdig. ‘Ik wil niet gamen.’ Besloot hij boos. Ik richtte mijn ogen terug om mijn wafel. ‘Misschien kunnen we een Viking film kijken? Vader had er eentje klaar liggen voor,’ ik brak mijn zin af. ‘Voor wat?’ Vroeg Rune me uitdagend. ‘Voor als het slecht met me gaat? Ik moet je hulp niet hebben Roy.’ Siste hij me toe. Ik knikte en wandelde weg, met bord en alles. Toen iedereen vertrok besloot ik toch maar terug naar Rune te gaan. Ik moest op hem letten zodat hij niet teveel pijnstillers zou nemen en gingen dingen zou doen die hij zich later zou beklagen. Hij zat op de bank, keek stuurs naar de televisie … die niet eens aan stond. Hij had de dvd in zijn handen en stak het naar me uit. Ik nam het aan en glimlachte kort bemoedigend, hij ademde enkel zachtjes uit maar ik zag op de manier hoe hij zijn schouders ontspande dat de pijnstillers begonnen te werken.

Marius Norris - second oldest brother of Rune
Ik rende Rune voorbij in zijn rolstoel gewoon omdat het kon, ik zou altijd sneller zijn dan hem en dat zou hem blijven irriteren. Ons huis lag niet zover van school maar we moesten enkel nog wachten Tore. Rune zat te staren, ik volgde zijn blik tot ik Tore vond, met een meisje in zijn armen die hij innig kuste. Ik keek grijnzend weer omlaag naar mijn broer, hij zat nog steeds te staren. ‘Dat is iets dat jij nooit zult hebben.’ Wees ik naar Tore. Rune negeerde me, zoals gewoonlijk, maar hij staarde nog steeds. Ik hurkte naast de rolstoel neer en keek mee naar die innige kus tussen Tore en zijn nieuwe verovering. ‘Jij zult nooit een meisje kunnen plezieren, waarom zouden ze ook. Je bent veertien en zie je hier zitten.’ Grinnikte ik geamuseerd. Rune maakte zijn blik los van zijn broer en keek mijn kant uit, zijn blauwe ogen leken wel vuur te spuwen. ‘Ik ben enkel eerlijk met je broer. Ik vraag me zelf af of jij ooit,’ ik zweeg, hield mijn hoofd bedenkelijk schuin terwijl ik naar het meisje en mijn broer keek. ‘Mijn benen zijn verlamd idioot, dat is het ook.’ Siste Rune. Ik keek hem aan, liet mijn blik naar zijn benen gaan. ‘Ja, maar gemakkelijk kan het toch niet zijn.’ Ging ik er meteen op in. Hij draaide zijn blik stuurs weer naar zijn broer. ‘Trouwens, wie zou er vallen voor jou?’ Vroeg ik me uiteindelijk af. Rune was zo snel, hij greep me bij mijn blonde lange haar, trok me half op de rolstoel, mijn hoofd op zijn schoot. Hij greep naar mijn keel, ik zou onderhands beter moeten weten met dat korte lontje van hem. ‘Je hebt geen idee wat ik met je wil doen nu.’ ‘Plezier me, ik ben zeker dat je me niet klein krijgt.’ Daagde ik hem uit. ‘Ivar.’ Waarschuwde Tore hem. Rune liet me meteen los, net als hij altijd luisterde naar zijn oudste broer. Ik liet mijn hand naar mijn keel gaan en gaf hem een bijna voldane glimlach, hij had opgegeven, niet ik. ‘Hallo Rune.’ Begroette het meisje naast Tore mijn jongste broer meteen. Ik fronste mijn wenkbrauwen en wachtte tot ze mij zou begroeten maar dat deed ze niet. Tore gaf me een minachtige glimlach, Rune keek verbaast naar het meisje op. ‘Hoe kun jij ooit een meisje krijgen als je er niet eens eentje durft aan te spreken.’ Wees ik naar Tore zijn nieuwe vriendin. Nu keken ze me alle drie boos aan, ik stak mijn handen op en begon huiswaarts te lopen. Blijkbaar zou Tore zijn nieuwe vriendin meenemen naar huis. Ik hoorde haar, Tore en Rune de hele tijd op de achtergrond praten. Ik was geen goede broer, dat wist ik maar opgroeien met iemand als Rune, die alle aandacht kreeg en alle zorg verdiende maakte me jaloers. Ik was jaloers op hem, omdat hij zo sterk en zelfzeker was in zijn leven. Hij was beter dan mij, beter dan Roy en Tore zelf. Hij was als die Viking, Ivar the Boneless en ik was jaloers op hem omdat hij meer Viking was dan mij.

Tore Norris – Oldest brother of Rune
‘Je weet toch dat normale jongeren van onze leeftijd uitgaan en games spelen?’ Vroeg Rune vanop de rechtopstaande boomstomp waar hij op zat. Ik keek hem aan en greens uitdagend terwijl ik het zwaard in mijn hand in mijn pols liet draaien. ‘Alsof jij zou uit gaan.’ Reageerde ik. Rune keek me onverschrokken aan, om zestien te zijn was waarschijnlijk al een stuk volwassener dan Marius momenteel was. Ik keek opzij naar Disa die tegen een boom zat en ons bijna geamuseerd aan keek, Rune volgde mijn blik. ‘Je weet toch dat zij denkt dat we gek zijn?’ Ging hij geamuseerd verder. Ik verpakte het zwaard naar mijn goede hand en hield me klaar tegenover mijn broer. Hij mocht dan wel een beperking hebben, hij was niet om uit te dagen, op geen enkel vlak. Hij kon dan misschien niet rennen of zwemmen maar hij was vaardig en creatief, zowel met als zonder wapen. ‘Disa vind het stiekem opwindend.’ Zei ik luidop. Disa rolde haar ogen maar ik kon de blos op haar wangen opmerken. Ze was nu al twee jaar mijn vriendin en van iedereen kon ze het best met Rune opschieten. Ik vond het goed voor hem, hij begon veel meer vertrouwen te krijgen in de wereld als er personen waren als haar om hem een beetje te leren leven. Ik had mijn plicht als grote broer grotendeels volbracht, nu was het aan de wereld om Rune vooruit te helpen. ‘Zal ze nog zo opgewonden zijn als ik je inmaak?’ Vroeg hij nonchalant. Ik hield mijn hoofd schuin en kwam vooruit, het metaal maakte dat typische bekende geluid toen het dat van Rune raakte. Hij was behendig, ik had voeten om me te bewegen, hij zijn armen. En iedere slag ging zo verdomd soepel voor hem dat ik er op een dag waarschijnlijk jaloers om zou worden. Ik verkocht hem een slag tegen zijn schouder, hij verloor wat van zijn evenwicht waardoor ik het botte zwaard tegen zijn keel kon doen rusten. ‘Ik win.’ Greens ik triomfantelijk. Mijn broer kwam recht en wreef pijnlijk over zijn schouder. Disa kwam van de boom naar ons toe gewandeld en schonk me een strenge blik. ‘Kun je hem niet af en toe laten winnen?’ Vroeg ze meteen. ‘Dat wil hij niet.’ Wees ik richting Rune. Disa legde haar handen op Rune zijn schouders en masseerde ze, ik zag mijn broer ontspannen onder haar aanrakingen. Hij sloot kort zijn ogen, ik kruiste verwachtingsvol mijn handen voor mijn borst. Toen Rune zijn ogen weer opende keek hij me met die cocky glimlach van hem aan. ‘Straks wil ze bij mij blijven.’ Gaf hij aan. Ik keek naar Disa die haar hand kort geamuseerd door zijn zwarte haar liet gaan voor ze naar me toe kwam gewandeld. ‘Ooit vind je ook wel iemand Rune.’ Glimlachte ze mijn broer toe. ‘Ik heb een beperking, niemand wil dat.’ ‘Als je de mensen toelaat om langs de beperking te kijken dan gaan ze van je houden Ivar, net als Disa doet.’ Ik greep mijn vriendin bij haar schouder en trok haar in een omhelzing. ‘Ze kent me.’ Mopperde Rune. ‘Je moet ze wel de kans geven.’ Zei ik meteen. Rune werd weer koppig, hij wilde helemaal bij zichzelf van de blok af komen in zijn rolstoel, ik rolde mijn ogen en schoot hem ter hulp. ‘Jij bent de koppigste ezel die ik ken, weet je dat?’ Vroeg ik grijzend terwijl ik hem terug naar zijn rolstoel hielp. Rune zette zich goed en keek grijnzend naar me op. ‘Je houd van me broertje.’ Klopte hij me op de borst. Ik kneep een oog toe, alsof ik erover moest nadenken en hij stompte me meteen in mijn maag, ik stapte achteruit en grinnikte geamuseerd. ‘Ja hoor, nu wel.’ Knikte ik met een duim omhoog. Hij was mijn favoriete broer en ik zou hem missen mocht hij ooit weg gaan.

Rune Norris
Ik was achttien. Ik had mezelf beloofd dat als ik achttien zou worden ik weg zou gaan, of in ieder geval iets anders zou doen met mijn leven. Alsof Odin het me gegund heeft kreeg ik een uitnodiging van een docent om naar een school te gaan waar er tal van mutanten waren. Mijn moeder liet me niet los, ze huilde als een klein kind en ik werd er een beetje humeurig van. Wanneer zouden ze beseffen dat ik het wel zou redden? Dat ik niet nog steeds alle hulp nodig had? ‘Mam, ik denk dat hij het gesnapt heeft.’ Grinnikte Roy die met gekruiste naast mijn moeder stond. Moeder liet me los en liet het Tore toe me te helpen in de jeep van vader te stappen. Beide mijn ouders bleven thuis terwijl mijn broers me naar het vliegveld zouden brengen, Tore was de enige die helemaal mee zou gaan naar New York. Ik had nog nooit gereisd en met mijn benen kon ik niet verwachten dat alles vlot zou lopen dus ik was blij dat hij mee ging, al gaf ik het niet graag toe. Afscheid nemen van mijn ouders viel goed mee, maar mijn broers. Roy hurkte voor mijn rolstoel neer en keek me bemoedigend aan. ‘Met die blauwe ogen en die knappe kop haal je meteen al die mutantenmeisjes binnen.’ Grinnikte hij terwijl hij bruut door mijn haar wreef. ‘Dat denk je.’ Merkte Marius sarcastisch op. Ik liet mijn elleboog op mijn bovenbeen rusten en keek langs Roy naar Marius. ‘Nu heb je niemand meer om lastig te vallen, hoe rot word dat.’ Zei ik met een opgetrokken wenkbrauw. Ondanks dat Marius groot deel van mijn leven hel maakte, hij maakte me ook sterker, de doorzetter van het huis. ‘Ik ga je wel missen broer.’ Bekende hij uiteindelijk. Ze omhelsde me beide. Ik hield Roy net iets langer vast dan Marius. ‘Ik jullie ook broers.’ Gaf ik toe. Dat ik tranen voelde komen probeerde ik te onderdrukken door me zo snel mogelijk met Tore van hen weg te begeven. Maar het zwaarste afscheid was Tore, mijn oudste broer. De broer die altijd om me had gelet, voor me had gezorgd, me alles had geleerd.
We waren ergens in New York, van hieraf zou een docent me verder begeleiden. Tore hurkte naast mijn rolstoel neer en overhandigde me een foto. Ik nam het aan en keek ernaar, een foto van ons vieren, volledig correct naar de Noorse Mythologie. We zagen er goed uit, als echte Vikings. Ik haalde mijn blik ervan weg en keek naar Tore. ‘Wat iedereen misschien ook mag zeggen, jij zal altijd onze Ivar zijn Rune.’ ‘Wat als alles daar mis gaat? Wat als ze me niet accepteren?’ Vroeg ik in twijfel. Ik liet mijn onzekerheid nu pas los, enkel voor hem. ‘Wat valt er niet te accepteren aan jou?’ Vroeg mijn broer grijnzend. ‘Jij kent me Tore, jij kent alle voor en vooral nadelen aan mij.’ ‘Er zal daar iemand zijn die om je zal geven Ivar, geloof daarin. De goden hebben je dit gegeven niet om je nog meer tegenslag te geven, het is een geschenk, geloof erin.’ Hij gaf me een schouderklopje en trok me toen in een omhelzing. ‘Ik ga je missen broer.’ Snikte ik. ‘Je zult het goed doen. We zijn niet veraf.’ Beloofde hij me. ‘Nee, enkel maar aan de andere kant van de wereld.’ Grinnikte ik flauw. Tore trok zich terug en wreef door mijn haar, stond op. ‘Succes broer, ik wist dat jij altijd de grootste zou worden van ons vieren.’ Knipoogde hij me toe terwijl er iemand naar me toe kwam gewandeld. Ik probeerde mijn broer zo lang mogelijk na te kijken, tot ik op die boot terecht kwam … op water. Ondanks dat ik mijn maag voelde keren probeerde ik me te focussen op de foto, op de tekst die mijn vader er langs achter had opgeschreven;