Onderwerp: Can you be my nightingale? vr dec 26, 2014 3:32 am
''Jean?'' 'Ja, Eleanor?' ''Ik weet niet of ik het je kan vragen maar.. 'Maar? Eleanor?' ''Ik durf het niet.. laat maar zitten.'' 'Eleanor, wacht. Je bent al langer dan een jaar op de school, je weet dat je me alles kan vragen. Alles. Ik beoordeel je niet.' ''Het is.. het gaat over het weeshuis.'' 'Waarin je opgegroeid bent?' Eleanor knikte. 'Wil je er graag heen?' ''Ja.. na al die jaren.''
Zo was het begonnen. Jean had haar zonder moeite begrepen, begrepen waar ze aan toe was en was met haar meegereisd naar New Orleans omdat er een mutant buiten de stad zou zijn die opgehaald moest worden. De hele reis had ze vooraan op de boot gestaan, bang voor wat er komen zou. Al die tijd had ze flink in haar gedachten geworsteld met wat ze moest doen en aan haar kettingen gefrummeld. Jean had haar al die tijd in de gaten gehouden en vast ook wel haar gedachten gelezen op een bepaald punt want uiteindelijk had ze haar hand op haar schouder gevoeld. Er waren soms geen woorden nodig van het schoolhoofd om haar te kunnen begrijpen. Een enkel gebaar was soms al genoeg. Eleanor was zenuwachtig. Heel erg zenuwachtig voor wat er op haar te wachten stond. Hoe ging ze dit in godsnaam aanpakken? Ze kon niet zomaar binnenstormen en.. ja wat dan? Wat ging ze dan doen? Ze had geen idee, maar iets in haar had al een jaar lang gezegd dat ze terug moest gaan. Al vanaf vorig jaar kerstmis zat ze hiermee in haar maag en nu had ze eindelijk de kracht en moed gehad om het aan Jean te vragen en vooral.. er klaar voor te zijn om eindelijk haar eigen geschiedenis te facen.
De zonsondergang was alweer bijna tegen de tijd dat ze aangekomen waren en Jean vertelde in welk hotel ze zouden zitten voordat ze er echt heen liepen. Maar voordat ze naar binnen liepen trok Eleanor zich toch terug nu ze ongeveer de straten weer herkende en wist hoe het weeshuis maar een paar blokken weg was. Ze had het schoolhoofd nog een vlugge knuffel gegeven en zei dat ze niet langer kon wachten dus gaf Jean haar nog een knikje voordat ze op pad ging. Des te dichterbij ze kwam des te sneller haar hart ging kloppen vanuit waanzin.. uit wanhoop. De blondine trok haar sjaal dichter tegen haar keel aan wanneer ze wat harder begon te hijgen en de koude lucht van New Orleans tegen haar gezicht aan sloeg. Haar adem leek zelfs te bevriezen in de zonsondergang van de stad. De normaal zo drukke stad was nu rustig en haast verlaten. Waarschijnlijk omdat iedereen genoot van kerstavond en gezellig met zijn familie bezig was. Nu schoten haar gedachten terug naar Céline en vroeg ze zich af wat ze aan het doen was.. nu ze haar zo in de steek gelaten had. Het deed haar pijn om terug te denken aan wat ze vanochtend gedaan had. Ze had het al eerder met haar liefde erover gehad dat haar iets dwars zat maar nooit had ze het echt onder woorden kunnen brengen en de bangerik dat ze was had een brief op haar kussen achtergelaten. Minstens een pagina aan geschreven woorden legden uit waarom ze dit moest doen.. waarom ze al zo lang met een rot gevoel in haar van binnen rondliep en dat ze dit hoofdstuk moest sluiten. Ze kon het niet aan om er langer mee rond te lopen en dat Jean haar dan ook meegenomen had naar New Orleans tijdens het ophalen van een mutant die hun hulp nodig had. Of eigenlijk alleen die van Jean want zij zou.. ze wist niet wat ze zou doen. Misschien kon ze het vanavond al afsluiten en met een gerust gevoel diezelfde avond in het hotelbed kruipen en Jean, als ze nog niet sliep, vertellen en geruststellen dat ze het opgelost had. Dat alles nu goed was. Dat ze bereid was om door te leven en New Orleans achter zich kon laten.
Haar ogen hadden al die tijd naar het weeshuis gekeken wanneer ze het eenmaal in zicht had gehad en waren er niet meer afgegleden. Elke stap die zette, elke seconde die tikte.. ze werd zenuwachtiger en een brok bevond zich in haar keel wat het haar op één of andere manier wat onmogelijker maakte om adem te halen. Om adem zo wit als de vorst uit te blazen. Enkele stappen.. en ze stond stil. Bang als ze was trok ze haar sjaal strakker om haar keel heen alsof dat de brok eruit zou persen en ze ademde wat heviger. Voor, wat voelde als een eeuwigheid, twee minuten bleef ze met grote ogen kijken, met haar vingers in elkaar gefrummeld, bang voor wat er komen ging, voordat de deur open ging en er een zuster naar buiten kwam. 'Altijd hetzelfde verhaal.' Ze was duidelijk boos over iets en Eleanor liet haar ogen op haar vallen, voordat het kwartje in haar viel en ze zich realiseerde dat ze haar stem en haar gezicht kende. ''Zuster Christina!'' Sprak Eleanor's schorre stem en een vage glimlach kwam op haar lippen te staan. De zuster keek meteen haar kant op en het leek even te duren voordat ze het door had maar toen leek al het geluk van de hele wereld op haar gezicht te staan. 'Eleanor Birdy! Kind!' Terwijl zij een paar treden af trad liep Eleanor er juist een paar op om haar in een stevige omhelzing te nemen. Meteen stonden er al tranen in haar ogen. Ze had haar op z'n minst al tien jaar niet meer gezien en ze was zoveel verouderd. Zoveel meer dan Eleanor had voorgesteld.. als ze hier al nog steeds gewerkt had. 'Wat brengt je hier, kind?' Eleanor kon het niet in haar brengen om woorden te zeggen in plaats daarvan beet ze op haar trillende onderlip en draaide ze even haar gezicht weg om met haar sjaal de paar tranen op te vangen. 'Kom maar mee naar binnen, daar is het veel warmer en de andere zusters zullen het heel leuk vinden je weer te zien. Oh, je bent zo gegroeid.' Eleanor slikte terwijl ze naar binnen geleid werd en de deur achter hun dicht viel. Nu ze alles weer zag.. het was nog zoals vanouds maar o-zo veranderd. Haar hart maakte meerdere malen een sprong. Of het van geluk of van doodsangst was wist ze nog steeds niet, maar nog meer tranen kwamen in haar ogen tevoorschijn in de tijd die ze kreeg om rond te draaien en alles in zich op te nemen. 'Bijna iedereen is in de eetzaal, maar ik en nog een paar zusters zijn op ons eigen in het kantoor. Je zal de kinderen niet herkennen.. iedereen is weg, dat snap je natuurlijk, maar de zusters oh.. oh.. oh.. ze zullen zo enthousiast zijn! Kom maar.' De blondine werd mee geleid met een arm om haar schouders naar de kamer waar ze nooit toestemming had om in te komen en ze werd overladen met allemaal gemengde gevoelens. Het was strikt verboden om daar in te komen.. en ook al was ze nu een volwassene, ze had hier haar hele kindertijd en jeugd gezeten, ze kon het niet aan om die regels nu te overtreden. Ze kon het zich niet bedenken dat ze nu een volwassene was nu ze terug stond in het weeshuis. Ze voelde zich weer een kind, alle herinneringen kwamen bij haar omhoog. Alle herinneringen die ze al een lange tijd geleden gewist leek te hebben.
Zoals zuster Christina al gezegd had werd ze in zovele armen geworpen en Eleanor huilde haar ogen uit bij het zien van elke verouderde zuster waar ze haar hele jeugd mee gedeeld had, die haar hadden zien opgroeien en idem dito. Het leek wel alsof ze geen stop knop meer wist te vinden, tranen kwamen als watervallen uit haar ogen vallen en ze kon het niet stoppen. Er was geen einde aan en ook al was ze nu al een minuut lang uit de zusters hun armen vandaan, ze bleef er als een beteuterd kind staan. Ze bleef slikken en knikken op de zusters hun vragen of ze het goed had. Waar ze heen was gegaan omdat ze ervan wisten dat haar houten huisje afgebrand was. Afgebrand? Daar had ze niks van geweten. Oh god, daar kwamen de tranen weer. Dat moest ze zien. Tussen snikken, tranen en het snuiten door, met ondertussen tissues in haar handen die ze gekregen had omdat ze maar door bleef gaan, legde ze uit dat ze in veilige handen was. De vrouw Jean Grey waar ze het vaker over hadden gehad had haar in veiligheid genomen, een plek waar nog meer mutanten waren en waar ze zelfs een lerares was. 'Ik wist het wel! Je had altijd dat beetje drama in je dat je perfect maakte om een docente te zijn.' Juichte zuster Elisabeth bijna en Eleanor kon het niet helpen om te gniffelen en nog eens te snuiten voordat haar gesnuit en de gezelligheid, ondanks dat ze allemaal nog steeds stonden in plaats van op stoelen zaten, overstemd werd door de deur die open ging. 'Zuster Sierra. Je bent laat, zoals gewoonlijk.' 'Ik weet het- het spijt me ma- wie is dat?' Er leek een schok op haar gezicht te staan, op de blonde vrouw die zojuist binnen was gekomen. 'Sierra, je weet dat je altijd je zinnen moet uitspreken.' 'Natuurlijk, sorry zuster Christina. Eén van de buurjongens had zijn bal laten liggen op de oprit en daar was ik met alle onhandigheid overheen gereden.. ik moest en zou aanbellen om mijn excuses aan te bieden en ik heb hem een nieuwe beloofd.' Zuster Christina knikte terwijl Sierra meteen weer haar ogen naar Eleanor terug richtte en wachtte op antwoord op de vraag die ze gesteld had. 'Sierra, dit is Eleanor. Eleanor Birdy. Eleanor, dit is Sierra.' En Eleanor zag hoe de blondine haar tas liet vallen en er op haar gezicht een expressie stond alsof ze een daadwerkelijke geest gezien had.
Onderwerp: Re: Can you be my nightingale? za dec 27, 2014 3:54 am
Lieve, liefste Céline,
ik kan het niet onder woorden brengen hoeveel en hoe hard mijn hart bonkt voor jou en jouw alleen. Niemand heeft me nog nooit zo behandeld als jij doet, niemand is ooit zover in m'n hart gedrongen, zoals alleen jij kan. En ik kan je niet genoeg bedanken voor alles dat je voor me doet. Ik weet dat ik het niet vaak genoeg toon en je misschien over mijn gevoelens twijfelt, maar zoals je vast wel weet heb ik moeite om me te binden en nog meer moeite om los te laten. Ik ben bang.. bang voor een heleboel dingen maar voornamelijk dat je me vroeg of laat zal verlaten. Die angst heb ik een lange tijd bij me gedragen, ook al vertelde ik je nog zo vaak dat ik van je hield en echt, ik meen het, allerliefste Céline, maar nu weet ik het zeker. Ik wil niet bij je zijde vandaan, nu niet, nooit niet. Ik weet nog de allereerste dag dat ik hier was.. verdwaald en rusteloos, vol verdriet en bovenal droeg ik een heleboel angst. Angst omdat ik niet langer meer in mijn eigen kleine huisje was maar op een nieuwe plek vol andere mutanten en zielen die hetzelfde meemaakten; rusteloosheid door hun geschiedenis. Langzaam begon ik dat in te zien en ik ben dan niet de beste lerares op het eiland maar ik begin te snappen dat ik niet meer zoals op die eerste dag was.. ik ben niet langer meer een freak die probeert weg te rennen omdat ze bang is. En dat komt door jou, je hebt me enorm geholpen.
Er is enkel een ander gevoel dat altijd vooraan gestaan heeft.. al een jaar lang en ik ben altijd te bang geweest om het te vertellen. Het spijt me als ik je hiermee teleurstel. Als ik je hiermee van me weggeduwd heb. Ik ben nog altijd een bange renner, realiseer ik me plots. Ik ren van mijn problemen weg en probeer ze te vergeten. Maar van dit gevoel kon ik onmogelijk wegrennen. Ik kon het niet. Ik moest terug naar mijn verleden. Alsjeblieft, als ik terug ben leg ik het je allemaal uit. Beloofd.
Wees niet al te boos.. alsjeblieft? Jean is de enige die er vanaf wist en dat alleen vanwege haar gave. Anders had ook zij het nooit geweten en had ik er nog altijd mee rondgelopen. Nu heeft ze me meegenomen naar New Orleans om een mutant op te halen en zodat ik mijn verleden kan confronteren. Vrees niet, aan het einde van morgen zal ik terug naast je liggen alsof ik nooit weggeweest ben.
De jouwe,
Eleanor. ♥
______________________________
''Z-zus?'' Verward herhaalde Eleanor Sierra's woorden en liet ze haar ogen ontsnappen naar zuster Christina die net zo verbijsterd was. Trillerig haalde Eleanor haar neus op en keek ze nog eens terug naar de vrouw met de korte blonde haren die inmiddels wat van de schok bekwam. 'Eleanor en zuster Sierra, ik verzoek jullie om met mij mee te komen.' Eleanor veegde de laatste tranen van haar dikke tranende ogen af en liep al knikkend achter zuster Christina aan. Sierra was degene die voorop liep, zonder haar nonnen kleding aan. De mutante slikte en werd verteld om op een stoel plaats te nemen maar dat kon ze niet, in plaats daarvan bleef ze staan. Bij de gesloten deur, tegen het deurframe aan. 'Dit is iets wat ik een lange tijd geleden al had moeten vertellen, Eleanor. Maar dat deed ik niet want je was gelukkig in je eentje, hier in het weeshuis en later in je eigen huis dat ik je gegeven heb.' Eleanor voelde ineens alle moed in haar zakken en ze verloor de kracht om te praten. In plaats daarvan liet ze haar armen langs haar lichaam hangen en keek ze verloren van de zuster naar Sierra. 'Ik had nooit gedacht dat je familie ooit nog naar je om zou kijken. Maar dat is een jaar geleden wel gebeurd.' Tranen kwamen op in de ogen van de zuster en automatisch dus ook in die van Eleanor en ze kon vanuit haar ooghoeken opmerken dat Sierra het ook niet het beste had. 'Op een dag stond Sierra op de stoep met het meest indrukkende verhaal dat ze naar je zocht. Niemand nam het serieus maar nadat ik de papieren doorgekeken had kon het niet anders. Je hebt inderdaad een zus, Eleanor.' Inmiddels was er een traan over Eleanor's wang gerold. ''H-hoe?'' Meer kwam er niet uit voordat ze haar hand voor haar mond sloeg en ze zich met alle moeite van dien probeerde in te houden om niet opnieuw haar emoties de baas te laten worden. Ze kon het niet geloven.. het was niet waar. Ze kon nooit zo jong zijn. Sierra zou veel ouder moeten zijn. ''H-hoe oud ben je?'' Sierra stond op van haar stoel, zette haar tas er op nadat ze die van haar schoot gehaald had en wierp nog een blik naar zuster Christina voordat ze zich volledig stortte op Eleanor en een hand naar haar uitstak maar Eleanor niet durfde aan te raken. 'Laat het me je uitleggen.' Haar stem was zachter geworden, bijna breekbaar, maar niet met een gebroken tintje dat vertelde dat ze op het punt stond om ook te huilen. 'Laat het me alsjeblieft uitleggen bij mij thuis.. niet hier.' Daar was het al. Ditmaal was er wel een randje in haar stem te vinden waardoor Eleanor slikte en haar ogen eventjes sloot voordat ze haar hand weghaalde en de adem wist te vinden die ze nodig had. Ze keek op naar zuster Christina die enkel knikte en de papieren bij zich had als Eleanor die wou zien, maar ze wou ze niet zien. Ze wou weg hier, zo plotseling. En dus draaide ze zich om, duwde tegen de deur aan nadat ze de klink omlaag geduwd had en rende het gebouw uit. Plotselinge ziekte was in haar opgestaan en ze struikelde bijna de trap af wanneer ze er niet bij stil gestaan had dat die er ook nog was toen ze naar buiten gerend was. Snel wist ze zich aan de leuning vast te kleumen en bij de laatste trede liet ze zich naar de grond zakken op haar knieën. Ze duwde haar gezicht in haar handen en voelde zich alsof ze nu net zelf een monster vanuit de hel gezien had.
'Eleanor..' het leek alsof er minstens tien minuten voorbij gegaan waren, en waarschijnlijk was dat ook zo, voordat ze een hand op haar schouder voelde en een stem in haar oren klonk die ze vaagjes herkende als die van de blonde vrouw die plotseling in haar leven gestapt was. ''Ik kan het niet geloven.'' 'Dat snap ik. Daarom vraag ik je om met me mee te gaan naar mijn huis. Het is niet ver, ik kan je alles vertellen wat je maar wilt. Álles.' Ineens lagen Sierra's handen op haar armen en haalde die van haar knieën af en automatisch was Eleanor geforceerd om haar aan te kijken, alleen maar om nu ook haar huilogen te zien en de zorgen die op haar gezicht geschreven stonden. 'Ik ben hier speciaal voor jou heen gekomen, weet je dat? Een jaar geleden ben ik hierheen verhuisd met mijn dochter om hopelijk jou te vinden-' ''Vertel het me bij jou thuis, alsjeblieft.'' Haar onderlip begon te trillen. Nu was het niet de emotie die haar verdrietig maakte maar het feit dat ze zich begon te beseffen dat ze nu al langer dan tien minuten met haar knieën in de sneeuw zat en het er echt niet warmer op werd. Sierra trok haar omhoog en wist haar meteen in een omhelzing te trekken, waardoor Eleanor de kou voor even vergat en hoewel ze eerst twijfelachtig was geweest had ze zich overgegeven en knuffelde ze haar even hard terug. Zonder dat Sierra haar los liet en haar zo dicht mogelijk bij haar hield liepen ze samen richting Sierra's huis. Wie zou het ooit geloven dat dit het was dat haar een jaar lang dwars gezeten had.. dat ze een zus had. Niemand, zelfs zij niet. Het eerste dat ze zich afvroeg, van alle belangrijke vragen, was waarom ze geen Zuidelijk accent droeg. Een vraag dat ze niet van haar lippen afkreeg, zelfs niet wanneer ze binnen waren en Sierra de verwarming terug aangedraaid had. 'Kom zitten, ik zal thee zetten, dat zal je warm maken.'
Muziek werd aangezet op de achtergrond en Eleanor kreeg een kop groene thee in haar handen gedrukt, waar ze even geamuseerd naar keek. Naar hoe de kruimeltjes in het zakje door het water bewoog en de zachte kleur in het hete water trok. ''Dankje, Sierra.'' Een lichte glimlach vormde zich op haar gezicht en ze kon niet anders dan haar ogen op haar houden terwijl Sierra haar schoenen uittrok en vervolgens op de bank op een meter afstand van haar kwam zitten met ook een kop thee in haar handen. Dat was wanneer Eleanor haar ogen liet afdwalen en Sierra haar part nam om haar te bestuderen. Het bleef stil, het werd langzaam wat ongemakkelijk naar Eleanor's gevoel dus zette ze haar kop thee neer op het tafeltje dat vlak bij stond en keek ze terug naar Sierra, er brandden vragen op haar tong. Maar voordat ze daar de kans voor kreeg volgde Sierra haar voorbeeld met de thee en verzette ze zich wat beter op de bank zodat ze haar de volle aandacht kon geven. 'Het is gek, is het niet? Geloof me, het verhaal is nog gekker. Ik weet namelijk nog maar anderhalf jaar lang dat ik niet enigst kind ben. Het is vreemd.. ik was altijd gesteld op moeder en vader en op alle andere mensen om me heen die ik familie kon en kan noemen. Ze hebben nooit eerder verteld dat ik niet de enigste was die hun bloedlijn droeg.' Eleanor had haar schoenen inmiddels uitgetrokken en haar voeten op de bank getrokken zoals Sierra dat had gedaan en een slokje van haar thee genomen. Ze kon het allemaal niet geloven en toch voelde het zo echt aan. Net zo echt als dat Sierra voor haar zat. ''Waarom.. waarom zijn ze me niet zelf gaan zoeken?'' Ze keerde haar ogen naar de grond, verdrietig om de vraag die ze gesteld had. 'Als ik het antwoord had.. Eleanor.. Ik heb nog altijd net zoveel vragen als jou. En ik zou ze graag willen stellen..' Meteen nam het gesprek een andere twist aan en waren haar ogen verwijd naar Sierra geschoten, alsof ze kon voelen wat er gaande was. 'Maar ik ben achter jouw bestaan gekomen door het testament dat ze achter gelaten hebben na het ongeluk op hun ontdekkingsreis in de bergen.' Eleanor knipperde met haar ogen terwijl ze naar adem probeerde te happen en zich realiseerde wat het was. 'Het doet me pijn om het te zeggen, Eleanor, maar onze ouders zijn omgekomen. Dood. Niet meer tot leven te wekken. Voor altijd weg.'
En daar was het, al het gelukkige verdriet dat ze net nog had gehad in het weeshuis veranderde in hart-gebroken verdriet dat haar onder controle nam. Alleen was ze nu niet de enige die zich zo eenzaam voelde.. Sierra was er nu ook de dupe van en ze keek op naar haar om haar met haar hoofd steunend tegen haar hand te zien zitten. Beide zo verloren.. in pijn.
