Who do you think you are? &Salina

Even ging Salina met haar hand door haar donkere bruine haren heen die bijna zwart leken in het licht van de badkamer en keek ze met haar groene ogen in de spiegel. Haar ogen had ze mooi gemaakt dood middel van enkel wat oogpotlood boven en onder haar ogen en wat mascara. Ze pakte nu van de rand van de wasbak een vuurrode lippenstift en ging hiermee heel gemakkelijk over haar lippen heen waarnaar ze die even over elkaar heen liet gaan. Ze zette de lippenstift terug en liep met sierlijk bewegende heupen de slaapkamer terug in. Het verbaasde haar eigenlijk, hoe gemakkelijk het eigenlijk ging. Ze hoefde niet meer elke nacht op jacht te gaan met Ramiro, op zoek naar die ronddwalende zielen op de weg. Ze miste het wel, niet zo zeer de jachten - al miste ze die ook wel maar wilde ze dat gewoon niet toegeven - maar eigenlijk vooral het gezelschap van Ramiro. Ze miste de man vanuit het diepste van haar hart, hij was als een vader voor haar geweest en had haar alles geleerd wat ze nu wist, daar zou ze hem ook altijd dankbaar voor blijven. Het kon haar echt niet schelen wie ooit nog misschien haar mentor zou worden - want daar kon ze niet onderuit komen, deze school was eigenlijk meer een soort uitstel want zodra ze eruit zou komen werd er haar weer een toegeworpen - want die zou toch nooit krijgen wat zij had met Ramiro.
Ze pakte haar donkergekleurde rugzak van de grond en hing deze maar over een schouder heen waarnaar ze de deur van haar kamer uit liep en deze voor de zekerheid op slot deed, ze had zelfs speciaal een slot meegenomen voor het geval ze geen sloten op de deur zouden hebben. Je wist namelijk maar nooit wie er kwam zoeken naar Ramiro’s spullen en gezien ze nu ook wist dat Max op het eiland rond liep wilde ze geen risico’s nemen. Gezien hij ook een hoge rang had in die wereld had wist hij vast wel dat Ramiro wat van plan was geweest, en hoewel ze dan wel niets mochten vinden in het oude huis waarin ze met hem woonde, zou dat niet betekenen dat er ook niets was. Salina was de enige leerling van hem op het moment dat hij stierf en hij had een speciale band met haar gehad, dat wist ook iedereen.
Sierlijk bewoog Salina zich door de gang heen met een sterke uitstraling die je ook best mocht geloven. Je moest namelijk niet denken dat Helhonden van het lieve soort waren, die stonden regelrecht verbonden met de duivel en de onderwereld, een soort energie die je kon voelen in hun bijzijn. Een hoop mensen die dan ook maar een klein beetje gevoelig waren voor de energie die om haar heen hing weken dan ook voor haar uit, alsof ze zo al wel wisten dat je beten niet ruzie kon zoeken met dit meisje. Hoewel het eigenlijk zo was dat Salina hun nu niet de grootste schade kon aanrichten gezien ze niet in haar honden gedaante zat, al kon je ook maar beter gewoon geen ruzie met haar zoeken zonder haar honden gedaante. Ramiro vond altijd dat een helhond die zichzelf niet kon verdedigen in zijn of haar mensenvorm een nutteloze helhond was dus was Salina ook goed getraind in haar mensenvorm. Haar instincten waren wel beter en ze kon goed en snel reageren.
De eerste les die ze vandaag had was natuurkunde, eigenlijk een beetje een zinloze les gezien Salina hier al best veel van af wist. Ze was een slim meisje en leren was haar altijd al goed afgegaan, Ramiro wilde dan ook dat ze gewoon schoolwerk en al die shit deed, want het kon altijd van pas zijn. Ze liep de klas binnen en even vielen haar ogen op het gebeuren met een roodharig meisje die twee jongens met duidelijk een mutatie weg stuurde van hun plek. Wie dacht ze wel niet wie ze was? Was er geen leraar bij ofzo die dit gedrag moest bestraffen? Want wat dat nu voor een ziek kunstje om een plek achterin te krijgen. Het feit dat Salina misschien soort van direct verbonden stond met de duivel hoefde niet te betekenen dat ze ook echt heel gemeen deed tegen mensen zoals dit meisje. Ze ging niet onnodig haar krachten verspillen aan zoals als dat, bovendien probeerde Salina het vaak ook om wat beter te zijn dan het monster dat ik haar zat. Ze liep door richting het plekje naar het meisje en hielp onderweg een van de jongens nog een beetje overeind. Hij leek dit wel een beetje eng te vinden en Salina kon merken dat hij er van rilde, hij voelde dus duidelijk ook die duivelse energie. "Thanks," Zei hij zachtjes een beetje onzeker waardoor Salina zachtjes even knikte en doorliep. Ze zette zichzelf neer naast het meisje met de rode haren die al snel was begonnen met het tekenen van een boom, waarom? Salina pakte haar boeken uit haar zwarte rugtas en legde deze op de tafel neer waarnaar de lerares ook al snel binnen kwam. Kort keek Salina haar even aan waarnaar ze haar aandacht weer richtte op het meisje met haar duivels groene ogen. "Nice drawing," Zei ze eventjes rustig tegen het meisje waarnaar ze ongeïnteresseerd verder ging met het openen van haar boek..

Outfit

Het meisje ging gewoon verder met tekenen en gaf geen aandacht aan het feit dat Salina naast haar was komen zitten of aan de leraar die binnen was komen lopen. Ze ging gewoon verder met het tekenen van haar boom zonder enige blaadjes. Het was gewoon een kale boom met dorre takken, maar wel goed getekend, dat moest Salina haar nageven. Toch zou dat nog niets veranderen aan het feit dat dit meisje op een nogal wrede manier die twee jongens naar voren had gebracht, waarschijnlijk door middel van telekinese of een soort manipulatie, wat het precies was kon Salina ook niet zien. In ieder geval, genoeg reden om toch een beetje voorzichtig te zijn. Salina mocht dan wel een hele sterke mutant zijn die blessed was met een ongelofelijk lang leven en duistere krachten, ze was in haar mensenvorm nog altijd het meest kwetsbaar. In haar helhonden vorm zou ze geen partij vormen voor dit meisje maar dat was anders in haar mensenvorm. “Dank je” Zei het meisje gewoon beleefd waarnaar Salina haar aandacht gewoon weer op de les richtte, niet van plan om er nog op te reageren, wat ook niet nodig was vond ze zelf. Ze schoof haar stoel iets dichter naar de tafel toe waardoor ze rechter kon zitten en pakte haar pen in haar handen waardoor het leek alsof ze mee aan het schrijven was, terwijl ze stiekem mee zat te kijken naar wat het meisje nu ging tekenen. Ze had namelijk het papiertje omgedraaid en nadat ze kort naar het bord had gekeken was ze verder gegaan met tekenen. Salina lette maar half op met de les waardoor ze dus wel een idee had waar het over ging maar niet door had wat er precies gezegd werd. Was ook niet nodig, ze was goed in natuurkunde, net zoals ze eigenlijk best wel goed was in elk vak. Dat was een voordeel als je al 147 jaar oud was en alle tijd had gehad om dingen te leren, ook omdat je mentor erop hamerde dat het goed was om dat soort dingen te weten. De beste helhonden waren ook een beetje slim in hun hoofd en trainden ook hun menselijke lichaam om stoten op te kunnen vangen.

Het meisje tekende nu iets van een zeemeermin, niet zo een zoals je zag in de disney film met een heel schattig uiterlijk. Nee, deze had wel iets stoers maar nog steeds was ze ook nog wel erg schattig. In vergelijking met wat voor helse dieren er bestonden zoals met name haar eigen soort - de helhonden - was het toch iets met een lief en schattig uiterlijk. Al moest je je daar niet in vergissen, uit de legendes waren zeemeerminnen niet zulke hele aardige wezens en trokken ze matrozen uit hun boten om ze vervolgens op te eten, dus nee niet heel erg schattig. Nu had Salina nog nooit een zeemeermin ontmoet ofzo dus ze wist het niet zeker, maar misschien bestonden ze wel? Je had heel veel soorten mutanten en helhonden en grim reapers waren ook echt dus waarom zeemeerminnen niet? Lang duurde het ook niet voordat het meisje haar naam werd geroepen door de lerares en keek ze op met een gezicht die geen zin had om te antwoorden. “Nee, ik ben bezig.” Zei het meisje brutaal terug waarnaar ze al snel haar aandacht voor de les alweer verloor. Salina keek haar even met een opgetrokken wenkbrauw op en vond eigenlijk dat de leraar een beetje te zacht was voor dit meisje door dan maar gewoon Salina het woord te geven. Kon ze niet gewoon even duidelijk maken dat het wel een beetje heel erg brutaal was van dit meisje om dit af te wijzen om zo'n manier. Maar goed, misschien wist ze af van de mutatie van het meisje en keek ze daarom een beetje uit? “Buurvrouw van Lydia, kun jij antwoord geven op mijn vraag?” Zei ze lerares en rustig draaide Salina haar gezicht weer naar de vrouw. Fuck, waar ging het nu ook alweer over? Even nadenken hoor. Ohja wetten van Kepler, en ze vroeg naar de eerste wet van Kepler. "De eerste wet van Kepler zegt dat alle planeten zich rond de zon bewegen in elliptische banen, waarbij de zon zich in een van de twee brandpunten van de ellips bevindt. Volgens de definitie van een ellips is de som van de afstanden van een punt op de ellips, dus van de planeet, naar beide brandpunten op de ellips overal hetzelfde." Zei ze nu heel makkelijk alsof het niets was met een klein zuchtje. De lerares leek duidelijk verbaast te zijn door het goede en uitgebreide antwoord van het meisje, zonder dat ze in het boek had gekeken, die zelfs op de verkeerde bladzijde lag. Ze ging al snel weer verder met de les en liet Salina nu met rust, want die bleek het wel erg goed te snappen. Zachtjes tikte Salina nu het meisje naast haar aan. "Waarom teken je die zeemeermin?" Vroeg ze nu droogjes aan het meisje terwijl ze haar blik naar voren gericht hield, naar haar boek. Uiteindelijk draaide ze toch langzaam haar gezicht wel naar die van het meisje toe. Ergens vroeg ze dit gewoon af, ze wilde weten waarom dit meisje zulke donkere dingen tekende...

Outfit

Iedereen leek nogal verbaast te zijn bij het feit dat Salina gewoon antwoord had kunnen geven op deze vraag zonder enige moeite, zo uitgebreid mogelijk. Salina trok enkel even haar schouders op terwijl ze door de klas had gekeken. Het was maar een kleine moeite voor haar geweest, ze was goed in dit vak en had dit al zo vaak uit haar hoofd moeten leren dat het er al helemaal in zat. Waarschijnlijk wist niemand anders echt het antwoord op de vraag in de klas, dat kon ze zien aan hun gezichten. De lerares verwachtte volgens haar ook niet dat iemand het antwoord had gegeven, het leek dan ook meer een strikvraag om Salina en haar buurvrouw die dus Lydia heette erit te luizen, jammer genoeg lukte dit niet bij Salina die gewoon het antwoord wist. Ze was ook echt wel aan het opletten, alleen niet zo goed als zij zou willen gezien ze haar aandacht had gericht op de tekening van het meisje.

Zodra de lerares ook verder ging met de les leek ze er ook niet zoveel last meer van de hebben dat Salina niet echt haar aandacht erbij had. Als ze al het antwoord wist op zo'n ingewikkelde vraag als die ze net vroeg was het meisje vast wel goed genoeg in natuurkunde. Salina ging dan ook snel verder met het bekijken hoe het meisje haar zeemeermin verder afmaakte. De vraag waarom ze een zeemeermin aan het tekenen was - en nog niets eens een lieve, schattige zeemeermin - bleef haar alleen wel door het hoofd jagen. Ze wilde soms echt te graag redenen weten waarom mensen iets tekenden, het kon toch niet zo maar toeval zijn of wel? Het meisje legde haar potlood neer en keek Salina nu aan waarbij Salina nog gewoon de meest droge blik op haar gezicht had. “Ik teken omdat ik geen zin heb in de les.” Zei ze met een glimlach maar zelf gaf ze geen reactie, dat was niet haar vraag. Het was al wel duidelijk dat Lydia geen zin had in de les en daarom was gaan tekenen, daar had je geen deskundige voor nodig. Ze vroeg het meisje waarom ze een zeemeermin tekende, niet waarom ze tekende. “En ik teken deze zeemeermin, omdat ze volgens de theorieën niet erg lief zijn. Dus dat vind ik wel mooi.” Zei ze nu eindelijk om Salina toch nog antwoord te geven op haar werkelijke vraag. Kort zuchtte het meisje met de donkerbruine haren en bleef ze het rode meisje met een koude blik aankijken. "Dus jij vind onaardigheid mooi, aantrekkelijk of wat je het ook maar mag noemen?" Vroeg Salina haar vervolgens aan haar voor wat duidelijkheid. Ze snapte dat sommige mensen zich aantrokken voelden door de duisternis maar of het nu een goed iets was? Salina had heel haar leven in de schaduwen van de duivel geleefd en dat deed ze nu nog steeds, en dat zou ze zo volgende jaren of eeuwen nog steeds doen. Ze kon niet zeggen dat het iets was om trots op te zijn of waar je je naar aangetrokken moest voelen. "Waarom voel je je zo aangetrokken door de duisternis?" Vroeg ze vervolgens nog aan het meisje.

Wanneer het meisje haar mobiel pakte om wat op te zoeken nam Salina niet de beleefdheid om weg te kijken, ze wilde graag weten waarom dit meisje zo geobsedeerd was met de slechte dingen, slechte schepsels die enkel en alleen gemaakt konden worden door de duivel. Net zoals haarzelf dus, alleen was Salina jammer genoeg een van de duivels kleine slaafjes, gemaakt om te jagen op verdoemde zielen die hun weg naar de hel weigerde. Gemaakt om voor 'hem' te werken tot hun dood. Het meisje zocht naar donkere quotes, dus het was echt wel duidelijk dat ze iets zocht met de duisternis. “Weet jij een donkere quote die bij deze tekening hoort?” Vroeg ze toen ineens aan haar. Met een zuchtjes keek ze even weg en haalde ze haar schouders op. Ze kende er genoeg, maar welke was goed bij deze tekening? Ze dacht even kort terug aan de boeken die ze ooit al eens had gelezen en daar zat er een tussen die ging over sirens dus besloot ze maar een zinnetjes uit dat boek te pakken die ze had onthouden. "She swore vengeance on all men with dark hearts." Zei Salina kalm terug, alweer alsof het geen moeite had gekost..

Outfit

Het meisje leek niet echt in te zijn voor een gesprek en eerlijk gezegd was Salina dat ook niet zo zeer, het was alleen beter dan niets doen en deze les zou haar toch vervelen gezien ze bijna alles al wel wist. Daarbij kwam het nog wel dat Salina soms gewoon nieuwsgierig kon zijn naar redenen waarom mensen sommige dingen deden, zoals dit meisje die een zeemeermin tekende. Salina wilde weten waarom ze die zeemeermin tekende en waarom de ze zich aangetrokken voelde door de duisternis, door de schaduwen van de duivel. Meer was het echt niet hoor. Ook leek het meisje nogal verbaast te zijn door haar vragen, alsof Salina wel zou moeten weten waarom ze een zeemeermin tekende, maar nee natuurlijk wist ze dat niet. Er waren zoveel redenen die er konden zijn om een zeemeermin te tekenen en Salina wilde die van haar weten. Wat wilde ze hiermee duidelijk maken? Salina wist ook echt wel dat tekenaars niet zo maar roekeloos iets tekenden, er zat vaak een diepere betekenis achter elke tekening. Wanneer ze voor de duidelijk nog na vroeg of ze dus inderdaad onaardigheid mooi vond of in een zekere zin aantrekkelijk knikte het meisje emotieloos. Onderzoekend keek het meisje met de donkerbruine haren het andere meisje aan. Die arrogantie die het meisje bij zich droeg stond haar niet helemaal aan en Salina kon zo al aan de houding van haar zien dat ze zichzelf meer achtte dan wie dan ook in de kamer, er was niemand die haar kon overmachtige en hier leek ze zeker van te zijn.

Ze legde haar potlood terug op de tafel en ging er even goed voor zitten om Salina eens uit te leggen waarom ze zich aangetrokken voelde door de duisternis. Salina hief haar kin een klein beetje en keek het meisje nog steeds koud aan met haar groene ogen. “Omdat het 1: geweldig is alle duisternis. 2: ik vind het leuk om mensen of mutanten te zien pijn lijden. En 3: omdat...” Zei ze waarbij ze aan het einde even stopte om na te denken. “En 3: omdat het ligt aan mijn verleden.” Vervolgde ze met een nogal norse blik die vroeg of het nu duidelijk was voor haar. Salina knikte eventjes waarbij ze haar onderlip eventjes optrok en eventjes haar pen in haar hand liet draaien. Ze keek eventjes weg naar de lerares waarbij ze voor nog een paar seconden zweeg. "Oke," Zei ze enkel droog terug tegen het meisje, totaal niet onder de indruk van haar stoerdoenerij. Salina vond het alles behalve stoer om andere mensen pijn te willen doen om hier plezier in te zoeken, hier zat namelijk bijna altijd een zwakte achter, een grote zwakte die ze met dit gedrag wilden verbergen. Salina leefde al lang genoeg om Narcisme te kunnen herkennen en om te weten wat er dan in iemands hoofd om ging. "Maar je hebt me nog steeds niet de echte reden verteld, waarom je voor de duisternis valt, waarom je het leuk vind om mensen pijn te doen.." Merkte ze nu op terwijl ze het meisje weer aankeek..

Het meisje was ook al snel weer begonnen met het verder tekenen van haar zeemeermin door meer detail toe te voegen aan haar want die moest blijkbaar ook wat meer sieraden hebben. Schoonheid, als Salina het goed had zou dit meisje zichzelf ook als een heel erg mooi meisje beschouwde en waarschijnlijk te mooi dat niemand ooit mocht genieten van haar schoonheid. Soms kon je gewoon veel dingen van psychiatrie uit tekeningen halen, ze werkten soms net zoals een spiegel. Maar natuurlijk kon Salina ook wel eens foutjes maken, voor hetzelfde geld was het niet zo geweest. Het meisje had nu haar mobiel gepakt om quotes op te zoeken, duistere quotes, zoals verwacht. Toch verbaasde het haar wel een beetje dat ze uiteindelijk toch vroeg of ze zelf misschien nog eentje wist. Wat wel geen probleem was voor Salina, die had genoeg boeken gelezen en doordat ze zelf zo lekker betrokken was bij het hele duivel gebeuren wist ze echt wel iets op te hoesten. “Thanks.” Zei het meisje nog wel wanneer ze een quote opnoemde waarnaar ze haar nog even van top tot teen bekeek, waarom wist Salina zelf ook niet. “Voel jij je aangetrokken tot duisternis?” Vroeg ze nu ineens aan haar en Salina trok even zachtjes lachend haar wenkbrauwen op waarbij ze zich weer draaide naar het bord. "Nee, om eerlijk te zijn niet." Zei Salina nu droogjes terwijl ze het meisje met een schuin oog aankeek. Ze pakte haar pen op en begon deze opnieuw te laten draaien in haar hand. "Het is juist andersom, duisternis voelt zich aangetrokken tot mij." Zei ze nu nog met een klein grijnsje op haar gezicht. Oke, nu ging ook Salina even duidelijk maken aan het meisje dat de wereld niet om haar draaide, dat zij niet alle macht van de wereld bezat. Haar ogen richtte ze weer op de pen die ze rond draaide waarnaar ze die ineens onverwachts in het schrift prikte. "Ik zou uitkijken als ik jou was." Zei ze nu een tikje dreigend waarbij ze het meisje aankeek met een duivels blikje. "Jij denkt alle macht te bezitten om iedereen voor je te laten buigen, maar daar zou ik toch nog eens een keer over nadenken als ik jou was." Ging ze gewoon rustig verder met een koude stem. Kort was er een rode gloed in haar ogen te zien, afkomstig van de hellhound in haar, alleen zou deze korte en vage blik met zijn ogen haar nog niets doen. Dat zou wel anders zijn als Salina in haar hondengedaante zat, dan zouden deze ogen haar dood kunnen worden na drie keer er in te hebben gekeken, of zou ze in een keer aan stukken gescheurd kunnen worden...

Outfit

Het meisje zuchtte eventjes waarnaar ze haar mobiel op haar boek neer legde en zich weer tot Salina richtte om haar misschien nu wel uit te leggen wat de echte reden was voor haar gedrag. “Ik heb lang genoeg geleden, nu is het tijd voor andere mensen. Meer wil ik er liever niet over kwijt.” Zei ze nu eerlijk al kon Salina gewoon geen genoegen nemen met het antwoord, simpelweg omdat het meisje haar arrogantie haar in de weg zat en ze het gewoon niet eerlijk vond. Want waarom zou je anderen dezelfde pijn aandoen die je zelf heb moeten voelen, omdat ze wilde dat zij die pijn ook voelde? Waarom, waarom zou je dat willen? Onschuldige mensen pijn doen omdat jou ooit pijn gedaan werd? Dit meisje deed blijkbaar niet aan logica. Maar goed, nu had Salina wel haar zwakke plek gevonden en deze kon ze tegen het meisje gebruiken mocht het nodig zijn. Het liefst deed ze dat natuurlijk niet, want zij was toch veel beter dan dit meisje, of niet soms? Nou ja, feitelijk niet, feitelijk was Salina waarschijnlijk een van de slechtste personen op deze hele school. Een dienaar van de duivel, regelrecht gestuurd door de duivel vanuit hel. Zij was s’nachts een onverwoestbare en onoverwinnelijke hellhound, een jager die ervoor geboren was om mensen dichter bij hun lot te brengen en zwervende zielen na te jagen om ze naar de onderwereld te brengen. Dus eigenlijk kon Salina niet echt zeggen dat ze een beter persoon was dan dit meisje, maar in ieder geval deed Salina geen onschuldige mensen pijn, alleen de donkere zielen die naar hel gebracht mochten worden. ”Vind je dat eerlijk?” Vroeg Salina toch nog aan het meisje, gewoon om haar misschien een beetje wakker te schudden, als ze slim genoeg was.

Ze had haar mobiel gepakt om een quote op te zoeken maar het lukte haar geen goede quote te vinden. Salina zou niet eens iets erbij hoeven pakken om een quote te vinden. Haar slimme hoofdje had genoeg boeken gelezen en zelf hield ze ook erg van quotes dus had ze wel wat opgeslagen in haar hoofd. Daarom was het ook geen moeite voor haar om een quote op te noemen, en het was nog wel een quote die heel erg goed bij de tekening paste. Gezien het meisje een zeemeermin had getekend, wezens die uit de oude verhalen mannen uit hun boten trokken om hun te verslinden. Of je had een goed hard, en dan kreeg je een kus van een zeemeermin waardoor je onder water kon ademen, want dat werd ook vaak gezegd. Al kon je eigenlijk wel zeggen dat elk verhaal weer verschillende theorieën had. De een zei ook dat het hele gevoelige vrouwen waren die uit depressie handelden en zo hun wraak namen op alle mannen die niet lief konden hebben, terwijl andere weer zeiden dat de geen hart hadden, dat het vrouwen waren zonder ziel die de zielen van mannen oppeuzelden.

Uiteindelijk was Salina ook eigenlijk wel weer een beetje klaar met dit meisje, mocht ze haar plaats wel even kennen want zij dacht iedereen hier grof te kunnen behandelen alsof het mieren waren. Te klein om je zorgen om te maken waardoor je er gewoon over heen zou lopen, zonder medelijden met de kleine diertjes waar je op stond. Je dacht er al niet meer over na, dacht al niet meer aan de pijn die ze misschien wel niet voelde, misschien ook omdat je het niet kon voorstellen dat ze pijn konden hebben. Maar nu mocht je mensen niet zomaar gaan vergelijken met mieren, je kon niet gewoon zomaar over iedereen heen lopen zonder dat ze het verdienden, dat was gemeen. “Wat denken jij?” Zei het meisje nu koeltjes in gebrekkig Nederlands. “Jij komen hier zo praten tegen mij? Tegen mij?”[/i] Ging ze verder waarbij ze eventjes kort naar het bord keek. Salina zuchtte diep terwijl ze haar ogen wat vermoeid eventjes sloot en haar hoofd een beetje liet vallen. Was ze nu serieus? Echt serieus? “Jij weet niet wie ik ben.” Zei ze er grappend achteraan alsof dit alles een grote grap was, die trouwens echt niet grappig was ofzo. Zag ze Salina al lachen? Nee dus, nog lang niet. ”Nee dat klopt, ik weet niet wie je bent, en dat heb ik ook nooit gezegd.” Zei Salina kalm terug met een koude stem terwijl ze het meisje weer aankeek. ”Ik waarschuw je alleen maar eventjes, want die arrogantie van jou bevalt me niet, oke? En arrogantie is niet zo ver te vinden bij jou dus zeg me alsjeblieft niet dat ik hierin fout zit, want we weten allebei dat het zo is.” Zei Salina nu met een ongeïnteresseerde blik op haar gezicht, niet van plan om hiermee met het meisje over in discussie te gaan, en dat zou ze ook zeker niet gaan doen. Haar punt was gemaakt, en klaar. ”Jij weet ook niet wie ik ben.” Zei ze vervolgens met een wat duivelse, mysterieuze grijns er achteraan. Nee, ze wist nog half niet zoveel van Salina. Salina was letterlijk de bewaker van de poorten naar hel, en ze zou er later ook met plezier voor zorgen dat dit meisje daar goed terecht zou komen door haar na te jagen wanneer haar dood nabij was. Het leek Salina namelijk wel duidelijk dat ze met iemand te maken had die naar de hel gestuurd zou moeten worden, die haar hiernamaals mocht doorbrengen in de onderwereld..

Outfit

Salina begon onderhand de arrogantie van dit meisje steeds vervelender te vinden, maar ze liet dat niet merken, bleef gewoon chilled out zoals altijd. Want kom op nou zeg, wie dacht dit meisje wel niet wie ze was tegen een 147 jaar oude Hellhound, precies? Salina hoefde zich dus niet bedreigd te voelen door dit ene meisje, ze zou Salina misschien alleen pijn kunnen doen zolang ze maar in haar mensengedaante zou zitten en ook dan zou het haar niet verder helpen gezien Salina wel wat pijn gewend was, die kreeg je niet makkelijk klein. Alleen in haar hondengedaante zou het een geheel ander verhaal zijn, dan kon Salina haar makkelijk aan, daar had ze dan niet veel voor nodig. Haar bloed was dan gemaakt van gloeiend heet vuur, ze kon verschijnen en verdwijnen, was sneller, sterker en bloeddorstiger. Dus het meisje moest ook niet denken dat het haar ging lukken om iets voor elkaar te krijgen bij Salina, want niet alleen kon Salina moorden - gezien ze dat niet zou mogen doen om het eiland - maar ze kon ook mensen na jagen. Haar hond hield er toch van om spelletjes te spelen.

Het meisje haalde enkel even haar schouders op wanneer Salina haar vertelde dat zij ook niet wist wie zij was, misschien al wel een beetje over dat haar mutatie behoorlijk donker was want dat was te voelen in de lucht om Salina heen. Dit zag dit meisje jammer genoeg niet als een waarschuwing, wat eigenlijk alleen maar jammer was voor haar, Salina vond het niet zo erg om zichzelf te moeten bewijzen, dat ze gevaarlijk was. Zeker niet aan dit meisje want ze mocht het meisje simpel weg gewoon niet. “Mij maakt het niet uit wie je bent of wat.” Zei het meisje terwijl ze haar spullen pakte en de tekening naast Salina neerlegde. Salina trok haar wenkbrauw eventjes op, wat moest ze daar nu mee. “Ik kreeg de inspiratie van jou tho.” Zei het meisje er normaal achteraan, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nu liet ze ook weer even een grijnsje zien aan het meisje. ”Dacht ik al..” Zei Salina nu grijnzend terwijl ze de tekening eventjes oppakte en bekeek van dichterbij. “Doe er maar mee wat je wilt.” Zei het meisje er nog achteraan terwijl ze al weg liep om de klas uit te gaan. Ook Salina pakte nu haar spullen snel en gooide ze in haar tas waarnaar ze die in een snelle beweging op haar rug deed en achter het rode meisje aanliep.

“Lydia en Salina, ik vind dat jullie tijdens mijn les te veel hebben gekletst. Ik zet jullie nu uit elkaar en dan mogen jullie samen eventjes het uur over doen.” Zei de lerares ineens en ze zag de mond van het rode meisje open haan van verbazing. Waarschijnlijk niet gewend dat er iets over haar gedrag werd gezegd. Oh well, Salina ging echt niet blijven hoor, als ze dat maar wist. Niets hiervan was ook haar schuld en bovendien ze had al laten zien dat ze wel opgelet had, ze had het juiste antwoord gegeven op een vraag die niemand anders zou weten. Dus hell to the no, bleef zij hier. Dat Lydia persoon mocht wel blijven want haar gedrag was dan ook niet te tolereren maar Salina deed wettelijk niets verkeerd. ”Sorry Mevrouw, het was niet mijn bedoeling om Uw les te verstoren. Maar zie je, ik ben best wel goed in natuurkunde en dit meisje die lette duidelijk niet op, dat heb ik haar ook gezegd maar ze wilde niet luisteren.” Zei Salina nu op een vriendelijke en beleefde manier tegen de lerares. Vriendelijk keek ze de vrouw aan die uiteindelijk Salina toestemming gaf om weg te gaan want ze had wel gelijk. ”Ik moet ook zeggen dat dit meisje nogal agressief is, toen ik binnen kwam verplaatste ze twee jongens met haar mutatie op een pijnlijke manier.” Zei Salina er nog achteraan, om ervoor te zorgen dat dit meisje kreeg wat ze verdiende. Ze trok haar tas eventjes aan over haar schouder heen en wiebelde eventjes met haar wenkbrauwen naar het meisje voordat ze het lokaal uitliep. Toedeledoki.

Outfit