The day you slipped away was the day I found it won't be the same |&Jamie

Met lege ogen staarde de 7 jarige Kate naar het lege huis van haar oma. Ze kon het niet geloven dat haar oma gestorven was. Nooit had die vrouw haar leuk gevonden en andersom was hetzelfde, maar nu was ze alleen. Helemaal alleen in wat voor haar het grootste huis ooit leek. Ondanks alles had ze echt wel gehouden van die vrouw, en ze wilde serieus dat ze haar meer had bedankt toen ze er nog was. Want ondanks dat het niet lekker liep tussen hun, deed ze alles voor het kleine meisje en was nu dus weer een belangrijke persoon verdwenen uit haar leven. In haar hand had ze een konijn vast bij het oor. Eentje die ze had gekregen van haar vader die drie jaar eerder was overleden.. Naast haar stond een koffertje, enkele foto’s van haar vader en haar en wat kleren. Alles wat de kleine Kate bezat. Voor heel even dwaalde haar blik af naar de grond. Waar had het kleine meisje dit in godsnaam aan verdiend? Ze had nooit iets fout gedaan in haar leven, maar toch had ze al zo veel verlies geleden. Meer dan voor iemand goed was.

“Jamie is gebeld. Hij komt zo snel mogelijk naar hier.” Sprak de jonge vrouw die naast haar stond en het meisje al een hele tijd vol medelijden aan keek. Kate hield er niet van als ze zo werd bekeken. Ze haatte medelijden. Ja, haar ouders waren dood en nu ook haar grootmoeder. Daar moest ze mee dealen, daar kon niemand haar bij helpen. Het enigste wat mensen van haar verwachtte dat ze deed was huilen en Kate wilde niet zo iemand zijn. Helemaal niet. Ze wilde een sterk meisje zijn, iets wat niemand leek te begrijpen. Kate had ook helemaal geen tijd om zich zwak voor te doen, toch zeker niet bij mensen die ze niet kenden dat haatte ze al helemaal. Hoe dan ook, mensen gingen dan toch altijd praten en nee dat was iets wat ze absoluut niet wilde. Haar leven was niet het meest geweldige, maar haar eigen lichtpuntje zou snel komen en haar veilig in zijn armen nemen.

Uiteindelijk was ze op de grond gaan zitten met haar knieën opgetrokken en haar armen er over heen geslagen. Het enige wat het meisje zeker wist was dat ze moe was en dat ze gewoon even volledig alleen wilde zijn. Maar die vrouw, die ging niet weg. Geen idee, iets voor haar eigen welzijn of zoiets. Al kon het haar niet schelen. Met de knuffel dicht tegen haar borst getrokken bleef ze zo een tijdje bewegingsloos zitten, alsof ze in een trance stak waar ze niet meer uit leek te komen. De nog net geen 20 jarige vrouw had haar hand even kort op Kate haar schouder gelegd, maar al snel genoeg had ze die hand weg geduwd. Hier had ze niet om gevraagd. Maar ze wilde de vrouw uiteindelijk ook niet kwetsen, die deed uiteindelijk toch alleen maar haar baan. Het moest waarschijnlijk niet makkelijk zijn om een geval als Kate toegewezen te krijgen. Zo jong, en zo veel meegemaakt. Maar nooit wat laten zien aan de buitenwereld. Misschien dacht die vrouw dat ze ooit wel zou uitdraaien tot een of andere psychotische moordenaar of iets. Want dat was haar al wel vaker toegefluisterd sinds ze op school zat. Kindjes die naar haar toekwamen tijdens het spelen om te vragen waarom ze niet huilde om haar vader, die ze dan ook meteen beantwoorde, om dan met de neus op die kinderlijke feiten gedrukt te worden. En dat deed pijn, meer dan ze wilde toegeven aan zichzelf. Maar ze weigerde om er onder door te gaan. ‘Het spijt me.’ Fluisterde ze haast onverstaanbaar.

Een zachte klik van de deur deed haar opkijken. Alles ging veel moeizamer dan ze had verwacht. Merendeels omdat het meisje bijna in slaap was gevallen eigenlijk. Ze kon er eventjes niets aan doen. Alles werd haar teveel op dit moment. Tot ze hem zag. Zijn welbekende gezicht waar een hele zachte glimlach op stond toen Jamie het meisje zag. Dat was het moment dat het meisje het toch even wat moeilijker kreeg.  Voor ze het wist stond hij al haar neergeknield om maar meteen in zijn armen te sluiten en zachtjes over Kate’s rug heen te gaan. Alsof het nog mogelijk was krulde Kate zich op tot een bolletje en drukte haar hoofd tegen zijn schouder aan. Eindelijk hadden tranen zich een weg naar buiten gevonden, moeilijk slikte ze terwijl ze met haar kleine handje naar het hemd van de man greep.  De vrouw die er nog steeds stond schraapte even haar stem. Ze moest nog van alles regelen met Jamie.

Het huis voelde leger als ooit. Dit was nooit haar thuis geweest maar nu alles weg was op een robuuste kast na was het hier kouder als ooit te voren. Ze had haar armpjes stevig om haar benen geslagen met meneer Konijn tegen haar borst geklemd. Van zodra ze haar ogen even sloot voelde Kate ze zwaar worden, een intense moeheid daalde op haar neer maar ze wilde niet in slaap vallen. Ze wilde gewoon dicht tegen Jamie aankruipen en tegen hem aan in slaap vallen, meer had ze eventjes niet nodig dan haar nonkel Jamjam. Ze vond het nog steeds niet netjes van zichzelf dat ze de hulp van de jonge vrouw niet aanvaarde. Maar momenteel kon ze het gewoon even niet opkroppen. Ze was altijd al sterk geweest, maar op dit moment zat ze toch aan haar breekpuntje. Om alles nog een tikje erger te maken was het over exact een week was het vier jaar geleden dat haar vader was gestorven. Het was altijd een dag geweest die ze doorbracht bij Jamie, zo ver had ze haar oma wel gekregen dat ze dat toeliet. Want blijkbaar was het een of andere grote belediging geweest voor die vrouw dat Jamie iets om haar gaf. Iets wat ze helemaal niet snapte, want voor zover het kleine meisje wist had hij nooit was misdaan.

Huiverend haalde ze even adem, verborg haar hoofd tussen de dikke oren van het konijn. Voor kort pulkte ze aan de donkerblauwe trui die ze aan had, deze viel iets te groot uit. Maar momenteel maakte dat niet veel uit, sterker nog ze was er nog wel een beetje dankbaar voor. Nog een van de dingen waarvoor ze die vrouw eigenlijk wel moest bedanken. Even viel haar blik op haar koffer, waar een oude foto op lag van vader en moeder, toen ze zwanger was van haar. Elke dag vertoonde het kleine meisje wel meer gelaatstrekken die met haar beide ouders overeen kwamen. Haar ogen kwamen van haar vader, terwijl haar lippen sprekend op die van haar moeder leken. Kate mocht dankbaar zijn als ze ooit als een van hun ging worden, dat ze iemand zou vinden waar ze hetzelfde mee kon delen als haar ouders met elkaar hadden gedeeld, dat ze mocht genieten van elke dag met die persoon. Maar nu, nu had ze haar Jamie nodig. Want het belangrijkste was nu wel dat ze terug een plekje zou krijgen. Natuurlijk zou dat bij Jamie zijn, ze was klein maar niet dom. Bijna vier jaar terug had ze al eens bij hem aangeklopt, vrij onwetend. Maar ze had gelijk gehad. Die man hield van haar , op een manier die haar oma niet kon tonen of wat dan ook. Bij hem was ze altijd veilig geweest, hij was niet voor niets haar favoriete persoon op de wereld. Haar hoogst eigen superheld.

De bel ging wat haar vrijwel meteen deed ontsnappen uit haar gedachten. De deur vloog open en vrijwel meteen leek het wel of de hele kamer werd verwarmd. Perfect aangezien ze toch bijna was bevroren. Evangeline, appelsien. Stiekem leek ze er nog wel een beetje op, die vrouw leek meer oranje dan bruin. Foutje met de make up, haar oma had een vriendin gehad die perfect wist wat ze met het gezicht van iemand anders moest doen. Een estheti.. Nee, het woord ontging haar volledig. Maar haar oma had dus wel contacten. Hoeveel oudere personen er hier wel niet dagelijks over de vloer kwamen, dan moest zij zich gedragen als een perfecte kleindochter en gedroeg haar oma zich als tja de perfecte oma. Om als ze weg waren toch weer te veranderen in de persoon die ze was. Sterke armen werden om haar heen gelegd en voor het eerst nam ze toch wat afstand van het konijn. Meteen had het meisje zich in zijn armen gestort en was eindelijk in huilen uit gebarsten, na een lange tijd. Jamie begon haar meteen te troosten, iets wat ook niet anders verwacht was. ‘Ik ben niet lief..’ Bracht ze onder het snikken uit. Kleine Katie was even verloren tegen alles, gedroeg zich eindelijk even als een 7 jarige die juist haar oma had verloren in plaats van zich al die tijd stil te houden. Wat ze zei was niet eens iets zinnigs. Ze werd dichter tegen hem aangetrokken, zachtjes greep ze een mouw van zijn hemd beet en krulde zich helemaal op in de veiligheid die hij haar aanbood.

Maar plots stond hij op en keek Kate niet begrijpend op. Dit was dus grote mensen praat. Woorden als voogdij begreep ze nog wel. Dat betekende dat hij nu voor haar ging zorgen. Drie jaar terug had hij het geprobeerd zo goed mogelijk uit te leggen waarom ze niet bij hem kon wonen, sommige dingen van die uitleg waren wel blijven hangen maar lang niet alles. Evangeline keek de twee eventjes aan. Bedenkelijk schoten haar ogen toen naar Jamie wanneer hij vroeg of het meisje mee mocht. Kort knikte, veel problemen had ze er niet mee zolang ze hier maar snel weer weg was. “Natuurlijk, dan doen we het hier wel. Ik heb toch alle papieren bij me.” Sprak ze op een vriendelijke toon. Van zodra ze haar aktetas had open gekregen haalde ze daar een klein stapeltje papieren uit die op een klembord vast zaten, en een pen. “Als u op pagina een aan de onderkant, bij pagina twee bij de tweede alinea en op elk papier je eigen naam en die van Kate kan invullen waar het staat aangeven.” Eerst het papierwerk, mogelijke vragen die ze zou stellen zouden wel later komen. Kate zelf streek even door haar ogen, de helft met een konijnen oor stiekem. Ze ging dicht tegen Jamie aan staan, probeerde een beetje te volgen maar veel van wat de vrouw zei ging aan haar voorbij. Kate kon toch ook tekenen? Mooie bloemetjes en diertjes die met elkaar aan het spelen waren onder de warme zomerzon.

Kate wilde Jamie voor altijd vast houden. Wilde voor altijd in zijn beschermende armen liggen, wilde altijd kunnen genieten van de warmte die hij uitstraalde op de meest koude momenten. Jamie had haar op netdezelfde manier vast gehouden toen haar vader overleed en zijn plots in zijn kantoor had gestaan. Het was de koudste dag in haar leven geweest, maar oom Jamjam had haar toch warmte geboden een intense warmte die uiteindelijk weer was verdwenen van zodra ze de deuren van dit huis was binnen gelopen en haar oma haar had verwelkomt in haar grote huis dat overvol stond met spullen, maar toch aanvoelde als het leegste huis waar ze ooit had gewoond. Kate greep nog iets harder in zijn shirt, ergens wilde ze er gewoon in kruipen en er voor altijd in blijven zitten hoor. Haar eigen veilige plekje zou het zijn, niets zou haar kunnen gebeuren want Jamie zou haar voor altijd beschermen. Ze had twee beschermers nu. Jamie, en meneer Konijn. Die twee zouden haar nooit verlaten, en ze zou altijd op hun kunnen rekenen. De man was immers ook zo maar hier verschenen in het huis, ze had hem niet eens moeten bellen. Nee, ze had er gewoon om gevraagd in gedachten en toen stond hij er opeens.

Toen hij haar los liet keek ze even vervreemd op. Wreef ze haar ogen meteen weer droog want ze wilde niet dat de appelsien haar zou zien huilen als ze alleen stond. Blijkbaar was het nu dus tijd om tekeningetjes te maken. Stiekem wilde ze die wel zien hoor, ze wilde gewoon weten of Jamie net zo’n mooie bloemetjes kon tekenen als zij. Vast wel. Natuurlijk wel. Haar oom was professor in iets met een B. Dat iets met een B, dat had betrekking op plantjes en diertjes en een professor was iemand die van alles kon en zo, dus echt wel dat Jamie nog betere diertjes en plantjes kon tekenen als zij. Ze probeerde te kijken wat hij op het bord dat hij vast had aan het tekenen was, maar het meisje was veel te klein en elke keer als ze te lang op haar tippen stond om toch iets te kunnen zien viel ze tegen zijn been aan. Dus, ze gaf het uiteindelijk na zo’n 4 keer maar gewoon op en wachtte geduldig af. Het zou maar beter zijn dat appelsien er geen commentaar op ging geven hoor, anders ging kleine Kate helemaal berzerk gaan.

Toen ging het bord plots weg en voor ze ook maar de kans had om iets van reactie te geven trok haar eigen persoonlijke verwarming haar weer tegen zich aan, en dit keer sloeg ze haar kleine armpjes ook om hem heen. Naar huis? Voor het meisje stond dat nog altijd gelijk aan het huis waar ze met Edward had gewoond, maar ze wist wel dat ze daar niet heen gingen. Dat zou Jamie haar niet aan doen, en tja daar wilde ze eigenlijk ook niet meer heen. Nog steeds hield ze van haar vader, hij zou altijd haar god blijven, maar ze wilde niet meer denken aan hoe ze hem had gevonden. Basically wilde ze eigenlijk niet nog meer huilen dan ze zo net had gedaan. Huilen was stom, en voor baby’s en dat was zij al lang niet meer. Appelsien begon uiteindelijk weer te praten en dat zorgde ervoor dat Jamie weer op ging staan, maar net zoals haar blik niet van hem afweek was dat hetzelfde bij hem. Zachtjes trokken haar mondhoeken uiteindelijk omhoog, net op dezelfde moment als de zijne. Van zodra de vraag klonk of ze mee ging knikte ze, het meisje wilde zelf haar mini koffer pakken maar die had hij al vast. Voor eventjes bleef ze nog staan in de ruimte, draaide een rondje, liet de leegte van deze plek weer bezinken en toen schoot ze achter hem aan. Als een echte sprintster die ze later ook even zou worden.

Stiekem wilde ze van voor in de auto kruipen. Maar Jamie had zijn hoofd geschud en gezegd dat ze maar beter op de achterbank kon zitten met meneer Konijn zodat ze nog eventjes wat kon rusten. Voor enkele seconden had Kate volgehouden dat ze naast hem wilde zitten, maar van zodra ze een blik wierp op de achterbank en al die ruimte zag, alleen voor haar en haar vriendje was ze verkocht. Op de passagierszetel stond haar koffertje uiteindelijk toch al. Al snel had ze het zich gezellig gemaakt op de achterbank, maar ze ging niet liggen of wat dan ook. Nee, als een echt meisje bleef ze gewoon mooi rechtop zitten. Haar oma had immers gezegd dat ze altijd zo moest zitten, en dat was het enige wat echt was blijven hangen, al zou dat er binnen de kortste maanden of weken toch al weer uit zijn.
’Jamie, denk je dat mama en papa samen zijn? In de hemel bedoel ik? En dat ze aan me denken? Want ik ben bang, bang dat ze me zullen vergeten ook al praat ik zo veel tegen ze. Misschien gaat oma nu wel allemaal leugens vertellen over mij tegen mama en papa, dat wil ik niet.’ Ze was heel serieus begonnen met het stellen van haar vraag, maar naarmate ze verder was gegaan was ze uiteindelijk geëindigd met een zachte piep. Voor even staarde ze naar haar handen. Kate had het besef nog niet dat de hemel eigenlijk een denkbeeldige plek was, maar dit was het meisje haar grootste angst momenteel. Gewoon omdat ze wist dat alles toch zou goedkomen zodra ze bij Jamie thuis kwam, en omdat ze wist dat haar oma haar nooit leuk had gevonden.

De rit was lang, maar na dat ze die ene best wel zware vraag had gesteld had ze zich stil gehouden. Merendeels omdat ze niet wilde dat Jamie nog meer over zo’n dingen moest nadenken. Edward was ook een vriend van hem geweest, dus ergens was het best wel egoïstisch van Kate om hem zulke vragen te gaan stellen. Dat besef had ze al wel. ‘Het spijt me. Jij mist ze ook..’ Fluisterde ze uiteindelijk net voor de wagen tot stilstand kwam. Voor heel eventjes bleef ze nog zitten en ademde ze heel diep in en uit. Ze ging naar huis. Dat idee deed haar toch glimlachen. Hier had ze 3 jaar geleden al moeten zitten. Hier had ze verder moeiten opgroeien, niet op die kale plek. Toen de deur uiteindelijk na enkele minuten werd open getrokken schrok ze half op uit haar gedachten, maar sprong meteen de auto uit. Kate drukte zich zelf nog eventjes tegen Jamie aan, samen met meneer Konijn natuurlijk. ‘Ik hou van je Jamie. Dankje, hiervoor.’
Met zijn tweetjes liepen ze naar binnen. Haar hand natuurlijk in de zijne. De glimlach die ze in de wagen op haar gezicht had gekregen was nog steeds op haar gezicht te vinden. Ze was nieuwsgierig naar hoe zijn woonplaats er zou uit zien. Kate had het zich altijd wel voorgesteld, maar het echte zou zo veel beter zijn dat stond vast. Met een glimlach keek ze naar Jamie die de deur open had gedaan en dat was dan het moment dat de zij bijna naar binnen stuiterde. Haar ogen werden groot bij het moment van binnenkomst. Boeken, overal waar ze keek zag ze boeken. Kate’s mond viel haast open van verbazing, dit was zo veel beter dan wat ze had gedacht. For real, hoe kon iemand zo veel boeken hebben.
‘Heb je ze allemaal gelezen?’ Sprak ze verbaasd over de hoeveelheid. Ze hield nu al van de gezelligheid die de plek uitstraalde. For real, ze had hier echt veel eerder moeten komen wonen. Ze voelde zich hier meteen thuis, echt hier hoefde ze niet eens aan te wennen. Nee, dit was haar nieuwe plekje. Het enigste wat ze nog hoefde te zien was haar kamer, en serieus als die ook gevuld was met allemaal leuke boeken dan ging ze voor de rest van de dag gillen of zo. Toch besloot ze nog even met meneer Konijn rond te kijken. Tot dat haar buik besloot om te gaan rommelen. Met een roodhoofd draaide ze zich om naar Jamie en staarde verlegen naar de grond. Het arme kind had van de hele dag nog niets binnen, maar in alle amazement van het ontdekken van het appartement viel het nu pas echt op. Woops.