Dylan Ziegler

Volledige naam: Dylan Ziegler
Roepnaam: Dylan
Leeftijd: Zestien
Geslacht: Vrouwelijk
Geboorteplaats: Dusseldorf in Duitsland

Mutatie: Dylan heeft een vrij simpele mutatie, om uit te leggen dan. Het liefst geeft ze er geen naam aan en heeft ze het er überhaupt niet gauw over - maar omdat ze het bij de school wel moesten noteren heeft ze maar iets verzonnen: heaven's touch.
Dylans mutatie stelt haar instaat om de doden weer levend te maken door middel van een simpele aanraking (huid op huid). Ze kan het leven ook weer ontnemen door een tweede aanraking, hierdoor wordt de dood wel permanent en kan het organisme niet meer tot leven worden gewekt. Niet door Dylan zelf althans.

Ondanks dat het iets positiefs lijkt, is het dat niet. Alles heeft een prijs en dat is ook zo bij deze mutatie. Het gaat de natuurwetten tegen, maar deze lijken zich toch weer recht te kunnen trekken op een andere manier: een oog voor een oog. Als Dylan iemand weer tot leven wekt en dit zo laat zal het leven van iets anders ontnomen worden. Natuurlijk is het niet zo dat een mens vervangen wordt voor een plant; nee de ruil is van gelijke waarde.
Dylan kan iemand in leven houden voor een minuut voordat de ruil plaats zal vinden, vandaar dat ze dus ook altijd een mogelijke timer bij zich heeft - want je weet maar nooit wanneer je per ongeluk iets doods aanraakt. In andere woorden: ze kan het niet uitzetten.
Verder blijven de verwondingen ook zichtbaar: als iemands kaak eraf is geschoten groeit deze niet op magische wijze terug. Toch is de persoon wel instaat om in leven te blijven dankzij Dylans aanraking zonder enige vorm van pijn.

Houding: Hetgeen wat meteen duidelijk is aan Dylan is dat ze een erg onzeker en verlegen meisje is. Ze schrikt nogal snel van dingen (voornamelijk omdat ze niet van lichamelijk contact houdt en er in zekere zin bang voor is) en heeft ook moeite met het vinden van de juiste woorden. Ze kan frunniken als de beste als ze een rokje aanheeft, als ze een broek aanheeft zitten haar handen vrijwel altijd in haar zakken. Het feit dat ze ook haar handen vaak achter haar rug houdt en moeite heeft met oogcontact laat blijken dat ze het liefst niet aan sociaal contact doet en liever ergens in haar uppie zit.
Lengte: 1m65
Gewicht: 54 kg
Haar: Dylan heeft lang donkerbruin haar. Het reikt tot onder haar schouderbladen en heeft een natuurlijke krul.
Ogen: Dylan heeft grote bruine ogen, die vaak een kant op staren of de omgeving scannen. Als ze zich op haar gemak voelt is het duidelijk te zien, maar het is ook erg duidelijk te zien wanneer dit niet zo is. Qua expressie is het meisje het grootste open boek wat er bestaat - zo krijgt ze ook altijd een zenuwtrekje bij haar oog wanneer ze liegt.

Dylan lijkt op het eerste gezicht een heel toegankelijk persoon en ondanks dat ze niet perse gemeen is, is ze wel awkward. Zo is ze goed in het creëren van ongemakkelijke stiltes en stottert ze soms ook erg charmant. Daarbij is oogcontact ook niet een van haar sterkste punten en kijkt ze liever naar de grond of de lucht dan naar iemands gezicht – soms ze zelfs zo onbeleefd dat ze gewoon naar een willekeurig punt staart en verzinkt in haar eigen fantasie wereldje.
Van een afstand heeft ze de potentie om door te kunnen gaan voor dat mysterieuze meisje uit films en series; ze heeft een lieve glimlach, heeft hier en daar wat hobby’s opgepikt op de kostschool en vergeet vaak dat er andere mensen in de buurt zijn dus doet en laat ze vaak wat ze wilt als ze denkt alleen te zijn. Zodra ze echter doorheeft dat er anderen zijn wordt ze ineens onhandig of loopt/rent ze meteen weg. Soms verontschuldigd ze zich, terwijl ze daar geen enkele reden voor heeft maar het voelt als het juiste om te doen in zo’n situaties in haar ogen.

Toch is Dylan niet zo onbeleefd om zomaar weg te lopen wanneer iemand een gesprek met haar aangaat. Ze is dan geen fan van sociaal contact, het is niet zo dat ze ervoor wegrent. Zo is ze ook niet zo beroerd om zomaar weg te lopen bij iemand die zich naar voelt en waarbij het overduidelijk is dat deze getroost moet worden. Ze mag dan ietwat onhandig zijn in de omgang, als het erop aankomt zet ze wel haar beste beentje voort.
Verder is het meisje ook een open boek. Je hoeft echt geen gedachtes te lezen om te zien wat er in haar hoofd omgaat, het helpt ook nog eens dat ze niet echt veel ruggengraat heeft als het om leugens gaat: iemand hoeft haar maar drie tellen strak aan te kijken of ze flapt zo de waarheid eruit. Meestal probeert ze dit te voorkomen door het onderwerp te veranderen of ineens op te merken ‘dat ze nog iets moest doen’ – maar dat maakt haar des te verdachter.

Dylan had een normaal en gelukkig leven als klein meisje. Veel speciaals was er niet tot haar vader een hartinfarct kreeg en hieraan overleed in dezelfde kamer als waar zij zich bevond. Het was het moment dat ze voor het eerst in aanraking kwam met haar mutatie: raakte hem aan waarna de man weer overeind kwam alsof er niks was gebeurd. Onwetend over haar mutatie liet ze haar vader in leven, maar dit ging ten koste van het leven van de overbuurvrouw.
Ze was te jong om de connectie te zien, noch om te snappen waarom haar vader alsnog neerviel op de straat toen ze zijn hand vastpakte. Zo verdween de man alsnog uit haar leven en bleef ze achter bij haar moeder, maar niet voor lang: de vrouw stuurde haar naar een kostschool voor meisjes.

Het contact tussen moeder en dochter verwaterde – nee, eigenlijk was het er nooit geweest. Het was alsof haar moeder een bladzijde omdraaide, de laatste waarop zij stond en haar met dat gemak uit haar leven had geband. Jonge Dylan was alleen op de wereld en had moeite met het maken van vrienden. Ze was niet perse vreemd, maar leek meer een eenling te zijn. Het enige wat wél vreemd was, was haar ‘gave’.
Nieuwsgierig als ze was experimenteerde ze ermee en kwam zo achter de regels. Regels die beangstigend waren. Het zorgde ervoor dat ze lichamelijk contact uit de wegging, vond het hele idee maar eng. Insecten en planten waren nog wel oké, daarmee had ze ook geëxperimenteerd, maar bij dieren kreeg ze toch wel rillingen – nog maar te zwijgen over mensen. Het meisje sloot zich nog meer buiten dan normaal en probeerde zich te focussen op haar studie. Ze had niet perse talent, maar was een ijverige studente en presteerde erg goed.

Toen er voor het eerst in jaren bezoek kwam voor Dylan was ze verrast, maar haar blijdschap verdween al snel al sneeuw voor de zon. Blijkbaar waren mensen achter haar geheim gekomen en zou ze naar een speciale plek voor ‘mutanten’ gaan… Ze had geen problemen met het idee, maar het feit dat ze geconfronteerd zou worden met haar gave vond ze maar niks. Toch kon ze het moeilijk weigeren, kijkende naar de consequenties die een mogelijke afwijzing met zich meedroeg. Dus ging ze maar mee, met tegenzin.