My laugh will sound for eternity [&Rootje♥]

'Moeder, mijn jurk is vies.. deze plek stinkt en mijn haren zijn vet.'
'Ik stem met je in, zus.'

Madonna Tremaine staarde door de tralies, haatte alles en iedereen wat met deze cel te maken had. Wat met Cinderella te maken haat en dat waren dus ook deze soldaten die de gevangenis leidde. Ze kon het niet uitstaan om na alles wat ze voor het kind gedaan had hier nu vast te zitten zonder enige toewijding. Het was klaar. Ze zou haar normale leven weer terugkrijgen en zelfs beter. Iedereen zou zien dat zij de mooiste was en haar bewonderen. Dag in, dag uit. God, wisten haar dochters wat zij van plan was. Dat zouden ze te weten komen. Maar niet nu. Nee. In het nieuwe leven dat ze gepland had.

'Maaaaam! Er lopen hier ratten!'
'Ieeeeeee!'

''Stil! Ik wil geen gezeur meer horen, het is afgelopen!'' Siste ze wanneer ze zich omgedraaid had en voor het eerst haar mond geopend had om iets te zeggen sinds een aantal uur. Het had haar dochters onaangenaam verrast en ze kon zweren dat Drizella zelfs de lucht in gesprongen was vanaf het bankje waar ze op geklommen was, bang voor wat er ook maar over de vloer kroop. Al was het haar eigen schaduw. Anastasia keek haar daarentegen alleen maar verbaasd aan terwijl ze de grote hoepel van haar jurk stevig in haar handen geklemd hield. ''Het is al voorbij bedtijd geweest, Drizella en Anastasia ga naar jullie bed. Ik wil niks meer van jullie horen!'' Beval ze van haar eigen dochters waarbij ze hen met ietwat samengeknepen ogen aankeek.

Het had uren leken te duren wanneer echt middernacht was aangebroken, wat ze kon horen in de verte van de kerkklok in de stad. Die hinderlijke klok toch altijd, ze kon het niet uitstaan. Maar nu in deze doodse stilte, op het gesnurk van Drizella na, kon ze die perfect horen slaan. Al die tijd had ze op haar bed gezeten met haar knieën over de rand en haar handen in haar schoot, gedacht over hoe haar nieuwe leven zou zijn. Zoveel gefantaseerd dat ze de wereld om haar heen vergeten was en al helemaal opgegaan was in haar fantasie dat de klok haar daaruit getrokken had.
Haar ogen gingen naar het flesje dat ze vanuit haar mouw liet komen en hoe de groene vloeistof magisch heen en weer leek te bewegen in het kleine glas dat in het kommetje van haar handen gerold was. Ze hoopte dat het werkte. Madonna liep van haar bed naar de tralies en keek rond of er iets of iemand in de buurt was. Natuurlijk niet, de trouwerij van Cinderella en haar misselijkmakende prins was vanavond. Iedereen zou er zijn, behalve zij. Wat haar nu ook maar intens gelukkig maakte en zelfs sinds ze opgesloten was een geniepige grijns op haar lippen tevoorschijn toverde. Als duistere magie. Net zoals dat ze in het flesje hield. Ze liet haar tong ontsnappen over haar lippen heen wanneer ze er opnieuw naar keek en de dop van het flesje af draaide, waardoor de groene vloeistof uit zichzelf al eruit leek te vliegen. De rest leek vanzelf te gaan, de spreuk die van haar kersrode lippen af viel, de draaikolk die te pas kwam en hoe de hele wereld leek te vervagen door de groene reusachtige wolk die te werk ging.

Snel en ongemakkelijk hapte ze naar adem. Haar ogen schoten open en ze keek recht in de zon die op haar scheen terwijl ze merkte hoe ze op haar buik en half op haar zij gedraaid lag met haar armen verspreid over het tweepersoonsbed waar ze op lag, dat haar gemakkelijk in een grote omhelzing genomen had, zo zacht als die aanvoelde. Meteen kwam het tot haar door dat haar spreuk gewerkt had en ze op een volledig nieuwe plek was dat ze niet kende maar meteen al heerlijk aanvoelde. 'Mevrouw?' Klonk er nadat ze drie keer een klop op de deur gehoord had en ze de kans had gehad om zich om te draaien op het bed. ''Ja?'' Oh gosh, ze merkte hoe schor haar stem was, waarschijnlijk omdat het raam lichtelijk open had gestaan en de deken tot op haar schouders gedekt had en niet tot haar nek. 'Ontbijt staat voor u klaar, de chef heeft u lievelings bereid.' Ah, dit begon meteen al goed. Ze knikte en een scheve grijns stond op haar gezicht. ''Prima.'' Was haar enige antwoord nadat ze uit haar bed klom en een badkamerjas om zich heen sloeg en in de zachte pantoffels schoot die erbij stonden. Wanneer ze de slaapkamer verliet had ze meteen door hoe groot het gebouw was en hoe haar dochters geen enkele kamer bezaten aangezien ze hun eigen huis hadden. Anastia rechts en Drizella links van haar eigen grote gebouw dat toch echt wel groter was dan die van hun, puur omdat zij de burgemeester was van de stad.
Een purrend geluid had haar aandacht getrokken vlak voordat ze op de grote overloop terecht gekomen was met twee trappen die allebei sierlijk ronddraaiden om beneden te komen. ''Ah Lucifer, schat.'' Zei ze geamuseerd waarna ze het dier oppakte en in haar armen mee naar beneden kwam en voor haar etensbakje in de keuken neerzette. 'Goedemorgen, mevrouw.' Hadden verscheidene dienstmeisjes tegen haar gezegd voordat ze de keuken verlieten en zij de plek tot haarzelf had. Dit was heerlijk. Hier had ze al die tijd op gewacht en op gesmacht. Hmm.

De stilte. Het voelde zo heerlijk. Ze had geen enkel moment stilte voor zichzelf gehad, als het aan haar dochters, aan die vervelende klere-boerderijbeesten of aan Cinderella had gelegen in de andere wereld. Dit noemde ze pas leven. Geen gezeur van haar dochters, geen enkele piep die ervoor zorgde dat ze een hoofdpijn zou krijgen. Behalve het geluid van het bestek dat iedere keer haar bord raakte, het mes dat op het bord ketste samen met de uiteindes van haar vork was het geluid dat de kamer vulde, zodra ze door het brood met spek en ei heen sneed en het geluid van Lucifer die duidelijk van de vis genoot die de dienstmeisjes klaar hadden gezet. Er was geen ander liever geluid dan dat, hoe ze met haar mes door het knapperige ei heen ging en uiteindelijk het heel-gehouden eigeel kapot sneed. Ze keek toe hoe het sap eruit liep. Hoe het eruit leek te bloeden en voor een drietal seconden zag ze haar stiefdochter Ella voor zich. Of liever gezegd; Cinderella. Het beviel haar zoveel beter dan die korte naam van wel vier letters die iedereen lief scheen te hebben. Er viel niets, maar dan ook niets lief te hebben aan die naam en al helemaal niet aan het meisje. Ze kon bijna zweren dat ze haar met al het pure bloed dat door haar lichaam heen stroomde haatte. Maar daar was niet alles van waar. Het was geen haat, maar een andere emotie die door haar heen ging wanneer ze aan het meisje dacht. Walging. Pure walging. Dat was het gewoon. Dezelfde emotie die haar bloed eigen dochters ook bezaten over de blondine.

Zachtjes hoorde ze het geluid van klassieke muziek die van de platenspeler ver in de hoek af kwam, een klassieke oude speler die graag zoveel mogelijk platen verslond. Midden in het snijden van haar brood met ei hield ze halt, keek met wijde ogen op naar het grote ding die haar nu pas opviel. Het liet haar fronzen, afvragen wie de moed had gehad om het ding aan te zetten zonder haar toestemming.
''Ailene!'' Schreeuwde Madonna gefrustreerd door de ruimte. Ze had het naamplaatje van een meisje gelezen dat haar goedemorgen had gewenst en het bakje voor Lucifer met eten had klaargezet en wist dus daarom als enige haar naam. Waarschijnlijk, voor zover ze haar ogen op de andere dienstmeisjes had gehad, was ze ook één van de meest verlegen.
'Mevrouw?' Klonk het zachtjes na een zachte klik van een deur die werd geopend.
''Ailene, kan je me vertellen wat je hoort?'' Ze had zich omgedraaid richting het meisje en keek haar met een glimlach aan die niet veel goeds betekende, ook al kon het ook voor een misplaatste grijns doorgaan.
'U-uw stem, mevrouw.' Antwoordde ze fragiel. Oh, het meisje leek zo makkelijk te breken. En daar speelde ze graag op in.
''Ga door.'' Vertelde ze haar met een diepere stem, één waarvan ze kon zweren dat de nekharen bij het meisje overeind stonden van de ijzige sfeer die er rondhing. De sfeer die ze zelf gecreëerd had.
'Mu-muziek.' Madonna rolde met haar ogen, liet een overduidelijke vermoeide zucht uit haar mond ontsnappen terwijl ze zich met haar hand vanaf de hoekleuning van de stoel afzette en zo van de stoel afkwam, richting het meisje. Ze sloeg haar badkamerjas eens wat strakker om haar heen en hief haar hoofd duidelijk om te laten zien dat zij hoger stond dan het meisje.
''Vertel mij, Ailene, wie heeft die muziek aangezet?'' Ze hief haar wenkbrauwen lichtjes, een geniepig klein glimlachje vormde haar lippen terwijl haar blauwe parels sterk stonden, alsof ze daarmee precies door haar tedere lichaam heen kon kijken en haar rug zo kon breken als ze wou zonder haar handen erbij te gebruiken. Het meisje slikte, speelde nerveus met haar handen en ze zag hoe haar ogen naar beneden stonden, de onzekerheid die over haar heen sloeg was duidelijk te zien.
'E-ehm.. i-ik, mevrouw.' Haar blik hing nog lager en haar hele gezicht verkleurde rood. Ze was zeker wetend over hoe laag ze stond, daar had Madonna weinig aan hoeven te doen bleek het maar. Vastberaden legde ze een hand op het meisje haar schouder, probeerde haar aandacht terug te krijgen en kantelde haar hoofd ietsje.
''Het is goed, Ailene, zorg ervoor dat het niet weer gebeurt.'' Er was die waarschuwing in haar stem te vinden ondanks dat ze glimlachte, die eigenlijk ook niet veel goeds betekende. Ze grinnikte diep voordat ze haar los liet en het signaal gaf dat ze weg kon gaan, waarna ze terug aan haar ontbijt verder ging. ''Wat een leven, hé, Lucifer?'' Grinnikte ze met een brede grijns wanneer ze zag dat de kat zich op een stoel naast de hare gezet had en zijn bek aflikte. Alsof hij haar echt verstaan had antwoordde hij vredevol. Miauw.

Net zoals de meisjes in haar mansion begroette sommige mensen haar die ze tegenkwam onderweg wanneer ze naar het restaurant liep. Ze had lang voor haar kast gestaan, niet wetende wat ze aan moest trekken. De kleding was zo anders dan die ze op de boerderij gedragen had. Niet minder chique.. maar iets anders. Moderner? Ze kon haar vinger niet op leggen, het was een hele andere stijl. Uiteindelijk was ze voor een zwart kanten truitje gegaan met een vossen bontkraag samen met een geruite zwarte rok die perfect bij het truitje paste. Daaronder een panty die haar benen liet doorschijnen en zwarte stiletto's met lange stelen. Natuurlijk droeg ze maar al te graag haar rode donkere lippenstift met eyeliner en mascara die haar outfit helemaal afmaakte, al zei ze het zelf. Met haar haren in een nette knot en haar lichaam gehuld in een lange beige jas met vele knopen kwam ze het restaurant binnengelopen, werd meteen begroet door een vrouw rond de vijftig die de naam Haylee droeg op het naamplaatje dat op haar borst gespeld zat.
''Ah, Haylee. Goedemiddag.'' Ze knikte terug, al was het maar om zogenaamd aardig over te komen, en liep door naar een plek dat het er redelijkst uit zag bij het raam, sloeg haar jas van haar af en legde die voorzichtig opgevouwen op de stoel die naast degene stond waar ze op ging zitten. Haar ogen scanden het restaurant af. Het was niet druk, net aan een handjevol mensen die hetzelfde doel voor ogen hadden als haar: genieten van een kopje koffie in een plek van rust en stilte. Al gold dat enkel voor het net aangeslagen middaguur. Haar bewustzijn vertelde haar dat zo'n restaurant als deze later vast gevuld zou zijn totdat er geen plek meer leeg aangetroffen zou worden. Maar voor nu zou ze hetzelfde doen als ze in haar nieuwe huis had gedaan: genieten van de stilte die er voor nu nog heerste.