24 Oktober. Op die dag was er een meisje geboren. Niet zomaar één, ze was een speciaal meisje. Een heel speciaal meisje, althans, dat zeiden haar ouders over haar. Ze was ook een wonder, na al die jaren van proberen en miskramen hadden ze niet verwacht dat er nu echt een baby geboren zou worden. De bevalling echter was niet zo soepel gelopen als je zou verwachten. Het was ver weg van plezierig geweest. In Israël is het al jaren oorlog, dat al langer dan een eeuw terugloopt. Haar ouders waren er hulpverleners geweest om gewonde mensen te helpen waar ze kunnen in het armzalige deel van het land. Alleen was haar vader daar niet als enige bij betrokken.. doordat hij afkomstig was van Amerika en zich daar in de nesten had gewerkt bij de maffia, hadden die hem na jaren terug gevonden in Israël. Tijdens de drie weken te vroege bevalling in de auto was dat het moment geweest dat ze de familie verstoord hadden en de vader zonder pardon hadden neergeschoten. De moeder werd genadeloos bij haar haren uit de auto getrokken, weg van haar met deken ingewikkelde dochter, waar ze op straat achtergelaten werd voor dood. Wat haar uiteindelijk ook overkwam door het verlies aan bloed. De auto werd overgenomen door een aantal gasten, tot ze onderweg ontdekten dat er een baby aanwezig was. Ze had niet gehuild, niet geproest, niks. Ze had simpelweg op een dekentje geleken door haar kleine formaat. Hoewel de maffia gasten het hun taak was om de familie uit de weg te ruimen, konden ze het niet over hun hart verkrijgen om de baby ook af te maken. Dus namen ze haar mee naar hun basis om haar daar aan de baas haar lot over te laten na een lange reis. Genadeloos als hun baas was hadden ze een gunshot verwacht maar na een kwartier kwam zijn vrouw met het meisje in haar armen naar buiten gelopen, schoongemaakt en wel. Ze zou vanaf daar de baby eigenhandig gaan verzorgen, alsof het haar eigen dochter was.
Zo verstreken er twee jaren en was het baby meisje geen baby meer maar een kleine peuter. Hoewel ze nu illegaal het dochtertje was geworden van de maffia baas en zijn vrouw en in principe de hele crew die erbij rondhing, kreeg ze echter niets van alle gruwelen mee. Veilig en wel werd ze achtergehouden in het gebouw, waar ze de tijd van haar leven bezorgde door met speeltjes te spelen en om de vrouw die haar verzorgde haar gekke gezichten te lachen, samen met hoe de crew af en toe een oogje in het zeil op haar hielden. Ze had de tijd van haar leven. Daarbij vonden zij haar ook helemaal geweldig puur omdat ze nooit huilde of een ongelukkige kreet slaakte.
De twee jaren waren echter zo snel voorbij gegaan dat ze nooit haar verlies had zien aankomen. Ze was alleen in de kinderkamer geweest, omdat niet alleen de crew zelf maar ook de vrouw was gaan kijken wat er gaande in het gedeelte van het gebouw, waar ze niet mocht komen, laat in de avond. De maffiagroep werd door een andere gewapende groep overgenomen en binnen de kortste keren was iedereen neergehaald zonder enige genade. Een hele hoop geschreeuw en wapenschoten hadden er geklonken, waarna er niets meer dan stilte was geweest. Het meisje had er echter geen aandacht aan besteed. Opnieuw was er geen huil te horen, ze was niet bang. Ze had zich uitstekend vermaakt met de kleurtjes die uit haar handen kwamen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Na een kleine tien minuten werd ze uiteindelijk ontdekt door een vrouw die haar optilde en mee nam alsof het niets was. Ze werd naar buiten gedragen en daar in een wagen gezet. Met nog een laatste blik op het gebouw werden de deuren hard voor haar dichtgeslagen en was het donker.
Nog steeds was het donker, alleen was dit een nieuwe omgeving. Een omgeving waar ze inmiddels al zeven jaar aan gewend was. Al die tijd zat ze in een kleine ruimte waar ze geen naam aan kon geven. Ze was alleen. Ze was niet altijd alleen. Soms werd haar eten gegeven en drinken. Eens in de zoveel tijd stond ze onder een straal koud water en werd ze in kleding geforceerd die ze niet wou dragen en soms beet ze eens van zich af, wat haar met drie of meer klappen op haar wang uiteindelijk eindigde. Heel vaak werd ze uit het hok gehaald om in een nieuw en vooral kleiner hok te worden gezet. Er waren dan altijd een heleboel mensen om haar heen die luide geluiden maakten dat blij klonk. Het witharige meisje was een attractie geworden voor een publiek, dat haar belachelijk maakte vanwege haar uiterlijk. Ze was wit, duidelijk niet afkomstig van het land waar ze in opgroeide en ze was vuil. Maar nog altijd had ze geen traan gelaten. Ze wist niet hoe ze moest huilen. Elke dag dacht ze meer en meer dat dit haar leven gewoon moest zijn. Dat er geen ander leven bestond dan enkel waar ze nu doorheen ging. Als een kermis attractie die mensen konden misbruiken. Ze wist dat ze niet de enige was. Ze had meerdere van haar lengte gezien die ook in zulke hokjes werden gestopt, maar ze had nooit bij één in de buurt mogen zijn. Dat was uitgesloten.
Zo verstreken er nog twee jaren. Ze wist het meeste van de tijd niet eens waar ze mee bezig was. Ze was een dier geworden, een getemd dier. Ze zag de ogen van de mensen rondom haar, hoe ze stuk voor stuk plezier uitstraalden. Een plezier die nogal raar overkwam in haar ogen, maar ze had er niets op tegen. Ze had nergens wat op tegen, omdat ze simpelweg niet beter wist. Het meisje was bezig met aan de tralies van het hok te kauwen, waar een hele hoop mensen plezier van beleefden in het publiek. Ze had haar handen zwak om het metaal geklemd, alsof dat na al die jaren nog iets zou uithalen. Haar ogen gingen naar het vuile zand op de grond en op dat moment viel er een stilte in de ruimte waar ze zich bevond. Een zware stem ging door de ruimte en mensen raakten in paniek. Het meisje niet. Ze lette amper op, omdat ze niet wist wat de stem gezegd had. Meteen leek het zand rondom haar op te stijgen en knipperde ze wild om de substantie niet in haar ogen te krijgen. Hierdoor raakte ze afgeleid van wat ze aan het doen was en kroop ze naar achteren om in het midden van het hok haar knieën op te trekken en haar armen eromheen te krullen. Stevig hield ze haar ogen dicht geklemd totdat ze het rondsluizende geluid van het zand rondom haar hoorde afzakken en haar pupillen meteen pijn deden van het licht dat ze al in jaren niet meer gezien had. Plotseling was ze buiten, zag ze een groep mensen om haar heen die ze niet herkende maar er ook heel anders uit zagen dan de mensen die ze heel haar leven gezien had. Deze hadden een blanke huidskleur.. een vrouw met rood haar en een grote man met bruin haar. Ze werd al gauw bevrijd uit de kooi waar ze in opgesloten had gezeten en ze keek naar ze op, niet begrijpend wat voor geluiden ze maakten uit hun mond en waarom ze zo glimlachten. Wat ze wél begreep was wat voor soort glimlachen ze op hun lippen droegen, hoe ze keken. Het voelde.. geruststellend. Niet wild en psychotisch. En zodra er twee handen naar haar uitgereikt werden en ze nog eens achterom had gekeken naar het verwoeste gebouw, waar de roodharige vrouw mee bezig was geweest, snapte ze dat ze mee moest gaan.. weg van deze angstaanjagende plek.
C H A R A C T E R.
Ze houd zich voornamelijk enorm stil, ondanks het feit dat ze wel geluiden kan maken. Ze kan makkelijke geluidjes imiteren, maar daar blijft het ook bij. Het meisje kan niet praten en zal dat nog moeten leren, ondanks dat ze zo oud is heeft niemand de moeite genomen om haar te leren praten. Niet op de leeftijd wanneer ze dat kon oppakken in ieder geval. Ze is een dromerig meisje, vooral omdat ze nog niet in woorden denkt leeft ze zoveel mogelijk op haar fantasie en bovendien ook op haar mutatie. Omdat ze ook nog niet zoveel van de mensheid af weet kan ze je eeuwig bestuderen en je proberen te begrijpen, vooral in emoties.
M U T A T I O N. Haar mutaties zijn heel simpel.
Ze kan regenbogen maken. Zo groot of klein als ze wilt, dat ligt eraan hoe ver haar fantasie reikt. Dit doet ze door middel van haar handen, ze laat ze uit het niets verschijnen. Ook kan ze hierop lopen, liggen, staan, dansen, wat ze maar wilt. Het is alsof het plotseling een bestaand goedje is geworden. Hier kan ze echter niet anderen mee aanvallen. Wel is het voor hen ook mogelijk om op de regenbogen te staan net zoals zij dat kan. Ze zullen langzaam weer verdwijnen, vooral omdat ze er nu nog niet serieus mee bezig is om ze in bedwang te houden.
Ze kan ook haar haren veranderen in de kleur zwart, net zoals dat haar haar gebruikelijk wit is. Als het zwart is kan ze het ook weer terug veranderen in wit of half om half, net hoe ze het wilt hebben. Dat is echter het enige dat ze kan, geen andere kleuren of d'r haar zelf langer of korter maken.
T R I V I A.
• Ze heeft een naam maar ze weet niet hoe ze die moet zeggen. • Ze kan niet praten en slecht mensen verstaan omdat niemand haar specifiek een taal geleerd heeft. • Ze beeld zichzelf uit in moderne dans en lichamelijke expressie in plaats van woorden. • Ze zal vaak terugdeinzen als ze mensen niet snapt of als ze te dichtbij komen tegen haar zin in. • Ondanks dat ze zelf moeilijk in te schatten is hoe ze zich voelt, kan ze echter wel zien hoe andere mensen zich voelen aan hun expressies. • Omdat ze uit Israël komt en nog nooit met andere talen, landen of mensen te maken heeft gehad is dit allemaal enorm spannend en nieuw voor haar.
