Good girls are bad girls, that haven't been caught
Met een zucht keek Serena om zich heen terwijl een vrouw aan het vertellen was over de school. De vrouw had net als haar rood haar. Dat van de vrouw was anders tough, maar het was op zich wel mooi. Terwijl de vrouw - die Jean Grey heette en het schoolhoofd was - vertelde over hoe speciaal de school wel niet was, en hoe je hier geaccepteerd werd zoals je was en zo dwaalde Serena af op haar eigen gedachtestroom. Ze vroeg zich af of haar zus, die hier blijkbaar ook was, ook rood haar had. Net zoals Serena zelf en de vrouw voor haar. Het hele er-zijn-meer-mensen-zoals-jij-genaamd-mutanten-en-die-zitten-op-een-speciale-school-wereldje was nog een beetje nieuw voor het meisje. Meisje was eigenlijk geen goed woord meer, want Serena was eerder een jonge vrouw aan het worden. Ze was al uitgegroeid, het was dus alleen nog haar leeftijd, en misschien ergens in haar nog één of twee kinderlijke eigenschappen. Ze betwijfelde zelf of ze die nog bezat. Maar ergens hier op het eiland was dus haar zus. Halfzus om precies te zijn. Ze had zelfs geen foto van haar gezien. Het enige wat ze wist was dat ze Esther heette, de naam van hun vader droeg - Campbell-, en dat ze een mutant. Serena's vader, Jason, had het nooit over Esther en haar moeder gehad. Wel had Serena altijd geweten dat ze een zus had, maar meer ook niet. Nooit waren er details gekomen. Die zou ze binnenkort dus wel te weten komen. Uit het niets vroeg ze opeens aan Jean: "Mijn zus, halfzus, hoe is ze? Ik heb nooit iets over haar gehoord.." Ze keek de vrouw vragend aan, maar het enige wat ze kreeg was een glimlach en: "Dat kom je nog wel te weten Serena, dadelijk zelfs. Ga nu maar naar je kamer en dan zul je erachter komen." Met een zucht stond Serena op en bij de deur stopte ze nog even. Ze keek de vrouw nog even aan maar die zag er niet uit alsof ze haar nog iets zou vertellen.
Glimlachend keek ze de jongen aan die haar doos met spullen op zijn arm had en haar grote koffer in zijn vrije hand had. "Room 17 handsome." Sprak ze zoetjes tegen hem. Er zat een beetje van haar mutatie achter nu, maar het was deels ook haarzelf. Het duurde nog een paar seconden voor de jongen weg liep, en Serena aanstalten maakte om hem achterna te gaan. Casual liep ze door de hal, alsof ze hier al jaren was. Natuurlijk was dat niet zo, maar het zag er wel zo uit. Ze bekeek de mutanten die voorbij kwamen. De meisjes vond ze niet interessant, maar de jongens, de jongens wel. Sommigen waren net zo knap als de jongen die haar koffers droeg, anderen gewoon niet. Daar besteedde ze ook niet veel aandacht aan. Ze ving van de meeste van de wel knappe gozers hier de blikken, en hield ze dan ook vast tot ze haar voorbij waren. Uiteindelijk was ze bij kamer 17 aangekomen, en stopte het voor haar met spelletjes spelen. Het was het moment van de waarheid, voor het eerst in haar leven zou ze haar zus zien. De zus waar ze alleen de naam van had gehoord. Esther. Het klonk helemaal niet Italiaans zoals die van Serena. Maar dat had misschien iets te maken met de moeder van haar zus, misschien was die niet Italiaans geweest. Haar moeder wel, en Serena droeg ook de achternaam van haar moeder, en niet die van haar vader. Hoewel ze heel veel van haar vader hield, wou ze toch liever de achternaam van haar moeder.
Langzaam stak ze de sleutel in het slot, en opende de deur. Haar koffers liet ze nog even buiten staan terwijl ze naar binnen liep. Ze liep de soort van hal van een paar meter uit en trof een lege kamer aan. Fijn. Had ze zich dus helemaal dit moment voorgesteld, was die Esther er niet eens. Zuchtend liep ze weer naar haar koffer en de doos die er naast stond, Ze liep naar het vrije bed, waar haar andere doos al stond. Ze had nog niet eens veel meegenomen. Twee dozen en een koffer, viel nog mee. Ze had geen zin in uitpakken nu, dus pakte ze maar gewoon de Vogue uit haar tas, en begon te lezen. Na ongeveer tien minuten hoorde ze wat gerammel aan het slot. Zou dit dan haar zus zijn? Ze was niet zenuwachtig, maar het was toch raar dat haar zus waarschijnlijk dadelijk voor haar stond. Waarschijnlijk wist haar zus, halfzus, niet eens dat ze bestond. Waarom was ze eigenlijk bij haar op de kamer geplaatst? Het was niet dat ze nu ineens beste vriendinnen werden ofzo. Serena richtte zich weer op haar tijdschrift, en terwijl ze iemand binnen hoorde komen sloeg ze rustig de pagina's om. Ze zag iemand voor haar verschijnen, en na een paar seconden keek ze toch op naar degene die voor haar stond.
Onderwerp: Re: Room 17 [Esther & Serena's room] wo mei 06, 2015 3:24 pm
why
seems this shit a little bit off
Ze moest dus meekomen naar Jean haar kantoor, hm? Had zij verdomme weer. Ze kon ook geen enkel moment samen met Christian doorbrengen leek het wel. Zwijgend maar behoorlijk geïrriteerd en ook gefrustreerd liep ze achter de roodharige vrouw aan die haar haar vrijheid had afgenomen, de vrijheid die ze na al die jaren in Italië terug had gekregen. Alleen was ze daar niet enkel meer in haar eentje geweest maar had ze Christian gehad als gezelschap. Er ontsnapte een zucht tussen haar lippen vandaan terwijl ze haar ogen op ieder ander liet vallen die ze tegenkwam maar weigerde om naar Jean te kijken die ook verdacht stil was gebleven. Elke stap die ze zette, elke klik die haar hak maakte, maakte haar benauwder. Het was wachten op een bom die zou vallen, op een preek die ze zou krijgen over iets, ze haatte wachten op iets dat haar weinig zou interesseren. Alles wat niet met Christian, Italië of Die Hard te maken had had ze een schijthekel aan. Dus ook dit verblijf waar ze op zat, Genosha Island.
'Kom binnen en sluit de deur achter je.' Vertelde Jean haar en voor eens deed ze maar wat haar opgedragen werd, ook al was ze eraan gewend dat zij de orders maakte. Het schoolhoofd vertelde haar dat er vandaag een nieuwe mutant op de school terecht was gekomen, alsof dat haar aandacht zou trekken. Al vanaf dat ze plaats had genomen op de stoel had ze haar ogen niet langer meer op de vrouw gericht maar had ze naar haar nagels gestaard waar ze mee tikte op de leuning van de stoel. Totdat haar vader te woord kwam en en het woord halfzus viel. Vanaf daar staarde ze haar intensief aan, haar ogen verwijd en haar hart plotseling sneller slaand.
'Es, niet te dicht bij het water komen!' Schreeuwde haar moeder, die duidelijk overbezorgd klonk. Waarna haar vader het woord tegen haar nam, dat ze kalm moest blijven, er zou heus niets gebeuren. De zee was prachtig, de zonsondergang, het hypnotiseerde haar. De zon zo oranje, zo fel had ze het nog niet eerder meegemaakt en de prachtige reflectie in het water. Haar ogen straalden er helemaal van, zo prachtig vond ze het. Tenslotte was het nu ook zo rustig dat ze de golven kon horen suizen en zelfs kon zweren dat ze de stroomschokjes die de kwallen produceerden kon horen sissen. De roodharige meid deinsde lichtelijk achteruit, wilde haar moeder niet van streek maken en draaide met een glimlach op haar gezicht om. Hierdoor waren haar haren mee gewaaid, waardoor ze voor kort voor haar ogen terecht kwamen maar al gauw door de lichte wind werden weggevoerd. Voordat ze het in de gaten had werd ze in de lucht getild door haar vader, gezien haar kleine lijfje op het moment nog en moest ze luidkeels lachen. De trots in zijn ogen, ze waren onmisbaar en het feit dat ze het samen zo goed hadden. De kleine Esther had nooit, maar dan ook nooit eraan gedacht kunnen hebben dat dit moment zich nooit meer zo zou herhalen. Alleen omdat ze het brein er niet voor had en haar ouders puur gelukkig waren en omdat ze daar nog veel te jong voor was om er over na te denken. Soms vroeg ze dan wel of ze elkaar wel lief vonden, maar dat waren slechts vragen om de tijd te doden en vervolgens zich af te laten leiden door een ander moment. 'Kijk daar eens in de verte, liefje, wat is dat?' Terwijl ze nog in de lucht hing met een vrolijke blik, liet ze die naar nieuwsgierig veranderen en ging haar blik ook richting de oneindige zee van Venice Beach, naar de plek waar haar vader ook zijn aandacht op gericht had. ''Het beweegt! Het beweegt!'' Schreeuwde ze met een lichte angst, tot ze in zijn armen werd gerezen en hij een kus op haar wang drukte. 'Dat is een dolfijn, liefje.' Zei hij in haar oor en de glimlach die net nog op haar gezichtje had gestaan kwam net zo gauw weer terug. 'Hee, zullen we je moeder gaan pesten?' Fluisterde hij ondeugend in haar oor, wanneer hij een plukje vuurrood haar had weg gestreeld en ze veranderde haar blik van de zee naar zijn ogen toe. Ze knikte met een brede glimlach waarbij ook haar witte tanden ontbloot werden en werd daarna neer gezet door haar vader. Meteen stormde ze als een gek op haar moeder af en greep haar bij haar benen vast, had de neiging om nooit meer los te laten. Hierna kwam al gauw de aanval van haar vader, die haar als een wilde begon te kietelen. Hierdoor kon Janice niet meer toegeven en viel ze neer in het zachte zand, waarbij ze om genade riep. Schaamte kende ze niet, het strand was toch merendeels verlaten. Rond deze tijd, zeven uur 's avonds, zou er haast niemand meer hier lopen. Aangezien ze alleen voor de warmte kwamen, niet voor het uitzicht, waar zij wel een fan van was. Ze hadden het zo gezellig samen, gezelligheid kende geen tijd. Tenminste, tot op het moment dat er een telefoon afging en er een bekend melodietje zich afspeelde. Die had ze wel vaker gehoord, zijn werktelefoon, waar hij abnormaal veel telefoontjes van kreeg. Ze was er zelfs aan gewend geraakt, op zo'n jonge leeftijd al, dat ze haar vader bijna nooit zag. Daarom koesterde ze dit moment, klampte zich eraan vast, was bang dat het altijd aan een einde kwam. Zoals nu. Hij was weer opgeroepen voor zijn werk, wat betekende dat hij dat onmogelijk kon afzeggen en moest vertrekken, had zoals gewoonlijk betere dingen te doen dan tijd besteden aan zijn gezin. Esther mocht dan wel jong wezen, maar had wel al het verstand van een ouder kind, dat was zeker. Al mocht ze zich af en toe dom voordoen en zich toch naar haar eigen leeftijd gedragen. ''Dag papa..'' Fluisterde ze, waarna er tranen in haar ogen ontstonden.
'Esther?' Een traan was over haar wang komen rollen. Het was haar plotseling heel duidelijk waar haar vader was geweest tijdens zijn werkbezoekjes. Dit bracht haar beeld over haar vader plotseling heel anders. Ze had hem gezien als haar superheld, als de man die altijd de goede bedoelingen had gehad maar zijn kansen niet had gekregen door haar moeder. Nu wist ze wel beter, hij had haar al die jaren bedrogen zonder maar een woord te vertellen over wat hij had gedaan. Zelfs niet wanneer hij ziek was geworden, zelfs niet wanneer ze in het ziekenhuis had gelegen voor zo lang in coma. Het was haar ineens heel duidelijk nu.
Boos was ze opgestaan en had ze Jean's kantoor zonder nog een woord te zeggen of überhaupt te hebben gezegd verlaten. Ze wou niks te maken hebben met het meisje dat haar halfzus moest voorstellen. Haar boosheid was alleen maar erger geworden wanneer ze de trappen opgerend was en in haar achterhoofd klonk een stemmetje dat ze beter naar Christian kon rennen; maar haar duistere kant nam haar daden over. Ze kon dit zelf afhandelen. En zo gooide ze de deur open van haar kamer, waar ze het meisje op het andere bed zag liggen dat eerst van een ander was geweest. De huppelkut van een Olivia, die mooi opgeruimd was. Ze kwam op haar afgelopen en wat haar nog meer pissed off maakte was het feit dat het meisje ook nog eens een prettige uitstraling had, zoals er van Italianen werden verwacht. Ze slikte kort en trok vervolgens de magazine uit haar handen vandaan. ''Weg uit mijn kamer, of ik doe het zelf en dat zal minder zacht zijn.'' Siste ze waarbij ze een vinger naar de deur wees die inmiddels op een kier stond door de kracht waarmee ze hem opengezwaaid had. ''Pak je shit en donder op, ik wil niks met je te maken hebben!"
Good girls are bad girls, that haven't been caught
Terwijl ze op het bed lag te chillen vroeg ze zich af hoe het was om een zus te hebben. Ze had de ervaring nooit gehad. Haar moeder had geen tweede kind gekregen. En haar vader dus geen derde. Ze was enigskind, en ze had altijd alles gekregen wat ze wou. Soms had ze daar wel een beetje gebruik van gemaakt, vaak onbewust. Dat was met de jaren afgenomen. Toen had ze vooral de tijd met haar ouders door willen brengen zolang het nog kon. Ze wist dat hij ziek was, hij was wel zo eerlijk geweest om dat tegen haar te zeggen. Hoewel hij het liever verborg, dat wist ze. Ze had niet geweten hoe lang haar vader nog had gehad, dus ze bracht het liefst alle tijd met hem door. Daar was het nu te laat voor. Ze wist niet of die halfzus van haar haar vader nog wel had gezien, zij in ieder geval niet. Al was het wel zo dat haar vader duidelijk voor haar moeder had gekozen. Anders was hij niet bij hun ingetrokken. Eerst was het allemaal een beetje vaag geweest, maar uiteindelijk was hij toch bij hun ingetrokken. Vroeger was hij er minder vaak geweest, maar toen was hij nog regelmatig bij zijn andere vrouw en eerste kind. Dat was steeds minder geworden, minder en minder, tot hij hun uiteindelijk had verlaten. Het was toen al ongebruikelijk dat hij er zo lang was, meer dan een week al. Ze was toen nog niet oud, zeven of zo. Toch had ze het goed begrepen. Ze had ergens al geweten dat er iets was met een andere vrouw, het kind had ze pas later begrepen. Toch zou ze nu haar vader voor zich alleen hebben. Nadat hij haar toen op schoot had gezet, en ze samen met haar moeder aan tafel zaten had hij het uitgelegd. Alsof het heel gewoon was voor een meisje van zeven om dit allemaal te weten. Toentertijd had ze het allemaal niet zo erg gevonden. Ten slotte kwam haar vader nu permanent bij hun leven, wat betekende dat ze hem niet meer hoefde te delen met iemand anders, en hij alle tijd aan haar en haar moeder besteedde. Klonk prachtig, voor een kind van zeven.
Ze wist nog wat hij voor het laatst gezegd had, ze wist nog hoe hij eruit had gezien in zijn laatste minuten, ze wist nog het laatste echte gezellige moment dat ze hadden gehad, ze wist nog wanneer hij haar voor het laatst door de lucht had gezwierd. Ze wist alles nog. Het prikkelde haar, en zonder dat ze het echt merkte liep er een traan over haar gezicht. Ze zuchtte en veegde de traan weg. Ze ademde even diep in en uit. Ze wist wel dat ze hier helemaal niemand had, zelfs haar moeder niet. Ja, ze had een halfzus, maar daar zou ze ook niet meteen vrienden mee worden. Zussen al helemaal niet. Ze voelde zich nu niet eens op een of andere manier bevestigd aan die Esther. Waarom Jean haar bij haar op de kamer had gezet wist ze al helemaal niet.
Ze hoorde de deur open zwaaien. Zacht verliet nog een zucht haar mond, bijna onhoorbaar. Ze zag iemand voor haar verschijnen, maar ze sloeg eerst rustig nog de pagina van de Vogue om, en keek op wat er op de volgende pagina stond. Niets bijzonders, een van de zomertrends. Ze keek op en zag een meisje, vrouw kon ze beter zeggen, voor haar staan. Ze wist dat haar zus drie jaar ouder was, en zij was zeventien, dus degene voor haar zou twintig moeten zijn. Het magazine werd voordat ze iets kon zeggen uit haar handen gerukt. ''Weg uit mijn kamer, of ik doe het zelf en dat zal minder zacht zijn.'' Klonk het sissend uit de mond van haar. Zij, die dus Esther was wees naar de deur van de kamer. ''Pak je shit en donder op, ik wil niks met je te maken hebben!" Ging het verder. Even wachtte Serena nog een moment, daarna stond ze langzaam op. Ze was even groot als haar 'halfzus', maar dat was omdat ze hakken aan had. Ze bekeek haar even. De haarkleur hadden ze gemeen net als nog wat andere dingen. Ze pakte de Vogue op van de grond, en keek Esther aan. "Als je soms de Vogue wou lezen, had je het ook kunnen vragen." Zei ze rustig. Ze leunde een beetje op één been terwijl ze het zei, en er verscheen een 'vriendelijke' glimlach op haar gezicht. "Je zal er toch maar aan moeten wennen dat ik hier wel even zal blijven," zei ze terwijl ze het tijdschrift op haar bed legde. "Want ik ben niet van plan om ergens heen te gaan, zus." Even was ze stil en keek Esther weer aan. "Of mag ik Esther zeggen?"
