strange blood

Het was weer eens gebeurd, hij was geschrokken van iets dat achter hem op de grond viel. van schrik maakte hij een sprong weg van het geluid en beschermde zich onbewust met zijn gave. een scheut van pijn ging door zijn rug en armen heen. op zijn schouders ontstonden al rode vlekken in zijn kleding. "Damn..." hij greep naar de wond op zijn rechter schouder, maar liet snel weer los. meerdere sneden en scheuren waren in zijn huid te zien, waar bloed uit liep. "K.kan iemand me... naar de ziekenboeg begeleiden? ik... ken de weg niet" Het klonk wat haperig vanwegen de pijn over zijn lichaam en verlegenheid. Hij keek rond naar de mensen die naar hem keken. Please laat iemand me helpen... dacht hij wat angstig. Zijn verwondingen waren zeker niet dodelijk, maar zeker heel vervelend.

Toen iemand hem de weg had gewezen naar de ziekenboeg klopte hij op de deur, waardoor het glas trilde van zijn kracht. Hij wachtte tot hij toestemming kreeg om binnen te komen en keek toen rond om de zuster te zoeken. of iemand die hem kon helpen. "Hallo?" zei hij vragend toen hij niemand zag "Kan iemand me helpen?" Voorzichtig trok hij zijn shirt uit, die nu al onder het bloed zat. Het leek erger dat dat het eigenlijk was, omdat het een stof was dat slecht vocht opnam. Hierdoor leken de bloedvlekken vele malen groter dan ze eigenlijk waren. pijnlijk wachtte hij tot hij geholpen zou gaan worden.

Eerder die dag was ze een stukje gaan wandelen in het bos. Het was heerlijk weer geweest en ze had een uurtje vrij. Eenmaal bij het bos aangekomen, zag ze dreigende wolken aan de andere kant van het bos aankomen. Het ging nog wel even duren voordat die wolken haar bereikt hadden, dacht Brin, dus ze ging door. Na al een tijdje gelopen te hebben merkte ze opeens dat de wolken toch veel sneller gingen dan ze dacht; ze waren al bijna boven haar. De wind stak op en het bos werd onrustig. Ze begon wat sneller te lopen in de hoop dat ze droog aan zou komen op school. Maar helaas, ze was nog lang niet bij de rand van het bos toen het opeens hard begon te waaien en de eerste spetters waren voelbaar. Ze begon te rennen en in haar haast hoorde ze de afbrekende en naar beneden vallende tak boven haar niet. Voor haar gevoel kwam de tak uit het niet op haar onderbeen terecht. Ze viel en kwam lelijk terecht; haar enkel deed erg zeer. Ze raapte zichzelf op en strompelde terug naar de school. Na ongeveer een kwartier (het leken wel uren) kwam ze drijfnat aan op school en ging meteen door naar de ziekenzaal.

Ze klopte aan en ging naar binnen. De zuster kwam meteen naar haar toe en wees haar naar een bed. Er kwam een verband om haar enkel heen en de zuster zei dat ze daar nog een paar dagen moest blijven. Brin lag er nu al twee dagen en verveelde zich behoorlijk. Er was verder niemand om mee te praten en de zuster had haar verboden om haar bed uit te komen. Op de derde dag gebeurde er wel wat; er kwam plotseling een jongen naar binnen lopen. Brin kon hem zien door een kiertje in de gordijnen rond haar bed en hield zich stil. Ze vond hem een beetje eng en bovendien had ze deze houding tot nu toe bij iedereen aangenomen en dat ging prima. De jongen leek niks te hebben, tot Brin opeens zijn schouder zag. Dat zag eruit als een lelijke wond. Ze keek toe hoe de jongen zijn shirt uittrok en ze begon zich steeds ongemakkelijker te voelen. En de zuster was nog steeds nergens te bekennen...

Eindelijk kwam de zuster aangelopen. "Kunt u me helpen?" klonk het wat ongeduldig "het doet best wel pijn..." De zuster keek op naar hem en zei dat ze zo bij hem kwam. Damn schiet op! dit doet pijn! Hij werdt een beetje gek van de pijn, maar ondertussen verloor hij steeds meer bloed. Hij probeerde het op te deppen met zijn shirt, maar die kon lang niet al het bloed opnemen. Zodoende liep het al over zijn armen heen en lagen er al druppels op de grond.
Eindelijk kwam de zuster aangesneld en wees hem een plek op een ziekenbed. Matthew klom er met een pijnlijke kreun op, omdat de wonden in de weg zaten. Snel bekeek de zuster zijn wonden en vroeg wat er precies aan de hand was. "Nou ik schrok" Antwoordde Matthew, waarna hij vervolgde "En toen ging er een pijnscheut door mijn schouders heen en begon ik zo te bloeden..."De zuster vroeg hem een aantal vragen, terwijl ze de wond ontsmette. Het voelde nog vervelender dan alleen de wonden.
Uiteindelijk toen de zuster genoeg informatie had, besloot ze de wonden bij elkaar te houden met een soort medische lijm dat littekens voorkomt. Hierna verbond ze de wonden met een strak verband
Matthew kreeg meteen te horen dat hij nog 2 uurtjes mocht blijven zitten, omdat de zusters zijn mutatie nog niet kenden. Hierdoor wilden ze hem eerst in de gaten houden.

Toen de zusters weer weg waren zag hij plots dat hij niet alleen in de ziekenzaal was. hij kon het niet goed zien, maar hij zag tussen de kiertjes door iemand op een van de bedden liggen. Hij overwoog in zichzelf om hoi te zeggen, maar het duurde even voor hij dit had besloten en ook daadwerkelijk hoi durfde te zeggen. Na een minuut of 20 zei hij ineens "Uhmm heey? daar op het bed?" Matthew durfde verder niet achter het gordijn te kijken ofzo en bleef dus maar een beetje zenuwachtig zitten, wachtend op een reactie van de andere persoon.

Toen de jongen daar al een tijdje had gezeten, kwam de zuster de kamer binnengelopen. Ze deed iets met de wond op de schouder van de jongen. Op het moment dat de zuster binnen was gekomen voelde Brin een gevoel van opluchting door zich heen gaan. Ze luisterde naar wat er gezegd werd zonder zelf ook maar het kleinste geluid te maken. Na enige tijd ging de zuster weer weg, maar de jongen bleef zitten. Ze waren weer alleen. Hij zat daar maar en ze vroeg zich af of hij wist of zij er was. Ze hoopte van niet, ze durfde zelf in ieder geval niets te zeggen. Wat nou als hij boos werd? Of misschien zou hij schrikken en dan zouden er ook weer nare dingen gebeurden. Ze wist niet zo goed was ze moest doen. Toch was ze wel een beetje nieuwsgierig. Dit was de eerste keer dat ze alleen was met een andere scholier en ze was eigenlijk wel benieuwd wat zijn mutatie was.

Ze besloot zich toch maar stil te houden. Ze kon hem nog steeds zien door het kiertje tussen de gordijnen en ze werd toch wel een beetje zenuwachtig. Die jongen zat daar maar en ze voelde zich weer steeds minder op haar gemak. Opeens, uit het niets, begon hij te praten. "Uhmm heey? Daar op het bed?". Het kwam zo onverwachts dat Brin er eerst van schrok. Wat moest ze nu doen? Ze kon gewoon haar mond houden. Ze overwoog om haar kracht te gebruiken om zichzelf af te schermen, maar haar nieuwsgierigheid won. Voorzichtig stapte ze uit haar bed en liep langzaam naar het gordijn. Ze deed het open en liep een beetje wankel naar het bed toe waar de jongen op zat. "Heey", zei ze zachtjes. "Mijn naam is Brin. Wie ben jij? Gaat het al wat beter met je schouder?"