Rude Boy [&Imogen]

Net nadat ze haar laatste stuk sushi opgegeten had, was Imogen al in the mood om ergens anders heen te gaan. Pff, hier was ook echt niks te doen maar eerlijk - ze wist al dat haar avond niet denderend zou zijn toen ze de chique sushibar binnenstapte, waar ze maar gelijk aan het verste hoekje van de bar ging zitten om gefascineerd naar de kleine bordjes sushi te staren die voorbijkwamen op de smalle loopband. Oldbay was in twee woorden verdomd saai te noemen. De avond ervoor had ze nog wat lol gemaakt met John en Imogen kon het niet laten om aan de agent te denken terwijl ze haar portemonnee uit haar tas pakte en afrekende. Wat zou hij nu aan het doen zijn? Whiskey drinken? Jongens bekeuren die niet snel genoeg hun paspoort lieten zien of met wapens zwaaiden? De blondine trok haar mondhoek op toen ze aan het voorval van gisteravond dacht. Dat was nog het enige leuke aan de avond geweest. Op haar zwarte hakken liep ze de sushibar uit en ze kon zweren dat ze een hele hoop afkeurende blikken van de mensen in het restaurant in haar rug voelde prikken - blikken van vrouwen in nette mantelpakjes en mannen in maatpakken. Ze detoneerde behoorlijk in het restaurant, met haar korte leren jasje, zwarte jurk die tot net boven haar knieën kwam en de zware zilveren ketting met spikes die om haar nek hing. En natuurlijk, haar opgeschoren haar: iets dat meteen in het oog sprong.
Met een triomfantelijke grijns verliet ze het restaurant om meteen maar weer in het uitgaansdistrict van Oldbay te duiken. Lang duurde dat niet - ze bracht maar tien minuten in één bar door, ze had niet eens een drankje gepakt, om bijna rechtsomkeert te vertrekken. Gewoonweg dramatisch. Een bar gevuld met posh mannen (die haar eng genoeg aan haar eigen vader deden denken) en vrouwen die letterlijk dollartekens in hun ogen zagen terwijl ze een gesprek met de rijke mannen probeerden aan te knopen. Hoewel Oldbay de meest moderne stad van de twee grote steden in Kaechan was, leek het ook meteen een stad gevuld met saaie bierdrinkende zakenmannen. Imogen wilde net weer terug naar haar hotelkamer vertrekken voordat haar ineens iets te binnen schoot. Wolfston. Het oude centrum. Misschien dat daar iets te doen was? Het was... avontuurlijker, waarschijnlijk, maar alles was beter dan een avond alleen spenderen in een hotelkamer, kijkend naar herhalingen van series op de televisie in haar hotelkamer. Bovendien: de nacht was nog jong. Zodoende had ze de metro gepakt naar Wolfston. De wagon was verrassend modern en Imogen was verbaasd toen ze na ongeveer een half uur op haar plaats van bestemming was.

Het contrast met de moderne metro kon bijna niet groter zijn: Wolfston leek zo uit een tijdperk te komen waar de industrie net uitgevonden was. Fabrieken en pakhuizen vulden de skyline van de stad. Niet echt de plaats voor een fancy club, maar Imogens nieuwsgierigheid won het van haar eerste indruk van de stad. Benieuwd naar wat ze zou ontdekken liep ze een steegje in, waar het geluid van een harde bas haar meteen verwelkomde. Ooh... Dit kon nog eens interessant worden. Haar hakken tikten op de betonnen grond van het oude pakhuis terwijl ze de binnenkant van het gebouw nieuwsgierig bekeek. Een club in een oud pakhuis. Nice. Je moest toch wat doen met die oude gebouwen. Met snelle stappen liep Imogen naar de bar, waar ze een jongeman een mojito zag bestellen. Hmm, goed idee. 'Dezelfde als de jongen naast me alsjeblieft,' zei ze en pakte met een glimlach haar drankje aan. Imogen nam een slok en liet haar ogen door de ruimte gaan, waarbij ze de jongen naast haar ook eens wat beter bekeek en bijna meteen verscheen haar welbekende grijns op haar lippen. Het drankje was heerlijk - en dat was niet het enige heerlijke in de ruimte.    

Werd ze nou echt iemand die elke avond alle bars afging? Zo'n typische rich girl, zonder werk maar terend op het geld van haar rijke ouders, lurkend aan dure cocktails? Enigszins leek Imogen er wel op: werk had ze niet, haar ouders stortten nog elke maand een mooi bedrag op haar rekening en het enige wat ze deed was well... Rondreizen. En shapeshifters door hun ceremonie heen helpen en héél soms zweverige astrologische consulten geven aan mensen die echt ten einde raad waren (en die ze meestal ook voorloog omdat haar cliënten zich meestal simpelweg in een hopeloze situatie bevonden), maar Imogen zag dat niet echt als een baan, meer een verplichting als warlock zijnde. Aan de andere kant: wat boeide het haar? De blondine leefde in vrijheid: elke dag in een andere stad als ze dat wilde en elke nacht een andere lover als ze dat wilde. Ze had wel gezien hoe de jongeman naar haar gekeken had toen ze exact hetzelfde drankje als hij besteld had. Een blik die, net als de hare, pure interesse uitstraalde. Eerlijk, ze kon het niet laten om hem nog eens beter te bekijken toen hij zich naar haar toe draaide. De blondine zette nonchalant een paar stappen dichterbij om de afstand tussen hen te verkleinen, waarbij de zilveren spikes van haar ketting tegen haar huid rinkelden. Steeds meer mensen druppelden de club binnen en zo zouden de twee ongestoord kunnen praten. Gemini, kwam er meteen in haar op, als een soort fluistering. Hij was dus Tweelingen? Interessant. Ze hield haar hoofd geïnteresseerd schuin en vergat bijna om een slokje van haar mojito te nemen toen hij het gesprek begon. Ze betrapte zichzelf erop ze steeds naar zijn ogen bleven kijken, die een prachtige blauwe kleur hadden, iets wat bijna niet natuurlijk kon zijn. Zou hij een warlock zijn? Iets met watermagie of ijsmagie zou perfect bij die oogkleur passen, al had hij helemaal geen koude uitstraling. Eerder een warme uitstraling, een soort vuur dat binnen in hem brandde. ''Klopt,'' glimlachte Imogen. ''Het is mijn eerste keer hier in dit... pakhuis slash club.'' Ze wenkte naar de ruimte alsof ze hem beter wilde bestuderen maar flashte haar ogen snel terug naar de zijne toen hij verder ging met praten. ''Hmm, echt waar?'' Ze tuitte haar lippen bij het horen van die opmerking. Een half compliment met een soort verborgen boodschap dat ze er wel bijzonder uit moest zien. ''Om ook maar een standaard openingszin te gebruiken: kom je hier vaker dan, als je bepaalde meisjes onthoudt?''       

Haar vermoeden werd met een bevestigende reactie beantwoord. De jongeman was hier dus wel degelijk vaker geweest. Had ze dat verwacht? Ja, ergens wel. De jongen zag er net zo robuust uit als het interieur van de club, bijna een woordenboekdefinitie van het woord 'stoer'. Zijn lichte stoppelbaardje, tattoos... Totaal het tegenovergestelde van de kwallen in maatpakken in Oldbay, die ze deze avond nog eens had mogen bewonderen en haar aan haar eigen vader (net zo'n kwal en in net zo'n maatpak) deden denken. Brr. Zijn knipoogje beantwoordde ze met een onbeschaamd flirterig glimlachje. "Af en toe ja. Je moet toch iets doen met je tijd?" ''Klopt,'' antwoordde Imogen lachend. ''Eerlijk, er is niks met een beetje plezier af en toe toch?'' Plezier in de breedste zin van het woord. Rondhangen in clubs en bars was inderdaad ook haar favoriete tijdverdrijf. Imogen was sowieso al meer een nachtmens door haar magie, maar zaken als gezellig shoppen en terrasjes pikken met een stel kakelende vriendinnen was totaal niet aan haar besteed. Of hobby's als koken, lezen... De blondine had altijd al een hekel aan koken gehad - haar gerechten brandden bij het minste of geringste al aan en op die momenten wenste ze altijd dat ze vuurmagie had gehad in plaats van kosmische magie. Inmiddels had ze het koken opgegeven en ging ze praktisch alleen maar uit eten. Of ze bestelde een pizza. Of roomservice. Lekkerder dan zelf koken en het kostte haar geen enkele moeite. En lezen... Ze had geen boek meer aangeraakt sinds ze afgestudeerd was, alsof ze een soort trauma had gekregen van al die lesboeken. De enige teksten die ze nog aandachtig bestudeerde waren die van de rocknummers die in haar zwarte koptelefoon galmden.

Imogens blauwe ogen werden groot toen hij zijn naam zei. Eros. ''Eros,'' herhaalde ze aandachtig, alsof ze elke letter in zijn naam zorgvuldig wilde bestuderen. Wauw. Die naam had ze nog nooit gehoord, alhoewel hij haar bekend voorkwam. Het leek wel iets uit een andere taal... Totdat het kwartje viel. Ze had haar eigen bijnaam Cassiopeia van de Griekse mythische koningin gehaald die als straf van Poseidon haar dagen in de hemel moest spenderen, één van de oudste constellaties die er bestonden. Tussen al die mythische goden en godinnen, koningen en koninginnen stond er ook een andere god: Eros. De god van de liefde. Damn. ''Imogen,'' zei ze terug en boog zich naar Eros toe. ''But you can call me Cassiopeia,'' fluisterde ze met een glimlachje in zijn oor.