When you play the game of thrones you win or you die

ALAYSHA MARTELL

De warme zomer bries was te voelen op haar huid al was deze lang niet zo warm als die in Sunspear waar het nu zo warm was dat het beter was om helemaal niets aan te hebben, je kon daar beter gaan zwemmen in de rivier om verkoeling te zoeken in de brandende zon. Maar dit stond duidelijk niet op haar planning sinds ze nu onderweg waren naar King’s landing waar een royale trouwerij plaats vond tussen de knappe Targaryen prins en haar jongere zusje Taryne aan wie hij was uitgehuwelijkt. Ze was zelf te oud geweest vonden de Targaryens gezien zij als eerst aangeboden werd als bruid voor de jonge prins maar hun voorkeur ging uit naar jongere Martell die nog maar net voor het eerst gebloed had. Zij zat in de koets die werd gedragen door een paar paarden terwijl Alaysha samen met haar broer Morgan Martell voor de koets uit reed. Het duurde niet lang meer of ze zouden de poorten van King’s landing passeren met de vlaggendragers van huis Martell voorop.

Het was lang geleden sinds Alaysha in de hoofdstad van Westeros was geweest, de stinkende stad waarin het stonk naar geitenstront, arme mensen en hoeren. Iedereen in Dorne had een hekel aan de stank van King’s landing, of in ieder geval de Dornse die al in King’s landing geweest waren. Het grootste gedeelte zou niet eens de moeite willen doen om hier te komen, ze hadden het terug in Dorne toch veel beter. Als ze eerlijk moest zijn was ze zelf ook liever thuis gebleven maar dat was jammer genoeg niet aan haar, bovendien kon ze hier nog uit profiteren dus zo heel erg was het ook niet. Ze dachten toch ook niet werkelijk dat Alaysha het gewoon toe zou laten hoe haar jongere zusje werd uitgehuwelijkt aan een Targaryen prins, dat had haar moeten zijn. Daarom zou ze ook alles geven om die zilverharige ‘zogenaamde draken’ te laten zien dat zij een veel betere bruid maakte voor hun prins. Al heel lang had ze gewacht op deze kans om hogerop te komen en had hier zelfs haar eigen man voor om het leven gebracht. Ze was hier natuurlijk heel slim in geweest en had ervoor gezorgd dat het allemaal leek als een onschuldig ongeluk, en zo werd het dan ook genoemd, maar niemand wist dan ook dat ze zelf degene was geweest die de giftige adder in zijn bed had gelegd waardoor de zwarte harige Baratheon kwam te overlijden. Het was ook deze reden waarom Alaysha in een zwarte jurk gehuld was.

De poorten van King’s landing kwamen in zicht en meteen werden de vlaggen met hun sigil hoger de lucht in gehesen en werden ze begroet door de koning hemzelf samen met zijn familie, en natuurlijk de Targaryen prins aan wie het zusje van Alaysha uitgehuwelijkt was. Ze waren de eersten die mochten arriveren in King’s landing voor alle andere huizen aan die nog zouden komen. Wat nog niet zo raar was sinds ze zelf ook betaalden voor deze trouwerij en invloed wilden hebben op hoe het eruit zou gaan zien, want daar hadden ze enkel nog paar een paar dagen de tijd voor. Ze stopten de paarden en Alaysha bleef naast haar broer Morgan staan met haar zwarte merrie. Zij waren de enige met nog wat andere siblings en bastards die besloten om zelf erheen te rijden in plaats van dat ze plaats namen in de koets. Die luxe hoefden ze niet omdat ze liever kracht wilden uitstralen dan zwakte en tja basterds in de koets zou een schande zijn voor de mensen in King’s landing. Daar gingen ze niet op met Basterds zoals in Dorne, al weigerde ze wel om hun geliefde basterds thuis te laten omdat dit het schande zou zijn, dat ging voor hun te ver. Ze waren trots op hun basterds ondanks dat hun dit niet zouden willen inzien, gaven de Martells vrij weinig om wat hun ervan zouden denken.

Met een rechte rug en een licht verleidelijke grijns op haar gezicht vond ze de jonge Targaryen prins, probeerde ze oogcontact met hem te blijven houden om hem alvast een beetje in te palmen. Haar blauwe ogen bleven op de jongen gericht en het duurde niet lang voordat ze ook een kleine glimlach zag verschijnen op het gezicht van de zilverharige Targaryen. Dat ging al goed, ze moest er alleen straks nog voor zorgen dat ze hem misschien eventjes alleen kon krijgen voor een gesprekje, of misschien iets meer dan dat om hem ervan te overtuigen dat Alaysha voor hem een betere bruid maakte. Ze zag haar vader even kort naar haar kijken en knikte toestemmend naar haar, hij was het ook eens geweest met Alaysha’s plan om de jonge prins in te pakken met haar charmes omdat hij ook liever zag dat Alaysha met de prins trouwde. Dit was meer omdat Taryne nog veel te onschuldig was en een te lief karakter had, ze zou geen macht kunnen krijgen over de Targaryen prins mocht ze koning worden. Alaysha kon beter manipularen wat in het voordeel lag voor Dorne.

Ze werden niet lang nadat ze verwelkomd waren en even de tijd hadden gekregen om bij te komen van hun reis naar de troonzaal gestuurd waar de koning alle huizen bij elkaar zou verwelkomen in de hoofdstad. Alaysha bleef dicht bij haar broer Morgan en liep achter het stil zilverharige aan richting de troonzaal waar het druk was van de mensen die vanuit alle gebieden waren gekomen vanaf het noorden tot aan Dorne om de royale trouwerij van dichtbij mee te maken. Als een echte Dornse prinses liep Alaysha met rechte rug in de lange zwarte jurk naar voren tot ze op de juiste plek stond bij haar familie. De toespraak duurde niet lang, gelukkig, want dat gaf haar meer tijd om de prins op te zoeken en even een gesprek met hem aan te gaan. Het was alleen zo dat naar de toespraak ze meteen door de Baratheons werden begroet, iets wat ze moeilijk konden afstaan sinds Morgan al uitgehuwd was aan hun dochter die er ook bij stond. Haar ouders begonnen met het begroeten van de Baratheons waarnaar ze het overlieten aan Morgan en Alaysha. Ze knikte even vriendelijk naar Lord Darrick Baratheon. ”I'm so sorry for the loss of you son, I wish I could have prevented his death.” Zei ze nu vriendelijk tegen hem op een manier waarop het zo zou lijken dat ze het ook echt meende, los van het feit dat ze zelf zijn dood op haar geweten had. ”I thank you for your sympathy my lady but there was nothing you could have prevented and I'm sorry too that you lost your husband.” Zei hij vriendelijk terug..

Black dress

THANKS TO LOUIS AT ATF!

IF I WASN'T MEANT TO FLY, I WOULDN'T HAVE THESE WINGS

Aurélia kwam haar vader tegemoet lopen in één van de grote hallen in het grote kasteel van Storm’s End. Een grijns verscheen op haar vaders gezicht en haar moeder aan haar zijde glimlachte trots.De lange witte jurk met de prachtige gouden details waren zeker hoofdstadwaardig. Maar de vraag was wat haar vader ervan vond. “You look fair my daughter” sprak haar vader en knikte. Aurélia keek verbaasd op, huh? Had hij nou een keer geen commentaar op wat allemaal beter kon en fout was. Ze had op zijn minst een beetje een stomme opmerking verwacht “Let’s hope that Prince Morgan Martell thinks so too” zei hij en daar was het al. Het was nog niet heel erg. Aurélia had niet een sterke band met haar vader. De twee waren altijd anders van mening geweest over dingen. Dus was het niet een geweldige optie om haar te laten trouwen met een prins uit Dorne. Ver weg van Storms End. Plus het feit dat het andere huwelijk dat haar vader met de Martells had afgesproken was mislukt door de dood van haar oudere broer.

Aurélia draaide zich om en liep met de rest mee naar de koetsen die buiten stonden. Op naar KingsLanding voor het koninklijke huwelijk. Dat pas over een paar dagen was. Zoveel nabele huisen bij elkaar die allemaal een paar dagen in de stad verbleven. Rust was ver te zoeken. Gelukkig was de weg naar de hoofdstad niet heel lang en voor een groot gedeelte door de Kingswoods. Toen na een halve dag reizen Aurélia de hoge torens van de Red Keep zag was de spanning zeer aanwezig. Binnen een uur kwamen de koetsen aan bij het kasteel. Aurélia stapte uit en werd geholpen door de koetsier. Ze hield haar adem in toen ze opkeek naar de grote van het enorme kasteel. “Are you alright MyLady?” vroeg de koetsier bezorgd. “No” zei ze zacht. Ze keek om haar heen en zag naast haar haar vader uitstappen. Hij kwam naast haar lopen toen ze de grote troonzaal binnentreden. Daar werden alle huizen verwelkomt. “Smile” fluisterde haar vader dwingend. Ze had het zo warm dat ze wel kon flauwvallen. Maar dat deed ze maar even niet.

Na de toespraak van de Koning en het gelukkige paar wou haar vader meteen naar de Martells. “That’s him, go talk to him.” zei haar vader streng maar acteerde een glimlach. Haar blik ging naar de jonge gespierde Martell die haar kant ook al op keek. Ze haalde even diep adem en liep zijn kant op en ze zag dat hij hetzelfde deed. Als deze gast nou lelijk zou zijn dan had ze nog sterk in haar schoenen gestaan maar dat was niet het geval. Totaal niet. Haar benen voelden alsof ze elk moment in konden zakken. Het moment dat ze een meter van elkaar af stonden leek haar ademhaling moeizaam te gaan.

Ze zei niks, maar hij ook niet, het waren alleen maar een paar minuten stilte en oogcontact. “So..” begon hij, Morgan Martell. “You are going to be my princess?” vroeg hij. Hij had een lieve en zachte stem. Ze slikte even en glimlachte daarna. “Do I dissappiont you?” vroeg ze en keek naar beneden. Ze wist echt niet wat er aan de hand was met haar. Normaal gesproken was ze zelfverzekerd, fel maar charmant. En nu stond ze zonder een sprakeltje zelfvertrouwen voor haar toekomstige man waarvan ze niet had verwacht dat hij zo knap zou zijn. Haar kin werd zacht omhoog getild door hem en ze voelde hoe hij haar hand vastpakte. Hij grijnsde en schudde zijn hoofd. “No” zei hij en er klonk geen twijfel is zijn stem. Ze glimlachte tevreden en kon eindelijk weer normaal uitademen. Morgan hield haar hand vast en liep samen met haar naar haar vader en.. Alaysha. De weduwe van haar overleden broer. Het ging over hem, ze zag het aan haar vaders blik. Hij was er kapot van, zijn oudeste zoon die zo vroeg was gestorven had hem veel verdriet gedaan. Aurélia knikte naar haar. Ze mocht haar niet, Alaysha keek altijd vriendelijk in het gezicht van haar vader maar achterom had ze het gevoel alsof ze van de Baratheons walgde. Nee dat gevoel had ze niet, ze wist het bijna zeker. “Exuse me, Prince Morgan? Shall we go for a walk? To discuss some weddingplans” zei haar vader vriendelijk tegen Morgan. “Offcourse MyLord” zei hij en glimlachte even naar Aurélia. Daarna vertrokken de twee waardoor ze zelf achterbleef met Alaysha. Ugh, waarom moest ze nou aardig doen tegen haar? “So? We are going to be sisters” zei ze met een glimlach die ze hard moest acteren.

Jurk - Haar

Faceclaim Aurélia Baratheon: Barbara Palvin
Faceclaim Morgan Martell: Zayn Malik

THANKS TO LOUIS AT ATF!

VHAERYS TARGARYEN

Zachtjes liet de Targaryen de zachte zijden badjas op de grond vallen en ging ze voor het kokend hete bad staan. Haar lange licht zilveren haren gingen sierlijk langs haar lichaam en rustig stapte ze op het opstapje voor het bad. Haar blauwe ogen waren op het stoom gericht dat van het water afkwam waarnaar ze nog even naar het dienstmeisje keek die stond toe te kijken. Er was lichte schrik op het gezicht van het meisje te zien en het was duidelijk dat ze bang was, waar ze natuurlijk ook alle redenen voor had. Vhaerys was niet de meest aardige Targaryen en in de laatste tijd waren er al veel dienstmeisjes verbrand in het kasteel, zonder enige goede reden. Ze had een groot probleem met vertrouwen en het grootste gedeelte van haar dienstmeisjes vertrouwde ze niet om haar heen, toch had deze wel iets meer vertrouwen van de Targaryen gekregen. Dat kwam doordat het meisje zwak en angstig was, hiermee kon Vhaerys haar manipuleren en haar als een soort houten danspop makkelijk aan de touwtjes houden. Dus eigenlijk had het ook niet zo heel veel met vertrouwen te maken, meer met een hoeveelheid macht die ze over het meisje had waardoor ze te vertrouwen was. Ze stapte langzaam het water in en al snel kwam er een klein rood draakje achter haar aan de op de rand van het bad ging zitten. Zachtjes schreeuwde het even om aandacht waardoor ze heel even snel met haar hand over het draakje zijn kop ging. Zodra ze dit deed richtte de draak zich op het meisje en begon naar haar te schreeuwen op een waarschuwende manier. Het water was gloeiend heet, maar nog niet heet genoeg. Vhaerys had net zoals de meeste Targaryens die echt het bloed van de draak door hun aderen hadden lopen de gave om tegen vuur en hitte te kunnen. ”It is not hot enough.” Zei ze bevelend tegen het dienstmeisje die meteen opsprong om meer heet water te halen. Het draakje volgde haar bewegingen aandachtig waarnaar het weer kort naar Vhaerys riep met zijn schelle geschreeuw. Vhaerys was inmiddels al gaan zitten en aaide het draakje nogmaals die bij haar schouder was gaan zitten. Niet veel later kwam het meisje weer naar binnen gesneld om het water weer nog heter te maken, maar dit lukte haar niet. ”It is still not hot enough!” Riep ze zowat naar het meisje die bijna in een kromp. Geschrokken ogen keken haar aan en ze wist overduidelijk niet wat ze moest doen. Weer vonden haar ogen die van haar draak Aeravar die daarnaar meteen vuur in het bad spuwde, alsof hij al wist wat Vhaerys wilde hebben.

Plotseling geklop op de deuren van de grote kamer waarin het bad stond trok haar aandacht. Wanneer ze de naam Nasir hoorde in de stem van haar trouwe sellsword riep ze dat hij binnen mocht komen. Al had hij niet hoeven aankloppen, ze was misschien de enige die ze wel vertrouwde hier in het kasteel. Zelf haar familieleden vertrouwde ze niet, nog altijd gokte ze dat hun nog wel eens een poging konden wagen om van haar af te komen. Vandaag alleen niet, vandaag moest ze zich in een mooie jurk hijsen voor de aankomst van de Martells en de andere huizen, omdat haar neefje zou gaan trouwen. Ze keek de Braavosi Sellsword even met een grijns aan wanneer hij binnen kwam en nog een keer aaide ze Aeravar over zijn roze schudden heen. Het was eigenlijk best vreemd hoe ze hem wel vertrouwde maar de King’s guard en haar eigen dienstmeisjes niet, gezien eigenlijk sellswords over het algemeen slecht te vertrouwen waren. Ze gingen altijd voor wie hun het meeste betaalde, maar goed als hij dat deed was hij nu al in dienst gegaan bij haar neefje. De King’s Guard en de dienstmeisjes waren allemaal in dienst bij de koning, en hem vertrouwde ze gewoon niet. Met een zucht van wat tegenzin kwam ze weer overeind en stapte ze het bad uit. Ze liep meteen door naar het dienstmeisje die een handdoek voor hield voor Vhaerys. Ze sloeg de handdoek om haar heen en draaide zich weer om naar Aeravar. Ze had zichzelf snel een klein beetje afgedroogd en liet het toen aan haar dienstmeisje over om haar de jurk aan te trekken. Het was een mooie zwarte jurk die onderin rood werd, de Targaryen kleuren. ”Any news?” Vroeg ze aan Nasir op een kalme toon terwijl het dienstmeisje snel bezig ging met de touwtjes die vast moesten bij haar rug en daarnaar begon met het vlechten van haar lange zilverwitte haar.

Kalm liep ze door de gangen van de Red Keep heen met Nasir achter haar aan zoals ze altijd door de gangen liep, niemand durfde haar zo ook maar iets aan te doen met de Braavosi die het nou in de gaten hield. Nee, het was namelijk wel een feit dat je niets te maken wilde hebben met een sellsword uit Braavos, en zeker geen goede. Vhaerys was hier compleet veilig zo, en zelfs als Nasir haar mocht verraden had ze altijd Aeravar nog die haar ten koste wat het kort zou beschermen. De draak volgde en de Sellsword terug naar de vertrekken waar ze hem jammer genoeg wel achter moest laten. Haar oom zou het niet erg leuk vinden om haar draak erbij te hebben. Nasir ging wel mee naar de troonzaal, maar dat was ook meer dan logisch. ”Vhaerys!” Hoorde ze ineens de man zeggen en zachtjes draaide ze zichzelf naar hem toe. ”You look beautiful.” Zei hij en eventjes knikte ze terug naar hem. ”Thank you,” Zei ze nu maar al te gemeend was het niet. Nooit was het gemeend van haar wanneer ze aardig deed tegen de man of iemand anders. ”Come,” Zei ze man vervolgens wat kortaf en begon richting de troonzaal te lopen, net zoals zij dat deed. Het was niet meer ver naar de troonzaal die heel mooi versierd was voor al het bezoek dat naar de royale trouwerij zouden gaan, iets wat Vhaerys vrij weinig kon schelen. Ze liep achter de man aan naar binnen toe en stopte ergens op een goede plek, waar ze de toespraak van hem kon zien maar niet al te veel op de voorgrond stond. Ze richtte zich na de toespraak weer op haar Sellsword. Heel even knikte ze naar de mensen uit house Dorne. ”Watch them, I don’t trust them. In fact I don’t trust any of the houses..” Zei ze wat wantrouwend terwijl ze zelf ook de Dornisch in de gaten hield, vooral ‘Prinses’ Alaysha en ‘Prins’ Morgan...

Dress
Hair

THANKS TO LOUIS AT ATF!

De bruiloft had veel adelijke families met hun gevolg naar King’s Landing gebracht. Van een afstandje bekeek hij de stoet, herkende snel de baniers van de familie Martell. Niet dat het mogelijk was dat hun verkenners hem zouden zien. Hij stond verborgen in de schaduw van een paar bomen, tussen bosjes die tot aan zijn buik kwamen. Een goeie uitkijkplaats, op een klein heuveltje, waardoor hij de hoofdweg in de gaten kon houden. Plus alle landerijen die er rond lagen. Zijn paard stond iets verderop, aan de andere kant van de heuvel, ook uit het zicht. De man trok zich terug, voor de rest kon hij van deze afstand niet veel informatie verzamelen en hij werd terug op het kasteel verwacht.

Nasir gaf zijn paard de sporen, had zijn doek voor zijn mond geknoopt om zichzelf te beschermen tegen stof en opspringende brokjes aarde. De wachters aan een van de zijpoorten openden meteen de slagboom die de weg versperde toen ze hem zagen aankomen. Hij deed niet de moeite om te stoppen, want ja, waarom zou hij ook? Hij vertraagde ook niet toen hij door de steegjes denderde, gaf niks om het feit dat hij bijna mensen omver reed. Ze moesten maar op tijd aan de kant springen, simpel. Op het binnenplein van het paleis gaf hij de teugels van het grote, zwarte paard aan een stalknecht. “Droog hem goed af voor je hem in zijn stal zet”, Beval hij de jongen, die met zijn blik op de grond gericht knikte en het paard mee nam naar zijn stal.

Zonder enige moeite, baande hij zich een weg door de verschillende gangen. Hij kwam bij de deur van Vhaerys’ kamer, klopte kort en verklaarde toen zijn aanwezigheid. “Nasir komt verslag uitbrengen”, Riep hij, waarna hij toestemming kreeg om binnen te gaan. Hij hield zijn blik netjes weg van haar, terwijl haar dienstmeisje bezig was met haar aan te kleden. Uiteindelijk keek hij haar aan, zag hoe ze haar draak over zijn schubben aaide. Dat was best een grote aanpassing geweest voor hem, maar het draakje viel hem niet lastig, dus liet hij het ook maar met rust. ”Any news?” Vroeg ze kalmpjes, en hij knikte even. “De Martell’s zijn in aantocht, en ze zijn met veel, dus ik denk dat iedereen is meegekomen die van enig belang is”, Vertelde hij, waarna hij wachtte tot ze klaar was.

Achter haar en haar draak liep hij mee naar haar vertrekken, waar Aeravar achterbleef. Die mocht natuurlijk niet mee naar de troonzaal, maar hij was er ook nog om haar te beschermen. Hij was goed op de hoogte van alle complicaties binnen de Targaryen familie, maar ook tussen de andere families. Hoewel een bruiloft nu niet bepaald een vijandelijke sfeer zou creëren, had hij gezworen haar altijd te beschermen, en dat ging hij vandaag ook doen. Nasir bleef als gewoonlijk wat op de achtergrond terwijl Vhaerys sprak met haar oom.

Op een kleine afstand van haar bleef hij staan, scande ondertussen de aanwezigen en pikte er zo de verschillende partijen er uit. Iedereen luisterde echter aandachtig naar de toespraak. Na de toespraak knikte Vhaerys even naar de mensen uit house Dorne, en hij luisterde naar de opdracht die hij kreeg. ”Watch them, I don’t trust them. In fact I don’t trust any of the houses..” Zei ze, en hij boog even zijn hoofd. “Well you can trust me, my Lady”, Zei hij met een licht grijnsje. Hij wist wel hoe ver hij kon gaan bij haar. Met zijn kap over zijn hoofd bewoog hij zich moeiteloos tussen de mensen en ving zo het gesprek tussen Morgan Martell en Aurélia Baratheon. Toen die echter splitsten, bleef hij staan en luisterde hij naar de conversatie tussen Alaysha, Morgan’s zus en Aurélia.. Maar iets klopte niet, het zag er allemaal zo fake uit. Maar goed, dat was wel vaker zo, al zou hij dit wel mooi aan Vhaerys melden later.

lady arianna

She was the kind of girl who simply believed in love and loved with all that she can have

Gefascineerd keek Arianna uit het raam. Natuurlijk was ze al vaker in King's Landing geweest, een paar keer. Ze hield er niet van, de drukte op de straten was niet echt iets voor haar. En ze wist dat er overal spionnen zaten, bijna ieder huis had wel wat spionnen daar. Ze kon nooit helemaal rustig door het paleis lopen en de tuinen. Ze wist wel hoe ze mensen moest manipuleren gelukkig, dat had ze van haar zus geleerd. Even keek ze naar haar zus. Sinds hun moeder dood was gegaan was haar zus altijd een soort moederfiguur geweest voor Arianna. Niet echt natuurlijk, maar Elissa beschermde haar jongere zus. Elissa was zo'n beetje de koningin van manipulatie. Ze droeg typische Tyrell jurken waar best veel skin showde, en ze was bijna altijd heel vriendelijk. Eigenlijk was ze minder dan de helft van de tijd echt zo vriendelijk en was het geacteerd.

Toen haar zus haar even aan keek, keek Arianna snel weg. Arianna was een van de weinige Tyrell's ooit met pikzwart haar. Het zat niet in de familie die haarkleur, eerder iets roodachtigs. Maar toch had ze de haarkleur wat haar opvallend maakte. Haar bijnaam was "The Little Rose". Soms stond er ook nog "of Highgarden" achter. "The Little Rose of Highgarden". Zij had jurken waar bijvoorbeeld geen split in zat. Wel showde ze altijd wat skin, maar nooit teveel. Zo maakte ze mensen juist nieuwsgierig. Ze zuchtte en keek weer uit het raam. Het liefst zou ze op haar eigen paard rijden, maar dat mocht natuurlijk niet. Dat was het enige niet lady-achtige aan haar. Dat ze graag paard reed. Verder was ze gracieus, charmant, en hield ze van alles wat ook maar met het hof te maken had. Ze wist dat ze binnenkort weg zou moeten uit Highgarden, omdat ze uitgehuwelijkt was aan een Martell. Ze had de jongen wel een paar keer gezien, maar nog nooit had ze hem aangesproken. Ze was ook een stuk jonger geweest toen, de laatste keer was zes jaar geleden. Toen was ze nog elf jaar, nu inmiddels zeventien. Ze was als het ware opgebloeid, uitgegroeid tot een ware roos. Ze wou niet weg uit Highgarden, toch zou ze moeten. Maar ze hield zo van haar stad, dat had ze altijd al gedaan. Ze was zenuwachtig, want ze zou Trystane vandaag weer zien. Zes jaar was een lange tijd, en ze zag er zelf een stuk anders uit nu. Dat was bij hem waarschijnlijk ook. "Why him?" Vroeg ze opeens. "Why a Martell?" Ze keek haar zus vragend aan. "I don't think I know a single Tyrell who is betrothed to a Martell. Why not a Lannister, or a Baratheon? Why a Martell?" Ze keek weer uit het raam, ergens was ze best bang voor de Martells, met hun ongewone gebruiken. Ze zuchtte, ze kon niet anders dan haar best doen, misschien was het niet zo erg, maar daar was ze no niet zo zeker over.

Rustig stapte ze uit de koets terwijl ze de hand van de koetsier daarbij vasthield. Ze glimlachte even liefelijk en bedankte de man. De trouwerij was tussen de Targaryen prins en een van de vele Martells. Arianna hield op zich wel van trouwerijen, maar King's landing maakte haar een zenuwachtig. Toch rechtte ze haar rug en volgde haar vader en zus naar de troonzaal. Eenmaal daar aangekomen ging ze op haar plek staan bij haar familie. Terwijl de koning een toespraak hield gingen haar ogen de zaal rond. Elk belangrijk huis was er. Natuurlijk waren ze eerder de koning al wezen begroeten. Haar vader en zijn twee dochters, en toen had Arianna ook de prinses gezien. Toen de toespraak bezig was had ze haar even bekeken, de lange zilveren haren waren kenmerkend voor Targaryens. Toch was er iets aan de prinses wat Arianna niet helemaal aan stond, hoewel ze dit niet liet merken. De toespraak was afgelopen en ze keek even naar haar zus. Ze had geen tijd om Trystane te zoeken tussen de Martells want de toespraak was afgelopen. Haar ogen vroegen om hulp van haar zus, maar ze wist dat ze dit zelf moest doen. Daarna keek ze weer de zaal in en zag ze hoe de Martells en de Baratheons al naar elkaar toe waren gegaan. Terwijl de zenuwen door haar lijf gierden begon ze naar de Martells te lopen. Terwijl ze dat deed rechtte ze haar rug nog wat meer, en forceerde ze een glimlach op haar gezicht. En daar stond hij. Trystane. Ze stopte, en wachtte even.

Hij was veranderd. Net als zij was hij gegroeid, op een goede manier. De jongen van twaalf van zes jaar geleden was nu helemaal weg. Nu stond er een knappe jonge man. Knap was hij zeker. Ze zag hoe hij zich naar haar toe draaide en haar aan keek. Haar bruine ogen vonden de zijne, en even stokte haar adem. Langzaam begon ze weer te lopen, tot ze voor hem stond. Ze maakte even een kleine reverence. Terwijl ze dat deed hield ze een klein stukje van de rok van haar jurk vast. Terwijl ze weer omhoog kwam keek ze hem weer aan. "Prince Trystane.." Begon ze. Haar stem klonk niet zo helder als normaal, maar ze klonk al weer zekerder bij het volgende wat ze zei. "A long time no see, it has been six years." Vervolgde ze. Even keek ze opzij en zag hoe Aurélia Baratheon en Alaysha Martell met elkaar stonden te praten. Binnenkort zou Arianna de zus van beide worden. Nog wat zenuwachtig wachtte ze het antwoord af van de jongeman voor haar.

faceclaims
Arianna Tyrell: Adelaide kane
Trystane Martell: Marlon Teixera

Dresswithout the slit X Hairstyle

growing strong | ### words | tag | ♥

Trystane Martell

Faiceclaim: Marlon Teixeira

Vandaag was de dag. De dag waarbij veel huizen bij elkaar zouden komen door een of ander trouwerij tussen een Targaryen en zijn zus Taryne. Hij was er nog steeds niet eens mee dat zijn jongere zus ging trouwen. Maar ja, hij zal zelf ook gaan trouwen. Trouwen met Lady Arianna Tyrell. Ze hadden elkaar wel vaker gezien, maar dat was zes jaar geleden. Het was veel te lang geleden sinds hij haar had gezien. Maar daar kon hij zelf ook niks aan doen. Er waren gewoon familie zaken die belangrijker voor hem waren geweest.

Terwijl hij toe keek hoe de koetsen werden voor getrokken van zijn zussen en andere broer, reed hij op zijn trouwe fries. Hij had er niks mee om in koets te zitten en een beetje hoffelijk doen. Ondanks dat bleef hij trouw aan zijn familie, maar natuurlijk ook aan zijn paard. De hengst waar hij op reed, hield goed afstand van koetsen zodat Trystane zelf om zich heen kon kijken. Kings landing was druk, de straten waren allemaal bom vol mensen. Voorzichtig draafde hij met zijn hengst tussen de menigte door. De menigte was niet alleen heel erg, maar de stank was ook nog eens verschrikkelijk. Waarom moest de bruiloft per se in de hoofdstad plaats vinden? Niemand wilde daar toch heen? Ten zij de meeste mensen die alleen uit waren om met hoeren naar bed toe te gaan, en geld te stelen. Mensen die alleen uit waren voor geld en hoeren waren zielig. Hij had niks met die mensen. Hij zocht naar echte liefde, echte liefde die samen met hem trouw bleven aan zijn familie. Ook wel aan die van haar, maar hij had echt een voorkeur voor zijn eigen familie. Echte liefde zal vast ook niet ontstaan tussen hem en Arianna. Ook al vroeg hij zich wel degelijk af wie ze nou eigenlijk was geworden.

Toen de koetsen stopten, gaf Trystane zijn hengst aan een van die mensen die voor de deuren van het kasteel stonden. Zijn zussen stapten uit de koetsen, maar hij wist dat hun hun weg wel zouden vinden naar de troonzaal. Zonder nog een enige word te zeggen tegen zijn familie keek hij in het rond. Hij was nieuwsgierig, wat maakte dat uit? Alaysha was al snel in een gesprek geraakt. Hij liep naar haar toe en raakte een beetje in een gesprek met een Targaryen. De man was voor al aan het praten met zijn zus, maar hij luisterde toch mee voor het geval dat. Hij wilde niet dat er iets met zijn zus gebeurde op een bruiloft. Vaag had hij nog ideeën hoe het er uit zag met zoveel familie’s bij elkaar, maar dit was echt ongelooflijk. Allemaal stonden de mensen in een rij om plaats te nemen in de troonzaal. Daar zal hij dan ook maar naar toe gaan. Met zijn zwaard aan zijn riem en nog een dolk onder zijn kledij keek hij in het rond. Zijn ogen vielen uiteindelijk op een jonge vrouw die ook naar hem toe keek. Hij knikte naar haar met een vriendelijke glimlach naar haar.

Trystane keek weer even de andere kant op, toen hij zich omdraaide om de jonge vrouw nog verder met zijn ogen te onderzoeken. Haar bruine ogen waren mooi en glanzend in de zon. Toen de jonge vrouw zich naar hem toe bewoog, kon hij nog steeds niet plaatsen wie ze nou was. Pas wanneer ze voor hem stond en begon te spreken hij het weer. “Prince Trystane,” zei ze. Dit was de jonge vrouw die ze was geworden. Lady Arianna Tyrell. “Lady Arianna,” zei hij en pakte haar hand vast om daar hoffelijk een kus op te geven. Dat was wel iets wat hij in zich had, en kon verdragen. In een koets zitten was niks voor hem, maar hoffelijk zijn tegen een jonge vrouw waar hij mee moest trouwen kon hij wel. “Long time no see. it has been six years,” vervolgde ze. Trystane volgde de ogen van de jonge vrouw. Zijn zus was nog steeds in gesprek. Dus ja, dan kon hij er net zo goed ook een beginnen. “You’ve grown to a beautiful woman, my Lady,” zei hij, terwijl hij haar van top tot teen bekeek. De zilver kleurige jurk vond hij prachtig staan bij haar, maar hij vond het alleen jammer dat het leek als ze heel zenuwachtig was voor iets. Misschien een korte wandeling zou helpen. ”Would you like to take a walk?” stelde hij aan haar voor. Hij hield zijn arm al als een soort haak, zodat ze met zijn tweeën even weg konden lopen van de drukte.

tag. ### words. chlothes. notes.

♥

lady elissa

i don't want to be a queen. i want to be the queen.

Met een zacht tikje zette Elissa haar vergulde beker met wijn op het tafeltje naast haar en liep naar haar zusje bij het raam toe, die met haar altijd nieuwsgierige ogen naar buiten keek. De brunette volgde haar voorbeeld, keek enkele minuten de verte in, naar King's Landing, de gigantische hoofdstad omgeven door zee, maar richtte haar blik al snel naar haar zusje, die onmiddellijk wegkeek, iets wat haar niet verbaasde. Arianna was zenuwachtig. Little Nervous Rose. Hoewel de familie Tyrell was uitgenodigd voor de trouwerij van Taryne Martell en een Targaryen prins, wisten de Tyrells allemaal dondergoed dat ze niet alleen daarvoor kwamen. Het tripje naar de hoofdstad was meer dan de perfecte kans om Arianna kennis te laten maken met haar nieuwe schoonfamilie, de Martells en in het bijzonder aan prins Trystane Martell aan wie ze uitgehuwelijkt was. ''Why a Martell?'' vroeg Arianna plotseling en de ogen van de twee zusjes ontmoetten elkaar weer. "I don't think I know a single Tyrell who is betrothed to a Martell. Why not a Lannister, or a Baratheon? Why a Martell?" Die vraag had Elissa ergens wel verwacht. De uithuwelijking van een Tyrell aan een Martell was op zijn minst ongebruikelijk te noemen. Maar aan de andere kant waren zowel de Tyrells als de Martells sterke families en het was geen geheim dat hun familie één van de rijkste families van Westeros was en ontzettend veel land in haar bezit had. Economische zaken, dat was in dit gearrangeerde huwelijk het belangrijkste. En wellicht konden de Tyrells met het huwelijk wat meer invloed uitoefenen in het zuiden. Elissa was altijd al een liefhebster geweest van politieke machtsspelletjes en werd daarin gesteund door haar vader Lyonel, die zijn oudste dochter tot zijn onofficiële adviseuse benoemd had. Echter nu het machtsspel in kwestie over haar bloedeigen zusje ging, had ze in de eerste plaats haar afkeur uitgesproken over het huwelijk tussen Arianna en Trystane, maar haar vader had haar meteen op haar plaats gezet en haar laten zweren om er geen kwaad woord meer over te spreken. De koning had immers altijd het laatste woord en zelfs Elissa moest zich aan zijn woord houden. ''What does a rose need to bloom, Arianna? The sun,'' sprak ze, doelend op de zegels van de twee huizen: een roos en een zon.
Met een glimlachje keek ze haar weer aan en legde haar handen op Arianna's schouders. ''You will be a real woman, Arianna,'' probeerde ze om haar wat moed in te spreken. Ze wilde er alles aan doen om de zenuwen van haar zusje te verlichten. Het viel haar op hoe erg de twee lichtblauwe, met goud versierde jurken die ze aanhadden op elkaar leken en Elissa voelde een steek in haar hart toen ze zich bedacht dat dit waarschijnlijk een van de laatste staatsbezoeken zou worden waar ze als twee zusjes naast elkaar zouden lopen. Al gauw zou ze Arianna Martell worden. Nee, daar wilde ze niet aan denken. Zo dicht bij elkaar was het goed te zien hoe veel de zusjes op elkaar leken: van hun bijzondere donkere haar tot hun porseleinen huid. Alleen had Arianna haar donkere ogen en zachte gezichtsuitdrukking van hun overleden moeder Alysanne geërfd, terwijl Elissa de scherpe jukbeenderen, zware wenkbrauwen en bijna katachtige groene ogen van hun vader had. De stem van een bediende deed haar plotseling opkijken. ''Lady Elissa, Lady Arianna, we must go to King's Landing.'' Ze knikte en keek Arianna met een lieve glimlach aan. Tijd om te gaan.

Toen de Tyrells de koets uitstapten werden ze bijna meteen begroet door de nieuwsgierige ogen van bewoners van King's Landing die maar al te graag een glimp wilden opvangen van de verschillende families die hun stad bezochten. Elissa had inmiddels een reputatie opgebouwd van verleidster die zeker niet bang was om huid te laten zien, maar Elissa had - al zei ze het zelf - vandaag een redelijk bescheiden outfit aangedaan. Haar donkere haren netjes gevlochten en versierd met een haarband, compleet met vergulden rozenblaadjes en bloemknoppen die verraadden dat ze een Tyrell was en haar subtiele make-up, compleet met gouden lijntjes rondom haar ogen. De goudkleurige, met bloemenmotief geborduurde mouwen van haar lange lichtblauwe jurk bedekte haar schouders en alleen de diepe halslijn van haar jurk zou misschien voor wat omgedraaide hoofden zorgen vandaag. Met een knikje begroette ze enkele mensen die ze herkende van voorgaande bezoeken om vervolgens naast haar vader Lyonel naar het kasteel te lopen. Hij voorop in zijn donkergroene cape versierd met krullerige gouden bloemen, geflankeerd door zijn twee dochters.
Eenmaal in het kasteel werden ze door een bediende van de Targaryens naar hun plaats gewezen. De redevoering van de koning begon en terwijl hij vertelde observeerde Elissa onopvallend maar geïnteresseerd de overige gasten van de bruiloft. Darrick Baratheon met zijn dochter Aurélia, enkele Martells, een Targaryen prinses die ze herkende als Vhaerys... Dit zou nog wel eens interessant worden, zo veel grootmachten bij elkaar. na de toespraak liep Arianna meteen naar de afvaardiging van de Martells en ze zag hoe de ogen van haar zusje bijna om hulp leken te schreeuwen, maar Elissa gaf haar enkel een knikje om aan te geven dat ze een oogje in het zeil zou houden. Haar vader was inmiddels naar Lord Darrick gelopen om te praten over zaken die waarschijnlijk beide huizen aanging: nog een voordeel van zo'n grote trouwerij waar elke familie elkaar ontmoette. Met gefronste wenkbrauwen en haar ogen op scherp keek ze toe hoe Arianna naar prins Trystane liep en een kleine buiging maakte. Haar zusje gedroeg zich altijd precies volgens de koninklijke protocollen, iets waar Elissa een stuk lakser mee was. Ze keek toe hoe de twee voor enkele ogenblikken een gesprek met elkaar voerden, totdat Trystane opeens zijn arm aanbood om een wandeling te maken. Elissa glimlachte even naar Arianna om aan te geven dat ze het goedkeurde en liet haar ogen weer door de zaal glijden. Hopelijk was er nog iemand met wie ze een interessant gesprek kon voeren, nu zowel haar vader als zusje bezet waren.

Dress - Hair piece & hair style - Make-up

growing strong | 1010 words | wedding guests | ♥

robb stark

Running with the wolves

Samen met zijn broer reed hij helemaal voorop in de stoet met zijn vader ergens achter hem en zijn zussen in de koets samen met moeder. Conall was een typische Stark, donker haar, een krachtige uitstraling alleen de ogen had hij van zijn moeder gekregen, groen met een zweempje blauw erin. De weg naar King's Landing was lang geweest, maar geheel probleemloos. Via de King's Road hadden ze hun route vanuit Winterfell in gezet en nu kwam hun toch bijna ten einde. Voor kort wierp hij een blik naar zijn twee jongere broers. Dit zou hun eerste keer zijn in de stad. Veel hadden ze niet gemist. Nee, de hoofdstad van het rijk stonk als de pest, was te overbevolkt en je moest er uit kijken wat je zei anders kon het wel eens slecht af lopen. Een zucht gleed over zijn lippen. Als oudste van de gehele Stark familie zou het weldra zijn beurt zijn om te gaan trouwen. Al zat hij daar niet op te wachten. Maar om banden te scheppen met andere families was het nodig, en het zat er aan te komen. Zijn vader had er al vaak genoeg over gesproken met zijn moeder. Dat was het handige van het soms rond sluipen in het kasteel. “Kan je het al ruiken?” Had zijn broer op een lachende toon gezegd. Conall schudde voor kort zijn hoofd. ‘Kijk maar uit met wat je zegt zodra we die muren voorbij zijn.’ Had het lachend geklonken, hoewel iedereen wist dat er een waarheid school in zijn woorden. Dit ging weer een heel gebeuren worden van alle mogelijke politieke poespas, zijn vader zou de tijd dat ze in de stad zouden verblijven vooral bezig zijn met zaken bespreken terwijl hij gezellig bij elke bespreking mocht, of eerder gezegd moest bij zijn als opvolger van het Noorden.

Uiteindelijk hadden ze de stinkende hoop dat zich een hoofdstad noemde betreden. Met veel gejoel werden ze ontvangen. Kort gleed zijn blik over de mensen die er stonden. Voor heel even schonk hij ze een glimlach, iets wat zowel zijn broer als zijn vader ook hadden gedaan. Beleefdheden, hij had er de pest aan maar het werd nodig geacht op een plek als deze. Van zodra hij van zijn zwarte hengst was afgestapt en de dieren op stal werden gezet door de stalknechten en de gehele familie bij elkaar stond liepen ze naar het kasteel. Daar werden ze door een Targaryen dienstknecht naar hun plek gewezen en al heel snel begon de toespraak. Conall luisterde maar half terwijl hij de andere gasten even kort bekeek. Martells een hele hoop, Targaryens de andere hoop, hier en daar wat Baratheons en dan nog een paar Tyrells en andere huizen die niet zo echt meteen in hem op kwamen. Na de toespraak was het heel snel gebeurd, zijn vader vertrok naar de Baratheon’s terwijl zijn moeder en zijn twee zussen ergens anders heen verdwenen. Kort keek hij naar zijn broer, maar die was al heel snel afgeleid door wist hij veel wat en zo bleef hij alleen over.

Contacten leggen, of beter gezegd onderhouden dat was zijn taak nu. Veel mensen trokken zijn aandacht door even kort een praatje met hem te maken, maar een in het specifiek stak er boven uit al bleef die gewoon op haar plek staan. Elissa Tyrell. Maar ook echt die specifieke vrouw. Haar reputatie die over heel Westeros bekend was, was duidelijk niet verkeerd geweest. Al moest hij over dat manipulatieve gedrag en het machtsgeile nog even op onderzoek gaan en hij zou Conall niet zijn als hij dat niet deed. Op een kalme pas liep hij naar haar toe waarop hij uiteindelijk bij haar aangekomen een lichte buiging maakte. Lang niet zo diep als het hoorde maar dat maakte zo even niet uit. Uiteindelijk was hij hier gekomen om toch nog ergens een beetje plezier te beleven en zich niet aan al die koninklijke regeltjes te houden, zolang hij het huis Stark maar niet ten schande maakte. ‘Lady Elissa.’ Sprak hij op een vriendelijke toon. Het nu om afstandelijk te doen zag hij vandaag niet echt voor zich, plus dit kon nog wel eens interessant worden. Al was hij wel benieuwd naar hoe het zou uitdraaien, want uiteindelijk in King's Landing kon van alles gebeuren op een heel korte tijd.

Outfit| Wedding guests

lady arianna

She was the kind of girl who simply believed in love and loved with all that she can have

Gefascineerd keek Arianna uit het raam. Natuurlijk was ze al vaker in King's Landing geweest, een paar keer. Ze hield niet van de stad. Ze kende weinig mensen die er wel van hielden. Mensen gingen er naartoe voor het geld, het stelen of de hoeren. En dan was er nog de stank. Die je al van een afstand kon ruiken. Ze zuchtte, en keek weer naar haar vergulden beker die ze in haar hand had. De wijn trilde een beetje, dat was omdat de weg niet helemaal recht was af en toe. Toen ze zag dat haar zus haar aan keek, keek ze snel weg. In tegenstelling tot haar had Elissa felle ogen. Haar eigen ogen waren bruin, en hadden een beetje een glans erin. Elissa had ook de scherpe jukbeenderen van haar vader, in tegenstelling tot Arianna, die de zachte gezichtsuitdrukking had van haar moeder. Arianna was de jongste van de Tyrells, naast haar zus had ze verder geen broers of zussen. Ze werd dan ook The Little Rose genoemd. Soms stond daar 'of Highgarden' achter. The Little Rose of Highgarden. Ze wist dat haar zus haar soms anders noemde. Daar probeerde niet teveel aandacht aan te besteden.

Ze wist dat dit een van de laatste keren zou zijn dat ze met haar eigen familie zou lopen. Binnenkort zou ze aan de zijde lopen van Trystane Martell. Ze was al lang verloofd, maar binnenkort zou het huwelijk plaatsvinden. Het was lang geleden dat ze Trystane had gezien. Zes jaar. Toen was hij nog een jongen van twaalf geweest, en zij een meisje van elf. Inmiddels, zes jaar later was ze uitgegroeid en was ze opgebloeid tot een mooie roos. Ook hij zou gegroeid zijn, maar op de goede manier? Ze wist het niet. Van wat ze had gehoord wel, maar ze wist niet of ze daarop moest vertrouwen. "Why him?" Vroeg ze opeens. "Why a Martell?" Ze keek haar zus vragend aan. "I don't think I know a single Tyrell who is betrothed to a Martell. Why not a Lannister, or a Baratheon? Why a Martell?" Ze keek weer uit het raam, ze was ergens bang voor de Martells. De familie regeerde in Dorne zoals geen enkele andere van de huizen dat deed. Met hun rare gewoontes. ''What does a rose need to bloom, Arianna? The sun,'' hoorde ze Elissa zeggen. Arianna keek haar weer even aan, ze begreep het wel. Haar zus duidde op de zegels van hun huizen, een roos en een zon. Haar familie wou er voor zorgen dat ze wat meer macht hadden in het zuiden. Dorne en The Reach lagen immers toch naast elkaar. Een verband tussen de huizen zou hun macht vergroten. Het zuiden zou met elkaar verbonden zijn. Ze wist dat Elissa de adviseuse was van haar vader als het ging om politieke machtsspelletjes. Onofficiële adviseuse dat wel. Elissa legde haar handen op Arianna's schouders en zei met een glimlachje: ''You will be a real woman, Arianna,'' Arianna glimlachte even terug. Ze wist wat haar zus bedoelde. Arianna had al gebloed, dat was al twee jaar geleden gebeurd. Maar ze was nog maagd, puur omdat haar familie -met name haar vader en haar zus- duidelijk hadden gemaakt dat ze haar niet konden uithuwelijken als ze geen maagd meer was. Natuurlijk had ze de Tyrell charme, en die gebruikte ze. Niet zo vaak als Elissa, maar ze wist hoe ze die moest gebruiken. Ze had dan ook al menig jonge man het hart op hol gebracht. Maar verder dan een kus was het nooit gekomen, dat mocht immers niet. En ze wist dat Trystane het zou merken als ze geen maagd meer was, dat zou iedere man merken. De stem van een bediende deed haar opkijken. ''Lady Elissa, Lady Arianna, we must go to King's Landing.'' Ze zag haar zus knikken, tijd om te gaan.

Rustig stapte ze uit de koets terwijl ze de hand van de koetsier daarbij vasthield. Ze glimlachte even liefelijk en bedankte de man. Ze zag de vele ogen van nieuwsgierige bewoners van King's landing. Ze glimlachte even naar een paar, en volgde toen haar vader en zus. Ze merkte hoe erg de jurken van haar en Elissa op elkaar leken. Ook haar vader Lyonel zag eruit als een ware Tyrell. Met een donkergroene cape met gouden krullerige bloemen erop. De trouwerij was tussen de Targaryen prins en een van de vele Martells. Dat was nog niet eens het interessantste. Voor Arianna was dit een kans om wat te binden met haar schoonfamilie, en Trystane om specifieker te zijn.

In de troonzaal aangekomen begroetten ze natuurlijk eerst de koning. Ze had hem al wel eens eerder gezien natuurlijk, maar nooit echt een woord met hem gewisseld. Tijdens de toespraak liet Arianna haar ogen door de zaal glijden. Ze zag Darrick Baratheon en zijn dochter Aurélia, wiens broer pas gestorven was. Enkele Martells, een Targaryen prinses genaamd Vhaerys. Er was iets aan de prinses dat Arianna niet helemaal aanstond, maar daar zei ze natuurlijk niets over. Tussen de Martells kon ze Trystane zo gauw niet vinden, maar dat zou dadelijk wel komen. Toen de toespraak afgelopen was ging haar vader al vrij snel naar Lord Darrick. Haar ogen vroegen om hulp van haar zus, maar die gaf haar alleen een knikje dat ze een oogje in het zeil zou houden. Daarna keek ze weer de zaal in en zag ze hoe de Martells en de Baratheons al naar elkaar toe waren gegaan. Ze begon naar de Martells te lopen, rechtte haar rug en forceerde een glimlach op haar gezicht. Daarna stopte ze met lopen.

Daar stond hij. Trystane Martell. Hij was veranderd, op een goed manier. De jongen van twaalf was weg en nu stond er een knappe jonge man. Ze zag hem naar haar toe draaien, en zijn bruine ogen vonden de hare. Haar adem stokte even. Uiteindelijk begon ze toch weer te lopen, naar hem toe. Ze maakte even een kleine reverence. Terwijl ze dat deed hield ze een klein stukje van de rok van haar jurk vast. Terwijl ze weer omhoog kwam keek ze hem weer aan. "Prince Trystane.." Begon ze. “Lady Arianna,” zei hij en pakte haar hand vast om daar een kus op te geven. Ze glimlachte eventjes, hoffelijk was hij zeker. Haar stem klonk niet zo helder als normaal, maar ze klonk al weer zekerder bij het volgende wat ze zei. "A long time no see, it has been six years." Ze had haar blik net al over hem heen laten glijden, maar nu deed ze dat weer even, onopmerkelijk dat wel. “You’ve grown to a beautiful woman, my Lady,” zei hij, terwijl hij haar van top tot teen bekeek. "Thank you, my prince." Zei ze glimlachend. Liever sprak ze hem aan bij zijn voornaam, maar ze wist niet precies of ze dat nu al mocht doen. Zes jaar geleden deed ze dat wel, maar in zes jaar veranderde er veel. "The same goes for you, you've grown to a handsome man." Zei ze, gemeend. Het was ook te horen. ”Would you like to take a walk?” stelde hij aan haar voor. Hij had vast gemerkt dat ze wat zenuwachtig leek. Ze kon er niet veel aan doen, het was niet alleen hem, maar ook de stad. Ze knikte en zei: "I would love to." Hij hield zijn arm al als een soort haak, en ze haalde rustig haar hand erdoorheen, waarna ze haar hand op zijn arm legde. Terwijl ze naar buiten liepen zag ze haar zus nog even glimlachen, wat aangaf dat ze het goedkeurde.

Eenmaal in de tuin kon ze wat rustiger ademhalen. Buitenlucht deed haar altijd goed. De tuinen waren niet zo mooi als die in Highgarden, maar ze waren zeker niet lelijk. Ook gaven ze haar wat rust. Hier kon je de stank niet goed ruiken vanwege de bloemen. Alweer, de bloemen waren niks bij die in Highgarden. Als ze hier was, was ze ook vaak in de tuinen te vinden. "Do you like it here? King's landing?" Vroeg ze aan hem om een gesprek te beginnen. Ze hoopte dat hij 'nee' zou zeggen. Ze hield niet van King's Landing maar dat kon ze niet zeggen waar iedereen bij was. Ze stopten bij een vijver, en Arianna ging op de rand zitten. "I remember the last time I saw you.." Zei ze glimlachend terwijl ze uitkeek over de vijver. Het was een goede herinnering voor haar. "The splashing with the water." Zei ze terwijl ze even grijnsde. Ze doelde hiermee op het soort watergevecht wat ze toen hadden gehad. Hij had haar natgespet, en zij hem daarna ook. Dat was nou eenmaal iets wat twaalfjarigen deden. Het was zeker een goede herinnering.

Dresswithout the slit X Hairstyle

growing strong | ### words | tag | ♥

lady elissa

i don't want to be a queen. i want to be the queen.

Als een havik die zijn prooi in de gaten hield bleef Elissa haar zusje in het oog houden. Ze had dan wel door een simpel knikje haar goedkeuring aan haar jongere zusje en de oudste prins van de Martells gegeven, maar dat betekende zéker niet dat ze nu zomaar mochten doen wat ze wilden - en daarbij doelde ze vooral op prins Trystane, die ook al was hij binnenkort haar schoonbroer, een Martell bleef. Nu haar vader Lyonel druk was met belangrijkere zaken zoals oorlog voeren en politiek en zich naar de Baratheons had verplaatst - zijn donkergroene met goud versierde mantel was één van de meest opvallende zaken in de trouwzaal en stak sterk af tegen de bruingouden kleren van de Baratheons - was indirect de taak van de zorg over haar jongste zusje bij Elissa gekomen. De hoogste Lord van the Reach vertrouwde zijn oudste dochter dit soort taken als de bescherming van zijn tweede dochter aan haar toe, dat wist ze ook wel, maar het bleef toch raar dat er geen formele ontmoeting was gepland tussen de Tyrells en de Martells. Geruisloos naderde ze de twee tortelduifjes iets meer en half verscholen achter een paar wachters bleef ze kijken - ze kon wel spion worden, bedacht Elissa zich met een grimas op haar gezicht - totdat zowel Arianna als Trystane gearmd naar buiten liepen en de sleep van Arianna's lichtblauwe jurk uit haar zicht verdween, wat hoogstwaarschijnlijk betekende dat ze een wandeling door de tuinen gingen maken.

Enkele seconden twijfelde de brunette of ze niet achter de twee aan moest lopen, maar ze bedacht zich. Ze vertrouwde haar zusje er genoeg op dat ze volwassen beslissingen kon maken en als haar verloofde (rillingen liepen over haar lijf toen ze zich dat bedacht) ook maar een vinger naar haar uit zou steken, dan zouden alle ridders uit The Reach naar Dorne gestuurd worden om Arianna te wreken, zo ver zou Elissa haar vader nog wel kunnen krijgen. Bij de Zeven Goden, ze had íets nodig wat haar ervan zou weerhouden om niet rechtstreeks naar buiten te rennen en de Martell prins in een fontein of, als ze toch bezig was, in Blackwater Bay te gooien en haar met haar charmes er weer uit te praten. Snel probeerde ze weer aan iets anders te denken. Ze was op een trouwerij, en wat had je daar? Juist - wijn en andere gasten die haar eventueel bezig konden houden. Inmiddels was Elissa weer terug aangekomen op de plaats waar ze eerst stond. Enkele ogenblikken hield ze haar blik nog op de plaats waar haar zusje naar buiten was gegaan, alsof ze daar elk moment weer terug naar binnen kon komen, maar besloot toch om de zaal rond te kijken: Arianna zou voorlopig toch niet terugkomen. Haar groene ogen scanden de zaal, vonden mensen die ze eerder tijdens het huwelijk en ook eerder gezien had, maar te bezet leken met hun eigen zaken om een gesprek met haar aan te knopen. Het was net alsof haar stille schreeuw om aandacht leek te werken: er kwam al een jongeman naar haar toegelopen, compleet gekleed in zwart. Elissa liet haar ogen even over hem heen glijden terwijl hij haar naderde... Niet slecht.
'Lady Elissa,' sprak hij, maakte een buiging en bij het horen verscheen er meteen een subtiel glimlachje op het gezicht van de brunette. Haar naam was dus al redelijk bekend geworden in Westeros, of dat nou om een goede of slechte naam was liet ze maar even in het midden - een slechte naam was volgens Elissa's beredeneringen immers beter dan geen enkele naam.
'Aangenaam,' sprak ze terwijl ze ook een buiging voor hem maakte. 'Lord...' Midden in de zin stopte ze en haar ogen schoten van het gezicht van de jongeman, die enkele centimeters boven haar uit torende, naar zijn borst. Hij was een Stark uit het Noorden, dat was al duidelijk te zien aan de twee wolvenkoppen die als sluitingen van zijn zwarte cape moesten dienen. Dezelfde wolvenkoppen die ze eerder op de dag op vlaggen en banieren had gezien toen ze in King's Landing aankwamen. Elissa wist veel over de koningen en hoge bestuurders in het zuidelijke gedeelte van Westeros - geef haar de naam van een zuidelijke familie en ze zou zo de naam van de koning en troonopvolger kunnen geven -, maar van het Noorden wist ze nagenoeg niets, vooral ook omdat de Tyrells nauwelijks connecties met de Starks hadden. Ze probeerde enkele namen van bekende Starks voor de geest te halen of namen van de huidige koning van het Noorden zodat ze misschien nog een wilde gok naar de naam van de jongeman kon doen, maar niks kwam bij haar op. Ze bleef haar ogen houden op de twee zilveren wolvenkoppen op zijn borst, alsof die haar een antwoord konden geven. Elissa ademde diep in. '...Lord Stark,' zei ze uiteindelijk met een charmante glimlach. Ze had in ieder geval zijn familienaam goed geraden, dat was al een begin.

Dress - Hair piece & hair style - Make-up

growing strong | 837 words | wedding guests | ♥

robb stark

Running with the wolves

Vanop een afstandje bleef hij zijn jongere broer in het ogen. Zoveel huizen bij elkaar, er moest maar een enkel iets gebeuren en er zou een hele oorlog kunnen ontketend worden. Maar hij was uiteindelijk niet de enige Stark hier die ze eventueel in het oog kon houden. Nah, zijn moeder zou wel even voor alziend oog spelen of wat dan ook. Zo kon hij rustig gaan mengen met de rest van de aanwezige. Echt heel moeilijk was het niet om een gesprekspartner te vinden in de menigte, enkele waren al naar hem toe gekomen maar die hadden zijn volledige interesse niet helemaal. Nee, zijn aandacht werd getrokken door niemand minder dan Elissa Tyrell. Een huis dat niet geheel onbekend was voor de jonge Conall, maar qua contact was er nooit veel sprake geweest tussen huis Stark en huis Tyrell. Merendeels omdat the Reach en het Noorden niet al te veel met elkaar te maken hadden en natuurlijk de afstand. Maar zoals hij zijn vader al vaak genoeg had gezegd was het belangrijk om ook banden te leggen met de andere, niet alles strikt beperken tot het Noorden, en King’s Landing.

Snel genoeg had hij zich utieindelijk op een beleefde manier geëxcuseerd bij zijn gezelschap en was hij op haar afgestapt. Op een manier zoals enkel een Stark kon doen. Vanaf het moment dat hij haar in het oog had gekregen wist hij al dat deze ontmoeting nog wel eens grappig kon verlopen. Afhankelijk van hoe de twee met elkaar omgingen natuurlijk, maar dat waren zorgen voor later. Momenteel was het even gewoon Conall die iets van plezier zocht in deze grote hoop saaie mensen. Een korte grimas verscheen even op zijn gezicht toen Elissa niet meteen op zijn naam kon komen. In elk ander geval zou hij wel gekrenkt zijn, maar in dit geval maakte het hem nog niet zo veel uit. Zoals eerder vermeld, de twee huizen lagen op twee uiterste. Dus het was normaal. Ze had tenminste het huis al goed. Al was dat wel een weg gever dankzij de twee wolvenkoppen die dienden als sluiting voor de zwarte cape. ‘Het genoegen is geheel aan mij. Conall Stark.’ Sprak hij met een kleine grimas die hem toch nog net dat jongensachtige tintje gaven hoewel hij al lang geen jongen meer was. Vader had hem vaak genoeg op het har gedrukt dat hij zich maar eens moest gaan gedragen als een man. Al zag hij daar het plezier nog niet helemaal van in, hoewel in sommige gevallen kon dat ook nog wel eens grappig zijn als hij de rest van zijn familie moest toespreken. Dan was het voordeel van de oudste zijn nog wel geweldig. ‘Kan King’s Landing u een beetje plezieren?’ Sprak hij op een vriendelijke toon. Al was het voor beide wel duidelijk wat hij er werkelijk mee bedoelde. Want zeg nu zelf, wie had het ooit naar zijn zin op deze verrotte plek?

‘Kan ik je overtuigen om een wandeling te maken? Of heb je er plezier in andere mensen te spotten die duidelijk niet weten hoe ze zich hier moeten gedragen zonder een oorlog over zich heen te roepen?’ Stelde hij voor met een vrolijke ondertoon in zijn stem. Ja, hier kon hij nog wel wat mee hoor. Het hing er gewoon een beetje vanaf wat zij wilde doen, want het paste nu niet geheel in het plaatje dat hij haar even naar buiten zou ontvoeren hoor. Hij was niet een of andere boer die er waarschijnlijk wel op een zware manier voor gestraft zou worden, nee hij was de Prins van Winterfell, kwajongens streken op een bruiloft? Nope, toch niet in het midden van deze ruimte. Buiten ook niet, maar daar had hij net dat beetje meer speling. Voor heel kort schoot zijn blik naar de andere kant van de ruimte, waar zowel zijn moeder, als zijn broer, als zijn twee zussen aan het socializen waren met god mocht weten wie. Zijn vader stond niet zo hele veel verder van hun, nog steeds in gesprek met Lord Baratheon. Hij kon het al zien aankomen, binnenkort zouden die wel weer op bezoek gaan komen voor een of ander iets. Niet dat het werkelijk zo erg was, hij kon zich dan vermaken met jacht te maken op enkele herten en wat evers. Conall besloot al heel snel zijn ogen weer te richten op Elissa, iets wat voor hem momenteel veel interessanter was dan al de rest van dit hele gebeuren.

Outfit| Wedding guests

En zo was het eeuwige saaie werkje van wachten in de schaduwen en informatie verzamelen weer begonnen. Niet dat hij het onbelangrijk werk vond of het ook maar in zijn hoofd zou halen om zijn taak niet serieus te nemen, maar toch. Het was maar een saaie bedoening om naar alle edelen te kijken die hun politieke spelletjes speelden en meer uit verplichting dan oprechte interesse gesprekken aan knoopten en banden maakten met elkaar. Het was wel een feit dat hij er een afkeer van had, maar dat zou elke Braavosi wel vinden als hij of zij hier een week tussen deze mensen moest verblijven. Maar goed, Braavos was een ver verleden voor hem, en hij moest maar zien te dealen met de situatie nu.

Heel even leek er toch een doorbraak te zijn van de eeuwige sleur van de gesprekken van de nobelen om hem heen. Een vrouwe in een blauwe jurk, met een gouden afwerking in haar haren, probeerde zonder al te veel succes onzichtbaar door de menigte te sluipen. Hij was blijkbaar niet de enige die een oogje in het zeil moest houden die dag. Vanuit zijn schuilplek (die eigenlijk gewoon pal in het zicht lag, maar hij zag er gewoon uit alsof hij daar hoorde te staan, dat was namelijk het punt van verstopt zijn zonder echt verstopt te zijn) sloeg hij de vrouwe gade. Het was, als hij zich niet vergiste, de oudste dochter van heer Tyrell, die overigens nogal een opvallende cape bleek te dragen vandaag.

Nasir zette zich af tegen de pilaar waar hij net tegen had gestaan en bewoog onopvallend door de zaal, keek niet op van de grond maar luisterde wel naar de gesprekken, natuurlijk altijd alert op nuttige info. Lady Tyrell stond momenteel achter een paar wachters, en hij stond praktisch vlak achter haar toen hij zich naar haar toe boog om haar even een boodschap mee te geven. "Wat een prachtige doch uiterst amusante vertoning, vrouwe. Oefening baart kunst, zoals men zegt", Fluisterde hij, waarna hij gewoon zijn pad vervolgde, alsof er helemaal niks was gebeurd. Al had hij toch wel moeite om zijn lach in te houden toen hij de verwarde blik op het gezicht van de jonge dame in de gaten kreeg. Maar goed, genoeg gespeeld, tijd om terug aan de slag te gaan.

Princess Eleana Stark

18 • House Stark

Eleana hield van drama en wat was nu dramatischer dan het lang verloren zusje zijn? In haar jongere jaren was ze nogal... opstandig geweest. Zo opstandig dat haar vader had besloten om haar weg te sturen, natuurlijk niet voorgoed, maar tot ze genoeg manieren had om terug tot Huize Stark te kunnen behoren. Hoewel ze nu zoals haar rang beaamt deftig, elegant en vriendelijk is, reed ze nu toch voor haar kleine gezelschap uit op haar witte hengst en is het manipulatieve en lichtjes gemene kantje van haar er nog lang niet uit. Haar wilde manen zijn dan getemd, als ze eenmaal thuis is, zullen ze waarschijnlijk weer naar boven komen. Toen de dame op een heuvel kwam van waarop ze hun eindbestemming, King's Landing, kon zien liggen, hield ze haar paard in en draaide ze deze om. Een jongeman die blijkbaar haar lijfwacht moest voorstellen kwam op haar afgereden met zijn bruine merrie. "We zijn er bijna, zou u zich terug bij de groep kunnen voegen, prinses." Het was geen vraag, eerder een gebod en arrogant keek de brunette op de jongen naar. "Voor u is het prinses Eleana." De witte schimmel onder haar snoof druk met zijn neus en trippelde nerveus. Als ze wou zou ze nu kunnen verdwijnen, gewoon zoals ze vroeger wel vaker deed. Alleen wist ze dit keer dat ze plichten had, belangrijke plichten. Zoals haar vader onder ogen komen en haar moeder. Doordat ze nu voor zo lang -zoals zij het graag zegt- gevangen had gezeten, 15 jaar om precies te zijn, waren alle intriges aan haar voorbij gegaan. Dat was iets wat ze ontzettend jammer vond, net zoals dat ze niet had kunnen zien hoe haar broers uitgegroeid waren tot ware prinsen. Slechts 3 jaar had ze in hun bijzijn kunnen vertoeven, maar toen was ze nog te jong om alles te kunnen begrijpen. Gelukkig waren er zelfs op de god vergeten plaats waar zij had gezeten roddelaars, dus wist ze gelukkig al wel wie met wie ging trouwen en wie met wie was uitgehuwelijkt. De reden kon ze er dan natuurlijk ook wel zelf bij bedenken. Dat ze nog altijd geen antwoord had gegeven en dat de jongen haar vragend aanstaarde, deed haar haar neus ophalen. "Ik kom eraan." Zei ze nog slechts, voor ze de schimmel terug de heuvel afstuurde en zich bij de rest van het gezelschap voegde. Weldra zouden ze de stinkende stad binnen gaan en moest ze haar glimlach maar eens op plakken. Ze moest er natuurlijk wel uitzien alsof de jaren lange eenzame opsluiting had geholpen.

Eenmaal binnen de stadspoorten keek Eleana strak en verveeld voor zich uit. Af en toe klopte ze zachtjes op de hals van haar rijdier, die het enigste levende wezen in de buurt was die ze echt mocht, en negeerde ze de opgewonden kreetjes van de bevolking. Het was ongewoon dat een dame van haar stand op een paard zat, in een jurk en met een mannenzadel nog wel. Soms zond ze enkele vervelende opdonders een donderende, dreigende blik, maar voor de rest keek ze enkel naar haar eindbestemming. De reusachtige poorten van het gebouw kwamen in beeld en de verschillende rijtuigen lieten haar weten dat ze te laat was, zoals gewoonlijk. Zonder om te kijken stapte ze van haar paard af en duwde ze de teugels in de eerste de beste hand van een stalknecht. Ze hoorde dat haar 'lijfwacht' tegen sputterde en iets riep in de aard dat haar vader hem had opgedragen om ervoor te zorgen dat ze niks misdeed. Maar het enigste wat die vervelende jongeman nog te zien kreeg was haar rug en haar lange roodbruine haren. Bij de deuren glimlachte ze vriendelijk en verleidelijk naar de knechten. "Madame, u naam alstublieft. Ik denk niet dat u op d-" Midden in zijn zin stopte ze de nerveuze man met een handgebaar. "Prinses Eleana Stark. Als u nu zo vrij zou willen zijn om mij door te laten, ik moet naar mijn familie toe." Ze gaf de man een ijskoude, dwingende blik en toen deze eenmaal zonder tegen pruttelen en met een licht angstige blik de deuren opende, liep ze zonder hem aan te kijken door. Dat ze hem bang had gekregen deed haar goed, ze was dan misschien vergeten, haar invloed had ze nog. De dubbele deuren verschafte haar toegang tot de immense zaal en zo te zien had ze de toespraak gemist. Even bleef ze dramatisch in de deuropening staan terwijl ze de zaal met een geheven hoofd in haar opnam. De mantel en de grijze haren van haar vader sprongen haar dadelijk in het oog. Even later volgde haar moeder en haar jongere broer en blijkbaar ook nog twee jongere zussen die ze nooit was tegengekomen. Hadden ze haar dan zo gemakkelijk vervangen? Gracieus schreed ze door de zaal terwijl haar lange jurk over de grond sleepte en haar handen deftig voor haar buik was gevouwen. Eerst zou ze haar vader goedendag zeggen, dan haar moeder en misschien haar blijkbaar nieuwe familieleden. Ze had een zacht grijze jurk aangetrokken zonder teveel poespas, iets wat haar vader normaal gezien zou appreciëren. Alleen had het wel een behoorlijk lage uitgesneden rug en liep er een lange sleep achter. Eenmaal aangekomen bij haar vader, wiens ogen oplichtte toen hij zijn oudste dochter zag aankomen, boog ze lichtjes en sloeg ze haar ogen deftig neer. "Vader." Ze knikte zachtjes naar hem. "Heren." Ze boog voorover, waarbij er enkele plukken van haar netjes opgestoken haren loskwamen. "Mag ik jullie voorstellen, Eleana. Mijn oudste dochter." Zogezegd vaderlijk kuste hij haar op haar voorhoofd, al wist Eleana maar al te goed dat het voor de show was. Want raadt eens wie haar naar dat stomme klooster gestuurd heeft? Niemand minder dan haar vader. "Excuseer mij, Vader. Ik ga moeder goedendag zeggen." Verontschuldigend maakte ze een lichte buiging, waarna ze zonder te wachten op toestemming zich omdraaide en gracieus naar haar moeder toe schreed. De blikken van de mannen in de zaal negerend en met haar donkere ogen gericht op de rug van haar moeder. Zelfs als ze alleen de achterkant zag, zag er al uit als een ontzettend mooie en elegant vrouw. "Moeder." Eleana boog haar hoofd, toen ze langs haar moeder kwam te staan. De geschrokken blikken van haar jongere familieleden negeerde ze even, enkel de gelukkige ogen van haar moeder deden er toe. "Als u ons wilt excuseren." Sprak moeder tegen haar voormalige gesprekspartner, die achteruit wegliep na een sierlijke buiging. "Het doet me goed te zien dat u er nog altijd jong en gezond uit ziet." Zei de brunette beleefd, terwijl er een zweem van een glimlach om haar lippen lag. Haar jongere zussen hadden haar nog nooit gezien en stonden met open mond te kijken, haar jongere broer kon ze zich alleen maar als baby herinneren en haar moeder stond alleen maar te glimlachen. Ze drukte haar vingers tegen de kinnen van de meisjes. "Zo zien jullie er niet echt aantrekkelijk uit." Fluisterde ze zachtjes, terwijl ze de open monden dicht duwde en gniffelend toe keek hoe ze zich herstelde. Haar gouden ketting ving het licht van de lampen aan de wand en plafon. Eleana kon het niet laten om haar hoofd kort naar boven te kantelen en de zaal te bewonderen.

(linken zijn slecht te zien, tot je er met de muis overgaat, jurk moet grijs zijn btw :'D )Jurk voorkant•Jurk achterkant•Hair + Hair piece•necklace

Winter is coming

c∆f

ALAYSHA MARTELL

Haar blauwe ogen bleven de omgeving scannen naar verdachte mensen of situaties, niet dat iets of iemand iets zou afweten van wat er in Dorne gebeurt was. Wel was het bekend dat haar getrouwde man overleden was en daar gingen altijd meer geruchten over rond dan anders, zeker wanneer dat in Dorne mocht gebeuren. Hoewel normaal gesproken de Dornish werden gezien als redelijk vriendelijk en heel vrij wist iedereen ook dat het felle vechters waren die een grote kennis hadden over verschillende soorten gif, dus iemand uit de weg ruimen wanneer dit hun goed uit kon komen konden ze vast ook wel. Wie wist dachten de andere huizen anders over de dood van de oudste zoon van Darrick Baratheon, het waren in ieder geval wel de Baratheons dus die Martells leken te geloven. Ondertussen bleef ze het gesprek in de gaten houden met de Baratheons maar bleef ook op haar hoede. Zo had ze de woest uitziende man ook kunnen spotten die even het gesprek ook in de gaten leek te houden, liet het alleen niet merken dat ze hem had opgemerkt. Het was wel overduidelijk dat de man uit Essos moest komen, hoogstwaarschijnlijk Braavos. Wat betekende dat er iemand hier een sellsword betaalde om uit te kijken, dus iemand voelde zich hier waarschijnlijk ook bedreigd en ze zou er ook wel achter komen wie.

Het duurde niet lang voordat Darrick haar broer Morgan meenam voor een gesprek en Alaysha achter werd gelaten met zijn dochter aan wie Morgan uitgehuwelijkt zou worden. Om het huwelijk te bespreken. Arm meisje, ze zou straks uitgehuwelijkt worden en dan moest ze haar veilige huis in Storm’s End achterlaten. NIet dat het zo erg was om tussen de Martells te moeten wonen, want ze zouden haar daar geen pijn gaan doen. In Dorne deden ze kleine meisjes geen pijn. At least, niet iedereen dan. “So? We are going to be sisters” Vroeg het meisje aan haar en even trok ze haar mondhoeken - niet al te gemeend - omhoog, nee ze had meer afschuw naar deze mensen. Ze legde eventjes vriendelijk haar hand op het meisje haar schouders en keek haar doordringend aan. ”We will never be sisthers.” Zei ze nu wat hatelijk, iets wat niet haar bedoeling was maar ze kon er niets aan doen. Ze wilde niet dat dit meisje ook werkelijk dacht zusters te kunnen worden met haar, want dat zou nooit gebeuren. Ze mocht dan wel trouwen met haar broer Morgan maar dat zou dit meisje niet meteen een zuster maken. Ze was en bleef een Baratheon en geen Martell. Met een iets wat dreigende blik bleef ze haar nog even aankijken waarna ze weg liep.

In haar lange zwarte jurk liep ze tussen de verschillende norbele mensen door naar de grote tafel waar bekers en kannen met wijn stonden. Dornish wijn, natuurlijk, want de wijn uit Dorne was de allerbeste. Ze pakte een beker en schonk deze vol met wijn waarbij nog een meisje haar wilde helpen, alsof ze ook niets zelf kon doen. Nogal onbeleefd negeerde ze haar poging om te helpen en draaide ze zich weer om. Opnieuw liet ze haar ogen over de mensen glijden. Starks, Tyrells, Baratheons, Targaryens en wat andere huizen. Rustig nam ze een slokje van haar wijn en hief ze haar hoofd wat trots in de lucht.

Black dress

THANKS TO LOUIS AT ATF!

» Game on [Open] [Volleyball Game]
» Don't Play With Me &Dahlia
» I'll play my part
» Let´s Play In The Cold &Maurim
» Let's play fetch little guy |&Maurim