No sweat, No glory [Allison] AC

Onderwerp: No sweat, No glory [Allison] AC zo aug 23, 2015 9:46 pm

Het vertrouwde gewicht in zijn hand deed zijn arm haren overeind staan. Een grijns verscheen rond zijn mondhoeken. Ach er was niets mooiers dan een wapen die een verlengde werd van je eigen lichaam. Damian kon de katana bijna kussen, bijna. Hij had zijn wapen zo gemist dat de docenten hem zouden beginnen wantrouwen.

Een week, zolang had hij het uitgehouden. Een week lang was hij naar de lessen gegaan en had alle informatie geabsorbeerd als een spons. Hij verbaasde zichzelf over zijn capaciteiten om informatie op te slaan. Damian had het erger verwacht maar alles bleek goed mee te vallen. Hij voelde nog steeds spanning, af en toe kwam hij in kleine gevechten met andere mutanten. Meestal voorkomend uit misverstanden. Een gescheurde lip was daar een resultaat van.

Na zijn derde dag had hij geleerd over de trainingsruimtes. Er waren verschillende ruimtes die aangepast konden worden naar de noden van de studenten of docenten. Toen ontdekte hij ook dat hij zijn wapen daar kon gebruiken en oefenen op dummies. Hij gaf zichzelf tot het einde van de week om naar de trainingsruimte te gaan.

Nu stond hij daar, in de ruimte vol dummies die duidelijk al hadden afgezien van voorgaande trainingen. Niet alleen bevatten ze steken in hun stoffen lichaam maar ook brandplekken. Damian wist nu al dat hij niet graag in één ruimte wou staan met zo'n mutant. De jongen was alleen in de ruimte al kon iedereen deze betreden als hij of zij dat wou. Hij hoopte dat niemand kwam.

Damian begon zoals hij thuis begon met lenigheidsoefeningen: Sun Salutation. Na een halfuurtje was hij hiermee klaar. Zijn spieren brandden lichtjes van de inspanning maar zo kon hij blessures vermijden. Na zijn yoga sessie warmde hij zich nog een halfuurtje op om vervolgens te beginnen. Ondanks dat hij verlangde naar het gebruik van zijn katana moest zijn hand to hand combat nodig bijgeslepen worden. Uit zijn rugzak haalde hij een boek waarin verschillende technieken stonden waarvan hij er twee gezien had bij mede studenten. En zo begon de jongen met zijn training.

Na een uur liep het zweet over zijn rug en klitte zijn haar tegen zijn voorhoofd. Hij stopte vanwege een stekende pijn onder zijn oksel, hij had een spier bezeerd tijdens een beweging. Hij masseerde zijn pijnlijke spier, dronk wat water en stretchte zijn lichaam. Zijn katana lag naar hem te gluren, hij kon een glimlach niet onderdrukken. Het was tijd dat hij overstapte naar het ijzer. Op het moment dat hij zijn katana vastnam voelde hij de aanwezigheid van een ander. Zijn geest zette hij meteen open en werd verblind door een duidelijk wit licht dat een andere geest voorstelde.

OOC: training short, boxing tape en katana

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC ma aug 24, 2015 12:47 pm

Het was niet echte een rondje om het eiland maar het was een goede vijf kilometer die Allison net had afgelegd. Hardlopen was haar inzicht van een goede opwarming, en het was ook het moment waar ze alles gewoon even los kon laten, ze gewoon haar gedachten op nul kon zetten en enkel te hoeven luisteren naar de muziek die door haar oren zoemde. Nu had ze het meer nodig dan vroeger, dat beetje stilte, rust, in zichzelf gekeerd. Die acht afgelopen dagen waren niet echt hel geweest maar ze waren alles behalve rooskleurig geweest. De lessen waren oké, er waren vakken waar Allison net iets meer naar uit keek dan anderen maar ze vielen mee. Het huiswerk viel mee, het studeren viel mee en de docenten vielen mee. Wat stak er dan zo tegen? De andere leerlingen? Het lawaai? De drukte? Haar eigen chaotische nachten? Ze had niet echt een idee, ze hoopte enkel dat het zou beteren, dat tijd alles zou oplossen.

Ze trok haar oortjes uit haar ogen en wandelde het hoofdgebouw binnen naar beneden waar de trainingsruimtes waren. Met de vrije middag was iedereen naar buiten, het was weer warm, het was altijd warm gebleven. Allison stopte in de kleedruimtes en opende haar kluisje, naar haar fles water en dronk ervan. Ze wreef haar bezweette voorhoofd af aan een handdoek en zwaaide haar pijlenkoker op haar rug. Alle wapens mochten technisch gezien op school, zolang je ze uitsluitend gebruikte in de trainingsruimte en voor speciale gevallen buiten. Allison was daar blij mee geweest, al haar wapens waren op haar maat gemaakt door haar vader. Het had sentimentele waren. Ze nam haar boog en keek naar de kleine inkeping, het symbool van de Argent familie, van de jagers. Ze bleef er even naar kijken voor hem uit haar kluisje nam. Ze nam haar speciale handschoen en sloot alles af.

Er waren amper mensen beneden, het was er echt rustig. Allison trok haar handschoen aan haar linkerhand aan en duwde de deur open naar binnen. Toen ze haar ogen oprichtte herkende ze Damian meteen, ze had eerlijk verwacht dat hij al weer weg was. Na hun eerste ontmoeting was ze er helemaal niet zeker van geweest of hij de week zou door komen, blijkbaar wel. Ze bleef tegen de deur staan en glimlachte naar hem, ondanks dat hij het niet kon zien. Al was ze zeker dat hij haar al had gevoeld. ‘De verloren zoon, nog steeds op het eiland.’ Ze glimlachte en knikte quasi goedkeurend. Ze was wel blij dat hij er nog was, dat betekende dat hij zich kon aanpassen, langzaam maar zeker en dat hij zich een beetje had open gesteld voor zijn omgeving. Hij zou het wel kunnen voelen, ze was blij hem te zien …

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC ma aug 24, 2015 9:24 pm

Hij zag algauw twee bruine kijkers, een goedkeurende glimlach en... een boog. Ze had waarschijnlijk iets gezegd maar de woorden hadden hem niet bereikt. Hij opende zijn geest en raakte de hare. Damian voelde ietwat vertrouwd met haar geest. "Wel wel wel, wat brengt de grote jager met zich mee?" hij knikte naar haar boog. Ondertussen stak hij zijn katana weg in de schede die langs zijn linker dij hing. De jongen zag hoe Allison haar borst sneller op en neer hing dan anders, hoe haar voorhoofd blonk van het zweet en de subtiele rode blos op haar wangen. Met andere woorden, dat alles verried aan hem dat ze gesport had.

Eerlijk gezegd had Damian vrij weinig verstand van boogschieten, desalniettemin was hij erin geïnteresseerd. Hij had verschillende vuurwapens gebruikt maar zo'n stokkenwerper nog nooit. Hij stapte naar Allison toe, "Hoe gaat het met je?" ondertussen wreef hij over zijn kneukels, deze jeukten nog van de slagen die hij eerder had uitgedeeld. Nadat Allison was uitgesproken vroeg hij vervolgens, "Weet je nog dat ik zei dat wij geduchte tegenstanders zouden zijn?" Een grijns kroop over zijn lippen, nu jeukten zijn vuisten om een andere reden. Hij gespte zijn katana los en hing die op aan de haak voorzien voor zijn wapen.

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC ma aug 24, 2015 9:49 pm

Zijn woorden, zijn gedachten in haar hoofd voelde vertrouwd, desalniettemin was haar muur maar een nanoseconde opgetrokken geweest. Het was haar instinct niemand binnen te laten in haar hoofd en nu moest ze haar lichaam zeggen dat het oké was, dat er geen gevaar schuilde achter Damian en zijn gedachten. Ze glimlachte meteen na zijn vraag en ze keek zelf naar beneden, naar haar boog voor haar blik terug naar Damian gleed. ‘De grote jager is verwonderd dat jij hier nog steeds rond hangt.’ Knikte ze goedkeurend. Ze kon het niet laten er ergens blij om te zijn, ze wist dat zij en Damian aan elkaar gewaagd waren, dat ze elkaar konden aanvullen en dat had ze in een hele lange tijd niet meer gevoeld. Haar blik gleed naar de katana, haar vader had haar er ooit eens met leren vechten maar voor haar was het te lang en vulde niet aan bij haar manier van bewegen.

Damian had al hard getraind, dat zag ze het ogenblik dat ze was binnen gekomen in de zaal. Bij zijn vraag haalde ze enkel haar schouders op. ‘Gestrest, gefrustreerd misschien.’ Ze zweeg en schudde zachtjes haar hoofd. ‘Zware week. Geen idee, het is moeilijk wennen, ik dacht dat het gemakkelijker zou zijn.’ Gaf ze eerlijk toe. Als het voor haar al moeilijk was, hoe moest het dan zijn voor hem. Toch moest ze toegeven dat hij er anders uit zag dan de eerste keer ze hem had gezien, misschien iets meer ontspannen, brutaler. ‘Jij hebt het blijkbaar overleefd. Hoe zijn de buren in je kamer?’ Vroeg ze geamuseerd. Hij sliep dan wel alleen, ze wist hoe snel hij emoties en gedachten kon oppikken van anderen.

Bij zijn uitdagende vraag keek ze neer op zijn kneukels waar hij over wreef, ze jeukten, ze kende het gevoel en het deed haar grijnzen. ‘Ben je zeker dat je nog een rondje kunt, je ziet er uit alsof je wel wat rust kunt gebruiken.’ Ze sloeg haar hand op zijn kneukels en zette haar boog tegen de muur en haar pijlenkoker tegen de grond. Ze trok haar speciale booghandschoen uit strekte haar vingers voor ze er vuisten van maakte. Nee, ze droeg geen tape, had ze eigenlijk nooit gedaan. Ze draaide zich terug naar Damian en maakte van de staart in haar haren een dot. ‘Ik loop gestrest, als ik gestrest ben neem ik gemakkelijker andere mutaties over, ik ga mijn best doen om het niet te doen maar wees niet kwaad als het gebeurd, je zal het niet merken.’ Ze was misschien wel een beetje gezorgd, in de staat waarin ze nu zat was het misschien niet het beste idee. Anderzijds, haar vader zij altijd dat ze onder iedere omstandigheid moest werken en functioneren, bij deze gehoorzaamde ze …

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC ma aug 24, 2015 10:09 pm

Hij voelde hoe Allison hem gemakkelijk toeliet in haar hoofd. Stiekem, heel stiekem was hij daarvoor opgelucht en blij. Zijn mondhoeken krulden bijna ongezien op. Vervolgens sprak het meisje voor hem, hij las zowel haar lippen als hij luisterde naar haar gedachten. "Het is een uitdaging", gaf hij toe en wees naar zijn gescheurde lip. "Ik loop nog steeds rond als een bom die ieder moment kan ontploffen." waarna hij zijn schouders ophaalde. Eigenlijk viel het wel mee, de lessen dan voornamelijk. Verder hield hij zich afzijdig want wanneer dat niet gebeurde...

Vervolgens vroeg de jongen hoe het met haar was. Meteen kreeg hij een meer sombere indruk van haar waarna ze zich verklaarde. Hij glimlachte en zei zacht, "Ik denk dat ik je begrijp... Het is gewoon... anders, bijna niet echt." Hij had al enkele keren zitten lachen, hysterisch lachen en wachtte dan af tot hij wakker zou worden uit deze vreemde droom. Maar dat was nog niet gebeurd. En na een tijdje vroeg hij zich af, wou hij hier weg of wou hij genieten van de veiligheid? Misschien was trainen een optie, hij moest fysiek geweld hebben in zijn leven.

Het bleef even stil toen Allison naar zijn situatie vroeg waardoor hij zachtjes moest lachen, zijn lip brandde erdoor, "Vallen mee, eentje heeft een vriendje die soms 's avonds langskomt. Dan richt ik mijn gedachten op de boom naast mijn kamer." Hij wist eerlijk gezegd niet wie erger waren; hetero's of homo's. Damian schudde met zijn hoofd, hij had al ergere buren gehad dus kon hij er best wel mee leven.

Tenslotte bereidde Damian zich voor om van een gesprek over te gaan naar een krachtmeting. Hij wist zeker dat ze een goede tegenstander zou zijn. Hij zou zich niet inhouden, net zomin zij dat zou doen. "Ben je zeker dat je nog een rondje kunt, je ziet er uit alsof je wel wat rust kunt gebruiken." Damian lachte, sprong enkele keren op en balde zijn vuisten. "In mafia oorlogen moest ik ook niet rusten." zei hij uitdagend en spande-ontspande zijn spieren. Allison deed haar boog, pijlenkoker en handschoen weg waardoor er alsmaar meer adrenaline door zijn lijf begon te gieren. Ze zouden met de blote vuisten vechten, terug naar de roots waar geen wapens waren om je te verdedigen. Als laatste waarschuwde Allison hem dat ze zijn gave kon overnemen zonder dat het haar bedoeling zou zijn, "Geen zorgen, daarvoor moet je me eerst kunnen raken."

Damian wachtte niet meer en stormde op haar af. Hij kende verschillende vechtstijlen al was kickboxen zijn favoriet. Hij plaatste meteen een schijnbeweging met zijn rechter vuist waarna hij met zijn linkerbeen uithaalde om haar benen vanonder haar lichaam weg te vegen. Behendig sprong hij naar achteren en hupte wat op en neer, hier had hij nood aan.

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC di aug 25, 2015 12:56 pm

Bijna niet echt … Dat was ongeveer het woord waar ze naar op zoek was geweest. Vals, nep, zo voelde dit alles aan. Alsof het een sprookje was waarin alle mutanten gezellig en vredig op een eiland samen woonden, met bescherming tegen de mensen wereld. Alle leerlingen schoten met elkaar op, de gevaarlijke mutanten waren niet gevaarlijk als ze zeiden. Het was allemaal een soort droom waar Allison probeerde uit wakker te worden. Haar realiteit was een stuk drastischer, gevaarlijker, onvoorspelbaarder dan dit mooie verhaaltje. Ze was gewoon om constant bezig te zijn met dingen die haar ooit eens haar dood konden worden. Terwijl er op het vastteland jagers samen kwamen en de locatie hier probeerde te ontdekken zaten zij hier vast, letterlijk vast. Wat als ze met boten kwamen? Allison kon een mutatie overnemen en weg vliegen, of iets anders maar ze kon niet iedereen helpen. Het enige wat haar gerust stelde was het feit dat ze kon zien wat er op het vasteland gebeurde, die mutatie was haar dierbaarder dan haar anderen momenteel.

Ze moest grinniken toen Damian verstelde over zijn buren, wat nog leek mee te vallen als hij zijn aandacht op iets anders kon richten. Ondanks dat hij zei dat het voor hem wennen was, dat hij nog steeds die bom was zag hij er heel relax uit. Of het was gewoon de situatie, hij tegenover haar, elkaar kennend en in een situatie die hij heel graag deed. Hij sprong ter plaatste, Allison hoefde geen mutatie te hebben om te zien dat de energie door hem heen stroomde, nerveus om eruit te komen. Hij had er duidelijk zin in. Ze fronste haar wenkbrauwen bij zijn gedachten en knikte enkel maar vaag, tuurlijk kon hij nog een rondje.

Eerste de gedachte, dan de directe aanval. Allison zag zijn schijnbeweging komen en de volgende moment smakte haar achterhoofd op één van de matten. Ze sloot haar ogen, bleef liggen en lachte hardop. Ze keek op naar Damian niet heen en weer sprong en ze schudde zachtjes haar hoofd. ‘Je hebt deze week nog niet veel kunnen uitlaten blijkbaar, of zijn ze allemaal bang van.’ Ze kwam behendig weg en draaide een halve cirkel opzij zodat ze volledig op de matten stond. Ze hief haar handen naar boven en sloot losjes haar vuisten, de glimlach werd een grijns en dan niets meer. Er verscheen een geconcentreerde frons in haar wenkbrauwen voor ze naar voor kwam en aanviel. Ze was dan misschien klein en tenger, Allison had het geleerd en dan hoefde je niet groot en sterk te zijn, dan was slechts die juiste beweging genoeg om je tegenstander neer te halen. Ze sloeg de vuist die haar kant uit kwam opzij door hem in de vouw van zijn arm te kloppen, haar andere vuist duwde ze onder zijn ribben naar boven in zijn maag. Ze dook weg, nam haar afstand en draaide zich waakzaam naar hem om …

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC di aug 25, 2015 8:32 pm

Hij kon zich het geluid voorstellen dat haar lichaam maakte toen deze de mat raakte. Hij zag hoe ze haar ogen sloot, de grijns rond zijn lippen werd alleen maar groter. Een soort bloedlust stroomde door zijn aderen. Hij had dit al in tijden niet meer gevoeld. Damian zou haar nooit ernstig verwonden, althans niet in deze situatie. De jongen lachte op het moment dat Allison begon te lachen. Hij sprong nog steeds op en neer, zijn vuisten stonden klaar voor een tweede aanval. In zijn hoofd klonk duidelijk de stem van het meisje, "Je hebt deze week nog niet veel kunnen uitlaten blijkbaar, of zijn ze allemaal bang van." Hij glimlachte vriendelijk en antwoordde, "Ik heb een uitlaatklep nodig... Jij bent slechts een ongelukkig slachtoffer." het laatste woord dacht hij met ietwat een nadruk op.

Het meisje bleef niet lang liggen, Damian maakte zijn spieren rond zijn schouders los die zich begonnen op te spannen. Er was niets slechter dan gespannen spieren in een gevecht. De kracht die je kon zetten was minder en de kans op blessures veel groter. Hij zag hoe Allison haar uitstrekte, even stuurde hij ongerustheid uit naar haar geest maar deze was volkomen overbodig. Haar grijns verdween, haar volledige gezichtsuitdrukking veranderde. Het was alsof ze nu geen moeite zou hebben om zijn nek te verdraaien. En toen schoot ze uit de startblokken, ze was snel en Damian bereidde zich voor om haar slagen te pareren en zelf toe te slaan. Hij haalde uit met zijn linker, een welgemikte slag naar haar kaak maar ze ontweek hem met zoveel gemak dat hij er even verbaasd van was. Erger nog, ze sloeg op het zwakke punt van de arm: de elleboog waardoor zijn arm pijnlijk verkrampte. Haar tweede uithaal kon hij niet vermijden, alleen zijn buikspieren zo opspannen dat het meeste van haar kracht verloor. Desalniettemin sloeg Damian dubbel en gromde van de pijn, Allison had zich terug getrokken. “Nu kunnen we beginnen…” gromde hij in gedachten en wachtte niet langer.

Ze waren zeker gewaagd aan elkaar. Allison was een stuk kleiner dan hij maar dan ook weer een stuk sneller. Hij pareerde zoveel mogelijk van haar slagen en trappen. Op zijn beurt deelde hij er zoveel mogelijk uit. Op een gegeven moment leken ze te dansen, geen van beide stond een seconde stil. Damian draaide zich om haar rechterzijde en haalde gemeen uit met zijn elleboog op haar ribben. Bewust had hij niet doorgeslagen, uit ervaring wist hij dat daar de nier zat en deze ernstig beschadigd kon raken als hij hard genoeg doorsloeg. Zijn eigen ribben, zijn gezicht, benen en armen zaten onder de pijnlijke rode plekken. Sommigen zouden blauw uitslaan als hij ze de tijd gaf. Het zweet liep over zijn rug, de ruimte werd snikheet door hun gevecht.

Na nog enkele slagen te hebben uitgedeeld en te hebben ontvangen stortte Damian zich op Allison. Ze kwamen beide met een smak tegen de mat, hij had gehoopt haar onder hem te krijgen maar in plaats daarvan waren ze beide op hun zijde terecht gekomen. Gelukkig lagen er matten, dikke matten, of hij had zeker zijn elleboog geluxeerd. Een tijdlang spartelden ze op de matten tot de één de ander onder zich zou krijgen.

OOC: Ik godmode even Allison, als je dat niet erg vind ^^ Ik geef aan jou de keuze wie het spartelen ‘wint’ op de matten, als dat goed is?

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC di aug 25, 2015 8:56 pm

Slachtoffertje … er lag voor een reden nadruk op. Hij wist even goed of haar dat ze nooit een echt slachtoffer kon worden, in niet veel althans. Ze hield hier even veel van dan hem, het was voor haar evenveel een uitlaatklep dan voor hem. Dus nee, in het trainen kon ze nooit een slachtoffer worden. Alles wat haar in de positie van slachtoffer zou zetten draaide ze zelf helemaal om naar een punt waaruit ze ervan kon leren. Je was enkel een slachtoffer als je het zelf toe liet, dat was wat haar vader altijd had gezegd. En er was niet veel waar haar vader ongelijk over had.

Na haar eerste aanval sloot Allison automatisch alles op in haar lichaam. De muur kwam voor haar gedachten, niet omdat ze niet wilde dat Damian binnen kon … het was haar concentratie, haar vechtlust en instinct om heel haar lichaam gevechtsklaar te maken. Haar emoties zaten als het ware in een koffertje gestopt en heel haar gezicht was blank, geen frons, geen glimlach, enkel de vastberadenheid in haar scherpe gezicht. Damian was gelijk gedraaid en ging zonder twijfel meteen terug in de aanval. Automatisch, zonder te denken schoot Allison naar een defensieve houding voor ze weer in de aanval ging na het pareren van zijn slag. Terwijl haar spieren verkrampten onder de slagen en druk van Damian dachten haar hersenen verder aan de ene aanval na de andere. Die slag pareerde ze zo, die aanval vulde ze aan zo … Ze gingen maar door, Allison gaf niet in, ze was geen opgever en zo was Damian ook niet.

De slagen van Damian lieten blauwe plekken achter op haar blote armen, haar knokkels lichtelijk geschaafd, bewijs genoeg dat ze hem toch eens geraakt had. Ze voelde zijn kracht bij iedere slag door haar lichaam gonzen, er verscheen een kort beeld voor haar ogen, niet van Damian, van haar vader in een gevecht en voor even stapte ze gedesoriënteerd achteruit. Toen ze haar ogen opende vloog Damian op haar af, ze ontweek maar landde beide met een smak op de matten. Ze zette haar voet tegen zijn bovenbeen en trapte het weg zodat ze van onder hem vandaan kon komen. Wat moeilijk ging met al de spieren en kracht knal boven haar. Maar ze was kleiner sneller, met een trap in zijn zij geraakte ze naast hem. Ze greep zijn arm, wrong het in een onnatuurlijk hoek op zijn rug en dwong hem plat op zijn buik op de matten. Met één knie op zijn rug, een hand die zijn arm in de onnatuurlijke hoek hield en haar ander hand op zijn hoofd bleef ze hijgend zitten. Het zweet droop van haar lichaam, haar ademhaling gejaagd en luidruchtig. Ze liet het toe om haar gedachten open te stellen, haar emoties weer toe te laten en glimlachte uitgeput voor ze hem los liet en zelf op haar rug languit op de mat ging liggen. ‘Beloof me dat we dat nog eens doen.’ Hijgde ze luidruchtig …
OOC; geen probleem! ;-)

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC di aug 25, 2015 9:23 pm

Damian had geen idee hoe lang het gevecht al duurde maar aan zijn lichaam te voelen... vrij lang. Hij was nog niet klaar, dat zou hij lang nog niet zijn en Allison bleek er net zo over te denken. Dat voelde hij, hoe haar slagen nooit in kracht verminderden. Hoe haar benen onvermoeid haar tenger lichaam van de ene plek naar de andere plek deden dansen. Hij wist het en daarvoor hoefde hij niet in haar hoofd te kijken. Daarnaast, kort nadat hun gevecht begon had ze zich voor hem afgesloten. Hij zou uiteindelijk hetzelfde hebben gedaan. Onwillekeurig zouden voorspellingen van zijn slagen zijn doorgesijpeld naar haar of omgekeerd.

Haar kneukels schampten nogmaals zijn onderarm, hij grimaste van de bijtende pijn die zich begon te vormen in zijn onderarm. Hij was bijna afgeleid geraakt door zijn eigen pijn toen hij merkte dat Allison uit ritme was. Damian zag het en nam het ter harte en kegelde beide op de matten. De worsteling op de grond was van korte duur. Zijn handen waren zweterig en haar dunne pols glipte vantussen zijn vingers. Ondertussen gaf ze hem een trap tegen zijn dij. Hij probeerde zich nog te verdraaien en de bovenpositie verkrijgen maar hij was te traag. Een welgemikte trap in zijn zijde deed hem plat op zijn buik vallen, even alle lucht uit zijn longen en voelde vervolgens een licht gewicht op zijn rug. Zijn arm lag in een pijnlijke hoek ergens naast zijn lichaam, hij wist niet precies waar zijn arm eigenlijk was. In zijn rug drukte haar knie pijnlijk in zijn rubben en een hand hield zijn gezicht tegen de stinkende mat.

Even kwam er rust, hij voelde haar ademhaling door op zijn lichaam terwijl de zijne ook zwaar was. Hij voelde haar muur rond haar geest verdwijnen, iets van euforie sijpelde naar zijn eigen geest door. Onzichtbaar draaide hij met zijn ogen. Uiteindelijk verliet ze haar plaatsje op zijn rug en ging naast hem liggen. Damian strekte zijn arm voor zich uit die nu niet meer in haar greep was. "Beloof me dat we dat nog eens doen", de jongen draaide zijn gezicht naar haar, glimlachte en sloot zijn ogen. "Beloofd." zei hij kort en, eerlijk, uitgeput. Na een minuutje draaide hij zich om zodat hij op zijn rug lag, zijn handen lagen ver boven zijn hoofd gestrekt. Zijn borst hing even zwaar op en neer tot zijn ademhaling terug normaal was.

Uiteindelijk ging Damian recht zitten en keek naar Allison. Was het vreemd om blij te zijn dat hij zag hoe ook zij onder de pijnlijke plekken zat? Of was dat te sadistisch? "Kun je me even helpen?" vroeg hij via zijn geest aan haar. Hij strekte zijn benen voor zich uit en strekte zich zo ver uit als hij kon, "Kun je zacht tussen mijn schouderbladen duwen?" hij stuurde haar een beeld door was hij bedoelde. Het was om zijn spieren volledig te stretchen in zijn bovenbenen en in zijn rug.

Het werd weer stil, voor Damian was de buitenwereld altijd stil. Maar ook in zijn hoofd werd het stil op een niet onaangename manier. Zijn ogen keken naar de ruimte waarin ze zich bevonden. Het grootste deel bestond uit matten om op te spartelen. Her en der stonden dummies om op te oefenen. Maar er was een ander deel die door niets werd ingepalmd. En aan de muren te zien werd daar geoefend met werpmessen, katapulten, bogen, en dergelijken. "Wat wil je doen, Allison?" vroeg hij zonder om te kijken van de muren vol gaten en krassen. Hij had een vermoeden dat ze niet naar hier was gekomen om te spartelen, aangezien ze haar boog bij had. Het was nog vroeg op de avond, Damian moest nog avondeten maar had geen honger. Nog niet althans. Eten voor het trainen was sowieso een slecht idee.

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC di aug 25, 2015 9:48 pm

Hij beloofde het en ze glimlachte tevreden. Het was moeilijk iemand te vinden die je gelijke kon zijn. Allison had iemand nodig die beter was dan haar zodat ze zelf ook beter werd en dat was Damian. Hij was beter op het ene vlak en zij beter op het andere. Dat was de enige manier dat ze elkaar konden leren sterker te worden op hun zwaktes. Allison had dat nodig, nu meer dan anders. Ze werd niet meer geconfronteerd met gevaren, niet meer altijd in nieuwe situaties gezet waarin ze zich moest bewijzen. Haar vader had haar ooit eens in een valse kidnapping gestoken waarin ze moest vrij komen uit een verschrikkelijk donkere kamer en moest vechten tegen haar tegenstanders, om op het einde te weten te komen dat hij erachter zat. Dat was wat zij en haar vader altijd deden, elkaar testen en beter maken. Nu had ze niemand als hem en dat bezorgde haar de heimwee die ze nooit gehad had. Maar nu, met Damian, het was niet als met haar vader maar nadat ze uitgeput op de mat gerold was voelde ze wel hetzelfde resultaat, een lichaam dat morgen amper vooruit zou geraken en dat was wat ze wilde bereiken. Voor haar was dit niet winnen, hij lag onder haar maar voor haar was er nooit een winst of een verlies, voor haar was dit gelijkspel en ze hoopte dat Damian dat ook wist.

Terwijl ze naar de plafond staarde en haar lichaam tot rust bracht dacht ze terug op het beeld dat ze had door gekregen van haar vader. Het was niet in het verleden, het was net gebeurd. Dat betekende dat hij aan een missie bezig was en ze voelde zich voor het eerste een beetje bezorgd want hij was zijn partner kwijt, ze zat op school te vechten tegen Damian. Ze schrok dan ook gelijk van Damian’s gedachten in haar hoofd. Ze duwde zich op haar handen af en kwam behendig recht voor ze zich naar Damian draaide en hem hielp. Ze duwde haar beide handpalmen zacht tegen zijn rug en keek neer op de geschaafde bloedende knokkels, die zouden ontsmet moeten worden. Voor de rest voelde haar lichaam beurs aan, ze had niet anders verwacht. En die douche leek nu wel heel erg aantrekkelijk. Toch had ze niet meteen behoefte om weg te gaan, ze was hier om te “oefenen” met haar pijl en boog maar belandde in een wel heel intensief gevecht met Damian. Dat ze stil was zou hij misschien niet merken, ze had meestal nooit veel te vertellen vlak na een gevecht.

Bij zijn vraag gaf ze hem een klopje op zijn schouder en stond op. ‘Ik moet eerst even een paar duizend kilometer verder, kijken wat er aan de hand is met mijn vader. Niet dat ik iets kan doen.’ Ze dacht het, omdat het momenteel voor haar het gemakkelijkste was. Ze liep naar de muur waar haar boog ging en gleed met haar vinger over het kleine kenteken. ‘Heb jij ooit iemand gehad die je kon aanvullen? Waarmee je een team kon vormen?’ Vroeg ze. Ze keek over haar schouder naar Damian en blikte dan terug naar haar boog. Na zijn antwoord sloot ze haar ogen en reisde naar een andere deel van de wereld, naar haar vader. Hij stond over een lichaam gebogen, naast hem stond Isaac, haar beste vriend, aan wie ze alles te danken had. Het lichaam was jager, ze herkende meteen de geavanceerde uitrusting en de zwarte kleding. ‘Allison zou trots zijn.’ Zei haar vader tegen Isaac. Ze glimlachten beide en trokken het lichaam vervolgens weg van waar hij lag. Allison opende haar ogen, er lag een vertederde glimlach op haar lippen. ‘Ze stellen het goed.’ Prevelde ze tegen zichzelf voor ze zich op Damian richtte. ‘Ik was van plan nieuw ontworpen pijlen te testen.’ Tikte ze haar pijlenkoker aan. ‘Kan jij schieten?’ Vroeg ze nieuwsgierig …

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC di aug 25, 2015 10:07 pm

Allison deed wat hij gevraagd had. Haar warme handen duwden zachtjes op zijn schouderbladen en zorgde voor dat stukje meer stretch dan dat hij zichzelf kon opleggen. Het bleef stil tussen hen en dat vond hij niet erg. Hij voelde hoe het meisje in gedachten verzonken was, meer niet. Damian blies zijn longen een laatste maal uit en strekte zover hij kon, met behulp van Allison. Tenslotte rekte hij zich en voelde haar handen verdwijnen. Zijn blik gleed door de kamer toen hij zijn vraag stelde. Een zacht klopje volgde op zijn schouder en enkele heldere woorden in zijn hoofd. Hij knikte enkel en trok zich een stukje terug uit haar geest uit respect. Algauw voelde hij haar terug klauteren naar zijn geest, Damian luisterde. Haar vraag kwam ietwat onverwacht en eerst wist hij geen antwoord. "Neen... niet echt. Al had ik vroeger een goede vriend die mij geholpen heeft." Damian zweeg, nooit had hij erbij stil gestaan dat hij nog over Michael zou praten. Het viel hem zwaar om terug te denken aan de jongen. Het enige beeld dat hij kon oproepen van hem was zijn lijk...

Het meisje trok zich weg uit zijn geest en strekte die naar een plaats die Damian niet kende. De jongen stond op en wreef over zijn pijnlijke ledematen. Zijn knie lag open, net als zijn kneukels en moesten verzorgd worden. Niets ernstigs, maar hij vertrouwde de stinkende matten niet. Aan de ingang van de trainingskamer stond een EHBO doos. Na kort erin hebben gezocht vond hij alcoholhoudende ontsmettingsmiddel. Hij werd uit zijn handeling gehaald toen de geest van Allison terug duidelijk aanwezig was. Even keek hij over zijn schouder en zag nog net het woord 'goed' over haar lippen lopen. De jongen deed verder met wat hij bezig was en nam iets van het middel mee naar Allison.

Toen hij naar haar toe stapte antwoordde ze op zijn eerder gestelde vraag. Even keek hij naar haar pijlenkoker om daarna terug zijn blik op haar te laten vallen. Hij wreef door zijn haar, die nat was van het zweet, en antwoordde, "Ooit heb ik de basics geleerd. Ik moest van ieder wapen de basics kennen. Maar ik bleek algauw geen natuurtalent te zijn wat boogschieten betreft." Hij haalde zijn schouders op en keek naar zijn katana, "Zwaarden, messen en kleine vuurwapens zijn meer mijn ding." Waarna hij naar zijn katana knikte. Voordat er nog iets gezegd kon worden stak hij het ontsmettingsmiddel uit naar Allison en sprak in gebarentaal waarna hij vertaalde, "Voor je kneukels".

Na hun korte behandeling ging Damian naast Allison staan en glimlachte, "Kun je een demonstratie geven?" En gaf een beeld door van haar die een appel van zijn hoofd schoot. Hij mocht dan dat beeld hebben doorgestuurd, eerlijk gezegd wist hij niet of hij haar zoveel vertrouwde om zijn kop op het spel te zetten.

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC di aug 25, 2015 10:25 pm

De vraag over of hij iemand had op wie hij kon rekenen was misschien net iets te snel in haar gedachten op gesprongen. Ze wist dat hij niet zo graag praatte over het verleden en ze zou haarzelf er wel voor kunnen meppen dat ze er niet eerst over had nagedacht. Maar ze was zelf te ver met haar gedachten geweest om eerst zelf na te denken voor ze het vroeg. Toch gaf hij antwoord, kort en bondig. Meer had ze niet nodig, ze kon zijn gevoelens en gedachten dan niet lezen zoals hij deed met haar maar ze kon genoeg zien uit zijn gezichtsuitdrukking dat dit niet zijn meest favoriete onderwerp had. Haar grootste les die ze bij Damian geleerd was, was om een groot deel van het verleden te laten rusten. Voor hem ging het blijkbaar gemakkelijker dan voor haar. Dat er iemand voor hem was geweest stelde haar misschien een beetje gerust. Er was tenminste iemand geweest, en iemand was beter dan niemand. Dat betekend dat Damian niet volledig zijn vertrouwen kwijt was in anderen, dat vriendschap voor hem daadwerkelijk nog iets betekende, al was het maar zou klein. Tussen hen was er misschien al een kleine vorm van vriendschap, Allison probeerde het te zien als een stevige verstandhouding en die begon uit te groeien naar vriendschap.

Bij zijn gedachten volgde ze zijn blik naar zijn Katana en ze begreep meteen wat hij bedoelde. ‘En ik ben geen natuurtalent in zwaarden, mijn lichaam kan er niet mee overweg.’ Antwoordde ze met een glimlach. Messen en dolken gingen wel nog maar zijn katana zou nooit functioneel kunnen gebruikt worden door haar, net als haar boog dat niet zou doen voor hem. Ze bekeek de katana vanop afstand, ze vond het geweldige mooie wapens, ze hadden iets wat andere langere wapens niet hadden, een zekere sierlijkheid. ‘Waarom een katana? Het is je voorkeurswapen neem ik aan, waarom?’ Vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze haar pijlenkoker over haar schouder legde en even aandachtig naar zijn gebarentaal keek voor hij het ontsmettingsmiddel gaf. Ze probeerde het in de mate van het mogelijke te kopiëren en bedankte hem via haar gedachten.

Ze spoot het middel op haar kneukels en zette het spuitje op de grond aan haar voeten terwijl ze haar booghandschoen nam en hem over haar pijnlijke vingers trok, ze grimaste van de pijn maar kreeg hem vervolgens aan. Bij zijn vraag voor een demonstratie en het beeld dat hij daarbij stuurde moest ze luidop lachen. ‘Ik kan niet mis schieten, nooit, dat is de allereerste gave die ik had. Dus je hoeft niet in te zitten met je ogen, oren, neus, je leven.’ Glimlachte ze uitdagend terwijl ze naar de aparte oefenruimte wandelde met haar boog. Ze nam een gewone pijl uit haar koker zette hem op haar boog, trok de pees naar achter en liet de pijl gaan zonder moeite te doen om te mikken. De pijl landde recht waar ze hem wou, in het midden van de roos. ‘Zie, geen gevaar.’ Glimlachte ze schouderophalend …

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC vr aug 28, 2015 8:04 pm

Ze hadden elk hun sterktes en zwaktes. Zo was boogschieten één van de zijne en bleek zwaardvechten één van de hare te zijn. Althans, dat was wat ze beweerde. Damian zag hoe haar blik naar zijn katana gleed. Even bleven haar ogen erop plakken, alsof ze hem wilde bestuderen waarna ze vroeg waarom hij een katana verkoos boven de andere. De jongen glimlachte en stapte naar zijn katana. De gesp bond hij rond zijn heup en zijn katana hing op zijn linker heup. Met zijn linker duim duwde hij het wapen een stuk omhoog waarna hij met zijn rechterhand het heft vast nam en de katana er volledig uittrok. "Het is een snel en efficiënt wapen. Het kan veel schade aanrichten in de juiste handen." Vertelde hij terwijl hij met zijn katana speelde. Hij liet het zwaard om zijn hand draaien, haalde enkele keren uit, liet het tussen zijn rechter en linkerhand spelen. "Het is een stuk van mijn lichaam." concludeerde hij en keek bijna liefdevol naar het wapen.

Nadat hij zijn katana terug had weggestoken in zijn gesp nam hij terug het ontsmettingsmiddel en gaf het aan Allison. Hij zag hoe ze, slordig, zijn handgebaren probeerde na te bootsen. Hij was aangenaam verrast. Behalve Michael had hij nooit iemand anders gehad die enigszins geïnteresseerd was in gebarentaal. Het meisje gebruikte het middel waarna ze een vreemde handschoen aandeed. Hij zag hoe ze een gezicht trok toen het leer over haar geschaafde kneukels wreef. Gefascineerd volgde Damian haar nadat ze gezegd had nooit te kunnen missen. Op een afstandje bleef hij schuin achter haar staan en keek toe toen ze haar pees aantrok. Een boog had wel iets, dacht hij, het straalde iets van macht uit.

Voordat hij het wist had ze de pijl al gelost. Het geluid van de pees die de pijl liet vliegen werd snel gevolgd door de zachte knal van de pijl die de roos doorboorde. Nonchalant draaide Allison zich naar hem en haalde haar schouders op, alsof het niets inhield. Wat ook zo moest zijn voor haar, als dat werkelijk haar mutatie was. Damian kon het zich niet voorstellen dat het voor hèm zo gemakkelijk zou zijn. Hij glimlachte en stapte naar de roos waar haar pijl zat en trok deze eruit. Het was een gewone pijl; metalen punt, zo'n vijftig centimeter lang gemaakt uit carbon en drie veertjes waarvan twee in dezelfde kleur. Hij legde de pijl op de grond en ging voor het doel staan. Het doel stond op borsthoogte, zijn kruin kwam overeen met het hoogste deel van het doel. Via zijn gedachten zei hij, "Ik vertrouw je. Ik mag dan misschien doof zijn, graag zou ik mijn oren willen houden."

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC vr aug 28, 2015 8:30 pm

Je hoefde niet dom te zijn om het te zien, Damian en zijn Katana. Allison zag het, de blik die hij ernaar wierp was haast dezelfde die ze wierp naar haar boog. Het was geen echte liefde maar het was iets dat je koesterde, een gezelschap die je veilig hield, iets dat je macht en precisie gaf. Dus ze wist hoe het voelde, hoe het was om je wapen te trekken of aan te spannen en ermee om te gaan. Voor anderen leek het moeilijk, voor hen was het een veertje waar ze moeiteloos mee over weg konden. Wat niet betekende dat als je Allison een andere boog gaf ze niet eerst zou moeten wennen, ze was de hare zo gewoon dat het voor haar moeilijk was er een andere voor in de plaats te stellen. Bij zijn uitleg keek ze gefascineerd naar het wapen, hij gespte de gordel om zijn middel en trok het er vervolgens uit. Haar hoofd volgde de beweging van het zwaard en haar ogen wel groter toen ze het zag glimmen, haar spiegelbeeld weerspiegelde. ‘Het is een stuk van je lichaam.’ Zei ze luidop net als hij het dacht, precies hetzelfde moment. Ze keek op naar Damian en glimlachte opgetogen terwijl ze terug naar het wapen keek. Toen hij het stil hield liet ze haar vinger kort over het gladde staal heen glijden, haar ogen gegarandeerd fonkelend. Wapens waren nu niet meteen een vrouwending, maar Allison was ermee opgegroeid en ze hield er op een zekere manier van. ‘Hij is echt prachtig.’ Ze keek op van het staal naar Damian, hij had een geweldig wapen. ‘Jammer dat ik er zo moeilijk overweg mee kan.’ Mompelde ze stilletjes voor ze haar blik verlegde naar haar wapen, de boog.

Het geluid dat de pijl maakte terwijl hij naar zijn doel suisde deed haar glimlachen, op dezelfde liefdevolle manier als Damian eerder naar zijn Katana had gekeken. Het gefluit … voor de pijl met een doffe slag in de roos terecht kwam. Ze bleef een tijdje naar het doel staren, haar boog nog steeds geheven, voor ze hem liet zakken en zich half draaide naar Damian. En toen stapte hij zelf naar de roos, Allison haar wenkbrauwen kwamen merkwaardig snel verwonderd naar boven. Ze had niet verwacht dat hij het zo snel zou doen. De gedachten bevestigde waarom ze verwonderd was. Ze dacht niet dat hij haar al zo snel vertrouwde. En dat deed iets met haar, hij was de eerste persoon met wie ze echt contact had gehad en de eerste waarvan ze vertrouwen kreeg. ‘Wederzijds. Ik zal je vertrouwen niet op proef stellen.’ Dacht ze voor zichzelf, al was ze niet zeker of hij het ook kon horen in haar gedachten. Ze trok een pijl uit haar pijlenkoker, controleerde of het wel de juiste was en niet die met de explosieven voor ze hem op haar boog zette. Ze deed expres haar best om goed te mikken, omdat ze wist dat het voor hem iets zou betekenen. Ondanks dat ze het niet nodig had, ze trok de pees naar achter en liet de pijl vrij snel gaan. Hij floot door de lucht en kwam exact neer waar ze hem wou, knal boven Damian’s haar.

Ze liet haar boog zakken en boog half voor hem. ‘Nu mag je op zijn minst ook iets met me doen waar jij plezier aan hebt.’ Glimlachte ze breed. ‘Ik had een klein beetje plezier.’ Wees ze hem aan bij de roos. Het was gewoon grappig, hij had het beeld doorgestuurd en hij deed het daadwerkelijk ook, dat maakte haar euforisch en energiek op hetzelfde moment. Ze wandelde naar de roos en raapte haar ene pijl op voor ze naar de pijl knal boven Damian keek. ‘Hij miste je letterlijk op een haar.’ Grapte ze. Ze trok hem eruit en stak hem behendig terug in haar pijlenkoker. Toen keek ze hem aan, uitdagend. ‘Wat heb je in gedachten voor me?’ Vroeg ze …
OOC: In love met ons topic, lang geleden dat ik nog zo’n geweldig topic met iemand heb gehad! =D

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC vr aug 28, 2015 9:01 pm

Hij had haar zien kijken, de bewegingen van zijn katana volgend en iets in haar ogen kwam hem bekend voor. Het was pas toen hij zijn gedachte en haar lippen dezelfde woorden vormde dat hij het snapte. Hij zag iets van zichzelf in haar. Haar fascinatie voor een wapen, zoals hij had met wapens. Damian mocht dan niet even handig zijn in ieder wapen, daarvoor verdween zijn fascinatie ervoor niet. Allison ging met een vinger over het staal van zijn katana. Ze complimenteerde hem met zijn katana en voegde er nog aan toe dat ze er zelf niet handig mee was. Hij haalde zijn schouders op, "Je kunt niet in alles goed zijn." Vervolgens strekte hij zijn arm uit en gaf het zwaard aan haar. In gedachten gaf hij alleen vage dingen door. Hij had zelf geen idee wat ze ermee kon bereiken maar iets in hem dacht dat ze het wel zou appreciëren om zijn katana te mogen vasthouden en ermee uithalen... wist hij veel wat vrouwen wilden.

Het ene moment had hij nog een katana in zijn handen, het andere moment stond hij voor een roos en zou Allison, hopelijk, naast hem schieten. Hij vertrouwde haar, vraag hem niet vanwaar het plots kwam maar iets in hem zei dat dit een goed idee was. Waar het naar zou leiden wist hij niet. Verschillende gevoelens kwamen door naar hem, afkomstig van het meisje. Het was een plotse vlaag van gevoelens, alsof zijn woorden iets hadden losgemaakt bij haar. De gevoelens waren niet negatief waardoor een kleine glimlach rond zijn lippen speelde.

En toen werd het stil. Hij mocht haar dan vertrouwen, het maakte hem daarom niet minder nerveus. Damian voelde hoe zijn handen klam werden maar verder bewoog hij geen vinger. Van zijn gezicht was niets af te lezen. Hij zag haar een pijl uitkiezen, op haar boog aanleggen en de pees aantrekken. Damian weigerde zijn ogen te sluiten. Hij zag de subtiele beweging van haar hand toen ze de pees losliet. Hij zag de pijl vertrekken en recht op hem afkomen. Hij voelde hoe deze zich boven hem in het doel boorde. Het was toen dat hij besefte dat hij zijn adem had ingehouden en liet deze los. Ze boog lichtjes voor hem, Allison was duidelijk in haar element. Terug overspoelde ze hem met gevoelens al kon hij er weinig van aflezen van haar gezicht. Een glimlach en ogen die glinsterden waren het enige die het verrieden.

Damian keek boven zich waar de pijl zat. Een millimeter of drie, misschien minder, naar beneden en ze had zijn hoofd geschaafd of erger. Tegen de tijd dat hij terug naar voren keek was Allison genaderd, ze had de pijl op de grond opgeraapt en maakte een grapje. De jongen lachte zachtjes, het was waar wat ze zei. Plots, voor hem althans, ging ze op haar tippen staan om de pijl boven zijn hoofd eruit te trekken. Ze stond zo goed als op ooghoogte en ergens voelde Damian warmte naar zijn wangen kruipen. Geef nu eerlijk toe, Allison was best wel knap... Ze leidde hem af door nog een vraag te stellen, "Wat heb je in gedachten voor me?" en haar uitdagende blik maakte het er niet beter op. Damian ging even op black-out.

Er ging een enkele seconde voorbij toen hij zich herpakte. Damian stapte op zij van het doel vandaan, naar voren kon hij niet aangezien Allison er stond. "Ik heb wel een idee." Een uitdagende grijns gleed over zijn lippen en wenkte haar te volgen. Hij haalde zijn rugzak voor school boven en vond een appel. Hij keerde met de appel terug naar Allison, "Als je zou willen liggen op de bank, alstublieft." Hij wees naar de lange zitbank. Ondertussen vertelde hij verder, "Een appel doorsnijden met een katana is vrij simpel. Je maakt een volledige zwaai en hij is door." Eenmaal ze lag legde hij de appel onder haar kin op haar keel. "Je weet zelf wat er gebeurd als je een keel opensnijdt hé?" en hij grijnsde ietwat gemeen naar haar waarna hij zijn katana uit de schede haalde. "Normaal ademhalen en stil liggen." waren de laatste woorden voordat het even stil werd. Het lemmet van het zwaard ging vervaarlijk boven de appel. In een kort moment haalde hij het zwaard naar boven en liet deze terug naar beneden vallen. Het was voor hem een eitje om het zwaard zoveel kracht toe te dienen dat de appel zou splijten en toch haar keel niet te raken. Hij kuiste zijn zwaard aan zijn broek af en glimlachte tevreden naar Allison, "Toegegeven, inderdaad wel leuk."

OOC: Je kunt je niet voorstellen hoe leuk ik dit vind :D Allison is ook wel een geweldige char

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC

» Sweat it all out
» Good things come to those who sweat
» I don't sweat, I sparkle {{Kitty}}
» Good things come to those who sweat
» I might not find again [Allison]