No sweat, No glory [Allison] AC

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC vr aug 28, 2015 9:37 pm

No sweat, No glory [Allison] AC - Pagina 2 29fzhae

No sweat, No glory [Allison] AC - Pagina 2 2lk9mw3

Je kon inderdaad niet in alles goed zijn, maar Allison streefde ernaar om in veel goed te zijn. Een veelzijdig iemand was goed voor in de strijd, dat was wat haar vader altijd zei. Dus probeerde Allison te streven naar alles wat ze kon doen. Ze probeerde kennis te vergaren uit lezen, ze probeerde haar conditie op pijl te houden door het hardlopen, ze trainde haar spieren, haar lichaam en observeerde trainingssessies. Maar bovenal probeerde ze wapens uit te testen en zelf tegenover personen te staan, tot nu toe was niemand zo uitdagend geweest als Damian, en ze was vrij zeker dat ze voor een tijdje niemand beter dan hem zou vinden. Er was een reden waarom ze aan elkaar waren gewaagd. Hetgeen wat haar het meest aantrok waren de verschillende mutaties, je wist nooit zeker wat je voor je neus had. En daar had Allison het nog steeds moeilijk mee, ze wilde snel en bewust naar mutaties kunnen scannen, alleen had ze dat vermogen niet dus moest ze meer aan zichzelf werken, aan haar sociale vaardigheden om zoveel mogelijk vrienden bij zich te hebben die ze kende, op kon vertrouwen voor als het moment er was dat er een aanval zou komen … en die was op komst, zoveel liet haar mutatie haar zien.

Haar mensenkennis, het lezen van lichaamstaal en handelingen liet haar toe om te weten dat Damian een heel klein beetje twijfelde. Hij was niet ontspannen, het net te stil staan verraadde dat hij spannend afwachtte tot die pijl zijn lichaam misschien wel ergens zou doorboren. Hij hield zijn adem in, en hij wist het waarschijnlijk zelf niet eens. Dus maakte Allison er geen woorden meer aan vuil en haalde hem uit zijn lijden door de pijl te lossen en op hem af te laten vliegen. Ze zag hem letterlijk een centimeter zakken van opluchting toen de pijl zijn doel had geraakt, wat niet Damian was.

Toen ze de pijl van boven zijn hoofd had weg getrokken had ze kort oogcontact met hem gemaakt, ze glimlachte ingenomen en nam terug afstand van hem. Zijn zachte lach werkte aanstekelijk, het was een aangename lach om te horen, ze hoorde hem niet veel lachen in de tijd dat ze samen waren geweest. Damian was even in gedachten verzonken, en in die tijd was Allison de pijl aan het bestuderen die ze net boven hem in de roos had geplant, altijd manieren vindend om ze beter, sneller en doeltreffender te maken.

Dat hij snel een idee had was iets wat ze van hem had verwacht. Ze keek op, afwachtend en volgde hem terug naar waar ze eerder hadden gestaan. Bij zijn vraag keek ze van hem naar de bank voor ze haar boog tegen de muur zette en haar pijlenkoker op hing. ‘Moet ik al een dokter bellen?’ Vroeg ze quasi grappend. De grappen kwamen er meestal als ze niet meteen 100 procent zeker was wat van wat er zou gebeuren. Dit was een uitstekende situatie voor een grapje. Ze ging op de bank liggen, haar spieren begonnen langzaam te protesteren, ze zou morgen stijf zijn. En toen zag ze de appel, ze sloot haar ogen en schudde glimlachend zijn hoofd. Waarom waren appels zo doeltreffend grappig in wapensituaties? Bij zijn gedachten keek ze hem ingespannen aan en knikte enkel langzaam. Hij legde de appel tussen haar kin en keel, ze slikte de appel bewoog. Ze slikte nog eens, nerveuser door zijn vraag. ‘Ik bloed dood, binnen dit en een minuut. Je weet de EHBO kist staan.’ Wees ze naar de muur waar hij eerder het ontsmettingsmiddel had uitgehaald. Hij raadde haar aan om stil te liggen … stiller kon ze niet liggen. Ze baalde haar handen tot vuisten en hield haar lichaam zo stil mogelijk. Het normaal ademhaling was iets dat ze aan werkte. 'Het vertrouwen is wederzijds trouwens.' Flapte ze erachter uit. Ze haalde eens diep adem, blies alles er langzaam uit en richtte haar ogen dan naar Damian, hem hiermee toestemming gevend dat hij de appel in twee mocht snijden.

In de films gebeurde zoiets in slow motion, hier, het was gebeurd voor ze goed en wel besefte dat het was gebeurd. Ze greep met haar hand naar de perfect gesneden appel en dan naar haar keel terwijl ze zocht naar enig teken van bloed. Haar hoofd kwam van opluchting weer naar beneden, haar adem ontsnapte zachtjes. Bij zijn geamuseerde gedachten draaide ze haar hoofd en keek hem aan. ‘Blij dat je zoveel pret hebt.’ Glimlachte ze. Ze nam de twee stukken appel in haar hand en kwam recht. Het sap veegde ze met haar hand weg van haar keel voor ze de twee stukken ophield naar Damian. ‘De adrenaline is goed, het houdt ons scherp denk ik. Er is hier weinig op dit eiland wat me alert houdt.’ Het was ook zo, alles was hier zo rustig en normaal. ‘Ben jij afgelopen week iets spannend tegen gekomen?’ Vroeg ze met een blik naar zijn Katana. Altijd trokken haar ogen weer naar wapens, hoe kon een jonge vrouw als Allison daar zo bezeten door zijn … vaders …
OOC: Damian ook! Dat er nog veel topics mogen volgen, amen!

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC vr aug 28, 2015 10:16 pm

Iets zorgde ervoor dat Allison niets meer dan gevatte opmerkingen kon maken. Het zorgde ervoor dat Damian telkens geamuseerd moest grijnzen. Ze was nerveus, hij zag het aan haar lichaamstaal. De subtiele trekkingen van spieren, verwijdde pupillen en de schichtige ogen. Maar ook haar geest verraadde veel aan hem. Allison was goed in het verstoppen van zaken en Damian was goed in het vinden ervan. Hij legde de appel op haar keel en als hij kon horen dan zou hij haar hartslag hebben horen verhogen. Dat beeldde hij zich in, zoals het vaak in boeken werd beschreven. Onbewust zag hij Allison even als een slachtoffer. Als een prooi die hij net had opgejaagd die uitgeteld op de grond lag en op haar genadeslag wachtte. Zijn katana zou zonder moeite door haar vlees kunnen snijden, zou slagaders openleggen en ze zou als een varken doodbloeden.

Maar het was Allison, het beeld maakte hem ziek en dat gebeurde zelden. Damian had veel levens genomen en had zelden spijt gehad van zijn daden. De gedachten raasden snel door zijn hoofd waarna hij zich weer op zijn taak richtte. Allison haar bruine ogen staarden kort in de zijne, het was als een startsein. De truck had hij eenmaal eerder gedaan bij Michael. Deze had hem toen ook vertrouwd zoals Allison nu ook deed. En net als toen haalde hij zijn katana neer, spleet de appel in twee en bleef de persoon ongeschonden. Damian glimlachte bij het resultaat.

De spanning die over het meisje had geheerst verdween nadat ze gecheckt had dat ze werkelijk ongedeerd was. Hij zag hoe haar borst opgelucht op en neer bewoog en stelde zich voor hoe haar gezucht zou klinken. Vervolgens kon hij niet laten om te genieten van het feit dat, voor hem, zo'n simpele truck zoiets kon losmaken bij een persoon. Hij begreep waarom Allison het fijn vond om een pijl op hem af te sturen. Het meisje stond op en hield de twee stukken appel voor hem, hij nam een helft en nam er een beet uit terwijl ze verder vertelde, "De adrenaline is goed, het houdt ons scherp denk ik. Er is hier weinig op dit eiland wat me alert houdt." Damian at verder en dacht, "Inderdaad, het is vreemd zonder alle actie. Ik had dit nodig..." in zijn eigen geest dacht hij ook dit vaker te moeten doen, komen trainen. Een week was teveel geweest.

Tenslotte stelde Allison een laatste vraag waarna haar ogen afgleden naar zijn katana. "Niet veel", gaf hij toe maar wees toch naar zijn gescheurde lip. "Enkele kleine akkefietjes met medestudenten maar meer niet." Hij haalde zijn schouders op. "De lessen brengen veel nieuwe informatie maar het stil zitten is niet altijd voor mij." Het restje klokhuis van zijn appel gooide hij naar de vuilnisbak, hij miste. Misnoegend keek hij naar het klokkenhuis naast de vuilnisbak en besefte plots dat hij honger had. Alsof zijn maag zijn gedachten gehoord had antwoordde hij met een vreemd gevoel van honger. Het maakte een geluid dat Damian niet kon horen. De jongen begon te lachen en legde zijn hand op zijn buik, wetend dat zij het geluid had gehoord dat zijn maag net had geproduceerd. "Misschien... moet ik iets meer dan een halve appel eten." gaf hij toe.

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC vr aug 28, 2015 10:39 pm

Ze begon het gewend te geraken dat alles wat zijn dacht ook voor Damian dicht bij de waarheid lag. Dat betekende dat ze meer op elkaar leken dan ze zelf dachten. Ze waren beide jagers op hun eigen manier, Allison had ik altijd toegewijd aan het zorgvuldige plannen, het in orde maken van haar wapens. Bij Damian gokte ze dat het meer direct zou zijn. Een aanval die je niet zag komen en voorbij was nog voor je het besefte. Maar ze leken op elkaar, en toch waren ze zo verschillend. Allison vergelijk zichzelf enkel maar met haar vader, dit was anders met Damian. Voor het eerst in alle tijd gescheiden van haar vader kon ze zich iemand anders naast zich voorstellen die evenwaardig was, die haar zou kunnen aanvullen evenals zij hem zou kunnen aanvullen … Damian. Ze keek naar hem op terwijl die gedachten haar even bezig hielden. Uiteindelijk liet ze het gaan en probeerde ze niet al te veel aan haar vader te denken.

‘Ik ook.’ Stemde ze in. Het was goed geweest, een zware training, een uitputting voor haar ziel. ‘Misschien slaap ik voor de verandering eens beter. Als het zo is, sta ik hier iedere dag op je te wachten.’ Knipoogde ze. Niet dat ze het meende, haar lichaam zou eraan kapot gaan maar ze zou het geweldig vinden tweemaal per week met Damian te kunnen trainen. Dan was er enkel nog haar mutaties die moesten getraind worden want aangezien ze wel goed waren, goed kon altijd beter. ‘Het moet er toch ooit eens van komen, de oorlog.’ Dat laatste hing ze tussen twee aanhalingstekens. ‘Ik zie wat de geruchten zijn op het vasteland, ik weet dat ze op termijn zullen komen als ze ons vinden. Ik vraag me enkel af of we er klaar voor zijn.’ Het was een gedachte die ze voor het eerst luidop sprak. Wat kon een eiland ongeorganiseerde mutanten doen als het leger kwam? Chaos, dat was het enige wat ze kon bedenken.

Toen Damian’s gedachten weer bij haar binnen kwamen keek ze op naar zijn gescheurde blik. Voor even fronste ze haar wenkbrauwen maar ze stelde er geen vragen bij. Damian was niet zo ontspannen als Allison, hij kon ook nog niet zo goed overweg met zijn omgeving dus ze begreep het wel als er klappen werden uitgedeeld. ‘Vergeet niet dat die andere studenten ook mutaties hebben. Ik zou niet willen dat je in het ziekenbed beland door een onbeheerste student. Met wie moet ik dan trainen?’ Ze hield haar hoofd schuin en glimlachte. Het was misschien een lichte waarschuwing maar bovenal wilde ze niet dat hij eronder zou lijden, ze wilde hem niet kwijt, hij was de enige die haar begreep. Terwijl hij het klokhuis in de vuilbak mikte, wat faalde probeerde Allison zich te concentreren op haar deel van de appel. Na training had ze nooit honger, toch probeerde ze hem op te eten. Bij het horen van zijn maag fronste ze haar wenkbrauwen en keek grijnzend naar Damian op. ‘Misschien?’ Herhaalde ze zijn woorden. ‘Ik denk dat je beter een douche neemt en daadwerkelijk gaat eten voor je misschien een appelflauwte krijgt. Ik kan je niet naar boven dragen, zo sterk ben ik niet.’ Legde ze uit. Ze kreeg haar half deel van de appel op, buiten het deeltje klokhuis en mikte het zonder echte aandacht naar de vuilbak, hij landde op de juiste plaats, erin. ‘Dit moeten we wekelijks doen, jij en ik, dit. Ik voel me vier keer beter dan ik hier aan kwam.’ Gaf ze eerlijk toe …

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC vr aug 28, 2015 11:02 pm

Damian zijn gedachten gleden af naar een warme maaltijd. Eerst een koude douche om zijn lichaam schoon te maken. Die trouwens plakte en rook naar het zweet. Hij bleef even hangen bij de meest banale gedachten toen Allison haar stem duidelijk in zijn hoofd klonk. Bij haar eerste zin keek hij vriendelijk waarna ze nog iets toevoegde en zijn vriendelijke blik veranderde in geamuseerdheid. Ze hadden beiden waarschijnlijk op hun eigen manier reeds oorlog gevoerd. Iedere dag vechten was zwaar, te zwaar. Maar als hij enkele dagen in de week zou kunnen trainen met haar dan zou hij meer dan voldaan zijn. Ergens onbewust hadden ze een afspraak gemaakt.

Het was even stil en Damian wist niet of hij nu afscheid moest nemen, zich douchen en eten of dat er nog iets zou komen. Blijkbaar wel, een gedachte van Allison klonk duidelijk in zijn hoofd en las hij ook van haar lippen. Oorlog. Hij keek ernstig naar het meisje en wachtte even af. Hij luisterde aandachtig naar wat ze te vertellen had. Damian liet de gedachten even bezinken. Uiteraard had hij gehoord van wat er op het vasteland gebeurde. De mensen kwamen in opstand, ze wilden geen mutanten, ze waren bang van hen. Dat was altijd al zo geweest maar nu leek de emmer vol. De Verenigde Staten had al tegen nieuwe wetten ingestemd, nog even en de laatste druppel zou vallen.

"Ik ben er klaar voor." Antwoordde hij duidelijk. Damian had eerder gevochten en hij zou het zo weer doen. "Maar ik vrees voor vele andere mutanten hier." Hij was geen pessimist al zouden velen het vaak anders beweren. Damian zei enkel wat een feit was: sommigen zijn opgegroeid in een paradijs. Het ergste dat ze hebben meegemaakt zijn ouders die hen hebben afgestoot. Maar hebben ze ooit het leven genomen van een ander? Hebben ze ooit een kameraad verloren in een strijd? Hebben ze zich ooit moeten verdedigen buiten simulaties? "Nog even en de docenten zullen de trainingen opkrikken, ons voorbereidend op een gevecht." Het was slechts een hypothese. Zijn maag rommelde nogmaals, deze keer lachte hij niet.

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC vr aug 28, 2015 11:24 pm

Damian was er klaar voor, tuurlijk was hij er klaar voor. Allison had niet anders verwacht van hem. In zijn eentje zou hij er altijd klaar voor zijn. De vraag was of hij het ook kan samen met anderen. Allison was ook geen teamspeler maar ze had wel altijd één of twee iemand bij haar nodig waar ze op kon rekenen. Als ze er dan toch alleen voor stond dan deed ze het vanop afstand, met pijl en boog. Ze vroeg zich af of Damian even goed zou functioneren in een training met tien andere mutanten. Een soort van simulatie zeg maar, waar ze op elkaar moesten vertrouwen, samenwerken. Ze dachten misschien beide dat ze er klaar voor waren, fysiek, maar mentaal was iets helemaal anders. Daarnaast … als er een leger voor je neus staat ga je anders denken. Allison was er niet zo zeker over en dat voelde je ook in haar gedachten.

Allison kwam recht en nam haar pijlenkoker en boog samen. Het uittesten van haar nieuwe pijlen was voor een andere keer, deze dag had genoeg voldoening gehad. De laatste gedachten van Damian deden haar naar hem opzij kijken. ‘Trainen nu het nog kan, voor je het weet wemelt het hier van de onvoorbereide studenten.’ Knipoogde ze. Ze trok de deur open en wandelde met Damian richting de kleedkamers. Ze bleef bij die van de mannen staan en draaide zich naar hem om. ‘Ik zie je hier of ergens anders ooit wel eens. Als je me nodig hebt, je weet me ze vinden.’ Ze glimlachte met een zekere uitdaging voor ze richting de vrouwenkleedkamers wandelde en verdween …

Onderwerp: Re: No sweat, No glory [Allison] AC

» Sweat it all out
» Good things come to those who sweat
» I don't sweat, I sparkle {{Kitty}}
» Good things come to those who sweat
» I might not find again [Allison]