Permanent slumber

Het was niet zo dat ze echt spijt had dat ze hem had laten schrikken zodat hij op de grond was gevallen. Ze had namelijk wel de kans gehad om even goed te kunnen lachen. En daar ging het om. Het was wel heel speciaal geweest dat ze haar excuses had aangeboden. Ook al zou ze haar excuses weer terug nemen op het moment dat hij haar excuses accepteren. Hij had tevreden naar achteren geleund en licht geknikt. Het zou haar ogen laten rollen, maar ze deed nu net als of ze echt meende dat ze haar excuses had aangeboden. Ze kon er nog steeds niks aan doen dat ze hem keihard had uitgelachen dat hij pijn had gehad. Ze ging toch nooit stoppen met mensen laten schrikken.
Toch, de woorden die hij uitsprak liet haar wel twee keer nadenken. Nu hij zo reageerde op haar misschien moest ze het dan toch wel accepteren dat ze haar excuses toch wel moest menen. Ondanks zijn tevreden blik in zijn ogen dat hij beter was dan haar. Want daar was gewoon niks van waar. Ze was daarom zelf ook wel tevreden dat hij haar toch wel gelijk gaf. “Maar zorg alsjeblieft dat ik de volgende keer mede spectator ben” vroeg hij nog, waarbij ze hem even speels aan keek. “Nou, ik heb niet echt een idee wanneer ik je weer zou zien na deze dag…” zei ze, terwijl ze onderzoekend in het rond keek. “..dus dan kan je beter nu mede spectator worden?” vervolgde ze toen ze een volgende slachtoffer in zicht had. Het was een groot iemand die nogal angstaanjagend en demonisch keek. Ze vond hem hét perfecte slachtoffer, nog beter dan Christophe. Mysterieus bleef ze hem voor enkele seconden aan kijken, waarna ze weer onzichtbaar werd. Een paar stoelen verschoven, terwijl ze richting de grote demonische jongen toe liep. “BOE,” zei ze weer op dezelfde manier dat ze Christophe had laten schrikken. Echter was het dit keer zij die schrok van de beweging die jongen had gemaakt. Hij had zijn vuist door haar heen geslagen, waarbij ze door de onverwachte beweging naar achteren stapte. Geheel geschrokken, terwijl hij degene was die had moeten schrikken van haar. Met een rood hoofd van schaamte en haar haarkleur een lichte paarse gloed liep ze weer schamend naar Christophe. “Oké… dat ging niet zo goed als ik had verwacht,” zei ze, terwijl ze weer met een rood hoofd ging zitten op de stoel.

De vragen die hij stelde gaf ze verder allemaal antwoord op. Bij haar leeftijd was het nog al nieuw voor haar. Ze had nooit echt haar leeftijd gezegd, maar Chirstophe maakte rustig duidelijk dat hij nog wel wat jaartjes ouder was dan haar. Ze kon niet zeggen dat ze dat verwacht had, maar als ze een beetje logisch na dacht kon het namelijk wel. Ze zat op een eiland vol mutanten dus dan was niks meer een verrassing. Peggy kon dan ook niet echt zeggend dat ze veel had meegemaakt, waarbij ze als antwoord op zijn vraag wat twijfelachtig haar schouders ophaalde. “Beetje over de wereld heen zweven is niet zo heel bijzonder of wat dan ook,” zei ze. Zo speciaal vond ze de wereld dan ook niet echt.
Hij bevestigde ook dat ze er niet oud uit zag. Iets wat dan ook echt te danken was aan het feit dat ze een geest was. Stel je voor ze was een oud wijf en zat op een eiland met allemaal tieners en zo. Ook al verwachtte ze niet dat ze dan werd toegelaten.
Kort legde ze uit wat ze nog meer kon met haar mutatie. Het was nogal vaag, maar het was wel grappig. Dat vond ze in ieder geval zelf. Hij maakte duidelijk dat ze nu een kans had hem aan het lachen te maken dus dat was precies wat ze deed. Ze vertelde over het mammoet gebeuren in het museum. Het was elke dat ze er aan terug te grappig. Ze wilde dat sowieso nog een keer doen, maar dan met een geest van een dinosaurus.
“For real?” zei hij, terwijl hij kort grinnikte en zij zelf ook wel even moest lachen. Ze knikte ter bevestiging en luisterde naar wat hij nog meer zei. “Ah, respect voor dat. Ik zou het maar al te graag willen zien,” zei hij. Waarbij ze even nadacht of er iets van een museum of iets op het eiland te vinden was. Ze wist het niet zeker, maar zei:“Dat zou kunnen als er ergens hier een soort museum is waar dieren karkassen zijn of wat dan ook,” zei ze. Aan alleen dieren karkassen of skeletten van dieren had ze al genoeg om hem te laten zien hoe het moest.

Was er überhaupt iets in Peggy dat er voor zorgde dat ze zou stoppen met andere mensen te laten schrikken? Nee, natuurlijk niet. Het boeide haar niet dat mensen soms pijn hadden of boos werden. Oké, dat was een leugen als mensen boos werden, terwijl er mensen om haar heen dat hadden gezien voelde zich wel ongemakkelijk. Maar toch, ze kon nou niet zeggen dat Christophe er echt boos boos om was geworden. Hij was gewoon geïrriteerd geworden en daar moest ze mee leren leven. Ze had haar excuses aangeboden en er was weer vrede tussen hun. Niet dat hij hoefde te weten dat haar excuses gemeend waren, maar toch. Natuurlijk vond ze het dan niet erg om er een schepje boven op te doen, zodat er meer vrede kwam. Christophe mocht mede spectator zijn. Dat was al wat hij wilde en ze had geen idee of ze hem nog een keer zou gaan zien na deze dag. Ze zou het in ieder geval niet erg vinden als ze hem nog een keer zou zien, misschien zou hij dan wat leren van haar goeie humeur. Niet te vergeten van haar perfecte skills om mensen te laten schrikken.

Het kleine glimlachje dat ze bij de jongen op het gezicht had zien verschijnen deed haar goed. Het klonk inderdaad spannend voor wat ze ging doen. Nu moest ze alleen wel snel een slachtoffer vinden die perfect was om te laten schrikken. De jongen die in de hoek van de cafetaria zag er groot en fors uit, maar Christophe wilde het spannend hebben. Dan was hij wel een hele uitdaging. Net als hoe ze haar gesprekspartner had laten schrikken werd ze weer onzichtbaar en liet een spoor van schuivende spullen achter, zodat hij haar nog wel kon volgen. Het ene kleine woordje dat mensen echt doen kon schrikken was een mislukte poging. Wat nou perfect skills om mensen te laten schrikken? De jongen had haar meer laten schrikken en dat was een groot wonder. Met een rood hoofd van schaamte en haar haarkleur licht paars liep ze weer terug naar Christophe. Dit was niet de bedoeling geweest..
“Ik vind het wel schattig hoe je je haar verkleurt.” Grinnikte hij plagerig. Eventjes werd haar haarkleur van het licht paarse naar licht roze en werd ze nog even iets roder. “Pff, er is niks schattigs aan,” zei ze flauwtjes, waarbij ze even weg keek. Ze moest er maar snel voor zorgen dat haar hoofd en haar haren gewoon een normale blonde kleur kregen. Peggy keek weer naar Christophe op het moment dat hij begon te spreken over haar gefaalde poging om iemand te laten schrikken. “Maar de gedane moeite vond ik wel,” Hij zweeg even en legde een hand op zijn hart. “ontroerend.” Een glimlach verscheen op haar gezicht en een grinnikte ze. “Dat,” Ze wees naar de jongen die ze had geprobeerd te laten schrikken. “Dat was een mislukte poging. De volgende keer zal het beter gaan.” Knipoogde ze. Dat was gelijk een belofte die vast stond.

Christophe had een verhaal willen horen wat hem aan het lachen zou gaan maken. En haar doel was dan ook echt bereikt. Ze had zijn slecht humeur veranderd naar iets goeds. Daar zouden alle mensen om hem heen ook vrolijker van worden. En dat had ze voor elkaar gekregen om iets te vertellen, toen ze als mammoet door het museum heen was gelopen. Het was wel iets bijzonders geweest en tbh wilde ze dat nog wel een keer gaan doen. Dan was de reden niet alleen om mensen te laten schrikken, maar ook om dat ze er echt plezier in had om te veranderen.
Het was geen verrassing dat hij dat ook wel een keer zou willen zien. Misschien zouden ze dat later op de dag nog even kunnen doen. “Als het er ooit komt.. dan weten we waar de volgende slachtoffers zullen vallen.” Glimlachte hij. Ze knikte en even dacht ze na. In een biologie lokaal waren toch karkassen te vinden? Ondeugend keek ze de jongen aan en zei:“We kunnen zo wel naar het biologie lokaal, daar staan toch ook altijd van die opgezette dieren?” vroeg ze uitdagend. Ze zag het al helemaal voor zich als ze als havik door het gebouw ging vliegen door de muren heen. Waarschijnlijk was een havik het grootste opgezette dier dat er te vinden was. Maar het was tenminste iets.

“Maar.. je hebt toch niets door die gast daar?” Peggy knipperde even twee keer met haar ogen, voordat de vraag echt tot haar door gedrongen was. Christophe was aan het begin echt heel geïrriteerd geweest en toen kreeg ze hem aan het lachen… en nu? Nu leek het wel of hij ook een beetje bezorgd te zijn. Haar karma was weer gestegen. “Nee, ik heb niks opgelopen,” zei ze met een glimlach. Ze kon zeggen wat ze wilde, maar ze begon hem wel lief te vinden, ondanks zijn ochtend humeur. “Ik was alleen een beetje geschrokken,” grinnikte ze kort. Het had toch wel iets ironisch dat Peggy slachtoffer was geworden van haar eigen grap.