All Eyes On Who? &Dylan

Zolang er niks doods in de buurt was van het meisje, was ze eigenlijk vrij normaal. Natuurlijk was haar gedrag een beetje apart als je erop zou gaan letten, maar meestal werd het bestempeld als schattig of verlegen. Persoonlijk kon het haar niet zoveel uitmaken wat mensen over haar dachten: ze wilde gewoon een zo normaal mogelijk leven leidden. Haar mutatie, gave of wat het dan ook was – beangstigde haar en het liefst zou ze het voor de rest van haar leven uit de weggaan. Jammer genoeg werd haar dit niet gegund, maar dat kon nog niet betekenen dat ze haar best zou doen om het te ontkennen tot het bittere eind.

Vandaar dat ze dus besloten had zich gewoon weer te focussen op haar schoolwerk. Ze mocht dan niet vooraan zitten op het moment, dat nam niet weg dat ze alsnog haar best kon doen om goed op te letten. Maakte ijverig aantekeningen en wist alles in haar nabije omgeving weg te bannen; had enkel oog voor de docent. Nu hielp het ook dat de jongen voor haar bijzonder makkelijk te negeren was, hij had nog een dansje voor haar kunnen doen en dan had ze het nog niet gemerkt – ze was zowaar vergeten dat hij überhaupt bestond. Iets wat niet bijster vreemd was gezien ze hem niet kende én zijn mutatie erbij hielp (iets wat Dylan natuurlijk niet weet, maar hey; wij wel).
Toch wist de persoon voor haar ervoor te zorgen dat haar aandacht met één klap helemaal op hem was gericht. Ze schoot nog net niet overeind, maar haar handen kwamen wel omhoog en met grote ogen keek ze voor zich uit. Na een paar maal geknipperd te hebben kwam ze overeind, leunde over haar tafeltje heen – omklemde de rand met haar handen – en keek naar beneden. ‘Eh…’ Ze voelde zich verplicht om dit te vragen: ‘Gaat het?’ Het was iets menselijks om te doen, het was normaal. Vooral voor iemand die achter degene zit die gevallen is. Verdorie, waarom moest ze nou weer hier zitten? Van alle mogelijke plekken en mogelijke uitkomsten… Moest zij weer op de plek geplaatst worden waar ze niet geplaatst wilde worden.

OOC; Sorry, maar ik moet nog even inkomen ;v;

_{Om de een of andere reden leek niemand anders hem opgemerkt te hebben. Wellicht dat alleen zij het had gemerkt omdat hij voor haar zat en dus het dichtstbij was? Ze wist het niet en om eerlijk te zijn had ze het ook niet echt door, had haar concentratie volledig op hem gericht – niet alle vrouwen zijn goed in multitasken en Dylan was het type dat maar één ding tegelijk kon, wat dus als gevolg had dat maar één ding haar aandacht kon hebben per keer en op het moment was het de jongeman die daar op de grond lag.
Bij zijn antwoord op haar vraag kon ze het niet helpen dat ze fronste. ‘Dus val je achterover?’ Ze had hem niet echt heel goed zien vallen, maar kijkend naar hoe de stoel was geëindigd en hoe hij lag… Het was geen rocket science. Buiten dat was zijn antwoord ook ietwat vreemd. Het ging er toch niet om waarom hij was gevallen, het ging om de aftermath die pijn wel of niet inhield. En in dit geval dus niet want hij zei dat het oké was.
 
Nou, nu ze hetgeen had gedaan wat haar verplicht was opgelegd vanuit de maatschappij kon ze weer vrolijk verder met de les. Ze wilde net weer terug naar achteren leunen toen de jongen besloot een vraag te stellen. Waarom bleef hij op de grond zitten? Waarom ging hij een conversatie met haar aan midden in de les? Waarom was hij in godsnaam gevallen? Waarom deed hij dit? Ze voelde zich verplicht erin mee te gaan, was bang om vreemd gevonden te worden door hem als ze hem gewoon negeerde. ‘Eh, nee -’
“Ziegler!”
Met een ruk keek het meisje op toen de docent haar naam riep. Shit. “Wat ben je aan het doen?”
‘Ik eh… Hij was gevallen.’ Had niemand anders het dan door? Was zij de enige die het had opgemerkt? Het leek wel zo, want vanuit haar ooghoeken kon ze de reacties van anderen peilen. “Wie is hij? Waar heb je het over?” Betekende dit dat ze gek was geworden? Haar blik dwaalde af naar de jongen. Fuck. Ze wist zijn naam niet. Hoe kon ze hem nu aanduidden dan? Ze kende de naam van een klasgenoot niet, dat was best… Gênant. Zachtjes beet ze op haar onderlip, was zich met de seconde meer bewust hoe diep ze in de penarie zat. ‘Eh… D-Die… I-Ik…’
“Heb je wel gegeten vanochtend? Ga je maar even melden bij ziekenzaal.” Ze had geluk dat ze er altijd goed voorstond bij de docent én dat ze snel panikeerde. Het feit dat ze peultjes zweette en steeds bleker werd hierdoor had ervoor gezorgd dat de docent zich zorgen maakte over haar, in plaats van haar straf te geven. ‘Oké…’ murmelde ze zachtjes, durfde er niet op in te gaan en pakte haar spullen maar. Ze kon het niet helpen dat ze een beetje schichtig naar de jongen bleef kijken terwijl ze het deed, alsof ze bang was dat hij iets zou doen. Was hij wel echt? Of was ze gewoon echt gek geworden op deze plek en zag ze nu een vage hallucinatie? Nee dat kon niet, ze kende niemand die eruit zag zoals hem en zoveel fantasie had ze nou ook weer niet.
Het lokaal eenmaal uit kon ze een zucht slaken. ‘Oke, rustig Dylan,’ fluisterde ze zachtjes tegen zichzelf, ‘Zelfs al is ‘ie niet echt, dan kun je het nu gewoon uitbannen en is alles gewoon goed.’ Het kon toch niet dat ze gek werd? Waarom zou ze? Het was gewoon onlogisch en vreemd.}