I'm like a boombox, boom [Aislin]

Wat. Was. Dit. Met zijn skateboard onder zijn arm geklemd verliet hij het enorme schoolgebouw. Eenmaal buiten draaide hij zich om, liep enkele passen achterwaarts om het kasteel nogmaals fantsoenlijk te kunnen bekijken. Of toch in hoeverre dat lukte zonder zijn nek te breken door omhoog te kijken. Hij had een halfjaar op Oxford gestudeerd – talen en muziek – en daar had hij het al imposant gevonden. Maar het was niets tegenover Genosha, a – lles – be – hal – ve. Met een vrolijk sprongetje draaide hij weer voor de helft rond zijn as en liep verder over het grindpad dat slingerend door de tuin liep. Hij keek naar zijn voeten en de steentjes die eronder knerpten. Een stralende glimlach verscheen op zijn gezicht bij het horen van dat nieuwe geluid. Conor passeerde een groepje meisjes dat zat te studeren op het gras en in de plaats van een ‘Hallo’, liet hij identiek hetzelfde, knerpende geluid over zijn lippen rollen. Hun reactie vond hij hilarisch en kon een vrolijke lach dan ook niet onderdrukken terwijl hij zijn ‘tocht’ verder zette. Het was een zalig gevoel voor hem om eindelijk zijn hele mutatie te kunnen en mogen gebruiken zonder dat hij als ‘buitenstaander’ beschouwd werd. Niet dat de mensen hem hier niet vreemd zouden bekijken, maar toch was het anders.

De drukte die hij van ver op het skatepark zag deed de glimlach op zijn gezicht enkel maar groeien. Nieuwe mensen waren leuk, zeker als ze dezelfde passie deelden. Zijn wandelpasje ging al snel over in een jogpasje en vanaf het moment dat hij het skatepark binnenliep liet hij het skateboard dat onder zijn arm stak op de grond vallen en sprong hij er behendig op. Conor rolde tussen de verschillende ramps en bowls door. Er waren enorm veel obstakels die zijn hoofd een beetje deden ontploffen. De mogelijkheden waren simpelweg eindeloos, net zoals de glimlach die zijn gezicht sierde. Het kon niet anders dat hij morgen spierpijn in zijn kaken had. Voor hij het goed en wel door had opende hij zijn mond en begon hij te zingen, zo luid dat het leek alsof heel het skatepark volhing met speakers. Maar dat was niet moeilijk, aangezien Conors lichaam het volume kon bereiken van wel duizend muziekinstallatie’s samen. “”. Langzaam maar zeker kwam de menigte in beweging. Verschillende mensen klapten mee op de maat van de muziek, anderen kwamen zelfs zo ver dat ze hun voeten niet meer in bedwang konden houden. Hij beïnvloedde heel de sfeer die er hing, maakte het zelfs nog vrolijker dan het oorspronkelijk al geweest was. Conor was in zijn nopjes, zijn lichaam schreeuwde bij wijze van spreken pure blijdschap uit. Als alles hier zo gemakkelijk zou verlopen, dan zou hij zich meer dan snel thuisvoelen op Genosha.

Behendig duwde hij zich voort op zijn skateboard en klipte terwijl zijn pet los van zijn broeksriem. Als een ware skaterboy zette hij hem achterstevoren op en klapte vrolijk in zijn handen. Niet dat hij echt goed kon skateboarden, laat staan dat hij echt zo’n skatersdude was, maar Conor amuseerde zich er rot mee, en dat was wat telde, toch? In zijn ogen stond een enorme fonkeling en hij durfde wedden dat als iemand er in zou staren, ze er muzieknoten in zouden zien verschijnen. Langzaam liet hij zich uitbollen richting de bankjes die aan de zijkant van het skatepark stonden. Ondanks dat Conor zijn mond niet nodig had om te zingen, deed hij het wel. Het gaf hem een echter gevoel, zijn stembanden voelen trillen, zijn longen écht gebruiken. Hij voelde hoe hij langzaam uitgeput werd, door het skateboarden en terwijl ook het zingen. Net toen zijn liedje ten einde kwam en hij bijna bij de bankjes was, sprong er een steentje tussen een van de kleine wieltjes van zijn skateboard waardoor het ding blokkeerde en Conor als het ware naar voren katapulteerde. Een luide schreeuw vulde het skatepark en hij kwam met een plofje op – gelukkig – zijn voeten neer. ”Het is oke, het is oke.” zei hij met een geschrokken lachje en gebaarde met zijn hand naar alle mensen die hadden staan kijken. Oh damn, awkward! Soms moest hij opletten met het volume van zijn stem. Hij wierp een blik over zijn schouder en zag zijn board nog net de andere kant uitrollen. Op een drafje liep hij erachteraan, totdat hij zag waar het skateboard tot stilstand kwam. ”Ohnee, excuseer me..” zei hij met een verschrokken ondertoon in zijn stem. Zijn skateboard was recht tegen de enkels van een meisje met geweldige bruine krullen aangereden en daar ook tot stilstand gekomen. Conor viste het ding van de grond en keek haar met zijn grote, blauwe ogen aan. ”Heb je je pijn gedaan?” Hij klemde zijn kaken op elkaar en trok zijn lippen tot een scheve, bezorgde lijn. Met zijn vrije hand nam hij zijn pet van zijn hoofd, want ja, dat was toch altijd dat tikkeltje beleefder.

Het was een heus feest ten midden van het skatepark. Conor zag vanuit zijn ooghoeken hoe er zelfs mensen die oorspronkelijk niet in het skatepark waren, toch een kijkje kwamen nemen naar het mini-concert. Maar veel aandacht kon hij er niet aan schenken, want hij moest op zowel de lyrics, zijn stem én zijn skateboard letten. Al kostte dat laatste meer moeite dan de twee andere dingen bij elkaar. Conor was als het ware de muziek zelve en geen enkele noot was te hoog, te laag of te lang voor hem. Hij kreeg het zelf klaargespeeld om op het einde van het liedje er een kleine medley van te maken. Maar toe was er dat rotte steentje, dat weer zonodig zijn show in een awkward situation veranderde. Hij had het nog zo kunnen denken dat het niet op wieltjes zou verlopen. Nice Conor, mooie woordspeling. Zijn schreeuw overstelmde het hele skatepark en hij moest toegeven dat hij de concerten die hij opvoerde -voor hij naar Genosha gekomen was- met meer glans had afgesloten. Maar ach, het was zo en hij moest er maar mee leren leven. Conor draaide zijn hoofd en zag zijn skateboard nog net wegrollen, waarna hij onmiddellijk als een halve gek erachteraan begon te lopen. Ook dát nog? Zijn groene jasje wapperde achter hem aan terwijl hij een sprintje trok, maar jammer genoeg niet snel genoeg om nog te voorkomen dat het ding tegen de enkels van een meisje aanreed. Niet hard weliswaar, maar toch.

Voor het meisje kwam hij tot stilstand en legde zijn linkerhand op zijn borst om zijn ademhaling onder controle te krijgen, met zijn rechterhand nam hij de pet plechtig van zijn hoofd. De krullebol leek het amper gevoeld te hebben, en dat zorgde toch wel voor een kleine opluchting bij Conor, wat duidelijk te zien was aan het glimlachje dat op zijn lippen kwam. ”Het is…” begon het meisje, maar kon haar zin niet afmaken doordat ze op de een of andere manier het kreeg klaargespeeld om te struikelen over een stilstaand skateboard. Haar gilletje weerklonk ook over het skatepark -iets zachter en vrouwelijker dan dat van Conor welliswaar- en hij hapte verschrokken naar adem. Onmiddellijk deed hij een stap naar voren en probeerde tevergeefs naar het meisje te grijpen in de hoop om haar val tegen te houden. Met een zachte plof kwam ze in een stapel dorre bladeren terecht en Conor sloeg onmiddellijk een hand voor zijn mond. Voor kort wist hij niet of hij bezorgd moest zijn of moest lachen, want het was wel degelijk hilarich om te zien, maar wie weet had ze zich wel bezeerd? Zijn eerste reactie was om te vragen of ze zich had bezeerd, wat gelukkig niet het geval leek te zijn. Dus met andere woorden: Conor kon zijn aangename, vrolijk klinkende lach de vrije loop laten gaan. ”Heb jij even geluk bij een ongeluk.” greens hij een tikkeltje verlegen en stak zijn hand naar haar uit om haar vervolgens recht te trekken uit de stapel bladeren.

”Zo.” mompelde hij nog steeds half lachend en duwde het skateboard strategisch met zijn voet aan de kant, waardoor het in de bladerenhoop vast kwam te steken. ”Safety first.” Conor ‘stofte’ zijn hand af aan de zijkant van zijn broek en stak hem vervolgens opnieuw naar het meisje uit. Ditkeer niet om haar uit een bladerenhoop te redden, maar wel om vriendelijk haar hand te schudden. Als ze dat wou tenminste. (Al hoopte hij vurig van wel, want anders zou dat het tweede awkward moment van de dag worden). ”Ik ben Conor, fijn je te ontmoeten op deze..-“ Hij fronste op een lachwekkende manier zijn wenkbrauwen en keek kort naar de hemel. Wat voor dag was het eigenlijk? Hij had er geen flauw benul van, dus improviseerde maar ter plekke. ”-..klunzige, spectaculaire hersfdag.” Close enough. De pet ‘klikte’ hij weer vast aan zijn broeksriem en keek daarna met een vrolijke glimlach naar het meisje. ”Da’s een mooie kleur van koptelefoon.” bracht hij toen met vol enthousiasme uit en wees kort naar het ding dat rond haar hals hield. ”Turcoise is mijn lievelingskleur.” vertelde hij toen als extra weetje en wees naar de pet die hij zojuist zorgvuldig uit de weg gehangen had. Het ding had ongeveer dezelfde kleur. ”Mag ik ook zo nieuwsgierig zijn om te vragen naar wat je luistert?” vroeg hij toen met een engelengezichtje en wipte tweemaal op zijn voeten op en neer. Ja hij was benieuwd, alles wat ook maar iets met muziek te maken had prikkelde zijn nieuwsgierigheid zoals niets anders dat kon.