Maybe a little more homesick now. [Aiden]

Jensen merkte op dat het vast niet leuk geweest moest zijn om alles op te geven. Dat was het ook zeker niet. Aiden had het de eerste paar jaar best moeilijk gehad. Maar toen ze naar de villa verhuisden was het alweer wat minder. Misschien omdat er veel tijd overheen was gegaan, of dat de villa vaak net zoveel werk vereiste als de boerderij. Alleen dan op een andere manier. Aiden was eigenlijk altijd wel bezig in dat grote huis. Niet dat vader of moeder het ooit zagen. Zij dachten altijd juist dat het de schoonmaakster was. Maar zodra Aiden thuis kwam van school hielp hij haar zo goed hij kon. Hij had toch niks anders te doen. Anders zat hij toch wel in zijn kamer. Hij vond het wel altijd leuker om buiten te werken. Bij de paarden en in de tuin. Het was nooit zoals vroeger geweest, maar het was beter dan het appartement waar hij opgesloten zat.
Dat werd echter wel anders toen hij Blaine ontmoette. Toen ging hij vaak met hem mee na school. Hij had zich meerdere malen schuldig gevoeld tegenover de werkster, maar ze had altijd geopperd dat het geen probleem was.
Hij realiseerde zich eigenlijk nu pas dat hij een betere band had met de werkster dan met zijn moeder. Maargoed, wat wilde je dan ook als beide ouders vrijwel altijd aan het werk waren.
Toen hij vroeg of Jensen het niet miste, nu hij zo op het eiland zat, gaf hij dat inderdaad toe. Hij zei echter wel dat hij er geen moeite mee hadden dat vond Aiden op een of andere manier wel fijn. Er waren al genoeg mensen hier op het eiland die wensten dat het wel anders was omdat ze hun huis misten.
“Daarnaast, ik kan altijd terug naar huis. Ik kan mezelf teleporteren dus technisch gezien is het nooit veraf,”  vertelde Jensen schouderophalend. Aiden keek verbaasd.
“Dat is inderdaad super praktisch,” zei hij fascinerend. Hij vond het eigenlijk super interessant om over mutaties van anderen te horen. Teleporteren  bijvoorbeeld is zo handig, vooral voor Jensen. Zo hoef je je familie eigenlijk niet lang te missen.
Jensen vroeg of het lang geleden was dat Aiden voor het laatst gereden had. Aiden twijfelende even, maar knikte daarna. “Helaas wel. Ik heb mezelf er eigenlijk al in een hele poos niet toe gezet.” Waarom eigenlijk? Vroeg hij zichzelf. Door Blaine kon het niet komen, want hij spendeerde alsnog heel veel tijd in de stallen. Hij verzorgde de paarden, maar reed er nooit op. Eigenlijk iets heel geks. De paarden waren ook een beetje moeders ding. Terwijl hij er eigenlijk meer tijd aan besteedde. “Maar ik ben het vast niet verleerd,” glimlachte hij.
Bij de stallen merkte Aiden vrijwel direct dat Jensen in zijn element was. Hij liet hem even alleen door naar het hok van de conciërge te lopen. Hij moest immers toch ergens een ‘gebruiksaanwijzing’  moeten kunnen vinden.
Hij vond echter niet veel in het hok. Hij wist eigenlijk ook niet zo goed waar hij naar zocht. Het was toch veel logischer dat zoiets belangrijks ergens hing waar mensen het konden zien?
Juist op dat moment riep Jensen. Aiden stopte gelijk met zoeken en glimlachte.
“Gelukkig,”  zuchtte hij opgelucht. Hij liep achter Jensen aan naar het einde van het gebouw. Hij keek verbaasd naar het prikbord. “Oh, ja. Dat is eigenlijk ook wel logisch,” zei hij meer tegen zichzelf dan tegen Jensen terwijl het de optuigplaats rondkeek.
Hij richtte zijn aandacht op het bord en bekeek de tien paarden die hij voor het kiezen had. Jensen koos de zwarte ruin, wiens naam Avanti was. Aiden daarentegen zocht een wat rustiger managepaard, of pony nog liever. Hij geloofde niet dat hij paardrijden verleerd was, maar wilde absoluut geen onnodige risico’s nemen. Daarom wees hij tevreden aan IJslander aan. “Die lijkt me wel geschikt voor mij, ” zei hij ietwat trots. “Zodra ik wat vaker gereden heb durf ik wel iets heftigers aan. Maar tot dan lijkt een pony me een beter idee,” legde hij grinnikend uit. Hij keek naar buiten, waar de tien paarden tevreden stonden te grazen. De zon was gaan schijnen, geen enkel teken van een regenbui was aanwezig. Het was een perfecte dag om te gaan rijden. Aiden keek weer terug naar Jensen, die net zo enthousiast leek als hem.

DISCLAIMER: Deze Jennifer weet (bijna) /niets/ meer van paarden… I ow this to wikipedia.

Jensen legde uit waarom het handig was om teleportatie als mutatie te hebben. En hoe verder hij het uitlgede hoe jaloerser Aiden werd. Het was gewoon zoveel handiger. Hij wilde ook wel tot de laatste minuut in bed blijven liggen.
Jensen had het ook over menselijk blijven. Mutaties niet veel voor laten stellen. Aiden was nog niemand tegen gekomen die enorm opschepte over zijn mutaties. Eigenlijk meer mensen die er het tegenovergestelde over dachten. Zo liep hij soms rond op het eiland, zoekend naar een plek waar mensen zich niet constant verdrietig voelde omdat ze mutant waren. Die plek had hij nu dan gevonden, bij de dieren. De plek waar hij altijd heen ging.
"Ik zou mijn mutaties het liefste voor de hele wereld willen verstoppen. Laat staan dat ik erover op wil scheppen," mompelde hij zachtjes. Hij zou er niet aan moeten denken om het van de daken te schreeuwen. Wat zouden mensen wel niet van hem denken? Nu is een beetje zekerheid over jezelf natuurlijk ook goed. Maar niet op die manier. En al helemaal niet op dit moment, met wat er allemaal in New York gaande was.

Jensen vroeg of het lang gelden was dat hij gereden had. Daar had Aiden gelijk een antwoord op. Hij was er zelfs een beetje nerveus onder. Misschien vergat hij wel een aantal hele belangrijke regels of deed hij kets heel erg stoms. Nu was Jensen waarschijnlijk niet degene die hem daar op afkeurde, maar toch vond Aiden het fijn dat hij het nu wist. Dan zou hij er misschien wat meer begrip voor hebben als er iets mis ging. Aiden geloofde echter niet dat hij het paardrijden echt verleerd was. Zoiets verleerde je niet. Zeker niet als het iets was wat je met liefde deed. Maar routines en belangrijke regeltjes kon je wel vergeten. En dat was precies waar Aiden nerveus over was.
"Gelukkig ben jij ervaren. Ik hoef zeker niet bang te zijn dat er iets mis gaat," zei hij glimlachend. Op Jensen kon hij vast vertrouwen.

Het duurde even, maar uiteindelijk had Jensen het bord met de paarden erop gevonden. Aiden koos voor iets veiligs, een IJslandse pony. Daar had hij vroeger ook wel eens op gereden.
"Je weet wat ze zeggen over pony's?" vroeg Jensen terwijl hij Aiden een halstertouw aanreikte. Aiden pakte het grijnzend aan.
"Dat ze eigenwijs zijn? Dat zal bij deze toch wel meevallen?" antwoordde hij. Hij was niet helemaal zeker van z'n zaak, want elk dier was natuurlijk anders. Maar het was nog altijd minder risicovol dan een paard dat hij niet kende. Bovendien stond er niet pas op, koppig bij den
Pony's omschrijving.
Buiten was het prachtig weer. De zon scheen en het zag er niet uit alsof het ging regenen. Nu wist je maar nooit, met zoiets onvoorstelbaars als het weer. Maar het zag er redelijk uit. Jensen merkte dit duidelijk ook op.
"Ik denk dat we geen betere dag gekozen konden hebben," zei hij. Aiden stemde ermee in door te knikken, maar keek twijfelend naar de lucht.
"Laten we hopen dat het dit weer blijft," voegde hij eraan toe.
Aiden was even bang dat hij de pony nooit te pakken zou krijgen. Maar toen hij er rustig op af
Iiep bleef het diertje rustig staan. "Hallo daar," zei hij zachtjes terwijl hij de pony over zijn neus aaide. Hij maakte het halstertouw vast en liep terug naar Jensen. De pony sjokte mak achter hem aan.
"Geen problemen tot zover," merkte hij op terwijl hi naar het paard keek dat Jensen vast had.
Jensen merkte op dat hij hoopte dat de paarden met elkaar op konden schieten. Aiden knikte onzeker. Het zou een hoop problemen voorkomen als ze een beetje normaal tegen elkaar deden. Maar ze stonden bij elkaar in de wei, dus zo rampzalig kon het niet zijn.
Ze bonden de paarden vast bij de stallen. De knopen kon hij nog prima leggen. Dat was dan ook iets wat je niet kon verleren. Hij twijfelde even of hij achter Jensen aan moest op het zadel en het hoofdstel te gaan halen, maar de paarden leken braaf te blijven staan. Dus hij ging Jensen achterna. Het zadel was niet moeilijk te vinden. Hij pakte het ietwat onhandig op en liep weer terug naar zijn pony. Zoals verwacht stonden de twee nog net zo kalm als hij ze achter had gelaten. Aiden legde het zadel en het hoofdstel aan de kant en pakte een borstel uit de poetsbak. Hij voelde zich zo ontzettend onnozel. Daar stond hij dan, een pony te borstelen met de glimlach van een klein kind op zijn gezicht. Ja, hij had dit echt gemist.

Jensen leek het te begrijpen. Niet dat Aiden wat anders had verwacht, Jensen kwam niet over als iemand die zichzelf beter vond dan anderen alleen om een mutatie.
Aiden zou zich kapot schamen. Misschien ook deels omdat hij wist dat het zijn ouders' imago zou schaden. Onwillekeurig vroeg hij zich af hoeveel mensen het eigenlijk wisten. Behalve zijn vader en moeder had hij niemand verteld over zijn mutatie. Misschien hadden een aantal klasgenoten vermoedens gehad, maar niemand had hem er ooit over benaderd. Waarom zouden ze ook? Zelfs met mutatie was hij niet interessant genoeg voor al die lui op zijn oude school. Die hadden we wat beters te doen. Het ergste wat hem zou kunnen overkomen was dat er een groepje grappen over hem zou maken, en de hele school lieten weten dat hij anders was, zodat niemand meer aandacht aan hem zou besteden. En dat was geen straf, maar een opluchting voor Aiden.
Zover was het echter nooit gekomen. Hij was naar Genosha vertrokken nog vóór die leerlingen hun vermoedens konden vaststellen. En hier hoefde hij niet bang te zijn voor achterdochtige medeleerlingen. Niet op dat vlak in ieder geval.
Jensen sprak Aidens gedachtes uit. Hier hoefden ze niet te verstoppen. Want hier was je 'normaal'. Aiden wist bijna zeker dat alle mutanten dat stukje opluchting voelde. Al was dat maar heel even.
Hij glimlachte geruststellend naar Jensen toen hij vertelde dat hij zich nog wel verstopte, uit gewoonte. Dat herkende Aiden wel.
"Dat gaat vanzelf over. Je bent hier immers nog maar net," stelde hij hem gerust.

De paarden straalde een oase van rust uit naar Aiden. Ze stonden allemaal zorgeloos in de weide te grazen en te genieten van het lekkere weer. Zelfs bij de kennels voelde hij zich niet zo rustig. Hij ademde even in en uit voor hij tevreden achter Jensen aanliep.
De IJslander deed niet erg moeilijk. Hij keek alleen even sloom op toen Aiden eraan kwam lopen. Zachtjes sprak hij tegen het dier terwijl hij hem vastpakte en naar het hek begeleidde.
Jensen leek ook nog geen problemen te hebben. Toen Aiden dit opmerkte stelde hij hem gerust dat het vast wel allemaal goed kwam. Jensen had immers jaren ervaring. Aiden was in goede handen. Niet dat hij verwachtte dat er iets mis zou gaan. De paarden zagen er heel braaf uit, bovendien voelden ze zich beide nog erg kalm.

Aiden hoopte met heel zijn hart dat het mooi weer bleef. Vooral nadat Jensen de opmerking had gemaakt over een mutant met een slechte dag. Dat liet hem nog even realiseren dat je maar nooit zeker kon zijn over wat er op het eiland gaande was. Hij grinnikte zorgelijk. Maar zelfs als het ging regenen... Hij haalde zijn schouders op.
"Dat laten we de pret niet bederven, toch?" vulde hij zijn gedachten hardop aan. Ze liepen terug naar de stallen, bonden de paarden bast, liepen naar het zadelhok en vervolgens weer terug naar de paarden. Het leek allemaal zo lang gelden voor Aiden. Terwijl hij nog altijd best  veel tijd besteedde aan de paarden thuis. Hij verzorgde ze altijd na school. Het was het daadwerkelijke rijden wat zo lang geleden voor hem was.
Hij pakte een borstel uit de poetsbak en begon de IJslander te poetsen. Het was fijn om eens actief bezig te zijn met iets. Als hij de behoefte voelde om iets te doen, ging hij altijd studeren. Dat was een mentale bezigheid, nu was hij fysiek bezig en het voelde voor eens veel beter.
"Welke dieren hadden jullie op de boerderij, toen je er nog woonde?" vroeg Jensen toen Aiden aan de manen begonnen was. Hij dacht even na.
"Wel, onze boerderij was er vooral om granen te verbouwen. Maar we hadden ook een aantal koeien waarvan we de melk dan verkochten." Hij kon zich dat nog goed herinneren. Zijn vader en moeder, die al discusserend om tafel zaten. Vader was ervan overtuigd dat ze meer geld konden verdienen met de koeien, en moeder was eigenlijk vooral bezorgd. Omdat dat meer werk met zich meebracht en dan de oogst misschien wel zou mislukken. Uiteindelijk had vader zijn zin gekregen, en was het goed gekomen. Eigenlijk vond Aiden dat moeder gelijk had. Vader nam altijd teveel hooi op zijn vork, spreekwoordelijk dan...
"En we hadden kippen, die we vooral voor onszelf hielden. Ze produceerden altijd net genoeg eieren om de week mee rond te komen. En de paarden natuurlijk. Die hadden we eigenlijk alleen omdat m'n mam er zo om zeurde. We hadden er twee," eindigde hij. Tot de verkocht werden, samen met de rest van de boerderij.
"En jij?" vroeg hij geïnteresseerd. Al kon hij het antwoord al wel raden.

Hij wenste soms dat het niet hoefde, zijn mutaties achter hhouden.Dat hij gewoon naar huis kon en normaal kon zijn. Natuurlijk wist hij dat hij hier, op het eiland, helemaal geen moeite hoefde te doen om zijn mutaties te verstoppen, maar toch wilde hij dat hij zich er iets comfortabeler bij kon voelen.
Daarom was hij blij met Jensen Hij leek het te begrijpen.Ze stonden op één lijn. Aiden stelde hem gerust dat de drang om te verstoppen vanzelf wel over ging. En dat was niet gelogen. Aiden was er uiteindelijk ook gewend aan geraakt. Maar de constante angst dat hij iemands emoties veranderde bleef. En het schuldgevoel, dathem met de meer meer leek in te nemen.

Hij was dan ook blij dat hij Jensen vandaag was tegengekomen. Paardrijden was precies wat hij nodig ad. Een beetje afleiding, fysieke bezigheid én nostalgie van vroeger. Beter kon het niet worden. Hij merkte dan ook op dat een beetje regen de pret niet zou bederven. Jensen leek hiermee in te stemmen,
"En je weet wat ze zeggen, een echte ruiter rijdt door weer en wind," voegde hij eraan toe. Aiden glimlachte en knikte. Zo was dat maar net. Een humeurige weermutant ging deze dag niet verpesten.

Aiden vond al zoveel plezier in het borstelen van de IJslander. Het was weer net zoals vroeger. Ondanks dat de pony helemaal geen stevige poetsbeurt nodig had deed Aiden dit wel. Manen kammen, staart uitborstelen, hoeven krabben alles. Hij merkte toch al snel dat de paarden wel goed verzorgd werden. \Jensen vroeg welke dieren er op Aidens boerderij leefden. En Aiden wist dat nog maar al te goed. Het waren er nooit veel geweesd omdat de boerderij eigenlijk vooral voor graan zorgde. Naar de koeien die er later bijkwamen zorgden ook een beetje voor inkomsten. Aiden had de paarden altijd het leukste gevonden. Ondanks dat ze eigenlijk wat overbodig waren op de boerderij.
Hij vroeg vervolgens hetzelfde aan Jensen, die begon uit  te leggen dat graan niet wilde vanwege de droogte. Daar kon Aiden wel mee instemmen. Ierland was daar in dat geval iets geschikter voor.
Zijn mond viel bijna open bij het aantal schapen dat Jensen noemde.
"Vijfhonderd?" herhaalde hij. Dat moest ook haast wel. Aidens familie leefde van de graan dat ze verkochten. Jensens familie leefde ongetwijfeld op het schapenwolf.
Jensen was naast de IJslander gaans taan en vertelde rustig. Ze hadden ook koeien en paarden. Wat al vanzelfsprekend was. Ze hadden er bijna alles wat Aiden had. Alleen meer.Daarnaast kwam Jensen nog  maar net van een boerderij af. Aiden had dat leven al een hele poos geleden achter zich gelaten. Hij gooide het zadel ietwat onhandig op de rug van de pony. Die nog altijd net zo kalm was als eerst.
"Koeien en schapen klinkt nog altijd leuker als  het graan," grinnikte hij. Het oogsten was vreselijk. Ondanks dat hij nog redelijk jong was toendertijd, moest hij meehelpen. Hij schoor veel liever 500 schapen.
"Maar daar denk jij vast niet hetzelfde over. Ik kan me voorstellen hoe zwaar het scheren moest zijn in de hitte," zei hij terwijl hij aan het omdoen van het laster begon. Ook dit ging makkelijker dan hij gewend was. Hij grinnikte.
"Wat ik me ervan kan herinneren was opzadelen niet zo gemakkelijk. Volgensmij heb ik het echt getroffen met hem." Hij aaide de pony over  zijn neus  en keek vervolgens naar Jensen.
"Ziet ernaar uit  dat we er klaar voor zijn," zei hij met een glimlach. "Zullen we dan maar?" vroeg hij deels aan Jensen, deels aan de IJslander. Hij betwijfelde of er iets zijn dag  kon verpesten.

Aiden vond het fijn om met Jensen te praten. Het haalde herinneringen van vroeger op. Toen hij nog jong was en elke dag op school niet kon wachten om naar huis te gaan, zodat hij kon helpen met simpele boerderij klusjes. Het leukste vond hij de kalfjes. Die hij samen met zijn vaders hulp elke dag hun melk gaf. Het waren nooit veel kalfjes. Altijd maar vijf of zes. Daarom was Aiden extra verbaasd over de 200 koeien die Jensen in zijn boerderij had. De schapen waren al veel. Maar bij de koeien kon Aiden zich voorstellen hoeveel werk daarin moest zitten. Hij moest toegeven dat hij het niet erg  vond om maar een stuk of 30 koeien te hebben. Maar Jensen was niet anders gewend. En als Aidens vader 700 dieren huishield, had hij de boerderij vast niet verkocht om een beter betaalde baan aan te nemen. Want dan was er helemaal geen beter betaalde baan geweest. Hij kon et niet helpen, maar  begon zijn leven voor te stellen als hij al die tijd gewoon op de boerderij had gewoond.
Aiden merkte op dat de schapen vast veel werk opleverde zodra geschoren moesten worden. Jensen bevestigde zijn vermoeden. Ze zouden het met de hele familie doen. Aiden glimlachte terwijl Jensen vertelde dat hij blij was als het achteraf zou gaan regenen.
"Ga je terug om ze te helpen tegen die tijd?" vroeg hij voorzichtig. Hij wilde Jensen niet overstuur maken. Maar als het aan hem lag had hij teruggegaan. Ondanks dat het als veel werk en gedoe leek, leek het hem ook juist een soort traditie. Aiden zou er zonder twijfel voor teruggaan. En voor Jensen was dat alleen maar makkelijker.

Jensen keek toe terwijl Aiden zijn best deed om de brave pony op te zadelen. Het werd goedgekeurd door hem Hij voelde zich er iets beter door. Hij deed niks verkeerd, nog niet althans. Jensen begon zijn ruin ook op e zadelen. Zodra ze alle twee de paarden klaar hadden steeg Jensen op. Hij grapte of Aiden zich nog kon herinneren hoe hij moest opstijgen. Aiden grinnikte naar Jensen.
"Dat hoop ik wel." grapte hij terug.
Hij zette zijn voet in de beugel en zwaaide de andere erover heen. Terwijl Jensens paard bijna niet stil kon blijven staan van enthousiasme, bleef Aidens IJslander stokstijf staan. Hij keek fronsend naar het beestje.
"Je hebt er toch wel een beetje zin in?" vroeg hij het dier, niet verwachtend dat hij een antwoord zou krijgen. Hij wilde het de pony niet aandoen om een heel stuk te rijden terwijl hij er helemaal geen zin in had. Aiden wierp een blik op de weide en realiseerde zich dat de pony ook gewoon lui kon zijn en terug  wilde naar zijn wei en zijn heerlijke gras. Het was goed voor hem, een beetje beweging. Hij keek naar Jensen.
"Let's go?" zei hij enthousiast. Hij spoorde de pony aan terwijl hij een klikkend geluid maakte en stapte rustig richting het ruiterspad.

OOC: omg i'm so bad at this im sorry *crying*

aiden was nog nooit zo enthousiast oer iets geweest. Hij vond het geweldig om te horen over Jensens thuis. Hij kon al helemaal voor zich zien hoe Jensen samen met zijn familie aan een warme maaltijd zat na een lange dag schapen scheren. Het deed hem denken aan vroeger. Toen hij nog op de boerderij woonde. Toen hij ook elke avond aan de warmste maaltijd die ze zich konden permitteren zat. Hoe hij altijd domme kleine dingetjes mocht doen toen hij klein was. Hoe hij opgroeide met zoveel liefde voor dieren. En hoe dat allemaal van hem afgepakt werd door een beter betaalde baan. Misschien dat hij het daarom zo fijn vond om erover te praten.
Hij vroeg aan Jensen of hij van plan was om naar huis te gaan tegen de tijd dat de schapen weer geschoren moesten worden. Jensen leek er zo enthousiast over, dat het Aiden niet verraste toen hij vertelde dat hij dat wel van plan was.
"Ach, ze kunnen je niet opsluiten hier," stemde Aiden in. Hij had niet echt de behoefte om terug naar huis te gaan, maar hij wist dat het niet makkelijk was om het eiland te verlaten. Ze waren hier immers niet zonder reden. En wie weet wat er zou gebeuren als de onjuiste mutanten het eiland zouden verlaten.
Aiden keek verbaasd op toen Jensen voorstelde dat hij een keer mee moest komen. Hij begon er spontaan van te blozen.
"Wouw, dat zou ik geweldig vinden," stamelde hij. Hij wist ook niet wat hij er verder over moest zeggen. Zo'n voorstel was niet niks. Het zou hem geweldig lijken om weer eens bezig te zijn op een boerderij. En als hij dan ook nog eens een handje kon helpen.

Het voelde alsof hij gisteren nog voor het laatst had gereden toen hij opsteeg. Hij voelde zich er zo goed door. Een glimlach was op zijn gezicht gebrand. Jensen merkte op dat de IJslander gemanierd was. Aiden knikte instemmend. Hij gaf geen tegenspraak toen hij opsteeg en daar was Aiden alleen maar blij om.
"Ik heb een goede pony gekozen om mee te beginnen," zei hij opgewekt terwijl hij de pony aanspoorde. Hij begon rustig naar het ruiterspad te stappen. De ruin van Jensen stapte er vrijwel gelijk enthousiast achteraan. Aiden keek op naar Jensen zodra hij naast hem reed en begon te lachen.
"Hoe is het weer daarboven?" grapte hij. Jensen zat duidelijk veel hoger dan Aiden. Dat vond hij echter geen probleem. Hij was heel blij met zijn brave IJslander.
Zodra ze het bos inreden vroeg Jensen naar zijn eerste paarden ervaring. Aiden keek bedenkelijk om zich heen.
"Ik weet bijna zeker dat mijn ouders de paarden al hadden voor ik geboren werd, maar toen ik vijf was en ik onze shetlander mocht rijden. Natuurlijk onder teozicht van mijn ouders, maar ik mocht er helemaal alleen op zitten terwijl mijn moeder ons begeleide aan het halster." Hij dacht terug aan het moment."Er zijn wel korte herinneringen van borstelen en aaien daarvoor, maar ik denk dat ik mijn eerste ervaring is. En jij?" weerkaatste hij de vraag. Jensen moest vast een goede eerste herinnering aan de paarden hebben, aangezien hij er al van kleins af aan mee opgegroeid was.

OOC: Still terrible :')