INDEX GUIDE RULES GROUPS MEMBERS

Deel
 

 Solitude is Bliss (+Faye)

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Alice Fairfax
Alice Fairfax
Class 3
Aantal berichten : 107

Character Profile
Alias: Aisa
Age: 19 when she became immortal
Occupation:
Solitude is Bliss (+Faye) Empty
BerichtOnderwerp: Solitude is Bliss (+Faye)   Solitude is Bliss (+Faye) Emptyzo mei 08, 2016 4:43 pm

Solitude is Bliss (+Faye) Tablepic2_by_wooschie-d8g5867
if looks could kill

Verdómme. Het snerpende geluid van de wekker klonk afgrijselijk in Alice's oren. In één seconde had ze haar beslissing gemaakt, voordat ze ook maar kon kijken hoe laat het eigenlijk was.
Dag wekker. Een harde uithaal van haar hand, bijna als een soort vogelklauw, deed het krijsende machientje tegen de muur belanden. Bijna onmiddellijk legde de wekker het loodje.
Die werkte niet meer.
Kreunend kwam ze overeind om haar hoofd in haar handen te leggen. Het was nog steeds een wonder hoe hemels zacht de witte dekens op haar lichaam aanvoelden (een groter verschil met de harde stenen in de kerker bestond immers niet), en exact dat feit maakte het nog moeilijker om uit haar bed te stappen en haar blote voeten op het harde laminaat te zetten. Onwennig schoof ze haar benen onder de deken vandaan en zette haar voeten één voor één op de grond. Ah nee. Het was koud.
Vijf minuten bleef ze zo zitten, op de rand van het bed, slaperig starend in het niets. Alice kraakte haar nek en stuntelig kwam ze overeind, nog steeds verzonken in haar slaap.
Ze wierp een korte blik op de wekker, die inmiddels in drie stukken in drie stukken verspreid over de vloer lag, en snoof. Ze zou zo wel aan Jean of Jamie melden dat haar wekker 'niet meer werkte' of dat het 'kapot was gegaan'. Of niet. Nah. Te veel werk. Met haar voet schoof ze de stukken plastic en de batterijen onder haar nachtkastje. Ooit zou ze er wel iets van zeggen, maar nu nog even niet. De smoesjes die ze bedacht had waren een excuus dat de twee schoolhoofden vast wel zouden accepteren, aangezien ze nog steeds het 'wereldvreemde meisje uit de Middeleeuwen' was. Blijkbaar heette de tijd waarin ze was opgegroeid de Middeleeuwen. Leuk klonk het wel, 'middel'. Er kwamen dus een paar eeuwen voor en er kwamen een paar eeuwen na.
Wat ging ze doen vandaag? Dat is waar ze aan moest denken. Niet aan Lu-
Sporten. Dat ging ze doen vandaag. Voorlopig had ze vrijstelling van de lessen, iets wat ook weer te maken had met de 'wereldvreemde meisje uit de Middeleeuwen'-diagnose die vanaf het moment dat ze op Genosha Island was gekomen op haar geplakt was. Volgens een gesprek dat ze eigenlijk niet had moeten horen tussen Norah de psychologe en Jean, was ze te 'gestresst', 'zou ze het waarschijnlijk nog niet aankunnen' en was het beter 'als we haar laten wennen'. Wennen als in dagelijkse afspraakjes in de bibliotheek waarin telkens één leraar haar één hoofdstuk uit een lesboek vertelde. Niet te veel natuurlijk, want dan zou ze 'nog meer in paniek raken'. Lessen waren voorlopig dus nog taboe.
Niet dat Alice dat heel erg vond. Zo had ze meer tijd om het eiland te verkennen. Of in bed te blijven liggen. Het tweede deed ze wat vaker dan het eerste, maar goed.

Alice was inmiddels voor haar kledingkast gaan staan, die ze wat ruwer opendeed dan eigenlijk hoorde: de scharnieren protesteerden tegen de plotselinge beweging. Hmpf. Veel keuze had ze niet. Haar ziekenhuisoutfit, die bestond uit een warme grijze sweater en een dito grijze joggingbroek, en nog een overig ruim scala aan sweaters en joggingbroeken.
Eigenlijk kon ze alleen maar kiezen uit sweaters en joggingbroeken. Een grotere wereld van verschil met de los vallende jurken die ze eeuwen terug in Gateshead had gedragen bestond er niet. En ook dat maakte Alice helemaal niks uit. Broeken zaten een stuk comfortabeler dan jurken had ze gemerkt. En de losse kleding leek een stuk beter bij haar persoonlijkheid en hele 'image' dan een framboosroze jurk. Geheel willekeurig greep ze een setje kleding uit de kast, om te constateren dat zowel de broek als de jurk exact één tint donkerder grijs waren dan het setje dat ze in de ziekenzaal aan had gehad. Snel verwisselde ze haar zwarte nachtjapon voor haar donkergrijze setje en zwart-witte sneakers, bond haar blonde haren in een warrige staart (haar haren vlechten had ze niet meer gedaan sinds ze op het eiland aangekomen was) en hupte van de trap af, naar de sportruimte.
Damian en Clyde hadden haar aangeraden om te sporten zodat haar spieren sterker konden worden (ze had in vijfhonderd jaar pittig weinig beweging gehad) en om haar conditie te verbeteren, en het was bovenal een goede manier om haar frustratie eruit te rennen. Terwijl ze het apparaat (Alice kon zich nog uit een rondleiding van Damian en Clyde herinneren dat het een 'loopband' heette) aanzette, hoorde ze de opzwepende muziek uit de muziekboxen en een scheve grijns verscheen op Alice's gezicht. Vreemd genoeg was de moderne muziek het minste waar ze aan had moeten wennen. Toegegeven, het was een heel stuk anders dan liederen die 's avonds door barden aan de eettafel gespeeld werden, maar het klonk goed. De elektronische melodie gaf haar een soort adrenalinestoot en nog breder grijzend dan ze al deed voerde ze het tempo van de loopband op, totdat ze bijna op volle kracht rende.
Hoe stom het ook klonk, ze was één met de muziek en de ritmische bewegingen van haar voeten op de loopband.
Tot het geluid van een binnenkomend iemand het moment verpestte.
Moest dat nou? Waren het altijd geluiden die je uit een trance moesten halen? Vanmorgen was het het snerpende geluid van een wekker geweest, nu stond er een meisje in de deuropening.
Giftig staarde Alice het meisje aan terwijl ze de loopband op een minder zware stand zette, haar lippen in een streep op elkaar gedrukt.    
Terug naar boven Ga naar beneden
Faye Jones
Faye Jones
Class 4
Aantal berichten : 346

Character Profile
Alias: Jupiter
Age: 18 years
Occupation:
Solitude is Bliss (+Faye) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Solitude is Bliss (+Faye)   Solitude is Bliss (+Faye) Emptyzo mei 08, 2016 5:06 pm

Faye Jupiter Jones

De kracht waarmee ze de lange houten stok hanteerde was fel, doelgericht en met precisie voor wat ze wilde bereiken. De snelheid waarmee ze hem hanteerde was soepel, alsof het haast gewichtsloos om haar pols heen draaide tot een verdedigende houding voor zich. Ze pareerde de aanval van een andere student, haar honingkleurige ogen gleden kort naar één van de docenten. Er mochten geen mutatie worden gebruikt maar een zekere drang in haar was er, ze voelde hoe de wind zich boven haar keerde omdat het voor een keer een buitentraining was. Ze sloeg het zwaard weg van haar tegenstander, draaide om haar as en tikte haar lange houten gevechtsstok achterin zijn knieën waardoor hij genoodzaakt was neer te zakken. ‘Dood.’ Zei ze haast verveeld terwijl ze de stok als een soort van genadeslag zachtjes in zijn nek drukte. En dat was ook het einde van de les, Faye zat nog steeds met teveel adrenaline, energie die ze kwijt moest en dit einde van de les deed daar net echt goed aan. Haar blik gleed kort afwezig naar de hemel, naar de korte rukwind die de leerlingen van hun plaats blies door evenwichtsverlies. Ze kneep haar vuist zachtjes samen en nam het allemaal weer onder controle, ze schonk de docent een vluchtige blik en volgde de rest terug naar de trainingsruimte terwijl ze haar wapen om haar pols heen bewoog.

Aangezien de les had nog niet compleet had uitgeput besloot ze om naar de sportruimte binnen te gaan. Ze plugde één haar oortjes in haar oren en wandelde richting de sportruimtes. Jupiter was hier nu al eventjes, ze hield het vol al begon ze zich langzaamaan te vervelen, vervelen was iets dat ze kon missen, ze zou sneller vluchten van dit eiland als ze zich verveelde. Dus ze hield zichzelf bezig, ze trainde iedere dag, ze gebruikte haar mutaties, ze probeerde nog sneller, nog efficiënter te worden en verloor daarbij niets van haar natuurlijke schoonheid en gratie. Iedereen had het onderhands gehoord, problemen hier, rebellen daar, oorlog nabij … Jupiter hoorde het ook maar ze was onsterfelijk, de opwinding van het idee hield haar niet vast. Als ze zouden komen dan zou ze stand houden, dan zouden alle onsterfelijken er het langs rond lopen. Ze zou niet in de eerste linie staan als het op vechten aan kwam maar ze zou wel overblijven als de tegenstander zoveel mutanten wist neer te halen. Waarom de gedachte haar geest passeerden wist ze niet, in ieder geval, let them try, ze hunkerde ergens een beetje om haar mutatie op zijn volle limiet te gebruiken.

Toen ze nabij de sportruimte kwam hoorde ze dat er algemene muziek uit de boksen kwam, ze duwde de deur open en merkte meteen iemand op die aan het rennen was op de loopband en met wat voor een blik. Faye fronste haar wenkbrauwen enkel maar, de deur maakte veel lawaai, zelf was ze altijd redelijk geruisloos. ‘Rustig maar.’ Was haar antwoord op de giftige blik, alsof Faye één of andere aanval wilde uitvoeren. Maar het was duidelijk dat dit meisje niet zo blij was met het gezelschap, jammer voor haar, Jupiter had altijd enorm veel nood aan gezelschap. Ze legde haar gsm, oortjes en flesje water aan de kant en sprong op een loopband op een tweetal meter van het meisje. ‘Wie heeft jou wakker gemaakt om zo cranky te zijn?’ Ze keek kort op, haar honingachtige ogen naar het meisje gericht. Jupiter kon het nooit laten iets van een opmerking te geven op zo’n blikken, meestal kreeg ze niet de “gewone” reacties daarop, wat logisch was. Ze drukte wat op de knopjes, gaf wat gegevens in, waarom waren die dingen altijd zo ingewikkeld? Haar blik gleed kort nog eventjes opzij naar het meisje met de nog steeds die blik, Jupiter tuitte haar lippen en draaide zich terug naar het scherm. Dit was niet de dag voor problemen te zoeken, haar temper zat al zo hardnekkig klaar door de trainingssessie van eerder, ze had geen zin in een bezoekje aan één of andere docent …
Outfit

robb stark
Terug naar boven Ga naar beneden
Alice Fairfax
Alice Fairfax
Class 3
Aantal berichten : 107

Character Profile
Alias: Aisa
Age: 19 when she became immortal
Occupation:
Solitude is Bliss (+Faye) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Solitude is Bliss (+Faye)   Solitude is Bliss (+Faye) Emptydi mei 10, 2016 4:08 pm

Solitude is Bliss (+Faye) Tablepic2_by_wooschie-d8g5867
if looks could kill

Jaren van eenzame opsluiting hadden Alice misschien wel allergisch gemaakt voor welke vorm van menselijk contact dan ook. Voor geluiden misschien ook wel – de wekker die vandaag na zijn dagelijkse klaagzang in een paar stukken op de grond was terechtgekomen was daar wel een mooi voorbeeld van geweest. Het enige menselijke contact dat ze had gehad in die jaren tijd had ze – letterlijk – de mond gesnoerd door ze levenloos op de grond voor haar te laten vallen. Ze had zichzelf tot een soort monster gemaakt, tot een soort heks waarvan ze haar in de middeleeuwen van hadden beschuldigd dat ze er één was. Op het eiland had ze zichzelf in moeten houden met behulp van Clyde en Damian, maar de wekker van vanochtend was een soort kleine uitbarsting van haar opgekropte agressie die ze er van zichzelf nog in mocht houden. De rest van haar agressie uitte ze door te sporten. In de ochtend vroeg opstaan om te gaan hardlopen over het sportveld, krachttrainingen in de gymzaal of haar energie kwijtraken door zoals vandaag op de loopband te gaan rennen – you name it, de blondine deed het met het grootste plezier. Al was het maar om ergens anders mee bezig te zijn dan met haar privélessen van de verschillende leraren op de school, want in een klein klaslokaal opgesloten te zitten met in principe geen enkele uitweg had nog steeds een negatieve bijklank voor haar.

Om een lang verhaal kort te maken: ze had stilte en genoeg ruimte nodig, iets wat het meisje door de sportzaal binnen te komen haar had ontnomen. Toegegeven, een gigantische school op een net zo gigantisch eiland was niet bepaald de beste plaats om even zo alleen mogelijk te kunnen zijn, dat wist ze ook wel. Maar ze was vaak genoeg alleen geweest terwijl ze over de sportvelden rende of zelfs als ze hier aan het sporten was – vaak onder begeleiding van Damian of Clyde, maar dan nog. Dan had ze iemand vlakbij zich die iets van nuttige opmerkingen kon maken (ze was de twee mannen behoorlijk gaan waarderen sinds ze op het eiland was aangekomen) in plaats van een… tsja. Student?

Het was makkelijk te concluderen wat er aan de hand was: Alice moest duidelijk nog wennen aan de drukte op het eiland, op de leerlingen en docenten die letterlijk vanuit elke hoek konden opdoemen. In haar ‘oude’ leven was ze ook niet zo’n sociaal wezen geweest, behalve op de officiële banketten en feestjes die er plaatsvonden, maar dan had ze alsnog haar echtgenoot Geoffrey  vooral het woord laten doen. Het werd sowieso niet van haar verwacht dat ze als vrouw het hoogste woord nam.

Hoe anders was dat vandaag de dag geweest. Ze was van een lieve, zorgzame echtgenote en vrome middeleeuwse jonkvrouw getransformeerd in een broeken dragende, antisociale en brutale jongedame die, op haar lichte angst voor technologie en haar onwetendheid over de moderne wereld na, niet zou misstaan in welke 21e-eeuwse stad dan ook.

Alice had ergens nog hoop gehad dat het binnengekomen meisje niks meer zou zeggen, dat ze zich als het ware van haar af zou kunnen sluiten door zich alleen op de muziek en haar looppas te concentreren, maar nee. Ze had al een opmerking gemaakt. De blondine richtte zich weer op het meisje nadat ze het apparaat weer een niveau lager had gezet (ze zou het hopelijk straks weer opbouwen) en keek haar aan met een blik die een stuk minder ‘vernietigend was’ dan haar eerste ontmoetingsblik. ‘De wekker,’ zei ze simpeltjes. Ze hoefde zeker niet te weten dat ze het apparaat daarna tegen de muur geslagen had – dat waren slechts details. De ‘indringster’ zette ook haar apparaat aan, iets dat Alice ook opvolgde. Hopelijk zou ze haar snelheid van iets eerder kunnen evenaren. Ze drukte op een stel knopjes, die haar beantwoordden met een aantal bliepjes, maar de loopband bleef op dezelfde snelheid gaan. Enkele minuten bleef ze met de handeling bezig, rennend op een veel te rustig tempo terwijl het apparaat niet op haar leek te reageren. Alice wendde haar blauwe ogen weer naar het meisje, de enige aan wie ze iets zou kunnen vragen op dit moment. Zowel Clyde als Damian waren niet in de ruimte, en veel zin om een pauze te nemen had ze op dit moment niet. Ze moest wel. ‘Weet jij misschien hoe dit apparaat weer sneller gaat? Op het level dat ik eerst had?’ vroeg ze aan haar, haar onwetendheid over elektronische apparaten hopelijk zoveel mogelijk verbergend.
    
Terug naar boven Ga naar beneden
Faye Jones
Faye Jones
Class 4
Aantal berichten : 346

Character Profile
Alias: Jupiter
Age: 18 years
Occupation:
Solitude is Bliss (+Faye) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Solitude is Bliss (+Faye)   Solitude is Bliss (+Faye) Emptywo mei 11, 2016 8:57 pm

Faye Jupiter Jones

Normaal was buiten trainen net iets meer haar ding, maar haar mutatie stond sinds een hele lange tijd zo gespannen als een veer. Ze had geen idee waarom, misschien had dit eiland niet de voldoening of uitdaging die ze zacht … misschien moest ze gewoon eens eventjes los laten. Ze wist dat als ze buiten zou zijn onder die blauwe hemel ze te vaak in de verleiding zou komen om een deftige storm over het eiland te laten trekken. Eentje waar ze in zou vliegen, waar ze een klein beetje schade kon mee maken. Het idee leek haar voor een moment lang te omarmen toen ze eindigde met die training buiten, toen ze iets van frustratie voelde omdat ze niet al haar energie was kwijt geraakt. Maar ze was wel zo slim om naar binnen te gaan, om niet te instinctieve drang te volgen om onweer en schade te veroorzaken. Ondanks dat buiten rennen veel meer voldoening gaf, en daarnaast nog eens iets is waar je geen toestellen voor nodig had, koos ze er verstandig voor om op de sportzaal te gaan opzoeken, met loopbanden die haar snelheid konden evenaren en vier muren die haar het zonnige zicht van buiten konden ontnemen.

Daarbij ging ook gepaard dat ze anderen moest tegen komen. Gelukkig was de ruimte leeg naast het meisje op de loopband. Het negatieve aan heel die situatie was de ijzige blik, alsof ze ervoor kon zorgen dat Faye ter plekke zou neer zakken door haar enkel maar die blik te geven. Verder was er niemand in de ruimte, dus er kon ook niemand echt schuld nemen aan het ijzige humeur van het meisje op de loopband. En Faye was nou net Faye, ze had overal commentaar op, zeker als ze nog zoveel energie had opgestapeld in haar lichaam. Dus het was niet meer dan logisch voor haar, ze sprak sneller dan dat ze erbij nadacht. “De wekker.” De blik was dan al net iets minder vernietigend maar hij stond nog steeds op onweer. Jupiter moest meteen lachen, een lach die ze zachtjes luidop door de zaal liet gaan terwijl ze haar hoofd schudde. ‘Wel, daar zou ik ook vernietigend bij kijken.’ Gaf ze toe. Ze gebruikte geen wekkers, ze was geen voorbeeldige leerling, ze volgde niet al haar lessen want lekker lang uitslapen was net iets beter. Dus waarom had ze in godsnaam een wekker nodig?

Met dat van de baan negeerde Jupiter het meisje voor de rest, grotendeels omdat ze eerst een hoop energie kwijt moest in het rennen voor ze een beetje “toonbaarder” was om tegen te praten. Ze sprong op de loopband, begon met een lichtelijke frons op de knoppen te drukken tot het ding in gang schoot, wat het niet deed. Ze had de loopbanden hier nog niet gebruikt … het was jaren geleden dat ze er eentje had gebruikt, normaal rende ze altijd buiten. Normaal had ze veel meer leuke dingen te doen waardoor ze niet aan sport hoefde te denken. Een onsterfelijk lichaam was best handig daarvoor. De loopband begon uiteindelijk op een traag tempo onder haar door te rollen, net op het moment toen het meisje weer sprak. ‘Op dezelfde manier hoe je hem in eerste instantie aan de praat hebt gekregen.’ Antwoordde ze nonchalant terug. Ze keek opzij, zag dat het echt niet lukte en hield een dramatische zucht voor zichzelf. Ze sprong van haar loopband en wandelde naar die van het meisje, om te zien dat het een ander model was. Ze begon wat knoppen te duwen maar er veranderde niets. ‘Waarom maken ze alles zo ingewikkeld tegenwoordig, kunnen de mensen niet buiten gaan lopen, zoals het hoort.’ Ze zweeg voor een moment toen ze merkte dat ze luidop bezig was in plaats van in zichzelf. ‘No offence, maar ik ben gewoon veel primitievere dingen gewoon.’ Niet dat ze iets had te zeggen, ze was hier tenslotte ook om op één van die toestellen te rennen. Uiteindelijk leek ze de juiste knop te vinden en gaf het meisje een korte blik. ‘Dat is het knopje.’ Ze drukte er één keer op en de band begon al net iets sneller te gaan. Ze liep naar haar eigen band terug en liet hem ook meteen fiks doordraaien. ‘Ben je nieuw? Of laat je wekkerhumeur het niet toe dat ik je die vraag stel?’ Dat laatste met iets van sarcasme in haar stem. Het was gewoon niet haar stijl om compleet vriendelijk en behulpzaam te zijn, aan alles zat er een klein scherp randje, ook aan Jupiter …
Outfit

robb stark
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud
Solitude is Bliss (+Faye) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Solitude is Bliss (+Faye)   Solitude is Bliss (+Faye) Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Solitude is Bliss (+Faye)
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» Aura Faye
» Faye Jupiter Jones
» Not a good day & Aura Faye
» Body paint {&Faye}
» Double trouble &Faye

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Prophecy Of Fate :: Ruins of Genosha :: School - Ground :: Indoor Sports Centre-
Ga naar: