Onderwerp: Cure me from insomnia [open] do apr 13, 2017 3:21 pm
I ain't no angel
I never was but I never hurt you
”Ja ik begrijp het,” Zei ze nog als laatste met een uitgeput gezicht. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en probeerde vervolgens de vermoeidheid weg te vegen. Het was nu al een lange tijd geleden sinds dat er weer iets was gebeurd, ze had haar stemmen al lang niet meer gehoord en dat wilde ze het liefst ook zo houden. ”Mag ik nu gaan?” Vroeg ze aan de vrouw van wie ze de medicijnen kreeg. De vrouw keek haar bezorgd aan. ”Twee op een dag, niet meer.” Zei ze en Avery knikte waarna ze opstond. Ze liet het doosje met pillen in haar jaszak glijden en draaide zichzelf meteen om naar de deur. ”Ik meen het, niet meer.” Zei ze vrouw nog na, maar Avery keek niet meer om. Ze ging meteen terug naar haar kamer, waar het rustig was.
June was er niet, zoals verwacht. Zij zat meestal in de middag in het muzieklokaal muziek te maken dus Avery had het rijk voor haarzelf alleen. Ze liet haar tas van haar schouder op de grond vallen en liep meteen door naar de badkamer. Zonder te aarzelen haalde ze het doosje uit haar jaszak en liet ze twee pilletjes in haar handpalm vallen. Dat was niet de afspraak maar Avery kon niet slapen op een pilletje. Nadat ze de pilletjes doorgeslikt had verstopte ze het doosje onder een losse tegel in de vloer, ze wilde niet dat June erachter zou komen of dat ze het Raven zou vertellen. Ze liet hem geloven dat alles goed ging en dat wilde ze ook zo houden. Niemand hoefde te weten dat ze medicijnen slikte om de stemmen en de nachtmerries weg te houden. Ze wilde niet dat iemand het zou weten. Nu was dat misschien wel erg lastig met een telepaat als kamergenoot maar June had belooft om niet in haar hoofd te kijken wanneer het niet nodig was.
Langzaam was ze terug gelopen naar het slaapvertrek en daar had ze zich meteen op het bed laten neerzakken. Een diepe zucht volgde. Haar ogen bleven open en ze keek naar het plafond. Als er nou toch ook een medicijn bestond om volledig je gedachten uit te zetten, of schuldgevoelens. Ze voelde zich er niet goed over om te liegen tegen Raven en dat schuldgevoel ging niet weg. Ze wilde aan de ene kant wilde ze best naar hem toe maar ze was zo moe en het liegen viel haar ook niet makkelijk. Het koste veel moeite. Te veel moeite. Ze wist dat het vroeg of laat wel zou opvallen, of dat hij in ieder geval het gevoel wel zou hebben dat er iets niet klopte. Avery kwam eigenlijk bijna nooit meer vrijwillig naar hem toe, en als ze wel samen waren gebeurde er ook niet veel omdat ze ‘te moe’ was. Nu had ze hem zelfs al een aantal dagen niet meer gesproken. Ze wist niet meer wat ze moest doen of waar dit heen zou gaan. Soms dacht ze zelfs erover om het gewoon te eindigen, ondanks dat het haar pijn deed. Ze hield van hem, maar haar angst voor de stemmen en het gevoel dat er iets mis was met haar was groter. Wat als ze niet meer beter kon worden? Was het dan nog wel eerlijk? Misschien was ze gewoon te gebroken en kon ze niet meer genezen worden. Raven was ook gebroken maar ze geloofde erin dat hij nog wel gefixt kon worden, alleen niet door haar. Was het dan niet beter om hem los te laten? Zo gingen haar gedachten verder en niet veel later vertrok haar gezicht in pijn. Tranen gleden langs haar gezicht en haar lichaam maakte een paar schokkende bewegingen van het snikken.
Nee, ze mocht nu niet gaan huilen, ze moest sterk blijven. Ze probeerde een eind te maken aan het schokken en het snikken door rechtop te zitten. Wild streek ze haar tranen weg en probeerde ze al het bewijs op huilen te verbergen. Het kon natuurlijk nog altijd gezien worden aan haar rode ogen. Ze stond op en trok haar jas weer aan. Meteen trok ze haar capuchon over haar hoofd heen en ze liep zo haar kamer uit. Ze trok haar capuchon verder over haar gezicht zodat niemand haar kon aankijken. Zo ging ze naar buiten toe, naar het strand. Met moeite bracht ze zichzelf door het zand heen omdat ze zo moe was. Het zou ook niet veel langer duren voordat haar pillen in zouden werken. Ze liet zichzelf in het zand vallen. Gleed zachtjes met haar handen door het zachte zand heen terwijl ze wind tegen haar aan blies. Probeerde niet te huilen of in slaap te vallen door de pillen. Ze moest gewoon even weg zijn, alleen zijn..
Onderwerp: Re: Cure me from insomnia [open] zo apr 16, 2017 3:22 pm
Had ik maar iemand om van te houden. Twee zachte armen om me heen. Die me altijd beschermen zouden. Ik voel me zo verdomd alleen.
Alleen. Dat was een passende beschrijving van zijn gevoel. Alleen zijn kon fijn zijn, als je even rust wilde hebben. Maar gedwongen eenzaamheid was tergend, met alleen je eigen rottige gedachten als gezelschap. Zelfs de woorden van de blauwharige hoer die hij niet zo heel netjes bewusteloos had achtergelaten spookten nu door zijn hoofd. De harde woorden van Marilyn, van Wren. Ze overstemden het kleine beetje geluk wat hij nog in zich had. Dus was hij gaan lopen. Zo lang hij zijn hoofd niet te ver draaide kon hij het schoolgebouw even vergeten. Het was alleen hij, het uitgestrekte strand en de eindeloze zee. De wind was fel, verkilde zijn wangen. Daarom had Milo de kraag van zijn jas hoog opgezet. Hij bleef lopen tot alle gedachten wegsmolten en hij alleen nog gefocust was op het ritme van zijn stappen. Op de terugweg begonnen zijn voeten te sloffen, het zware, half vochtige zand maakte lopen moeilijker. Zonder er bewust bij na te denken verharde hij de ondergrond zodat zijn voeten niet meer wegzakten in het zand. Met hernieuwde snelheid liep hij verder. De wind woelde nu van achteren door zijn haren, gaf hem een zetje in de rug.
Tegen de tijd dat Milo bijna terug was bij zijn beginpunt zag hij een silhouet het strand op komen. Maar het figuur leek niet helemaal bij de tijd te zijn, leek sloom of zelfs slaapdronken in haar bewegingen. Milo had zijn schouders op willen halen en door willen lopen, toen het meisje haast krachteloos door haar knieën zakte en languit in het zand belandde. Milo versnelde zijn pas tot hij naast haar stond. Waarom hij opeens de behoefte had om de redder in nood te spelen wist hij ook niet, vaak boeide het hem niet zo veel wat er met zijn medeleerlingen gebeurde. En dankbaarheid kreeg hij toch ook nooit. Maar het leek moreel onverdedigbaar een meisje zomaar achter te laten. “Hey,” sprak hij zachtjes, kalm. Dan wist ze in ieder geval dat hij er was, voor zo lang als ze zich dat zou herinneren. Je zou er bijna compleet cynisch van worden. “Weet je zeker dat je met dit weer in het natte zand wil liggen?” Milo probeerde oogcontact met haar te maken, in te schatten of ze gewoon emotioneel was of dat er meer aan de hand was.
Onderwerp: Re: Cure me from insomnia [open] di apr 18, 2017 9:49 am
I ain't no angel
I never was but I never hurt you
Op het strand was niemand te vinden, ze dacht daarom ook alleen te zijn. Het was de hele reden waarom ze hierheen was gegaan, omdat ze altijd wilde zijn. Niemand hoefde ook maar iets te weten van de medicijnen die ze slikte om de ‘madness’ weg te houden. Ze wist dat ze nooit normaal zou worden maar ze kon zichzelf wel in toom houden, alleen op deze manier. Versuft en niet eens in staat om zover na te denken over haar stemmen. Haar energie stond zeer laag, ze had bijna niets meer om nog overeind te blijven staan. Nu had ze ook eigenlijk een te grote dosis, maar op een lagere kon ze niet slapen. Waarom ze nu naar het strand was gekomen? Daar was geen risico dat June binnen kwam lopen, of Raven. Plus, met haar mutatie kon ze hier ook best nappen. Haar lichaamstemperatuur kon ze gewoon op peil houden, ondanks de kou. Tenzij haar energielevel nog verder zou dalen, dan zou ze pas een probleem hebben. Dat was het alleen nu nog niet.
Het was gewoon fijn. Ze voelde het zand wel kriebelen en later zou ze er wel spijt van krijgen maar voor nu niet. Voor nu was het goed zo. Het koude zand voelde fijn. De wind voelde fijn. Ze zou hier ook nog niet weg willen. Wanneer ze ineens random een stem hoorde, schrok ze wel even. Niet zo erg als dat ze normaal zou doen, aangezien de medicijnen haar een beetje versuft maakte, dus snel reageren kon ze niet. “Hey,” Zei de jongen en rustig draaide ze haar gezicht naar hem. Het zou er vast erg charmant uitzien met haar vermoeide gezicht. ”Hmm..” Bromde ze een beetje, om te laten zien dat ze te moe was om te reageren, of een gesprek aan te gaan. Ze had eigenlijk gewoon liever dat hij wegging en haar alleen zou laten. “Weet je zeker dat je met dit weer in het natte zand wil liggen?” Vroeg hij alsnog. Ze keek hem wat loom aan. ”Ja, dat weet ik heel zeker, dank je.” Zei ze terug, misschien een klein beetje met een humeurtje. Hoewel ze ook probeerde nog niet al te gemeen over te komen. Dat was ook niet de bedoeling. ”Sorry,” Zei ze er dan ook nog bij waarna ze nog even vermoeid kreunde en blik weer weg liet gaan. ”Ik heb controle over mijn lichaamstemperatuur, dus geen zorgen, ik ben oké.” Liet ze vervolgens weten..
Onderwerp: Re: Cure me from insomnia [open] zo apr 30, 2017 11:46 pm
Hij maakte zich ergens toch wel zorgen toen hij haar zo zag liggen. Haar hele houding schreeuwde apathie. Dus dwong hij zichzelf om haar aan te spreken. Milo voelde niet gauw verplichtingen richting de rest van de mensheid, aangezien zij dat andersom ook niet voelden richting hem. Dus iemand helpen met oversteken of te hulp schieten als iemand zijn boeken liet vallen zat er niet snel in bij hem. In zijn wereld was het ieder voor zich. Maar dit leek toch wel een beetje een uitzonderings-situatie, aangezien er ten eerste niemand anders was en ten tweede iets ernstigs aan de hand leek te zijn. Hij begroette haar maar, bij gebrek aan betere openingszinnen. Even bleef het stil op het winderige strand, maar uiteindelijk kwam er beweging. Het meisje reageerde wel, maar ze zag er niet helemaal alert uit – om niet rude te zijn en te zeggen helemaal niet.
Hij vroeg zich eerlijk gezegd af of ze überhaupt wel hoorde wat hij zei. Dus stelde hij maar een inhoudelijke vraag. Ze leek nu wel wat wakkerder, en ook gelijk een stuk chagrijniger. Oei. Had hij een foute keuze gemaakt door haar toestand te willen checken? Ze warmde wel wat op en verontschuldigde zich voor haar reactie, maar toch bleven er signalen binnen komen dat het niet zo pico bello ging als ze deed voorkomen. “Ik zou je echt graag geloven,” gaf hij aan. Gewoon terug naar school lopen voor de schemer overging in echte duisternis, zijn bed in duiken en morgen weer vroeg opstaan. Zijn benen waren moe, zijn haren verwaaid, door de lange wandeling. Hij was verzadigd met frisse lucht en zou nu niets liever doen dan in een warme kamer tot rust komen.
Maar toch bleef hij. Waar kwam deze bezorgdheid vandaan? Tja, Milo vertelde zichzelf maar dat het was omdat hij hier nu eenmaal aan was begonnen. En als hij iets startte, maakte hij het ook graag compleet af. “Maar je ziet eruit alsof je elk moment in kan storten. En ik denk niet dat een verlaten strand daarvoor de beste plek is.” Heel tactvol was het niet, maar dat was ook niet nodig. Als ze zwaar beledigd werd dat hij haar niet als koningin en grootste schoonheid omschreef was hij zo weer weg.
