Onderwerp: We were built to last [Allison] di maa 21, 2017 5:05 pm
Oliver Marron
We were built to last.
Oliver zijn ademhaling was gejaagd, zijn felblauwe ogen stonden haast open gesperd terwijl hij in het rond keek. Het feit dat hij in enkel een joggingsbroek doorheen de gang liep sprak boekdelen. Hij had niet eens de tijd genomen om een trui aan te trekken. Zijn bovenlichaam, naakt, honderden een plaatsen waar hij kon worden aangeraakt en iemand binnen de seconde kon vloeren. Maar het interesseerde hem niet, hij dacht er niet bij na. Er was namelijk maar één naam die door zijn hoofd spookte en er kon niets anders meer bij. Allison. Het was de stem van Jamie die hem had gewekt via de boxen in da gang die dienden voor het verspreiden van boodschappen. En deze was verschrikkelijk geweest. Studenten, ontvoerd. Oliver spurtte doorheen de gang van de jongens, leek een van de eersten te zijn die zijn kamer verliet. Hij sloeg een gang in naar rechts en liep regelrecht naar die van de meisjes. ”Allison.” bulderde hij en trok de klink van de deur van haar slaapkamer bruusk naar beneden. Opnieuw riep hij haar naam terwijl hij de ruimte in het rond keek. Maar ze was nergens te bespeuren, het enige wat in zijn oog sprong was haar beslapen bed. Ze was hier geweest, maar nu niet meer. Oliver zijn lichaam begon ongecontroleerd te rillen en hij draaide wezenloos in het rond, probeerde een vorm van houvast te zoeken in zijn benarde situatie. Vol woede liep hij weer naar de deurpost en bleef er in het midden van staan terwijl hij de gang in keek. De hele gang was gevuld met angstige meisjes gehuld in nachtjapon, op weg naar de plaats waar Jamie hen toe had gecommandeerd. Maar Jamie zijn beloofde toespraak interesseerde hem niet, het enige wat hij wilde weten was waar Allison was. Vol frustratie beukte hij met zijn onderarm tegen de deurpost en voelde hoe zijn ogen zich uit onmacht begonnen te vullen met tranen.
Verdwaald en radeloos liep hij de gang weer op, mengde zich tussen de mensen die zich naar de cafetaria haasten waar Jamie hen zou opwachten. ”Heb je Allison gezien?” vroeg hij op fluistertoon aan een meisje, maar nog voor hij zijn vraag had kunnen uitspreken was ze al weg. ”Allison?” Zijn vraag was al geen vraag meer en langzaam begon hij zichzelf te verliezen. Oliver draaide in het rond, werd bijna letterlijk overspoeld door de mensen die hem passeerden. Hij stak zijn armen wat omhoog als poging om ze te ontwijken, voelde zichzelf als een rots in een rivier. Zijn ogen schoten benauwd in het rond, en zijn hart maakte bij elk bruinharig meisje een sprongetje, maar geen van hen had die bekende, doordringende bruine kijkers. Niemand was Allison..
Allison Argent
Class 2
Aantal berichten : 779
Onderwerp: Re: We were built to last [Allison] di maa 21, 2017 9:52 pm
Allison Argent Ze hapte naar adem toen haar mutatie haar uit haar slaap rukte met beelden van slapende studenten, wakkere studenten, een hovercraft … dat nieuwe meisje. Ze zagen dingen vanop het vasteland, van over de wereld dus het duurde letterlijk minuten voor Allison het allemaal een plaats kon geven. Maar in die minuten was ze wel gaan recht zitten in haar bed, had ze één van haar werpmessen in haar vuist geklemd. Pas toen ze de som kon maken … haar mutatie loog nooit gleed haar blik naar de deur. De hovercraft, het rijtje aan studenten. Ze trok haar kleren aan en begon te rennen, haar mutatie bleef haar altijd twee stappen voor maar niet met dit. Ze verdwaalde in het donker en zag helemaal niets eens ze op de plaats was, enkel de afdrukken in de grond, de huiveringen die deze nacht met zich mee bracht. Ze staarde naar de hemel en probeerde zich te concentreren maar er was niets buiten de duistere leegde. Waren er studenten meegenomen van dit eiland? Ja, ze had het niet met haar eigen ogen gezien maar haar mutatie was als het paar ogen over de rest van de wereld.
Na een uur buiten te hebben zitten hopen op één beeld, of iets was ze terug naar binnen gegaan. Het was nog vroeg, de intercoms deden het nooit zo vroeg maar nu deden ze het wel, een mededeling voor in de cafetaria en Allison wist meteen waar dat over zou gaan. Ze was de eerste in een lege cafetaria en ze besloot daar te zitten terwijl ze alle vragen op zich liet inwerken. Ze had geen wie er was meegenomen, ze had enkel de ruggen gezien, misschien was bruin haar naast wat donkerder maar meer dan dat was het niet, dat en een knuffelbeer, een knuffelkonijn. En dat was exact het beeld dat zo bleef hangen, die knuffelbeer. Misschien zou al haar trainen wel eens van pas komen, het onbehagelijke gevoel van de situatie kroop over haar blote armen. Terwijl er langzaam studenten binnen wandelde zocht ze in de menigte naar Sebastian alvorens ze aan iemand helemaal anders dacht. ‘Oliver.’ Ze duwde zich van haar stoel en rende tussen de aankomende studenten naar de slaapvertrekken. Haar mutatie ging naar hem op zoek en net als zij was aan het rennen deed hij dat ook, in zijn ontbloot bovenlijf tussen de andere studenten in. Wat was hij aan het doen? Panikeren … net als zij voor twee seconden had gedaan.
Trappen nemen was voor haar geen moeite, niet met alle training die zij al had gehad in afgelopen periodes. Toen ze de gang op kwam kreeg ze zijn ontblootte rug meteen in de gaten, hij vroeg naar haar en hij kon haar niet vinden. ‘Oliver.’ Zei ze gehaast voor hij iets of iemand zou aanraken en controle zou verliezen. Ze rende de laatste naar hem toe en trok hem aan zijn elleboog naar zijn toe. Ze nam direct zijn mutatie over, uit gewoonte en veiligheid, alvorens ze haar armen om hem heen sloegen. ‘Ik ben oke.’ Prevelde ze voor hem en voor zichzelf. Ze trok zich een beetje terug, drukte haar lippen tegen de zijne in een korte kus. Toen ze haar ogen opende keek ze in die diepblauwe van hem. ‘We zijn oke.’ Verzekerde ze hem, blij zijn huid te voelen onder haar vingers, blij om hem zo dichtbij te hebben. Maar één ding wist ze … ze wilde iets doen voor de anderen …
Onderwerp: Re: We were built to last [Allison] wo maa 29, 2017 8:14 pm
Oliver Marron
We were built to last.
Dat was het dan. Hoe langer haar gezicht afwezig bleef in de menigte, hoe zekerder hij werd dat het zij was die meegenomen was. En hoe kon het ook anders? Allison was alles.. alles wat goed was. Iemand die meer perfect was als haar, bestond in zijn wereld niet. Ergens zou hij het ze zelf niet kwalijk kunnen nemen, dat ze haar hadden gekozen. Oliver zijn ogen werden waterig en hij draaide zijn hoofd van links naar rechts, kijkende over zijn schouders. Diep in zichzelf voelde hij hoe een oude wonde in zijn hart weer op scheuren stond. Zijn spieren werden lam en voor een moment voelde het alsof hij door zijn benen zou zakken. Hij sloot zijn ogen, ademde huiverend in en liet zijn armen weer zakken. Oliver deed geen poging meer om zijn medestudenten te ontwijken. Wie hem aanraakte zou gedoemd zijn, maar het interesseerde hem niet. Niet meer. De energie raasde door zijn lichaam en ondanks dat zijn hoofdpijn onuitstaanbaar was, zag zijn gezichtsuitdrukking er vredig uit. Maar de strijd speelde zich aan de binnenkant van zijn lichaam af. Hij voelde hoe de energie zich opstapelde, hoe zijn reserves overliepen en hoe alles in zijn lichaam begon te tintelen. Een uitbarsting was wat volgen zou, en voor de eerste keer in zijn leven had hij er geen bang van. Oliver was bereid om zich er volledig aan over te geven, om te laten gebeuren wat gebeuren zou. Misschien zelfs hopende dat dat eindelijk het einde zou zijn.
’Oliver.’ Met een denkbeeldige ruk achter zijn navel werd hij weer naar de realiteit getrokken. Vliegensvlug opende hij zijn ogen, keek recht in de donkere kijkers van Allison. Hij voelde hoe haar hand zich rond zijn elleboog sloot en ze zijn levensgevaarlijke hoeveelheid energie in haarzelf overnam. Oliver hapte naar adem en werd door Allison in een omhelzing getrokken. Hij richtte zijn hoofd naar beneden, liet de zijkant van zijn hoofd in haar haren rusten en kneep zijn ogen hard dicht. Als een paar beschermende vleugels sloeg hij zijn armen rond haar bovenlichaam en ademde huiverend. ’Ik ben oke.’ hoorde hij haar prevelen. Oliver had altijd een grote waarde gehecht aan de kleine dingen, zo ook haar stem. Maar nooit had hij gedacht dat het hem zou laten voelen zoals ze op dat moment deed. De woorden, de stem.. het maakte dat de haren op zijn armen omhoog gingen staan en hij kippenvel kreeg. Voorzichtig loste hij haar toen hij wat druk voelde. Allison ging wat achteruit, om vervolgens haar lippen op die van hem te drukken. Oliver bracht zijn handen naar de zijkanten van haar hoofd en kuste haar terug. Zachtjes drukte hij zijn vingertoppen in haar huid, om er zeker van te zijn dat het echt was wat er gebeurde. ’We zijn oke.’ zei ze nadat ze een eind hadden gemaakt aan de kus. Hij trok zijn hoofd wat terug en staarde haar aan. Uiteindelijk zuchtte hij diep. ’Ik was bang dat ik je kwijt was.’ fluisterde hij. ’Maar we zijn oke.’ herhaalde hij haar woorden uiteindelijk en trok zijn mondhoek omhoog naar een zwakke glimlach. Opnieuw liet hij zijn hand door haar haren gaan en zuchtte hij opgelucht. En daar op het moment dat hij in haar bruine ogen keek besefte hij dat ze echt de enige reden was dat hij nog wilde leven. Hij was van zichzelf verschoten dat hij zo snel zijn reden van bestaan had kunnen opgeven, dat hij in het midden van een overvolle gang zijn mutatie de bovenhand had willen geven. Maar het was reëel geweest, en hij had er geen spijt van. Zonder Allison was er geen Oliver. De toestand van de andere studenten kon hem op dat moment geen moer schelen.
Allison Argent
Class 2
Aantal berichten : 779
Onderwerp: Re: We were built to last [Allison] za apr 08, 2017 3:58 pm
Allison Argent Zij had dit, een mutatie, een hulp om vooruit te gaan op een situatie als dit. Maar Oliver had niets, hij had geen idee of ze er noch was, hij had geen idee of ze nog leefde, hij had geen idee waar ze was om te beginnen. Hij kon daar nu in haar lege kamer staan, naar een bed dat niet was opgemaakt, de pijlen in ontwerp op haar bureau en hij zou waarschijnlijk maar één ding kunnen denken … waarom was zij niet daar. Zijn paniek was dan groot genoeg om zichzelf letterlijk bloot te geven aan zijn omgeving, om een gevaar te zijn in de paniek die enkel maar chaos kon gaan worden als hij tegen iemand aan liep. Dat bracht Allison nog wat sneller vooruit door de gangen terwijl haar mutatie steeds opnieuw korte beelden liet zien van hem, rennend door de gangen op zoek naar haar. Die paar seconden, die wel uren leken te duren, waren als een tikkende tijdbom, Allison die probeerde eerder bij hem te zijn voor hij iemand zou aanraken of erger … zijn zelfcontrole zou verliezen.
Allison was nooit echt bang geweest in haar leven. Ja, natuurlijk was ze bang voor bepaalde dingen maar ze was getraind om het te weerstaan. In die tijd dat ze van de kantine op zoek ging naar Oliver was ze bang. Niet om hem de verliezen maar voor wat hij kon doen. Zo’n klein iets, een aanraking, maar zoveel impact op de hele omgeving en vooral op hem. Ze zou nooit bang zijn voor hem maar ze was wel bang dat hij zichzelf zou verliezen in het moment dat hij besefte dat ze er niet was. En dat was één van de dingen die haar voeten nog sneller vooruit brachten.
De energie die ze overnam was genoeg indicatie voor hoe hij zich voelde. Als ze hem niet had vast gehad op dat moment zou ze waarschijnlijk door de impact uit balans zijn geraakt. Ze sloeg haar armen om hem heen, opgelucht dat hij heelhuids was en iedereen in de omgeving ook. En die opluchting maakte haar ogen voor enkele tellen waterachtig. Ze sloot haar ogen ademde beverig uit toen hij de omhelzing sloot achter haar rug. Ze waren oke, ze waren beide in orde. Het was niet enkel voor hem dat ze het zei maar eveneens voor zichzelf. Zijn energie ruiste door haar lichaam en in de paar seconden dat de omhelzing plaats vond gebruikte ze het om de dingen rondom haar en het eiland te controleren. Ze waren veilig, voor nu waren ze veilig. Die kus, ze dacht er niet bij na om voorzichtig te zijn met hem zoals ze normaal zou zijn. Ze deed het gewoon om hem aan te tonen dat ze er nog steeds was en vooral meer dan ooit omdat ze besefte dat ze van hem hield. Zijn blauwe ogen keken op haar neer en ze schudde meteen haar hoofd toen hij aangaf wat hij dacht. ‘We zijn oke.’ Herhaalde ze met een weemoedig iets van een glimlach op haar lippen. Ze zag iets van rust en controle terug keren in zijn lichaam en haar ogen dwaalden af naar zijn borst. Was hij roekeloos? Ja, op dat moment wel maar ze zei er niets van; Ze trok hem aan zijn hand mee naar haar eigen kamer waar ze wel nog iets van kleren van hem had. ‘Dit had een heel ander scenario kunnen worden.’ Zei ze toen ze haar kamerdeur sloot en zich naar hem omdraaide. Ze wandelde op hem af, legde haar handen tegen zijn wangen en keek hem in de ogen. ‘Ik hou van je, oke.’ Ze trok hem in een omhelzing en ademde opnieuw uit. Misschien was ze wel bang om hem te verliezen ook …
Onderwerp: Re: We were built to last [Allison] za apr 08, 2017 10:33 pm
Oliver Marron
We were built to last.
De bewegingen die ze naar elkaar maakten waren minder voorzichtig als anders. De manier waarop Allison hem uit de menigte had getrokken, zijn energie had overgenomen, hem had omhelst, gekust.. Alles was ruwer en minder doordacht als anders, maar toch kalmeerde Oliver er van. De emoties die door hem heen gingen, de gedachte dat hij haar kwijt was, het zorgde ervoor dat hij zich gemakkelijker aan haar kon openstellen. Allison had de grootste hoeveelheid van zijn energie overgenomen, maar het was als dweilen met de kraan open. De bron was oneindig, en zeker door de toestand waarin hij verkeerde vulde zijn lichaam zich er pijlsnel weer mee. Maar toch kon hij het daarna binnen zichzelf houden, kon hij haar kussen zonder dat er ook maar iéts in haar overging. En vanaf toen besefte hij dat het om vertrouwen ging, vertrouwen en een gevoel van veiligheid. En dat was wat ze hem bood. ’We zijn oke.’ Nogmaals knikte Oliver en keek haar met zijn grote ogen aan. Allison was zijn veilige thuishaven, was zijn rust, was zijn leven. Langzaam maar zeker zakte zijn hartslag, ookal liepen er nog steeds andere studenten doorheen de gang en ookal stond hij nog steeds in bloot bovenlijf. Zolang hij bij Allison was zou er niets mislopen, daar was hij van overtuigd. Hij klemde zijn hand stevig om die van haar, behield de energie in zijn eigen lichaam en volgde haar doorheen de gang zonder iemand anders aan te raken.
Met een klik sloot ze de deur van haar kamer, en het was pas bij het horen van dat geluid dat Oliver zich volledig kon ontspannen. Hij keek haar met een aandachtige blik in zijn ogen aan, zag aan haar houding dat er honderdenéén dingen door haar hoofd gingen. ’Dit had een heel ander scenario kunnen worden.’ Zei ze zachtjes en Oliver knikte meteen bevestigend. Hij was zich bewust van het gevaar dat hij voor anderen en voor zichzelf geweest was. Maar de manier waarop Allison het zei klonk niet boos, evenmin als dat het zacht klonk. Hij hoorde aan haar manier van praten dat ze hem niets kwalijk nam, maar ze zich er wel bewust van was dat dit een heel ander einde had kunnen hebben. En hij gaf haar gelijk. ’Ik weet het.’ antwoorde Oliver fluisterend. ’Ik had mezelf niet in de hand.’ Hij voelde haar handen op zijn wangen en probeerde haar blik zo lang mogelijk vast te houden. Direct oogcontact bleef iets gevoelig voor hem, maar hij deed zijn best. ’Ik hou van je, oke.’ Meteen na die woorden trok ze zichzelf tegen hem aan en voelde hij haar adem in zijn hals. Oliver legde zijn armen rond haar middel en trok haar nog wat dichter. Hij draaide zijn hoofd en drukte een kus tegen de zijkant van haar hoofd. ’Ik ook van jou.’ fluisterde hij en klemde haar shirt vast in zijn vuisten. Uiteindelijk liet hij haar weer los en ademde diep in. ’Je moet me wel één ding beloven Allison.’ Begon hij zachtjes en wandelde naar haar kleerkast, denkende over zijn woorden. Ze kon het misschien wel verwachten. ’Het gaat over hetgeen vannacht is gebeurd.’ Oliver nam een t-shirt van zichzelf uit haar kast en trok die over zijn bovenlichaam. Vanuit zijn ooghoek keek hij haar aan, niet in staat om haar recht in de ogen te kijken terwijl hij zijn boodschap overbracht. ’Breng jezelf niet onnodig in gevaar.’ Hij hief een hand en drukte die tegen de kastdeur. Nadenkend keek hij naar de nerven in het hout. ’Ik zou egoïstisch willen zijn en je willen vragen om je uit heel de situatie te houden. Maar ik weet dat dat een belofte is die je mij niet kan maken. En ik wil je niets vragen wat je niet kan waarmaken.’ Kort richtte hij zijn blik naar de grond en liet zijn schouders hangen. Hij wist niet wàt ze wou doen of wat ze wilde betekenen, maar hij wist wel dat ze er een deel van zou willen uitmaken. Daarnaast was haar mutatie op dat vlak een gave en hadden ze haar oprecht nodig. ’Maar wees alsjeblieft voorzichtig. Want jou verliezen betekent echt mijn einde, na vandaag ben ik daar zeker van.’ Voorzichtig keek hij haar aan over zijn schouder, misschien ergens bang om haar reactie. Ergens vroeg hij haar misschien om te kiezen tussen hem en de rest van de wereld.
Allison Argent
Class 2
Aantal berichten : 779
Onderwerp: Re: We were built to last [Allison] zo apr 09, 2017 9:26 am
Allison Argent Het was alsof loslaten moeilijker ging nu. Alsof ze schrik had dat als ze Oliver zou loslaten hij zou opgaan in het niets, verdwijnen, ontvoerd worden. Allison was in een zekere mate aangedaan van wat haar mutatie haar had door gegeven. Ze kon het beeld van het knuffelkonijn maar niet uit haar hoofd zetten. Dat betekende dat er niet enkel studenten waren ontvoerd maar ook een kind. Niemand was onschuldig hier, ze hadden allemaal een zekere dodelijkheid, de ene al meer dan de ander maar alsnog … een kind. Het achtervolgde haar, dat knuffelkonijn. Ze liet Oliver dan ook niet los tot hij in haar kamer was en ze de deur achter zich sloot. Tijd was fragile, nu besefte iedereen dat meer dan ooit. Als je dacht veilig te zijn als een mutant op een wereld die geen mutanten toe liet dan was je verkeerd. Allison had zich nog nooit een moment onveilig gevoeld maar nu meer dan ooit kwam die jagerskant naar boven, wilde ze zich bewijzen, wilde ze helpen. Maar als haar ogen dan naar Oliver gleden was ze het niet zo zeker of ze die kans zou krijgen. Ze wilde hem ook veilig houden en hij ook zeker haar maar daarnaast wilde ze nog meer goed doen dan enkel voor hem.
Ze was niet boos om zijn actie, want ze begreep maar al te goed waarom hij het deed. Het was gewoon een observatie die ze maakte en wanneer ze naar hem keek zag ze dat hij daarop reageerde met een knikje. In het moment was het hem waarschijnlijk compleet ontgaan, hij was zo gefocust geweest op haar dat hij er niet bij nadacht hoeveel gevaar hij kon vormen voor de anderen. Dan vroeg ze zich een beetje af hoe het zou zijn als hetgeen dat die studenten had ontvoerd hierheen zou komen. Dit kon niet het einde zijn toch? Om zijn armen rond haar heen te voelen, er was geen gevoel veiliger dan dat, er was niets dat meer als liefde voelen als dat. Zijn woorden, de kus, ze glimlachte het beetje onzekerheid weg dat ze voelde als ze terug dacht aan dat knuffelkonijn en het jongetje.
“Je moet me wel één ding beloven.” En hij hoefde het niet verder uit te spreken voor Allison om te weten wat hij zou zeggen. Allison keek hoe hij naar haar kleerkast liep terwijl ze zelf op de hoek van haar bureau ging zitten. Ze nam één van haar pijlen, keer ernaar en probeerde onrechtstreeks naar hem te kijken. Hij durfde haar niet direct aan te kijken terwijl hij sprak. Allison liet haar pijl zakken terwijl ze naar zijn rug keek waar hij een T-shirt overheen trok. Haar mondhoek kroop een beetje naar boven toen hij zei dat het onmogelijk zou zijn om haar hier compleet weg te houden. Haar ogen gingen weer naar de pijlenkop, haar vingers tastte in het koude metaal terwijl ze luisterde naar wat hij nog meer te zeggen had. Ze gaf hem geen directe belofte om hem gerust te stellen. ‘Er is een kind bij,’ zei ze zachtjes, opkijkend van haar pijl naar Oliver. ‘In een captain America pyjama en met een knuffelkonijn, een kind,’ Ze zweeg weer en schudde haar hoofd. ‘Ik kan niet hier zitten en niets doen, hoe graag je dat ook wilt Oliver. Maar ik wil helpen in de mate dat ik kan, al moet ik mijn mutatie overuren laten draaien, ik ga helpen.’ Ze legde de pijl terug bij haar andere spullen en kwam van haar bureau liep naar hem toe. Ze raakte zijn elleboog lichtjes aan, zocht naar die waanzinnige ogen van hem. ‘Maar ik beloof dat ik voorzichtig zal zijn. Ik beloof dat ik bij iedere stap die ik maak eerst aan jou zal denken en dan zal beslissen of het de goede is.’ Knikte ze zachtjes. Ze wilde hem niet kwijt, ze wilde haarzelf niet kwijt. Allison was nooit roekeloos geweest, ze was altijd ontzettend voorzichtig dus het zou wel goed komen. Maar ze wilde helpen, ze kon dat jongetje maar niet uit haar gedachten zetten …
Onderwerp: Re: We were built to last [Allison] ma apr 24, 2017 4:51 pm
Oliver Marron
We were built to last.
Terwijl hij het zwarte t-shirt over zijn hoofd trok, kreeg hij meteen een veiliger gevoel. Hoewel hij er geen probleem meer mee had om zijn lichaam aan Allison te tonen, zouden kleren hem toch altijd een vertrouwder gevoel geven. Al zolang hij zich kon herinneren had hij zichzelf zoveel mogelijk van anderen proberen af te schermen. Was het niet door zich te omringen met muren, dan was het wel door kledij. Ookal wist hij ergens dat het maar schijn was. Veiligheid was relatief, dat was zeker gebleken na afgelopen nacht. Met zijn ijsblauwe ogen keek hij naar Allison. Hij observeerde haar nadat hij zijn boodschap met enige moeite -maar wel eerlijk- aan haar had overgebracht. Ze tastte met haar vingers over een van haar zelfgemaakte pijlen, een verlengde van haar mutatie. ’Er is een kind bij.’ Sprak ze zachtjes. Oliver fronste zijn zware wenkbrauwen als poging om het te begrijpen. Voor hoever hij wist waren alle studenten ergens nog kind. Al zag hij zichzelf al lang niet meer zo, niet sinds Rosalie hem aan zijn lot over had gelaten. ’In een captain America pyjama en met een knuffelkonijn, een kind.’ De zware uitdrukking op zijn gezicht ebde langzaam weg en in plaats daarvan kreeg zijn blik iets vol medeleven. Hij kon het zich levendig voorstellen. Het leek alsof alle energie naar zijn hoofd steeg en plots flitste er een oranje gloed voor zijn ogen. Een herinnering aan zichzelf. Als kind. Opgesloten op zijn kamer. Alleen. Allison haar stem en haar aanraking trok hem weer in de realiteit. ’Ik wist niet..’ fluisterde hij en richtte zijn ogen in die van haar. Een gespannen houding trok over zijn lichaam, maar zijn ogen verrieden dat hij begreep wat ze probeerde te zeggen. Oliver stelde zich voor in haar schoenen, met haar mutatie, haar vaardigheden. Hij zou ook hebben willen helpen, zeker nu hij wist dat er een kind bij de ontvoerden zat. Allison keek hem recht in de ogen en hij probeerde haar blik zo lang mogelijk vast te houden zonder weg te kijken. ’Maar ik beloof je dat ik voorzichtig zal zijn. Ik beloof dat ik bij iedere stap die ik maak eerst aan jou zal denken en dan zal beslissen of het de goede is.’ Oliver hief zijn hand en plaatste die tegen haar wang. ’Ik begrijp het.’ fluisterde hij en drukte kort zijn lippen tegen haar voorhoofd, gelijk kneep hij zijn ogen kort dicht. ’Ik wou alleen dat ik er een deel van kon uitmaken.’ Niet alleen voor Allison zelf, maar ditkeer ook voor de kleine jongen die constant door zijn gedachten spookte. Captain America pyjama. Hij glimlachte geforceerd en richtte daarna zijn blik naar de grond. ’Voor één keer een goede daad doen, écht iets betekenen.’ Opnieuw keek hij haar aan, voorzichtig haalde hij zijn schouders op. ’Maar ik zou alleen een blok aan je been zijn.’
