Onderwerp: Nothing can kill me like you do | &Kim zo jan 08, 2017 2:20 pm
tag: Kim I pick my poison and it's you, Nothing could kill me like you do
Zacht kneep ze in het laken van haar bed terwijl ze naar haar telefoon staarde. De grip op zowel de telefoon als het laken versterkten met ieder woord dat ze las. Hoe vaak had ze er nu al over heen gelezen? Het was een uur geleden sinds de nieuwe post op de Daily Nightmare was geplaatst. En na al die tijd dat ze hier al zat hadden ze nu ook haar op hun radar. Karlie was in de loop van de jaren vrijwel gevoelloos geworden voor roddels, maar dit was een uitzondering. Deze roddels gingen over haar leven op Genosha, een plek waar ze in eerste instantie heen ging om aan de wereld waar ze in was beland te ontsnappen. Natuurlijk hield ze van haar baan, maar die eeuwige paparazzi.. daar had ze nooit aan kunnen wennen. Heel haar verleden, de dieptepunten waren altijd verslechterd door de eeuwige roddels. Roddels, die ze nooit had kunnen verhelpen. Zeker hier niet.
Haar grote angst was dat het echt waar was wat ze schreven over Kim en die ene Faye. Karlie had haar bekeken op instagram, Faye was al vaker ook op Kim zijn feed geweest. Dat had haar al wel geprikkeld, maar het was niets dat ze niet aan kon. Ze had wel geleerd om dat soort dingen een beetje te negeren, daar moest je tegen kunnen. Karlie had wel door gehad dat die Faye iets had, iets wat haar zo aanlokkelijk maakte. Maar voor zover ze nu had geweten maakten Kim en Faye gewoon kunst samen. Karlie vertrouwde Kim hierin wel, maar niet meer na de post van de Daily Nightmare. Want wat Lorise had gezegd klopte, alles wat die roddelblog zei was waar. Wat verwachtte je dan ook op een eiland vol mutanten? Als Karlie zich kon teleporteren konden er vast ook mensen gedachten lezen, en zo achter alle roddels komen. De blondine had het ook eerder al onder ogen moeten zien, een jongen als Kim kon niet aan één meisje vast zitten. Zelfs al was dat meisje Karlie. Ze had hem goed leren kennen, en ook al wilde ze het nu niet toegeven, ze voelde wel wat voor hem. Maar aan de andere kant, wat hadden ze? Hij had zo goed voor haar gezorgd na de val van Taylor, en dan was er het bal. Maar niets was officieel geworden, toch? Ze wist het allemaal niet meer, het enige wat ze nog wilde was wat duidelijkheid in haar leven.
Er werd op de deur geklopt, en ze slikte. Dat moest Kim wel zijn. Taylor was bij Devon, dus ze zou ongestoord met hem kunnen praten. Als ze dat nog wilde, wat momenteel had ze zelfs hier haar vraagtekens bij. Weer werd er geklopt, maar er kwam geen woord over haar lippen. Ze keek nog eens naar de post op haar telefoon, en de deur ging open. Daar stond de jongen voor wie ze wat was gaan voelen. Ze keek op, haar make-uploze gezicht had een wat verdrietige uitdrukking. Ze gebaarde stilletjes dat hij binnen moest komen, en zuchtte wat. "Kim ik.." begon ze, maar ze wist niet eens hoe ze de zin af moest maken. "Lorise heeft me verteld dat alles wat die roddelblog schrijft waar is." Constateerde ze maar. Ze wilde het er niet eens over hebben, maar ze moest wel, zo kon ze niet verder leven.
Onderwerp: Re: Nothing can kill me like you do | &Kim zo jan 15, 2017 5:53 pm
Kim Kiano Bannel
De Daily nightmare.. Waar moest hij beginnen? Het was een instagram account van een stel gossip freaks die graag dingen over andere mensen schreven, ter vermaak van zichzelf. Kim begreep het concept, kon eigenlijk altijd wel lachen om de sarcastische opmerkingen die zij plaatste. Maar het was ook best rude soms en toen er over hem werd geschreven.. Daar had hij niet om kunnen lachen. En zeker niet toen Karlie ook nog eens vroeg om te kunnen praten. Hijzelf stond er heel anders in, hij las het, legde het weg en vergat vervolgens dat het geschreven was. Maar bij Karlie was het blijven hangen, zij kon er duidelijk geen afstand van nemen. Dus had hij zich netjes als een echte gentelman gedragen en er mee ingestemd om met haar te gaan praten. Na dit instagram bericht was er toch niet iets dat hij nog fouter kon doen.
Zijn voeten maakte aanstalte om naar de kamer van Karlie te lopen. Hij droeg simpele kleding, een joggingbroek en een witte trui. Zijn haren had hij in een knotje gebonden en zijn siraden had hij thuis gelaten. Het was al laat in de avond en hij had geen moeite genomen om zich om te kleden. En het maakte toch niet uit hoe hij bij Karlie zou aankomen. Het belangrijkste: hij stonk niet. Rustig klopte hij bij Karlie op de deur. Ze had gezegd dat Taylor niet thuis was en hij vermoedde dat Karlie zichzelf aan het afsluiten was van alles en iedereen. Dat hij dan ook over de vloer mocht komen, was omdat ze er waarschijnlijk echt erg mee zat. Normaal gesproken zou Kim zich veel zenuwachtiger moeten voelen, of enigsinds toch ergens nerveus. Maar eerlijk? Hij voelde zich prima. Hij was rustig, zou alles op hem af laten komen en kijken hoe de avond zou verlopen. Het duurde lang voordat Karlie de deur open deed, waardoor hij besloot om zelf de deur te openen. "Karlie?" Klonk zijn stem eenmaal hij de deur geopend had. Ze zat op haar bed, keek op toen hij binnen kwam. Ze keek verdrietig, gebaarde dat hij naar binnen mocht komen. Netjes stapte hij naar binnen om de deur achter zich te sluiten. "Kim ik.." Begon Karlie en meteen schudde de jongen zijn hoofd. Hij liep naar haar toe, ging bij haar op het bed zitten. "Ik weet het." Zei hij, hij wist wat ze wilde zeggen en waarvoor hij gekomen was. Ze hoefde het hem niet te zeggen. Echter trok zijn wenkbrauwen wat verontwaardigd samen toen ze zei, dat Lorise had gezegd dat het waar was. "Wat waar is?" Vroeg hij dan ook meteen. "Dat ik Faye veel zie? Ja, ik zie haar veel ja. Maar moet dat meteen wat zeggen?" Begon hij, in zijn eigen verdediging. Hij wist niet wat Karlie wilde dat hij zei. Faye was een vriendin van hem, ze zagen elkaar regelmatig. Maar was dat strafbaar?
Onderwerp: Re: Nothing can kill me like you do | &Kim wo jan 18, 2017 9:37 pm
tag: Kim I pick my poison and it's you, Nothing could kill me like you do
Ze wist niet precies wat ze hiervan moest denken, deze hele situatie. Ze wist aan de ene kant niet of ze Kim wel moest vertrouwen op zijn woord na die hele post, maar aan de andere kant wist ze dat ze hem altijd zou vertrouwen, het maakte niet uit wat. Het zou twee kanten op kunnen gaan nu. Kim zou haar kunnen vertellen wat er precies gaande was tussen hem en die Faye, of hij zou kunnen zeggen dat er niets tussen hen was. Al wist ze dat ook niet zeker. De roddelblog zei van wel, en Lorise had haar gezegd dat alles waar was wat degenen erachter schreven. Maar ze konden overdrijven, misschien. Het belangrijkste was dat Kim haar zijn verhaal zou geven hierover. Het was haar nu wel duidelijk dat ze niet meer normaal verder konden hierna, alsof er niets was gebeurd. Dat had Karlie al geaccepteerd nadat ze het berichtje had gestuurd om te praten. Het moest wel, haar hoofd was één grote puinhoop. Ze kon niet meer helder denken zonder dat er honderden scenario's zich vormden voor haar ogen. De meesten daarvan doemscenario's. Ze had het afgelopen uur al vastgesteld dat ze hoogstwaarschijnlijk ging eindigen met een gebroken hart, hoe kon het ook anders?
Er werd op de deur geklopt, en ze schrok op uit haar gedachten. Ze staarde naar haar kamerdeur, maar kwam niet in beweging. Ze leek vastgenageld te zitten aan haar bed, en ze bedacht zich dat ze er niet onderuit zou kunnen komen, dit hele gebeuren. Hoe graag ze zich nu weg wilde teleporteren, dat zou niet kunnen. Op deze manier kon ze niet met zichzelf leven. Weer werd er geklopt, weer kwam ze niet in beweging. Uiteindelijk ging de deur open, die al heel de tijd open was geweest. Snel keek ze nogmaals naar haar telefoon, waarop de post van de roddelblog open stond. "Karlie?" Hoorde ze de bekende stem zeggen. Voor het eerst sinds ze hem had leren kennen had ze niet het idee dat alles meteen goed zou komen toen ze naar hem op keek. Ze gebaarde stilletjes dat hij binnen moest komen, en zuchtte wat. "Kim ik.." begon ze, maar ze kon haar zin niet eens afmaken, het lukte haar niet. "Ik weet het." Zei hij terwijl hij naast haar ging zitten. Ze zuchtte even, maar legde toen haar telefoon weg. Kort keek ze de jongen aan, maar lang kon ze dat ook niet. "Lorise heeft me verteld dat alles wat die roddelblog schrijft waar is." Constateerde ze zachtjes, en ontweek zijn wat verontwaardigde blik. "Wat waar is?" Vroeg hij vrijwel meteen. "Dat ik Faye veel zie? Ja, ik zie haar veel ja. Maar moet dat meteen wat zeggen?" Ze bleef naar de grond kijken, probeerde in haar hoofd uit haar woorden te komen. Ze wist niet wat ze moest zeggen, ze leek geen normale zinnen meer te kunnen vormen. "Ik weet niet wat waar is Kim. Ik weet niet meer wat ik moet denken van alles. Van wat jullie zijn, van wat er ook gaande mag zijn, van ons." De woorden stroomden er gewoon uit, beter kon ze het ook niet uitdrukken nu. "Want hoe zit dat, tussen ons? Wat is er tussen ons?" Vroeg ze zich hardop af, en ze probeerde haar ademhaling wat meer onder controle te houden. "Wat is er tussen ons, als er duidelijk ook iets tussen jou en Faye is, iets dat misschien meer dan vriendschap is?" Ze trilde een beetje, en keek hem voor het eerst echt aan. Haar ogen stonden vol verdriet en verwardheid. "Ik wil je vertrouwen en geloven, maar vertel me dan alsjeblieft wat er aan de hand is."
Onderwerp: Re: Nothing can kill me like you do | &Kim wo maa 15, 2017 10:32 pm
Kim Kiano Bannel
Roddels, de school zat er vol van. Normaal gesproken vond hij het altijd wel grappig om de roddels mee te krijgen, deed er verder niks mee. De Daily Nightmare was zijn daagelijkse vermaak en stiekem smulde hij van een ander zijn leed. Maar dat hij zelf ter spraken kwam, was wat minder. Het geen hem nog het meeste stak, was dat ze Karlie echt flink naar beneden haalde. Dat hijzelf als player neergezet werd, prima. Kon hij mee leven. Maar hij vond het onterecht dat Karlie zo naar beneden werd gehaald. Kim wist hoe onzeker de meid was en eerlijk had hij daar zelf niet heel veel goeds aan bijgedragen. Hij wist het al vanaf het moment ze elkaar ontmoeten, ooit ging hij ook haar hart breken. En het was niet omdat hij zo vol van zichzelf was, maar omdat hij zichzelf kende.
Kim is geen relatie materiaal. Dat weet hij en eigenlijk ging hij ervan uit dat iedereen dat wist. Hij genoot teveel van zijn vrijheid om dat op te geven, voor welke meid dan ook. Helaas was Karlie geen uitzondering. Kim kon niet ontkennen dat hij niet meer voor haar voelde, hij zou niet liegen. Maar of ze zijn vrijheid kon weg nemen..? Hij wist het niet. En met dat in zijn achterhoofd, liep hij naar haar kamer. Zijn tempo was totaal niet gehaast. Deze enkele minuten die hij had van zijn kamer naar de hare waren de laatste minuten waar hij goed en helder kon nadenken. Karlie wilde, terecht, met hem praten. De roddels gingen over hem en Faye. Ze waren close, dat gaf hij toe. Maar als vrienden. Was dat strafbaar? Nee. In zijn ogen niet.
De donkerharige jongen klopte aan, maar kreeg geen gehoor. Na nog enkele keren geklopt te hebben, opende Kim langzaam de deur. Zijn donkere ogen vielen meteen op Karlie, die op haar bed zat. Ze keek naar haar telefoon, alsof ze bang was hem onder ogen te moeten komen. Kim probeerde haar aandacht te krijgen door zacht en voorzichtig haar naam te spreken. Hij was bezorgd om haar, gaf om haar. En het deed hem zeker wat om haar zo te zien. Maar in zijn ogen was er niks verkeerd gegaan, had hij haar nooit iets misdaan. "Kim ik.." Begon Karlie en Kim wist precies wat ze zeggen wilde, waarvoor hij hier gekomen was. Voorzichtig ging hij naast haar op het bed zitten. Voor een kort moment keek de meid hem aan maar nog voor hij naar haar kon glimlachen, wende ze haar blik van hem af. Het versipte zijn gezicht, zelfs hij kreeg nu geen glimlach op zijn lippen. "Lorise heeft me verteld dat alles wat die roddelblog schrijft waar is." Karlie haar stem klonk zachtjes en Kim fronsde zijn wenkbrauwen. Kim kon het niet helpen om meteen in de verdediging te schieten. Karlie bleef naar de grond kijken terwijl Kim zichzelf verdedigde, misschien gepast, misschien niet. Hij wist het momenteel ook allemaal niet meer. Dit was een situatie die hij niet kende, liever ook niet wilde kennen, maar momenteel wel in verkeerde.
"Ik weet niet wat waar is Kim. Ik weet niet meer wat ik moet denken van alles. Van wat jullie zijn, van wat er ook gaande mag zijn, van ons." Begon Karlie, duidelijk van streek "Want hoe zit dat, tussen ons? Wat is er tussen ons?" En toen stelde ze de vraag die Kim al vaak genoeg aan zichzelf gesteld had. Maar hij wist er geen antwoord op. Zijn donkere ogen waren nog steeds op haar gezicht gericht terwijl hij zocht naar woorden. Woorden die hij niet kon vinden. "Wat is er tussen ons, als er duidelijk ook iets tussen jou en Faye is, iets dat misschien meer dan vriendschap is?" Kim schudde zijn hoofd, wende nu ook zijn blik van haar af. Hij keek naar haar handen terwijl de woorden zich langzaam in zijn mond vormde. "Het is niet meer tussen mij en Faye," Begon hij uiteindelijk, waarbij hij terug naar haar keek. Hun blikken vonden elkaar, al was het niet de blik die hij in haar ogen wilde zien. Verdrietig, verward. "Ik wil je vertrouwen en geloven, maar vertel me dan alsjeblieft wat er aan de hand is." Zachtjes zuchtte Kim waarbij hij iets ging verzitten. "Ik weet niet wat te moeten zeggen, dat goed is." Gaf hij eerlijk toe, zijn blik even verward als de hare. "Eerlijk, ik heb een gevoel bij jou dat ik niet van mezelf ken. Maar ik ben geen materiaal voor een relatie, Kar. Ik ga je pijn doen." Begon hij, duidelijk in tweestrijd met zichzelf. "Nogmeer pijn dan ik je nu al geef. Ik wil dat niet, ik kan dat niet. Maar ik ken mezelf te goed om jou te beloven dat ik mijn vrijheid kan opgeven. Dat is me gewoon te belangrijk. En Faye en ik.. Het is vriendschap, echt. We zijn close, maar anders. Niet zoals jij en ik." Kort zweeg hij, beet hij zacht op zijn onderlip. Geen enkele woorden waren goed genoeg, geen enkele woorden kon echt omschrijven wat er was. En dat kwam omdat Kim niet wist wat er precies was. "En op de vraag wat er precies tussen ons is, kan ik helaas geen antwoord geven." Sloot hij zijn verhaal af. Het was wat ze horen wilde, de waarheid. De vage waarheid die momenteel door zijn hoofd raaste. Kim kon het helaas niet mooier maken dan het was.
Onderwerp: Re: Nothing can kill me like you do | &Kim za apr 15, 2017 8:02 pm
tag: Kim I pick my poison and it's you, Nothing could kill me like you do
Deze hele situatie was maar verwarrend. Het bracht Karlie verdriet, iets niemand eigenlijk ooit op zat te wachten. Roddels waren nooit haar sterkste kant geweest, dat was iets waar anderen veel beter in waren. Anderen zoals Taylor, Devon en zo ook Kim. Toen ze nog in New York had gewoond, en vaak genoeg op het celebrity news was gekomen had ze er beter tegen gekund. Het gebeurde niet regelmatig, en meestal had het betrekking op iets rondom Taylor. Die ging er veel beter mee om, maar dat zat ook in haar 'imago', of in ieder geval, het zou erin moeten zitten. Een enkele keer leken alle paparazzi in New York op haar af te komen, maar dat waaide al snel weer over. In New York waren alle roddelsites ver weg geweest. Hier op Genosha kwam het toch wel erg dichtbij. Hier waren het haar medestudenten die dit schreven over haar. Ze wist niet wie het waren, maar ze zou ongetwijfeld les met hen hebben. Karlie had nooit echt goed om kunnen gaan met slechte roddels, ze was er te onzeker over. Waar ze zeker genoeg was over haar lichaam, was ze onzeker over dit soort onderwerpen. Het maakte haar miserabel. Karlie gaf te veel om mensen, en om hoe meer mensen je iets gaf, hoe sneller je gebroken werd. De wereld was hard, zelfs hier op het eiland.
De jongen wiens gezicht ze nog steeds met veel plezier zag was naast haar gaan zitten. Kort keek ze hem aan, maar dat kon ze ook niet lang. Het deed pijn, zeker omdat ze wist dat dit niet goed ging eindigen. Hoe lang kon ze zichzelf voor de gek houden? Toen ze hem had ontmoet had ze echt wel gezien wat voor een jongen hij was, maar over de dagen, maanden misschien zelfs, was dat beeld weg gevaagd. Wat begon als gewoon wat lol, had geleid tot iets veel schadelijkers, ze was om hem gaan geven. Na een tijdje, na enkele verdedigende woorden van hem begon ze te praten. Ze wilde hem vertrouwen, ze wilde het echt. Ze wíst dat ze hem zou kunnen vertrouwen, zou hij een relatie willen. Maar ze kon hem niet eeuwig vast houden, toch? "Want hoe zit dat, tussen ons? Wat is er tussen ons?" Vroeg ze zich hardop af, de vraag die ze al die tijd niet had willen stellen. Ze had het iedere keer weer aan de kant geschoven, en nu ze op het punt van breken stonden moest de vraag wel gesteld worden. Er waren honderden andere kansen geweest om het er met hem over te hebben, maar ze had gewacht. Ze had gewacht, en nu kwam het tien keer zo hard aan. "Wat is er tussen ons, als er duidelijk ook iets tussen jou en Faye is, iets dat misschien meer dan vriendschap is?" Ze trilde een beetje, en balde haar handen tot vuisten om ze te laten stoppen met trillen. "Het is niet meer tussen mij en Faye," sprak hij, en ze keek hem voor het eerst echt aan. Zijn blik weerspiegelde die van haar met verwardheid en verdriet. Ze geloofde hem wel over Faye, het was wat volgde wat haar angst aan joeg. "Ik wil je vertrouwen en geloven, maar vertel me dan alsjeblieft wat er aan de hand is."
"Ik weet niet wat te moeten zeggen, dat goed is." Begon hij, en zacht knikte ze. Het maakte haar niet uit of iets goed was in haar oren, ze wilde gewoon de waarheid. Ze wilde horen wat hij dacht, hoe hij over de hele situatie dacht. Ook al kwam het nog zo hard aan, ze wilde het horen. "Eerlijk, ik heb een gevoel bij jou dat ik niet van mezelf ken. Maar ik ben geen materiaal voor een relatie, Kar. Ik ga je pijn doen." De woorden kwamen hard aan, maar ze had ze moeten verwachten. "Nogmeer pijn dan ik je nu al geef. Ik wil dat niet, ik kan dat niet. Maar ik ken mezelf te goed om jou te beloven dat ik mijn vrijheid kan opgeven. Dat is me gewoon te belangrijk. En Faye en ik.. Het is vriendschap, echt. We zijn close, maar anders. Niet zoals jij en ik." Hij had gelijk. Er was iets tussen hen wat ze niet had gehad bij vorige relaties, ze voelde die vonk wel. Maar hoe lang die zou blijven branden als ze echt iets kregen met elkaar? Ze kon hem niet dwingen iemand te zijn die hij niet was, dat wilde ze ook niet. Het deed haar nu al pijn, maar het zou nog meer pijn doen als ze door zouden gaan en hij uiteindelijk toch een kreet naar vrijheid zou slaken, en haar hart zou breken. "En op de vraag wat er precies tussen ons is, kan ik helaas geen antwoord geven." Zacht zuchtte ze even, en sloeg haar ogen even op naar het plafond. In haar ogen voelde ze tranen brandden, tranen die ze niet had willen tonen. Hij had haar vaker zien huilen dan vandaag, maar ze wist dat hij na dit alles niet meer de persoon zou zijn die haar hoe dan ook in zijn armen zou nemen om haar te troostten. Zeker niet over dit gebeuren, ze zou zichzelf moeten troostten.
"Ik ga je niet vasthouden in een relatie Kim, je vrijheid afnemen. Dat kan ik niet. Ik kan je niet ongelukkig zien." Begon ze uiteindelijk. Ze had er al vaker over na gedacht, maar momenteel leek ze die gedachten niet te kunnen hervinden. Momenteel stond ze blank. "Maar ik kan ook niet ontkennen dat ik niets voor je voel, dat weet je." Ze gooide het er maar uit, alles wat in haar hoofd op kwam. Nu ze toch bezig waren wilde ze dat ook eruit hebben, het was tenslotte de waarheid. Als hij die vertelde, zou zij dat ook doen, hoeveel pijn het ook deed. "Ik ben gewoon zo bang dat niets meer hetzelfde gaat zijn." Zei ze, en ze probeerde met man en macht een snik weg te slikken, wat maar half lukte. "Ik kan je niet volledig verliezen, ook al zal ik je wel moeten laten gaan." Hij was niet de enige die in tweestrijd zat, Karlie had precies hetzelfde. Ze gaf om de jongen, meer dan ze zou moeten doen. Om hem te laten gaan zou haar hart breken, maar om hem vast te houden ook. Bovendien, hij zou in een relatie niet gelukkig kunnen zijn, en dat was iets wat ze meer dan alles wilde: dat hij gelukkig was.
